Week 42 (14 okt – 20 okt.) 2014

Het is een bewolkte dag wanneer ik uit Oosterblokker vertrek. Pak vanaf station Hoorn Kersenboogerd de trein richting Schiphol en krijg prettig gezelschap van buurmeisje en oomzegster Famke die op de luchthaven stage loopt. Zoals aan het begin van iedere reis, vraag ik me nu ook weer af in wat voor situaties ik deze reis terecht zal komen. De mensen die ik mag gaan ontmoeten en de avonturen die ongetwijfeld voor me liggen. Leven in het moment dat ik hier nu sta, bewust van de afgelegde weg waar obstakels geen zeldzaamheid waren. Met een half uur vertraging maar vol vertrouwen stap ik in het toestel welke me naar Moskou zal vervoeren. De luchthaven van waar ik mijn reis naar India zal voortzetten. Naast me in het vliegtuig zit Olga, een jonge vrouw die bij haar Russische vriendin in Nieuwegein op bezoek is geweest en waarmee ze een lang weekend in Milaan heeft doorgebracht. Door haar werk in de olie en gasindustrie heeft ze een aangenaam leven en staat reizen hoog op haar prioriteitenlijst. Ik moet je zeggen, ik heb wel eens minder leuk gezelschap gehad. Ook omdat ze een goed gevoel voor humor heeft en we de 3,5 uur eenvoudig konden volmaken met interessante onderwerpen. Door de vertraging moet ik op de luchthaven van Moskou wel rennen naar Terminal F waar gate 51 voor mijn aansluitende vlucht bijna op het punt staat te gaan sluiten. Gelukkig, ik kan nog mee, als ook die Indiase families die nog nooit van rennen gehoord hebben maar de goden aan hun zijde krijgen. Haast blijkt trouwens onnodig te zijn geweest. Het vliegtuig rijd wel richting de startbaan maar wordt vroegtijdig elders geparkeerd vanwege technische problemen. Twee uur lang zitten we in het vliegtuig zonder verdere informatie. Zelfs de vele Indiase passagiers zorgen voor weinig tumult. Bijna onwerkelijk om te ervaren. Ik maak ondertussen contact met Larissa, de dame die dit keer naast me zit. Een Russische journaliste van middelbare leeftijd die door de Indiase ambassade is uitgenodigd om een artikel te schrijven over de Indiase cultuur in opdracht van het Russische dagblad waarvoor ze schrijft. Een leuke zakenreis van een week. Ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar haar bevindingen aan het eind van haar verblijf. Omdat haar Engels niet geweldig is en mijn Russisch verre van verstaanbaar sluit ik mijn ogen zodra we uiteindelijk toch in de lucht hangen. In Delhi aangekomen voelt het weer als vertrouwd. Al krijg ik wel het idee dat een Russische invasie in opkomst is omdat ik de taxi naar het centrum deel met een jonge Rus die een beetje zoekende bij de uitgang van de luchthaven rondliep. Het is 06.00 uur wanneer ik voor de balie van het Hare Rama guesthouse in de Main Bazar sta. Nieuwe gezichten maar krijg per toeval wel mijn vertrouwde kamer 208 toegewezen. De kamer die ik altijd graag wil hebben omdat deze in een rustige hoek van het gebouw ligt en ik minder last heb van luidruchtige backpackers die tot laat in de nacht jointjes roken op het dakterras. De kamer is zelfs opgeknapt. De muren zijn betegelt, er liggen dikke matrassen op het houten bed en er hangen gordijn voor de ramen. Als dit voortekenen zijn voor de komende maanden dan kan het nog hele mooie periode gaan worden. Mijn nieuwe gekochte slaapzak, superlicht maar ijsproof mag voorlopig nog even ingepakt blijven. In de nachtelijke uren komt de temperatuur namelijk niet onder de 20 graden. Het was een lange maar mooie reis. Straks, wanneer ik wakker wordt gaan we weer verder.

