Week 51 (Ma.19 – Zo.25 dec.) 2011

Het zijn de laatste dagen in Jodhpur. Weer ga ik tijdig op zoek naar een ticket op het station. Meestal vertrek ik hier vandaan met de bus naar het zuiden en is het een behoorlijke tijd terug dat ik in Jodhpur een treinkaartje heb gekocht. En dat blijkt ook wel. Ik sta in de centrale hal, een half uur in de rij wanneer ik een modern geklede dame aanhoud en vraag of ik hier wel goed ben. Het is namelijk bezaait met luidruchtige en opgetogen Indiase mensen die 3^e klas kaarten kopen en meer loketten zie ik niet. Ik blijk in een ander gebouw te moeten zijn. Iets verderop, achter het postkantoor. Dit is wat reizen zo ontzettend vermoeiend maakt. Je bent continue bezig met het organiseren van je verdere reis en omdat overal andere regels gelden moet je flexibel zijn en tijd niet te serieus nemen. Organiseren is ook een avontuur op zich, al had ik het hier niet verwacht. Loop toch weer lachend naar buiten na alle ophef die eraan vooraf is gegaan. Denk even aan de rij waarin ik stond. Daar waar je nog over een rij kunt spreken. Tot 3 meter voor het loket gaat het nog wel, daarna worden mensen steeds opdringeriger. Willen ze het liefst door het gat in de glazen pui duiken welke de bezoekers scheid van de loketbeambte. Alles om maar geholpen te worden. Zelfs bij de metro. Daar waar de iets meer ontwikkelde Indiër gebruik van maakt. Speciale veiligheidsagenten zijn aangesteld om de mensen te wijzen op het nieuwe fenomeen “rij” in India . Iedereen duidelijk wordt gemaakt om eerst de mensen uit te laten stappen alvorens naar binnen te denderen. Het lukt, tenminste……de eerste passagiers kunnen rustig uitstappen. Daarna is er geen houden aan. Zelfs de veiligheidsagenten zijn hier niet tegen bestand. Het is iedere keer weer lachwekkend. Wat een volkje is het toch.

Ik ben dagelijks op pad met Soham. Hebben samen nu bijna elke weg wel bereden van de Basni industrieterreinen. Veel vrachtverkeer, onverharde wegen en veel stofhappen. Iets wat mijn luchtwegen niet langer accepteren. De stof irriteert mijn neus en bij het afzetten van mijn zonnebril zie ik in de grijze afdruk op mijn gezicht waar deze gezeten heeft. Nee, een kuuroord voor je gezondheid is Jodhpur zeker niet. Het veroorzaakt me slapeloze nachten door onafgebroken niesen. Maar goed…het zal wel weer goed komen. Gebruik mentol balsem, strepsils en aspirines, dus ben op volle oorlogssterkte om deze kwalen te overwinnen. Vanmorgen heb ik Niru gebeld om weer eens af te spreken.

Nu ze hier nog is wil ik tijd voor haar vrijmaken. Een mooie afwisseling van het zakelijke. Ik ontmoet haar ’s middags in het ouderlijk huis vlak bij de Circuit House, een buitenwijk van Jodhpur. Ook haar broer Kuldhir is aanwezig. Degene die afgelopen week in het appartement heeft gezeten voor enkele dagen. Het zijn een paar waardevolle uren. Had haar vlak voor het Diwali festival wel gesproken maar haar drukke schema maakte het toen allemaal wat vluchtig. Stap op het eind van de middag de poort uit met een goed gevoel. Gewoon omdat het goed met haar gaat. Ze haar leven weer langzaam terug krijgt na een paar zeer moeilijke jaren. Het is haar zo gegund. Ook al is ze niet meer aan mijn zijde, ze heeft een heel bijzondere plek in mijn leven. Onuitwisbaar kun je wel zeggen. Wanneer ik ’s avonds ergens iets wil gaan eten, loop ik spontaan Sue en Hosoo tegen het lijf.  Ze besluiten met me mee te gaan. Op een dakterras genieten we van elkaars gezelschap en moeten er foto’s worden gemaakt worden. Morgen vertrekken ze vanuit Jodhpur. Samen wel te verstaan. Ze zullen de kerstdagen in Varanasi doorbrengen. Deze dag wordt vroegtijdig afgesloten. Mijn neus geeft nog veel ongemakken en een beetje nachtrust zal me goed doen.

