Week 42 (14 okt. – 20 okt.) 2013

Na een prachtige zomer in Nederland vandaag weer onderweg richting India. Geen lange reis maar een kleine 3 weken om de zaken in India weer eens een positieve impuls te geven. Het bezoeken van de beurs in Delhi die de komende dagen op het programma staat en daarna door naar Jodhpur en Jaipur om Soham en Sunil, mijn contacten in India, persoonlijk te spreken. Verder laat ik het op me afkomen. Sta open voor de verrassingen die ik ongetwijfeld op mijn pad zal tegenkomen de komende weken in de hoop dat het me beter zal afgaan dan de vorige keren. Wat dat betreft heeft India me niet alleen van zijn mooiste kanten laten zien. De problemen met mijn visa, longontsteking en de zakelijke tegenslagen hebben zeker zijn littekens achtergelaten. Kijkend door de ramen bij gate B17 waar de regen de luchthaven Schiphol een sombere aanblik geeft, denk ik aan India en de warmte die er heerst. De zon die er onophoudelijk schijnt met temperaturen van ver boven de 30 graden waarbij de moesson zo langzamerhand verdreven is. Morgenvroeg zal ik het allemaal beleven. De vlucht verloopt spoedig. Na een korte tussenstop in Munchen bereik ik om 6.30 ‘s ochtends de luchthaven van Delhi. Het is er druk en wachtende in de rij voor een laatste paspoortcontrole bij het douaneloket is een hartelijk welkom vrijwel uitgesloten. De oudere man in het loket kijkt met zo’n neerbuigende blik op de massa reizigers neer dat ik niet weet of ik, ondanks alle geldige documenten, het land wel binnenkom. Vraag me af met wat voor bezieling deze man aan zijn dag begonnen is wetende dat deze nog lang gaat duren. Het hem vragen zit er niet in want ik wordt vroegtijdig doorverwezen naar een ander loket waar ik redelijk snel geholpen wordt. Ook al kan er hier ook geen vriendelijk goedemorgen vanaf, ik sta binnen 10 minuten met mijn koffer bij de uitgang van de luchthaven. Klaar om samen een nieuw avontuur aan te gaan. Ondanks het vroege tijdstip laat de warmte duidelijk van zich spreken en wijst alles erop dat ik in India aangekomen ben. Het geel-zwarte taxibusje waarvan de meeste accessoires zijn verwijderd en het moeilijk is om een nog een onbeschadigd stuk blik waar te nemen. Buikige mannen die in de berm langs de snelweg net doen of ze hardlopen en verkeer dat bestaat uit onophoudelijk toeterende automobilisten. Voordeel is wel dat de wegen op dit tijdstip nog niet overvol zitten en we binnen veertig minuten de Main Bazar in het centrum van Delhi bereiken. Het Hara Rama guesthouse zal me wederom onderdak bieden tijdens mijn verblijf in deze stad. Bij de receptie ontmoet ik de jongens die ik al sinds jaren ken en een kamer boeken is daarom ook geen probleem. Ik heb zelfs geluk want ik krijg een kamer toebedeeld waar een airco tegen de wand is opgehangen. Niet dat er verder veel luxe te vinden is, het geeft in ieder geval verkoeling. Door de lange vlucht ben ik dusdanig afgemat dat ik me direct op het matras laat neerploffen. Heb even geen fut om me druk te gaan maken om de herrie die de airco produceerd. Tezamen met de draaiende ventilator lijkt het namelijk net alsof er een helicopter bovenop me komt landen. Wanneer ik na een uur wakker wordt blijk ik de landing te hebben overleefd en ben klaar om op pad te gaan. Wil deze eerste dag mijn bereikbaarheid veilig gaan stellen om de komende weken lokale telefoongesprekken te kunnen voeren en overal van internet gebruik te kunnen maken via mijn laptop. Met andere woorden, het wordt een dagje vertoeven in een van de winkels van Vodafone en Airtel welke in Connaught Place te vinden zijn, op een 20 minuten loopafstand van de Main Bazar. Aangekomen bij de eerste aanbieder wordt er van de bezoekers verwacht dat men een klantnummer trekt uit de automaat welke bij de ingang staat opgesteld. Deze is echter buiten werking en omdat de drukte nog beheersbaar is begeef ik me zonder volgnummer tussen de rest van de klanten. Vreemd genoeg zie ik het wel steeds drukker worden met mensen die wel een papiertje in hun hand hebben. Veel te laat kom ik erachter dat er op de papierrol, die normaal gesproken in de machine hoort te zitten maar nu naast de machine ligt, handmatig nummers zijn aangebracht. Indiase logica waar ik op dit moment niet echt vrolijk van wordt. Natuurlijk laat ik dit niet merken maar begin van binnen toch enigszins te koken. De onzichtbare rooksignalen zijn waarschijnlijk opgevangen want ik wordt door iemand van de medewerkers gewenkt om naar een andere balie te komen. Ook dit is India en moet je het maar gewoon laten gebeuren. Alles valt zoals gewoonlijk op zijn plek. Je moet je er alleen aan overgeven. Ik weet het maar dit staaltje bewustwording heeft me weer duidelijk gemaakt waar ik me op dit moment begeef. Welkom terug in India!