Ik kan wel enkele uurtjes slapen maar ben vroegtijdig wakker. De levendigheid van een nieuwe dag geeft me weinig kans om uit te slapen. Loop naar beneden, begroet de jongens achter de balie en loop mijn eerste meters over de Main Bazar waar het niet minder druk is als anders. Het voelt goed. Een beetje bewolkt maar het klimaat is zeer aangenaam. Drink mijn eerste bak chai en loop vervolgens richting Connaught Place, het iets moderne centrum op enkele kilometers van de Main Bazar. Hier zijn de telekombedrijven te vinden waar ik mijn tijdelijke abonnementen kan afsluiten. Het is een steeds terugkerend ritueel wat veel geduld vergt en waar ik me goed op voorbereid. Ik verwacht een dringende menigte in de winkel maar het is er ongekend rustig. Wordt door een vriendelijke dame direct doorgestuurd naar enkele jongens achterin en sta binnen 20 minuten weer buiten met alles wat ik nodig heb. Ben eigenlijk stomverbaasd. Een eerste dag in Delhi en het lijkt zowaar nog een mooie te worden ook. Terug in de Main Bazar die meer weg heeft van een markt dan een winkelstraat, loop ik een Sadu tegen het lijf of eigenlijk andersom. Ze leven van wat ze krijgen aangeboden en in dit geval, wat hij graag zou willen hebben. Hij vraagt om een glas lassi. Een soort voedzame milkshake. Nu loop ik niet continue uit te delen maar met een enkele bruine tand nog in zijn mond krijg ik zo’n vriendelijke lach toegeworpen dat ik hem gewoon niet voorbij kan lopen.

Als we bij een van de restaurants zitten krijg ik door dat hij oorspronkelijk uit Jaipur komt maar voor vijf dagen naar Delhi is gekomen om zijn geestelijk leider te bezoeken. Tenminste, dat denk ik te hebben begrepen. Verder dan gebaren komen we namelijk niet. Wel lachen we veel. Hij in het Hindi en ik in het Engels en zo nemen we ook afscheid nadat hij de laatste druppels lassi in z’n baard heeft uitgesmeerd. Het was een mooie ontmoeting. Nee, wat communiceren betreft heb ik beter gezelschap aan Barry. Een Amerikaan die een visum heeft voor 10 jaar en deze ook daadwerkelijk wil gaan uitdienen. Als yogaleraar en masseur weet hij het voorlopig goed uit te houden. Verdient zijn geld op het strand iets ten zuiden van Goa en kan daar de rest van het jaar van leven. Behalve zijn rugzak heeft Barry geen bezittingen en heeft het mooiste leven wat je maar kunt hebben. Zo ervaart hij het zelf in ieder geval en daar gaat het natuurlijk om. Mooi dat er nog van dit soort mensen zijn. We drinken samen enkele glazen chai en laten deze dag langzaam voorbij gaan. Ik wil niet al te laat terug naar het Hare Rama guesthouse omdat ik een goeie nacht wil maken. Morgen is de beurs. Geen strand, geen yoga of massages maar de keiharde werkelijkheid. Vele meters maken en heel veel praten, dat is mijn vooruitzicht. Alles wat nodig is om weer een stap vooruit te maken. We gaan het zien.

Vroeg uit de veren, ontbijten op het dakterras en vervolgens richting het Metropolitan hotel enkele kilometers verderop waar vandaan de bus naar het beursgebouw in Noida vertrekt. Ook dit keer vrijwel geen buitenlandse inkopers in de bus te vinden. Tekenend voor wat ik later op de beurs zal aantreffen. We worden niet aan de voorzijde maar aan de achterzijde van het beursgebouw afgezet vanwege grote tenten die erachter zijn opgezet om nog eens 1000 fabrikanten onderdak te kunnen bieden. Niet dat het aanbod daardoor wordt verbreed maar waarschijnlijk om meer inkomsten voor de organisatoren te genereren omdat je heel veel van dezelfde producten tegenkomt. Fabrikanten betalen ongeveer 15000 rupees/m2. Gelijk aan een 200 euro en dat is naar Indiase maatstaven een aanzienlijk bedrag. Ik kreeg bij aankomst trouwens al vrij snel een klopje op mijn schouder van Soham die vanuit Jodhpur is aangekomen. Omdat ik hier eenvoudig contacten kan leggen en nieuwe trends kan waarnemen is dit een prima plek om te komen, ook al ligt er geen enkele druk op mijn aanwezigheid hier. Zit lange tijd in de lobby om alle ontwikkelingen binnen The Soul of India met Soham door te spreken.