Vanavond dus richting Jaipur. Soham zou nog een paar producenten naar het guesthouse halen om producten te laten zien maar deze laten het afweten door onbekende redenen. Ga daarom weer eens aan de wandel door de minder bekende wijken van de stad. Daar waar niet veel toeristen komen maar waar je een puur stukje van de stad kunt proeven. Het straatbeeld wordt bepaald door de kleurrijke mensen die er wonen. De vele werkplaatsen waar men bezig met het vervaardigen van producten om ze later op de markt te verkopen. Het is een mix waarin nog zoveel traditie  te vinden is. Dat maakt Jodhpur nu zo bijzonder. De boeren van het platteland die er hun boodschappen doen en de vrouwen die de stad opvrolijken, alleen al door er rond te lopen in hun felgekleurde sari’s.

Tijdens mijn wandeling wordt ik geroepen door een jongen vanachter zijn chai kraam. Ik krijg een plaats om te zitten aangeboden en wordt er een glas chai in mijn hand gedrukt. Ik kan hier geweldig van genieten. Omringt door ouderen die lachend doorgaan met hun gesprek. Enkelen van hen zitten binnen voor een kleine tv. Ze volgen de cricket wedstrijd India –Engeland. Kijkend naar hun voeten gaan er zoveel flitsen door me heen. Ruw van de eelt, verweert, zwart en teennagels die nog nooit van het woord verzorging gehoord hebben. Wat hebben die voeten al niet moeten doorstaan. Het is India zoals het was. De ouderen die nu gezamenlijk genieten van een bak chai. En ik…ik mag voor even deel uitmaken van hun leven. Ik betaal mijn 8 rupees voor de chai en vervolg na een tijdje mijn weg. Duurzame momenten, dat zijn het.

Bij het guesthouse neem ik afscheid van mijn vrienden Sue en Sohoo. Ze staan met hun hele bepakking klaar om te vertrekken. Na een laatste omhelzing lopen ze richting de riksja standplaats bij de grote poort die je leid naar het marktplein. Nog een laatste “I love you ” krijg ik nageroepen door Sue. Ik snap direct waarom. Het doet me goed deze mensen samen te zien vertrekken. Even later zal ik hun voorbeeld volgen. Ben om 18.30 bij het treinstation waar de trein die me naar Jaipur zal brengen al op perron 1 staat te wachten. Zoek naar wagon S2 en vind er mijn slaapplaats in de nog vrijwel onbemande wagon. Maak er ook direct gebruik van. Het worden een paar koude uren. De steeds kouder wordende lucht dringt van alle kanten de trein binnen. De meeste passagiers kwamen met grote tassen de trein binnen en nu weet ik weer waarom. Dekens, hele dikke dekens komen tevoorschijn. Overal liggen mensen weggedoken onder warme dekmantels. Mijn fleece trui is prima bestand dus ik overleef het wel gedurende deze 5 uur durende reis. Krijg onverwachts nog een deken aangeboden van een van de jongens die beneden in gesprek zijn. Ook al is het niet nodig, het gebaar zegt voldoende. Vlak na middenacht verlaat ik het station van Jaipur via de achterzijde. Het is de kortste route naar het appartement. Ik kom er Raj tegen, de riksjarijder die me enkele weken achterna was gereden omdat ik hem genegeerd had. Hij groet me lachend en weet dat ik liever wil gaan lopen. Bij het complex is de poort op slot en er lopen meer beveiligers, netjes in uniform gestoken. Het blijken de nieuwe huisregels te zijn, zo laat ik me vertellen. Niet dat het nu moeilijker is om binnen te komen, het geeft in ieder geval te kennen dat ze ergens voor dienen.

Nog enkele dagen te gaan voordat het kerst is. Ondanks dat er een kerstboom te vinden is in een van de moderne winkelcentrums, heb ik totaal geen gevoel van kerst of iets dat er mee te maken heeft. Kerst heeft hier geen enkele betekenis en kerstbomen staan er voornamelijk om de verdwaalde toerist te plezieren. Extra commercie los te weken. Nee, ik heb alle fabrikanten nogmaals gebeld en verder bereid ik me voor om te vertrekken.

