Week 12 (Ma.19 mrt. – Zo.25 mrt.) 2012

Het is warm in Delhi. In slechts een paar dagen tijd is de temperatuur met 6 graden gestegen. Overdag halen we de 35 graden en ook ’s nachts komt de thermometer niet onder de 21 graden. De zomer is in aantocht. Dagen van ver boven de 40 graden zullen dan geen uitzondering meer zijn. De tijd ook dat reizigers zich gaan nestelen in de bergen in het noorden. Plaatsen als Shimla, Manali en Dharamsala zullen dan bepakt zijn met toeristen die de ergste warmte willen ontvluchten. Het is niet zozeer de warmte maar de temperatuurwisselingen waar mijn lichaam erg aan moet wennen. Lag ik een week geleden nog diep ondergedoken in mijn slaapzak, nu kunnen we zonder enige bedekking de nacht doorbrengen. Tijdelijk dan, want de muskieten zullen niet lang meer op zich laten wachten. Een strijd waar ik nu al tegenop zie. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het namelijk die minuscuul gevleugelde parasieten wel.

Maar goed, voorlopig nog even genieten van een jeukvrije periode. Het is tijd om verder te gaan. Na een verblijf van 17 dagen in Delhi vertrek ik vanmiddag naar Jaipur om daar aan nog ontbrekende formulieren te komen voor het visum en enkele andere zaken af te handelen. Het zal een kort verblijf worden. Wil snel door naar Jodhpur om vervolgens binnen 7 dagen weer terug in Delhi te zijn. Noodzakelijk om een stempel in mijn visum te krijgen indien het verzoek is goedgekeurd en anders om daar vandaan te vertrekken richting Kathmandu, mijn toevluchtsoord om het alsnog gedaan te krijgen. Een drukke week in het verschiet. Eerst dus naar Jaipur. Zittend in de coupe komen, net voor de trein in beweging komt, nog enkele dames binnenstappen . Bepakt met een rugzak en bezweet vanwege de warmte en het nog nipt halen van deze trein. Het zijn Face uit Singapore en Mary uit Frankrijk. Hebben elkaar ontmoet in Delhi en besloten enkele dagen geleden om samen voor vier weken door Rajasthan te reizen. Beiden rond de 25 jaar oud, opgeleid in de marketing en sales sector en ook alle twee zonder werk. Het is het lot dat ze heeft samengebracht en kunnen elkaars steun nu goed gebruiken, dat heb ik wel in de gaten. Onwetend als ze zijn tijdens hun eerste reisdagen in India. Hun vrolijke karakter maakt de trip trouwens erg aangenaam. Daarnaast is Face gek van fotograferen en Mary vrij actief als vrijwilliger bij projecten in ontwikkelingslanden. Genoeg gesprekstof dus om de vijf uur door te komen. Je moet wel eens geluk hebben maar deze twee kan ik er wel bij hebben. In Jaipur neem ik afscheid op de voetgangersbrug, welke over de vele perrons heen is gebouwd en verlaat het station via de achterzijde. Loop via de onverlichte straten richting het appartement. Het eerste wat ik doe is Sunil bellen. Morgenochtend moeten we de nog nodige documenten bij elkaar zien te krijgen en doormailen naar Mr. Harish. Maar hoe vaak ik ook bel, Sunil krijg ik niet aan de lijn.  Nee….het maakt me er niet geruster op.

