Week 09 (Ma.27 febr. – Zo.04 mrt.) 2012

Het is een prachtige dag. In de morgen eerst een heerlijk rustige wandeling richting het Evergreen guesthouse vlakbij de MI Road in het centrum. Je kunt er een standaard ontbijt krijgen voor slechts 65 rupees. Toast, eieren, thee en jus du orange. Een degelijk ontbijt om de dag mee te beginnen. Het is zondag en dat is duidelijk te merken op straat. Er is weinig verkeer en dat creëert een oase aan rust. Ik had om 11.00 uur een afspraak met een fabrikant die me zou ophalen maar deze laat niets meer van zich horen of wil niets van zich laten horen want hoe vaak ik ook probeer te bellen, ik krijg geen contact. Iets wat niet ongebruikelijk is hier. Wennen doet het helaas nooit.

Verlaat de Evergreen om dan maar een lange wandeling te gaan maken. Eerst richting een koffieshop om daar mijn blog af te maken en vervolgens naar het Central Park. De naam doet je denken aan New York, maar is een slechte afspiegeling. Er zijn een aantal paden, het gras wordt netjes onderhouden en er staan wat meer bomen. Veel moet je er niet van verwachten. Het is op zich al een verademing dat het er is. Zittend op een van de betonnen banken geniet ik van de warme zonnestralen die vol in mijn gezicht schijnen. Besluit van deze dag een echte rustdag te maken. Zie hier en daar verliefde stellen enigszins verlegen onder bomen zitten en aanschouw een familie die even verderop bezig is om een picknick te organiseren. Tenminste, zo lijkt het. Hier en daar groepjes mannen en ook vrouwen die zich met elkaar ophouden. Op een gegeven moment wordt iedereen bij elkaar geroepen. Wordt er een kring gevormd en bekers gevuld met drank. Niets vreemds te bekennen op het eerste gezicht. Dan staat een beeldschone jonge vrouw op en gaat aan de wandel met een van de jonge mannen uit het gezelschap. Voor een half uur verdwijnen ze in een van de uithoeken van het park terwijl de rest ondertussen doorgaat met de picknick. Ik had het idee dat het een jong stel was maar kom achter de waarheid wanneer ze na een half uur terugkomen en de jonge vrouw door haar vermoedelijke vader bij zich geroepen wordt.  Ze raakt met meerdere andere mannelijke familieleden in gesprek. Zo ook de man, hetzij met zijn familieleden.

Ik ben zowaar toeschouwer van een date welke georganiseerd is om de twee kennis te laten maken en waar waarschijnlijk een huwelijk uit voort gaat komen, gezien de gulle lach die ze elkaar gunnen. Ook in welvarende families is deze traditie nog steeds van kracht. Alleen zal er nu niet onderhandeld worden over koeien, kamelen en geiten, maar zal er iets dieper in de buidel getast moeten worden. Zeker gezien de schoonheid die hier ten huwelijk wordt aangeboden. Dure auto’s, grote huizen en andere dure luxe artikelen vallen helaas ver buiten mijn budget. Met die gedachten moet ik het voorlopig weer even doen.

Ik ben deze dagen bezig om de fabrikanten te bezoeken die ik op de beurs heb ontmoet. Slopende bezigheden, dat zijn het. Niet alleen om de bezoeken op zich, maar vanwege het feit dat ik dit al zo vaak gedaan heb. Er al zoveel energie in gestoken heb met de wetenschap dat ik maar weer moet afwachten wat er zal gebeuren zodra ik het pand verlaat. Ze schudden allemaal ja, maar vervolgens moet ik weer vele malen aan de telefoon hangen.

Het creëert een dubbel gevoel over de uitkomst. Verspilde tijd of niet. Je kunt namelijk geen duidelijk beeld van ze krijgen. Vanwege de contacten op de beurs wil ik hier nog een keer tijd aan besteden maar dan is het even mooi geweest. Moet verder met de informatie die me is aangereikt. Ook al is er nog weinig verandert omdat Soham en Kunal met dezelfde problemen kampen. Nou ja, meer als ons best kunnen we niet doen. Wel merk ik dat het steeds moeilijker wordt om mezelf te motiveren, wetende dat ik alleen maar kan hopen op meer dan een mondelinge toezegging.

