Week 07 (Ma.13 febr. – Zo.19 febr.) 2012

Nog even over zondag…..Na het avondje stappen met Terry toch weer redelijk vroeg uit de veren. Ik heb namelijk met Kunal, mijn rechterhand hier in Delhi, afgesproken om naar een plaatselijke Mela te gaan. Voordat ik echter wordt opgehaald wil ik nog langs het treinstation om alvast een ticket te regelen voor aankomende dinsdag wanneer ik weer richting Jaipur ga. Een saaie, maar noodzakelijke routine. De lokettiste is helemaal weg van mijn hanger met de 4 dolfijnen dus van haar wederom alle medewerking vandaag. De naam van deze groots opgezette markt is Surajkund. Gelegen op 15 km vanaf het centrum. Een plek waar honderden fabrikanten vanuit India hun producten verkopen.

De Surajkund fair

Meestal kleine ondernemingen die geen geld hebben om deel te nemen aan de grote beurzen maar op deze manier toch afzet kunnen vinden op de Indiase markt. Dit is eigenlijk ook de reden dat ik met Kunal deze markt bezoek. Het contact leggen met kleinere ondernemingen die toch trendy producten maken. Vanwege de zondag is het druk…… veel te druk. Op het hele terrein is vrijwel geen lege plek meer te vinden. Goed voor de organisatie, maar slecht voor ons. Het eerste uur gaat nog redelijk maar al gauw komen we er achter dat we niet opgewassen zijn tegen de grote menigte die de marktkramen bestormen. Voor drie uur laten we ons meeslepen door de massa mensen. Wisten zelfs hier en daar nog wat contacten te leggen maar verlaten halverwege de middag het terrein. Gaan op zoek naar de auto van Kunal welke op een groot parkeerterrein even verderop staat geparkeerd. Herkenbaar aan de kapotte achterlichten. Ondanks dat zijn auto enkele maanden geleden nog als nieuw van de band rolde, is hij behoorlijk toegetakeld. Iets wat onvermijdelijk is hier in de stad. Maar goed, de lampjes doen het nog en dus maakt Kunal zich niet druk. Ik dus nog minder. Door alle drukte op de markt ben ik wel weer toe aan wat rust. Doe verder daarom niet veel. Wil vroeg naar bed om morgen fris aan de start te verschijnen voor het gesprek met EPCH. Ga nog een keer door alle papieren om niets te vergeten, maar laat het daarbij. Heb alles al zo vaak besproken dat voorbereiding bijna niet nodig is.

De eenzame wandelaar

Al voor het alarm ben ik wakker. Sta op en voel de adrialine door mijn lichaam stromen zodra ik de presentatie weer in mijn hoofd heb. Douchen, scheren en knap in de kleren. Alles om vandaag scherp aan de start te verschijnen. Stap in een overvolle metro richting station Shhadarpur en ben ruim op tijd op de plek van bestemming. Vlak naast het pand van EPCH waar ik zijn moet is een cafe Coffee Day gevestigd. Een mooie plek om in alle rust mijn presentatie nog eens door te lezen. Alle voortekenen tot dusver zijn positief te noemen. Ruim voor aanvang van de afspraak stap ik het kantoor binnen, mag plaatsnemen in een grote vergaderzaal en krijg er netjes koffie aangeboden. Verder wacht ik op wat komen gaat. Dan komen onverwacht komen Mr. Yadav en Mr. Mallik van de Fair Trade organisatie binnenstappen. Ook zij zijn door Mr. Srivastava uitgenodigd voor het gesprek. Ik sta verbaasd te kijken. Dit is gewoon te mooi om waar te zijn en…….. het blijkt helaas ook zo te zijn. Mr. Rakesh Kumar van EPCH is druk met de voorbereidingen bezig van de beurs van komend weekend en heeft een te krap tijdschema. Bovendien komt Mr. Srivastava zelf helemaal niet opdagen en de tijd die er is worden enkele projecten van FTFI besproken. Ik kan me nog net voorstellen en het plan in grote lijnen uitleggen, maar Mr. Rakesh Kumar van EPCH zegt dat het beter is om er later na de beurs op terug te komen. Ik stem in maar verlaat toch duidelijk teleurgesteld de ruimte. Al die drukte van de afgelopen dagen……waarvoor? Eenmaal buitengekomen sta ik nog een tijdje met Mr. Mallik en Mr. Yadav te praten. Toch wel enigszins geprikkeld. Praten samen over de problemen die zich hier zullen voordoen en hoe deze aan te pakken. Mr. Rakesh Kumar is hoofdzakelijk geïnteresseerd in cijfers. Wil het liefst keiharde garanties wat betreft financiële voordelen, zo hoor ik ze zeggen. Iets wat kenmerkend is voor India. Mensen zijn hier goed in het kopiëren van bestaande concepten. Pas wanneer je laat zien dat iets functioneert en er geld mee te verdienen valt, wil men deelnemen.

Een leven langs het spoor

Investeren in innovatieve projecten of concepten zoals ik wil invoeren passen duidelijk niet in de bedrijfsvoering. Er is een gemis aan visie. Gegevens waar ik mee verder moet. Frustraties moeten overboord. De komende maand is mijn enige doel het activeren van de website. Ik weet mijn frustraties om te buigen naar de positieve kennis die ik hier uit kan halen. Kan beter gewoon op mezelf verder gaan zonder hun medewerking. Laat alle onvrede van me afglijden. Het is goed zo.

Vandaag een nieuwe poging bij het Visum bureau FRRO vlakbij het AIIMS metrostation welke ik binnen 40 minuten weet te bereiken. Wederom chaos. Een man staat in een microfoon te schreeuwen om orde en rust te bewaren maar door zijn geschreeuw wordt het alleen maar onrustiger. Moet men rijen vormen terwijl er geen ruimte is. Wordt gemeld dat men wordt opgeroepen aan de hand van het nummer dat voor hun naam staat. Die naam moeten ze echter voorin bij het bureau invullen. Totaal onlogisch. Ik kijk vanaf de zijkant toe. Heb voor mezelf besloten dat ik vandaag alleen maar wil lachen. Wanneer de man met de microfoon me een stoel aanbied, ga ik lachend akkoord. Klop hem op zijn schouder en zeg dat hij het allemaal prima onder controle heeft. Hij bedankt me lachend en gaat verder met waar hij goed in is. De onrust bewaren. Wanneer ik eindelijk voor een bureau binnen sta met het nummer van mijn aanvraag, blijkt deze nog niet te zijn verwerkt. Het kan ieder moment binnenkomen, maar misschien ook niet. Ik wil lachen blijven en dus ga ik er niet op zitten wachten. Verlaat de zaal en ga het vrijdag weer proberen. Dan zal ik opnieuw in Delhi komen. Alvorens eerst een paar dagen naar Jaipur om een fotoreportage te maken van producten in het Rajputana hotel. Terug in het guesthouse in Main Bazar eet ik nog iets en vertrek op tijd naar het Old Delhi treinstation vanwaar mijn trein om 15.20 het perron zal verlaten. Ondanks dat ik dit keer geen bovenste bed tot mijn beschikking heb, verloopt de reis voorspoedig. Ik heb gezelschap van een jongen uit Nepal, een Japanner met ontzettende maagproblemen en een oude vrouw die met een hele groep vrouwen onderweg is naar een heilige plaats in het westen om er te bidden voor de wereld. Een prachtige vrouw die zich helemaal in deze Om Shanti Om orde heeft gevonden.

Kleuren onderweg

Via de Nepalese jongen krijg ik haar boodschappen keurig vertaald. De wijsheid is duidelijk in haar gezicht af te lezen. Wat een bijzonder mens. Van de Japanner krijgen we niet veel te horen. Hij zit voornamelijk voorovergebogen met zijn hoofd tussen zijn armen om de pijn te ontzien, ook al zegt hij dat het prima gaat. Ik neem afscheid in Jaipur en ben binnen korte tijd in het appartement. Thuiskomen……dat is het. Het bed nog zoals ik het heb opgemaakt voordat ik wegging. Het is me gelukt, ik heb vandaag alleen maar genoten.

Vandaag staat de fotoreportage op het programma. Heb samen met de fotograaf om 12.00 uur een afspraak met de marketing manager in het Rajputana 5 sterren hotel waarna de producten om 13.00 uur zouden worden aangeleverd. Om er zeker van te zijn dat alles op tijd aankomt bel ik Sunil nog een keer. Daarna nog een keer, 5 keer, 8 keer. Echter geen gehoor vanwege een bruiloft die alle aandacht vraagt, zo krijg ik uiteindelijk te horen. Ook zijn de producten wel gereed maar is er geen vervoer. Of ik dat zelf zou kunnen regelen. Enkele uren voor de afspraak in het hotel. Nu wil vandaag ook wel lachen maar dit keer pakt het anders uit. Ik begin me daar een partij te vloeken zeg. Als vader Joris me zou horen, zou hij zich omdraaien in zijn graf. Het was de welbekende druppel. Als je weet hoeveel moeite ik heb moeten doen om dit alles te regelen zul je begrijpen waarom. Wat nu? Sunil zegt me terug te zullen bellen nadat hij mensen heeft benaderd. Ik kan het afwachten maar besluit actie te ondernemen. Ik zoek naar alternatieven maar kan geen medewerking vinden. Dan belt Sunil me dat het alsnog mogelijk is.

Kippen.....niet wetend waarheen

Mijn besluit staat echter al vast. Het gaat niet gebeuren vandaag. Mijn gevoel zegt dat het goed moet gebeuren en dit is een slechte start. Zal met de fotograaf naar het hotel gaan om locaties te bespreken maar verder niets. En zo gebeurd het ook. Samen met Amardeep, de fotograaf en Mr Yogesh, de marketing manager lopen we een rondje door het hotel. Bekijken alle ruimtes en bespreken de details. Ook worden de datums van 28 en 29 februari vastgesteld. Uiteindelijk is dit gewoon het beste geweest. Voel de rust weer over me terugkeren, als teken dat het zo goed is. In dat opzicht moet ik nog heel veel leren. Moet luisteren naar de signalen die me worden aangereikt, ook al is dat niet in de lijn van mijn denken. De winkel die ik binnenstapte om alternatieven te vinden voor de fotoreportage heeft een dusdanig mooie collectie dat ik er morgen weer naar toe wil en de besprekingen van zojuist waren zeer nuttig. Ik moet mijn woede daarom beter controleren en proberen te begrijpen. Zoals de man die me het adres gaf van deze winkel. Maar het kan ook de uitspraak zijn van een kind, een vogel in de lucht of gewoon een vriendelijk gedag van een onbekende. Het zijn signalen die een ieder aangereikt krijgt. Let er maar eens op. De kosmos is constant bezig om je te sturen. Mij heeft het in ieder geval weer duidelijk gemaakt dat ik mijn wil niet kan en moet opdringen. Zullen de mensen die ik nodig heb zich op het juiste moment aanmelden. Vertrouwen, ook al is de weg nog zo moeilijk. Ik weet er alles van. Na alle verdriet zal de blijdschap zegevieren. Daar geloof ik heilig in en dus zal ik nooit opgeven.  Natuurlijk is het gemakkelijk praten en moet ik er heel veel moeite voor doen maar diep ademhalen en tot tien tellen is echt zo verkeerd nog niet. Met de boodschap van Vinod, een medewerker van de pizza hut in mijn geheugen geschreven: “There is one very simple reason for success that we need to learn….Just try one more time in a different way, before you decide to quit”. En zo is het ook.

