Mijn metgezel in de afgelopen dagen ligt ziek op bed. Sasha was al enige tijd aan het hoesten en is met Esprito naar een ziekenhuis gereden om er serieus naar te laten kijken. Ze blijkt bronchitis te hebben en zal de komende dagen antibiotica moeten gebruiken. Tien dagen rust houden en niet in de zon, zo is het advies. Echt even balen voor haar al hoop ik dat ze binnen enkele dagen opknapt. Zelf wil ik vandaag richting Arambol rijden. De meest noordelijke kustplaats op twintig kilometer van Anjuna die zeer in trek is bij jonge Russen. Voornamelijk omdat het de minst aantrekkelijke plaats was voor toerisme vanwege de verre afstand vanaf het vliegveld Dabolim in Goa. Ik zeg was want sinds een jaar is er een nieuw vliegveld geopend op tien kilometer afstand van Arambol en zullen de eens verlaten stranden van noord Goa ten onder gaan aan commercie zoals dat in Anjuna en de zuidelijkere stranden al het geval is. Ben erg benieuwd wat de veranderingen daar op dit moment zijn. Neem dezelfde route als richting Morjim. Steek bij Siolim de rivier over, ga bij de rotonde rechtsaf en neem vervolgens de hoofdweg richting Arambol. Een redelijk goed onderhouden brede weg meer landinwaarts die een snelle verbinding vormt. Was het er afgelopen jaar nog ontzettend rustig, vandaag een overvloed aan weggebruikers. Buiten dat is het weekend en komen mensen vanuit andere staten hier weekend vieren. Binnen veertig minuten rijden bereik ik de afslag bij Arambol. Het is er druk op de smalle weg die slingerend zijn einde vindt aan het strand. Een kilometer lang met winkeltjes aan beide zijden van de straat. Het wordt me al snel duidelijk dat de rust ook hier ver te zoeken is.
Veel strandgangers die wandelend hun weg zoeken of aan het shoppen zijn. Baan me met de scooter een weg door de drukte en herken waarachtig een bekende aan de dreadlocks in het lange sluike haar en zijn ietwat magere postuur. Het is Kevin die enkele dagen geleden vanuit Anjuna naar Arambol was vertrokken. Miste hem al bij het guesthouse en had dus geen afscheid van hem kunnen nemen. Wat bijzonder om hem hier in deze menigte tegen te komen. Ook hij is overstelpt door de commerciële drukte. Ooit is hij hier met zijn gezin geweest maar niets is meer wat het was. Ben blij dat ik hem toch nog de hand heb kunnen schudden. Wens hem een waardevolle tijd in Arambol en alle goeds op de mooie weg die hij nog heeft af te leggen. Het heeft zo moeten zijn. Parkeer mijn scooter verderop in de straat en wandel richting het strand. Er zijn nog steeds wel Russen en andere westerlingen te vinden maar wanneer ik een stuk zuidwaarts over het strand loop zie ik steeds meer Indiase toeristen. De eens afgelegen Russische enclave wordt langzaam ingenomen door de lokale bevolking. Iets dat ook duidelijk zichtbaar wordt wanneer ik me via een smal pad tussen enkele strandpaviljoens door, naar de hoofdstraat begeef. Het veldje achter de strandpaviljoens ligt namelijk vol met afval. Papier, plastic en andere rotzooi ligt over de hele oppervlakte verspreid terwijl enkele koeien er voedsel proberen te vinden. Het viel me onderweg ook al op. Overal langs de weg ligt afval. Iets waarvoor ze in India nog steeds geen oplossing hebben. Tenminste, niet op de schaal die hier broodnodig is. Bij de taxi standplaats vlakbij het guesthouse in Anjuna is ook zo’n dumpplek.
