Week 44 (26 okt.-1 nov.) 2015

Vandaag zal ik de rest van de modellen uitwerken op grote platen hardboard zodat deze als mallen gebruikt kunnen worden door meerdere fabrikanten. Door iedereen te begrijpen en waardoor ik in de toekomst geen onnodige problemen tegenkom. Samen met Soham rijden we naar een groothandel waar deze platen verkrijgbaar zijn en laten ze bij het grote pand van Soham afleveren. Terwijl ik in de ruimte beneden aan het werk ben heeft hij afspraken met diverse andere mensen. Omtrent zijn werk als bouwkundig ingenieur, voor de NGO’s waar hij zich voor inzet en zijn werkzaamheden voor de lokale verkiezingen. Een man met ongelofelijk veel energie, soms iets te veel wil ik bijna zeggen.

Op zijn visitekaartje promoot hij zichzelf op zoveel fronten en in zoveel kleuren dat je er bijna duizelig van wordt. Het geeft iets aan van zijn enigszins chaotische manier van werken. Toch kan ik hem voor geen goud missen omdat Soham niet in problemen denkt maar in oplossingen. Moet altijd weer lachen als hij voor de zoveelste keer zijn lijfspreuk opzegt; “Just give me a few minutes, I will solve all your problems!” Vandaag gelukkig niet nodig want alles verloopt naar wens. Wil alleen wel op tijd terug naar het guesthouse omdat vanavond een lange treinreis op de agenda staat richting Delhi. Nog even genieten van de rust in het Om café om enkele mails te versturen en er iets te eten. Over een dikke week zal ik hier weer terugkomen om verder te werken aan de proefmodellen die dan, als het goed is, al in een vergevorderd stadium zijn afgerond. Wanneer ik bij het guesthouse mijn baggage bij elkaar verzamel kom ik tot mijn verbazing Virgini tegen. De Franse dame die nu eigenlijk in een ashram ergens buiten Jodhpur zou moeten zitten. Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak, hoor ik haar zeggen met enige teleurstelling in haar stem. Het mocht allemaal niet zo zijn. De voorpret was dus uiteindelijk veel mooier dan de werkelijkheid. Veel meer informatie over het gebeurde krijg ik niet want er staat beneden een riksja op me te wachten. Neem kort afscheid van Anil en Ashees die het restaurant op het dakterras onder zijn hoede heeft en begeef me richting het mooie station van Jodhpur. Een mooi met bogen opgemetselt gebouw met in de toren een grote klok en ervoor een prachtige oude stoomlocomotief, als monument van een ver verleden en met warm licht beschenen. De Mandor Express staat al klaar langs perron 1. Moest dit keer genoegen nemen met een onderste bed en hoop maar dat iedereen net zo graag wil slapen als ik. Zittend in de trein komt namelijk de vermoeidheid van de afgelopen dagen naar boven. Vraag naar degene die het ticket voor het bovenste bed heeft maar die is helaas nog niet gearriveerd. Wel zit er een jongen in de coupé die even verderop een door mij gewenste slaapplaats heeft.

Hij biedt me deze aan en zonder enige twijfel accepteer ik deze. Lig binnen een paar minuten horizontaal. Zal dit voor de komende tien uur ook met veel plezier volhouden. De reis gaat voorspoedig. Het is rustig in de trein en kan zelfs met regelmaat een poosje slapen. Wanneer het langzaam licht begint te worden bereiken we zonder vertraging het Old Delhi station. Het is echter niet mijn eindbestemming. Zal na een uur wachten mijn reis vanaf dit station per trein voortzetten richting Moradabad. Een plaats op honderdvijftig kilometer ten zuid-westen van Delhi. Geen vreselijk grote afstand maar de trein heeft er toch drieëneenhalf uur voor nodig voordat we het station van deze stad bereiken. Bel Anwer dat ik ben aangekomen en wacht rustig op zijn komst. Moradabad, de stad die bekend staat om zijn staalindustrie en waarover vrijwel altijd een grijze waas van smog hangt door de enorme luchtverontreiniging. De bladeren van de bomen zijn er verscholen onder een dikke laag stof en vuiligheid. Snap niet dat mensen in zo’n stad willen of kunnen wonen en leven. Anwer heeft me inmiddels gevonden en stopt met zijn auto voor de ingang van het station. We besluiten om direct door te gaan naar zijn nieuwe fabriek ver buiten de drukte. Voel me niet erg fit na de lange reis maar wil zaken hier liever zo snel mogelijk afhandelen. De fabriek is in aanbouw en ligt vreemd genoeg in een dorpje, bestaande uit slechts een tiental huizen, ver buiten het stadscentrum. Omgeven door boerenakkers die worden afgebakend door rijen bomen. Werkelijk groene bomen dit keer. Een gebied waar nog stilte en rust te vinden is. En….frisse lucht. Niet geheel onbelangrijk. Mijn vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik me weer focus op de reden van mijn bezoek. Modellen bekijken en hier en daar veranderingen proberen door te voeren waardoor de collectie een unieke uitstraling krijgt. Het geeft me energie om zo bezig te zijn. Tussendoor krijg ik in het tijdelijke houten kantoor een uitgebreide maaltijd van rijst en kip voorgeschoteld die door de vrouwen thuis is klaargemaakt. Eet kleine porties omdat de hete specerijen nu eenmaal niet aan mij besteed zijn maar dat kennen ze hier niet.

Mijn bord wordt continue ongevraagd bijgevuld. Krijg geen kans om te bedanken. De grote pan met kippepoten in het midden van de tafel is binnen korte tijd leeggeroofd door de vier hongerige wolven die om me heen zitten. Een daarvan is Anwer van wie ik nu begrijp waarom zijn witte blouse steeds strakker om zijn al gevulde buik begint te zitten. De stapel afgekloven kippepoten op zijn bord wordt namelijk in snel tempo groter. Moet vreselijk lachen om de enorme eetlust van mijn tafelgenoten. Op het eind van de middag wil ik het liefst nog naar een andere producent maar deze heeft laten weten dat er pas morgen weer ruimte is om langs te komen. Er zit niets anders op dan terug naar het centrum te gaan om er een kamer in een hotel te boeken. Ik attendeer Anwer op een goedkoop hotel op Station Road waar ik eerder heb verbleven maar hij heeft iets anders op het oog. Een paar straten verderop zet hij zijn auto langs de kant om er even een hotel binnen te lopen. Komt na vijf minuten terug met de mededeling dat alles geregeld is. Hij wilde me liever een goede kamer aanbieden buiten de drukte en dit is een goede optie. Het is een luxe hotel en de kamer is echt prachtig maar ver boven het budget zoals ik had aangegeven. Alles erop en eraan. “Maak je niet druk over de rekening”, zegt Anwer wanneer hij afscheid neemt. Alles is al afgehandeld en betaald. Ik kijk enigszins verbaast en bedank hem meerdere keren voor dit genereuze gebaar wanneer hij lachend de hotelkamer verlaat. Een moment van intense dankbaarheid. Een mooie badkamer, een groot twee-persoons en opgemaakt bed, een flatscreen aan de wand. Wat kan ik hier enorm van genieten en ga dat dan maar doen ook.

Heb met Zeeshan afgesproken dat hij me om 9.00 uur komt ophalen. Dit is degene wiens fabriek ik vandaag ga bezoeken. Ben op tijd wakker en werk nog wat dingen uit voor producten die in Jodhpur moeten worden gemaakt. Alles moet doorgaan terwijl ik onderweg ben. Op de fabriek van Zeeshan gaat alles ook volgens plan. Binnen enkele uren is alles besproken en is het alleen wachten tot de producten gereed zijn om te worden verzonden. Dit zal ongeveer een maand in beslag nemen. Voor mij tijd om terug te gaan naar Delhi. Treintickets zijn onmogelijk te krijgen op zo’n korte termijn en dus is de enige mogelijkheid de bus. Overheidsbussen in dit geval. Niet erg comfortabel maar ik moet het er mee doen. Wanneer ik bij een busstop ben afgezet en de bus aan komt rijden zie ik de drukte al op me afkomen. In een overvolle bus probeer ik een plaats te zoeken. Kijk naar voren en word door de chauffeur naar de bank naast hem verwezen. Gooi mijn bagage op de stapel tassen die op de stalen kap liggen waaronder de motor zich bevindt, tussen mij en de chauffeur in. Het voelt weer als vanouds, al ontbreken nu de kooien met kippen. Kan ook wel weer genieten van deze chaotische toestanden, wetende dat Delhi binnen drie tot vier uur is bereikt. Naast me zit een klein meisje van ongeveer drie jaar oud.

Onschuldig kijkt ze omhoog en geeft me een glimlach zodra ik naar haar lach. In haar hand een groen doorzichtig plastic zakje met drie aardappelen. Waarschijnlijk op de markt gekocht en nu onderweg naar huis. Geen idee met wie ze hier is gekomen. Ik houd mijn hand op de bank net aan de andere kant van haar om te zorgen dat ze niet van het houten bankje valt. Hoe zal zij haar kinderjaren beleven? Voor even mag ik er toeschouwer van zijn en dat voelt bijzonder. De chauffeur baant zich ondertussen een weg door de drukte. Star voor zich uitkijkend en kauwend op een stuk pruimtabak. Doet alles duidelijk op routine. Met regelmaat moet hij de claxon laten horen om vrij baan te krijgen. Deze activeert hij door sluiting te maken en een stalen draadje tegen een stalen pijp te drukken. Ik sta met grote ogen te kijken en lach van binnen. Wat prachtig dit. Geen Hi-Tec maar een simpele en praktische oplossing zoals je die alleen in India vind. De bus stopt onderweg op slechts een paar plaatsen en komt na ruim vier uur rijden aan in een buitenwijk van Delhi. Vanaf hier kan ik met de metro het laatste stuk afleggen naar het centrum. Het is rond 16.00 uur en de metro is nog niet zo vol als in het spituur dat over enkele uren begint. Kan zitten op een van de weinig beschikbare stoelen. Alles verloopt heel ontspannen. Nog een dag in Delhi en dan voor enkele dagen naar Hyderabad. Een plaats in midden India waar Santosh woont. Degene die de website beheert en waarmee ik al jaren goed bevriend ben. Hij had enkele weken geleden gevraagd of ik een paar dagen op bezoek wilde komen en omdat dit prima uitkwam in de planning heb ik toegezegd. Zal voor een lang weekend het voor mij nog onbekende Hyderabad opzoeken als prettige onderbreking van de zaken die hier in het noorden tot zover naar wens verlopen.

