Week 43 (20 – 26 okt.) 2014

Het was een warme nacht. Ruim boven de 20 graden en de ventilator in mijn kamer draait overuren om voor nog wat verkoeling te zorgen. Toch heb ik redelijk goed geslapen. Ben klaar voor een nieuwe dag, al ben ik benieuwd naar wat me te wachten staat. Heb gisteravond contact gehad met Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur en uit zijn verhaal bleek dat er problemen zijn met de belastingdienst.
Vandaag zal ik alles te horen krijgen want ik ga hem opzoeken in de showroom aan de rand van de stad. Het is nu zeven maanden geleden dat ik Sunil persoonlijk heb gesproken en ook al houden we contact via telefoon en skype, het voelt alsof ik toch iets heb gemist.

Mijn bezorgdheid blijkt echter ongegrond. Er zijn wat oneffenheden wat betreft de inkomstenbelasting maar het valt mee. Een paar dwarsliggende ambtenaren dreigen met acties waardoor zelfs mijn bankrekening geblokkeerd kan worden maar volgens Sunil is dit hele probleem met wat tijd en een paar duizend rupees onder de tafel, binnen korte tijd opgelost. Zoals we eigenlijk alle oneffenheden binnen de organisatie binnen een half uur hebben weggewerkt.
Een prettige meevaller omdat ik veel grotere problemen had verwacht.
Het verstevigd in ieder geval mijn vertrouwen in Sunil en de acties die hij onderneemt om alles hier in India vlotjes te laten verlopen. Al kan er wat communiceren betreft nog wel iets verbeterd worden. Voor enkele uren zit ik in de showroom die vol staat met uit hout gesneden beelden. Drink er chai en praat er met Sunil en Aarkash. De twee broers die de zaak nu in handen hebben nu hun vader zich meer op de achtergrond begeeft. Beiden achter in de twintig jaar oud en belangrijk voor de praktische uitvoering binnen de organisatie van The Soul of India. Eerlijke jongens waarmee ik heel goed overweg kan en die ondanks de gestage ontwikkelingen altijd in mij en m’n doelstellingen zijn blijven geloven. Zoals ik dat gevoel ook kreeg toen ik Soham na lange tijd op de beurs in Delhi weer ontmoette. Keer met een goed gevoel halverwege de middag terug naar het centrum. Pak een lokale bus op Amer Road en laat me door deze bij de Ajmeri Gate afzetten. Een van de grote gemetselde toegangspoorten waardoor je het oude stadsdeel binnen kunt komen. De rit van 20 minuten door het oude centrum kost slechts 10 rupees maar daarvoor moet je ook niet teveel comfort verwachten. Opgepropt sta ik tussen de de mensen die om de 100 meter in en uit de bus geslingerd worden want echt stoppen doet hij niet. Het is maar voor kort en het is de belevenis waarvoor ik het doe. De laatste kilometers loop ik richting het Café Coffee day bij het hertenpark om er verder te werken achter mijn computer. De goeie muziek die ze er draaien en de rustige atmosfeer zijn de perfecte mix om me te concentreren.

Ik heb hier gisteren ook nog even met Kishan gezeten. Dezelfde Kishan door wie ik vanavond ben uitgenodigt om samen uit eten te gaan. Het is zo’n aardige jongen dat ik op z’n aanbod in ga. Zit ‘s avonds in een van de restaurants aan tafel met tegenover me Kishan, z’n vrouw Neesha en hun 12 maanden oude dochtertje Lisa. Kishan is “care taker” zoals ze dat hier noemen. Hij verzorgt vier oudere mensen van in de zeventig die alleenwonend zijn en geen familie om zich heen hebben. Wast ze, kleed ze aan, rijd ze door de stad voor boodschappen, regelt medicijnen, ziekenhuisbezoek, doet de was, maakt schoon en geeft zelfs massages. Een lijst aan werkzaamheden waar hij het de hele dag druk mee heeft. Dankbaar werk waar hij gelukkig ook dankbaar voor wordt betaald. Met de 40.000 rupees die hij maandelijks verdient hebben ze een aangenaam leven. Een eenvoudige jongen waarvoor ik ontzettend veel respect heb. Al voel ik me wel enigszins schuldig als we de rekening voorgeschoteld krijgen maar hij mij verbied ook maar iets te betalen. Er komt een dag dat ik iets moois voor hem terug zal doen. Dit soort mensen verdienen werkelijk zoveel goeds in dit leven. Ik besluit deze mooie avond bij het Evergreen guesthouse. Drink er nog iets en praat met met de Australische Aviv die in Jaipur is voor haar handel in sieraden en edelstenen waar Jaipur bekend om staat. Laat wordt het niet. Om 22.30 gaan de lichten van het terras uit. Tijd voor Faruk om naar huis te gaan en een teken voor de gasten om zich terug te trekken.