Overdag kun je er nog wel doorheen maar ’s avonds laat moet ik me een weg banen om de koeien te ontwijken die er de hele weg vullen, op zoek naar iets eetbaars. De Indiase bevolking zelf lijkt zich er niet echt druk om te maken. Zij, die zelf de grote vervuilers zijn. De welvarende Indiase middenklasse die hier de kustplaatsen met auto’s komen bezoeken gooien zonder enig besef hun fust en afval in de berm. Echt onbegrijpelijk. Drink iets bij een van de restaurants langs de straat en rijd tegen het eind van de middag terug. Nu de zon langzaam zakt zorgt de oranje gloed voor warme tinten op de nog natuurrijke omgeving. Terug in Anjuna maak ik vrijwel direct de wandeling over het strand naar de Five Five bar waar Ram mijn gewenste mix komt brengen. Old Monk rum met cola en ijsblokjes. Een prettige manier om de zon onder te zien gaan. Ontmoet ’s avonds bij het Sunset restaurant aan het strand nog een Russisch stel uit Moskou. Hij handelt ook in meubelen waarvoor onderdelen nog steeds uit Duitsland komen. Iets wat hij zelf ook wel bijzonder vindt na alle sancties. Verkoopt de meubelen tegenwoordig aan rijke Chinezen waardoor zij zelf totaal geen hinder ondervinden van de oorlog met Ukraine. Ook deze ontzettend leuke mensen hebben hun eigen bevindingen en hebben niet gekozen voor deze oorlog, zoals zovelen in Rusland. Zit nog enige tijd te kijken naar de neerslaande golven die over het strand rollen maar zoek niet al te laat mijn bed op.
Wandel vanmorgen eerst even naar de zee. Hoeft daarvoor alleen het Lobo´s restaurant te doorkruisen die tussen het guesthouse en het strand gelegen is. Een vijftig meter lopen. Werd vanmorgen wakker met het geluid van een zware bas op de achtergrond. Er zijn dus nog steeds mensen aan het feesten in de strandbar even verderop terwijl het nu 09.30 is. Zie dat de stoelen weer op het strand worden gezet en strandbedden worden voorzien van kussens. Eigenlijk een heerlijk begin van de dag nu de zon langzaam aan kracht wint maar nog steeds zacht ochtendlicht uitstraalt. Er staan inderdaad nog steeds mensen op de dansvloer van de strandbar die met zijn opzwepende beat mensen actief probeert te houden. Iets wat niet allen gegeven is. Zie jongens onderuit gezakt meer dood dan levend hun tijd uitzitten. Ik kan er wel om lachen. De hele nacht hebben ze doorgehaald. Ik moet er niet meer aan denken. Bij het guesthouse zit Julie op haar balkon. Op het hekje voor haar een kop thee en naast haar op een stoel de hond Sweetie. Een zwerfhond hier eens is binnengelopen en nooit meer is weggegaan. Nu beste maatjes met Julie die haar iedere ochtend wat voedsel geeft. Met Julie maak ik regelmatig even een praatje. Een no-nonsense vrouw die heel rationeel is in haar denken en waar ik het goed mee kan vinden. Ondanks dat ze hier al zolang komt omarmt ze alle veranderingen. Ziet er ook de schoonheid van en dat kan ik erg waarderen. Het is de kunst om mee te bewegen met de tijd in plaats van je proberen vast te houden aan iets wat niet meer is. Nu druk bezig om een zakenvisum te krijgen waardoor ze meer vrijheid heeft om langer in India te blijven. Iets wat hoog op haar verlanglijstje staat nu ze haar leven in het Verenigd Koningrijk enigszins is ontgroeit. Aan haar landgenoot Joy heeft ze goed reisgezelschap. Ook zij houd van het roken van een jointje gedurende de dag en heeft absoluut geen behoefte om altijd maar actief te zijn. Laat het allemaal gewoon gebeuren, al is ze heel bewust van de ontwikkelingen in de wereld en bekommert ze zich oprecht om het welzijn van mensen. De voormalige verpleegster woont samen met een Indiase man die ze ooit in Goa heeft ontmoet. Hij die nu thuis aan het werk is terwijl zij voor drie maanden op pad is. Mooi dat