Wanneer ik in een koffieshop aan het werk ben achter mijn laptop kom ik in contact met Tatiana uit de Ukraine die een paar tafeltjes verderop zit.  Ze werkt als zelfstandige en helpt studenten uit Rusland en de Ukraine om zich in te schrijven bij buitenlandse universiteiten. Met name in Canada waar ze zelf al twee jaar woont. Regelt alles via internet waardoor reizen en werken voor haar een prima combinatie is. Zolang er geen complicaties optreden natuurlijk. Vooralsnog gaat het goed en dus reist ze nu voor een maand door India. Op zich geen verkeerd leven voor de nu 28 jarige Tatiana. Al heeft het ook een andere reden waarom ze hier is. Ze is sinds twee jaar diabetici  en hoopt via enkele Indiase specialisten oplossingen te vinden. Het leven brengt voor haar dus ook duidelijke beperkingen met zich mee, al kan ze er nu goed mee omgaan. Met Tatiana trek ik de verdere middag op. Het is een vrouw met gezonde hersens en goed gezelschap kan ik wel gebruiken deze dagen, als afleiding van de dagelijkse beslommeringen. In dat opzicht is Jaipur een saaie stad. Er is vrijwel niets te doen in de avonduren.

Geven de winkelcentrums nog enige afleiding maar ben ik toch grotendeels op mezelf aangewezen. Nee, het is zeker geen stad waar ik me voor lange tijd zou willen vestigen. Als eigenlijk geen enkele stad in het noorden van India. Is ook eigenlijk nooit mijn opzet geweest, alleen voor nu echter noodzakelijk. Moet ik eerst alles op de rit hebben voordat andere wensen kunnen worden vervuld.

Een belangrijke dag staat op het programma. We gaan vandaag foto’s maken in het Rajputana ICT hotel in Jaipur. Heb de afgelopen dagen alles duidelijk doorgesproken met Sunil die voor de toevoer van producten zorgt en Amardeep, de professionele fotograaf. Zelf ben ik vroeg in de morgen  onderweg voor een treinticket en ben ruimschoots op tijd in de lobby van het hotel. Wacht op Amardeep en de aangeleverde producten die op foto moeten worden gezet. Amardeep komt iets later, de producten nog later. Hoe het ook zij, ik ben blij dat we in ieder geval kunnen beginnen. Rohit, de sales executive van het Rajputana hotel zal ons gedurende de fotosessie assisteren, alsmede enkele bedienden die de producten zullen aangeven. We maken foto’s in de lobby, het restaurant, buiten en in enkele luxe suites. Vooralsnog een geslaagde middag. Het is wel lachwekkend om te zien hoe er op een gegeven moment bijna 10 mensen zich met het hele gebeuren bemoeien.

Alsof er filmopnames moeten worden gemaakt en ik als overijverige regisseur ieder zijn rol toebedeel. Tijd en geld speelt daadwerkelijk een ondergeschikte rol, dat is duidelijk. De foto’s zullen nu eerst door Amardeep in de computer worden bewerkt waarna ik volgende week het eindresultaat onder ogen zal krijgen, wanneer ik terug ben uit Delhi na een laatste poging om mijn visum te verlengen. Spannende dagen in het vooruitzicht.

In de late namiddag loop ik via het centrum richting het Christal Palm winkelcentrum. Een wandeling van ongeveer 3,5 km. Kan wel even wat frisse lucht gebruiken. De 5 uur die de hele fotoreportage in beslag heeft genomen heeft zijn tol geëist. Ben een beetje afgemat door alle drukte en natuurlijk omdat ik dit soort dingen ook niet dagelijks doe. Het resultaat moet alles goedmaken en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Mijn wandeling voert door de betere wijken van Jaipur. Grote huizen, kantoren en overal luxe auto’s. Tussen een aantal van deze zie ik een groene vuilcontainer staan. Zie twee meisjes van rond de tien jaar struinen in het afval wat in een ruime omtrek op de grond ligt. Op zoek naar bruikbaar en recyclebaar afval waarmee ze geld kunnen verdienen. Wanneer ik het tweetal passeer zegt een van hen me vriendelijk gedag en springt vervolgens met een lachend gezicht in de container. Het is het leven van de straatkinderen in India. Ze weten ook niet anders dan dat dit hun leven is. Gelukkig hebben ze elkaars gezelschap, maar het zou niet zo mogen zijn. Kleren volledig vervuild en zelf onverzorgd. Nee, het past niet in het totaalbeeld van de straat waar alles zo keurig moet lijken. Waar Jaipur zich wil scharen onder de moderne en schone steden maar een paar belangrijke stappen heeft overgeslagen. Er nog te veel kinderen en volwassenen tussen het vuil zoeken naar hun stukje geluk.

