Week 35 (Ma.27 aug. – Zo.2 sept.) 2012

De dagen worden warm en zweterig. Met een temperatuur van rond de 33 graden is het geen pretje. Verlang weer naar de regendruppels die al dagen niets meer van zich laten horen. Ja soms, heel even vallen er een paar verdwaalde druppels maar verkoeling is er niet. Gelukkig heb ik vandaag binnen een klus. Heb een afspraak om bij een van de fabrikanten producten te gaan fotograferen. Met de studio uitrusting die ze zelf enige tijd geleden hebben gekocht maar nog nooit hebben gebruikt. Aan mij vandaag de eer. Wordt netjes opgehaald bij de afgesproken locatie, net buiten de grote hoofdpoort van het marktplein.  Vanaf hier is het ongeveer 25 minuten rijden naar de fabriek welke op het industrieterrein Basni II te vinden is. Een terrein met hele slechte wegen. Meestal kapot gereden, onverhard en vol met diepe kuilen. Er wordt ook niets ondernomen om verbeteringen aan te brengen.

Op steenworp afstand is namelijk een mega complex in aanbouw. Een van de meest moderne ziekenhuizen van India zal zich hier gaan vestigen en alle omliggende terreinen zullen waarschijnlijk binnen enkele jaren plaats moeten maken voor nieuwbouw. Particuliere woningen die een vermogen moeten opleveren voor de staatskas. Op dit moment voorlopig dus nog de honderden oude fabriekshallen die er zich huisvesten. Bij een van deze wordt ik afgezet. Wordt hartelijk begroet en begeef me naar de showroom waar een hoek is vrijgemaakt om te fotograferen. Alles verloopt redelijk naar wens tot het moment dat de automatische flitser welke gekoppeld is aan de lampen, geen teken van leven meer geeft. Er zit niets anders op dan de klus na vier uur te staken. Helaas, want ik moest nog 25% van de producten vastleggen. Heb gelukkig wel weer wat ervaring opgedaan op dit vlak en de rest komt over een paar dagen wel. Ik ben natuurlijk gewoon een amateur die zijn best doet en hoopt dat de producten enigszins toonbaar op internet verschijnen. Dat maakt het echter wel erg vermoeiend. Het is niet iets wat ik alle dagen doe en dus vergt het veel energie. Gebruik de avond om foto’s te selecteren en hier en daar foto’s te bewerken. Mede hierdoor vliegt de rest van de dag om. Bij het guesthouse is het nog rustig en van veel sociale gesprekken met reizigers is weinig sprake. Voor nu wel even prima. Ik kan de rust om me heen wel gebruiken vandaag. Neem een koude douche en hoop dat de ventilator de ergste warmte uit mijn kamer zal houden.

Soham houd met regelmaat contact met de diverse toeleveranciers. Over de aanpassingen en of de proefmodellen klaar zijn om te worden geleverd. Enkele van de producenten hebben een positief signaal gegeven. Kunnen we in de middag inspecties uitvoeren nadat we eerst de fotostudio bij Soham’s warenhuis hebben getest. Nu alles aan de muur hangt kunnen we hier ook aan de slag. Alles functioneert naar behoren en is het nu alleen nog wachten op de producten die voor de camera moeten verschijnen. Opnieuw maken we de kilometers naar de industrieterreinen. Heb hele goede verwachtingen maar deze worden al gauw teniet gedaan door wat ik onder ogen krijg. Of alles is nog niet afgerond of het voldoet nog niet volledig aan de eisen die ik heb gesteld. Met zweet op het gezicht staan ze de boel goed te praten maar ik laat duidelijk mijn onvrede merken en brand alle onzinnige verhalen met de grond gelijk. Ik ga voor kwaliteit. Dat is mijn enige voorwaarde en daarvoor wil ik ook betalen. “Het zal nu allemaal perfect worden afgewerkt”, hoor ik de eigenaar zeggen. Ik kan het alleen maar hopen. Ben moe van het verspillen van zoveel tijd en energie, alleen omdat mensen wel luisteren en ja knikken maar het vervolgens laten afweten. Voel me als een schoolmeester die iets honderd keer moet uitleggen. Op zich niet erg, maar zeg dan niet dat je alles hebt begrepen. Dit eigenlijk de grootste ergernis op dit moment. Ik weet ook niet of dit ooit zal wennen. Daartegen heb ik aan Soham een goede steun. Volgens hem moet alles even zijn plek hebben. Zodra we eenmaal alle proefmodellen in ons bezit hebben zal alles volgens wens verlopen. Ook al laat hij zelf ook steken vallen wanneer ik informatie vraag. Hij schrijft namelijk nooit iets op over de voortgang en afspraken bij de fabrikanten die we bezoeken. Het geeft me soms een gevoel van onmacht. Slinger ik heen en weer tussen goede en slechte momenten. Misschien is mijn manier van iets perfect willen organiseren en de Indiase laksheid op dit moment even niet te rijmen. Moet ik mijn principes nog meer laten varen en het hele verloop op zijn beloop laten. Iets wat niet in mijn aard zit maar uiteindelijk toch beter is. Zoals zo vaak in het dagelijkse verkeer tot uiting komt.