het zo kan. Vrijwel dagelijks komen er mensen samen bij haar balkon. Ze heeft altijd sfeerlichtjes aan en klinkt er heerlijke muziek uit haar muziek box. Het zegt eigenlijk alles over de persoon Joy. Laatst was iedereen al weg toen ze zich, enigszins stoned, bewust werd dat ze nog alleen zat. Ik kan hier werkelijk van genieten. Ben vandaag ook in Morjim te vinden. Vind de wandelingen daar over het strand werkelijk een verademing. Als ik rond 17.30 op de weg terug ben rijd er een mooi geklede vrouw voor me op haar scooter. Er staat iets speciaals op het programma voor haar, zo heb ik het vermoeden. Het wordt me duidelijk wanneer ze bij Siolim het grote plein op rijd bij de grote witgeschilderde kerk. Buiten staan veel scooters en auto’s geparkeerd maar is het er verder rustig. Ik denk dat ze iets te laat van huis is gegaan. Voorheen nam ik wel eens een kijkje door de openstaande deuren bij de ingang maar dat hebben ze dit sinds enkele jaren verboden. Houd een beveiliger nieuwsgierige pottenkijkers veilig op afstand om de dienst niet te verstoren. Een begrijpelijke zaak. In Goa zijn er veel Christenen te vinden waardoor er veel kerken staan. Kerkdiensten worden goed bezocht en is het geloof nog steeds een belangrijke voedingsbron van hoop. Met Sasha gaat het gelukkig iets beter en krijgen de medicijnen steeds meer grip op haar ongemakken, zo krijg ik te horen wanneer ze op veilige afstand vanuit de deuropening van haar kamer rapport uitbrengt over de situatie. We kunnen er gelukkig nog wel om lachen. Zelf ga ik vanavond richting Bagga om daar de hectische situatie te omarmen. Weet eigenlijk niet waarom ik dit leuk vind. Eet er in een restaurant waar een ouder Engels stel van in de zeventig een tafel verderop zit. Beiden kijkend naar de werknemer die zappend het juiste sportkanaal probeert te vinden. Vandaag is de Engelse Carabao Cupfinale tussen Chelsea en Liverpool. De wedstrijd die ik zelf ook wilde gaan bekijken. Zittend in zijn rode Liverpool shirt met daarop de naam Salah en rugnummer 11 hoort hij tandenknarsend aan dat het kanaal niet beschikbaar is. Verlaat na enige tijd het restaurant terwijl zijn vrouw achterblijft met de halfvolle glazen. Het duurt even voordat hij terugkomt. Met goed nieuws aan zijn gezicht te zien. In het hotel waar ze verblijven hebben ze met behulp van een speciale plug het uitzendkanaal gevonden, zo laat hij me opgelucht weten. Eten snel de inmiddels geserveerde maaltijd op en zijn al snel vertrokken. Kijkend op mijn mobiel is de stand nog steeds 0-0. Ze hebben dus nog niets gemist.
Loop door Tito Lane naar het strand waar het wederom een gekkenhuis is. Hoor van een van de jongens van een strandbar dat alles om 22.00 uur stopt en aan het ongelofelijk harde gedreun een einde komt. Nog een kwartier wachten voordat de rust wederkeert. Zittend op een strandstoel raak ik in gesprek met twee jongens. Ze zijn net aangekomen in Goa. Hebben er een motorrit van 900 km op zitten. Beiden afkomstig uit het zuidelijke Hyderabad waar ze werkzaam zijn in de IT. Nu voor het eerst in Goa voor een paar dagen ontspanning in Bagga. Al is het woord ontspanning in deze heksenketel niet echt op zijn plaats. Wens ze succes en rijd zelf rond middernacht terug naar Anjuna. Julie, Esprito en een vriend van hem zitten bij het balkon van Joy nog even te genieten van een mooie avond. Praat nog wel even met ze maar vindt het mooi geweest voor vandaag. Check alleen nog even op mijn mobiel de uitslag van de wedstrijd en lees dat Virgil van dijk laat in de extra tijd de 1-0 heeft binnengekopt voor Liverpool. Denk lachend aan het oude Engelse stel die waarschijnlijk uit hun dak zijn gegaan na het winnen van deze Cup. Hoe mooier kun je de dag afsluiten.
