Week 02 (Ma.09 – Zo.15 jan.) 2012

Een nieuwe week is aangebroken. Ik verblijf nog steeds in het Pink Sun hotel in de hoop dat ik spoedig naar het appartement kan. Zodra de ruimte vrij is zal ik bericht krijgen van Niru. Het is wederom een koude nacht. Ik kan moelijk in slaap komen ondanks de extra dekens die ik over mijn slaapzak heb gelegd. Buiten dat heb ik last van opspelend maagzuur. Iets waardoor ik in de loop van nacht vreselijk moet overgeven. Nee, het mag even niet zo zijn. Mijn rug geeft totaal geen problemen maar het lijkt wel of de zwakke plek zich nu in de maagstreek bevind. Meestal ondervind ik er niet veel hinder van. Koop langs de weg tabletten en in de meeste gevallen is het na een dag over. Vandaag even een off day.

Ondanks deze ongemakken weet ik toch alle fabrikanten een persoonlijke mail te sturen en zal zal over twee dagen iedereen weer gaan bellen. Omdat ik de hele dag al rillerig ben van de kou en er niet veel te doen is in de avonduren stap ik om 20.30 m’n slaapzak in. Hoop wat slaap te vatten maar het komt er weer niet van. Heb veel last van maagkrampen en voel me een beetje moedeloos. De hele nacht lig ik te woelen terwijl de klok doortikt. Dit soort momenten gaan de gedachten wel eens de andere kant op. Denk ik, wat doe ik hier? Tussen deze vier betonnen muren. Een houten bekisting die als bed fungeerd en waarop een hard, half vergaan matras nog voor enig comfort moet zorgen. Overigens wel netjes afgedekt met een iets te klein laken. Wetende dat ik thuis alle luxe heb en heerlijk weg zou kunnen duiken onder een fris en warm dekbed. Nee, het is de slechtste nacht die ik hier ooit heb gehad. Ik weet niet waarom. Maak ik me onbewust dan toch te druk over de komende tijd wanneer ik veel afhankelijk ben van anderen en ik nog weinig medewerking krijg? Heb ik iets verkeerds gegeten waardoor ik hier zo lig of is dit een mentale dip waar ik even doorheen moet? Allerlei vragen gaan door mijn hoofd maar een antwoord krijg ik niet. Natuurlijk is het niet allemaal hosanna hier. Dit is India en moet ik met regelmaat even doorbijten met de beperkingen die er zijn. Zolang ik me goed voel, geen probleem.

Nu dus even niet. Voel me even verdomd alleen, iets wat zelden voorkomt. Het feit dat ik dit opschrijf zegt eigenlijk genoeg. Ik ben geen klager, maar deze onverwachte dip is iets wat ik niet snel meer zal vergeten. Gelukkig wordt het langzaam licht buiten en wil ik als eerste het probleem van mijn maag aanpakken. Hoop daarmee ook van dat nare gevoel af te zijn. Op advies loop ik in de morgen via een paar straten naar een wijk waar enkele dokters gevestigd zijn. Opvallend weinig mensen spreken er Engels maar ik weet een man duidelijk te maken waar ik naartoe wil. Hij loopt wel even met me mee. Na 100 meter een paar witte borden met daarop rode kruizen. Hier moet het dus zijn. Ik loop naar binnen en weet niet wat me overkomt. Achter een tafel zit een man met een dikke wollen trui. De hele tafel ligt vol met stapels papier zoals je die vind bij een chaotische boekhouder. Ik geef hem een hand maar weet niet of ik hier wel goed aan doe. Het hok is vies van de smerigheid en heeft meer weg van een autogarage waar alles bedekt is met een zwarte laag stof en smeer. Toch geef ik hem een kans. Leg hem mijn probleem voor terwijl mijn begeleider rustig meeluisterd. De arts wijst naar de houten bank die tegen de muur staat. Nou, zo erg is het nu ook weer niet, probeer ik hem uit te leggen. Toch moet ik even gaan liggen voor nader onderzoek. Met enige behoudendheid ga ik horizontaal. Er wordt geklopt met de vingers, mijn bloeddruk wordt gemeten en de “dokter” heeft volgens zeggen de oplossing wel voor handen. Hij krabbelt iets op papier en voor 100 rupees is de zaak afgehandeld. Met het papiertje in de hand neem ik na 10 minuten afscheid van de garagehouder en loop naar de naastgelegen apotheek. Bij navraag blijkt het inderdaad te kloppen. De opgegeven medicijnen zouden inderdaad een positieve uitwerking moeten hebben. Zou hij dan werkelijk alle diploma’s in huis hebben? Is dit dan de dokter waar de hele wijk hier op steunt? Met deze onwerkelijke gedachten neem ik afscheid van mijn begeleider en loop terug naar het Pink Sun guesthouse. Wil vandaag niet teveel actie ondernemen. Heb er trouwens de energie ook niet voor.