Dingen waarmee ik dagelijks geconfronteerd wordt wanneer ik achterop de brommer van Soham zit. Er maar een regel is en dat is dat er geen regels zijn. Toch komt iedereen op de plek van bestemming. Het is verbazingwekkend dat er zo weinig ongelukken gebeuren. De auto’s, brommers en wandelaars die elkaar kris-kras passeren op overvolle wegen. Zo vaak gaat het maar net goed. Passeert men elkaar rakelings. Niemand die opkijkt, een middelvinger opsteekt of scheld. Alles vind altijd zijn weg. Na zoveel jaren India ben en blijf ik toch nog altijd die gestructureerde Hollander die gezamenlijk naar oplossingen zoekt. Mijn aandeel hier zal ergens voor dienen. Het enige wat ik kan doen is morgen weer aan een nieuwe dag beginnen. Blijven geloven in wat ik doe. En…..dat is er gelukkig nog…..in overvloed.

Vandaag een nieuwe poging om te fotograferen. Dit maal bij een van de 3 sterren hotels aan de rand van de stad. We hebben via een kennis een hotelkamer kunnen regelen om er foto’s te schieten van bedtextiel. Heb hiervoor een toeleverancier gevonden in Jodhpur die met ons wil samenwerken. In de middag zijn we hier enkele uren mee bezig. Wil overigens wel op tijd terug naar het centrum. Heb een afspraak gemaakt met mijn goede vriendin Niru die net terug is van een Yoga cursus in het noorden van India. Heb haar nu bijna een jaar niet gezien en de tijd dat ik hier ben wil ik graag met haar bijpraten. We hebben afgesproken bij een van de prachtige oude hotels net buiten het centrum. Wanneer ik nog even met Soham sta te praten bij de grote toegangspoort komt ze net aanrijden. Ja, het is leuk haar weer te zien. Zittend in de grote tuin worden alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar doorgesproken. Haar tijd in Sjanghai, de bruiloft van haar broer Kuldhir en de toekomst die haar nog niet veel duidelijkheid bied nu haar relatie even in een dip zit en Sjanghai even op zich moet laten wachten. Had haar graag zo gelukkig gezien na een aantal moeilijke jaren maar het mag nog niet zo zijn. De tijd die we hebben is eigenlijk te kort. Ze heeft met vrienden afgesproken om naar de film te gaan en dus blijft het bij het ene uur dat ons gegeven is. Het enige wat ik nog kan doen is haar sterkte wensen. Alles zal goed komen. Laten we het daar maar gewoon op houden.

Zoals de meeste avonden zit ik ook nu weer in het restaurant van het Om café om er de laatste zaken van deze dag af te werken. Het is opnieuw een benauwde avond. Vies warm eigenlijk. Heb in de honderd meter die ik terugloop naar het Anil Sunrise guesthouse het zweet op mijn rug staan. Wordt onderweg staande gehouden door de man van de specerijen winkel. Degene die zijn zaak nog tot 23.00 uur open heeft. Als enige in de buurt. Al weken vraagt hij of ik chai kom drinken. Vandaag geef ik me over. Hoor ik zijn passie voor de kruiden die hij verkoopt en de kookworkshops die zijn vrouw iedere avond geeft aan geïnteresseerde toeristen. Hoe om te gaan met de zovele specerijen die India rijk is. Een boeiend stel om naar te luisteren. De chai is inderdaad anders dan ik ooit heb gedronken en zal hier zeker nog eens binnenstappen. Het is een mooie afsluiting van de dag. Alleen nog de koude douche die me weerhoud van een lange nacht.

