Week 9 (24 febr.-2 mrt.) 2025

Het is zondag en dan heb ik afgesproken een video call te maken met het thuisfront waardoor ik ook mijn moeder even live onder ogen krijg. Zij die de negentig ruim is gepasseerd en lastiger via de telefoon te bereiken is. Ik blijf dit toch altijd weer bijzonder vinden. Het feit dat ik zo ver weg zit en zonder enige vertraging contact kan hebben is een geschenk. Wat heeft de technologie ons toch ver gebracht op het gebied van communicatie. Al heeft het natuurlijk ook zijn keerzijde. Zijn reizigers tegenwoordig meer met hun telefoon bezig dan de omgeving of de mensen waartussen ze zich begeven. Hoe anders was dat in de tijd dat ik voor het eerst in India kwam, in het jaar 2000. Ik veel meer in het moment leefde en intenser contact had met alles om me heen.

Op zoek moest naar een telefooncel om naar huis te bellen of een berichtje kon sturen via een computer in een internetcafé. Ruimtes waar meerdere computers stonden opgesteld en je per uur gebruik kon maken van een internetverbinding. Nostalgie waarmee ik onmogelijk mijn huidige werkzaamheden in India zou kunnen uitvoeren. Het versturen van informatie is tegenwoordig zo eenvoudig. Door het houden van online videogesprekken, versturen van foto’s, mails of berichten. Het maakt niet uit waar ik me bevindt om goede communicatie te onderhouden. Op dit moment vanuit Goa. Moet er wel bij zeggen dat er niets beter dan fysieke aanwezig. Zeker in een land als India. Hier altijd zijn is echter geen optie voor mij. Jodhpur ligt dicht tegen de grote Thar woestijn die zo ver reikt als de grens met Pakistan. Het betekent dat er veel stof in de stad neerdaalt en dat is nu niet bepaald goed voor mijn gezondheid. Kies er daarom voor om niet langer dan een week in Jodhpur te verblijven om mijn luchtwegen gezond te houden. Een periode Goa is daarom een ideale bestemming wetende dat ik op diverse manieren contact kan houden tot de tijd dat ik weer in Jodhpur ben, eind deze week. Leg ze daarmee een bepaalde druk op waardoor ik verzekerd ben van voortgang tijdens mijn afwezigheid. Iets wat bij een terugkeer naar Nederland wel eens te wensen over laat. Ook al zijn de communicatiemiddelen nog zo toereikend, het levert altijd vertraging op zo is mijn ervaring. Na een rustige dag rijd ik in het begin van de avond naar Bagga, een plaats langs de kust vier kilometer ten zuiden van Anjuna. Drukbezocht door toeristen, voornamelijk Indiase maar ook een groep Engelsen. Op de hoek met Tito’s lane is een restaurant waar altijd Engelsen te vinden zijn. Met name gepensioneerde Engelsen. Er hangt een groot beeldscherm waarop op dit moment de cricket derby tussen India en Pakistan wordt getoond. Belangrijker dan de voetbalwedstrijden uit de Engelse premier League. Vanavond speelt de wedstrijd tussen Manchester City en Liverpool en die ik echter wel graag wil bekijken. Deze begint om 22.00 uur en dat is het voorlopig nog niet. Eet iets en loop vanaf de drukke hoofdstaat door Tito’s lane waar diverse grote nachtclubs te vinden zijn. Het is nu nog redelijk rustig maar dat zal binnen enkele uren veranderen. Op het strand is het echter een gekkenhuis. Het lijkt meer op een grote verlichte kermis. Aaneengeschakelde strandpaviljoens fel verlicht door neonverlichting en muziek die de toelaatbare decibels ver overschrijdt. Sta het van een afstandje lachend te bekijken. Terrassen vol met mensen die ontspannen genieten van het vervormde gebulder dat uit de luidspeakers komt en je trommelvliezen op de proef stellen. Op de dansvloer een uit zijn dak gaande schreeuwende menigte. Het is hun manier van vakantie vieren. Dit aanschouwend word ik op mijn schouders getikt. Enkele Indiase jongens die net met een nat pak uit de zee komen willen dolgraag met mij op de foto. Ze komen uit Bangalore en zijn dolblij. Hebben het gevoel dat ze in het paradijs zijn beland en ik begrijp ze wel. Maken de foto en kijk ze breed lachend na. Bestel een biertje en zie twee Indiase jongens straalbezopen, leunend tegen elkaar, over elkaar heen struikelen en voorlopig niet meer opstaan. Ze hebben vast een heel bijzondere dag gevierd. Wat ben ik toch blij dat ik niet meer in die leeftijdsfase zit. Wandel terug naar de hoofdstraat en heb het wel gehad met al het lawaai.