Even verderop een grote bouwplaats. De arbeiders werken er lange dagen en wonen er in tenten. Meestal zijn de man en vrouw beiden aan het werk. Bouwen de mannen en voeren hun vrouwen de bouwmaterialen aan. De kinderen gebruiken ondertussen het bouwterrein als speelplaats. Rollen ze door de hopen zand en grind die er zijn aangevoerd. Het is zoals het in India gebruikelijk is.  Kinderopvang is niet voorhanden en de familie woont waarschijnlijk niet om de hoek. De bouwondernemer bepaald uiteindelijk hun verblijfplaats. Wanneer ik in de avond terugwandel zie ik een vuurtje branden in het betonnen skelet wat inmiddels is opgebouwd en waarbij enkele van hen zich aan het warmen zijn. Om beurten zullen ze de komende nacht de wacht houden om de bouwmaterialen te bewaken. Het zijn de verschillen in de levensstandaard welke zo dicht naast elkaar liggen. Mensen hun positie in de samenleving accepteren, geheel volgens de Hindu religie. Dat maakt India zo bijzonder, maar ook zo kwetsbaar. Door de groeiende economie worden mensen steeds rijker maar tevens ook meer egoïstisch zonder er zelf bewust van te zijn. Het is immers toch iets wat bij hun Karma hoort, als onderdeel van de Hindu cultuur! Het zijn harde gegevens waar we het mee moeten doen.

Ik ben nog steeds niet bijgekomen lijkt wel van de zware dagen achter me. Moet duidelijk meer rust nemen. Het is niet eens dat ik zoveel fysieke arbeid verricht maar meer de geestelijke belasting dit dit avontuur met zich meebrengt. Ben namelijk continue bezig om na te denken over oplossingen. Hoe verder te komen om uiteindelijk positieve resultaten te krijgen. Nee, het valt niet mee. Gebruik heel veel energie maar krijg er nog te weinig voor terug. Met name daardoor ben ik sneller uitgeput. Een winnaar kan bergen verzetten en in die positie zit ik op dit moment duidelijk nog niet. Om me op te laden heb ik me daarom vandaag een massage toegezegd. Doe eerst wat werk in de koffieshop waar ook Tatiana weer aanwezig is als goed gezelschap om daarna het adres op te zoeken. Heb via de telefoon al een afspraak gemaakt dus wordt ik verwacht. Verscholen tussen oude panden vind ik de salon waar ik terecht kan voor een Ayurveda massage. Wordt netjes ontvangen bij de receptie en stap niet veel later een van de kamertjes binnen.

De hoge houten massagetafel die in het midden staat is net voorzien van een nieuwe laag papier. Ik hoopte op een mooie dame met goede handen. De goede handen zijn er, de mooie dame helaas niet. Wordt behandeld door een zeer vriendelijke Indiase man afkomstig uit het zuidelijk gelegen Kerala. Wist niet precies wat hij zou gaan doen maar zodra ik de warme olie over mijn lichaam voel glijden, voel ik dat het wel goed zit. En olie is er in overvloed. Ben werkelijk zeiknat van dit vocht dat hier duidelijk niet op de bon is. Het is een heerlijke ontspanning en stap na een uur behoorlijk opgeknapt weer naar buiten. Ja, dit kon ik goed gebruiken. Verder houd ik het rustig vandaag. Wil op tijd terug naar het appartement om de boel een beetje op te ruimen en wil vroeg naar bed. Morgenvroeg staat namelijk om 6.00 uur de trein naar Delhi weer op het programma.

In de vroege morgen zit ik voor de zoveelste keer weer in de trein richting de hoofdstad Delhi. Ben nog niet echt wakker en heb weinig zin om te praten. Betrap me erop dat ik vandaag niet erg positief ben begonnen. Er zit namelijk iemand naast me in de trein die heel vriendelijk een gesprek wil beginnen. Over waar ik vandaan kom, wat ik van Jaipur en met name van India vind. Iets wat regelmatig gevraagd wordt maar ik het nu even niet kan zetten dat dit een prachtig land is. Ik de master account, zoals hij zich voorstelt, laat weten Jaipur een vreselijk saaie stad te vinden en veel mensen in India als onbetrouwbaar afschilder. Doelende op de vele problemen die ik ondervind tijdens mijn werkzaamheden. Het zijn duidelijk de frustraties waar ik mee te kampen heb. Ook al zijn het zaken waar ik beter mee moet omgaan, de vermoeidheid die ik bij me draag maakt me kwetsbaar. Nee, ik had dit anders moeten doen. Het is immers niet zijn schuld dat de Indiase manier van handelen mij op dit moment in de weg staat. Ik laat het op dit moment voor wat het is, luister naar muziek via mijn mobiel en sluit mijn ogen om de tijd met slapen te doden. Een druk tijdschema vandaag. Ik wil vandaag nog naar het Ministry of Home Affairs om opnieuw een verzoek in te dienen met betrekking tot mijn visum. Aangezien dit kantoor om 12.00 sluit voor nieuwe aanvragen moet ik snel te werk gaan. Stap in een riksja zodra ik in Delhi aankom en ben om 11.00 uur in de Main Bazar waar ik bij het Hara Rama guesthouse een kamer heb geboekt. Omdat ik dit guesthouse nu als verblijfplaats wil opgeven moet ik wat extra formulieren ondertekent hebben. Hiervoor kan ik terecht bij de manager, zo wordt me verteld. Deze is te vinden in een kamertje even verderop in de gang. Aangekomen zie ik een bekend gezicht en krijg direct alle medewerking. Hij bied me chai aan begint over alles en nog wat te praten terwijl de klok doortikt. Geen zorgen, er wordt aan gewerkt. Natuurlijk, ik begrijp het maar zit onderwijl op het puntje van mijn stoel.

