Week 38 (Ma.17 sept. – Zo.23 sept.) 2012

Een nieuwe week is aangebroken. En niet alleen dat. Het is tevens de start van een nieuw jaar voor mijzelf. Het gaat vandaag met regelmaat door mijn hoofd. Zal mijn 47^ste levensjaar dat brengen waar ik al zo lang op hoop en wacht? Veranderingen in levensstijl met iets meer comfort waarbij ik veel voor anderen zou kunnen betekenen. Het zijn gedachten want buiten wacht de realiteit. Begin ik de dag met een ontbijt bij het Evergreen guesthouse welke 200 meter verder is gevestigd. Wacht er ook op een telefoontje van Sunil. Hij zou me ophalen om samen naar zijn kantoor te gaan en verder te werken aan de fotostudio. Er zijn nog zo’n 20 producten die ik wil toevoegen aan de website en wil hem helpen om goed met zijn camera overweg te kunnen, voor zover dat binnen mijn mogelijkheden ligt.

Zijn vrijwel de hele dag bezig met testen. Heb daarnaast ook goede gesprekken met Sunil over de veranderingen die zij zelf zouden moeten aanbrengen om mee te blijven doen op de internationale handelsmarkt. De showroom die net als de collectie een beetje stoffig overkomt en waar sinds mijn eerste bezoek aan India weinig veranderingen zijn aangebracht. Natuurlijk blijft de kunst van het houtsnijwerk een ambachtelijk karwei, toch vraagt de huidige maatschappij naar meer trendy producten en afwerkingen. Gebruik makend van de oude ambachten. Hij weet het maar is zo druk met het runnen van het familiebedrijf dat er bijna geen tijd is om zich daar mee bezig te houden. Daarnaast houd zijn 67-jarige vader, als hoofd van de familie, nog teveel vast aan traditionele principes en zijn zaken niet altijd goed bespreekbaar. Iets wat vernieuwingen tegenhoud. De dag begint inmiddels aardig te vorderen. Heb het om 19.00 uur wel een beetje gehad en laat me afzetten bij het Mr. Beans restaurant waar ik iets eet en enkele skype gesprekken voer met het thuisfront. Het is tenslotte toch mijn verjaardag, al beleef ik het niet echt als zodanig. Ben zelf ook niet echt de persoon om op de stoel te gaan staan en aandacht voor me op te eisen. Vind het wel goed zo. Ga samen met Sunil in de avond nog wel een biertje drinken in de bar van een hotel maar laat wordt het niet. Sunil voelt zich na een literfles bier al licht in zijn hoofd worden en dus sluiten we deze dag af. Als het komende jaar me goede dingen zal brengen hangt volgend jaar mijn huis vol met slingers. Er kunnen er wat mij betreft dan niet genoeg hangen.

Het is mijn laatste dag in Jaipur.  Ga daarom in de vroege morgen richting het station voor een kaartje richting Delhi. Kan hier vandaag mijn werk afsluiten en vanaf nu zal Sunil, net zoals Soham in Jodhpur, het werk zelfstandig gaan voortzetten. Tenminste, daar ga ik vanuit. Bij het station blijkt dat de sneltrein naar Delhi uit het reisschema is gehaald en nu vervangen is door de Satar Express. De eerste dubbeldekker op het spoor in India. Een luxe uitvoering met comfortabele stoelen en airconditioning maar ook een stuk duurder. Kon ik altijd voor 100 rupees een ticket boeken, nu is het 375 rupees. Natuurlijk is 6 euro voor een treinreis van 4,5 uur niet duur maar wel als je gewend geraakt bent aan het low budget reizen zoals ik al enige jaren doe. Toch wil ik dit meemaken. Als cadeautje voor mijn verjaardag zeg maar. Verder ben ik vandaag weer bezig met het fotograferen van producten, al wil ik het niet al te laat maken. Wil op tijd terug zijn bij het centrum om mijn laatste privé zaken te regelen en mijn koffer in te pakken. Net wanneer ik op het punt sta te vertrekken wordt ik door Sunil nog even naar binnen geroepen.