Zoek een gelegenheid waar ik de voetbalwedstrijd kan zien maar overal waar ik kijk alleen maar cricket. Blijf doorlopen in de hoofdstraat richting Calancute en dan schijnt er licht in de duisternis. Shooters staat er in neon op het grote reclamebord. Een restaurant, fel verlicht en gevuld met alleen maar oudere Engelsen. Ik denk de gemiddelde leeftijd zo rond de zeventig jaar die naar Goa zijn gekomen om enkele weken vakantie te vieren in de zon. Mijn paradijs voor vanavond want de wedstrijd zal hier worden uitgezonden en is op een groot scherm te zien. Sommige mannelijke bezoekers gehuld in het voetbalshirt van hun geliefde club. De Engelse pubs zullen gevuld zijn met dit soort mensen. Kan er altijd wel om lachen. Geniet van de sfeer en bekijk er de wedstrijd. Mijn favoriet Liverpool wint uiteindelijk met 2-0. Net na middernacht ben ik terug bij het guesthouse. Vandaag was het aangenamer dan afgelopen dagen. Warm maar minder vochtig. Laat het voor een aangenamere nacht zorgen.

Heb met Sunita afgesproken om vandaag samen te ontbijten in het restaurant in Candolim waar we elkaar eerder hebben getroffen. Vertrek op tijd en ben om 10.30 in Candolim waar het straatbeeld al aardig druk begint te worden. Sunita zit al op me te wachten. In het restaurant is het rustig. De stroom is uitgevallen en de koffiemachine werkt niet waardoor veel klanten weer vertrekken. Ik vind het niet erg. Ontbijt klaar maken kunnen ze er wel en daar kom ik voor. Net als voor mijn goede gezelschap. We praten werkelijk over een breed scala aan onderwerpen. Sunita is een zeer sociale, ruimdenkende en wijze vrouw waar ik graag naar luister. Mijn persoonlijke bevinden in India beter kan maatstaven en hier en daar kan bijstellen. Als groot voorstander van de huidig politiek leider Modi weet ze mij te overtuigen van enkele positieve ontwikkelingen ten aanzien van de minder bedeelden. De welwillendheid van de huidige regering om belastinggeld op de juiste manier te investeren en corruptie de kop in te drukken. Ze noemt daarbij ook enkele voorbeelden vanuit Mumbai die positief hebben uitgepakt. Het begin van een proces dat generaties in beslag zal nemen omdat corruptie zo diepgeworteld is in de Indiase samenleving en er nog teveel schakels nodig zijn om hulpbehoevende te bereiken. Politieke leiders zijn namelijk zo gewend geraakt aan een bepaalde levensstijl dat er eerst koppen moeten rollen. Heel veel koppen van mensen die vastgeroest zit een systeem dat niet meer past in de huidige tijd. We zullen het gaan beleven. Ondertussen is de tijd voorbij gevlogen want het is 15.00 uur wanneer we afscheid nemen. Maar wat een waardevolle tijdsbesteding was dit. We beloven weer wat vaker contact te houden. Wil zelf nog een kijkje nemen hier op het strand bij Candolim voordat ik terug rijd naar Anjuna. Verbaas me over het feit dat er op dit strand werkelijk geen Indiase toerist te vinden is op de vele ligbedden die er staan. Nu staan er in dit deel van noord Goa veel luxe resort en hotels maar had niet verwacht dat deze dus voornamelijk gevuld zouden zijn met oudere Engelse toeristen. Dezelfde doelgroep die gisteren in de Shooters bar aanwezig was. Terug in Anjuna kan ik nog net genieten van de zonsondergang. Het is rustig bij het guesthouse want Julie en Joy zijn al vertrokken. In het vier kilometer verderop gelegen Chapora treed iedere maandagavond een rockband op in het Motocafé. De dames zitten waarschijnlijk eerste rang. Neem een douche, eet iets en besluit even die kant op te rijden. Het ligt niet ver en indien het niets is ben ik zo weer weg. Wist wel van het bestaan van deze bar maar ben er nog nooit binnen geweest. Het lijkt meer op een artistieke tempel. Een soort wrakkenmuseum dat is opgebouwd uit allerlei vondsten, afvalproducten en kunstzinnige objecten.

Ruig en onafgewerkt zoals dat bij rockmuziek past. Wanneer ik de bar binnenstap heeft de band net pauze en zie ik Joy en Julie zich vermaken met oudere leeftijdsgenoten. Bekenden uit andere delen van Goa die ook regelmatig deze bar bezoeken. Ik sluit me voor een uurtje bij ze aan. Joy vertrouwd met een jointje in haar hand en Julie die helemaal in haar doen is zodra de band begint te spelen. En dat doen ze niet verkeerd kan ik je melden. De lead zanger en gitaarvirtuoos lift ieder nummer naar een hoger niveau. Als de laatste  toegift om 22.00 uur is gespeeld neem ik afscheid van de dames die er nog een tijdje zullen nagenieten. Mijn afsluiting vindt plaats bij de Five Five bar. Die staat voor mij duidelijk op nummer een. De rust bij een woelige zee onder een heldere sterrenhemel en een zeer aangename temperatuur. Daar kan geen rockband tegen op.

Na een paar uur in de German Bakery tijd om van alles te ondernemen maar heb eigenlijk niet werkelijk de behoefte om heel actief te zijn. De dagen passeren en weet dat ik straks vanaf het begin actief moet zijn in Jodhpur. Heb veel contact met Joheb en de ontwikkelingen aldaar. Wil niets aan het toeval overlaten om geen tijd te verliezen in de dagen dat ik in Jodhpur ben. Tijd genoeg om zaken af te ronden maar kies voor zekerheid. Er zijn een aantal dingen die ik persoonlijk moet goedkeuren. En dan met name omtrent de kleuren. Wil deze onder ogen zien omdat kleuren op een beeldscherm altijd anders uitpakken. Spreken af dat ze me van de luchthaven ophalen waarna we direct naar de fabriek zullen rijden om definitieve keuzes te maken. Knopen door te hakken waardoor we verder kunnen. Ben eerlijk gezegd ook wel klaar hier in Goa, ook al is het nog zo aangenaam. Wil weer aan de slag om de collectie af te ronden en te gaan promoten. Het uiteindelijke doel waarvoor ik in India ben. Voorlopig nog een paar dagen vertier in Goa. Rijd vandaag naar het strand Vagator op vier kilometer van Anjuna. Er is een klein strand te vinden in een rustige baai. Voor enkele uren dan. Als de zon langzaam zakt wordt het er steeds drukker met voornamelijk Indiase toeristen die er van de zonsondergang komen genieten, net als in Anjuna. Voor mij een teken om te gaan. Sluit me aan bij Joy, Julie en Esprito die bij het guesthouse gezamenlijk voor Joy´s kamer zitten. De verhalen van de dag worden uitgewisseld en er altijd gelachen wordt. Het is goed zo. Ben later nog wel op het strand te vinden maar voel dat kamer nummer twee de beste plek is om te zijn. Morgen een nieuwe dag.

Rond 8.30 is er veel drukte buiten. Er komt een man om de palmbomen te onderhouden. De afgelopen dagen kwamen er met regelmaat bladeren en kokosnoten naar beneden waardoor het gevaarlijk begon te worden. De man klimt, met slechts enkele touwen als hulpmiddel, de hoge palmbomen in en kapt met zijn grote kapmes bladeren en kokosnoten los waarna deze met veel lawaai op de grond kletteren. Je moet er niet aan denken wanneer je zoiets op je hoofd krijgt. Kokosnoten zijn geld waard maar Esprito geeft ze weg aan Sevanti, de vrouw die hier dagelijks alles schoonmaakt of verkoopt ze voor een habbekrats aan een liefhebber. Als de storm is gaan liggen kan ik verder om mijn dag te starten. In de German Bakery waar de Zwitser Markus al aan zijn ontbijt zit en ik het Italiaanse stel spreek die onderweg zijn voor een bezoek aan de flea markt. Het is woensdag en dat trekt nog altijd mensen, ondanks dat het seizoen op zijn einde loopt. Zelf wil ik daar vandaag ook nog naartoe. Had er vorige week iets gekocht en dat is me goed bevallen. Het is er rustig. Nu het seizoen zijn einde nadert hebben ook een aantal kraamhouders het voor gezien gehouden. Het levert geen geld meer op en dus een logisch gevolg. Daartegen is het in restaurant Sea Breeze, midden op het terrein, nog redelijk gevuld. Luisterend naar de band zitten Julie en Joy als echte fans dichtbij het podium. Ze hadden mij gevraagd om ze daar te vergezellen maar kijk het liever van een afstandje aan. Winkelend publiek komt er iets eten of drinken om vervolgens weer verder te gaan. De dames zullen het volhouden tot de laatste klanken uit de instrumenten komen, vanavond rond 21.00 uur. Ik zeg ze nog wel even gedag maar laat het na een uurtje voor wat het is. Kies voor de rust tijdens de zonsondergang bij de Five Five bar en wil vanavond een kijkje nemen bij de Shivatempel in Chapora, net voorbij Vagator. Vandaag is het jaarlijkse Maha Shivratri festival. De aanbidding van de Hindoegod Shiva welke staat voor goedheid, goddelijkheid en geluk. Het wordt gevierd op de dag voorafgaand aan de nacht van de nieuwe maan en is een feestdag om ons te herinneren weer bewust te worden van de basis van ons bestaan. Iets wat we in de drukte van alledag vaak vergeten. Maha Shivratri wordt voornamelijk door vrouwen geëerd die bij de tempel hun dankbaarheid tonen voor hun gezin. Het moet er een drukte van belang zijn dus ben erg nieuwsgierig wat ik zal aantreffen. Na iets gegeten te hebben in Anjuna rijd ik rond 20.00 uur richting Chapora, wat niet meer is dan een klein verscholen dorpje met een visafslag. Vraag hier en daar waar ik zijn moet. Zie namelijk nergens een tempel of menigte. Hoor dat ik mijn scooter bij de visafslag moet neerzetten en de rest te voet moet afleggen. Er is een smal verlicht pad langs de rotswand, dicht tegen de waterlijn, die me naar de tempel zal leiden. Zo gezegd, zo gedaan. Kom onderweg wel mensen tegen maar denk dat de grootste drukte eerder vandaag al heeft plaatsgevonden. Nu het water aan het stijgen is wordt het pad steeds lastiger te bewandelen. Bereik na enige tijd de tempel en sluit me aan bij de groep mensen die op het plein binnen en buiten de tempel staan. Er geconcentreerd de rituelen en mantra´s aanhoren die de priester uitvoert voor het Shiva beeld voorin de tempel. Ik versta er uiteraard niets van maar voel aan de hele sfeer dat dit iets heel bijzonders is. Houd het na een kwartiertje echter wel voor gezien. Nu het water steeds sneller begint te stijgen zal het de weg terug niet veiliger maken. Ben blij deze enigszins verborgen tempel te hebben bezocht. Een bijzondere en onverwachte belevenis. Wanneer ik door de smalle straten van Chapora rijd valt me op dat hier nog een behoorlijk aantal westerse reizigers rondhangen. Mensen die de oude hippie gloriedagen nog een beetje glans geven. Voor hoe lang nog vraag ik me af. Terug bij het guesthouse zie ik twee vrolijke dames bij het balkon van Joy zitten. Het zijn Julie en Joy die net terug zijn van de Sea Breeze bar.

Verzadigd van drank, sigaretten en jointjes zitten ze nog even na te genieten van een prachtige tijd en wachten op hun eten dat zo bezorgd zal worden. Een bijzonder stel. En dat is het. Zelf ga ik nog een laatste afzakkertje halen bij het Five Five restaurant. Zie dat het water aanzienlijk is gestegen want overal zijn stoelen en tafels van het strand verwijderd. Loop zo nu en dan door een laag water om het restaurant te bereiken. Krijg er mijn vertrouwde mix aangereikt en kijk naar de watermassa die voor me in beweging is. Denk aan de mensen bij de Shivatempel en het stijgende water in de hoop dat iedereen veilig de visafslag heeft weten te bereiken. Laat Shiva gunstig gestemd zijn. Het zijn mijn laatste momenten van deze dag. Daar ben ik me heel bewust van.

Een laatste dag in Goa. Morgenvroeg moet ik om 03.30 richting de luchthaven en veel slapen zal ik de komende nacht waarschijnlijk niet. Niet te druk maken dus vandaag. Eet er mijn laatste ontbijt bij de German Bakery en neem er afscheid van Sonu en de werknemers die me altijd van dienst zijn geweest. Begin ook langzaam mijn koffer in te pakken wanneer ik terug ben en heb aangename gesprekken met Joy en Julie. Samen vertrekken ze morgen voor een aantal dagen naar Agonda, een plaats langs de kust in het zuidelijke deel van Goa. Om niet te actief te zijn besluit ik met de scooter naar Bagga te rijden om me nog een keer te laten masseren. Het is een aangenaam tijdverdrijf en buiten dat is het hier heel betaalbaar.

De verdere middag hang ik wat rond bij het guesthouse en wandel vlak voor zonsondergang over het strand naar de Five Five bar. Het zal voorlopig mijn laatste zonsondergang hier in Goa zijn. Dit zal ik absoluut gaan missen. Mijn koffer is ondertussen gepakt. Alleen nog een keer eten in het Oasis restaurant aan de hoofdstraat van Anjuna en dan snel terug. Hoop er nog een gezellig uurtje door te brengen met de mensen die er verblijven. Terug bij het guesthouse zie ik dat er een voor mij onbekende vrouw zich heeft aangesloten bij het balkon voor de kamer van Joy. Ze praat veel en daardoor heerst er een heel ander soort energie. Nee, dit is niet waar ik naar op zoek ben. Merk het ook aan Julie die vroegtijdig terug naar haar kamer gaat en besluit haar voorbeeld volgen. Neem afscheid van iedereen en zoek vroegtijdig mijn kamer op. Liggend op mijn bed probeer ik de slaap te vatten maar het lukt me niet. Pas na middernacht, als de overige ook besluiten de gesprekken te beëindigen wordt het stil. Nog een paar uur voordat mijn alarm gaat.

Vincy staat zoals afgesproken om 03.30 aan de weg bij het Janet and John´s restaurant. Hij is degene die me al vele jaren naar het vliegveld brengt. Een jongen van rond de dertig die altijd goedgemutst is. Hij heeft een klein winkeltje vlak bij het terrein van de Flea market waar hij rookwaar en drank verkoopt en fungeert zo nu en dan als taxichauffeur. En dat gaat goed, zo hoor ik hem vertellen wanneer we onderweg zijn. Eigenlijk spreek ik Vincy vrijwel alleen tijdens deze uur durende autorit. Best wel bijzonder dat we toch zo´n goede band hebben. Omdat er vrijwel geen verkeer is op dit tijdstip bereiken we de Dabolim luchthaven zonder problemen. Merk wel dat de korte nacht parten begint te spelen. En dan heb ik nog een lange dag voor me. Gelukkig kan ik tijdens de vlucht naar Mumbai even wegzakken. Moet op de luchthaven vijf uur zien te overbruggen. De vlucht naar Jodhpur vertrekt vanmiddag vanaf terminal 1. Deze ligt een stuk verderop en kan de kilometers met een shuttlebus overbruggen. Vanaf deze terminal vertrekken de meeste binnenlandse vluchten. De shuttlebus is allesbehalve luxe. Eigenlijk meer een oude afgetrapte touringcar. Merk duidelijk dat men zich minder bekommert om binnenlandse forenzen. Ook bij terminal 1 is het niet veel beter. Ben moe en moet de tijd zien door te komen. Probeer met schrijven mijn tijd te doden maar kan mij niet echt concentreren. Ben blij wanneer we eindelijk vertrekken en ik tijdens de vlucht, leunend tegen het raam, wat kan slapen. Joheb en Habib staan op me te wachten buiten de luchthaven van Jodhpur. Rijden direct door naar de fabriek om er de stand van zaken op te nemen. Zie er resultaten waar ik op hoopte en dat stemt me heel erg gerust. Niet op alle vlakken maar voldoende om het werk in de komende dagen af te kunnen ronden. Bezoeken ook de fabriek waar de poedercoat poeder gemaakt is. Gespecialiseerd in afwerkingen op diverse materialen en bieden oplossingen voor problemen waar ik al tijden mee worstel. Een werkelijke verademing.

