Week 06 (Ma.6 befr. – Zo.12 febr.) 2012

Het is rustig in de stad. Het is zondag vandaag en de meeste winkels zijn gesloten. Bij het Pink Sun hotel zit een aantal reizigers in het restaurant waar Santosh (er zijn er meer die zo heten) druk bezig is om de kaastosti’s en chai aan te leveren als ontbijt. Veel meer keus is er trouwens ook niet. Ik ontmoet er een stel waarvan de man uit Zweden komt en zijn vrouw uit Noord India. Manali wel te verstaan. Samen met hun zoon op bezoek in Jaipur. De stad die bekend staat om zijn sieraden en edelstenen. In de wijk waarin het guesthouse gevestigd is zit vol met kleine winkeltjes waar sieraden verkocht worden. Showrooms voor de fabrikanten die elders verborgen zijn in de stad. Het is een keiharde markt, zo hoor ik me vertellen. De meeste room is er wel vanaf. Alleen de echte kenners weten de juiste producten in te kopen.

Met name daarom is het veel rustiger dan voorheen met handelaren die voor lange tijd in de stad verbleven. Hun zoon krijgt daarom nu iedere dag les hoe je producten op kwaliteit en echtheid kunt controleren. De reden ook dat ze voor en week hier in het guesthouse zitten. Het zijn boeiende mensen die grotendeels in de bergen wonen. Hebben een hond, een geit en sinds kort een aap als huisdier. De buren hadden deze als jongeling gevonden naast zijn dode moeder, ergens in de bossen. Verhalen over het leven te over. Mede omdat hij nog veel in Zweden komt en de contrasten op diverse vlakken zo herkenbaar zijn. Zoals ik mijn ervaringen heb met Nederland. Ze hebben er duidelijk voor gekozen om een goed en minder druk leven te leiden. Prachtige mensen waarmee ik lange tijd in gesprek ben. Daarnaast ben ik druk bezig om mijn presentatie voor de komende week af te ronden, ook al heb ik nog geen officiële bevestiging binnengekregen.

Het is van dat mooie weer dat ik in de loop van de middag aan de wandel ga. Wil enkele kleine parken opzoeken in de stad om te genieten van een stukje natuur. Want dat mis ik wel heel erg. De wandelingen op zondag in de bossen van Schoorl samen met mijn goede vriend Johan. Het opsnuiven van verse zuurstof aan de kust. De steden hier in India zijn verguld met luchtverontreiniging en ook Jaipur is daarop geen uitzondering. Voor een tijdje zit ik op een bankje, genietend van de rust, het groen en het stralende zonnetje. Gelukkig is de temperatuur ook hier naar een aangenaam niveau gestegen en blijken we de ergste kou achter ons te laten. Kunnen de dekens langzamerhand weer in de kast. Tenminste, van mij mag het. Ondanks de prachtige winterse plaatjes uit Nederland, ben ik in de warmte toch beter op mijn plaats.

Ik ga vandaag op pad om enkele 5-sterren hotels te bezoeken. Voor de website heb ik enkele moderne interieurs nodig en aangezien die niet gemakkelijk te vinden zijn stap ik bij enkele hotels naar binnen. Vrijwel overal is er aangescherpte beveiliging. Moet ik me laten fouilleren en gaat mijn bagage door een scanner. Met name ook omdat ik geen gast ben die er een boeking heeft. Om hier te mogen te fotograferen is toestemming nodig en moet ik de exacte reden van mijn bezoek aan meerdere managers voorleggen. Vermoeiend maar hopelijk met resultaat. Ik heb een vreselijk slechte nacht achter de rug. Kon even geen rust vinden door allerlei redenen en de vermoeidheid spreekt me duidelijk parten.

