Week 17 (Ma.23 apr. – Zo.29 apr.) 2012

Het is de laatste dag van deze bijzondere tijd in de bergen van Nepal. We staan zoals gewoonlijk weer vroeg op en bereiden ons voor op een lange dag. Het mag dan wel een eenvoudige afdaling zijn, het is voornamelijk de afstand die de zwaarte van de route bepaald. Tijdens het ontbijt komt vrijwel iedereen ons vergezellen. Als een laatste samenkomst voordat een ieder zijn eigen pad zal voortzetten. Met veel warmte nemen Judith en ik afscheid van iedereen en zijn even na 7.00 uur onderweg om vanuit Jhinu Danda naar de rivier af te dalen en het pad verder te volgen richting het plaatsje New Bridge. Het pad is redelijk begaanbaar. Gaan we af en toe een stuk omhoog en kronkelt de route evenredig aan de rivier die links van ons in het zicht blijft.

Echt alles wordt naar boven gedragen

Steeds meer verwijderen we ons van de besneeuwde bergtoppen die nu ver achter ons liggen. We passeren kleine dorpjes als Kyumi en Syauli Bazar. Daar waar meer levendigheid is. Het niveau wat hoogte betreft meer leefbaarheid geeft en we veel meer kinderen in de rivier zien spelen. Het laatste stuk vanaf Syauli Bazar kun je ook per jeep afleggen, maar daar bedanken we voor, ondanks dat we nog twee uur moeten lopen. We zijn Nayapul begonnen en willen het ook wandelend afsluiten, zo is ons motto. Het zijn nog een paar zware uren. De zon schijnt fel en op de open vlakte is dat geen pretje. Daarnaast lijkt Judith er na zoveel dagen wel een beetje doorheen te zitten. De vele kilometers die we hebben afgelegd laten duidelijke sporen van vermoeidheid achter. Logisch, ook gezien we de eindstreep in het zicht hebben en de druk van de ketel is. Na een korte stop in Syauli Bazar lopen we via enkele smalle wandelpaden gestaag door om Birethanti te bereiken. Het is bijna 14.00 uur wanneer we de brug in het zicht hebben. De brug die Birethanti met het aan de overkant gelegen Nayapul verbindt. Nu nog een paar laatste kilometers naar de checkpost waar we ons moeten melden om onze trekking permit te laten afstempelen, als teken dat we het gebied hebben verlaten. Het zit erop. Tien dagen lang hebben we ons mogen begeven in een gebied met ongerepte natuur. Waar mensen samen de uitdaging met de natuur zijn aangegaan om vervolgens met veel respect als individu het gebied weer te verlaten.

Buffels ploegen het land

Wanneer we bij de hoofdweg aankomen staat er een bus op het punt om richting Pokhara te vertrekken. Bezweet van de laatste kilometers nemen we plaats op de achterbank. Voldaan en met een grote glimlach. Het zal nog ruim twee uur duren voordat we de stad bereiken en we een kamer hebben geboekt. Ik vind er onderdak in het Laxmi guesthouse. Een familiehotel waar ik voor 400 rupees kan overnachten. Neem een douche en begeef me al spoedig naar een restaurant waar ik gratis gebruik kan maken van de wifi internetverbinding. Lees de mails door en merk dat ik, op enkele mails na, helemaal niets heb gemist. Waarom eigenlijk altijd die honger naar dit soort interactieve media? Zal het dan inderdaad een soort verslaving zijn geworden? Natuurlijk heb ik het nodig voor mijn werk, maar in de afgelopen tien dagen heb ik zoveel mensen in de ogen kunnen kijken. Met mensen persoonlijk gesprekken kunnen voeren over zoveel meer dan de broodje aap verhalen waar sites als facebook mee worden overvoert. Ik weet dat ik daar ook onderdeel van uitmaak, maar toch. Het zet je aan het denken. In de avond heb ik weer afgesproken met Judith in club Amsterdam. Als afsluiting van een mooie periode samen. Judith, die voor ze naar Nepal kwam, een half jaar in een kindertehuis in Zuid India heeft gewerkt. Na het behalen van haar bachelor diploma een jaar rust heeft genomen en daar dankbaar gebruik van heeft gemaakt door te gaan werken in het buitenland. Nu tot slot een leuke tijd in Nepal. Ze zal de 27ste terug naar Duitsland vliegen om er binnenkort verder te gaan studeren en haar master diploma te gaan halen in psychologie. En dat zal ze ongetwijfeld gaan halen. Een zeer bescheiden type met een rijke ervaring aan kennis. De avond vliegt daarom om. Vanaf nu zullen we allebei weer onze eigen weg gaan.

Een Tibetaanse vrouw druk met.....