De dag begint met een donkere lucht. Het is warm en bedrukkend weer. Alsof de bui spoedig zal losbarsten. Net wanneer ik een textielwinkel binnenstap gebeurd wat niet kon uitblijven. Het water valt echt met emmers tegelijk uit de hemel en binnen 15 minuten staat de hele straat volledig blank met water. Doordat de oude stad tegen de helling van het uit de rotsen opgetrokken Mehrangarh fort is gebouwd, veranderen de smalle straten binnen mum van tijd in snel stromende rivieren. Het waterniveau stijgt tot wel 20 tot 30cm hoog. Een werkelijk prachtig schouwspel.

De stevige regenbui duurt gelukkig maar kort. Gelukkig, want ik moet niet denken aan de gevolgen wanneer dit langer zou duren. Binnen een half uur is alles weer normaal. Heeft het water zich in lager gelegen gebieden verscholen en begint het leven zijn normale vormen weer aan te nemen. De enige die teleurgesteld zijn, dat zijn de kinderen. Zij waren dolgelukkig met het tijdelijke privézwembad voor de deur. Zoals ook Bindia, het meisje waarvan ik vorige week nog een ketting heb gekocht en die me vrijwel dagelijks opzoekt of op me wacht bij het Om cafe. Degene die altijd even met me wil praten. Het is onmogelijk om haar niet aardig te vinden en ja, ik heb ook een zwak voor dit meisje die ik zo graag verder zou willen helpen als ik straks de middelen binnen handbereik heb. Zoals ik altijd een zwak heb voor mensen die voor een betere toekomst willen vechten. De schouders rechten in plaats van laten hangen. Bindia is daar een van. Iemand die duidelijk veel meer verdiend dan haar nu is toebedeeld. Wie weet, alles begint altijd met een vriendschap.

Met Soham heb ik vandaag weer eens goede gesprekken. Eigenlijk zijn het bijna pep-talks wanneer hij in de gaten heeft dat ik er even doorheen zit. Geeft hij me te kennen dat we straks gaan knallen. Soham heeft een moeilijke jeugd achter de rug. Heeft al op jeugdige leeftijd zijn moeder verloren en was als oudste van het gezin verantwoordelijk voor de opvoeding van zijn broers en zusjes. Daarbij werd hij dagelijks door zijn vader geslagen en is daardoor weggelopen van huis. Heeft als Sadu op straat geleefd, ontzettend hard gestudeerd en daarnaast veel vrijwilligerswerk heeft gedaan.

Een ontroerend verhaal van de nu 48 jarige Soham die zich in die jaren heeft opgewerkt tot onderwijzer en bouwkundig ingenieur. Hij, die nu twee grote panden bezit waarvan hij er een volledig ter beschikking wil stellen aan The Soul of India. Vanaf de eerste dag heeft hij in me geloofd. Nu inmiddels twee jaar geleden. Alles wil hij voor me doen omdat hij zo graag wil dat ik slaag, het project slaagt. Omdat hij een ontzettend sterk gevoel heeft dat wanneer iemand zich voor anderen inzet, God je gebeden zal verhoren. Voel me daarom soms zo ondankbaar wanneer ik weer eens mijn duidelijke zin naar boven wil drijven omdat bepaalde dingen niet volgens wens verlopen. Hij luistert, laat me uitrazen en probeert in zijn beperkte engels de zaak weer op de rail te zetten. Zijn geloof in het goede is vele malen sterker dan alle problemen die we nu moeten trotseren. Soham is wat dat betreft als een engel voor me. Er zijn inmiddels veel foto’s gemaakt, steeds meer producten worden afgeleverd en ook morgen gaan we verder op deze weg. Nog een week in Jodhpur. Dan moet alles hier voldoende zijn gefundeerd om verder te bouwen. Met een engel voorop de brommer moet het me lukken.

We zijn de afgelopen week een stuk verder gekomen. Heb veel foto’s gemaakt van nieuwe producten en is het nu de taak om alle informatie verder te verwerken. Een megaklus waarmee ik wel even zoet zal zijn. In Jodhpur is het meeste werk te verrichten en de tijd dat ik hier ben is pure noodzaak. Ook al kan het mij niet snel genoeg. In dat opzicht ben ikzelf mijn grootste tegenstander. Gewoon omdat ik alles goed onder controle wil hebben voordat ik Jodhpur verlaat en dit vrijwel onmogelijk is gezien er elke keer toch weer nieuwe problemen opduiken. Loslaten en vertrouwen. Ik weet het, ik moet het en ik zal het. Op naar een nieuwe week….