Week 48 (24 – 30 nov.) 2014

Maandagochtend en hoeft me niet te haasten. Kan me in alle rust gereedmaken voor de treinreis naar Moradabad, een plaats ten oosten van Delhi die bekend staat om het verwerken van metaal in al zijn vormen. Niet erg aantrekkelijke stad om naar toe te reizen omdat er weinig te beleven valt. Tenminste, voor toeristen. Het is een doorsnee van de Indiase steden zoals Aligarh is, de stad die ik vorige week heb bezocht. Stoffig en druk. Ben enkele keren eerder in Moradabad geweest maar was altijd blij wanneer ik de stad kon verlaten. Het perron van het New Delhi station waar vandaan de trein vertrekt staat bezaait met mensen. De zelfde trein vindt namelijk zijn eindbestemming in Varanasi. De meest heilige plaats in India aan de rivier de Ganges waar mensen naartoe reizen om het as van hun overleden dierbaren uit te strooien of om er te baden in het water van de rivier.

De trein zit dus overvol. Ik heb gelukkig een plek bij het raam en zit dus veilig. Bij een van de tussenstops komt een 4-tal, met automatische wapens uitgeruste politieagenten, ons gezelschap houden. Bij zich enkele jongens van rond de twintig die aan elkaar in de boeien geslagen zijn. Het dikke touw dat is vastgemaakt aan de ijzeren boeien wordt door een van de agenten stevig vastgehouden. Ze reizen een stukje mee. Geen idee waarheen. Gezien het feit dat de agenten de hele tijd met hun mobiel aan het spelen zijn en de arrestanten vrolijk meekijken denk ik dat het wel meevalt voor ze. Door dit stukje entertainment gaat de reis voorspoedig. Sta zoals gepland om 15.00 uur op het station van Moradabad. Want dat moet ik toegeven. Het spoorwegennet in India is buitengewoon goed georganiseerd. Eigenlijk on-Indiaas zou je kunnen zeggen. Natuurlijk is er wel eens vertraging maar als ik de vergelijking mag trekken met de NS in Nederland kunnen ze hier nog wat leren. Zodra ik het station verlaat word ik geconfronteerd met één grote verkeersdrukte. Veel getoeter, alles staat vast en hiertussen moet Anwer zich bevinden. Een van de fabrikanten die me had aangeboden om mijn verblijf hier te regelen.

Na enkele minuten krijg ik telefoon en zie een zwaaiende man op vijftig meter afstand. Dat moet hem zijn. Krijg een hartelijk welkom en rijden al snel in zijn auto door de drukte naar de nieuwe fabriek die hij aan het bouwen is in een van de dorpen net buiten de stad. Hij vroeg wel of ik eerst naar het hotel wilde maar kies ervoor om direct aan de slag te gaan. Wil geen tijd verspillen in deze onaantrekkelijke stad. Midden tussen de whiet en suikerrietvelden ligt het kleine dorp waar de werkunits in aanbouw zijn. De frisse lucht, de natuur. Zo zou het altijd moeten zijn. Omdat de stalen poorten nog niet functioneel zijn lopen we via het naastgelegen perceel naar achteren. Het hoogteverschil naar de werkvloer van 1,5 meter overbruggen we met een speciaal voor mij aangelegde trap van losse bakstenen. Een meter breed en verstevigt met zand. Voel me vreselijk vereerd. Alsof de rode loper voor me is uitgerold. Alleen hoeft ik nu niet te wuiven. Vraag me af of Anwer wel het juiste beeld van me heeft na de gesprekken op de beurs en ons eerdere mailcontact. Ik maak kennis met zijn broers, de projectleider, de aannemer en zie de vijftig ogen van arbeiders die er aan de verdiepingsvloer bezig zijn, op me gericht. Voel me eerlijk gezegt een bezienswaardigheid. Later in de werkplaats in het centrum krijg ik toch echt de indruk dat ze graag samen met me verder willen. Op de manier die ik eerder duidelijk kenbaar heb gemaakt. Via de laptop van Anwer krijg ik professionele productfoto’s te zien zoals ik die graag wil hebben. Een enorme collectie marktgerichte producten wordt me in de schoot geworpen.

Al jaren probeer ik producten uit deze streek te krijgen maar het is me nooit gelukt. Ook niet via Kunal, de handelspartner waarmee ik eerder verbonden was. Deze dag kan voor mij niet meer stuk. Het is 20.00 uur wanneer we richting het hotel rijden. Vraag Anwer voor de zekerheid hoe dit geregeld is om er zeker van te zijn dat ik geen dure hotelrekening aan mijn broek krijg. Ik hoeft me geen zorgen te maken, zegt Anwer. Alles wordt me aangeboden omdat ze blij zijn dat ik hun gast ben. Bij het Grand Sai hotel aan station road is er een kamer geboekt voor de komende twee nachten. Kamer 227. Een kamer met een zitgedeelte, een grote slaapkamer, enkele tv’s, een grote badkamer en twee toiletten. Nu moet je wel denken in Indiase maatstaven. Sober en zakelijk, maar toch! Ik sta even verbaasd te kijken. Er wordt eten bestelt en na het drinken van chai laten Anwer en Masti, zijn broer, me alleen achter in de hotelkamer. Met een brede glimlach kan ik je zeggen. Hoe succesvol kan een dag verlopen.

Ondanks de luxe word ik wakker in mijn vertrouwde slaapzak. De verwarming deed het niet en aangezien de temperatuur hier in Moradabad aanzienlijk lager ligt dan in Delhi, was het beschikbare beddengoed niet afdoende om me warm te houden. Ik vind het allemaal prima zo. De douche doet het gelukkig wel en na een opfrisbeurt sta ik om 8.30 bij de receptie. Heb afspraken gemaakt en wacht er op de fabrikant die me zal ophalen. Het loopt echter niet zoals verwacht. Zit na een uur nog steeds naar de in zichzelf pratende man achter de receptie te kijken. Nee, dit is geen goed begin van de dag. Baal eigenlijk een beetje van deze slechte start. Bel een fabrikant die misschien nog tijd heeft om me te ontmoeten. Om het gat te vullen met mijn andere afspraken.

Ik heb mazzel. Ze komen me binnen een half uur ophalen. Oude bekenden waarmee ik enkele jaren eerder zaken had willen doen maar toen uiteindelijk weinig medewerking kreeg voor mijn plannen, zo hoorde ik destijds van Kunal. Nu dus betere tijden. De beide directeuren waren zo enthousiast van me te horen dat ze samen naar het hotel zijn gekomen. Bij de fabriek, een twintig kilometer buiten de stad, zie ik een prachtig complex. Een mooi ingerichte tuin omringt met diverse productieunits. Afdelingen waar zeer georganiseerd gewerkt wordt en wat tot uiting komt in de kwaliteit van de producten. De reden dat ik destijds zoveel interesse had. Het bezoeken van fabrieken is noodzakelijk om mijn vertrouwen te bevestigen. Een goede organisatie creëerd een schone werkvloer, juiste machines en goede fasciliteiten voor de arbeiders. Belangrijke bases om kwaliteit te kunnen leveren. Over kwaliteit praten is hier in India namelijk geen gebrek. Wederom krijg ik alle medewerking. Zit voor enkele uren op kantoor en voel dezelfde positieve vibes zoals bij mijn bezoek aan Anwer. Met een goed gevoel ga ik naar mijn volgende afspraken. Fabrikanten met ieder hun eigen specialitiet. Met sommigen kan ik verder, anderen haken af. Het belangrijkste is dat ik me nu met de juiste mensen heb verbonden en waardoor ik nu eindelijk een groter scala aan producten uit deze regio kan toevoegen aan de collectie op internet. Na wederom een geslaagde dag word ik door de chauffeur van de laatstbezochte fabrikant afgezet bij het Grand Sai hotel. Neem er direct contact op met Anwer die al op mijn telefoontje zat te wachten. Ondanks dat ik andere fabrikanten bezoek staat hij volledig tot mijn beschikking. Hij komt even later met Masti en een andere neef de hotelkamer binnen om de dag door te spreken.

Je zou er vanuit gaan dat hij enige afgunst heeft en natuurlijk wil hij het liefst alles voor me produceren maar maakt er totaal geen punt van. Vraagt naar mijn planning voor morgen maar eigenlijk ben ik verzadigt. Daarnaast kan ik ieder gewenst product door Anwer laten maken en dat geeft een goed gevoel. Er wordt eten bestelt en afgesproken om naar het Jim Corbett national park te gaan. Iets wat hij op de eerste dag al had aangeboden. Het park ligt ruim 100 km van Moradabad en heb ik al eens eerder bezocht. Was toen zo overdonderd door de overweldigende natuur dat mijn ogen begonnen te glinsteren toen hij erover begon. Morgen om 07.00 uur vertrekken we.

In alle vroegte sta ik op. Loop ruim voor de afgesproken tijd richting de receptie waar Masti, de broer van Anwer, al druk bezig is om de zaken met het hotel af te handelen. Stap in de taxi met chauffeur en vertrekken richting Ramnagar. De stad waar vandaan de jeepsafari’s beginnen. Het feit dat Anwer goed kan organiseren en me helemaal in de watten legt kan er op duiden dat hij een slimme verkoper is. Zo zou je denken maar dat is volledig misplaats. Anwer is een ontzettend eerbiedige, bescheiden man van 38 jaar oud. Zoon van een fabrikant die zich sinds vijf jaar iets meer richt op de export. Gedurende de 2,5 uur durende reis kom ik, samen zittend op de achterbank, steeds meer over hem te weten. Zijn enorme kennis over de procedures in productie en afwerkingen. Maar ook over zijn kennis van de natuur. De bomen en de gewassen die we passeren. Zijn religieuze achtergrond en de wekelijkse bezoeken aan zijn spiritueel leider. Ik luister terwijl we dorp na dorp passeren.

Zie de boeren met buffels het land ploegen terwijl we door overladen wagens met suikerriet gedwongen worden om de berm te benutten. De rust die het platteland uitstraalt. Er gaat niets boven dat. Het is 10.00 uur wanneer we Ramnagar binnenrijden. De toegangswegen zijn volgebouwd met resorts en hotels. Signalen dat hier iets te doen is. Alles is hier gekoppeld aan het Jim Corbett park. Tickets worden gekocht en vanaf 13.30 mogen we het park binnen, zo krijg ik te horen. Slechts dertig jeeps worden vanmiddag toegelaten, verdeeld over de vier toegangspoorten om het wild in het park zoveel mogelijk met rust te laten. In afwachting eten we iets en drinken chai langs de weg. Het elkaar op deze manier beter leren kennen werpt zijn vruchten af. De mogelijkheden die Anwer biedt, zijn enorme kennis omtrent metaalproductie en zijn stiptheid zijn een perfecte mix voor een goede samenwerking. Eigenlijk is de informatie die ik de afgelopen uren heb vergaard, alles wat ik nodig heb. Anwer is precies de persoon die ik zoek. Een vriend gelijk. Wanneer we om 13.30 het park binnenrijden word ik direct herinnert aan mijn vorige bezoek zo’n zes jaar geleden. Toen we in drie dagen veel dieper het bijna 800 km2 grote park introkken om er wild te spotten. Ik toen het geluk had om al het aanwezige wild in het echt te kunnen aanschouwen, inclusief de bengaalse tijger waarvan er hier nog 227 rondlopen. Het leek wel of alles toen perfect was.

Het is ons in de paar uur durende safaritrip in de open jeep niet gegeven. Meer dan diverse soorten herten en reeën, zwijnen, apen en een tussen het groen verscholen olifant krijgen we niet te zien. Het maakt me ook niet uit. We hebben de vogels zien vliegen en veel gelachen. Gewoon een prachtige dag gehad. Om 18.30 zijn we terug in Moradabad waar ik afscheid neem van de broers Anwer en Masti. Bedank ze voor alle gastvrijheid die me is geboden. Het waren ongekend goede dagen in Moradabad. Ik heb contact met de juiste mensen en zie de toekomst hier met veel vertrouwen tegemoet. Bablu, de taxichauffeur zal me terugbrengen naar Delhi, zo was eerder al door Anwer bepaald. Ook al wil ik best met de trein terug, het wordt niet geaccepteerd. Bablu spreekt een klein beetje Engels en samen stoeien we met elkaars taalopdrachten om de tijd tijdens de reis te doden. De 51-jarige Bablu rijd als chauffeur door heel India voor een groot bedrijf. Iets wat duidelijk te zien aan zijn rijgedrag. Soepel manouvreerd hij de auto over de drukke autobaan. Toeterend, links en rechts inhalend leggen we de 170 km af. Bablu doet zich bij de tolpoorten voor als politieagent waardoor we vrijwel overal het sein krijgen om vrij door te mogen, zoals dat gebruikelijk is. De politie wordt in India door iedereen te vriend gehouden. We leggen allebei in een deuk van het lachen wanneer we wegrijden.

Niemand vraagt naar zijn identiteitskaart. “Cheating!”, zegt hij schaterlachend. Ja, dat is het. Ik laat het gebeuren voor de 20 rupees die de staat misloopt. Het is 22.30 wanneer Bablu zijn taxi parkeert in de Main Bazar. Mijn eindstation en zijn keerpunt. Zie hem lachend instappen om de terugweg aan te vangen. Vannacht is hij weer in Moradabad. Ik drink nog een kop chai in de bijna verlaten straat, boek een kamer en kijk lachend terug op een paar waardevolle dagen. In ieder opzicht.

De dagen in Delhi worden benut om alle informatie van de afgelopen dagen te verwerken. Sta rond 8.00 uur op, loop naar het dakterras om er te ontbijten en wandel vervolgens richting Connaught Place om er te werken in de een van Café Coffee days die er in ieder blok te vinden zijn. Het is de meest comfortabele werkplek voor mij hier in India. Ik heb er stroom, er is levendigheid, ze draaien goede muziek en…. hebben goede cappuccino. Zit er de meeste dagen tot het eind van de middag achter mijn computer. Het is meestal al donker wanneer ik de mensen achter de balie gedag zeg. Terug in de Main Bazar begeef ik me in een totaal andere sfeer. Alsof ik een andere wereld binnenstap. Het geschreeuw van mensen en toeterende voertuigen.

Ik vind er mijn weg bij de chai restaurants en maak er mijn dagelijkse praatje met Professor Kapoor. De astroloog die alle dagen bij de boekwinkel van zijn broer te vinden is. Zittend op zijn krukje probeert hij mensen te wijzen op het grote bord dat naast hem staat en waarop een grote afbeelding van een hand te zien is met al zijn levenslijnen. Een ontzettend aardige man die zijn diensten aanbied aan de vele mensen die hier passeren. Zoals ik dat ook wel eens heb laten doen. Voor 200 rupees kan hij je iets wijzer maken. Alles komt goed heeft hij me toen verteld. Vanaf veertien november staan alle sterren gunstig. Ik neem het voor positief aan maar weet dat mijn handlijnen zover lopen dat het eind niet zichtbaar is. Misschien is het maar beter zo. Het enige dat ik wel weet is dat ik deze week weer een stukje dichterbij de toekomst ben gekomen. Komende week een volgende stap. Jullie lezen het…..later.

Eugen