Hij heeft met zijn vader gesproken en wil dat ik hem wat nieuwe dingen laat zien. Foto’s van modellen en kleuren die ik eerder in Jodhpur heb gemaakt. Voor een half uur praten we gezamenlijk over alle mogelijkheden en veranderingen die ik eerder vandaag met Sunil heb besproken en waarbij hij nu als tolk optreed omdat het Engels van zijn vader zeer beperkt is. Langzaam zie ik de man enthousiast worden. Knikt hij met regelmaat goedkeurend en klopt me op mijn schouder met een grijns op zijn gezicht, als teken dat hij beseft dat er dingen veranderd moeten worden en mijn ideeën een toegevoegde waarde kunnen zijn. Ook voor The Soul of India zou dit een positieve impuls kunnen geven. In de showroom die ze hier hebben opgebouwd om lokale en buitenlandse klanten te ontvangen kunnen namelijk ook producten uit onze collectie aanbieden waardoor we een bredere afzetmarkt creëren. Zoals we ook een showroom gaan opzetten in het pand van Soham. Langzaam wordt de puzzel steeds completer. Voel ik dat we nog steeds op de goede weg zitten. Het gesprek van vandaag met Sunil en zijn vader zijn onderdeel van dit proces omdat ik nu niet meer wordt gezien als die eeuwige binnenkomer ben die veel tijd van zijn zoon Sunil opeist zonder dat er concrete zaken worden gedaan. Heb vertrouwen gewonnen waarmee ik kan meebouwen aan een nieuwe opzet. Samen doelen bereiken door kwaliteiten te bundelen. Zoals ik vertrokken ben uit Jodhpur, zo vertrek ik nu ook uit Jaipur. Als afsluiting wordt ik weer afgezet bij Mr. Beans om er te eten om vervolgens de 3 km terug te lopen naar het Pink Sun guesthouse. Nog even die verfrissende avondlucht op te snuiven alvorens mijn bed op te zoeken.

Ik wordt om 4.30 gewekt. Sta vrij fris op en begeef me rond de klok van 5.00 naar buiten. Loop met mijn koffer langs de nog uitgestorven MI Road. Slechts enkele riksja’s passeren me. In een van deze stap ik in en kan mijn tocht naar het station vervolgen voor 30 rupees. Op het perron staat de Satar expres al te wachten. Een moderne dubbeldekker in frisse rood-gele kleuren. Ook dit is een signaal van het nieuwe India. De trein is modern ingericht, heeft airconditioning en de stoelen zijn comfortabel. Hebben zelfs een uitklaptafeltje zoals in vliegtuigen zodat ik tijdens de reis rustig achter mijn computer kan werken. Een ongelofelijk luxe gevoel om zo met een trein in India te kunnen reizen. Naast me een IT-er die onderweg is naar Delhi om er morgen aan zijn eerste baan in de software industrie te beginnen. Zoals er eigenlijk vrijwel alleen maar beter gesitueerde Indiërs in de trein zitten. Vraag me af op wat voor termijn deze luxe voor iedereen toegankelijk is.

Of er straks nog meer treinen worden aangepast aan de groeiende welvaart met de daarbij behorende prijsverhogingen die lang niet voor iedereen betaalbaar zijn. Het klasse verschil wordt in mijn ogen namelijk alleen maar groter. Zoals de metro in Delhi alleen gebruikt wordt door degene die zich al redelijk hebben opgewerkt. Plaats voor de arme sterveling is er niet, ondanks dat het een goedkoop reismiddel is. Zwervers en minder bedeelden passen namelijk niet in het ideaalbeeld dat India voor zichzelf wil creëren. Men wat dat betreft nog teveel door de spiegel heen kijkt, in plaats van de daadwerkelijke situatie in de ogen te willen kijken. De komende 10 jaar zal er heel veel duidelijk worden. Nog voor het middaguur zit ik in Hara Rama guesthouse. Centraal gelegen aan de Main Bazar en waar ik altijd onderdak vind zodra ik Delhi bezoek. Probeer Kunal te bereiken maar zal hem morgen te spreken krijgen vanwege zijn drukke werkschema. Ben voornamelijk bezig om alle eerder gemaakte foto’s te coderen zodat deze gemakkelijker in combinatie met alle informatie op de website te zetten zijn. Zit daarvoor een groot deel van de dag in een Cafe Coffee day in Connaught Place waar ik ongestoord mijn werk kan verrichten. Luister er naar de ontspannen muziek die ze er draaien terwijl de uren doortikken. Pas in het begin van de avond loop ik terug over de Main Bazar. Druk en hectisch als altijd. Voel dat de dag lang genoeg geduurd heeft en zoek tijdig mijn bed op.