Ik ben de dagen voornamelijk bezig om de verhalen voor mijn blog uit te werken. Als dierbare herinnering voor de tijd die me hier is gegund. Kan uren zitten tikken zonder afgeleid te worden door de mensen die me passeren. Een rustgevende bezigheid na dagen van inspanning. Het mag even zo zijn. Heb alleen nog wel een boeking gedaan om te gaan paragliden. Iets wat ik nog niet eerder gedaan heb en hier in Pokhara te kust en te keur wordt aangeboden vanwege de ideale omgeving en de mogelijkheid om dit hier te doen. Verder wandel ik mijn rondjes door de gezellige winkelstraat waar altijd drukte te vinden is. Ook vanavond ben ik in club Amsterdam te vinden en ontmoet er naast Judith ook Ben en Mike. De twee Canadese jongens waar ik goed mee op kan schieten. Ze zijn 24 en 21 jaar oud en zijn ontzettend goed gezelschap. Naast hun kom ik meerdere bekenden tegen omdat vrijwel iedereen na een trektocht voor een aantal dagen naar Pokhara komt. Het altijd een leuk weerzien is en er altijd even een gesprek wordt aangegaan. Op straat, in een restaurant of in een van de vele bars. Ja, trektochten brengt mensen samen. Door slechts een gezamenlijke factor krijg je daarom eenvoudig contact. Alsof je tijdelijk even lid bent van een of andere vereniging.

Pokhara vanuit de lucht tijdens het paragliden

Ik zou vandaag vroeg opgehaald worden om te gaan paragliden maar de bewolking overheerst en ik moet wachten totdat het weer verbeterd. En dat kan snel gaan hier. Ondersom trouwens ook. Gisteren sloeg het weer binnen 10 minuten volledig om. Van een warm schijnend zonnetje naar een windhoos waarbij de metalen reclameborden door de straat vlogen en de stof de omgeving een spookachtig aanzicht gaven. Niet veel later zou de zon weer schijnen. Een vreemde gewaarwording. Om 13.00 uur kunnen we dan vertrekken. Rijden we met een bus naar een hoog gelegen gebied net buiten Pokhara. We kunnen al vrij snel de lucht in. Ik verwacht een heel complex verhaal maar niets van dat. Ben ook helemaal niet zenuwachtig. Krijg een harnas om, wordt gekoppeld aan een toegewezen piloot en hang binnen 10 minuten ver boven de stad. Een prachtig gezicht om je zo in lucht te begeven. Helaas was de gekozen  windstroming niet de allerbeste en begonnen we al vrij snel met afdalen. Toch was het de moeite waard en kan ik ook dit weer aan de lijst toevoegen. Nu alleen nog bungy jumpen. Iets wat ik zeker nog een keer ga doen, alleen weet ik nog niet wanneer dat gaat gebeuren. Alles op zijn tijd. Ben is morgen jarig en wil het ook gaan proberen ondanks zijn vreselijke hoogtefrees. Als verjaardagscadeau. Na vandaag kan ik hem geruststellen en ook Ben heeft besloten om morgen, tezamen met zijn broer Mike de uitdaging aan te gaan. Zelf ben ik dan onderweg naar Kathmandu. Nog een paar laatste dagen in de stad waar ik me al eerder goed vermaakt heb. Me langzaam kan voorbereiden om de reis naar huis aan te vangen en het avontuur in Azië even moet laten voor wat het is, niet wetende wanneer ik weer terug zal komen. Want terugkomen zal ik…….geen enkele twijfel mogelijk.

De tijd hier in de Nepal heeft me duidelijk gemaakt dat er naast alle problematiek en tegenwerking in India ook hele mooie dingen op je pad kunnen komen. Ik in de afgelopen zeven maanden door hele diepe dalen ben gegaan, maar daardoor ook een schat aan ervaring rijker ben geworden. Het heeft niets te maken met het wel of niet behalen van het doel wat je voor ogen hebt. Ik denk weer terug aan het moment dat ik op het treinstation Hoorn Kersenboogaard stond te wachten aan het begin van deze reis. Het moment dat ik mijn avontuur zou beginnen, niet wetende van het me zou opleveren. Mijn overwinning eigenlijk al was behaald op het moment dat ik de beslissing om deze klus aan te gaan heb genomen. Alleen al door deze stap te nemen en mijn intuïtie te volgen, ondanks dat deze misschien buiten het denkbeeld van menig ander ligt. Ik op dit moment een heel moeilijke weg aan het bewandelen ben maar me wel degelijk bewust ben dat ook de moeilijkste paden de moeite waard zijn om bewandeld te worden. Het heeft veel pijn veroorzaakt maar ook zoveel momenten van onuitspreekbaar geluk opgeleverd. Iets waar ik de komende jaren nog veel meer van hoop te proeven. En ik voel dat dit ook gaat gebeuren. Ondanks alle vertraging loop ik nog steeds vooruit. Wat dat betreft is het vergelijkbaar met de tocht die ik de afgelopen tien dagen heb volbracht. De moeilijk begaanbare paden, het steeds verder komen om vervolgens in de laatste en zwaarste fase stapje voor stapje je doel te bereiken. Precies het proces waar ik in India mee te maken heb. Ik ben nog niet waar ik zijn wil, maar dat betekent niet dat ik niet zal slagen. Het lukt me alleen niet in de zes maanden die me op dit moment toebedeelt zijn. Zoals Judith mij heeft afgeremd om niet te snel te gaan, heeft mijn bezoek aan Nepal mij duidelijk gemaakt dat de werkzaamheden in India nog iets meer tijd nodig hebben. Het loopt dan misschien iets anders dan ik had voorgesteld, ik ben klaar om terug te gaan naar mijn vertrouwde Oosterblokker. Waar ik mijn familie weer in mijn armen kan sluiten, ook al hoop ik weer op redelijk korte termijn naar India terug te keren. Alles heeft een reden. Accepteer, relativeer en leef of beleef het. Jullie horen meer van me..tot later!

 

 

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.