Week 42 (Ma.15 okt. – Zo.21 okt.) 2012

Nu Katrin naar huis is vertrokken begint de nieuwe week met de beurs in Delhi. Dagen waar ik me weer moet focussen op de vele nieuwe mogelijkheden die deze beurs me kan bieden. Sta vroegtijdig op om vervolgens richting een opstapplaats van de bus naar de beurs te lopen. Een kleine 10 minuten vanaf het Hara Rama guesthouse waar ik inmiddels mijn vertrouwde kamer heb betrokken. In de bus een redelijk aantal buitenlandse inkopers. Fransen, Italianen en diverse Scandinaviërs. Rijdend door de straten van Delhi wijzen ze naar een groepje kinderen die bij het stoplicht in de middenberm aan het ravotten zijn. Zich even een moment niet bezighouden met het bedelen bij stilstaande automobilisten.

Ik merk aan het gedrag van sommige inzittenden dat dit de eerste keer is dat ze India bezoeken. De manier waarop men kijkt naar het leven op straat vanuit de veilige kooi waarin we zitten. India door hen voornamelijk gezien wordt als een land waar je voor scherpe prijzen producten kunt kopen vanwege de lage arbeidskosten. Al wordt dit een steeds moeilijker verhaal in India. De economische groei schroeft de salarissen wel op maar  arbeiders in deze industrie zijn steeds moeilijker te vinden. Het is een proces wat al jaren in gang is maar nu steeds duidelijker zichtbaar wordt. Jonge mensen willen niet meer in fabrieken werken vanwege de slechte arbeidsomstandigheden. Zullen er steeds meer oude ambachten verdwijnen en is het de vraag of er over 20 jaar nog steeds kunstnijverheid te vinden is in India. Het is de reden waarom ik gestart ben met The Soul of India. Om te laten zien dat je prachtige kunstnijverheid kunt blijven kopen en dit op een eerlijke manier kan worden gedaan. Een manier welke ook aantrekkelijk is voor jonge talenten en deze vorm van arbeid behouden blijft voor de toekomst. Op de beurs heb ik contact met Soham en lopen samen een deel van de dag over de beurs. Zien duizenden producten aan onze ogen voorbijtrekken en leggen contacten met enkele exporteurs. Een nadeel is dat men hier niet graag kleinschalig denkt. Veel deelnemers van de beurs zijn alleen geïnteresseerd in de grote afnemers. En daar horen wij nu eenmaal niet bij. Er wordt veel gepraat, overlegt en bereiken we gelukkig ook goede resultaten. Niet dat we afhankelijk zijn van nieuwe producten. Hoe meer medewerking we krijgen, des te beter. Ik laat me op het eind van de middag weer afzetten bij een van de luxe hotels waar buitenlandse gasten hun onderkomen vinden en wandel zelf terug naar de Main Bazar.

Het is inmiddels 19.00 uur en na wat gegeten te hebben geloof ik het wel. Heb alleen nog een ontmoeting met Theres. Een 28-jarige vrouw uit Berlijn die ik anderhalf jaar geleden heb ontmoet en die nu even in Delhi is om verder door te vliegen naar Nepal. In het restaurant van het Ajay guesthouse verteld ze vol enthousiasme over haar avonturen in het afgelopen jaar en de tijd die ze net in noord India heeft doorgebracht. Probeer daarna nog wat aan mijn blog te schrijven maar kamer 208 in het Hare Rama guesthouse is de beste plek om de laatste uren van de dag af te ronden.

Ben ook vandaag weer op de beurs te vinden. Wederom veel contact met Soham die werkelijk zeer enthousiast zijn werk doet. Daartegen laat Kunal het volledig afweten. Heb geen idee waarom ik geen contact met hem kan krijgen en dat voelt een beetje waardeloos. Dit is onze kans om ons te promoten bij de fabrikanten die zich hier presenteren. Kan het ons heel veel reistijd besparen door nieuwe contacten te leggen en mensen achter ons te scharen. Daarnaast heb ik vanuit Duitsland een minder leuk bericht gekregen. Katrin heeft een zeer slechte terugvlucht ervaren en voor nader onderzoek moet ze nu voor enkele dagen in een Tropisch ziekenhuis blijven. Het is even niet de beste dag die ik hier heb, ook al heb ik nog wel vluchtige contacten met Mr. Rakesh Kumar and Mr. Srivastava. De twee beursorganisatoren welke een hoog aanzien hebben in de handicraft industrie hier in India. Het feit dat ze me nog herkennen en weten waar ik voor sta is een meevaller. Heeft Mr. Srivastava het zelfs over het maken van een afspraak, al ben ik daar nu even niet mee bezig. Wil na drie dagen beurs liever eerst contact zoeken met Mr. Yadav van FTFI (Fair Trade Forum India). Met hem heb ik al meerdere gesprekken gevoerd en wil hem graag weer eens opzoeken. Wil de Fair Trade organisatie direct betrekken bij het proces van The Soul of India als bevestiging dat we daadwerkelijk zaken willen veranderen. Ook naar de buitenwereld toe een belangrijk signaal.

Het is me gelukt een afspraak te maken met Mr. Yadav. Zit om 10.00 uur in de metro richting het kantoor van FTFI, gevestigd in de Sukhdev Market op 30 min reizen van de Main Bazar. Moet even zoeken maar bij aankomst zie ik Mr. Yadav met een grote glimlach achter zijn bureau zitten. Meteen neemt hij me mee naar het enige afzonderlijke kantoor dat er op de afdeling te vinden is. Achter het enige bureau dat er staat zit een vrouw van rond de 60 jaar. Het is Mrs. Padmini, de nieuwe executive director van FTFI en de opvolger van Mr. Mallik waarmee ik eerder veel contact heb gehad. Het grote verschil is dat Mrs. Padmini zeer enthousiast is over mijn plannen en mogelijkheden ziet om dit verder uit te bouwen. Het gesprek van enkele uren is vruchtbaar. Of er daadwerkelijk snel mee aan de slag zal worden gegaan zal ik komende maandag horen. Dan zal zij zich verder hebben gebogen over de informatie die ik eerder heb toegezonden. Afwachten dus. Ik laat het maar gewoon op me afkomen. Ben wel blij dat de instanties weer even geprikkeld zijn. Er moet toch een keer iets goeds uitkomen zou je zeggen. Zelf focus ik me op het werk in het veld. Ben ik met Kunal in gesprek geweest over de gang van zaken en zullen er onduidelijkheden uit de wereld moeten worden geholpen alvorens verder te gaan. In deze fase is er namelijk geen tijd om gas terug te nemen. Wil ik me de komende weken voornamelijk gaan inzetten om de scherpe randen van het concept verder te polijsten waardoor het proces een soepele voortgang kan doormaken. Binnen korte termijn moeten er resultaten worden geboekt en moet blijken of mijn visie daadwerkelijk een toegevoegde waarde zal zijn in het netwerk aan e-commerce winkels. Het zullen spannende maanden worden. Met mijn webmaster Santosh ben ik met regelmaat in gesprek en deze heeft grote vorderingen gemaakt bij het online zetten van de nieuwe collecties, zo heeft hij me laten weten. Alles rolt dus nog steeds de goede kant op. Het kneden van de stugge klei lijkt zijn juiste vormen aan te gaan nemen.

En….het wordt tijd. Heb de afgelopen periode zoveel van mijn energie verbruikt door alle vertragingen en moeilijkheden die telkens opduiken dat ik toe ben aan een positieve resultaat met The Soul of India. Het uur van de waarheid zit er aan te komen. In de avond geniet ik vrijwel dagelijks van een massala chai bij een van de chai shops. Raak er in gesprek met Stefan uit Frankrijk. Goedlachs en vol humor worden alle ervaringen in India besproken. Hij is in zijn thuisland werkzaam op de markt en verkoopt een grote diversiteit aan sjaals uit Bali. In heel zijn doen en laten duidelijk te merken. Het zijn gezellige uurtjes waarbij veel gelachen wordt.

Er is goed bericht gekomen vanuit Jaipur. De registratie is afgerond en kan ik de komende week een eigen bankrekening gaan openen om lokale transacties uit te gaan voeren. The Soul of India als onafhankelijke onderneming in India, gericht op het importeren en exporteren van producten vanuit India zonder afhankelijk te zijn van Indiase partners. Na lange tijd van onzekerheid kunnen we nu officieel van start. Komende week zal ik richting Jaipur reizen om daar de zaak verder af te handelen. Katrin is gelukkig ook weer thuis en herstellende van de ongemakken en dat geeft ook een stuk rust. Het voelt namelijk waardeloos om iemand, na 3 weken samen te hebben gereisd, zo te zien thuiskomen. Zelf heb ik vandaag  trouwens ook een vlucht naar Europa geboekt. Staat er op 10 november een vlucht richting Amsterdam op het programma. Vanaf dan zal ik tot eind van het jaar weer in Europa te vinden zijn. Proberen de website van daaruit te gaan promoten en verkopen te stimuleren. Het is de volgende fase in het proces om The Soul of India op te waarderen als betrouwbare handelspartner in India. Mochten er lezers zijn die me daarbij kunnen helpen, schroom niet om contact te zoeken. Alle hulp is welkom.