Het valt niet mee om de dag doelloos door te brengen. Al heeft niet iedereen daar moeite mee. Ik ontmoet bij het guesthouse een Duitser die de laatste vijf jaar voor drie maanden naar Jaipur komt. Als ik vraag wat hier dan doet zegt hij staalhard; “Niets!” Hij verteld me dat hij een vreselijke hekel heeft aan reizen en gewoon een tijd helemaal niets wil doen. Nu zijn er veel leukere plaatsen om niets te doen maar ook daar heeft hij niets mee. Hij slaapt uit, leest zijn krantje, eet iets en verder niets. Wat is dan de leukste plek hier in Jaipur?, vraag ik. Gewoon hier! Buiten op straat is het oorlog en dus blijf ik hier, krijg ik te horen. Ik sla bijna achterover van verbazing. Hij pakt z’n colbert, zet z’n pet op en zegt weer even op tuk te gaan. Hem nakijkend denk ik, zo kan het dus ook. Gewoon drie maanden binnen de 100 meter grens blijven. Al wordt ik al gek bij de gedachte. Gek genoeg beginnen de medicijnen geleidelijk hun werk te doen. Begin ik weer een beetje de oude te worden. Krijg weer een beetje het gevoel wat ik zo hard nodig heb nu ik in de moeilijkste fase terecht ben gekomen.

Ga voor een lange wandeling om zoveel mogelijk zonnestralen op te vangen en de energie van de mensen op me in te laten werken. Ik moet snel uit dit isolement vandaan. Eigenlijk staat deze hele dag in het teken van geestelijk en lichamelijk herstel. En dat gaat gelukkig goed. Langzaam voel ik de rust weer in me terugkeren. Ben in de avond wederom buiten te vinden om de nodige kilometers te maken richting de Christal Palm om daar enkele uren achter mijn laptop te zitten in een vertrouwde en prettige omgeving. Wanneer ik rond 21.30 weer bij het Pink Sun hotel arriveer ben ik inmiddels zo vermoeid dat de medicijnen niet op volle kracht hoeven te werken om me in slaap te krijgen. Hopelijk zal de nacht me verlossen van alle narigheid.

Een vreemde bijkomstigheid was dat ik gisteren opvallend veel homofiele mannen tegen ben gekomen. En dat terwijl het eigenlijk nooit echt opzichtig is in het openbaar. Bij hetro stellen is het al niet gebruikelijk, laat staan bij mannelijke partners. Eerst in een koffieshop waar mannen elkaar aan het betasten waren en me regelmatig aanstaarden. Natuurlijk is het prima, alleen hier in India vrij ongebruikelijk. En dan bedoel ik niet het aanstaren. Later op de weg terug gisteravond stopte er een brommer vlak voor me. De mannelijke berijder deed zijn helm en sjaal af en met een groot enthousiasme stelde hij zich voor terwijl hij mijn handen wel erg lang wilde vasthouden. Begint me daar met een grote smile allerei voorstellen te doen waar zelfs een sexuologe van zou beginnen te knipperen. Wat is dit nu weer! Ik bedank hem voor de eer maar moet wel lachen wanneer hij later weer even vrolijk verder rijd. Wat voor medicijnen heeft die wonderdokter me vanmorgen gegeven? Ben ik een lopende geurkaars geworden voor mannen? Nou ja, de kuur duurt 5 dagen.