Toch wil ik dit karwei vandaag klaren. Bezoek diverse hotels en ga daarna richting de showroom van Sunil, mijn zakelijke partner, die aan Amer Road te vinden is. Ik zoek er de producten uit die ik op foto wil laten zetten in een van de hotels en verlaat na een uur de showroom. Heb het eigenlijk wel een beetje gehad. Er gaan lokale bussen waarmee ik voor 10 rupees de drie kilometer dwars door de stad kan meerijden tot aan MI Road. Iets minder comfortabel maar de prijs vergoed alles. Ik besluit meteen door te lopen richting het Christal Palm warenhuis om er iets te eten en er mijn blog te schrijven. Dat laatste lukt helaas niet. Mijn ogen vallen bijna dicht van de slaap en ben genoodzaakt vroeg terug te gaan. Vroeg horizontaal is de beste oplossing.

Ondanks dat ik vroeg naar bed ben gegaan kan ik ook vannacht de draai niet vinden. Het is te rumoerig op straat. Riksja’s rijden door de aangelegen steeg alsof er een formule 1 race aan de gang is, de honden hebben weer eens een off day of topdag, het is maar hoe je het bekijkt en als klap op de vuurpijl worden via de luidsprekers van de moskee alle moslims opgeroepen om deel te nemen aan het ochtendgebed. Dit neemt aardig wat tijd in beslag. Nee…..dit zijn niet mijn beste dagen. Buiten dat laat de zon het afweten en is de koude lucht weer duidelijk voelbaar. Omdat ik toch ook weer richting Delhi moet voor enkele afspraken besluit ik op tijd op pad te gaan. Eerst naar het station om een treinticket te kopen en vervolgens wil ik even bij het appartement langs om te kijken of het beschikbaar is. Ik doe mijn ding, maar ben duidelijk niet in goede doen en deze donkere koude ochtend doet daar geen goed aan. Wonder boven wonder heb ik het ticket binnen 5 minuten in handen en ook blijk ik vandaag weer in het appartement te kunnen. Mijn besluit is snel genomen. Terug naar het guesthouse, uitchecken en vandaag nog vertrekken van de plek des onheils. Neem nog wel afscheid van het Zweeds-Indiase stel na een gezamenlijke lunch maar wil weg

Het enige wat ik nog doe is even naar de nabijgelegen drukkerij om alle benodigde documenten voor mijn visum en de presentatie uit te laten printen. Het is een hele vreemde dag en zo voel ik me ook. Vol bewolking alsof het ieder moment kan gaan regenen. Ben blij wanneer ik de deur van het appartement open. Begin er als eerste het bed te verschonen. Iedereen heeft de gewoonte om in hetzelfde bed te duiken maar nu er voorlopig geen andere gasten meer komen is dit mijn kans. Kan bijna niet wachten om er gebruik van te maken. Gek hé! Maar na ruim 4 maanden slaapzak zal ik vannacht voor de eerste keer in een fris bed slapen. Ook kan ik mijn gitaar weer eens te voorschijn halen, ook al heb ik niet veel fut. Ik ga er nog even uit om de maag te vullen maar ben heel vroeg in mijn schuilhol te vinden. Vroeg, omdat deze nacht anders ook weer kort zal zijn aangezien mijn alarm op 04.45 staat afgesteld. Een treinreis richting Delhi staat op het programma.

Ik was bang om me te verslapen maar mijn mobiele alarm heeft zijn werk goed gedaan. Ben na deze nacht weer behoorlijk opgeknapt. Niemand die deze nacht verstoord heeft. Het is dus wel mogelijk. In de vroege ochtend loop ik richting het station. Nadat de zon gisteren niet heeft geschenen is het ook deze ochtend akelig fris. Zie daarom een beetje tegen de reis op. Niet vanwege de reisduur maar vanwege de kou die door alle kieren naar binnen zal komen. En ik krijg gelijk. Het is koud…..vreselijk koud. Veel mensen kruipen weg in hun warme omslagdoeken. Ik zit bij het gangpad, precies zoals ik niet had aangevraagd. Hoe kan het ook anders. Mijn voeten raken verkleumd en mijn benen zijn verstijfd van de koude rijwind die van voor naar achter door de trein trekt. Wacht op warme zonnestralen maar de zon heeft zich duidelijk wel verslapen. Het is tegen achten voordat hij enigszins boven het mistige aardoppervlak komt opdagen.