Het is 11.20 wanneer een jongen met het betreffende formulier binnen komt wandelen. Bedank de manager vriendelijk en zal later wel terugkomen voor de chai. Het metrostation is snel bereikt en binnen enkele minuten ben ik onderweg. Vanaf het Khan Market station moet ik de laatste kilometers hardlopen om niet te laat te komen. Stap om precies 11.58 uur behoorlijk bezweet het kantoor binnen en krijg nr 172 toegewezen, als teken dat ik vandaag nog in de molen zit. Yesss, ik heb het gehaald. Nu wachten tot mijn nummer wordt opgeroepen en mijn verzoek in behandeling wordt genomen. Het worden een paar lange uren wachten. In de wachtruimte raak ik in gesprek met een alleenstaande Indiase vrouw die na 24 jaar in Nederland gewoond te hebben, nu voorgoed naar India wil verhuizen met haar twee zoons. Een stap die haar weer dicht bij haar familie brengt. Ook al was het een prettige manier om de tijd te doden, ik ben blij wanneer ik om 16.00 uur het terrein verlaat. Maandag mag ik hopen op een positief vervolg bij het FRRO kantoor. We gaan het weer afwachten….afwachten en nog eens afwachten. Ik laat het maar weer gebeuren.

Na een lange nacht ben ik redelijk hersteld. Heb Kunal beloofd om hem vandaag op te komen zoeken in zijn kantoor in de wijk Ohkla. Stap na een goed ontbijt rond de middag opnieuw in de metro. Dit keer een rit van 40 minuten. Al mag er dan een hoop mis gaan, de metro is een ideaal reismiddel. Snel, comfortabel en……betrouwbaar. Ja, het is dus wel degelijk mogelijk. Kunal pikt me op vanaf het station en al spoedig zitten we in zijn kantoor om de laatste aanpassingen binnen de organisatie structuur van het e-commerce project door te spreken. En het blijkt nodig ook. Opnieuw ben ik uren bezig om Kunal bewust te maken van zijn taken. Had verwacht dat het een ontspannen ontmoeting zou worden maar moet nog veel onduidelijkheden wegnemen. Hij is vanaf nu immers het gezicht voor The Soul of India in Delhi en omgeving en moet dus weten waar hij over praat.

Het is goed en noodzakelijk geweest maar wederom erg vermoeiend. Ik zit op het eind van de middag wel met een tevreden gevoel in de metro richting het centrum en dat is het belangrijkste. Maak nog een korte wandeling en eet iets in een van de restaurants. Verder heb ik geen fut meer. Ben al vroeg in de avond in kamer 208 van het Hara Rama guesthouse te vinden. Wil nog maar een ding. Slapen, slapen en nog een slapen. De komende dagen ga ik niets meer doen. Mijn batterijen laden wel, maar geenszins de 100% die ik nodig heb om dit karwei te klaren. De komende week staat daarom volledig in het teken van herstel. Afhankelijk van de uitkomst van het visum ga ik hiervoor maatregelen nemen. Het is aan de goden…….

Er zijn weer allerlei stapjes vooruit gemaakt, ook al zijn het kleine stapje.  De foto’s genomen in het Rajputana hotel zijn mooi geworden en daar ben ik heel blij om. Ze zullen een stempel  drukken op de openingspagina van de website en dus niet geheel onbelangrijk. Mijn visumaanvraag is opnieuw in behandeling en het gesprek met Kunal is vruchtbaar geweest. Zelf moet ik hieruit mijn kracht putten, hoe moeilijk het ook is. Ik ben duidelijk klaar om volgende stappen te nemen, India met al zijn wonderlijke krachten echter nog niet. Tijd dus om mijn beperkingen onder ogen te zien, de tijd zijn waarde te geven en me op te laden voor de eindstrijd.