Wandelend door de straten van Delhi zijn er enkele zichtbare veranderingen. Naast de geel-zwarte autoriksja’s rijden er veel gekleurde, door electriciteit aangedreven, riksja’s in het centrum. Tijdens mijn vorige bezoek waren er slechts enkele maar nu zijn ze vrij bepalend in het straatbeeld. Een enorme verbetering voor het milieu. Alleen moet je vreselijk opletten want je hoort ze niet aankomen en zorgen de oorverdovende claxon’s voor onverwachte schrikeffecten bij het publiek dat in grote getalen door de Main Bazar paradeerd. Ook zijn de betonnen toiletblokken die her en der in de straat zijn geplaatst, aangepast. In deze openbare plasgelegenheden voor mannen is de plasgoot vervangen door enkele urinoirs waardoor de indringende urinegeur minder sterk op je reukorganen inwerkt. Ontwikkelingen die deze stad iets aangenamer maken voor de bezoeker. Wat betreft de toiletblokken kunnen we opmaken dat mannen nog steeds de dienst uitmaken in het straatbeeld in India en de vrouwen zich voornamelijk in huiselijke kringen bevinden. Het geeft aan dat het evenwicht tussen de beide sexen hier nog verre van wenselijk is. Een proces wat ongetwijfeld nog heel veel tijd nodig heeft.

De beurs waarvoor ik in Delhi ben is weinig verrassend. Ik let op de laatste trends maar ben voornamelijk bezig om contact te maken met vertrouwde producenten die ik tijdens deze korte reis niet kan opzoeken omdat daarvoor de afstanden nu eenmaal te groot zijn. Het blijkt duidelijk een positief effect te hebben en staan de belangrijkste producenten nog volledig achter mijn manier van aanpak. Ontmoet op de beurs ook mijn contactpersonen Kunal en Soham. Beiden ken ik al jaren en zijn mijn verlengstuk hier om zaken ter plaatse te regelen. Het zijn vertrouwde gesprekken waarbij we ontstane problemen proberen op te lossen. Want dat is het eigenlijk. Hoe lossen we de problemen op die voor zoveel stagnatie zorgen. Over enkele weken zal ik weten wat deze reis me opgeleverd heeft. Natuurlijk is er ook tijd voor ontspanning. Kom ik in contact met de Duitse Andreas. Een enthousiaste jongen die als onderdeel van een gezamelijk studieproject naar Nepal onderweg is om daar bij een lokale school de mogelijkheden te gaan bekijken. Door met natuurlijke bronnen electriciteit op te wekken hopen ze geldstromen te genereren waardoor mensen zich van levensonderhoud kunnen voorzien. Interessante gesprekken over de duurzaamheid van projecten en de problemen die zich kunnen voordoen. Eigenlijk is het grootste probleem dat oplossingen al snel te complex zijn voor lokale mensen die er mee om moeten gaan en daarnaast is iets dat wij als westerlingen als probleem zien, voor de lokalen eigenlijk helemaal geen probleem is. Ik zat gisteren in een restaurant waar een duidelijk gepensioneerde Engelsman heel welwillend een vrouw wilde overtuigen om haar dochter op zijn kosten naar Engeland te sturen om daar te gaan studeren. Haar zo een betere toekomst te geven waarvan uiteindelijk het hele gezin zou kunnen profiteren. Het waren bedelaars die al jaren in de Main Bazar actief zijn. De oude man had zelfs het onderkomen van het gezin volledig laten opknappen zodat geld geen reden zou zijn haar deze kans te ontnemen. Toch werkt het niet. Het leven als bedelaar is hun zo vertrouwd dat men niet anders kan….of eigenlijk…wil. Het ligt dus duidelijk niet altijd aan de onwelwillendheid van mensen. Het veranderen van denkbeelden en structuren duurt in dit soort landen gewoon veel langer dan wenselijk is. Dit was er weer een voorbeeld van.