Bij het verlaten van het guesthouse zeg ik nog even goedemorgen tegen Yasir die in de kamer tegenover de receptie op het bed ligt. Hij werpt zich op maar laat zich snel weer vallen. Sorry, ik ben nu te moe om te praten, krijg ik te horen. Luier kun je ze niet vinden en lachend loop ik de trap af. Begeef me vroegtijdig naar de showroom van Sunil. Wil er nog enkele productfoto’s gaan maken van producten die vanuit elders zijn aangeleverd. Samen met Aarkash bevind ik me voor enige uren in de fotostudio die we er het afgelopen jaar hebben gecreëerd. Alles gaat voorspoedig. Buiten het fotograferen om praten we over van alles en nog wat. Zijn persoonlijke ontwikkelingen, mijn visie met betrekking tot The Soul of India en natuurlijk het aankomende Diwali festival. Het Indiase nieuwjaar dat over enkele dagen zal plaatsvinden. De officiële datum is 23 oktober maar het festival zelf duurt vijf dagen. Iedereen is op dit moment druk bezig met de grote schoonmaak. Alles moet blinken om Laxmi, de godin van de voorspoed goed te stemmen. Al noemen ze haar in de volksmond de godin van het geld. Ongelooflijk wat een godin teweeg kan brengen. Ik heb hier namelijk nog nooit zoveel mensen zien poetsen en schoonmaken. Vanaf vandaag zullen er olielampjes branden en zullen de huizen en straten verlicht zijn met lichtkabels. Het grootste Indiase festival kun je vergelijken met de kerstdagen en oud en nieuw tesamen. Omdat Diwali ook gepaard gaat met het uitdelen van geschenken is het in de showroom extra druk. Neem daarom vroeg in de middag afscheid van Sunil, Aarkash en de mensen die er werken. Ik zal ze ongetwijfeld weer gaan opzoeken als alle drukke dagen van Diwali achter ons liggen.

In de afgelopen dagen ben ik ook weer ik ook weer in contact gekomen met Rajesh. Een goeie vriend die enkele kledingzaken had in een ondergrondse markthal en waar ik de afgelopen jaren met regelmaat binnenstapte om samen chai te drinken. Na een telefoontje staat hij binnen tien minuten met zijn scooter voor de showroom van Sunil. Hij woont in deze wijk van de stad en heeft er net een nieuw kantoor welke hij me graag wil laten zien. Rajesh zit tegenwoordig in het onroerend goed, zo krijg ik te horen zodra we onderweg zijn. Als we bij het kantoor aankomen zie ik een sfeerloze, vrijwel lege ruimte. Er staan enkele plastic stoelen, een klein bureautafeltje en er ligt een matras op de vloer. Niets geen computers of iets waardoor het op een kantoor zou lijken. Allemaal niet nodig, zegt Rajesh. We hebben een mobiele telefoon en daar gebeurd alles mee. Gezien de grote pakken bankbiljetten die uit het laadje tevoorschijn komen zal het ongetwijfeld zo werken. Voor even bezoeken we zijn woonhuis om zijn vrouw en kinderen gedag te zeggen maar daarna moeten we snel terug naar het kantoor om mijn komst te vieren. Niet alleen om te praten maar ook om te gaan drinken. Iets wat hij liever voor zijn vrouw verborgen houd. Samen met zijn zakenpartner Atu, een gepensioneerde bankmedewerker, zitten we in het kantoor. Zij aan de wisky, ik aan halve liters Godfather. Een stevig Indiaas biertje.  Enige tijd later komt er nog een goede vriend van Rajesh aanschuiven die nog grotere stapels bankbiljetten uit zijn zak haalt en ik me begin af te vragen in wat voor wereld we hier terecht zijn gekomen. De mannen zijn duidelijk aan het rentenieren. Doen dit soort werk puur als tijdverdrijf en als extraatje op hun al verworven maandelijkse inkomsten. Atu vanwege een goed pensioen en Rajesh die diverse kledingzaken in de verhuur heeft.

Mannen met mooie verhalen die naar gelang de drank vloeit steeds mooier worden. Lachend nemen we na enkele uren afscheid. Rajesh wil weer op tijd thuis zijn om de schijn op te houden en ik heb voorlopig wel even genoeg Godfathers gezien. Laat me door een riksja bij de MI Road in het centrum afzetten en bevind me nog een paar uur bij het Evergreen restaurant voordat ik deze dag verder aan me voorbij laat gaan. Het was er weer een met een gouden randje.

Omdat iedereen in de stad in de ban is van Diwali zal ik me de komende dagen voornamelijk focussen op zaken die ik met de computer kan doen. Ben vrijwel de hele ochtend bezig om de gisteren gemaakte productfoto’s te bewerken en mails te beantwoorden van producenten die ik op de beurs heb ontmoet. Alles op een heel ontspannen manier. Voel geen druk om zaken snel af te handelen en geniet eigenlijk van alle drukte om me heen. De opgewonden sfeer die de mensen bezighoud vanwege het aankomende Diwali. Topdagen zijn het voor winkeliers omdat iedereen als een gek aan het inkopen is geslagen. Zo ook Rajesh. Hij heeft gebeld dat hij aan in de buurt aan het winkelen is en wil graag dat we samen gaan lunchen. Aangezien ik na een aantal uren wel in ben voor een break ontmoet ik hem in de marktplaza en rijden we niet veel later richting het oude stadcentrum van Jaipur. Ik verwacht een restaurantje binnen te lopen maar via enkele steegjes komen we terecht in een vrij donkere ruimte. Hier en daar zitten een paar mannen. Op de tafels voor hun grote flessen bier als teken dat we in een bar zijn beland.

Er zal dus eerst weer gedronken worden. Duidelijk afgesproken werk want Atu komt vlak na ons de bar binnenwandelen en maakt onze andere grote vriend even later de set compleet. Ik hoop alleen niet dat we op herhaling gaan want eerlijk gezegd vond ik het wel weer even mooi geweest na die Godfathers van gisteren, al wil ik nu geen spelbreker zijn. Het blijft gelukkig bij één biertje.  Neem na iets gegeten te hebben in het naastgelegen restaurant lachend afscheid van de drie mannen en begin aan de wandeling terug naar het Pink Sun hotel. Lopen door het oude centrum van Pink City, zoals Jaipur ook wel wordt genoemd, is altijd indrukwekkend. De vele roze geschilderde monumentale panden waarin winkeltjes zijn verscholen, de vele marktkooplui die de straten vullen en de voortdurende stroom aan verkeer vormen een enorme levendigheid. Vreselijk vermoeiend, maar absoluut de moeite waard om een keer mee te maken. Toch begeef ik me liever in het rustigere deel buiten de oude stadsmuren. De vertrouwde koffieshop waar ik de draad van vanmorgen weer oppak. Als ik later in de avond terug kom bij het Pink Sun hotel zit Yasir, de jonge eigenaar, op de bank tegenover de receptie. Samen met nog een Chinese gast praten we over de ontwikkelingen van beide landen. De positieve en negatieve gevolgen die de grote economische groei teweeg heeft gebracht. Het onderwerp klinkt zwaarder dan het in werkelijkheid is want er wordt heel veel gelachen. Vanavond zitten India en China duidelijk op één lijn. En zo hoort het ook.