Nu de dagen hier vlotten heb ik steeds minder de drang om iets te ondernemen. Begint mijn verblijf hier ook een soort routine te worden. Je merkt aan alles dat het einde van het seizoen in zicht is. Eind deze week zal ik weer terugvliegen naar Jodhpur en daar kijk ik ook wel weer naar uit. Ben nog regelmatig telefonisch in contact met Joheb en Habib die het proces aan het voortzetten zijn en hopelijk een goed resultaat kunnen tonen wanneer ik weer in Jodhpur ben. Er zijn, zoals verwacht, enige vertragingen maar vertrouw op de goede afloop. Met Julie en Joy had ik vanmorgen nog een intens gesprek over de veranderingen in de maatschappij. Dit ter aanleiding van de ontwikkelingen in India en dan met name in Goa op dit moment. Was vorige week de hele middenstand hier gesloten uit protest tegen het slopen van mogelijk illegale gebouwen, vandaag is het harde realiteit. Vanuit het guesthouse kun je het gebulder van de shovels duidelijk horen. Op enkele honderden meters zijn ze al begonnen met het neerhalen van illegale bebouwing. Een harde klap voor kleine lokale ondernemers die hier hun brood mee proberen te verdienen. Vergunningen worden wel afgegeven maar dan slechts voor een jaar. Ieder jaar moeten ze meer betalen aan de lokale instanties. Iets wat een zware opgave is. In mijn opinie willen ze deze mensen verdringen om zo grote investeerders in Goa toe te laten. Stap voor stap dwingen de lokale landeigenaren er toe te zetten om hun land te verkopen aan rijke ondernemers uit bijvoorbeeld Delhi en Mumbai. Praat hierover ook met de eigenaresse van het Lobo´s restaurant. Het is er nooit echt druk maar ze is tevreden met hoe het gaat. Geld interesseert haar niet en ook al staan investeerders uit Delhi regelmatig op de stoep, ze is niet van plan weg te gaan. Het zijn verklaarbare ontwikkelingen waarbij nostalgie langzaam de kop in wordt gedrukt. Vind het daarom ook wel bijzonder dat we hier nu zo samen zijn dit jaar. Sasha, Julie, Joy en Esprito. Mensen die hier een verleden hebben liggen en zich eveneens moeten schikken in de tijd maar nog steeds een ambiance creëren zoals het zou moeten zijn. Ik zie dit werkelijk als een geschenk. Met Sasha gaat het gelukkig ook een stuk beter en is vanmorgen weer uitgevlogen met haar elektrische scooter. Een goed teken. Zelf ben ik me langzaam aan het voorbereiden voor mijn vertrek later deze week. Bezoek Vincy, de jongen die ervoor heeft gezorgd dat ik via een vriend van hem de scooter geleverd kreeg en die mij ook vrijdagochtend vroeg naar het vliegveld zal brengen. Een leuke jongen van zesendertig die met zijn familie een kleine drankenwinkel beheert vlakbij het terrein van de Flea market en soms als taxichauffeur werkzaam is. Ik spreek hem eigenlijk weinig maar we volgen elkaar op Instagram en houden zo nu en dan contact. Kan altijd op hem rekenen. Hoe waardevol is dat.
Rijd met de scooter richting Vagator en Chapora om de dag een beetje te vullen. Er is een netwerk van smalle straatjes te vinden en het is er veel minder druk. Met Sasha heb ik afgesproken om nog een keer samen iets te gaan eten voordat ik vertrek. Bij de German Bakery speelt vanavond een vijf persoons band waarbij onder andere een hand pan drum en citar worden bespeeld. Instrumenten die magische klanken voortbrengen. We besluiten hier naartoe te gaan. Het zit er vol met mensen die er iets komen eten en te luisteren naar de muziek. Aan Sasha heb ik altijd goed gezelschap. Kan erg met haar lachen maar ook interessante gesprekken voeren waardoor de uren omvliegen. Wanneer ik de scooter op het eind van de avond parkeer op het binnenplein van het guesthouse zien we Julie, Joy en Esprito nog aan de tafel zitten bij de receptie. Wordt de dag nog even besproken maar ga voor middernacht mijn kamer in waar het warm is. Merk dat het steeds warmer begint te worden nu het regen seizoen steeds dichter nadert. Neem een frisse douche en hoop dat ik de klamme nacht door kan komen.
