Week 03 (Ma.16 – Zo.22 jan.) 2012

Een nieuwe week en dus nieuwe kansen. Ik ben de eerste dag heerlijk op mezelf. Loop mijn rondje over de Main Bazar, daar waar zoveel mensen zich te goed doen aan de vele winkeltjes die er te vinden zijn. Nog even voor vertrek naar huis hun souvenirs inkopen. Het is heerlijk om me weer in de drukte te begeven. Delhi, de stad die ik soms zo snel mogelijk wilde verlaten vanwege de drukte is nu even mijn toevluchtsoord om bij te tanken. Ik voel me weer prettig onder de mensen, ook al hoeft dat niet altijd te zijn om gesprekken te voeren. Het is de afleiding die ik nu even nodig heb om mijn gedachten te reinigen van alle negativiteit. Al werkt het weer helaas niet erg mee. Het is hier kouder. ’s Nachts 4 graden boven nul terwijl het vannacht ook heeft geregend.

Iets wat de straatoppervlak heeft veranderd in een drabberige massa vanwege de vuiligheid die zich even geen uitweg vind. Toch ben ik weer helemaal terug. Misschien wel door de veiligheid van de massa waarin ik me kan verschuilen. Hoe dan ook, mijn gestel is weer zoals ik het hebben wil en kan morgen aan de bak. Santosh, die als IT specialist werkt voor Christiaan Bosman, is te vinden in het Open Hand restaurant van de American Embassy School. Christiaan is mede oprichter van dit restaurant waarvan er nu diverse in India te vinden zijn en heeft zijn eigen Fair trade onderneming. Zelf heb ik hem op mijn eerste reis leren kennen en via Christiaan ben ik in contact gekomen met Santosh. Dit geeft maar weer aan hoe belangrijk netwerken is. Je via mensen verder kunt bouwen aan de weg die je wilt bewandelen. Zowel Santosh als Christiaan zijn ontzettend aardige en betrouwbare mensen waarmee ik goed op kan schieten. Bovendien is Christiaan als Zuid Afrikaan 15 jaar geleden naar India vertrokken om een nieuw leven op te bouwen. Als iemand me hulp kan bieden is hij het wel.

De American Embassy School heb ik al eerder bezocht. Gelegen ver buiten het centrum in een groenrijke en rustige omgeving. Daar waar alle ambassades te vinden zijn. Allen gevestigd in zwaar bewaakte en groots opgezette gebouwen. Ik laat me voor 100 rupees afzetten door een autoriksja. Ondanks dat het een leuke rit is dringt de kou door al mijn kleren heen. Hoe moet die riksjarijder het hebben? Hij is de hele dag zo onderweg. Zijn hoofd is vrijwel volledig door zijn bruine sjaal ingepakt, maar toch! Bij de poort wordt ik uitgebreid gecheckt en moet ik mijn paspoort en camera achterlaten. Binnengekomen kom ik in een andere wereld terecht. Alsof ik een Amerikaanse campus betreed. Een uitgebreide hoeveelheid gebouwen met diverse sportvelden. Te midden het Open Hand restaurant waar Santosh al op me zit te wachten. Zeer trendy opgezet en……. het is er warm binnen. Jonge Studenten van allerlei nationaliteiten, ouders en onderwijzend personeel zitten hier en daar verspreid. Ik heb even het gevoel dat ik niet in India ben. Het is een behoorlijke tijd terug dat ik Santosh persoonlijk gesproken heb maar dankzij skype heb ik dat gevoel helemaal niet.

Gaan we gewoon verder waar we gebleven zijn. Samen zitten we het grotendeel van de dag in het restaurant achter zijn computer en krijg ik uitleg over hoe ik zelfstandig de enorme hoeveelheid aan mogelijkheden kan beheren. Het is alsof ik een cursus aan het volgen ben. Ik kan weer een tijdje vooruit, wetende dat ik me geen zorgen hoeft te maken omdat ik ten aller tijden beroep kan doen op Santosh. Zodra we van start gaan zal alles vanzelf op zijn plaats vallen. Buiten de aangename lokatie is ook het voedsel naar mijn smaak. Wordt volgeladen tussen de gesprekken door. Veelal over de website maar ook over het persoonlijk leven van beiden. Santosh is inmiddels een vriend geworden. Niet omdat het nodig is omdat ik dan meer voor elkaar krijg. Nee, gewoon omdat het zo voelt. Aan de technische kant van het verhaal zal het dus zeker niet liggen. Alles heeft een reden, dat blijft mijn stellige regel. Dit is een schakel daarvan.

In de avonduren ontmoet ik Katrin, een vrouw uit Berlijn die in India op vakantie is met haar dochter Anabel. Samen op bezoek bij Sarah, een nicht die voor een half jaar in India verblijft vanwege een project. Katrin, die zich met veel moeite kon losweken van haar werk als zelfstandige in de theaterwereld waar ze decors en kostuums ontwerpt voor voorstellingen. Door heel Duitsland kruist om theaterproducties te ondersteunen. Ze heeft na jaren eens de tijd genomen om samen met haar dochter op pad te gaan. Buiten dat heeft ze zelf ook tijd nodig om haar hectische leven te analyseren. Zoals de zovele anderen die ik ben tegengekomen.

Mensen die onbewust met het leven worstelen of zich zorgen maken over te maken keuzes. Ik was daar zelf ook een van. Ik houd altijd de spreuk van een oude man in gedachten; “Niet jij bent degene die bepaalt wanneer je naar India komt, India nodigt je uit zodra je er klaar voor bent”. Het zijn de feiten. India doet iets met je waar je geen grip op hebt. Het mysterie waar India om bekend staat. Als “Eye opener” waardoor je andere inzichten krijgt. Als onbekende ben ik een gemakkelijk aanspreekpunt en dus hebben de gesprekken al snel meer diepgang. Denk dan regelmatig aan de spreuk die ik in gedachten bij me draag, maar ook over de uitkomst. Hoe zal het hun vergaan na verloop van tijd? Wat zal India met Katrin gedaan hebben wanneer ze over enkele dagen weer deelneemt aan haar hectische leven waar de agenda al weer volgepland staat met afspraken? Ik weet zeker dat er dingen voor haar gaan veranderen, het is alleen een kwestie van tijd. Bewustwording is namelijk de basis van verandering.

Voor enkele dagen ben ik in de American Embassy te vinden. Het is alsof ik weer in de schoolbanken zit. Eigenlijk wel prettig. De tijd vliegt om en buiten dat is het weer in Delhi niet uitnodigend om buiten te zijn. Er hangt een grijze lucht boven de stad, het is koud en soms vallen er druppels uit de lucht. Iedereen heeft zich gehuld in warme kleding, alhoewel dit niet voor iedereen opgaat. Toen ik gisteravond rond 22.00 uur terug kwam van mijn dagelijkse rondje richting Connaught Place zag ik de riksjarijders bij elkaar zitten, zich warmend bij een klein vuurtje. Misschien net genoeg om zich het komende uur warm te houden. De zwervers die hier en daar langs de weg lagen. Onherkenbaar in een deken verscholen.

De koude ondergrond moet door merg en been trekken. Ik heb al last van koude voeten in mijn schoenen, laat staan zij die geen of alleen slippers dragen. Die extra trui niet hebben om aan te trekken. Ik mag daarom niet mopperen. Mag dan een slechte week gehad hebben, maar het valt in het niet bij hetgeen hier op grote schaal aan de orde is. Alstublieft….laat die zon weer schijnen. Vanmorgen las ik nog een opmerkelijk bericht in de krant. Een zwerver had 7000 dollar aan biljetten gevonden in een envelop en heeft dit naar de politie gebracht. Iemand zonder enige verblijfplaats, die alle hulp kan gebruiken en dan zo’n daad. Hoe sterk kun je zijn als mens? Je moet een ongelofelijk geloof en trots hebben wanneer je zo’n actie onderneemt. Deze man verdient eeuwige roem, een standbeeld, als voorbeeld voor de mensheid. Alleen…zou het mensen bewuster maken? Mensen die tegenwoordig al beginnen te klagen wanneer de batterij van hun mobiel niet is opgeladen. Zich steeds meer van zichzelf verwijderen door de welvaart die ons overspoelt. Misschien is dat wel het wonder dat India met mensen doet. Zoals Katrin uit Duitsland is overkomen. Worden geconfronteerd met dat wat echt belangrijk is in dit leven. Ja…… ik ben ervan overtuigd. Welvaart is prima, maar vergeet niet wat echt belangrijk is. Wat echt belangrijk is? Luister naar je innerlijke stem en je krijgt alle antwoorden.

Een maand geleden kwam ik in contact met Marzia uit Italië. Een super vrolijke vrouw van 25 jaar die voor een half jaar in India werkt als consultant voor de Verenigde Naties. Ze werkt hier in Delhi op een universiteit en is betrokken bij het evaluatieproces van projecten in India welke gesponsord worden door buitenlandse organisaties. Nog niet helemaal gericht op het resultaat maar op het proces van evaluatie. Een interessant persoon om eens contact mee te zoeken. Ik heb vandaag een afspraak met haar in Noida. Een stadsdeel in het zuidelijke deel van Delhi. Op het metrostation Noida sector 18 zal ik haar ontmoeten. Het station is binnen een half uur bereikt en buiten gekomen krijg ik Marzia al snel in het vizier. De omgeving is drukbevolkt en druk met markten. Zelf kiezen we voor het kollosale winkelcentrum op 5 minuten lopen. We belanden in een compleet ander India. Ik moet denken aan het onwerkelijke Dubai. Drie etages moderne winkels met hier en daar kunstmatige palmbomen die de boel een tropisch aanzien moeten geven. Eigenlijk hetzefde beeld als in Jaipur. Alleen de beter gesitueerde heeft hier iets te zoeken. De prijzen zijn het veelvoudige van de prijzen buiten op de markt en dus voor slechts 30-40% van de bevolking toegankelijk. India wil zich groots en modern voordoen, maar de werkelijkheid is anders. Zoals ook Marzia ondervindt. Ze leeft in een appartement in Noida City en daar is het verre van veilig. Het is een uit de grond gestampt woongebied waar verder niet veel te doen is. Het land is jaren geleden door projectontwikkelaars opgekocht van lokale boeren. Mensen die veelal niet met zoveel geld konden omgaan en op het verkeerde pad zijn geraakt. Noida staat bekend om zijn onveilige situaties en gewapende misdrijven. De reden ook dat Marzia meer dichter bij de stad wil gaan wonen zodra haar contract met een half jaar wordt verlengd. Zelf probeert ze zoveel mogelijk op pad te zijn. Haar werk geeft haar vrije dagen volgens de Indiase kalender en dat zijn er niet veel. Ze heeft er daarom voor gekozen om korte trips te maken. Gaat op reis zodra ze vrijdag uit haar werk komt en is zondagavond weer terug. Een dagje Varanasi of Kathmandu zijn geen uitzonderingen. Hoe gek kun je het maken. Een bijzonder energieke vrouw waar ik me een paar uur goed mee heb kunnen vermaken. Ben overigens niet te laat terug in het centrum.

Reizen na 21.00 uur wordt voor buitenlanders namelijk sterk afgeraden en onnodige risico’s wil ik niet lopen. Het is al snel rustig op de Main Bazar. De kou houd mensen binnen en de kleine restaurants langs de weg zijn vroeger gesloten dan anders. Zelf vind ik het geen probleem. Ook heb ik niet veel luxe voor de 300 rupees die ik per nacht betaal, er is een klein TV’tje waarop ik films op kanaal Star Movies kan bekijken. Vermaak me hiermee maar moet vaak het eind van het verhaal schuldig blijven. Duik vroegtijdig weg in mijn slaapzak die mijn heilige domein is geworden. Net als in de tijd dat ik nog in dienst was bij de marine en ik op de onderzeeër mijn eigen plekje had, daar achterin vlakbij de torpedobuizen. Wat kun je toch dankbaar zijn voor een stukje textiel om je heen. Welterusten!

