Week 08 (Ma.20 febr. – Zo.26 febr.) 2012

Een laatste dag naar de beurs. Het duurt nog een dag langer maar na drie dagen houd ik het voor gezien. Het is wederom een vruchtbare dag. Het systeem zoals ik dat heb ingevoerd blijkt zijn vruchten af te werpen. Soham, mijn agent woonachtig in Jodhpur, kent de meeste fabrikanten uit die streek en legt met deze de eerste contacten om deelnemers te winnen. Introduceert het e-commerce project van The Soul of India en hoopt zo op medewerking. Vervolgens bezoeken we de geïnteresseerde fabrikanten gezamenlijk. Bespreek ik het project wat gedetailleerder en zal na de beurs een uitgebreide mailing sturen. Soham is daarna verantwoordelijk voor het verzamelen van alle nodige informatie etc. Zo hebben we deze beurs al diverse nieuwe deelnemers weten te vinden.

Dit zelfde doe ik ook met Kunal en fabrikanten die in Delhi en omgeving zijn gevestigd. In totaal zijn er bijna 20 nieuwe aanmeldingen. Het lijkt wel alsof de tijd in ons voordeel werkt. Men langzaam begint in te zien dat deze manier van verkopen misschien meer kan opleveren dan de huidige afzetmogelijkheden op het gebied van export. Het is namelijk wederom niet druk met buitenlandse inkopers. Willen de meesten buitenlanders alleen maar proefmodellen opgestuurd krijgen om hun eigen markt te testen voordat men tot aankoop overgaat. De onzekerheid in de wereldeconomie speelt een duidelijke rol. Ik vind het allemaal prima. Natuurlijk zijn het weer allemaal mondelinge aanmeldingen en moet ik van al de aangemelde deelnemers nog veel informatie binnenkrijgen. Het is een positief signaal vanuit de markt. Men zoekt naar alternatieven voor afzet om de zaak toch draaiende te houden. Ook al valt de helft waarschijnlijk af, de collectie zal er nu iets leuker uit komen te zien. Buiten dat heb ik het mezelf een stuk gemakkelijker gemaakt door meer verantwoordelijkheid op de schouders van Soham en Kunal neer te leggen. Uiteraard tegen een leuke vergoeding die er tegenover staat zodra er verkopen zullen plaatsvinden. Ik voel me een stuk prettiger nu ik alle werkzaamheden beter gestructureerd heb. Mezelf vrijpleit van werkzaamheden die teveel tijd en energie vragen, zoals het reizen tussen de diverse noordelijke steden.

Wanneer ik halverwege de middag even buiten zit om uit te zakken, komt er een man naar me toe die vraagt of hij me een paar vragen mag stellen. Hoe ik over de beurs denk etc. Ze handelen in opdracht van de beursorganisatie EPCH. Ik stem in, niet wetende dat er een cameraploeg achter hem aan komt. Toch laat ik het gebeuren. Vertel over mijn duidelijke standpunten omtrent de handel met betrekking tot Fair Trade. Over de oplossingen die gevonden moeten worden om India weer op de kaart te zetten. Ben eigenlijk mijn eigen Fair Trade Support project aan het promoten zonder het daadwerkelijk op te noemen. Totaal geen boodschap hebbende aan de fysieke presentatie van de beurs, want daar zal het niet aan gelegen hebben. Het is mijn duidelijke boodschap geweest naar de organisatie. Mensen zoals Mr. Rakesh Kumar en Mr. Srivastava waarmee ik afgelopen week een mislukte afspraak had. Zij zullen deze opname straks onder ogen krijgen. Bij toeval loop ik beiden een half uur later tegen het lijf wanneer ik nog een laatste rondje loop voordat de bus vertrekt. Schud ze de hand, maak een paar vrolijke opmerkingen en vervolg mijn weg. Het heeft even zo moeten zijn. Hoe de uitkomst zal zijn? Ik wacht het af. Ze zullen mijn gezicht in ieder geval niet meer vergeten. Een betere afsluiting had ik me niet kunnen wensen. Zal het dan toch langzaam mijn kant oprollen? In de avond kom ik in de Crush on Beans koffieshop aan de Main Bazar nog twee vrolijke Russische dames tegen. Nina en Naida zijn net aangekomen in Delhi voor een paar maanden India. Het worden een paar leuke uurtjes ter afsluiting van een paar drukke beursdagen.

