Week 05 (Ma.30 jan – Zo.05 febr.) 2012

Vandaag een laatste rit naar enkele fabrikanten ver buiten de stad. Op 15 km afstand moeten er volgens Soham nog enkele producenten zijn die producten maken van goede kwaliteit. Ik stem ermee in met de hoop dat het geen verspilde energie is. We niet weer allerlei producten te zien krijgen waarmee we niets kunnen. Natuurlijk geeft het wel een steeds completer beeld van de mogelijkheden maar de vele kilometers achter op de brommer van Soham gaan me een beetje tegenstaan. De altijd zo energieke Soham doet er alles aan om me zoveel mogelijk te laten zien maar ik vind het wel genoeg na vandaag.

Het blijkt helaas toch tegen te vallen en ben teleurgesteld dat we niet meer unieke producten zijn tegengekomen. Wanneer ik dit op de terugweg vertel, zegt hij dat we even gaan stoppen bij de Mandor Garden. Een soort picknick plaats voor mensen uit Jodhpur. Niet wetende wat het is, stem ik in. Een beetje frisse lucht kan nooit geen kwaad. We parkeren de brommer en lopen door de sluis het park binnen. Het betonnen pad leid ons tussen bomen door en op het gemaaide gras links en rechts zijn families aan het picknicken. Een oase van rust komt over me heen. Zo heerlijk in de vrije natuur. Mandor is de oorspronkelijke basis van waaruit Jodhpur is ontstaan. En het blijkt een prachtige oorsprong te zijn. Na 10 minuten wandelen komen we oude tempels tegen die gebouwd zijn op de plaatsen waar belangrijke mensen uit die tijd zijn verbrand na hun dood. Schitterende bouwwerken die me volledig doen vergeten waar ik de afgelopen dagen mee bezig ben geweest. Soham die technisch ingenieur is verteld met veel passie over alles wat we zien. We praten voor een uur geen moment over fabrikanten en aanverwante zaken. Misschien is dit even wat we nodig hebben. Even een rustpauze na al die drukte. Het aan de lopende band bezoeken van werkplaatsen zonder goed te evalueren hoe we ervoor staan en verdere mogelijkheden te onderzoeken.

Teruglopend passeren we een bankje en besluiten vrijwel tegelijk om er te gaan zitten. Omringt door enkele apen en prachtig groen. Er begint een dialoog op gang te komen over hoe we op een eerlijke manier aan marktgerichte producten kunnen komen maar tegelijkertijd ook dichter bij de oorspronkelijke producent. Hoe kunnen we de exporteurs ontwijken? Vragen die we proberen te beantwoorden maar er geen vat op krijgen. Tenminste….niet volledig.

Terug op de parkeerplaats hoor ik van Soham dat hij ook als onderwijzer werkt op een overheidsschool op 80 km buiten de stad. Hij zegt dat er 70 leerlingen les krijgen van 40  aangestelde onderwijzers. De reden dat hij slechts 4 uur per dag werkt. En er komen steeds minder leerlingen opdagen. Soham  wordt door de directeur voor klussen van huishoudelijke aard naar zijn thuisbasis Jodhpur gestuurd om zo toch nog maar iets te doen. Ongelofelijk! Enkele jaren geleden waren er nog 1000 leerlingen maar de meeste zijn overgestapt naar de privé scholen. Daar waar men moeten betalen voor de tien leerboeken die ze krijgen maar er wel goed onderwijs wordt gegeven. Scholen van de overheid zijn gratis. Geen schoolgeld, gratis eten en een leerboek. Alleen…..er wordt niets mee gedaan. Zijn de onderwijzers lui en ondanks de leegloop zijn ze allemaal nog steeds in dienst. Veranderingen doorvoeren gebeurd gewoon niet. Dit is aan de orde in heel India. Soham vindt het ook niet goed maar profiteert zelf ook van het systeem. Je moet je voorstellen dat onderwijzers dus rijkelijk betaald worden voor vrijwel geen arbeid. Hun pensioenen goed zijn verzorgt en er wordt gestaakt zodra er enige verandering optreed.

Mijn maag draait om van zijn verhaal. Braakneigingen krijg ik ervan. Ben ik dan eigenlijk niet vreselijk gek om zoveel te investeren in iets waar ik nooit van kan winnen? Zoveel onrecht doordat overal misbruik wordt gemaakt van de middelen. Er zoveel verbeteringen zouden kunnen optreden wanneer het geld de juiste plaatsen zou bereiken. Zoals ik zelf in Jaipur heb ervaren bij het registreren van The Soul of India als NGO. De kosten op papier 9000 rupees zijn maar ik bijna 20000 rupees moet betalen omdat er aan vage beambten binnen de overheid onderhands geld moet worden betaald om het gedaan te krijgen. Voor even voel ik me verslagen. Toch moet ik doorgaan. Mag gewoon niet opgeven. De mensen die ik wil steunen zijn namelijk ook allemaal de dupe van het systeem, zoals Soham het noemt. Zelf heeft hij een andere mentaliteit. Soham geeft gratis les in kleine scholen in de buitenwijken van Jodhpur en probeert arbeiders te helpen in het vinden van afzet voor hun producten. Een man met een hart van goud waar ik heel veel steun aan heb. “Inshallah”, zeggen de moslims. Oftewel “Äls God het wil”, iets waar ik daadwerkelijk in geloof.