Hij, die een ongelofelijke drijfveer heeft om te slagen en boordevol energie zit. Dat we zullen slagen is een kwestie van tijd, daar zijn we het over eens. We zijn samen al zover gekomen dat het geloof veel groter is dan alle teleurstellingen. Mijn visie omtrent eerlijke handel, het ondersteunen van Indiase kunstnijverheid en de mensen betrokken in deze industrie zal een postief vervolg krijgen. En zo voelt het ook. Iets wat versterkt wordt wanneer ik me met Soham over de beursvloer beweeg. Krijg goede feed back van reeds bestaande relaties en kost het veel minder moeite om fabrikanten warm te maken voor de manier we met The Soul of India werken. Niet kopen maar promoten. E-commerce is populair aan het worden en Indiase fabrikanten beginnen dat nu blijkbaar steeds meer te beseffen. Door de ontspannen sfeer geef ik mezelf ook meer tijd om naar de verhalen van Soham te luisteren. Zoals hij als kind niet zo geliefd was binnen het gezin omdat hij alles opat wat er maar voorhanden was. Niets stond veilig in de keuken waardoor hele maaltijden bedoeld voor het gezin soms in één maag belandde. Niet voor niets kreeg hij heel veel pakken slaag thuis en is later zelfs uit huis verbannen door zijn vader. Op school had hij vaak ruzie maar wilde alleen vechten als er minimaal drie jongens tegenover hem stonden anders vond hij het de moeite niet. Ik moet er nog steeds vreselijk om lachen omdat hij met z’n 1.60 meter en z’n tengere postuur nou niet bepaald indruk maakt. Z’n energieniveau daartegen des te meer. Ondanks het positieve gevoel over de gang van zaken blijven het lange dagen. Anderhalf uur in de bus om er te komen, veel lopen en praten en rond 19.30 weer terug in het centrum. Ik drink er mijn bak chai bij het Grand Sindhi restaurant maar ben vroegtijdig weer in kamer 208 van het Hare Rama guesthouse te vinden. De beste plek om alle drukte achter me te laten. Na drie dagen beursbezoek is het mooi geweest. Morgen ga ik mijn reis plannen richting Jaipur. Vandaag een dag om wat meer contact te leggen met Santosh, mijn webdesigner in Hyderabad. Er moeten veranderingen worden gemaakt met betrekking tot de website en de afgelopen dagen was er weinig tijd om via skype contact te zoeken. Eerst even naar het treinstation alvorens een goede lokatie op te zoeken in Connaught place waar ik mijn werk voort kan zetten. Als ik, na ruim een half uur in de wachtruimte te hebben gezeten voor een van de vier bureau’s zit om een ticket te kopen, blijken er voor morgen geen plaatsen meer beschikbaar te zijn. Vanwege Diwali zitten de treinen vol. Diwali is het Indiase nieuwjaar waarvoor veel mensen reizen. De scholen gaan dicht en iedereen is op weg naar huis om dit samen met familie te vieren. De enige mogelijkheid is om vanmiddag nog te vertrekken. De Ashram Express heeft nog één plek over. Ik aarzel niet en pak deze mogelijkheid.Het enige is nu wel dat ik binnen een paar uur Delhi moet verlaten.

