Week 04 (Ma.23 – Zo.29 jan.) 2012

Op een rustige zondag neem ik de metro naar Chandni Chowk. De wijk rondom het Old Delhi station en het oude deel van de stad zoals de naam van het station al aangeeft. Het heeft meer weg van een grote marktplaats. In alle straten zijn winkeltjes gevestigd en het is iets krapper opgezet. Ik wandel door de straten waar veel winkels gesloten zijn maar het toch krioelt van de mensen. De toeristen die er lopen, zijn dagjesmensen. Guesthouses zie je vrijwel niet in dit deel van Delhi. Deze zijn vooral te vinden in Pahar Ganj, aan en rondom de Main Bazar. De vele elektriciteitdraden die als slingers door de straten zijn opgehangen verraden de leeftijd van de panden.

Het is wonderlijk dat iedereen van stroom wordt voorzien, gevoed vanuit deze wirwar aan stroomdraden. Over veiligheid maar niet te praten. Toch is het een aangename ervaring om tussen deze Indiase menigte te belanden. Aan de rand van deze oudste wijk van Delhi het Red Fort welke als enorme vesting de historie nog enige glans geeft. Je even doet denken aan hoe het vroeger zou zijn geweest toen er nog gevochten werd en Maharaja’s hun domein moesten verdedigen. Alleen via oude foto’s kun je deze beleving nog enigzins versterken, al is de tijd duidelijk voelbaar. Via een paar vervallen paden wandel ik terug naar het metrostation van Chandni Chowk. Ondergronds heeft de tijd duidelijk niet stilgestaan. De moderne metro brengt me binnen 20 minuten terug naar station Rajeev Chowk, gelegen onder het Central Park in Connaught Place. Het moderne centrum van de stad. Daar waar de beter gesitueerden hun geld uitgeven aan de vele winkels met bekende merken die er hun waar verkopen. De contrasten zijn overduidelijk aanwezig. Zelf ben ik het grootste deel van de middag in het restaurant te vinden van het Ajay Guesthouse aan de Main Bazar. Werk er aan het ordenen van informatie welke ik via allerlei kanalen heb binnengekregen. Een heel karwei omdat niet iedereen alles even overzichtelijk aanlevert. Puzzelen, heel veel puzzelen.

Vandaag staat volledig in het bezoek aan Mr. Srivastava van het NCDPD (National Centre for Design and Product Development), een organisatie die sterk samenwerkt met het EPCH (Export Promotion Councel for Handicraft). Hele lange namen voor gevestigde instituten aan het hoofd van de handicraft industrie in India waar ik steun van moet krijgen wil ik echt iets gedaan krijgen. Ben in de morgen bezig om enkele praktische problemen op te lossen ten aanzien van mijn mobiele bereikbaarheid maar focus me verder op vertrek richting Okhla. Het industrieterrein waar het kantoor van het NCDPD is gevestigd. Wederom de metro. Dit keer naar het Govind Puri station welke 2 km verwijderd is van mijn bestemming. Aangezien het kantoor van Mr. Mallik van het FTFI (Fair Trade Forum India) op enkele minuten afstand te vinden is en ik ruimschoots op tijd ben, ga ik even langs. Ik heb wel geen afspraak maar ga toch een poging wagen. Krijg het voor elkaar om voor 5 minuten met hem te praten. Tijd is in dit geval niet belangrijk. Ik zit weer even in zijn hoofd en daar gaat het me om. Ondanks dat het een belangrijke afspraak voor me is, ben ik volledig ontspannen. De spanning komt pas wanneer ik te horen krijg dat hij net vertrokken is voor een bespreking met het ministerie. Zonder enig bericht achterlatend aan de receptioniste. Alleen dat hij over 1,5 uur weer terug is. Wat te doen? Ik besluit te wachten, hopende op nog wat spreektijd. Na vele pogingen krijg ik telefonisch contact met Mr. Srivastava. Hij heeft nog tijd beschikbaar voor me zodra hij terug is. Had de afspraak zelf niet genoteerd maar ik kom nu in ieder geval niet voor niets.