De grote dag van Diwali is aangebroken. Het is meteen een stuk rustiger op straat. Veel winkels zijn gesloten en besteden mensen de komende dagen meer aandacht aan hun familie. Onderweg naar de vertrouwde koffieshop bij het hertenpark komt er een jongen naast me lopen. Gekleed in keurig pak en met glimmende schoenen aan zijn voeten. Met een grote smile zegt hij dat hij voor een paar uur naar kantoor gaat. Als enige moslim op zijn werk deelt hij ook mee in de vreugde van Diwali. Ze zullen zoetigheden uigereikt krijgen en waarschijnlijk een bonus krijgenvanwege de behaalde resultaten in het afgelopen jaar. Zoals hij zijn er niet heel veel hier. De meeste Indiase moslims doen namelijk niets aan Diwali. Geen verbroedering zoals dat in het zuiden van India vaker voorkomt. Waar christenen, moslims, hindoestanen en buddhisten ook elkaars feestdagen vieren. Vandaag zijn het ook de moslims die de koffieshop vandaag draaiende houden. Ben er een lange tijd in alle rust aan het schrijven en ben pas laat in de middag terug bij het Pink Sun hotel. Wil voor zonsondergang in het oude centrum binnen de stadsmuren zijn om het lichtjesfestival, zoals Diwali ook wel wordt genoemd, daar te kunnen beleven. Wegen zijn er gedeeltelijk afgesloten en de sfeer dat er iets staat te gebeuren is duidelijk voelbaar. Langzaam gaat de zon onder en krijg ik steeds meer vrouwen te zien in prachtig gekleurde sarees. Ze lopen van tempel naar tempel om er een brandend olielampje achter te laten en zo de goden goed te stemmen als onderdeel van de rituelen voorafgaand aan het grote vuurwerkspektakel dat zo direct zal losbarsten. Het lijkt alsof ik me in twee werelden begeef. De vrouwen in al hun schoonheid die vol eerbied hun rituelen uitvoeren, zich elegant door de menigte voortbewegend en de nog vele marktkooplieden die bezig zijn met het slijten van hun laatste handel.

Een schouwspel waardoor het vrijwel autovrije centrum nu een wonderbaarlijk aanblik heeft gekregen. Bij de Lord Rama tempel blijf ik een tijdje kijken naar de honderden vrouwen die de tempel in en uit lopen. Met een prachtig beeld op mijn netvlies ga ik terug. Wil binnen zijn voordat het onweer losbarst. Want daar gaat het op lijken. Het knalwerk wat hier en daar al is begonnen overschrijd duidelijk het aantal acceptabele decibels en daar wil ik me niet aan blootstellen. Het zal een van de weinige keren zijn dat ik over een verlaten MI Road kan lopen. Bij het hotel houd ik Yasir gezelschap en zie de lucht opkleuren door het vuurwerk wat in grote hoeveelheden wordt afgeschoten. Happi Diwali, laat het een mooi jaar worden.

Na de dagen van Diwali is alles gesloten. Mensen bezoeken familie om zoetigheid uit te delen en elkaar Happy Diwali te wensen. Ik heb besloten deze dag Jaipur te verlaten en richting Pushkar te reizen. Een plaats die op de route ligt richting Jodhpur. Aangezien ik weinig kan aanrichten de komende dagen een prima plek om te verblijven voor enkele dagen. Pushkar is een klein plaatsje in India die ik op mijn allereerste reis naar India heb bezocht, nu zo’n 14 jaar geleden. Eerst neem ik een deluxe bus van het centrale busstation richting Ajmer en van daaruit een lokale bus richting mijn eindbestemming.