Ik ben vandaag vrijwel de hele dag aan het bellen. Heb een goede nachtrust gehad en een goed ontbijt achter mijn kiezen zonder tegenwerking van mijn maag. De meeste fabrikanten kan ik bereiken en krijg wederom alles opgestuurd. Ze weten echter niet dat ik ze er nu aan ga houden. Ik ze wederom ga bellen zodra de limiet verstreken is. Het moet even zo zijn, al is het niet het meest leuke van dit werk. Ondanks dat ik weer redelijk aan het herstellen ben voel ik me nog steeds niet helemaal de oude. Maak lange wandelingen om even uit de omgeving va het Pink Sun hotel te zijn. Loop even binnen bij Niru binnen die op dit moment in het appartement verblijft en waar de hond Bruno inmiddels ook deel uitmaakt van de familie Bhati. Hij is de nieuwe waakhond van het huis in Jodhpur en mocht even mee. Het is een prettige onderbreking. Ondanks dat ik me iet beter voel ben ik wel plannen aan het maken om hier te vertrekken.

Wanneer ik ook de volgende dag de laatste fabrikanten aan de lijn heb gehad besluit ik om richting Delhi te gaan over enkele dagen. Santosh, de jongen die mijn website maakt, is er net aangekomen en met hem wil ik de komende week wat meer persoonlijk om tafel gaan zitten. Een prima manier om even de zinnen te verzetten en me weer volledig te focussen op de website en alles wat daar bij komt kijken. Vanwege het vreemde gevoel heb ik mezelf de afgelopen dagen wel de vraag gesteld; “Zou je dan weer terug willen naar Nederland om daar aan de slag te gaan?”. “Nee!”, kwam heel duidelijk naar buiten.

Over de gemaakte keuze bestaat dus geen enkele twijfel, laat dat duidelijk zijn. Ben wel behoorlijk geschrokken dat ik van het ene op het andere moment mentaal even knakte. Een vreemde gewaarwording, gelukkig van korte duur. Vandaag is er allerlei informatie binnengekomen via mail. Foto’s, informatie over producten en mails van de deelnemers die nog enkele vragen hebben. Zal het balletje dan beginnen te rollen. Dit is even wat ik nodig heb. Straks over een tijdje zal ik met een glimlach terugkijken. Ik weet dat het zo zal zijn want niets blijft zoals het is. Als ik me ook weer door deze periode kan slaan, moet ik gewoon slagen. Een andere optie bestaat er trouwens niet.

Nu ik een treinkaartje heb gekocht voor Delhi heb ik nieuw doel waarop ik me kan richten. Zaken waar ik wel invloed op kan uitoefenen verder uitwerken en verfijnen. Kan er beginnen met het toevoegen van de eerste foto’s op de website en hoop met behulp van Santosh nog meer kennis op te doen over het onderhouden van de website welke voor 70% gereed is. Tot zover ben ik zeer te spreken over het resultaat. Deze laatste dag in Jaipur maak ik wederom een lange wandeling. Dit keer door het oude deel binnen de stadspoorten van Pink City zoals Jaipur wordt genoemd. Overal zie ik mensen met vliegers lopen. Eenvoudig van papier gemaakt en verkrijgbaar in vele kleuren. Op 14 januari is het “kite festival” oftewel “vliegerdag” in Jaipur. Het heeft oorspronkelijk een andere reden dat er gefeest wordt maar sinds de vlieger aan deze dag gekoppeld is, nu dus meer bekend als “vliegerdag”. De dag dat iedereen op de platte dakterassen te vinden is. Daar vandaan de vele vliegers zullen worden opgelatenq waardoor de hemel volledig gevuld zal zijn met kleurrijk dwarrelend papier. Omdat er zoveel mensen en kinderen mee bezig zijn gebeurd het dat men regelmatig elkaars lijnen doorsnijd vanwege de vlijmscherpe vliegerdraden. Hierom hebben de meeste een hele voorraad vliegers voorhanden. Het is eerlijk gezegd ook een beetje een sport geworden, zo hoor ik zeggen. Morgen hangen de bomen en bedradingen vol met deze losgebroken vliegers. De uitnodiging van Rajesh om op zijn dakterras getuige te zijn moet ik helaas laten schieten. Ik vertrek namelijk in de vroege morgen naar Delhi. Tijdens de wandeling door het oude centrum verdwaal ik met regelmaat wanneer ik richting de opslagloods wil lopen aan Amer Road, daar waar Sunil de goederen voor The Soul of India ontvangt. Ik heb geen kaart maar toch is er altijd hulp. Stap hier en daar achter op de brommer en neem het laatste stukje een fietsriksja. Leuk om weer eens iets van dit deel van Jaipur geproefd te hebben. In de showroom naast de opslagloods ontmoet ik Sunil en bespreken de we de laatste stand van zaken. Pas in het begin van de avond laat ik me met een lokale bus terugbrengen naar MI Road. Laat wordt het wederom niet. Delhi staat op het programma.