Na een redelijke nacht kom ik rond 9.00 uur naar buiten. Sasha is weer begonnen met haar yoga oefeningen in de frisse ochtend uren en Julie zit bij Joy op haar balkon. Een vertrouwd beeld in deze oase van rust. De binnentuin met zijn hoge palmbomen, gevuld met kokosnoten, zijn prachtig om te zien maar hebben ook onderhoud nodig. De laatste weken zijn er meerdere vergane palmbladeren naar beneden gevallen en dat zorgt voor gevaarlijke situaties. Na lang zoeken heeft Esprito twee mannen bereid gevonden om de oude bladeren te kappen en kokosnoten naar beneden te halen. Hij moest lang wachten omdat steeds minder mensen bereid om dit soort werk te doen. Als je weet dat de palmbomen ruim tien meter hoog zijn en ze er ongezekerd in klimmen, kun je het wel begrijpen. Het is zoals wij het probleem met rietdekkers kennen. Een laatste dag in Goa. Gezien het weer een prima timing. Het is niet zozeer de hitte maar de luchtvochtigheid dat de laatste dagen enorm is toegenomen. Zelfs bij niets begint het zweet me al uit te breken.
Ben vandaag dan ook grotendeels bij het guesthouse te vinden. Wil alleen later even een kijkje gaan nemen in de Guru bar. Er spelen vanaf 14.00 uur verschillende muziek bands, zo hoorde ik van Julie. Ze zal er vanmiddag samen met Joy naar toe gaan en ben zelf ook wel nieuwsgierig. Nadat ik mijn koffer grotendeels ingepakt heb wandel ik aan het eind van de middag over het strand naar de vijfhonderd meter verderop gelegen Guru Bar. Het begint er al aardig druk te worden en zie ze de dames op een bankje zitten, dicht bij het podium. Ik sta een tijdje achterin bij de bar te luisteren naar de band maar hoor dat de zanger duidelijk niet z´n allerbeste dag heeft vandaag. Buiten dat begint het steeds meer op een sauna te lijken en hangt er een zweterige geur. Nee, dit is niet de plek om te zijn. Voor mij niet althans. Loop naar voren om afscheid van Julie en Joy te nemen want ik zal ze waarschijnlijk niet meer zien voor mijn vertrek uit Goa morgenochtend vroeg. Eet iets in restaurant Sunset en maak de avond vol bij de Five five bar een stuk verderop. Zittend in een strandstoel uitkijkend op de zee. Het zijn mijn laatste momenten hier waarbij Sasha me nog een uurtje komt vergezellen. Om 3.00 uur gaat mijn alarm en wil dus niet te laat terug zijn om nog iets te kunnen slapen. Wat helaas niet lukt. De warmte is niet te verdringen en dus zal er waarschijnlijk een lange zware dag volgen. Ik ga het beleven.