De temperatuur is stukken aangenamer dan de vorige keer dat ik hier was, nu ruim 2 maanden geleden. Het is minder warm en de luchtvochtigheid is aanzienlijk gedaald. Het lijkt wel of we  langzaam de moesson periode achter ons laten. Het is rustig op straat. Veel winkels zijn gesloten en slechts een enkeling verkoopt zijn waar langs de weg. De reden van dit alles is een staking. In heel Delhi heeft men het werk neergelegd vanwege de enorm gestegen gasprijzen. Vrijwel ieder huishouden gebruikt gas om op te koken. Voor een gasfles betaalde men 800 rupees maar sinds enkele weken is de prijs gestegen naar 1300 rupees. Iets wat duidelijk niet op te brengen is door de gewone arbeider met een doorsnee salaris van 3000 tot 5000 rupees per maand. Het is weer zo’n voorbeeld van iets wat ik eerder al omschreven heb. Wie is toch de man achter zo’n besluit? Moet heel Delhi plat om te beseffen dat dit teveel mensen treft? Een beslissing die wederom aangeeft dat sommige functionarissen oogkleppen dragen. Mensen die zelf waarschijnlijk de grootste voorraad gasflessen in hun schuur hebben staan, zonder er een enkele rupee voor betaald te hebben. De huidige regeringsleiders zitten al 15 jaar in het zadel en zullen er wat hun betreft nog wel 15 jaar willen zitten. India smeekt om de nieuwe generaties. Vernieuwing door mensen met kennis van zaken over de werkelijke situatie in India binnen te halen. Redenen waarom zijn denk ik al genoemd. Wat dat betreft kan de tijd hier niet snel genoeg gaan.

Met Kunal heb ik een paar goede gesprekken en zoals gewoonlijk ook stevige discussies. Soms leuk, soms vrij stevig maar soms ook erg vermoeiend. Moet mezelf wel eens bij elkaar rapen om voor het overleg te kiezen. Hij werkt vrij zelfstandig maar daardoor krijg ik te weinig vat op zijn bezigheden voor The Soul of India. Ben uren met hem in gesprek over allerlei randzaken en goede informatiestromen. Hij zelf zegt op alle fronten actief te zijn is en hoopt binnen zeer korte tijd diverse proefmodellen binnen te krijgen. Is vol overtuiging van de goede  acties die hij onderneemt en het promoten van The Soul of India door online te gaan verkopen. De komende weken moet er volgens hem veel resultaat geboekt worden. Praat wel over het opzetten van een fotostudio maar laat het verder aan hem over. Wacht totdat hij er klaar voor is. Daarna zullen we hier naar de laatste fase overschakelen. Ik maak de dagen verder vol met het werk aan de foto’s en houd contact met Soham in Jodhpur en Sunil in Jaipur omtrent de laatste vorderingen. Meer ligt op dit moment niet binnen mijn macht. Heb een goed gevoel over het systeem dat ik heb opgezet.

Een systeem zoals Soham het altijd noemt. Een werkmethode die heel gestructureerd is en waar we oneindig op kunnen doorbouwen. Maar alleen wanneer iedereen zijn taken goed uitvoert. Helaas ben ik voor een groot deel afhankelijk van anderen en is het de gunst van de goden om het te laten slagen. Nu alles goed voorbereid is zal ik zelf de komende weken een stapje terug doen. Wacht op informatie van mijn agenten en houd contact met mijn webmaster. Verder ga ik van wat meer quality time genieten. Mijn goede vriendin Katrin die ik aan het begin van deze reis in Berlijn heb opgezocht komt voor 3 weken naar India. Heb met haar een dusdanig sterke band opgebouwd dat ik hier meer energie in wil steken. Hoe dit verder gaat verlopen? Jullie lezen het……volgende week.

Ik heb een redelijk goede week achter de rug. Voornamelijk omdat ik meer ontspannen zaken heb kunnen afronden. Het noodzakelijke in gang is gezet en ik, ondanks dat het niet eenvoudig is, meer vertrouwen moet geven aan de mensen die het hier in India moeten voortzetten. Voel ook dat het tijd is om even gas terug te nemen en daarom is de komst van Katrin een geschenk uit de hemel. Hoop in de komende weken iets meer te genieten van al het goede wat India te bieden heeft en het “The Soul of India” gezicht met gepaste regelmaat in de kast te stoppen. Het leven te beleven waarvoor het eigenlijk bedoeld is….genieten van iedere dag die je gegeven is. We gaan het doen….