Pushkar staat bekend om het heilige meer en de jaarlijks terugkerende kamelenbeurs. Volgende week is het weer zover. Zelf zal ik dan in Jodhpur zijn. Het nu nog rustige dorp zal overstelpt worden met bezoekers en handelaren uit de wijde omtrek. Ook deze lokale bus zorgt weer voor de nodige entertainment. De achterruiten zijn gesneuveld en worden nu afgedekt met stukken golfplaat. Het dak is hier en daar gescheurd waardoor het bij iedere hobbel lijkt alsof de bus als een kaartenhuis in elkaar zal zakken. De meer dan 80-jarige vrouw tegenover me maakt zich niet druk. Waarom zou ik dat dan wel doen. Haar gebit is inmiddels al naar de andere zijde vertrokken maar haar vriendelijke glimlach is nog steeds aanstekelijk. Vol trots strijkt ze nog eens door haar lange grijze haar wanneer de wind deze voor haar gezicht blaast. Na een klein uur komen we aan in Pushkar en vind er een kamer in het Bharatpur guesthouse dat gebouwd is aan de oevers van het kleine meer. Een simpele kamer maar het uitzicht vanaf het hotel is prachtig. Loop in de middag door de winkelstraat en drink er chai. Veel meer is hier ook eigenlijk niet te doen. Mooi voor een paar dagen rust. Praat bij het hotel voor enige tijd met Natalie en Nina uit Frankrijk maar ben vroegtijdig in mijn Cinderella kamer te  vinden welke rondom is voorzien van roze tegels tot aan het plafond. Hoe blijer kun je me maken. Snel het licht uit.

Na een goed onbijt bij een van de vele restaurantjes wil ik vandaag de buurt eens verder gaan verkennen. Op de open vlaktes buiten Pushkar zijn de voorbereidingen voor de fair al in volle gang. Handelaren van ver buiten de regio zijn al aangekomen. Op het terrein worden overal tenten opgezet. Ze fungeren als slaapplaats maar ook als marktkramen en bieden beschutting voor de vele paarden die hier ook verhandeld worden. Het is overdag namelijk ver boven de dertig graden. Behalve de tenten staan er ook honderden kamelen verspreid op het terrein. Geduldig wachtend op een nieuwe eigenaar. Kamelen die hier tussen de 450 en 750 euro moeten opbrengen, zo laat ik me vertellen door een vrouw die me aanmoedigt een rondje door de woestijn te maken op haar opgezadelde kameel. Als toeristische attractie. Ik laat het aanbod aan me voorbij gaan. Heb het bij een eerder bezoek aan Pushkar al beleefd en kan me de pijn in mijn dijen nog goed herinneren. Met een redelijke indruk van wat hier straks staat te gebeuren vul ik de verdere tijd met het op en neer wandelen van de drukke winkelstraat, lijkende op de Main Bazar in Delhi en het drinken van chai in een van de vele restaurants. Ontmoet er Dave, een Engelse bouwvakker die voor het halve jaar klust om geld te verdienen en daarmee het overige deel van het jaar kan reizen. Iets wat de 55-jarige Dave wel wat gaat tegenstaan omdat zijn lijf steeds meer begint tegen te stribbelen. Iets waardoor hij nu op zoek is naar alternatieven. Wil mensen leren fotograferen in combinatie met een rondreis op de motor. De ideëen zijn er, nu de uitwerking nog. Na enkele dagen Pushkar vindt ik het mooi geweest. Boek voor morgen een busticket naar Jodhpur en maak de dag vol bij het Lake view hotel waar vandaan je een prachtig uitzicht op het meer en verscholen bent van de drukte op straat.

De drukte die alleen maar zal toenemen in de komende dagen. Heb er contact met Santosh omtrent de veranderingen binnen de website en praat er met een heel aardig ouder stel uit Nieuw Zeeland die voor 40 dagen door het indrukwekkende India reizen. Als ik de foto’s te zien krijg waar ze zelf vandaan komen is het voor hen absoluut geen straf om straks naar huis te gaan. Een eiland met veel natuur, witte stranden en prachtige baaien. Slechts 8000 inwoners. Het blijkt maar. Zelfs leven in een paradijs kan een sleur worden. Voorlopig houd ik het hier nog wel even uit. Tot later!

Eugen