Het voelt alsof ik echt op vakantie ga. India is wat dat betreft al duidelijk als werkgebied bestempeld. Ik kijk er naar uit. In Goa zijn veel Christenen te vinden en dus ook veel kerken. Witgeschilderde kerken en capellen die hier en daar het groen van de prachtige natuur doen doorbreken. Ben benieuwd hoe men in Goa de kerst beleefd en hoop toch iets van de sfeer mee te krijgen naast de tijd die ik op het strand zal doorbrengen. Bij de Christal Palm neem ik afscheid van de jongens bij de Costa koffieshop en loop terug. In de koele donkere avond zie ik een 10-tal fiets riksjarijders bij elkaar zitten op de grond. Voor elk van hen een metalen blik met daarop voedsel wat handmatig naar binnen wordt gewerkt. Het is ze aangereikt door de eigenaar van de kleine tempel even verderop. Een spontane kerstgedachte komt in me naar boven, al zal het waarschijnlijk al tijden zo gaan, maar heb ik het nooit gezien. Zal die kerstboom dan toch meer invloed op me hebben gehad dan ik had verwacht? Ik denk dat ik dit soort dingen daardoor wel veel bewuster beleef. Men overal ter wereld anders met elkaar omgaat vanwege deze toch wel speciale dagen. Iets wat eigenlijk veel vaker zou moeten gebeuren. De man van de tempel heeft geen kerstboom nodig. Hij weet wat nodig is om deze mensen een menswaardig bestaan te geven. Voor hem is een kerstgevoel zijn dagelijkse bezigheid. Mooi dat dit soort mensen er zijn. Onopvallend aanwezig. Onopvallend maar oh zo belangrijk.

Het is tijd om te vertrekken. Ik bedek alle meubelen weer met lakens om ze nog een beetje stofvrij te houden. Stof dat de komende weken toch wel weet binnen te dringen. Bij de poort staat al een riksja te wachten. Zoals afgesproken brengt hij me voor 200 rupees naar het Sanganeer vliegveld net buiten de stad. Terminal 2, waar vandaan de vlucht naar Goa vertrekt is een klein vrij modern ingericht vliegveld. Nog enkele uren zal ik hier moeten wachten nadat ik vanmorgen al een melding binnenkreeg via sms dat er een vertraging was opgetreden van enkele uren vanwege  mist in Zuid India. Het is een comfortabele vlucht met SpiceJet.

Na een korte landing in Amadabad arriveren we rond 17.00 uur op het vliegveld van Dabolim in Goa. Het weer is prachtig en het voelt goed om weer terug te zijn. De laatste jaren ben ik namelijk niet in Goa geweest. Op de luchthaven spreek ik een paar meiden aan en ondanks dat ze al met z’n vieren zijn, kan ik meerijden. Prijzen zijn redelijk hoog in deze periode van het jaar en kosten delen maakt het een stuk aantrekkelijker. Reizen betekent namelijk ook zo veel mogelijk kostenbesparend te werk gaan. Volgepakt vertrekken we richting Anjuna met 3 Australische en 1 Engelse vrouw. Allen rond de 25 jaar en klaar om Anjuna op z’n kop te gaan zetten. We zullen het zien. De zon is inmiddels ondergegaan en in het donker komen we aan in Anjuna. Bij het einde van de asfaltweg zet de taxi ons af en gaan ieder onze kant op, zoekend naar een slaapplaats voor de nacht. Lopende op het onverharde pad richting het strand wordt ik al redelijk snel aangehouden. “Looking for room?” krijg ik te horen. Ook al ben ik niet van het opdringerige, ik weet dat kamers schaars zijn en ga daarom mee. Een buitengewoon schone kamer in het achterhuis verhuren ze voor 1000 rupees per nacht. Ontzettend veel voor Indiase begrippen maar ik besluit er mee in te stemmen. Ben blij dat ik een kamer heb gevonden en het blijkt een goede zet te zijn geweest wanneer ik later hier en daar navraag doe. Vanmorgen wist ik niet hoe en waar ik zou belanden en kijk hier. Ik kreeg een lift en heb een kamer op 30 meter van de zee. Soms moet je het gewoon laten gebeuren. Op mijn weg naar het restaurant om iets te gaan eten loop ik Chris tegen het lijf. Een Engelse jongen die er ook verblijft en maak met hem de avond vol. Bezoeken samen een van de vele strandtenten en met alle tevredenheid sluit ik deze dag af. Het is mooi geweest. Morgen gaan we Anjuna beleven.

Heb gisteren ook meteen een scooter gereserveerd om vandaag de omgeving te gaan doorzoeken. Op zoek naar kerst binnen deze Chistelijke staat in India. Ben redelijk op tijd wakker en naar het Avalon Sunset restaurant gegaan voor mijn eerste ontbijt. Daarna ga ik op pad. Rijd via de kronkelende smalle binnenwegen door prachtige dorpjes als Vagator en Siolim. Omringt door prachtige natuur en de rust die de omgeving uitstraalt. Ja, heerlijk om hier weer te zijn. Via een brug  kom ik in het meer noordelijk gelegen deel van Goa. Daar waar de brede stranden nog niet veel toeristen trekken. Er grotendeels alleen maar uit hout opgetrokken hutten en restaurants te vinden zijn. Tijdens mijn rit kom ik langs de stranden van Morjim en Mandrem. Ik weet dat Ambica uit Jaipur hier ook een winkel heeft en besluit haar te gaan opzoeken. De winkel staat naast de winkel van de dochter van Mick Jagger, vlakbij de ingang naar het strand. Het zijn een paar leuke uurtjes op het minder druk bezochte strand van Noord Goa. Niet te laat ben ik weer terug in Anjuna om de zonsondergang te gaan zien en een begin te maken van deze kerstavond. Ik verblijf bij een Christelijk gezin en deze hebben me eerder verteld dat er een kerkdienst is om 23.30 in een nabijgelegen kerk. Ik zou er graag iets van willen proeven maar het lukt helaas niet. Ik ben Chris weer tegengekomen op het strand en met hem een groep van mensen uit Skandinavie. Noren, Zweden en Finnen die er een mooie avond van willen maken. Bijzonder dat ook deze kerstavond word besproken. Iedereen is van huis en heeft zo zijn eigen belevenis van dit feest. Geen van allen sterk gelovig maar toch met zijn eigen gedachten. Eigenlijk veel mooier omdat het veel dichter bij de realiteit staat. In een grote kring zitten we tot na middernacht voor het Tantra paviljoen om daarna een van de strandfeesten te gaan bezoeken. Het wordt een prachtige avond. Tot 3.30 weet ik het vol te houden. Dansende op de dreunende beat tussen de menigte. Het water inmiddels tot aan mijn enkels door de opkomende vloed. Kerstavond, het was een bijzondere.

Ook vandaag ben ik redelijk op tijd wakker. Wil weer de weg op om een andere kant van Goa op te zoeken. Besef me op dit moment dat er om 10.00 uur nog een kerstdienst is in de nabijgelegen kerk.

Ook dat is me gisteren door mijn gastvrouw medegedeeld. Ik besluit er naar toe te gaan. Een prachtige witgeschilderde kerk op een 10 minuten rijden waar het al aardig druk begint te worden. Ben niet helemaal gekleed op kerst in mijn korte broek, t-shirt en slippers maar ga toch naar binnen. De kerk is er immers voor iedereen, ook al past het misschien niet helemaal in het plaatje.  Het is een Engels gesproken dienst en dat is duidelijk te merken. De mensen dragen allemaal moderne kleding. Mannen keurig in pak, vrouwen in prachtige jurken. Geen enkele sari is er te zien. De gewone man zit dus gewoon om 8.00 uur in de kerk. Toen was er een dienst in de eigen lokale taal en zat de kerk vol met mensen in traditionele kleurrijke outfits. Net zoals gisteravond toen mijn gastvrouw de dienst bezocht in haar sari. Toch is het de moeite waard. Het voelt goed om even hier te zijn en iets van kerst te proeven. Al valt het niet altijd mee om het goed te volgen. Voor me zit namelijk de allergrootste vrouw die je in Goa kunt vinden. In haar felrode fluwelen jurk vult ze het volledige plaatje. Ik zit gelukkig aan het gangpad zodat ik zijdelings de pastoor nog enigszins kan zien staan.