Ik lees enkele bladen met informatie over het NCDPD en over statistieken binnen beide grote organisaties. Interessante informatie waarmee ik iets kan doen. Zoals gezegd komt Mr. Srivastava na een uur binnenstappen en niet veel later zit ik tegenover hem in zijn kantoor op het eind van de gang. Krijg netjes thee aangeboden en vertel wederom mijn visie en plannen omtrent Fair Trade ondersteuning in de handicraft industrie. Hij knikt goedkeurend en zegt er wel iets goeds in te zien. Is overigens wel erg voorzichtig over de manier van introduceren. Eigenlijk zoals hij op onze eerste afspraak al aangaf. Het resulteert uiteindelijk in een nieuwe ontmoeting binnen enkele weken waarbij hij Mr. Rakesh Kumar van het EPCH, Mr. Mallik van het FTFI, hijzelf en ik aanwezig moeten zijn. Het is aan mij om een presentatie te geven waarna er verdere besluiten kunnen worden genomen. Natuurlijk ga ik akkoord. Ben getogen positief wanneer ik later de deur uit stap. De eerder gelezen folders in mijn rugzak zodat ik deze kan gebruiken om extra informatie over de industrie in te winnen. Als huiswerk voor de taak die me is opgelegd. Heb trouwens op het laatst nog even mijn visumproblemen aangekaart. Misschien is er iets te regelen waardoor ik niet voor een 3-4 weken India hoeft te verlaten in maart. Ook hier zal hij even naar kijken. Er zit weer schot in de zaak en dat geeft vertrouwen. Wacht op verder bericht en zal me nu weer verder richten op de website en alle drukte daar omheen. Wanneer ik een uur later in een koffieshop aan de Main Bazar zit, sla ik met een glimlach de krant open. Het was een belangrijke dag….. en het is goed gegaan. Was teleurgesteld toen hij er niet was maar heb die tijd nuttig besteed. Kennis is macht. Het heeft zo moeten zijn. Op naar morgen.

Ik ben al vroeg uit de veren. Wil terug naar Jaipur om daar met Sunil en anderen afspraken te maken. Voor de zoveelste keer betreed ik het Tourist Office op het station en wederom duurt het veel te lang. Wilde eigenlijk al eerder vertrekken maar alle treinen richting Jaipur waren volgeboekt.  Moet geduld hebben, ook al wil ik vandaag nog veel meer doen. De meeste fabrikanten moeten opnieuw gebeld worden aangezien ik nog te weinig informatie heb binnengekregen. Vraag me soms af hoe vaak ik nog moet bellen. Al heeft dat weinig zin. Ik begin gewoon weer van vooraf aan en ga het hele rijtje af. “Morgen!”, hoor ik meerdere malen zeggen en krijg van alle kanten sorry naar mijn hoofd geworpen. Al schiet ik daar niet zoveel mee op. Toch is dit het maximale wat ik kan doen op dit moment en kan verder weinig veranderen aan zaken waar ik geen invloed op heb. Laat de rest daarom over aan de kosmos en vervolg mijn weg. Ben enkele dagen voornamelijk bezig om alle informatie te ordenen in het besturingsprogramma Excel. Maak sheets waardoor ik met een druk op de knop alle informatie over producten, prijzen, kosten en marges tevoorschijn tover. Niet het aller-leukste werk maar wel heel belangrijk. Tussendoor loop ik mijn rondjes over de Bazar, praat hier en daar met mensen en ga ’s avonds na het eten naar Beans. Een kleine koffieshop waar ze rustige muziek draaien en ik de Times of India kan lezen, de meest populaire krant in India. Op de voorpagina grote koppen over de dag van morgen. Op 26 januari is het “Republic Day” in India. In Delhi gaat dit gepaard met groots machtvertoon. Een militaire parade waarbij men India duidelijk op de kaart wil zetten. Al wekenlang wordt Delhi bezet door veiligheidstroepen. Overal staan gewapende militairen en worden controles uitgevoerd. Omdat de politie hier ook bij betrokken is zijn veel taxichauffeurs tijdelijk werkeloos.