Ik probeer met muziek via mijn oortelefoon enige afleiding te vinden maar zou dolgraag die dieselloc nog een extra duwtje willen geven. En ik ben niet de enige als ik de menigte in de trein zo bekijk. Gelukkig komt er ook een einde aan. Sta op het station even in de zon om mijn spieren iets van de warmte te gunnen maar ben niet veel later onderweg. Wederom het Hara Rama guesthouse. Mijn vertrouwde stek hier in Delhi. Gelegen halverwege de Main Bazar in de wijk Pahar Ganj.  Misschien dat Delhi weer een helende werking heeft op mijn gestel ondanks dat er geen lichamelijke klachten zijn. Het heeft iets te maken met vrouwen en dus meer een mentale aangelegenheid. Soms wil je graag dat iets werkt, maar dat de kans van slagen steeds geringer wordt naar gelang de tijd verstrijkt. Op zich dus niet verwonderlijk, maar gezien de huidige situatie waarin ik zit, een zware tegenvaller. Tenminste, zo voelt het duidelijk wel. Het mag op ieder vlak gewoon nog niet lukken. Wanneer dan wel vraag ik me wel eens af. Toch moet ik door en dat zal ik doen ook. Ik bel voor de zoveelste keer de fabrikanten die willen deelnemen. Krijg van enkelen te horen dat ze toch niet willen meewerken vanwege de drukte van de komende beurs of geven redenen op die er niet toe doen. Soms heb ik het idee dat ik met een paar kleuters in gesprek ben geweest. Mensen die niet eerlijk en/of duidelijk kunnen aangeven wat ze nu wel of niet willen.  Zeg het dan gewoon! Gelukkig zijn er weer anderen die wel behulpzaam en waarvan ik hoop uiteindelijk toch wel alle medewerking te verkrijgen. Zelf heb ik de keuze nu gemaakt om te beginnen met alle gegevens die we tot nu toe hebben binnen gekregen. Ook omdat de website hoognodig weer online moet. Positief is het telefoontje van het Rajputana hotel in Jaipur. We mogen er fotograferen. Een prachtige meevaller. Meteen organiseer ik de toelevering van de uitgekozen goederen en bel met Amardeep, de fotograaf, die professionele foto’s zal maken. De grootste tegenvaller is echter het niet doorgaan van de presentatie bij EPCH van donderdag. Na veel telefoontjes krijg ik van Mr. Srivastava te horen dat hij wil het verschuiven naar begin volgende vanwege enkele andere bezigheden elders. Maar ook dat moet nog bevestigd worden. Ik moet dus weer afwachten. Focus me nu maar op de vrijdag wanneer ik voor mijn visum een afspraak heb bij het FRRO kantoor hier in Delhi. Hopelijk willen ze deze verlengen zonder dat ik het land uit hoeft. Controleer alle benodigde papieren nog eens en vul het aan met alles wat ik kan vinden zoals de registratie van de NGO, de uitgewerkte plannen van de Fair Trade Support agent en alles wat daar aan vast zit. Hopelijk zijn de goden me morgen wat beter gestemd. Mijn gemoedstoestand is er namelijk niet beter op geworden. Ben eerder geïrriteerd en soms een beetje kortaf. Iets wat ik niet wil maar duidelijk te maken heeft met bepaalde onmacht die over me heerst.

