Week 47 (Ma.21 – Zo.27 nov) 2011

Het is een rustig begin van de week. Wil nog een paar dingen regelen omtrent het registeren van The Soul of India en in de namiddag in gesprek gaan met de plaatselijke vestiging van TNT hier in Jaipur. Wanneer ik het appartement in het begin van de middag verlaat en via het lange viaduct richting het centrum wil wandelen, zie ik even voor me een klein jongetje zijn vriend die in een driewieler zit omhoog duwen. Een soort invalidenwagen waarvan er hier aardig wat rondrijden. Het viaduct is echter te steil om op eigen armkracht naar boven te komen en dus krijgt hij hulp.

Met al zijn kracht probeert het hooguit 8-jarige jongetje het voertuig omhoog te duwen Het is een prachtig gezicht zo op de drukke weg. Ik haal ze spoedig in en zonder een woord te zeggen begin ik mee te duwen. Het jongetje naast me begint te lachen en kan het zelf bijna niet bijbenen wanneer ik de gang erin zet. Met opzet natuurlijk. Ook de invalide jongen moet vreselijk lachen. Tot bovenaan, dan springt mijn kleine mede duwer naast zijn vriend op de brede houten stoel en rijden ze in sneltreinvaart naar beneden. Geven een grote zwaai en lachend verdwijnen ze uit beeld. Mooi dat er dat soort vrienden zijn.

Ik ben het grootste deel van de middag op het TNT kantoor te vinden. Kom er in contact met Manoj waarmee ik aardig uit de voeten kan. Wanneer ik hem uitleg wat de bedoeling is geeft hij me alle mogelijke hulp. Hoe ik het beste kan opereren en geeft zelfs adviezen om ook bij andere koeriersdiensten aan te kloppen om een zo goed mogelijk bod op tafel te krijgen. Hij heeft alle kennis van het verzenden van pakketten en kan hem daarom goed gebruiken. Als adviseur in het transporteren van goederen, ook al zou dat niet door TNT gebeuren. Hij wil, tegen verwachting in, alle medewerking verlenen om me goed op weg te helpen. Het is al donker wanneer ik het pand met een goed gevoel verlaat. Ik heb het afgelopen jaar al veel informatie ingewonnen maar de veranderingen in India liggen nu meer in mijn voordeel. Hebben de meeste koeriersdiensten zich de afgelopen jaren steeds meer aangepast aan de vraag naar logistieke oplossingen voor e-commerce bedrijven. Een verkoopmethode die ook hier een enorme opmars heeft gemaakt.

Ik koop mijn dagelijkse portie fruit langs de weg en eet in de Christal Palm. Het bevalt me wel zo.

Heerlijk rustig in een bijna westerse omgeving. Op de weg terug zit een groep muzikanten  langs de weg. Ze moeten nog aan de bak maar wachten op de bruidegom en z’n merrie om hem vervolgens te begeleiden op de laatste kilometer naar het feestterrein aan Jacob Road. Iets verder staan twee opgedirkte kamelen en nog een opgezadelde olifant. Wat die hier doen weet ik niet. Waarschijnlijk een te kort aan witte merries of iemand die de eeuwenoude traditie wil doorbreken. Het zijn signalen van verandering, zoals er zo velen zijn.

Ik ben veel in het appartement te vinden dezer dagen. Ben bezig om een goede opzet te maken om een zo duidelijk mogelijk beeld te scheppen van mijn opzet ten aanzien van het versturen van pakketten. Daar waar ik het gister de hele middag over heb gehad. Meerdere koeriersdiensten bestook ik met e-mails en vragen. Alles moet in de komende weken zijn afgerond. Dat is het doel. Langs de route naar Christal Palm ben ik de afgelopen dagen meerdere keren aangehouden door een jonge eigenaar van een hotel. Hij wilde graag dat ik een keer langskom om een biertje te pakken. Tot op heden heb ik het afgewimpeld maar na een zoveelste benadering besluit ik met hem mee te gaan. Bezoeken samen een lounge restaurant waar we met enkele van zijn vrienden Sheesha gaan roken.

Een waterpijp volgens oud Indiaas gebruik. Later in Iran en Arabie overgenomen waar het nog steeds een dagelijkse bezigheid is. Ontzettend leuk maar ook wel vermoeiend. Niet het sheesha roken maar het beantwoorden van zoveel vragen en de discussies die daarop volgen. Ik heb het na een uurtje wel gezien. Ga weer verder met de dingen die ik graag wil doen en zal ze later wel weer eens opzoeken.