Vrouwen bij het appartementencomplex

Ik pak zoveel mogelijk mijn rust deze dagen. Vanaf vrijdagochtend zal het weer hectisch zijn. Wil vrijdag voor de vierde keer voor mijn visum op pad gaan en vanaf zaterdag begint de beurs.Dagen waarbij mijn schoenzolen weer overuren zullen maken. Ik wil er liever nog even niet aan denken. Geniet van de jongens bij het Pink Sun hotel waar ik even langsga voor het ontbijt dat Santosh me voorschotelt. De kaastosti en een glas met chai. Een uurtje heerlijk ontspannen kletsen over van alles en nog wat. Ik ga nog bij de winkel langs om te vragen of ze willen deelnemen maar hebben liever niet dat er met fotomateriaal wordt gewerkt vanwege de unieke collectie. Vreselijk jammer maar toch goed om te weten wat voor verdere mogelijkheden er zijn. Ben halverwege de middag weer terug in het appartement om de tussenbalans op te maken. Van wie ik nu wat ontvangen heb om zo op de beurs nog een laatste poging te wagen. Verder ga ik het over een andere boeg gooien. Zal niet meer iedere nieuwe potentiële deelnemer gaan opzoeken na de beurs. Samen met Kunal en Soham, mijn twee helpende handen in Delhi en Jodhpur zal ik een andere insteek gaan proberen. Hopende dat we met minder energieverbruik, meer kunnen bereiken. Het online brengen van de nieuwe website krijgt de komende maand de hoogste prioriteit. We moeten hoognodig starten en kijken hoe we deze nieuwe formule kunnen promoten. We eindelijk eens positieve resultaten zullen behalen. Nodig om nieuwe deelnemers een garantie kunnen bieden aan de hand van feitelijke informatie. Dat het verkoopstimulerend werkt en dus als afzetmogelijkheid alleen maar kansen biedt. We gaan ons uiterste best weer doen, ook al vergt het ontzettend veel energie. De lieve mailtje en berichtjes helpen zeker mee om het uiterste uit me te halen, ook al moet ik me aanpassen aan alles wat me omgeven is.

Het is wederom een koude ochtend. Het station van Jaipur in de vroege ochtend is nog redelijk verlaten wanneer ik op perron 3 arriveer. Sta bij een verlaten perron de nachtelijke activiteiten rond het spoor te aanschouwen. De vele ratten die zich voeden met alles wat er tussen de rails achtergebleven is. Reizigers worden vriendelijk verzocht om tijdens de tussenstops geen gebruik te maken van de toiletten in de treinen. Het is echter niet voor Indiase oren gegeven. De enige winnaars zijn de ratten die er een nog grotere smeerboel van maken. Met regelmaat wordt er met een hogedrukspuit schoongemaakt, maar het gebeurd toch nog te weinig. Over enkele uren zal de kermis voor de ratten weer afgelopen zijn. Zullen ze zich weer verstoppen in hun donkere schuilplaatsen. Wachtend op de volgende nacht en nog veel meer hopend op ongehoorzame treinreizigers. De reis is wederom koud maar ik heb me er nu iets beter op voorbereid. Ook al ben ik blij dat ik na 5 uur de trein mag verlaten. Loop om 11.00 uur voor de zoveelste keer weer bij het Hara Rama guesthouse naar binnen. Alsof ik niet weg ben geweest. Had al gereserveerd zodat ik zeker was van een kamer gedurende de Handicraft beurs die zaterdag gaat beginnen. Kamer 108 zal mijn domein zijn voor de komende dagen. Een prima kamer voor slechts 300 rupees. Voorzien van een klein TV-tje waarop ik na afloop van een beursdag even ontspanning kan vinden.

Voor als de stroom uitvalt...ze staan klaar

Ik eet iets in het restaurant en bel met het FRRO kantoor of mijn visumaanvraag al is behandeld. Het blijkt nog niet te zijn binnengekomen. Het beste is om contact op te nemen met het Ministry of Home Affairs, zo wordt me verteld. Maar….ze nemen de telefoon niet op dus je moet er zelf heen om het te vragen. Ik heb nog tijd dus ben al snel onderweg. Het kantoor van Home Affairs is binnen 40 minuten bereikt.  Ga er rustig zitten bij de receptie, maar krijg na 15 minuten te horen dat de afdeling van de visumaanvragen alleen in de morgen te bereiken is. Ik kan wel weer kwaad worden, maar het heeft geen zin. Moet de Indiase efficiëntie wederom onder ogen zien. Wandel terug naar het metrostation en focus me nu maar weer op de beurs van morgen. Alleen Kewal van de drukkerij komt me nog de nieuwe visitekaartjes brengen. Verder laat ik deze dag voor wat het is. Het was er een om snel te vergeten. Weinig resultaat en toch doodmoe. De nacht zal me weer moeten opladen. Een volle accu voor de komende dagen is noodzakelijk.