Bij de chai shop is het druk vandaag. Schuif aan bij een paar oudere dames die aan het tafeltje zitten met goed uitzicht op de straat. Blijkt al snel dat ze allemaal afkomstig zijn uit België. Vlaanderen wel te verstaan en dus kunnen we gewoon Nederlands praten. Net gisteren aangekomen in Delhi om na enkele dagen de reis voort te zetten naar Puri. Een plaats aan de kust in het zuid-oosten van India. Een van de vier dames zal er gaan vrijwilligerswerk gaan doen in een ziekenhuis voor leprapatiënten. Iets wat ze vrijwel ieder jaar doet. Buiten dat heeft ze net op straat een jongen met ware brandwonden aan zijn benen verzorgt en verbonden met nieuw gaasverband. Een prachtige daad in de korte tijd dat ze hier is. Geeft hem zelfs gaasverband mee om het de komende dagen te vernieuwen. Hoe beter kun je geholpen worden zou je zeggen. Een paar uur later zie ik dezelfde jongen op straat, ontdaan van zijn verband. Mijn mond valt open van verbazing. Heeft het waarschijnlijk afgedaan om zijn wonden te kunnen laten zien en zo meer geld op te kunnen halen. Ik kom in contact met iemand die zich wederom om hem bekommert. De oude Engelse man heeft hem gisteren 1000 rupees gegeven en heeft hem naar een ziekenhuis gebracht voor verzorging. Ten tijden van de afspraak met de betreffende arts was hij echter nergens meer te vinden. Het is de keiharde realiteit. Iemand die nodig hulp heeft, het krijgt aangeboden, maar er vervolgens geen gebruik van maakt of wil maken. Eigenlijk te bizar voor woorden. Is het leven als bedelaar dan werkelijk zo ingestampt dat dit het leven is wat ze willen leiden. Er zelfs mensen zijn die bewust wonden creëren om geld bij elkaar te kunnen verzamelen. Soms uit vrijwillig eigen keuze maar soms ook gedwongen door bendes die kinderen kidnappen en deze vervolgens de straat op sturen om geld bij elkaar te bedelen. Het zijn trieste berichten die de afgelopen week uitgebreid in de krant stonden.

Nog geen half uur later raak ik in gesprek met een zeer vriendelijke man die nieuwsgierig is over mijn verblijf in India. De 65 jarige Indiase man, keurig gekleed en een blauwe tulband dragend, is woonachtig in Engeland maar naar Delhi overgevlogen om afscheid te nemen van zijn overleden 90-jarige vader. Hij is wat langer gebleven vanwege het overschrijven van het ouderlijk huis met een waarde van ruim 9 miljoen euro. Zijn vader was een zeer belangrijk diplomaat tijdens de Vietnam oorlog en een graag geziene gast in diplomatieke kringen Vluchtig laat hij me foto’s zien via zijn mobiel. Van zijn vader maar ook van hemzelf. Zijn recente verblijf op Buckingham Palace en diverse foto’s waarop hij samen met Prince Charles en Queen Elizabeth te zien is. Hij geniet duidelijk nog steeds van de diplomatieke contacten die zijn vader gedurende zijn leven heeft opgebouwd. Zo ook met deze woning. Normaal duurt het maanden voordat je zoiets klaarspeelt vanwege alle bureaucratie, nu een kwestie van slechts enkele dagen. Alleen omdat men mensen kent en geld een ondergeschikt positie heeft voor de steenrijke vastgoedmakelaar uit Londen.

Het zijn de enorme contrasten waarmee ik wordt geconfronteerd. De enorme rijkdom die hier in India te vinden is. Het eigenlijk beschamend is dat zoveel buitenlandse organisaties zich verantwoordelijk voelen voor al het leed dat er in India plaatsvindt. Zoals de Belgische dames zich bekommeren om een weeshuis in het Puri. Alleen omdat India zelf niet in staat is de corruptie in te dammen en bij machte is om het op te nemen voor de onderkant van de samenleving. De geldkraan stroomt hier aan alle kanten maar vult voornamelijk de badkuipen van de bevolkingsgroep die al redelijk tot goed gevuld is. “Geld is de wortel van al het kwaad!” Het  zijn de woorden die ik van mijn vader heb meegekregen. Hij heeft weer eens gelijk….helaas. Het moet zo zijn.

Deze week is een intensieve week geweest waarbij mijn gevoelens schommelden tussen leuke en minder leuke berichten. Gelukkig is alles naar het goede gekeerd en ben ik nieuwsgierig wat de komende week me zal brengen. De uitslag van Mrs. Padmini van FTFI omtrent mijn plannen met betrekking van Fair Trade in India, Santosh die grote vorderingen zal overleggen met betrekking tot de website en Kunal die proefmodellen voor Katrin heeft afgemaakt en zijn werk voor The Soul of India weer vol motivatie zal voortzetten. Het zijn gegevens waarmee ik verder kan. Ik, die India even zal verlaten om de batterijen op te laden. Nodig om de strijd aan te kunnen blijven gaan met alle veranderingen die hier in India op handen zijn. Hopende op spoedig positieve resultaten. Hopen, want zekerheid wordt niet geboden.