Thuisgekomen wordt er aan de deur gebeld. Het is Kishan, de vrolijke klusjesman die mijn was komt terugbrengen. Hij is zeer goed te spreken. Verteld me dat hij volgende maand gaat trouwen en ben bij deze uitgenodigd. Mijn mond valt open van verbazing. Niet vanwege zijn trouwerij maar de vrouwelijke partner. Ik zou zweren dat dit niet klopt. Nou ja, hij kijkt erg gelukkig en toont vol trots foto’s van zijn aanstaande bruid via zijn mobiel. Kishan is slechts 1.50 lang maar is een reus ten aanzien van zijn toekomstige bruid. Een jonge vrouw van 20 jaar, zeer verlegen en geschat op 1,20 meter lengte. Afkomstig uit de noordelijk gelegen staat Punjab. Op 11 december zal Bikaner op zijn kop staan wanneer Kishan op zijn witte merrie door de stad galoppeert. We kunnen er allebei vreselijk om lachen, wens hem geluk en zal er hoogstwaarschijnlijk niet bij zijn. Sorry Kishan!

Ik heb gesprekken met fotografen gehad  en kan hier voorlopig verder niet veel aanrichten. Zal morgenochtend in alle vroegte de trein richting Delhi nemen. Delhi en Moradabad zijn de plaatsen waar ik nog fabrikanten wil bezoeken. Daarnaast heb ik telefonisch contact gehad met Afke Groot, afkomstig uit Hoorn, die vrijwel gelijktijdig met mij naar India is vertrokken. Ze is vandaag in Delhi aangekomen na een reis door Nepal, Tibet en oost India. Vrijdag vliegt ze terug vanuit Delhi en kan ik haar dus nog ontmoeten voordat ze India verlaat. Op deze laatste dag in Jaipur nog een bijzondere loge in het appartement. Abdul, de chauffeur van de familie Bhati uit Jodhpur zal hier de komende dagen overnachten. Aangezien Niru vrijdag weer arriveert vanuit Dubai is hij vroegtijdig naar Jaipur gekomen.

Zijn Engels en mijn Hindi zijn verre van perfect en dus wordt het niet laat. Wil ik ook niet want ik moet om 4.30 uit de veren. Heb mijn alarm gezet maar ook deze heeft zich verslapen. Wordt te laat wakker en moet haasten om op tijd op het station te zijn. Zo in de vroege ochtend rijden er niet veel riksja’s en degene die ik vind vraagt natuurlijk weer veel te veel. Ga akkoord met de 50 rupees omdat ik geen zin heb om haastig te gaan lopen met mijn bagage en ben tijdig op het station. Het is er druk.  Mensen liggen te slapen in de centrale hal en op de perrons is volop beweging. De trein naar Delhi is snel gevonden. Perron 2 is vanwaar hij vertrekt en heb nog net tijd om een bak thee te kopen bij een van de stalletjes. Het was een koude nacht. Enkele jongetjes komen in dekens gewikkeld vragen verkleumd of ze ook thee mogen. Ze hebben waarschijnlijk op het perron geslapen. Ik geef ze thee, maar krijg vervolgens een hele horde jongens achter me aan. Wel begrijpelijk maar niet verwacht. Dit blijven moeilijke situaties omdat je eigenlijk nooit voldoende mensen kunt dienen. De trein vertrekt precies om 6.00 uur en heb een zitplaats bij het raam kunnen regelen. Iedereen is wat warmer ingepakt dan normaal en de oude conducteur is zelfs voorzien van een mooie bruin gebreide muts. Slechts een klein deel van zijn doorleefde gezicht blijft zichtbaar. De rijwind zorgt voor ongemak doordat de schuiframen niet goed sluiten en de koele lucht eenvoudig binnendringt. Toch is het geen onaangename reis. Tegenover me zit namelijk Rahul, een jongen van 21 jaar die in Jaipur studeert voor software ingenieur. Een serieuze maar intelligente jongen waarmee ik leuke gesprekken voer totdat we na 4,5 uur het station van Rohilla binnenrijden, een stadsdeel van Delhi. Ik neem een riksja richting het centrum en zit nog geen half uur later aan een bak koffie bij het Grand Singhe restaurant aan de overkant van het guesthouse aan Main Bazar.