Na een woelige nacht direct weer aan de telefoon. Na vele pogingen krijg ik Sunil dan eindelijk aan de lijn. Krijg te horen dat hij nog geen contact heeft gehad met zijn accountant maar zegt dat we direct naar een advocaat rijden om daar de registratie van The Soul of India over te zetten op mijn naam. Wanneer we de advocaat in zijn kantoor te spreken krijgen schijnt dit echter niet mogelijk te zijn. Tenminste, niet op zo’n korte termijn. Het zal minstens 2 a 3 weken in beslag gaan nemen, zo zegt hij. Nee hé! Heb een slechte nacht achter de rug en ben snel geprikkeld. Had me aangenomen dat dit slechts een formaliteit zou zijn maar dat blijkt dus niet zo. Ook al ga ik toch wel naar het buitenland, ik wil het hoofdstuk visum  toch proberen positief af te sluiten. Baal een beetje maar ben wel alert genoeg om te vragen wat dan wel binnen onze mogelijkheden ligt. Om toch nog iets te kunnen documenteren. Als oplossing kunnen we een officieel document ophalen en daarop een overeenkomst vastleggen. Zo gezegd zo gedaan. Het lege document met overheidszegel is binnen korte tijd in handen. Nu nog iets officieels op papier zetten. We rijden rechtstreeks naar het gerechtshof en vragen daar wie dit eventueel zou kunnen doen. Iemand verwijst ons door naar de overkant. In dat gebouw zit iemand die de hele dag officiële documenten uittikt voor burgers. En ja hoor, ook voor ons kan hij iets betekenen. Binnen een kwartier staat onze zakelijke overeenkomst uitgeprint op het eerder opgehaalde document. Nu terug naar het gerechtshof waar het nog steeds een drukte van belang is. De parkeerplaats niet alleen wordt gevuld met honderden brommers maar ook met een grote hoeveelheid stalen bureaus. Keurig afgedekt met een rood kleedje staan ze in een rij langs de oprijlaan. Speciaal hier neergezet voor snel af te handelen zaken. Ik kan deze uitleg zeer goed begrijpen gezien de chaos die ze hier zouden kunnen creëren in het enorme gebouw waarin de gerechtshoofden zich bevinden., op nog geen 20 meter afstand. Achter ieder bureau zit een advocaat of iemand die er voor door moet gaan want ik zie geen verschil met de vele burgers die hier ronddwalen.

Wij kunnen terecht bij een iets oudere vrouw. Gekleed in een blauwe sari met daar overheen een oud versleten zwart colbert. Alleen de hoeveelheid stempels op het bureau geven me de indruk dat ze bevoegd is. Het maakt me ook eigenlijk niet uit. Probeer zo vriendelijk mogelijk te zijn om haar goed te stemmen en de benodigde stempels op het papier te krijgen. En…..ze is goed in stempelen. Na enkele vragen over de inhoud wordt het papier van onder tot boven voorzien van alle mogelijke afdrukken die ze in haar bezit heeft. Handtekeningen, pasfoto’s en vingerafdrukken. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Hoe officiëler kun je het maken? Als het nu nog niet mag lukken met het visum heerst er een vloek op mijn paspoort. Dat kan bijna niet anders. Door een slechte nacht en alle drukte van vandaag is mijn gemoedstoestand jammer genoeg weer eens naar beneden gedaald. Ben absoluut niet in mijn goede doen. Merk dat er de laatste tijd steeds vaker slechtere dagen tussen zitten. Iets waar ik voor moet waken. Zichtbaar vermoeid stuur ik in de middag alle bijeengezochte documenten via mail naar Mr. Harish van het Hara Rama guesthouse waar vandaan Mr. Friend ze later vandaag zal ophalen. We kunnen ons gaan opmaken voor het eindrapport. Hopelijk een vette voldoende.