Na een korte nacht wandel ik om 5.00 uur over de MI Road richting het station. De straten zijn zijn nog verlaten en de oude man die me met zijn fietsriksja wil vervoeren moet ik helaas teleurstellen. Ik wil namelijk bewust deze 20 minuten lopen. Als heerlijk frisse start van de dag. Ondanks mijn afwijzing blijft de oude man me volgen in de hoop dat ik van mening verander. Oke, zeg ik. Betaal hem de paar rupees en zeg dat hij met een lege riksja naar het station mag rijden. De trein heb ik al meerdere keren genomen dus dat is geen verrassing meer. Wel het gezelschap.

Drie uit de kluiten gewassen Nigerianen zitten bij me. Ze maken deel uit van een leer/sportklas in Chennai, gelegen in zuid India. Ze zijn geselecteerd om hier te komen studeren en deel te nemen aan een actief basketbal programma. Iedere dag trainen en zo nu en dan nationale toernooien spelen. De reden dat ze nu in Jaipur waren. Niet gekleed op het koude klimaat in het noorden hebben ze moeite om warm te blijven, ondanks dat ze zich hier van mutsen en handschoenen hebben voorzien. En dan te weten dat ze vanavond nog een lange treinreis van 29 uur voor de boeg hebben, terug naar Chennai.

Veel keuze hebben ze trouwens niet want het hele team reist samen. Inclusief coach en manager. Laatsgenoemde is de organisator en lijkt erg op een Amerikaanse komiek. Fijn gebouwd, een lang smal gezicht en op zijn hoofd een grote baseball pet. De hele tijd kauwend alsof hij een schoenzool binnen 10 minuten naar binnen moet werken. Het is erg lachwekkend om te zien hoe hij in z’n element is als manager van deze groep jongens. Na 3,5 uur staat z’n gemaal dan eindelijk stil. Zijn hoofd hangt gebogen en de klep van zijn pet rust op zijn borst. Hij slaapt, en dat is niet verwonderlijk. Het zijn een paar leuke uurtjes zo in de vroege morgen, al moest ik met kranten alle moeite doen om de koude wind buiten te houden vanwege de slecht sluitende ramen.

Het was een aangename reis. In Delhi volg ik mijn vertrouwde paadje en zit niet veel later in een kamer van het Hara Rama guesthouse, eet er iets in het restaurant en besluit om te gaan slapen. Ik heb de afgelopen dagen zo weinig nachtrust gehad dat ik op tuk wil. Even wil bijkomen. Vandaag niet teveel drukte. Ik heb Santosh laten weten dat ik aangekomen ben en verder……ik laat het leven me leiden. Ik hoeft niet binnen enkele dagen weg en het meeste werk is achter de computer. Werk wat ik overal kan doen. Eigenlijk precies zoals ik het wil.

Een vreemde week laat ik achter me. Na een prachtige tijd in Goa ben ik mezelf deze week behoorlijk tegengekomen. Voornamelijk door maagklachten die me blijven achtervolgen, slechte nachten en een irritante verkoudheid. Heb nog te weinig binnengekregen van toeleveranciers en alles bij elkaar even teveel deze week, al ben ik nu weer redelijk de oude. Een nieuwe week bied nieuwe kansen. Zoals ik al eerder zei, niets blijft zoals het is.