Week 50 (Ma.12 – Zo.18 dec.) 2011

Nog een nacht kan ik gebruik maken van het appartement. De broer van Niru komt vanuit Amerika naar India voor enkele maanden. Hij zal onderweg naar Jodhpur enkele dagen in Jaipur verblijven om familie en vrienden te ontvangen. Ik vind daarom onderdak bij een van de guesthouses aan MI Road. Het Pink Sun hotel heeft nog kamers vrij voor 350 rupees per nacht. Ik heb hier al eerder gelogeerd en ken de jongen bij de receptie. Ontzettend aardig en behulpzaam. Hij komt iedere dag met de bus vanuit een dorp buiten de stad. Iedere morgen staat hij om 6.00 uur op om melk te halen voor mensen in het dorp, gaat van 8.00 tot 9.00 naar college en is van 10.00 tot 20.30 bij het guesthouse aan het werk. Z’n Engels is niet bijzonder goed maar we maken er samen het beste van.

Ik maak altijd een praatje en een dolletje met de 18-jarige Subabh, zoals hij heet, voor ik verder ga. Altijd wil hij weten wat ik ga doen, waar ik heen ga. Heb hem gezegd dat hij me meteen moet bellen wanneer er een mooie vrouw een kamer boekt….of haar meteen moet doorsturen naar kamer 209. Prachtig vindt hij het. Het zijn de mooie momenten in de het guesthouse, waar vooral handelaren verblijven. Mensen die hier komen om sieraden in te kopen om ze in Europa te gaan verkopen tegen goede winstmarges. Hier een kamer huren voor enkele maanden. Zoals de buurman van kamer 208. Een Duitser die voor het 6^de jaar in India is om aankopen te doen en te overwinteren. Een alternatief type van begin 50, lang haar en een gebit dat wel een behandeling kan gebruiken. Ik hoor hem vloeken door zijn mobiele telefoon naar een van zijn toeleveranciers. Nee hij is duidelijk niet blij. Hij zou sieraden geleverd krijgen maar iedere keer hoort hij hetzelfde antwoord; “Morgen”! Hij is helemaal klaar met het woord “morgen”. Kan de man aan de andere kant van de lijn wel vermoorden. Tenminste, dat maakt hij me duidelijk. Na 6 jaar India je nog zo druk maken, hoe is het mogelijk! Onze Duitse hippie is duidelijk niet tevreden over de werkwijze hier in India.

Ik ben vrijwel dagelijks in gesprek met fabrikanten via de telefoon. Bezig met het verder begeleiden van de toestroom van informatie die ik de komende weken hoop te ontvangen. Hoop zeg ik, want ook ik heb te maken met dezelfde mensen hier zoals mijn Duitse buurman. Verder ben ik veel bezig om me wegwijs te maken in het besturingsprogramma van de website. Hoe ik alles zelf kan beheren in de toekomst zoals het toevoegen van producten, de prijzen etc. Menig uur zit ik achter de computer. Een saaie maar belangrijke bezigheid. Iedere avond ben ik in gesprek met mijn website guru Santosh die me vanuit Johannesburg alle nodige hulp bied en op vrijwel iedere vraag een antwoordt heeft. Begin het zowaar nog te begrijpen ook, en dat op mijn leeftijd. Ik probeer ook zoveel mogelijk te wandelen zodra ik de deur uit ga. Loop de drie kilometer naar de Christal Palm voor mijn dagelijkse bak cappuccino. Wel moet ik me steeds warmer kleden. Overdag is het nog redelijk te doen met 20 graden bij een schijnend zonnetje maar zodra deze ondergaat daalt de temperatuur aanzienlijk sinds de laatste weken. ’s Nachts komen we niet boven de 8 graden. Op zich niet erg want het geeft ook veel frisse zuurstof en dat kan een stad als Jaipur wel gebruiken.