Wanneer we later in een showroom zitten waar ik een afspraak heb om textiel uit te zoeken voor The Soul of India, gaan we verder met ons gesprek over het vinden van oplossingen. We raken echter zo intens aan het brainstormen dat de eigenaar volledig buitenspel wordt gezet. Hij brengt ons koffie maar heeft duidelijk in de gaten dat hij nu even niet nodig is. Steeds meer komen er antwoorden boven drijven. Met pen en papier worden diverse modellen uitgewerkt. Heb een goed gevoel dat we op de juiste weg zitten. Hoe we op een veel eenvoudigere manier aan informatie kunnen komen door gebruik te maken van bestaande netwerken en email bestanden. Om 20.00 uur verlaat ik schor van het praten de showroom. Ben Soham dankbaar vanwege zijn voorstel om even naar het park te gaan. Daar waar nieuwe ideeën zijn opgewekt en waardoor we nu een nieuwe weg kunnen inslaan. Het voelt zo goed dat ik de hele avond uitermate goed gestemd ben. Ik onze Koreaan Pansah daardoor een onvergetelijke laatste avond heb kunnen bezorgen. Helaas gaat het slapen iets minder goed. Mijn geest is nog te veel in actie waardoor ik geen rust kan vinden. En dat terwijl mijn lichaam de rust zo hard kan gebruiken. Het moet even zo zijn. Alles voor het goede.

Om een beetje duidelijkheid te scheppen over de werking in deze industrie geef ik een overzicht van de aanwezige partijen. Weet je in ieder geval iets meer van de situatie waarin ik zit.
1. Exporteurs;
Goed opgeleide mensen die handel drijven en aan beurzen deelnemen. De collectie wordt grotendeels ingekocht bij fabrikanten in de omgeving. Bezitten grote bedrijfshallen op de industrieterreinen. Voorzien van kantoren, ruim opgezette showrooms, verpakking afdelingen en hebben beperkte productie units waar onder andere kunstenaars werkzaam zijn. Hiermee doen ze zich voor als fabrikant om de buitenlandse inkoper het gevoel te geven zelf de producent te zijn.

2.  Fabrikanten;
Mensen die geen of beperkt Engels spreken en onder druk van de exporteur voor lage prijzen productie draaien aan de hand van aangeleverde modellen. Ze zijn werkzaam in eigen ruimtes, voorzien van de benodigde, maar sterk verouderde en onveilige machines.  Deze werkplaatsen zijn meestal verscholen in woonwijken. De meest georganiseerde van hen worden door exporteurs als eigen fabriek gepresenteerd zodra er buitenlandse inkopers langskomen.

3. Kunstenaars;
Vaak werkzaam in de productie units bij de exporteur of thuis. Zij zijn degene die de prototypes maken aan de hand van toegezonden foto’s door de exporteur of ontwikkelen zelf eigen designs. Het zijn vrij eenvoudige mensen en spreken meestal geen Engels. Vaak worden kunstenaars door onwetendheid en beperkt onderwijs ver ondergewaardeerd voor hun prestaties.

Het eenvoudigst is om zaken te doen met de exporteurs. Alleen dan gaat er heel veel geld naar de verkeerde portemonnee. Door ze te omzeilen krijgen kunnen we door eerlijke prijzen te betalen meer arbeiders steunen, maar moeten we ook meer werk verrichten om alles te organiseren. De maker van het product heeft namelijk geen kennis van afwerking en dit geld ook voor degene die de verpakkingen verzorgt. Hiermee wil Soham zich nu gaan bezighouden. Hij kent iedere fabrikant en weet precies welke producten, waar gemaakt worden. Van onschatbare waarde om in de toekomst steeds meer producten op aanvraag te kunnen leveren. Eigenlijk leggen we nu de basis voor iets waar we straks ons voordeel mee kunnen doen. Tenminste, daar gaan we van uit.

Vandaag ben ik met Soham enkele van deze fabrikanten gaan opzoeken om te kijken wat voor mogelijkheden er zijn om direct zaken te doen. Enkele van hen zijn pasgeleden gestopt omdat de exporteurs de prijs zo onder druk zette dat ze hun onderneming niet draaiende konden houden waardoor veel arbeiders op straat zijn komen te staan. Het is een leerzame dag. Prachtig om te zien hoe hele woonwijken met een bepaald soort product bezig is. Als voorbeeld noem ik even Milkman Colony. Een wijk die toegewezen is aan de boeren. Hoe kan het ook anders.  Waar de openbare weg wordt beheerd door de honderden koeien die er loslopen en deze als grote koeienstal fungeert.