Ik had mezelf beloofd om niet teveel te doen vandaag. Wil alleen op tijd naar het kantoor van Home Affairs om te kijken of mijn visumgegevens al zijn verwerkt en naar het FRRO office zijn verstuurd. Want daar moet uiteindelijk de stempel worden gezet. Ik sta op en ga meteen op pad. Ben veel te vroeg in het kantoor welke pas om 9.00 uur opengaat. Met mij wachten nog 30 anderen.  Het is 9.15 wanneer een van de drie bureaus wordt bezet en ik een half uur later een nummer in handen krijg. Op naar het volgende kantoor. Hier zit wederom een zaal met mensen wachtend op de mensen die achter de bureaus plaatsnemen. Ze behoren hier om 10.00 uur te beginnen maar komen zonder enige schroom een half uur later een voor een aanzetten. Ik probeer te glimlachen, maar het is duidelijk geen lachdag. Mensen van de overheid hebben maling aan iedereen lijkt wel. Voelen zich machtig en sturen je al snel van het kastje naar de muur. Nu we het er toch over hebben. Het meubilair in het kantoor is armzalig. Oude vervallen bureaus en van de draaistoelen, voor klanten bestemd, ontbreken de helft van de zwenkwielen waardoor er met regelmaat iemand op de grond ligt. En dat terwijl er hier iedere dag honderden mensen komen met visumaanvragen etc. Lachwekkend, dat is het. Ik krijg te horen dat mijn visumaanvraag naar het FRRO kantoor in Jaipur is gestuurd omdat ik dat als verblijfadres had opgegeven. Ik snap de link niet helemaal maar zij vinden dit wel logisch en dus is het zo. Eis wel dat ze het nog een keer doormailen zodat ik niet weer terug hoeft naar Delhi om dit hele proces nog een keer door te maken. Nou ja, het is in ieder geval wel behandeld en verstuurd. Op zich dus een positieve uitkomst. Ben daarna al weer snel terug in de Main Bazar. Kan meteen bergen gaan verzetten maar wil even een dag rust pakken. Behandel de mail wanneer ik weer gebruik maak van de gratis aangeboden wifi internetverbinding in de Crush on Beans koffieshop. En wie komen daar weer binnenwandelen? Juist, de Russische dames Nina en Naida. Nina is kunstenares.

Ze schildert prachtige vormen op aangereikte producten van klanten en kan daar haar brood mee verdienen. Naida is manager van een bedrijf voor bouwmaterialen. Beiden spreken redelijk goed Engels en zijn ontzettend gezellig gezelschap. Ik kom wel vaker Russen tegen maar het is goed om te weten dat ze daar ook een goed gevoel van humor hebben. Omdat ze van alles willen doen maar niets ondernemen besluit ik ze op sleeptouw te nemen richting Connaught Place. Een prettige wandeling en bovendien kan ik ze het systeem van de metro even uitleggen., want het zijn geen heldinnen. Dat is me al wel snel duidelijk. Toch laat ik de dames al redelijk snel alleen.  Wil over enkele dagen terug naar Jaipur en moet dus voor de zoveelste keer naar het station om een treinticket te bemachtigen. Later die avond kom ik mijn vriendinnen weer tegen in de Crush on Beans koffieshop. Ze komen net terug van een rit met de metro. Grote verhalen en heel veel lachen, want mafkezen zijn het. Als om 21.30 de tent gaat sluiten wordt ik uitgenodigd om met ze mee te gaan naar hun hotel. Twee dames die dat aan me vragen, dat hoor je niet alle dagen. Tenminste, ik niet!. Had wel opgemerkt dat ze me heel aardig vonden maar dit had ik niet verwacht. Aangekomen in hun kamer wordt de deur achter me dicht gedaan en gaat het slot erop. Ik zoek naar de verborgen camera maar kan niets vinden. Begin het eerlijk gezegd ook wel een beetje warm te krijgen. Nina is zich inmiddels in de badkamer gaan opfrissen en Naida gooit het bedsprei aan de kant. Graait vervolgens in haar koffer en onder een lading van lingeriesetjes komt hij dan eindelijk tevoorschijn. De fles Katinka. Een hele goede wodka, meegenomen vanuit Rusland. Ondertussen komt Nina uit de badkamer met drie schoongemaakte glazen. Vult deze met deze nationale trots en proosten we op onze vriendschap. “Nasdrovia”, zoals ze dat in Rusland zeggen.  Meerdere keren worden de glazen ingeschonken met dit pure spul. Onderhand hebben we interessante gesprekken over het leven in Rusland, hun visies en natuurlijk……het drankgebruik van de mannen. Iets waardoor Nina nu gescheiden is. Haar man had zichzelf niet meer onder controle na teveel alcohol. Ze kan er nu vreselijk om lachen maar het is wel anders geweest. Door het harde leven in Rusland drinkt men gewoon meer. Is drank een niet weg te denken onderdeel van het leven. Natuurlijk ook vanwege het koude klimaat, maar toch.

Drankgebruik kan ook slechte eigenschappen naar boven halen. Mede de reden van de vele relatieproblemen die er zijn in Rusland. Ondanks dat er serieuze onderwerpen worden besproken, wordt er ontzettend veel gelachen. Moet ik uitkijken dat mijn tax niet wordt overschreden nu Naida mijn glas iedere keer opnieuw bijvult onder het zoveelste Nasdrovia. Goed om de bacteriën te doden, zo zegt ze. Iets wat ik volledig kan beamen. Toch besluit ik na middernacht om terug te gaan naar het Hara Rama guesthouse. Met een glimlach wel te verstaan…..ik weet wel waarom.

Ik ben alweer vroeg in het restaurant van het guesthouse te vinden. Wil vanmorgen alle informatie van de nieuwe deelnemers verwerken in mailbestanden en de informatie over het e-commerce project iets aanpassen om de laatste onduidelijkheden weg te nemen. Tot halverwege de middag ben ik bezig om alle zakelijke handelingen af te ronden. Stuur mails met informatie naar de nieuwe deelnemers en informeer Soham en Kunal over de laatste stand van zaken. De komende weken zullen zij meer aan het werk moeten. Het is immers nu ook deel van hun portemonnee geworden. Deze middag plan ik in om weer eens te gaan fotograferen. Voor mij een heerlijk ontspannen bezigheid. Tijdens mijn wandeling door de drukbevolkte straten van Pahar Ganz neem ik een van de kleine zijstraatjes. Weet niet wat me overkomt wanneer ik na 30 meter op een enorme begraafplaats terecht kom. Verscholen achter de drukke winkelstraat liggen zeker meer dan duizend mensen begraven. Een begraafplaats van deze omvang in het centrum van Delhi. Ik ben werkelijk stomverbaasd. Er is bijna geen verkeer meer te horen. Alleen de zwarte kraaien verstoren de rust die er de overhand heeft.

Lopend tussen de graven door lees ik de opschriften. Met name de leeftijden. Merendeel van de mensen is gestorven tussen de 50 en 65 jaar oud. Het is ongetwijfeld het gevolg van het harde leven, de beperkte medische zorg die mensen zich kunnen veroorloven en de sterke luchtverontreiniging in deze stad. Een trieste constatering. Op de begraafplaats zijn vrijwel geen kleuren te bekennen. Alles is grauw. De kleine betonnen kruizen, de graven, de droge aarde. Een kraai zittend op een van grafstenen geeft een juiste afschildering van de sfeer die er hangt. Als een van de weinige bezoekers staat een oudere man voor een kleine grafsteen, haalt uit zijn tas een oranje bloemenkrans en legt deze op het graf. Ik passeer hem en sta iets verderop stil om hem te aanschouwen. Hoor zijn gebeden aan wanneer hij zijn handen vouwt voor het twee jarige meisje dat in 1985 is overleden. Hij heeft mij nooit zien komen. Heeft geen enkel oog voor wat er om hem heen gebeurd. Zijn gedachten zijn volledig in een andere tijdsperiode. Zo bijzonder, zo teer. Dit is zonder enige twijfel mijn moment van deze week. Want uiteindelijk gaat het hier om. Hoe druk je het ook hebt. Met wat voor belangrijke zaken je ook bezig bent. Het gaat om het leven. De mensen waarmee je verbonden bent en het geluk dat je hebt om hier te mogen zijn. Kansen krijgt om dingen te mogen beleven. Op dit soort momenten zijn ogenschijnlijk belangrijke zaken even compleet onbelangrijk. Totaal onverwacht en zo bijzonder. Dat is het.

In de avond ben ik weer in de Crush on Beans koffieshop te vinden. Ontmoet er Nina die er weer binnen komt wandelen en met een brede grijns de verhalen van de dag op tafel gooit. Tot aan sluitingstijd praten we terwijl onderhand ook de laatste zaken via internet worden afgehandeld. Nadat we worden verzocht om te vertrekken wandel ik nog even met Nina op richting haar guesthouse vanwege de veiligheid maar ga daarna direct terug. Het lijkt wel of de vermoeidheid van de afgelopen drukke dagen naar buiten komt. Naar je lichaam luisteren is me geleerd en dus……rusten.

De terugreis naar Jaipur staat op de agenda. Geen drukte vandaag maar me gereed maken voor de treinreis. Ik werk in de ochtend aan mijn blog in Connaught Place, doe wat inkopen van huishoudelijke aard en eet nog iets in het Ghand Sindi restaurant aan de overkant. Verder ben ik al vroeg in de middag onderweg naar het Old Delhi station. Heb in Delhi even niets meer te zoeken voorlopig. De beurs is bezocht en alle andere zaken zijn besproken met de betrokkenen. In de trein heb ik dit keer gezelschap van de Duitse Andre, de Spaanse Anne en de Russische Ana. Een ieder op zichzelf en dus ieder met zijn eigen verhaal. Nu dus even samen in een coupe onderweg richting Jaipur. De tijd vliegt om door alle informatie die worden uitgewisseld. Andre, die na zijn studie antropologie voor 6 maanden door Azie trekt en als afsluiting een maand India op de agenda heeft staan. Anne die net is aangekomen en in twee maanden India wil verkennen en Ana die met haar vriend voor een maand vakantie houd in India. Zoals zoveel Russen zullen ook zij de meeste tijd in Goa gaan doorbrengen. Op deze manier is reizen altijd een genot. Je leert iets over de mensen zelf, hun culturen en daarnaast zijn er de vele raakvlakken omdat iedereen onderweg is. We allemaal te maken hebben met de gemakken en ongemakken die reizen met zich meebrengt. Zeker in een land als India. Wederom ben ik na aankomst binnen korte tijd bij het appartement. Krijg weer een grote zwaai van de poortwachter en geniet van de rust. Het was een mooie dag.

Vandaag een afspraak bij Beans met Ashis van TNT. Heb hem al eerder gesproken maar wil nu volledige duidelijkheid over al de te maken kosten zodat ik niet voor verrassingen kom te staan zodra we van start gaan. Alles is binnen een uur afgerond. Nog ruim tijd om het FRRO kantoor in Jaipur te bezoeken. Mijn visumgegevens zouden hier beschikbaar moeten zijn en hopelijk kan ik dit hoofdstuk hierna afsluiten. Slechts enkele mensen in een kantoor dat gevuld is met stapels dossiers. Op de bureaus, de grond, overal ligt papier. Uit een van de stapels papier komt wonder boven wonder ook mijn aanvraag tevoorschijn. Ik krijg een maand verlenging zo staat aangegeven. Om deze te verkrijgen moet ik een waslijst aan informatie inleveren met bedrijfsgegevens. Alles in 4-voud en als beloning 80 dollar aan contanten op tafel leggen. Ik snap er niets van. Wat is nu werkelijk het probleem, vraag ik aan de man achter het bureau. Het hangt volledig af van de beambte daar, verteld hij me eerlijk. Hij noemt allerlei mogelijkheden op maar het blijkt uiteindelijk het beste om de hele procedure opnieuw op te starten. Dan vooral geen adres in Jaipur op te geven maar van een guesthouse in Delhi zodat ze het ook bij het FRRO kantoor in Delhi afhandelen. Het is namelijk een vrij complexe zaak om dat in Jaipur te laten doen. Als ik de formulieren voor me zie liggen voor slechts en maand, begrijp ik zijn standpunt volledig. Kwaad wordt ik al niet meer, moedeloos ook niet. Laat het maar zo zijn. Ik kom er nog wel achter waarom. Omdat het kantoor vlakbij het City Palace gelegen is besluit ik deze te bezoeken. Wil mijn gedachten even afleiding geven na deze nieuwe teleurstelling. Het is het paleis wat door de Maharaja van Jaipur wordt bewoont en waarvan een deel is opengesteld voor publiek. Een trekpleister voor toeristen en vandaag dus ook voor mij. In de 10 jaar dat ik hier kom heb ik weinig tot geen culturele uitstapjes ondernomen en daar gaat vandaag dus verandering in komen. Voor 300 rupees mag ik naar binnen en loop mijn rondje. Bekijk alle oude kunst, de antieke wapens en de ruimtes die in het verleden werden gebruikt voor officiële gelegenheden. Het straalt de enorme machtpositie van een Maharaja uit. Alles ondersteund met oude foto’s en schilderijen.