Daar waar een tafeltje aan de weg staat en je een prachtig uitzicht hebt op het leven op straat. Het duurt niet lang voordat ik gezelschap krijg. Een man komt bij me aan tafel zitten en vraagt; “How much?”, haalt een biljet van 1000 rupees uit zijn zak maar kan het zelf niet helemaal volgen. Stomdronken als hij is stopt hij het biljet weer terug in zijn zak en begint woorden uit te kramen die nog nooit elders op deze wereld te gehore zijn gebracht. Ik moet er om lachen maar vind het eigenlijk best wel een beetje sneu. Rond de middag al ladderzat rondlopen voor een westerling van rond de 50 jaar. Nee, geen goed signaal. En het blijkt ook wel. Er komt een oudere vrouw langslopen die hem herkent. Hem enkele jaren geleden heeft ontmoet bij een Krishna gemeenschap en nu stomverbaasd is hem nu in deze situatie te zien. Ze verteld dat hij een groot muzikant is van hem gitaar heeft leren spelen. Een zeer geliefd persoon  binnen hun gemeenschap. En dan nu dit. Na een half uur heeft ze kunnen opmaken dat hij helemaal de weg kwijt is nadat zijn vrouw hem heeft verlaten en hij veel verloren heeft. Nee, ook de Krishna beweging heeft hem niet kunnen redden. De hele dag staat in het teken van een festival voor de Sikhs. Een grote parade van verschillende fanfarekorpsen vullen de Main bazar met vrolijke noten, gevolgd door vele groepen scholieren. Sikhs volgen een iets aangepaste versie van het Hindoeisme en zijn te herkennen aan de strakke tulband die als een soort hoed wordt gedragen. De belangrijkste staat voor Sikhs is Punjab. Daar waar ook de Gouden Tempel te vinden. Dit heiligdom in Amaritsar heb ik enkele jaren geleden mogen bezoeken. Het is een bijzondere happening waarbij gratis eten worden uitgedeeld op straat, kenmerkend voor hun vrijgevigheid.  Om 18.00 heb ik met Afke afgesproken bij het Down Town hotel waar ze verblijft. Een leuk weerzien. Weer eens iets anders dan op de Rode Steen in Hoorn. Ook wel weer eens prettig om Nederlands te praten nu we met z’n tweeën zijn. Ik ontmoet wel Nederlanders maar in het bijzijn van andere buitenlanders is de voertaal altijd Engels. Uit sociaal oogpunt zullen we maar zeggen. Het worden een paar leuke uurtjes waarbij alle reisavonturen van de afgelopen maanden uitgebreid worden besproken. Besef steeds meer hoeveel moois hier te beleven valt.

Ik bezoek de komende dagen weer fabrikanten. Sinds de komst van de metro een stuk eenvoudiger. Stap uit op het dichtstbijzijnde metrostation en laat me vervolgens ophalen. Een perfect systeem omdat de meeste industrieterreinen op meer dan 15 km buiten het centrum liggen en het gebruik van de metro een snelle en uiterst goedkope manier van vervoer is. Alles verloopt weer naar wens dus ook hier geen problemen tot zover. De Poolse Joanna heeft me vanuit Kathmandu laten weten via Delhi naar Goa te vliegen om daar de laatste dagen van haar reis in India af te ronden. Een paar dagen wil genieten van de zon en het strand van Palolem, daar waar ik zoveel mooie herinneringen aan heb overgehouden maar voorlopig niet in mijn planning ligt. Voor een nacht blijft ze in Delhi. Altijd leuk om elkaar weer op te zoeken en zo gebeurt het ook. In dat opzicht heeft de technologie zijn waarde weer bewezen. Via mobiele telefonie en internet is iedereen vrijwel overal bereikbaar. Ook met haar beleef ik weer een paar leuke uurtjes. Is het altijd lachen geblazen met de ondertussen iets meer doorgewinterde reizigster. Ook ik zal straks weer verder gaan. Over enkele dagen is Moradabad aan de beurt. Mijn laatste bestemming om producenten te bezoeken. Vandaag echter een rustige dag. Het is zondag en alle fabrieken zijn gesloten. Ik neem weer plaats aan het tafeltje bij het Grand Sindhi restaurant en geniet, onder het genot van een bak koffie, van alle belevenissen op straat. Wat een heerlijk begin van de dag. Zoveel bijzondere mensen die me passeren. Uren kan ik hier van genieten.

Wandel later naar Connaught place waar het rustig is omdat alle winkels er gesloten zijn. Je vind er de meer welvarende Indiërs die er op hun vrije zondag rondwandelen. Jonge stellen die hier hun vertier vinden en ik dan natuurlijk. Vind mijn plek in een vertrouwde koffieshop om er in alle rust te werken en mijn blog af te ronden. Ja, ben klaar voor een nieuwe week. Jullie lezen het weer…….later.

Ik ben tevreden over de gang van zaken tot zover. Ook al zag ik er een beetje tegenop om weer richting Delhi te gaan, het is me alles meegevallen. Ik heb de dingen kunnen doen die ik wilde doen, de mensen gesproken die ik wilde spreken en hoop dit ook in Moradabad te kunnen volbrengen. Ook mijn gezondheid geeft geen enkele probleem. Voel me gewoon goed en ben heel ontspannen over alles wat in beweging is gebracht. Laat het zo blijven, dan valt alles vanzelf op zijn plek.