Wachtend om 03.30 langs de weg op Vincy, mijn taxi vandaag, denk ik aan de mooie momenten met Joy, Julie, Sasha en Esprito in de afgelopen paar weken. Mooie mensen waarmee warme vriendschappen zijn ontstaan. Vincy komt zoals afgesproken 03.30 op de afgesproken locatie en rijden in de donkere nacht richting de luchthaven Dabolim. Het is er rustig en alle formaliteiten zijn snel gedaan. Eerst een vlucht naar Mumbai en na een tussenstop van vier uur door naar Jodhpur. De vermoeidheid begint me werkelijk parten te spelen. Ben nog even in videocontact met het thuisfront zodra we geland zijn maar wil zo snel mogelijk naar het Jhankar hotel in het centrum. Voel een aangenamere en minder klamme warmte als ik buiten kom en richting de straat loop om een autoriksja aan te houden. Wel waait het behoorlijk en zie je het stof opwaaien wat in deze woestijnstreek onmogelijk te omzeilen is. Echt gezond is het helaas niet. Soms heb ik het idee dat ik de enige ben die zich er om bekommert of er last van heeft. Al komt dit wel tot uiting in de gemiddelde levensverwachting hier. Als je de vijfenzestig jaar haalt dan ben je al een heel eind gekomen. Een kamer was geboekt dus kan direct douchen en slapen. In een heerlijk bed wel te verstaan. Wat een verademing om even een paar uur mijn ogen te kunnen sluiten. Wel loop ik in het begin van de avond naar het station om er alvast een treinticket te kopen voor de terugreis naar Delhi over vijf dagen. Het is een wandeling van een paar kilometer maar de drukte dit tijdstip is overweldigend. De smalle winkelstraten rondom het centrum zijn gevuld met scooters, auto´s, wandelaars en marktkooplui die hun karren met koopwaar voortduwen. Een ware heksenketel met veel getoeter. Begin even te twijfelen of dit wel een goed idee is. Vooral omdat ik me nog niet helemaal fit voel. Bij het loket in het boekingskantoor blijkt mijn gewenste trein al volgeboekt te zijn. Moet me schikken in een alternatief maar kan gelukkig gewoon vertrekken op 5 maart. Het is de onaangename wandeling dus waard geweest. Eet nog iets in Sam´s Art café maar ben al vroeg op mijn kamer te vinden. Een lange nacht zal me goed doen.
Het is 03.30 wanneer ik wakker word van een vreselijk gebulder. Het stormt buiten en allerlei voorwerpen worden door de lucht geslingerd, zo is duidelijk te horen. Zie vervolgens vanuit mijn kamer op de derde verdieping van het Jhankar hotel felle bliksemschichten gevolgd door hevige donderslagen. Angstaanjagend hoe het buiten tekeer gaat. Het duurt ruim een uur voordat de rust wederkeert. Hoor regen op de straten kletteren en ben daar wel blij mee. Vooral omdat hiermee ook de stof uit de lucht wordt gezuiverd. Wanneer ik rond 8.00 uur beneden kom zijn Subash en Anil druk bezig om de bende die het hevige weer heeft veroorzaakt, op te ruimen voordat de hotelgasten beneden komen. Zelf kies ik ervoor om te ontbijten in Sam´s Art cafe op steenworp afstand. De rust, de muziek en de cappuccino zijn een heerlijk begin van de dag. Heb contact gehad met Joheb en Habib en zal om 10.30 worden opgehaald. Er is tijdens mijn afwezigheid werk verzet en ben benieuwd naar de resultaten tot zover. Vier dagen heb ik hier om zaken af te ronden. Iets waar ik weer vol energie voor wil gaan. Het is goed om ze weer te zien. Rijden eerst naar de werkplaats van Habib. Hij laat me enkele foto´s zien van een ingestorte muur. De storm heeft duidelijk zijn sporen achter gelaten. Aangekomen blijkt de schade mee te vallen en is het uitvallen van de stroomvoorziening het grootste probleem. Habib is altijd goed voor zijn werknemers. Zorgt hij ervoor dat er met regelmaat pauzes worden gehouden om samen chai te drinken. Iets wat ik erg kan waarderen. Aangezien de metalen frames zijn afgewerkt brengen we de verdere dag door in de fabriek van Joheb welke 20 km buiten het centrum is gelegen. Een vruchtbare dag. Heb eindelijk een oplossing gevonden voor het afwerken van de houten panelen. Morgen zullen we de metalen frames stuk voor stuk afwerken en zal dan een completer beeld krijgen van het eindresultaat. Met een goed gevoel rijden we rond 20.00 uur terug naar het oude centrum. Een lange maar zeer nuttige dag ligt achter me. Wandel het laatste stuk terug over het grote marktplein en merk dat de lucht zoveel frisser aanvoelt. Het is een prachtige afsluiting van een vruchtbare dag. Nog een paar dagen om alles hier goed af te ronden. Jullie lezen het…
Dutch
Arabic
Chinese (Simplified)
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish