Week 15 (Ma.09 apr. – Zo.15 apr.) 2012

Steeds vertrouwder wordt de omgeving waarin ik me bevind. Heb ook geen behoefte om uitstapjes te gaan ondernemen buiten Kathmandu nu ik nog gesprekken heb met Laxmi van de ambassade. Begin de dag rustig met een ontbijt op het dakterras van Hot Breads. Daar waar de etalage uitpuilt met lekkere broodjes en ik me helemaal wezenloos eet. Even geen harde toast van oud brood waarmee je in India wordt overvoerd. Ja, het bevalt me hier wel. Ga  regelmaat voor een ontspannen ayurvedic olie massage bij een van de vele salons. Iets waar je er nooit te veel van kunt krijgen en heb sinds lange tijd weer eens vlees gegeten. Daarnaast kun je vertier zoeken in een van de vele bars die Thamel rijk is. Maar goed, eerst het gesprek met Laxmi waarmee ik bij de Food Bazar heb afgesproken.

Lachend komt ze aan tafel zitten maar de boodschap is helaas minder vrolijk. Het gaat niet lukken met de huidige documenten. Morgen wil ze nog een laatste poging wagen met aanvullende documenten en een persoonlijk gesprek. Ik laat het verder voor wat het is. Wil me er eigenlijk ook niet zo erg meer mee bezig houden. Heb daarom vanavond eerst de Lhasa bar maar eens opgezocht. Een klein kroegje op de eerste verdieping boven een winkel in Thamel, waar een bandje oude rock nummers ten gehore brengt. Het heeft iets weg van café Swaf in Hoorn. De sfeer is prettig, alleen staat de muziek zo knoeihard dat een gesprek aangaan vrijwel onmogelijk is. Ga daarom na een uurtje naar de Irish Pub een 100 meter verderop. Ik vind er een stoel aan tafel bij Martin. Een Duitser die vandaag net is aangekomen en zich de komende dagen gaat voorbereiden voor een trektocht naar het Mount Everest base camp. Tezamen met nog een aantal andere landgenoten. Na anderhalf in Dubai voor een bank te hebben gewerkt heeft hij nu een break van een paar maanden voordat hij bij een filiaal in London wordt gestationeerd. Tijd genoeg dus om Nepal en India aan te doen en voldoende gesprekstof om de uren tot middernacht vol te maken. Wandel daarna het bekende paadje terug naar Hotel Encounter. Een 10 minuten lopen door de uitgestorven straten van Thamel. Zittend op het balkon geniet ik nog even na terwijl ik over de stad uitkijk. Alleen enkele blaffende honden verstoren de rust. Het zou stilte voor de storm zijn. De lichten die de hemel oplichten worden steeds feller en het begint heel hard te waaien. Stormen kun je wel zeggen. De openstaande ramen en deuren van het schooltje aan de overkant klapperen angstaanjagend en niet veel later komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Nog geen 5 minuten geleden zat ik nog te genieten en dan dit. Het beste signaal om dat grote bed maar eens op te gaan zoeken. Ook geen straf kan ik je zeggen.

Ik heb geen echte planning vandaag. Wil eerst de uitkomst van het gesprek van Laxmi in de ambassade afwachten. Loop mijn rondjes door de drukke wijk Thamel en zie op Durban Square enkele zwervers die midden op straat liggen tussen een aantal plastic zakken. Het is hier dus niet anders dan in India. Laat de armoede ook in Nepal duidelijke sporen achter. Zoals ook het zwerfafval dat overal ruimschoots aanwezig is en de oevers van de rivier een somber aanzien geven. De groeiende economie gaat jammer genoeg niet zonder dit soort neveneffecten. Zeker niet in dit soort landen. In de loop van de middag krijg ik via de telefoon te horen dat er geen enkele kans is om succes te behalen met het visum. Het is een domper maar was er al enigszins vanuit gegaan dat het niet zou lukken. Ben aan het overdenken wat nu te doen. Terug naar Nederland is eigenlijk de enige optie maar wanneer en hoe is nu de vraag. Wil namelijk toch met een goed gevoel naar huis.

Ik ben hier en daar aan het informeren over een mogelijk bezoek aan Tibet maar ook dit blijkt onbegonnen werk vanwege strengere regels om het land binnen te komen. Heb daarom gekozen voor een andere optie. Een trektocht van 10 dagen door de bergen naar het Annapurna Base camp. Eerst moeten er dan wel diverse zaken regelen zoals mijn visum in Nepal, uitrusting en de vlucht terug naar Nederland. Ik doe hier en daar navraag en bij een van de boekingskantoren willen ze me wel helpen om dit gedaan te krijgen. Moet alleen enkele copies en pasfoto’s inleveren en zij zullen de rest doen. Zelf begin ik mijn uitrusting bij elkaar te zoeken. Kan het merendeel huren in Kathmandu en heb aan het eind van de middag alles bij elkaar gekregen om aan de tocht te beginnen. Bij het boekingskantoor hebben ze ook goed nieuws. Mijn visum hebben ze verlengt, de terugvlucht is geboekt en bevestigd en alle trekkingspassen zijn aangemaakt. Morgen om 7.00 uur vertrek ik met de bus richting Pokhara. Kijk, zo zou het nu altijd moeten gaan.

‘s Avonds ontmoet ik in de Reggae bar een groep Afrikaanse jongens die in Nepal betaald voetbal spelen, verspreid over diverse clubs. Voetbal is populair in Nepal, dat is me nu wel duidelijk. Vanwege een korte stop in de competitie heeft hun manager ze allemaal naar Kathmandu gehaald. Jongens die hopen dat hun droom ooit werkelijkheid zal worden. Als echte prof spelen voor een van de Europese topclubs. Ik wens ze succes en zeg de tv in de gaten te zullen houden. Ondanks de leuke avond wil ik op tijd terug zijn in het hotel om de laatste maatregelen te nemen voor morgenvroeg. Als ik in de lobby mijn laatste mails aan het checken ben komt er rond middernacht een jongen binnenlopen. Zomers gekleed en redelijk vermoeid. Blijkt het een Nederlander te zijn, afkomstig uit Arnhem, die net vanuit Agra naar Nepal is afgereisd. Een lange reis waarbij de laatste 60 kilometer per zwaarbeladen vrachtauto zijn afgelegd nadat de bus waarin hij zat pech kreeg. Al liftend konden hij en nog 5 anderen meerijden. Zittend in de cabine boven de hitte van de motor hebben ze er zes uur over gedaan. Hoe bijzonder kan je avontuur in Nepal beginnen.

Ik wordt keurig gewekt door de jongen die dienst heeft bij de receptie. Pak mijn laatste spullen in mijn koffer en laat deze achter bij het hotel. Met mijn gehuurde rugzak en de noodzakelijke spullen ga ik met mijn gids mee die beneden al op me staat te wachten. Nemen een taxi naar het busstation en vertrekken om 7.00 uur richting Pokhara. Een busreis van 8 uur die al slingerend de naastgelegen rivier volgt. Een prachtige route maar nog leuker is het gezelschap van het meisje dat naast me komt zitten. Voor haar 15 jaar een zeer slimme meid. Ze is halverwege het traject ingestapt, samen met haar ouders en jongere broertje.

Met het gezin hebben ze een heilige Hindutempel bezocht vanwege het Nepalese Nieuwjaar. Volgens de jaartelling leven we hier nu in het jaar 2069. Ik zag eerder al enkele kampioensfoto’s in een lokale bar met jaartallen als 2065 en dacht dat het een grapje was. Niet dus! Door haar interesse en duidelijke mening over allerlei zaken vliegt de tijd om. Het is 15.00 uur wanneer we de stad Pokhara binnenrijden en ik niet veel later onderdak vind bij een van de vele hotels die de stad rijk is. Gelegen dicht bij het meer en de gezellige hoofdstraat waar het bezaaid is met winkels, restaurants en bars. Het is goed om weer terug te zijn. Ben hier 10 jaar geleden ook geweest vanwege een soortgelijke trektocht en veel dingen zijn onveranderd gebleven. Zoals Club Amsterdam, een gezellige bar waar ik me deze avond vermaak met enkele mensen die ik, zittend aan de bar. ontmoet. Het zijn de Colombiaan Eric die als piloot werkzaam is voor een Nepalese luchtvaartmaatschappij en Sara, een Spaanse fotografe die voor een project met nog enkele andere collega’s naar Nepal zijn gekomen om in de bergen fotoreportages te maken. Aangezien zij de enige van de groep is die van uitgaan houd, zit ze nu dus hier. Het zijn een paar heel gezellige uurtjes. Wil echter niet al te laat terug. Morgen staat er een druk programma te wachten.