Ik betrap mezelf erop dat ik eigenlijk niets heb gemist. Loop door het gebouw maar voel totaal geen emotie of betrokkenheid met wat ik zie. Heb meer contact met de oude man in zijn zwarte outfit en fel rode tulband. Hij die de mensen wegwijs maakt, een stempel op mijn entreebewijs geeft en me iets probeert uit te leggen wanneer ik hem iets vraag. Zeg hem dat hij voor mij de echte Maharaja is. Hij eigenlijk op die troon zou moet zitten, wijzend naar de grote houten stoel aan de andere kant van de zaal, afgeschermd van het publiek. Hij moet vreselijk lachen, ik nog meer. Ja, het is me wederom duidelijk. Dit geeft mij veel meer dan 200 jaar geschiedenis waar ik niets meer aan kan veranderen. Schiet een paar plaatjes hier en daar van het prachtige bouwwerk maar ben al vrij snel buiten de poort te vinden. Daar waar het leven zich afspeelt. Museums en historie…..prachtig, maar niet voor mij. Al was het wel een leuk verzetje om mijn gedachten even los te maken van alle dagelijkse bezigheden. Via de oude binnenstad loop ik terug naar de MI Road en daarna door naar de Christal Palm waar ik mijn laatste uurtjes vol maak.

Ik onderhoud contacten met mijn helpende handen in Jodhpur en Delhi. Heb vandaag alleen een afspraak met Santosh die net in Jaipur is aangekomen om er een paar bruiloften te bezoeken van vrienden. Ik had me voor de website geen betere persoon kunnen wensen. In de koffieshop van Beans zijn we voor enkele uren aan het brainstormen. Santosh denkt op alle fronten met me mee. Over hoe we dingen nog beter kunnen laten functioneren, onnodige problemen kunnen voorkomen en heel krantvriendelijk te kunnen werken zonder verlies te leiden. Gebruikt al zijn ervaring om in detail alle processen nog eens te doorlopen. Als een soort klankbord die me confronteert met allerlei situaties die zich zouden kunnen voordoen. Ik moet me verweren om overal op te kunnen antwoorden. Ben scherper dan ooit. We zitten op de goeie weg, ik voel het. Het is een kwestie van tijd en dat is er gelukkig nog in overvloed. Laat het weekend verder aan me voorbij glijden. Wandel mijn vele kilometers door de straten van Jaipur, genietend van een zonnetje dat zich steeds vaker en warmer van zich laat horen. Drink mijn dagelijkse cappuccino in de Christal Palm en ben redelijk op tijd terug in het appartement. Daar waar ik mijn thuis voor de komende dagen gevonden heb. Mijn gitaar, warm water en een heerlijk bed. Ja, het is goed zo.

Het was een week waarin ik heb geleerd om nog beter om te gaan met mijn teleurstellingen. Ook al valt dat in de praktijk niet altijd mee. Het is belangrijk om zaken sneller te relativeren en te zoeken naar oplossingen. Ben tevreden over de geboekte resultaten op de beurs en ontzettend blij met de nieuwe structuur met betrekking tot Soham en Kunal. Voel dat de basis hierdoor versterkt is en ik meer tijd vrij heb om te organiseren. Over de website maak me helemaal geen zorgen. Santosh weet namelijk precies waar hij mee bezig is. We puzzelen gestaag verder…..de komende week.