Ik heb de afgelopen weken al vaker op internet gezocht naar vliegtickets voor vluchten richting Goa maar deze waren veel te duur vanwege de grote belangstelling rond kerst en oud en nieuw. Uit nieuwsgierigheid ga ik nog eens kijken. Verwacht eigenlijk nog veel hogere prijzen vanwege de naderende feestdagen maar krijg tot mijn verbazing heel aantrekkelijke prijzen voorgeschoteld. Nee, dit kan geen toeval zijn en dus……direct geboekt. Het moet zo zijn zeg ik altijd maar. Sta even later verbijsterd naar het scherm te kijken wanneer ik de bevestiging via email ontvang. Heb ik nu echt geboekt? Geen twijfel meer mogelijk. Kerst en oud en nieuw zit ik in Goa. Yesss! Op 23 december zal ik vertrekken en op 6 januari hoop ik weer veilig te landen op de luchthaven van Jaipur. Voorlopig dus nog even de tijd om hier de zaken verder te organiseren.

Ben nog steeds in gesprek met fotografen om meer informatie in te winnen, de registratie van The Soul of India verder af te ronden en zakelijke contacten op te bouwen of te onderhouden. Actief op alle fronten zeg maar, al zal ik de komende weken meer afhankelijk zijn van de deelnemende partijen. Druk maak ik me niet. Alles zal op zijn plek vallen en haast heeft geen enkele zin. Misschien komt het ook doordat de besprekingen in Delhi meer tijd nodig hebben en ik de deadline voor half februari kan laten vallen wanneer de Indian Handicraft Fair plaatsvindt. Niet dat het werk onder lijd, maar dit geeft me wel even de kans om de drukte van Noord India te ontglippen en me volledig op de website kan richten. Iets wat ook vanuit Goa prima te doen is. Geen stilstand dus.

Omdat ik zit te wachten op informatie kan ik in Jaipur niet veel meer doen. Heb met Sunil, mijn compagnon hier, goede gesprekken gehad gisteren. Was een beetje bezorgt over zijn functioneren omdat hij de laatste tijd zo moeilijk te bereiken was, maar die zorgen zijn weggenomen. De fotostudio, ruimte voor opslag, verpakkingen etc. Alles is aanwezig om te starten. Hij heeft zijn huiswerk gedaan en ook zijn vader staat volledig achter onze opzet. Tijd dus om orde op zaken te stellen in Jodhpur. Daar waar Soham mijn zaken wil helpen opzetten. Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden met de fotograaf en ook zijn er enkele fabrikanten die ik wil opzoeken. Om 7.30 loop ik over de nog verlaten MI Road richting het station. De koude nacht achter zich latend. Een oude man stopt met zijn fiets voor de tempel. Vouwt zijn handen samen en doet voor enkele minuten zijn gebeden. Omhuld door een warm kleed en een witte muts staat hij daar voor enkele minuten zonder gestoord te worden door ook maar een enkel voortuig. Wat een bijzonder moment om te aanschouwen.Even verderop worden er duiven gevoerd. Bij iedere tempel kun je voer kopen en dit aan de duiven voeren. Honderden duiven pikken in het rond naar de toegeworpen korrels. Het brengt geluk zeggen ze. De duiven vinden het prima. Voor hun is India een paradijs. Het is goed om een keer vroeg op te staan en te genieten van de langzaam ontwakende stad waar de berijders van de fietsriksja’s zich gezamenlijk rond een vuurtje warmen en de rook sterk ontwikkeld door de koude ochtendlucht. Ik vraag of ik een foto mag maken maar ze staan het niet toe. En eigenlijk wel begrijpelijk. Deze mensen hebben ook de nacht buiten moeten doorbrengen, zoals alle andere riksjarijders doen. Soms slapend op de grond, soms verscholen op de achterzitting van hun fietsriksja. Wie ben ik dan om na een warme nacht foto’s te maken. Het plaatje is natuurlijk prachtig, maar de achterliggende gedachte is minder leuk. Nee, ik laat ze met rust.

In het guesthouse kom ik in gesprek met mijn Duitse buurman. Lang haar in een staart, bakkebaarden en een donkere zonnebril. Het kan niet mysterieuzer. Toch valt het mee. Hij is inderdaad op zoek naar handel in edelstenen en sieraden maar verkoopt deze in India zelf. Iets wat opmerkelijk is maar toch ook veel gedaan wordt volgens zijn zeggen. Op markten in Goa en Rishikesh waar veel toeristen komen kan hij nog redelijk geld verdienen. Rijk wordt hij er niet van maar kan zich redelijk behappen. Voor een half jaar heeft hij zijn verblijfplaats in het noordelijker gelegen Haridwar, daar waar hij een appartement heeft, het andere deel van het jaar in Zuid Afrika waar zijn familie woonachtig is.. Een hele bijzondere manier van leven, maar volledig passend bij zijn karakter. Je kunt op zoveel manieren je leven leiden. Dat is hierbij weer eens bevestigd.