Doordat de kou in Delhi nog duidelijk niet verdreven is zijn de nachten weer koud. Heb zelfs twee dekens nodig om mijn slaapzak af te dekken en me nog een beetje warm te houden. Nee, heb weer heimwee naar Jodhpur met zijn milde warme klimaat. Ben op tijd wakker en ga op tijd naar het restaurant voor een ontbijt. Vandaag op pad om mijn visum te laten verlengen. Met de metro laat ik me afzetten bij metrostation AIIMS op de gele route. Het dichtstbijzijnde station bij het FRRO kantoor waar ik wordt verwacht. Het blijkt dat ik niet de enige ben. Enkele honderden mensen met papieren en paspoort in de hand zitten buiten onder een afdak. Ik krijg een nummer toegewezen en mag vervolgens naar een kamer die ook vol zit met mensen. Aan alle kanten bureaus waarachter functionarissen bezig zijn om zaken af te handelen. Voor de bureaus opdringerige mensen die om aandacht vragen terwijl druk met papieren wordt gezwaaid. Een ongecontroleerde choas zoals dat in India gebruikelijk is. En ik doe mee, wat kan ik anders. Bij controle van mijn aanvraag blijkt dat ik bij het “Office for Home Affairs” moet zijn. Een kantoor 6 km verderop. Hadden ze dat niet meteen duidelijk kunnen vermelden is de vraag. Ja, maar dat zou te voor de hand liggend zijn Bij het desbetreffende kantoor aangekomen zie ik een aantal bekende gezichten. Een paar Chinese studenten en een Afrikaanse vrouw. Ook doorgestuurd dus. Het is wederom wachten in een zaal vol met mensen.

Tijdens het wachten zit ik naast de vrouw, afkomstig uit Nigeria. Hier om zich te laten behandelen tegen de borstkanker die enkele maanden bij haar is gevonden. Heeft al enige chemo kuren achter de rug maar is tussentijds opgescheept met een visumverlenging omdat ze haar nog 5 maanden willen behandelen. Volledig alleen aan haar lot overgelaten. Onbegrijpelijk! Ze toont me foto’s op haar mobiel van haar vier kinderen. Dit geeft me de kracht om door te gaan, zo verteld ze me, terwijl er een glimlach op haar gezicht verschijnt. Wat zal er in haar omgaan? Ook al kunnen we lachen om alle drukte omtrent het visum, het is niets vergeleken haar eigen strijd. Wens haar alle sterkte wanneer ze deur uit loopt. We zullen elkaar maandag waarschijnlijk wel weer zien. Dan moeten we ons weer melden bij het FRRO kantoor. Nou ja, het is altijd beter dan het land uit te moeten. We wachten af. Op de weg naar buiten staan de twee Chinese studenten klaar om naar huis te gaan. Samen nemen we een riksja naar het metrostation en ben al spoedig bij Connaught Place. Het is halverwege de middag wanneer ik terug ben in Main Bazar om er bij Beans iets te eten en gebruik te maken van de WIFI internetverbinding. Spreek met enkele andere klanten maar merk dat ik nog steeds een beetje van slag ben van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Zeker nu de avond valt en er minder afleiding zal zijn. Ik loop naar Connaught Place om even aan de wandel te zijn maar mijn gedachten hebben volledige controle over me. Zou willen dat ik mijn hoofd zou kunnen legen want ondanks dat er zoveel om me heen gebeurd, ik zie niets. Ben volledig opgesloten in mijn eigen wereld.