Voel ook dat mijn vermoeidheid volledig is verdwenen nu ik hier zoveel positieve energie ervaar. Met een heel goed gevoel word ik rond 19.00 uur bij de grote toegangspoort afgezet door de beide mannen en de laatste meters over het marktplein richting het Jhankar hotel wandel. Kwam Vicky onderweg al tegen op zijn brommer die schreeuwde dat ze op me zitten te wachten. Wat voelt het toch weer goed om hier te zijn. Kamer 105 op de tweede verdieping is mijn vaste plek voor de komende drie nachten. Ga nog iets eten bij Sam´s café waar Sandeep me hartelijk ontvangt maar ben redelijk snel terug in het hotel. Dat heel mooi opgemaakte tweepersoons bed. Daar ga ik eens heel lang gebruik van maken.

Lag er om 21.00 uur in en heb werkelijk heel goed geslapen. Ben om 8.00 klaar om aan de dag te beginnen. Ga eerst voor het ontbijt en goede cappuccino naar Sam´s café. Zoals overal wordt het hier ook steeds rustiger, al is de warmte een stuk aangenamer dan in Goa. Met name door de lage luchtvochtigheid. Dit zal in de komende maanden wel veranderen wanneer de regenperiode is aangebroken. Het toeristenseizoen loopt ten einde. Buiten dat ben ik bezig met wat we op de fabriek kunnen bereiken dan toeristische bezienswaardigheden. Joheb komt me om 11.00 uur ophalen. Hij is alleen. Krijg te horen dat het niet goed gaat met de schoonvader van Habib en hij gisteravond halsoverkop met de bus naar Ahmadabad vertrokken. De stad waar zijn schoonouders wonen en zijn vrouw al eerder naartoe is vertrokken. Ik hoop het beste en zullen het afwachten. Trek de hele dag met Joheb op en dat is altijd waardevol. Een slimme jongen die snel leert. Denkt mee in oplossingen en is iemand waar ik iets aan over kan laten.

Met de nieuwe kennis omtrent afwerkingen liggen er mogelijkheden voor ons waar ik mee wil testen. Nog genoeg werk te doen in de komende dagen maar heb er een goed gevoel over. Joheb zet me aan het begin van de avond weer af in de buurt van het centraal gelegen plein en loop het laatste stuk terug naar het hotel. Aanschouw de drukte van alle dag die nog in volle gang is. Met een glimlach op mijn gezicht zie ik de vele vrouwen die bezig zijn met inkopen. Met hun felgekleurde sarees als prachtige schimmen door de straten dwalen. Riksja´s en brommers die me met veel lawaai passeren. Het voelt inmiddels als een warme omgeving waarin ik me prima kan vinden. Zoek Sam´s cafe op om er iets te eten en koop altijd nog iets bij het kleine winkeltje van een paar vierkante meter. Enigszins verborgen in een smalle zijstraat op steenworp afstand van het Jhankar hotel. Ben er altijd aan het dollen met de vrolijke jongen die zich er achter de toonbank verschuilt. Een betere afsluiting bestaat er niet.