Benut mijn tijd om naar Connaught Place te lopen vanwege een goede internetverbinding en doe al het mogelijke om zaken vlot te trekken. Iets wat me vrij aardig is gelukt. Het is zaterdag en vanwege datzelfde Diwali is het overal druk op straat. Mensen kopen geschenken voor elkaar zoals dat in bepaalde landen met kerst het geval is en daarom is het topdrukte voor de winkeliers in Delhi zoals eigenlijk overal in India. Een groot commercieel circus, zo zie ik het. Eenmaal terug in Main Bazar pak ik m’n spullen en vertrek niet veel later met de metro naar het Old Delhi treinstation. De warmte, het gesleep met baggage en de drukke menigte waar ik me in bevind maken de 30 minuten die ik nodig heb zwaarder dan verwacht. Haal opgelucht adem als ik mijn zitplaats in Coach S3 gevonden heb. Ondanks dit onverwachtse vertrek ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Ben nu eerder in Jaipur waar nog voldoende werk te doen is. Al moet ik afwachten in wat voor mate Diwali invloed gaat hebben op mijn werkzaamheden. In de treincoupe komt een iets oudere man me gezelschap houden. Hij stelt zich voor als Derrick en is afkomstig uit Newcastle. Klein van postuur, kalend, een grijs baardje, draagt een eenvoudig brilletje en is heel netjes gekleed. Hij is onderweg naar Jaipur om een vriend op te zoeken alvorens hij over enkele dagen richting het meer zuidelijk gelegen Kolkata vertrekt. Derrick is fotograaf en gaat voor een Engelse stichting op pad om projecten op de gevoelige plaat vast te leggen. Voor stichtingen en bedrijven heeft hij heel India doorkruist. Was hier voor het eerst in 1974 en heeft alles zien veranderen. Hij vertelt over de tijd dat er vrijwel geen auto’s rondreden in Delhi, geen plastic en coca cola en het straatbeeld nog voldeed aan het beeld zoals je dat ziet in oude Engelse films. Derrick is nog van de oude stempel. Moet nog een paar jaar voordat hij met pensioen gaat maar werkte tot afgelopen jaar nog met een analoge camera. Prachtig om zijn verhalen aan te horen. Het tijdperk dat hij met 50 filmrolletjes op pad ging en bij iedere foto moest nadenken alvorens de ontspanner in te drukken.

Hoe anders is het vandaag de dag met alle digitale mogelijkheden. Ook Derrick heeft zich er uiteindelijk aan over moet geven om toch zijn huur te kunnen blijven betalen. Hij zal er zeker niet gelukkiger door zijn geworden en denkt waarschijnlijk met weemoed terug aan de jaren die achter hem liggen. Na ruim vijf uur reizen komen we in Jaipur aan. Neem ik afscheid van Derrick en laat me door een riksja voor 50 rupees naar het Pink Sun hotel brengen waar Yasir al op me zit te wachten. De eigenaar van het guesthouse die ik al jaren ken en waar ik mijn onderdak vind voor de komende dagen. Hij bied me een prima kamer aan voor 350 rupees. Het is gewoon leuk om na zo’n lange tijd al die mensen weer te zien. Ook bij het Evergreen restaurant waar ik nog iets kan eten en de ietwat verlegen Faruk me weer bediend. Zoals ik eigenlijk door veel mensen begroet of aangesproken wordt. Het geeft een goed gevoel, wetende dat ik in al die jaren dat ik hier kom een goede indruk heb achtergelaten.

Het is zondag en ik besluit om naar het appartement van mijn goede vriendin Niru te gaan. Het ligt net buiten het centrum en is lopend binnen een half uur te bereiken. Meld me eerst even bij Mr Motilal die het complex beheert en ga vervolgens naar het appartement waar ik de afgelopen jaren diverse nachten heb doorgebracht. Als het goed is staat mijn gitaar er nog. Niru had een maand geleden laten weten dat er niemand zou zijn maar bel voor de zekerheid eerst aan. Geen reactie. De sleutel past nog in het slot en open ik de deur.

Voor enkele seconden want ik krijg een hartverknettering wanneer ik oog in oog kom te staan met een agressief ogende hond van een meter hoog en met een bek waar je zo in kunt vallen. Snel dicht dus die deur. Het is de mastiff van Niru. Geen idee wat ze met zo’n kolosaal beest moet maar ze schijnt er heel gelukkig mee te zijn. Ook al woont ze nu zelf in de VAE en wordt de mastiff nu verzorgt door de mensen die haar ouderlijk huis in Jodhpur onderhouden en nu vanwege ziekenhuisbezoek in Jaipur verblijven, zo krijg ik later van Niru te horen. Inclusief Bruno. Nee, ik heb hier wel eens een leuker welkom gehad. Kom nog wel eens terug als de weg veilig is. Het merendeel van deze dag zit ik in de koffieshop bij het hertenpark even verderop. Hier ontmoet ik later ook Kishan, de jongen die mijn was verzorgde en inmiddels getrouwd is en gezegend is met een prachtig dochtertje. Het is mooi om te zien dat het goed gaat met de mensen om mij heen. Hoe het verder met mij verloopt lezen jullie volgende week weer. Groetjes…….Eugen