Ik ben op tijd wakker en neem met Lauwan, want zo heet mijn gids voor de komende dagen, nog de laatste zaken door voor we vertrekken. De inhoud van mijn rugzak wordt gecontroleerd om geen spullen te vergeten maar ook om zeker niet te veel me te nemen. Alles moet ik namelijk de komende dagen meesjouwen. Om 7.30 is het dan zover. Klaar om met de taxi te vertrekken naar Nayapul. De plaats waar vandaan we zullen starten, op een uur rijden van Pokhara. Nayapul is binnen een uur bereikt en aangekomen gaan we eerst een dokter opzoeken. Lauwan heeft wat pijn in zijn maagstreek en dat moet eerst worden onderzocht. We krijgen medicijnen mee en hopen dat het daarmee verholpen zal zijn. Een ontbijt in het aan de andere kant van de rivier gelegen Birethanti en vervolgens op pad. We krijgen gezelschap van de Duitse Judith die we al eerder in de bus naar Pokhara zijn tegengekomen. Ze reist alleen en is nu bezig aan een trektocht richting Jomosom. Aangezien het eerste deel hetzelfde is, lopen we samen op. Via een net nieuw aangelegde maar onverharde weg lopen we de eerste uren gestaag bergopwaarts. Het is vooral wennen om met een rugzak te lopen. Het is meer onwennigheid, ook voor de spieren. Toch is het een aangenaam begin van de tocht. Kinderen die spelen in de rivier, een oude vrouw die bladeren geraapt heeft en deze in een grote mand op haar rug richting de stal brengt. De koeien kunnen vanavond dus op een aangenaam zacht matras rekenen. De route gaat verder via allerlei kleine paadjes. Geen verkeer, geen uitlaatgassen en goed gezelschap. Ben eigenlijk al volkomen verlost van alle drukte in mijn hoofd omtrent visums en andere zakelijke beslommeringen. Dit is precies wat ik goed kan gebruiken op dit moment. We lunchen halverwege in het plaatsje Hille en besluiten om de klim naar het 500 meter hoger gelegen Ulleri vandaag te volbrengen.

Eigenlijk staat deze voor morgen op het programma maar omdat we op tijd zijn en we morgen dan rustig van start kunnen gaan, beginnen we aan de wandel. Het is een ontzettend zware klim. Het is gelijk aan twee uur onafgebroken trappen lopen. Alleen nu dan met ongelijke treden en de stenen zijn niet altijd even comfortabel neergelegd. Het is een kuitenbijter. Ben blij wanneer we uiteindelijk de lodge in het zicht krijgen en we er en kamer kunnen boeken voor de nacht. Een houten hok met een bed en een matras voor 100 rupees. In Nepal gelijk aan 1 euro. Geen geld gezien het uitzicht en de locatie. Daartegen zijn de prijzen van voedsel en drank aanzienlijk duurder dan in de steden. Begrijpelijk want alles moet hier met ezels naartoe worden vervoert. We eten op het buitenterras en ben overdonderd door zoveel natuurschoon om me heen. Wat kan dit nog brengen voor de komende dagen. Ben alle pijn van de afgelopen tijd al vergeten. Geen mobiel, geen internet, maar opgeslokt door prachtige natuur. Dat is waar ik de komende 10 dagen van ga genieten.

Het was een bijzondere week. Enigszins onder druk van de uitslag van het visum, maar oh zo gelukkig met mijn besluit om hier een mooie tijd te gaan doorbrengen. Kathmandu waar ik me goed heb vermaakt en nu het begin van een onvergetelijke tijd in de bergen. Heb in India nog steeds contact met de mensen die me steunen en dus blijft het vuurtje daar branden. Wie weet wat de ontwikkelingen zullen voortbrengen. En ik…ik heb achteraf een goede keuze gemaakt door naar Nepal te gaan. Het heeft me wat betreft het visum niets opgeleverd maar het feit dat me al zoveel moois is aangereikt zegt genoeg. Ongeplande acties zijn altijd de beste. Ik geniet ervan en ……..hopelijk nog mooie dagen in het verschiet.