Bij het Ajay guesthouse ben ik ‘s avonds in gesprek met Rachel afkomstig uit Australie die na enkele jaren in de mijnindustrie te hebben gewerkt nu voor 6 maanden op pad is met haar surfplank. De Himalaya gebergte van Noord India en Nepal wil bedwingen afwisselend met surfen aan de kusten van Sri Lanka en Zuid India. Een energieke dame die het verdere India laat voor wat het is en voornamelijk de aangename kanten van het land wil opzoeken. En dan Frederique, de Franse dame die al 10 jaar de wereld rondreist om het gouden idee te vinden om goed brood te verdienen. Ook zij heeft de beurs bezocht om nieuwe ideeen op te doen. Ze staat voor een groot deel van het jaar op de markt in Parijs om chocolade truffels te verkopen en alles wat maar geld opleverd. Daarnaast verblijft deze vrije vogel veel in Mexico en de Dominicaanse republiek. Ik kan vreselijk genieten van dit soort verhalen, al denk ik dat het geen deel van mijn leven gaat worden. Het ontmoeten van dit soort mensen met dromen, bezig een toekomst in te kleuren is het meest bijzondere van reizen door India. Wordt ook mij weer duidelijk dat het onderweg zijn naar je doel, het leven wordt genoemd. Daar waar ik eigenlijk veel meer van zou moeten genieten ondanks alle drempels die telkens worden opgeworpen. Iets wat helaas gemakkelijker gezegd is dan gedaan. Je kunt gaan surfen op rustig vertrouwde wateren of proberen de hoge golven te pakken op een onstuimige zee om in de termen van Rachel te spreken. Keuzes waar ieder mens voor komt te staan. Over wat het uiteindelijk opleverd heeft men in beide gevallen geen enkel inzicht. Maar beter zo.

Toen ik vanavond om 19.10 uur door de shuttlebus van de beurs bij het Metropolitan hotel ben afgezet meteen doorgelopen richting het station om een treinticket te bemachtigen. Het kantoor sluit om 20.00 uur en wil ik nog succes hebben moet ik opschieten. Het New Delhi treinstation is namelijk twee kilometer verderop gelegen. Omdat de autoriksja’s rond dit tijdstip vol zitten met mensen die terug gaan van hun werk besluit ik alvast een stuk te gaan lopen. Op zich geen probleem maar de klamme warmte zorgt ervoor dat het zweet na enkele honderden meters uit alle porien van mijn lichaam stroomt. Nee, dit gaat hem niet worden. Snel een fietsriksja aangehouden om het laatste stuk af te leggen en net voor half acht loop ik het kantoor binnen op de eerste verdieping. Ik moet lachen want er staat geen rij wachtende meer. Aan een van de pilaren hangt sinds kort een automaat voor klantnummers. Juist, daar waar ik goede ervaringen mee heb. Het verschil is dat deze het wel doet maar ik, gezien de nummers boven de verschillende balie’s, nog wel even geduld moet hebben. Vorige keer was ik de eerstvolgende toen om precies 20.00 uur alle computers werden uitgeschakeld. Niet hopende op een dergelijke herhaling wacht ik op mijn beurt. Zit een half uur lang op het puntje van mijn stoel. Het scheelde niet veel maar net voor sluitingstijd loop ik met een ticket het kantoor uit. Kijk, het kan dus ook gewoon meezitten!