Ben weer redelijk hersteld na een goede nachtrust. Iets wat een duidelijke invloed heeft op de weerstand die ik overdag kan bieden. Ben heel actief bezig om fabrikanten te bellen en heb een afspraak gemaakt met Amardeep, de fotograaf, om de foto’s die hij heeft gemaakt in het Rajputana hotel te komen bekijken. In zijn kleine studio zitten we enkele uren achter zijn computer. Halen de beste foto’s uit de series om deze vervolgens op een DVD te branden. De geselecteerde foto’s zullen de slide show op de website een extra glans moeten gaan geven. Santosh zal dit verder voor zijn rekening nemen. Ben zelf ook best wel benieuwd naar het uiteindelijke resultaat zodra deze online zullen zijn. Weer zijn we een stukje dichter bij het eindresultaat. Helaas ben ik verder nog steeds afhankelijk van wat ik krijg aangereikt. Kan het proces niet sneller laten verlopen en reken erop dat ik nog wel enkele maanden nodig zal hebben. Het is een mentale kwelling maar kan het niet veranderen. Iedereen begrijpt me en beaamt dat ze in India wat dat betreft erg lui zijn, zeker als er geen financiële vergoeding tegenover staat. De oplossing voor dit probleem zal worden gevonden, alleen weet ik nog niet precies wanneer. Met de foto’s in handen maak ik meteen een afspraak met Ms. Praveen van het Rajputana hotel. Ik had haar toegezegd de foto’s te laten zien zodat ze het eindresultaat zelf onder ogen zou krijgen. In het grote kantoor waar ze zit wordt ik meteen voorgesteld aan de General Manager van het hotel, Mr. Sunil Gupta. Allebei zijn ze zeer te spreken over de gemaakte foto’s en wensen me veel succes. Met een tevreden gevoel verlaat ik het hotel. Deze klus is afgerond. Nu op naar Jodhpur. Ik heb regelmatig telefonisch contact met Soham maar krijg te kort respons wat betreft duidelijke informatie. Wil alles nog eens goed doornemen omtrent de gegevens die ik graag zou willen ontvangen zodat ik weet wat er gaande is. Informatie waarop ik kan anticiperen en misschien aanpassingen kan plegen.

Om 17.00 uur vertrek ik met de Ranthambore Express vanuit Jaipur. De stad waar ik de komende weken niet meer terug zal komen. Wil mijn zaken in Jodhpur afhandelen om daarna terug te gaan naar Delhi. Vanwege mijn visum maar ook om daar vandaan misschien naar Nepal te vliegen. Plannen daarvoor worden steeds  concreter. Zittend bij het raam geniet ik van de laatste uren voor zonsondergang. Passeert de trein vele graanvelden waar men druk bezig is om de oogst binnen te halen. De enorme zoutvlakten die een prachtige paarse gloed achterlaten en de marmergroeven rond de stad Makrana. Kijk naar de lichtjes die hier en daar branden wanneer de zon al ruimschoots is verdwenen terwijl ik me het leven op het platteland probeer in te beelden. Een prima tijdverdrijf tot we na vijf uur Jodhpur binnenrijden. Zoals iedere keer wordt ik ook vandaag netjes afgehaald van het station door een riksjarijder die door Anil, de eigenaar van het Sunrise guesthouse, op me af is gestuurd. Ben om 22.30 weer bezitter van kamer 201. Klein, zonder douche en toilet, maar met een goed matras. Voor mij goed genoeg voor de komende dagen. De hulp heeft de toegangspoort met de stalen roldeur achter me afgesloten en is inmiddels gaan slapen. Zelf ben ik nog even op het dakterras te vinden. Behandel mijn mail en geniet van de stilte aangezien ik de enige bezoeker ben vandaag. Doe het licht uit en duik mijn lakenzak in. Een warme nacht zal volgen.

Heb Soham al geïnformeerd over mijn komst en deze zal vanmorgen langskomen. Gelukkig een hele goede nacht achter de rug. Ben eigenlijk laat wakker voor mijn doen. Een goede zaak omdat ik mijn rust de laatste tijd gewoon nodig heb, zoals eerder vermeld. Neem een warme douche en ga daarna aan de wandel. Bij Vicky’s corner kun je voor weinig een broodje omelet kopen en zittend op een plastic krukje heb je een prachtig uitzicht op alle bewegingen op straat. Soham komt me later opzoeken op het dakterras van het guesthouse. We bespreken er alle problemen omtrent het toegeleverd krijgen van informatie en hoe dit te kunnen oplossen. Er worden antwoorden gevonden maar deze zitten nog niet helemaal in mijn denkpatroon. Wil het daarom tijd geven. Morgen gaan we verder om deze plannen verder te structureren. Nodig om te kunnen starten, het liefst zo snel mogelijk. Ik gebruik deze middag om meteen de terugreis vast te leggen. Loop naar het ticket office welke ik binnen 20 minuten bereikt heb en sta na een half uur weer buiten. Maandag 26 mrt. staat een volgende treinreis op mijn programma. Een reis gedurende de nacht welke 12 uur zal duren. Het zal voorlopig de laatste zijn. Ik ben namelijk op internet gaan speuren naar vliegtickets richting Nepal. Geloof het of niet, er is nog een laatste stoel vrij op de vlucht van 30 mrt. en voor een heel goedkope prijs. Die is dus voor mij bestemd, dat kan niet anders. Ik boek meteen maar krijg de betaling met mijn creditcard niet rond. De vlucht wordt een aantal uren vastgehouden maar dan moet ik wel iemand vinden die de betaling kan afronden. Op zich niet heel moeilijk zou je zeggen maar in India werken ze helaas niet met betaalkaarten. Ik moet stad en land afbellen om iemand zo ver te krijgen om dit te regelen. Tien minuten voor het verstrijken van de tijd is het dan rond. Mijn vlucht naar Kathmandu is een feit, ook al was het even zweten.