De inhoud is gelijk als in Nederland en dat vraagt niet echt mijn attentie. Het is meer de belevenis. De volle kerk waarin draaiende ventilators als zonnebloemen aan het plafond hangen, hier en daar een paar bellen die zijn opgehangen en dan de hond in het middenpad. Daar waar de rode loper voor lange tijd wordt gebruikt als schuurspons. De hond zich ongegeneerd uitstrekt en over de vloer rolt om alle vlooien uit zijn vacht te verdrijven. Geen enkele attentie heeft voor de woorden van de pastoor. Net als ik overigens. Ben meer geïnspireerd door de drie mooie dames die voorin de kerk voor de muzikale ondersteuning zorgen. De Japanners die na 40 minuten verdwaald nog een plekje zoeken. Mijn gedachten gaan meer uit naar de mensen en wat hun leven inhoud. Het zijn de zaken waar we gisteren met z´n allen over gesproken hebben op het strand. Het niet het allerbelangrijkste is om een kerk te bezoeken maar om het geloof in jezelf mee en uit te dragen, ongeacht religie. Het zijn dit soort momenten om daar weer eens bewust van te worden. Ben daarom blij hier te mogen zijn. De vrouw voor me is inmiddels gaan knielen en de maat 40 op de onderkant van haar schoenzolen is duidelijk te lezen. Als teken dat de dienst redelijk op zijn einde loopt. Na een paar laatste woorden van de pastoor waarbij iedereen in Goa bijna persoonlijk wordt bedankt voor hun financiële bijdrage en hun inbreng in de parochie, is iedereen klaar om er weer een jaar het beste van te maken. Zalig kerstfeest!

Ik stap weer op mijn scooter en rijd richting Calangute. Meer zuidelijk gelegen en een mooi tijdverdrijf nu de dag nog redelijk jong is. Onderweg wordt ik gebeld. Het is Sunita, een goede vriendin die ik via internet heb leren kennen in de tijd dat ik met een hernia thuis zat en me medicijnen heeft opgestuurd naar advies van een Indiase Guru. Woonachtig in Mumbai, maar nu in Goa voor enkele dagen. We hebben al jaren contact maar elkaar nog nooit ontmoet. Nu dus de kans. Ze wandelt samen met haar neefje richting Calangute. Wat een toeval! Ik rijd ze tegemoet en met z´n drieën op de scooter zoeken we een leuke restaurant. Ik moet nog ontbijten en alle tijd om eens even bij te praten. Ja….leuk om haar nu eens in levende lijve te zien. Sunita heeft vorig jaar een appartement gekocht in Galangute en ook daar gaan we samen een kijkje nemen. Wie weet is het wat voor de toekomst.

Na ze later weer afgezet te hebben bij Candolim Beach vervolg ik mijn weg naar Bagga Beach. Een van de drukste badplaatsen in het noorden en voornamelijk bezocht door Indiase toeristen. Het is vakantieperiode in India en daarom topdrukte hier in Goa. Een meekomend nadeel is de enorme groei van de middenklasse in India. Er steeds meer geld te besteden is en de prijzen hier de lucht in schieten. Mensen die voor een week op vakantie zijn besteden nu eenmaal makkelijker geld dan mensen die 6 maanden door India reizen. De reizigers moeten dus even afzien, financieel gezien dan. Rond 17.00 ben ik weer terug in Anjuna en vind er Chris die gezelschap heeft van Greg. Een Australiër die voor enkele weken in Goa is. We genieten van de zoveelste zonsondergang bij het Tantra guesthouse waar ze beiden verblijven. Rond een uur of 20.00 loop ik terug. Ben daarna via skype in contact met mijn familie in Nederland die gezamenlijk kerst vieren en ga daarna weer op zoek naar wat gezelligheid op het strand. Voor enkele uren kan ik me nog oppeppen maar voel dat eerste kerstdag voor mij op zijn einde loopt. Net als dit jaar overigens. Jullie lezen het weer!

Een week waarin ik de zaken even laat sudderen. Ik even geen druk moet leggen maar alles tijd wil geven. De periode in Goa is een perfecte afleiding om alles even los te laten. Mijn accu weer op te laden en te genieten van India op een andere manier. Mijn focus ligt op 2012. Dan moet ik op volle kracht verder. Nu pas gaat het echt beginnen. Ik ben me ervan bewust maar voel een volledige rust over me. Het komt zoals het me is gegeven. Laat het positief zijn.