Na een rustig dagje in Delhi klaar om met de trein naar Jodhpur te vertrekken. Een dag waarbij ik weer veel chai gedronken heb, de thee die hier in India grote aftrek vindt. Gesprekken voerde met de jongens die in het restaurant werken en mijn belevenissen van de afgelopen dagen ben gaan opschrijven. Het beste tijdsverdrijf omdat de klamme warmte niet echt uitnodigend is om veel te ondernemen, zeker niet in de middaguren waarbij de temperatuur boven de 35 graden stijgt. Andreas en Rachel hebben de stad inmiddels verlaten en zelf ben ik vroegtijdig onderweg naar het Old Delhi station dat met de metro binnen 20 minuten te bereiken is. Ik probeer rustig aan te doen maar zelfs geringe inspanningen zijn al voldoende om de zweetparels over mijn vrijwel kale schedel te laten glijden. Ben dan ook blij dat ik perron 3 gevonden heb waar vandaan de trein richting Jodhpur zal vertrekken.

Het Old Delhi station is, zoals de naam al doet vermoeden, behoorlijk op leeftijd. Prachtig gebogen stalen gewelven en antieke trappen die naar de bruggen leiden die dwars over de sporen heen zijn gebouwd om er voor te zorgen dat de vele perrons bereikbaar zijn. Het samenspel van constructies maken het gebouw innemend.  Zittend op een van de karren van “porters”, de dragers die herkenbaar zijn aan hun rode jasje, laat ik de tijd nog eens passeren. Ben nieuwsgierig naar de verhalen die de uitgesleten vloertegels me zouden kunnen vertellen. Denk aan de oude filmfragmenten uit de Indiase historie toen de Engelsen het hier nog voor het zeggen hadden. Generaties hebben deze paden doorkruist. De grote massa mensen die aan me voorbij gaat, gekleed in een mix van traditionele en westerse kleding, geeft aan dat er nieuwe tijden aanbreken. Of het echt beter zal worden is nog maar de vraag. In mijn ogen raakt India door zijn snelgroeiende welvaart steeds meer uit evenwicht. De honger naar geld en materiële zaken hier in het noorden is voelbaar sterker dan ik ooit had verwacht. Hopelijk gaat dit bijzondere land er niet aan ten onder.

In de trein deel ik de coupé met enkele Indiase reizigers. Een daarvan is een oude vrouw die net voor behandeling naar het ziekenhuis is geweest, zo krijg ik te horen van de jongen die naast me zit. Ze heeft duidelijk pijn en ligt verzwakt op de bank. Voordurend masseert haar zoon haar beenspieren los om haar te laten ontspannen. Wat ze precies onder de leden heeft, heb ik niet meegekregen maar een dergelijke situatie kan ik me in Nederland niet voorstellen. Hier kunnen alleen de welvarende mensen goede medische zorg betalen. Met de jongen naast me raak ik verder in gesprek. Hij is onderweg naar zijn vader die bij het leger zit. Gaat hem na lange tijd weer eens opzoeken op de millitaire basis die in Jodhpur gevestigd is. Zijn vader die nog twee jaar moet dienen als administratief medewerker alvorens hij op z’n 52ste kan gaan genieten van een rijkelijk pensioen, zo zegt hij. We praten over zijn nieuwe baan bij een internationaal IT bedrijf in Delhi. Als enige leerling van zijn school was hij geselecteerd, zo verteld hij trots. De 23-jarige heeft duidelijk een bloeiende carriëre voor zich liggen. De contrasten die op het station zichtbaar waren zijn in deze coupé nog eens versterkt . Armoede en welvaart kunnen niet duidelijker in beeld worden gebracht. Het is ondertussen 22.00 uur en ga daarom zelf ook maar liggen om wat rust te pakken. Met de ramen open en de zwoele wind langs mijn gezicht legt de trein in de donkere nacht zijn vele kilometers af. Morgenvroeg om 8.00 uur hoop ik in Jodhpur aan te komen. Wat er daar gebeurd lezen jullie de volgende keer.

Eugen