Alhoewel de uiers weinig goeds beloven, blijkt er toch melk te worden geproduceerd. Met brommers waaraan aan elke kant melkbussen hangen, gaan de boeren op pad om de melk overal in Jodhpur te slijten. Een prima systeem. Het maakt het leven in de buitenwijken zoveel anders dan in het centrum. De ontspannen sfeer en de gemoedelijkheid straalt van de mensen af. Iedere wijk met zijn eigen unieke identiteit. Waar ieder huishouden deelneemt aan een proces waardoor producten ontstaan. Een bijzondere saamhorigheid. Zoals ook de vorige avonden ben ik te vinden in de koffieshop even buiten het centrum. Het is de plek waar ik een uurtje ongestoord aan mijn blog kan werken. Me kan afsluiten van de buitenwereld om mijn geest te ruimte geven om alles van me af te schrijven. Want dat mis ik natuurlijk wel. Iemand die begrijpt wat ik doormaak. Een aanspreekpunt om alles mee te delen. Het is een keuze geweest, maar helaas……… ook goede keuzes hebben een keerzijde. Wanneer ik rond 22.00 uur terugwandel is het plein rond de klokkentoren vrijwel verlaten. Zijn de karren van de handelaren bedekt met zwart plastic en samengebonden door vele meters dik touw. Het hele plein staat vol met deze karren. Klaar om morgen weer te worden uitgepakt. Alleen een paar mensen zijn nog bezig om de laatste hoeken schoon te vegen. Het plein welke om 23.00 uur zal worden afgesloten. Zullen enorme houten deuren alle toegangswegen volledig blokkeren. Slechts enkele politieagenten achterblijvend. Zij zullen de nacht waakzaam zijn voor ongenode gasten. Voor Vicky, wiens omelet kraam net buiten de poort te vinden is, komt deze dag ook ten einde. Hij is bezig al zijn gereedschap schoon te maken en zal morgen weer opnieuw beginnen. Ik koop er mijn laatste benodigdheden en volg zijn voorbeeld. Het is mooi geweest.

Ik ben klaar vertrek. Heb inmiddels een treinticket gekocht op het station en zal vanavond vertrekken naar Jaipur. In de dagen dat ik hier ben geweest heb ik goed werk kunnen verrichten. Ben weer en stapje verder en heb met Soham een betrouwbare partner in handen die veel voor me kan regelen. Ik bel voor de zoveelste keer fabrikanten om informatie. Misschien lijkt het frustrerend, en dat is het ook. Het belemmerd namelijk de vooruitgang van de website. Toch maak ik me nog steeds niet echt druk. Zelfs mensen als Mr Srivavstava, die toch hoog aangeschreven staan, moet ik diverse malen bellen om duidelijkheid te krijgen. Het is gewoon zoals het hier gaat. Er is ook een voordeel. Mijn naam en die van The Soul of India krijgen ze straks niet meer uit hun hoofd. Zoals ieder voordeel zijn nadeel heeft, heeft ieder nadeel ook zijn voordeel. We zullen het merken. In de middag loop ik nog een laatste rondje over de markt. De drukte, de felle kleuren en gezelligheid rond het plein. Ik zal het missen. Ik drink mijn laatste glas verse sinaasappelsap bij de jongens van de “Juice Corner”, eet nog iets bij het guesthouse en vervolg mijn weg naar het station waar de Mandor Express al klaar staat om te vertrekken bij perron 1. Ondanks dat ik ruim op tijd ben, stap ik wagon S6 binnen en ga op zoek naar bed nr 46. Wederom een bovenste bed, zoals aangevraagd. Met mijn hoofd liggend op mijn kleine rugzak dommel ik in zodra we Jodhpur verlaten. De 5 uur durende reis is daarom minder zwaar dan verwacht. Bij het Pink Sun hotel hebben ze al op me gerekend. Als ik om 1.30 door een riksja wordt afgezet is de werknemer al gewekt. Hij opent de stalen roldeur en niet veel later zit ik in kamer 209. Een nieuwe dag wacht morgen.

In Jaipur heb ik al enkele afspraken gemaakt voor de komende week. Aangezien het zaterdag is zijn veel mensen te druk en ook voor morgen krijg ik weinig respons. Geen probleem. Ik ben hier de komende 5 dagen. Werk aan mijn presentatie in de hoop dat ik volgende week terecht kan in Delhi. Hoop, want ook hiervoor moet ik weer meerdere keren contact zoeken met Mr. Srivastava van NCDPD, zoals al eerder aangegeven. Duidelijkheid is hier in ongebruikt begrip, dat is het enige dat wel duidelijk is.

Een bijzonder productieve week al zeg ik het zelf. Mijn bezoek aan Jodhpur is vruchtbaar geweest. Natuurlijk zijn we er nog lang niet maar groeien langzaam naar een positief resultaat. De komende week zullen we verder zien. Sunil, mijn partner hier, de fotograaf Amardeep, Ashis, mijn contact bij TNT en besprekingen met EPCH. Voldoende zaken om me niet te vervelen in de komende dagen. Jullie gaan het allemaal weer lezen…….volgende week.