Zijn bang om gesnapt te worden vanwege ontbrekende vergunningen. Al lijkt het nu wel of de helft van de taxichauffeurs in Delhi zonder vergunning werkt. Iets waar veel mensen bewust van zijn maar zich daar niet echt druk om maken. Ieder doet wat nodig is om zijn graantje mee te pikken. Zo werkt het nu eenmaal, zeker hier in India. Naast militair machtvertoon worden de laatste jaren ook de andere sterke punten van het land naar voren gehaald. In de optocht in Delhi is dit jaar voor de eerste keer ook de Indian Handicraft als belangrijk exportproduct opgenomen. Zo heeft iedere staat in India zijn eigen sterke punten die men aan de buitenwereld, maar ook aan eigen publiek wil laten zien. Als teken dat India een groeiende economie is op de wereldmarkt. Een land waar iedere inwoner trots op mag zijn, al zijn daar de meningen over verdeeld.

In de kranten lees je ook de kritische kanten van alle veranderingen. Worden te mooie verhalen en cijfers keihard onderuit gehaald door de realiteit. De vrijheid van meningsuiting geeft journalisten de ruimte om de werkelijk te achterhalen. De corruptie en andere duistere praktijken in dit land te ontmantelen. Nodig om India met twee voeten op de grond te houden en de democratie in dit land een daadwerkelijk eerlijke kans te geven. Hopelijk een positieve uitwerking.

Het is stil vandaag. Vanwege Republic Day zijn de meeste winkels gesloten en ligt heel India plat. Voor mij geen probleem. Verlaat tijdig het guesthouse om vervolgens met de metro naar het Old Delhi station te gaan. Jaipur staat op het programma. Het is niet de eerste en zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik dit traject afleg. De route Delhi-Jaipur-Jodhpur zit nu al diep in mijn geheugen gegrift. Weinig verrassend maar onvermijdelijk wil ik het hier van de grond krijgen. Mis daarom soms wel het avontuur van vernieuwingen.

Ergens onbezonnen op afgaan en nieuwe plaatsen verkennen. Uitkijken naar het onbekende. Iets wat zich nu meer richt op het zakelijke vlak. Het ontmoeten van mensen op verschillende niveaus. Waarschijnlijk brengt me dit indirect toch weer op plaatsen waar ik niet eerder geweest ben. Moet ik het gezaaide nu eerst nog een tijdje koesteren voordat ik mag oogsten. Zo voelt het tenminste. De tijd zal het leren.

In de trein ontmoet ik Dina, een vrouw woonachtig in Griekenland en nu voor werkbezoek in India voor twee maanden. Ook al doet ze dit al jaren, zij heeft te kampen met dezelfde problemen als ik en menig ander. De gemakzuchtigheid binnen deze cultuur. Het alles beloven maar niets nakomen. We kunnen er gelukkig allebei om lachen. We moeten hier namelijk niet zijn. En zo is het. Misschien zijn het niet zij, maar wij die ons onnodig druk maken. En waarom eigenlijk? Het veranderd immers toch niets aan de uitkomst. Ik weet dat het zo werkt en probeer me te schikken maar soms…..soms ben ik overgeleverd aan de mentaliteit die ik van huis uit heb meegekregen. Komt het stoom uit mijn oren wanneer simpele afspraken niet worden nageleefd. Het is mijn probleem, niet dat van anderen. Ik ben me bewust…maar toch! Het is een leerproces. Hoe kan ik deze twee werelden koppelen. Dat is eigenlijk de allergrootste uitdaging.