Na een goede nacht maak ik me op voor een paar lange beursdagen en wandel in de vroege morgen richting het Metropolitan hotel vanwaar er bussen vertrekken richting het beursgebouw in Noida, een deel van Delhi op een uur rijden. Tenminste als het verkeer het toelaat. Het is namelijk altijd dringen op het wegennet. De bus is voor een derde  gevuld  met een gemengd gezelschap van allerlei nationaliteiten. Klaar om de beurs te gaan bestormen. Aangekomen registreren en aan het werk. Ik bezoek als eerste alle fabrikanten waarmee ik in contact ben omtrent de e-commerce website en loop vervolgens alle paden af op zoek naar eventuele nieuwe deelnemers.

Er wordt aan de weg gewerkt. Soms ook niet....

Het worden een paar lange dagen.  Ben meestal alleen op pad maar ook geregeld in contact met Kunal en Soham die contacten leggen met ondernemers uit Jodhpur en Delhi. Er worden goede contacten gelegd maar zal zelf niemand gaan opzoeken de komende periode. Dat laat ik over aan de twee mannen. Zelf wil ik alle tijd besteden aan de website. In de hoop dat ik snel van start kan gaan. De vele kilometers op de beurs en de lange gesprekken eisen duidelijk hun tol. Kan bijna geen producten meer zien als ik de bus weer in stap op het eind van de middag. Vanaf het Metropolitan hotel alleen nog een korte wandeling. Krijg van alles naar mijn hoofd geslingerd door de riksjarijders wanneer ik de poort achter me laat; “Pahar Ganz?, railway station?, Main Bazar?”. Alles om mijn aandacht te krijgen. Ik kies er echter voor om de laatste 2 km te gaan lopen. Mijn hoofd te legen en te genieten van alle drukte om me heen. De mensen op de markt en de zovele straatverkopers die er hun producten aanprijzen. Het leven zoals het al zijn puurheid wordt beleefd. Om 19.00 uur teruggekomen bij het guesthouse gaat de kaars langzaam uit. Ik eet nog iets maar heb deze dagen zoveel energie verbruikt dat mijn ogen langzaam dichtvallen. Eten en heel vroeg naar bed. Morgen nog een laatste keer……..opladen en verder maar weer.

Een week met weinig successen. Ondanks dat ik op allerlei vlakken actief ben geweest is het een vermoeiende week geweest. Het gesprek met EPCH, mijn visum, de fotosessie. Zaken die hoge prioriteiten hadden in mijn hoofd zijn allemaal in het water gevallen. Volgende week gewoon opnieuw proberen. Harde lessen waar ik ook mee moet leren omgaan want hun handelswijze kan ik nu eenmaal niet veranderen. Van de beursdagen heb ik wel een goed gevoel overgehouden. Zal wel heel veel rust pakken de komende week. Hoe?…jullie zullen het weer lezen…

2 Comments

  • Annemarie Kok

    February 26, 2012 at 8:35 am Reply

    He, Eugen…..wat vind ik het elke keer weer bijzonder om je verhalen te lezen, je hebt wel de gave van vertellen…en meer dan dat, het is alsof je als het ware met je meereist en een klein stukje mee beleeft. Leven blijft leerzaam he, elke dag opnieuw…..en door het te delen kan het bij anderen ook weer de dagelijkse beslommeringen relativeren….want waar je ook bent….wat voor leven je ook hebt…..het is steeds opnieuw een uitdaging.
    .Als je dat wilt, dan willen wij zeker in Het ZonneHuis ook jouw werk promoten he! Met een link, met folders……laat maar weten of je dat wilt!
    zonnegroetjes, Annemarie

    • eugendeboer

      February 26, 2012 at 3:12 pm Reply

      Hi Annemarie,
      Leuk om te horen dat je er zoveel plezier aan beleefd. Het zijn mijn gevoelens maar weet zeker dat anderen zich hierin herkennen waardoor het dichtbij jezelf komt.
      Prachtig natuurlijk! Het kan niet vaak genoeg gepromoot worden Annemarie. Zodra we van start gaan zullen we hier aan werken. Bedankt voor je spontane aanbod.
      Jij en Kees heel veel succes en jij alvast alle plezier in India!! Lieve groetjes Eugen

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.