Ik kan me gaan opmaken voor een paar weken ontspanning. Massages, leuke kroegen, mensen en hopelijk een bijzondere reis naar Tibet. Afhankelijk van het wel of niet in bezit hebben van een visum voor India. Er valt een behoorlijke druk van mijn schouders, wetende dat er een periode komt dat ik alles waar ik mee bezig ben even los kan laten. Natuurlijk houd ik contact en zal het noodzakelijke werk verrichten. De prioriteit zal voornamelijk liggen op genieten. Quality time, zoals ze dat noemen. Met die heerlijke gedachten laat ik deze dag achter me.

Soham komt me al vroeg opzoeken bij het Anil Sunsrise Guesthouse. Wederom praten we voor enkele uren over vragen die na ons gesprek van gisteren bij me naar boven zijn gekomen. Vragen waarvoor steeds duidelijkere antwoorden worden gevonden. We weer een stap verder zijn om de problematiek rond de informatie en goederenstroom op te lossen. Het grotendeel van de dag zit ik achterop de oude brommer van Soham. Maken we de zoveelste rit naar de industrieterreinen om daar, met de mogelijke oplossing in ons achterhoofd, fabrikanten te gaan opzoeken. En…..het werkt. Geld blijkt een machtig middel, ook al zijn het beperkte investeringen die ik moet doen om het proces in gang te zetten. Nu maar hopen dat meer fabrikanten sneller tot actie over zullen gaan en we de website daarmee binnen korte termijn kunnen completeren. Mijn bezoek aan Jodhpur heeft nu zijn waarde al bewezen en dat geeft me een goed gevoel. Als het hier werkt, zal het ongetwijfeld ook elders positief uitpakken. Het belangrijkste is dat we starten. Soham is in dat opzicht mijn steun en toeverlaat. Onverstoorbaar gaat hij door met het bezoeken van fabrikanten. Wil gewoon zo graag dat ik zal slagen in mijn opzet. Gewoon omdat hij gelooft in het goede wat het zal opleveren.

Wanneer ik op het eind van de dag naar het guesthouse terug wil, zegt hij iedere keer weer; “Kom, ik weet nog een goede fabrikant hier vlakbij, die moeten we nog bezoeken”. Ja, ik mag me gelukkig prijzen met een man zoals hij aan mijn zijde. Soham is ook degene die tegenwoordig het woord voert. Sta er voor joker bij, maar met gepaste trots. Dit is namelijk precies waar ik de afgelopen periode naar toe heb gewerkt. De boodschap is namelijk belangrijker dan de boodschapper. Het is daarom ook dat oplossingen zullen worden gevonden.

We hebben weer veel drukte achter de rug. Buiten het “project” visum, dat nog niet is afgesloten, zijn er positieve vorderingen gemaakt. De foto’s die goed zijn ontvangen, de duurzame dagen hier in Jodhpur en natuurlijk mijn beslissing om even weg te gaan. Mijn trip naar Nepal waar ik nu met een gerust gevoel naar toe werk. Wetende dat ik over enkele maanden iets moois kan presenteren. De komende dagen staat Delhi op mijn agenda. Hoop daar het FRRO kantoor voor een laatste keer te bezoeken. Maar alleen om er mijn welverdiende stempel te halen. Jullie lezen het……later.