In Jaipur vind ik wederom onderdak in het Pink Sun Hotel. Niru heeft een vriendin met relatieproblemen en heeft haar het appartement toegezegd voor enkele dagen. Voor mij geen probleem. Ik doe mijn zaken zoals gepland. Heb afspraken met Sunil met wie ik nu eindelijk de officiele papieren in handen krijg voor de registratie van The Soul of India als NGO (Non Profit Organization), naast het op winst gerichte deel. Na 4 maanden is het ons dan gelukt. Nodig om een deel van het project aan overheidssteun te koppelen. Verder bezoek ik hier nog enkele fabrikanten en de fotograaf waarmee ik de laatste voorbereidingen mee doorneem voordat we van start gaan. Het lijkt allemaal zo eenvoudig maar als je weet hoeveel tijd ik al niet gestoken heb in afspraken en lange gesprekken is het verwonderlijk dat ik nog in deze situatie zit. Had ik volgens westerse maatstaven allang online moeten zitten met de website. Ik kan de tijd niet vooruit duwen, ook al zou ik het graag willen. Vermoeiend…..heel vermoeiend, maar noodzakelijk.

Na enkele dagen ga ik verder richting Jodhpur. Pak de trein van 17.00 uur na een lange en vermoeiende dag nadat Sunil enkele uren later komt opdagen en we in alle haast zaken moesten afhandelen. Ben eigenlijk een beetje gesloopt wanneer ik in de trein zit. Ook zijn de medepassagiers niet erg spraakzaam en dat maakt de reis vreselijk saai. Probeer de tijd te doden met slapen maar kijk met regelmaat op de klok. De uren lijken veel langer te duren dan de gebruikelijke 60 minuten. Ben opgelucht wanneer ik om 22.45 voor het guesthouse van Anil uit de risksja stap. Ik had gisteren al gebeld voor een kamer maar Pravad, de medewerker, kijkt verbaasd als hij me ziet. Alle kamers zitten namelijk vol. Nee he! Anil is ziek thuis vandaag en heeft het vergeten door te geven. Als enige oplossing kan ik in een kamertje krijgen die voor lange tijd verhuurd is maar waarvan de beheerder vandaag niet aanwezig is. Ik ben moe en accepteer het aanbod. Geen matras, een vreselijke stank van sigaretten en ongewassen kleding die de bende in de kamer volmaakt. Het maakt me niet uit. Ben moe, pak mijn slaapzak en ben al snel vertrokken wanneer het licht uitgaat. Morgen kijken we wel weer verder.

Wanneer ik na een redelijke nacht ’s morgens op het dakterras aan het ontbijt zit komt Soham, mijn rechterhand hier in Jodhpur, me opzoeken. Ik had hem gisteren telefonisch op de hoogte gebracht van komst en komt nu met drie fabrikanten de trap op lopen. Ongevraagd heeft hij al een planning gemaakt voor de dag. Fabrikanten die willen meewerken aan het project van The Soul of India willen hun producten laten zien. Ik moet daarom nog snel eten omdat er beneden een auto staat te wachten. De hele dag zijn we bezig om producenten te bezoeken en zaken te regelen. Veel praten en uitleggen, maar met resultaat. Tenminste….tot zover. Het is 18.00 wanneer ik weer terug ben in het oude centrum achter de “Clock Tower”. Hoe verassend kan een dag verlopen na een vermoeiende reis gisteren. Op het dakterras bij het guesthouse zitten enkele Koreanen waarmee ik enige afleiding kan vinden. Mijn hoofd even kan legen van alle zakelijke drukte. En het is nodig ook. Koreanen zijn goedlachse mensen en met enkelen van hen heb ik een gezellige avond. Ook al wordt het niet laat. Het wordt steeds kouder naar gelang de avond vordert en ik kan mijn nachtrust goed gebruiken. Ben inmiddels naar een vrije kamer verhuisd en kijk rijkelijk uit naar een lange nacht. Morgen zal Soham me weer komen ophalen. Hoe het zal verlopen lezen jullie volgende week weer….

Er zijn positieve resultaten behaald. Het positieve gesprek met Mr. Srivastava, de afronding van de NGO registratie en mijn eerste dag hier in Jodhpur zijn dingen waarop ik verder kan bouwen. Ook al was er enige tijdsdruk en moest ik weer een aantal keren een treinreis trotseren, ik ben gematigd tevreden. Gematigd, omdat het gesprek in Delhi nog een vervolg moet krijgen en ik nog steeds wacht op veel informatie. Afwachten….geduld en afwachten. Meer kan ik niet doen.