Alleen de man die ik onderweg op de stoep zie zitten. Ineengekropen onder een deken met voor hem enkele brandende kaarsen. Zijn gezicht volledig verscholen en onherkenbaar. Enkele uren geleden heeft hij een 3 meter lange tekening van de Indiase God Hanuman op de straat getekend met houtskool. Ongelofelijk mooi. Hijzelf zit hij aan het voeteneind, alsof hij zijn eigen tempel heeft gecreëerd. Mensen hebben bloemen naast hem neergelegd en vrijwel iedere voorbijganger stopt even van verbazing, geven hem geld of raken de tekening aan als eerbetoon aan de getekende God. Een bijzonder tafereel waar ik een tijdje naar heb staan kijken. Ik probeer me te focussen op al het goede om me heen, maar het kost me ontzettend veel moeite. Ik moet zo snel mogelijk af van deze hartkwaal, dat is me wel duidelijk. De bouwstenen voor de muur om me heen liggen al klaar. Het is een kwestie van tijd. Ik zit nog even bij het Grand Sindhi restaurant aan de overkant van het Hara Rama guesthouse wanneer mijn telefoon rinkelt. Het is een sms van Mr. Srivastava. Maandag om 10.30 heb ik een afspraak met de executive directors van EPCH en NCDPD. Het is een positief signaal om deze dag af te sluiten. Laat de nacht de rest doen.

Ik bezoek in de morgen de JanPath markt even buiten Connaught place. Een markt waar je voornamelijk kleding kunt kopen. Iets waar ik nu niet echt naar op zoek ben. Voor vrouwen echter een paradijs op aarde. Het is er te druk en dat staat me al gauw tegen. Laat er mijn schoenen poetsen op straat maar ben alweer snel vertrokken. Zie op de terugweg de kunstenaar weer ingedoken op straat zitten, half ingezakt onder zijn deken Zijn handen die nu zichtbaar zijn missen vrijwel al zijn vingers, Alleen enkele stompjes is wat hem gegeven is. Getergt door de tijd. Waarom?, vraag ik me af. Zoveel talent en dan is dit je lot. Zoals er zoveel vragen zijn, iedere dag weer. Antwoorden worden niet gevonden.

Terug in de Main Bazar ben ik in Beans aan het werk achter de computer en praat er met de mensen die er koffie komen drinken. Onder hen Terry, een Engelsman uit York die voor een maand door India reist. Een doorgewinterde reiziger maar enigszins beperkt door zijn winkel in glaswerk er keramiek. Zijn verwilderde zwart-grijze haardos en iets verwaarloosde uiterlijk maken hem ouder dan hij is. Toch is het mijn beste gezelschap sinds ik Chris in Goa heb ontmoet. We praten uren over interessante ontwerpen. Werk, reizen, het leven en relaties, zijn kinderen en….zijn project. Hij heeft metalen konijntjes laten maken die je als hanger om je nek kunt dragen. Het is de bedoeling dat mensen deze tijdens hun reis doorgeven aan iemand anders en dit vermelden op zijn website. Hierdoor maakt ieder konijntje zijn eigen unieke reis over de wereld wat te volgen is op internet. Hij heeft er namelijk 300 laten maken. Een geweldig initiatief, al zeg ik het zelf.  Wanneer ik Terry vertel  dat ik wel een borrel kan gebruiken vanwege een moeilijke week en van plan ben om een bar op te gaan zoeken in Connaught Place, stemt hij direct in om mee te gaan. Heb geen druppel alcohol meer gedronken sinds ik 5 weken geleden Goa heb verlaten maar ben er aan toe. Kan zijn gezelschap nu ook wel even goed gebruiken. Aan de bar in een van de restaurants praten we de uren vol onder het genot van de bacardi’s. Vergeten even alle spanningen van de afgelopen dagen. Het is even nodig. Ik moet me weer focussen op de komende week. Mijn geest ruimen voor het gesprek van komende maandag en de drukte die me in Jaipur te wachten staat. Niets blijft zoals het is…..we zullen verder komen, ook al wordt ik behoorlijk op de proef gesteld. Aan alles komt een eind.

Het was een moeilijke week. Was er met mijn hoofd gewoon niet goed bij. Slechte nachten door allerlei oorzaken en de geestelijke werkdruk die steeds groter wordt maken het niet altijd prettig om hier te zijn. Ik moet er doorheen en dat zal me lukken ook. Het gesprek van maandag zal een belangrijke factor spelen, als ook het visum probleem. We gaan er weer voor…..