Mijn kleine laptop heeft sinds mijn verblijf in Goa wat haperingen. Ik heb de luxe van twee laptops maar de kleine gebruikte ik om mijn reisverhalen te schrijven. Eenvoudig mee te nemen en ideaal wanneer ik dagelijks op pad ben. Nu dus even buiten dienst. Via Santosh heb ik te horen gekregen dat er op Nehru Place alles te verkrijgen is op het gebied van computers en elektronica.Vandaag dus een afspraak gemaakt. Omdat Santosh niet beschikbaar was wilde Kunal, mijn agent hier in Delhi, wel met me mee. Een lokaal persoon betaald nu eenmaal altijd minder dan een buitenlander. Aangekomen zie ik vier aan elkaar gekoppelde gebouwen van 4 etages hoog. Volledig uit de tijd en sterk verwaarloosd. Wel is het er een mierennest van mensen. Op straat is het druk met markt en in de gebouwen kun je verdwalen in het netwerk van kleine kantoortjes. Overal liggen onderdelen waarvan ik niet zou weten waarvoor ze zouden moeten dienen. Hopelijk zit er iets voor me tussen. Kunal weet een betrouwbaar persoon en via allerlei gangen komen we in zijn kantoor. Ik bespreek mijn probleem en wacht rustig af. Krijg al snel als antwoord dat mijn toetsenbord vervangen moet worden vanwege de storing die deze veroorzaakt. Hij geeft me een prijs en laat vervolgens een medewerker op zoek gaan bij de groothandel die elders in het pand verstopt is. De reparateur vraagt wat voor weer het is.

Er zitten geen ramen in zijn kantoor en wanneer hij naar huis gaat is het donker. De hele dag werken in kunstlicht en zonder ventilatie. Het is maar waar je voor kiest. Na een uur zit er een nieuw toetsenbord in en functioneert alles weer als vanouds. Niet verkeerd dus. En dat voor slechts 20 euro. Ik houd Kunal verder gezelschap bij het kopen van wat electronica en ben geïmponeerd door het doolhof waarin we zijn beland. De ongecontroleerde chaos in de wereld van elektronica die toch functioneert! Het bewijs zit in mijn rugzak.

Omdat ik nu toch in Delhi ben hoop ik op wat meer progressie van mijn plannen met de  Fair Trade organisatie en heb meerdere malen telefonisch contact met Mr. Yadav van FTFI over de stand van zaken. Na ons gesprek met Mr. Shrivastava begin december, de executive director van een aan EPCH gekoppelde organisatie, is er geen enkel contact meer geweest. Ook is er niet gereageerd op de door mij verstuurde mails. Hoop via Mr. Yadav een nieuwe afspraak met Mr. Shrivastava te maken maar ook hij is duidelijk niet bezig met mijn plannen. Na opnieuw geen duidelijkheid besluit ik tenslotte zelf maar rechtstreeks contact te zoeken met Mr. Shrivastava. En met succes. Voor komende maandag staat er om 14.30 een afspraak gepland in zijn kantoor in Ohkla. We zijn weer een stukje verder. De zaterdag is verder rustig. Tijd om weer eens foto’s te maken zonder teveel andere drukte. Alleen Kewal is nog even langsgekomen. Ik heb enkele proefdrukken van productlabels laten maken bij zijn drukkerij en alles ziet er goed uit. Op dit vlak dus geen problemen. Verder ben ik veel buiten. Proef de sfeer van de stad nu het zonnetje wat meer van zich laat zien. Laten we hopen dat hij voorlopig zal blijven schijnen. Op alle gebied.

Het was een week om bij te tanken. Ben blij hier wat langer te zijn. Heb iedere fabrikant weer kunnen bereiken maar er moet nog veel informatie binnenkomen. Volgende week dus gewoon weer aan de bel trekken. Het moet even zo zijn. Verder maak ik me niet druk. Heb goede ontmoetingen gehad met Santosh en hoop maandag op een positief vervolg. Een week waarin nieuwe kansen zich hebben aangemeld. Hoe het vervolg is weet ik over enkele dagen. Laat het maar gebeuren.