Zoals eerder gedaan boek ik een ticket voor de trein naar Jodhpur. Zelfde trein, zelfde tijd, alleen heb ik nu een plaats in de “sleeper class”. Een bovenste bed zodat ik direct horizontaal kan. Me kan afsluiten van het kippenhok waar de treinen soms op lijken. Want zoveel mensen Hindi horen praten is na verloop van tijd behoorlijk vermoeiend. Ook willen de meer jeugdige reizigers nog wel eens muziek laten horen via hun mobiele telefoon en ook daar wordt je niet altijd vrolijk van. Ik heb het namelijk niet zo op dat Bollywood gebeuren. Comfortabel liggend luister ik daarom naar iets rustigere muziek. De zachte jazz klanken van Michael Buble via mijn smart phone die me volledig doen vergeten waar ik ben. Mijn gedachten terugvoeren naar prachtige jazz clubs in Dubai, omringt door pracht en praal. Ja, ook dat is een deel waar ik mooie herinneringen aan heb overgehouden. Het schommelen van de trein weet me zelf in slaap te krijgen. En dan……de realiteit is daar wanneer we langzamerhand Jodhpur naderen. India weer volledig terug is in mijn bewustzijn. Ik weer op zoek ga naar een riksja om me naar het Anil Sunrise guesthouse te brengen. Daar waar al een kamer op me wacht. We gaan er morgen weer een mooie dag van maken.

De dagen verlopen voorspoedig. Soham komt me in de morgen ophalen, bezoeken weer meerdere werkplaatsen en maken een duidelijke afspraak met de fotograaf die hier wat werk voor me zal gaan verrichten. Alles gaat niet zo als afgesproken maar dat is niet nieuw. Ik moet me overgeven aan de werkwijze hier in India en dat gaat niet altijd efficiënt, dat is me al een tijdje duidelijk. Toch zijn de problemen niet onoverkomelijk en dus maak ik me niet druk. In het guesthouse ontmoet ik een jong stel uit Zuid Korea. Het zijn Sue en Hosoo die samen voor enkele maanden door India reizen. Het mooie is dat je ze heel eenvoudig aan het lachen kan krijgen. De altijd zo bescheiden en eerbiedige Aziaten altijd een welkom gezelschap zijn. Sue als schilderes afgestudeerd aan de kunst academie en Hosoo als muzikant en lead zanger van een band. Leuke mensen waar ik me goed mee kan vermaken, al is het alleen al om het altijd eerbiedige oohhh en aaahhh.

Ik ontbijt in de morgen bij Soham. Hij woont op 6 km van het oude centrum in een van de buitenwijken. Een groot betonnen gebouw met drie verdiepingen. Hij heeft het zelf gebouwd en wil het over een tijdje gaan verhuren als kantoorpand. En zo ziet het er ook uit. Het uit drie verdiepingen bestaande gebouw heeft totaal geen sfeer. Op de bovenste verdieping leven ze. In een hele grote ruimte staan enkele bedden, een vervallen tafel met enkele stoelen en hangen er kleren te drogen aan een zelf gecreëerde waslijn. Alles is grauw van de beton. Geen kleuren of iets wat de ruimte iets zou kunnen opvrolijken. Eigenlijk zoals zoveel mensen totaal geen waarde hechten aan luxe. Het zien als onnodige investeringen. De vrouw van Soham staat aan een kleine aanrecht het ontbijt klaar te maken. Geen toast maar Aloo paratha, een soort broodpannenkoek gevuld met stukjes gekruide aardappel. Daarnaast zoetigheden welke we onderweg hebben gekocht, komkommer en tomaat. Niet verkeerd om de dag mee te beginnen. Ja, het is goed om hier te zijn. Niet alleen vanwege het eten, maar ook om even dieper in het gezinsleven van Soham te duiken.  Even niet over producten en producenten te praten maar over zijn gezin, zijn trouwdag en andere zaken op het persoonlijke vlak.

Soham is een gelukkig man met zijn drie prachtige jonge dochters die hij allemaal een goede opleiding kan bieden. Hij, die nog veel enthousiaster is als ik over de hele onderneming. Nou dan weet je het wel. Ik moet hem steeds afremmen maar ben wel weer een stuk wijzer geworden door al zijn inzet. Steeds meer bereiken we de daadwerkelijke makers van de producten. De kleinere ondernemers die aan de grote exporteurs leveren. Beetje bij beetje wordt ons netwerk hier in Jodhpur verfijnd. Iets wat ik duidelijk aan Soham te danken heb, ook al wordt ik wel eens moe van hem omdat zijn Engels niet zo geweldig is en we heel veel afspraken hadden kunnen vermijden. Soms weet ik namelijk niet of hij me nu wel of niet begrijpt. Ben wel eens onnodig gefrustreerd wanneer we voor de zoveelste keer onnodig een fabriek bezoeken. Ik weet dat hij zijn uiterste best doet om mij te helpen. Gelukkig kan ik hier steeds beter mee om gaan. Zaken veranderen zoals tijd en afspraken heeft geen enkele zin. Indiase minuten duren namelijk altijd 5 keer zo lang en afspraken kunnen hier nu eenmaal heel eenvoudig verzet worden. Misschien is dat wel mijn uitdaging. Hoe dingen voor elkaar te krijgen. Mensen langzaam bewust te maken van bepaalde verantwoordelijkheden indien we samen een stap voorwaarts maken. De komende tijd zal het me allemaal duidelijk worden. Niets om me nu druk over te maken. Tot zover heb ik mijn huiswerk gemaakt en voel me goed in de situatie waarin ik me bevindt. Vertrouwen….. vertouwen is mijn beste leermeester.

Vanmiddag terugkomend bij het guesthouse zie ik Hosoo met zijn rugzak staan. Hij vetrekt richting Delhi. Als ik vraag waarom heeft hij geen duidelijk antwoord. Ruzie gehad misschien? Nee, niets van dat. Nou ja, het zal wel zo zijn. Zeg hem gedag en ga op het dakterras zitten. Merk dat later Sue verdrietig op haar kamer zit. Ik klop aan en vraag of alles goed met haar is. Hij is weggegaan zonder iets te zeggen, zo zegt ze. Ze voelt zich vreselijk eenzaam. Ik geef haar een knuffel en neem haar mee naar de
McDonalds even verderop. Krijg gelukkig weer een glimlach op haar gezicht en hebben uiteindelijk nog een leuke avond. Toch wil ze op tijd slapen om haar nare gevoel kwijt te raken.

Zelf zoek ik het dakterras op waar Pravad, de jonge werknemer die er werkt, bij me aan tafel komt zitten. Tot middernacht praten we over zijn tijd hier in het guesthouse en de problemen met Anil die steeds meer whisky begint te drinken. Tot plotseling Hosoo en dakterras komt bezoeken. Hij is weer terug. De riksjarijder heeft hem bij een verkeerd busstation afgezet en heeft daardoor zijn bus gemist. Het moet zo zijn. De zeer gevoelige Hosoo moet over een maand voor twee jaar in militaire dienst, zoals iedere Zuid Koreaanse jongen. Hij weet dat hij binnenkort afscheid zal moeten nemen van Sue en vond het beter om dit op deze manier te doen. Hopende dat zijn hart dan minder pijn zal doen. Een ongelofelijke stomkop…..en hij beseft het gelukkig zelf ook. Op het dakterras wordt de rum op tafel gezet en kunnen we gelukkig allemaal lachen om deze bizarre gebeurtenis. Het is goed zo! Mensen, wat kunnen ze toch bijzonder zijn.

Het besluit om naar Goa te gaan heeft een bevrijdend gevoel naar boven gebracht. Kan straks mijn gedachten een tijdje rust gunnen. Kerst en Nieuwjaar in aangename omstandigheden beleven om daarna op volle kracht verder te werken. Een heerlijk vooruitzicht.  De laatste voorbereidingen in Jodhpur zijn getroffen en ook in Jaipur zal ik dingen netjes achterlaten. Het gaat gestaag maar we komen steeds dichterbij. Laat het nieuwe jaar een onvergetelijk jaar worden. Aan mij zal het niet liggen.