Omdat ik nu even geen druk meer voel kan ik me in alle rust voorbereiden op mijn vlucht vanaf het Delhi Domestic Airport welke vlak naast het Internationale vliegveld te vinden is. Met de taxi binnen 40 minuten bereikbaar. Een kleine luchthaven waar niet veel te doen is wat betreft vertier. Zeker op dit tijdstip rond 5.00 uur in de morgen. De vlucht zelf is zeer aangenaam en binnen enkele uren landen we op de mooie luchthaven van Hyderabad. Dit beloofd wat, zo houd ik mezelf voor. Santosh had me gezegd de Pushpak bus te pakken naar de wijk JNTU in het centrum. Bij enige navraag zit ik binnen 10 minuten in de juiste bus. Het is nu 08.30 en de dag begint met een schraal schijnend zonnetje. Wel is het hier prachtig groen en zijn de bermen van de wegen rondom de luchthaven zijn gevuld met prachtige bloemen. Ben heel niewsgierig naar deze stad en zijn rijkdommen. Wanneer ik na veertig minuten in de wijk JNTU uitstap bij de laatste busstop is Santosh in nog geen wegen of velden te bekennen. Ik heb onderweg nog contact gehad en het is daarom niet de ontvangst die ik verwacht had. Het duurt zelfs nog even voordat er een Bordeaux rode auto voor me stopt. Ja hoor, daar is hij dan. Het is Santosh die zich zoals wel vaker is gebeurd, verontschuldigd. Het woord sorry is in India het meest gebruikte woord heb ik wel eens het idee. Toch is het goed om hem weer te zien. Om er op deze manier achter te komen hoe hij leeft en werkt na al die jaren dat we contact hebben. Ontbijten en praten bij in een restaurant om daarna naar het huis van zijn ouders te gaan waar hij woont zoals dat gebruikelijk is in India. Althans, voorlopig nog. De 29-jarige Santosh is al jaren heel close met de Zuid Afrikaanse en tien jaar oudere Monica. Zij die al heel lang in India werkt, vloeiend Hindi spreekt en die hij zes jaar geleden heeft leren kennen. Met haar is hij het afgelopen jaar verloofd. Tegen weten van zijn ouders in. Die hebben haar wel ontmoet maar hopen nog steeds dat Santosh volgens de Hindu cultuur een Indiase bruid zal trouwen. Wat ze echter nog niet weten is dat de bruiloft al gepland staat. Op 22 februari zal Santosh zijn Monica de eeuwige trouw beloven op een grote boerderij in de buurt van Kaapstad.

Wanneer hij het z’n ouders gaat vertellen? Ook hij weet het nog niet, al begint de tijd nu wel te dringen. Over ruim drie maanden is het zover. Met die wetenschap betreden we het verblijf op de eerste verdieping waar ik een kamer krijg toegewezen. Een simpel verblijf. Heel rommelig en smaakloos, geheel volgens Indiase traditie zullen we maar zeggen. Meer dan negentig procent van de mensen die ik in al die jaren heb bezocht en ook financieel krachtig zijn heeft totaal geen aandacht voor het interieur zoals wij dat kennen. Santosh is daarop geen uitzondering. Het is koud en kil maar ik maak me er niet druk om. Ben hier om wat meer tijd met Santosh door te brengen omdat dit ook een manier is van investeren in mijn toekomst. Iets wat niet eenvoudig blijkt te zijn. Sinds hij zijn internetbedrijf een half jaar geleden heeft verkocht aan een groot online voedselketen in India voor een bedrag met heel veel nullen en nu onderdeel is van dit keten, zijn de werkzaamheden drastisch veranderd. Santosh geeft nu leiding aan een team van specialisten waarbij hij een behoorlijke druk krijgt opgelegd vanuit het management. Moet daarom de hele middag naar het kantoor om te werken. Iets wat een behoorlijke tegenvaller is voor mij. Ik moet het er mee doen en dat doen we dan ook. Laat me afzetten bij een café coffee day waar ik verder ga met het werk waar ik gebleven was. Een nuttige bezigheid waardoor ik me toch nog prima vermaak. Heb alleen nog niets van Hyderabad gezien, behalve de wijk waar het huis van z’n ouders staat. Niet veel anders dan een willekeurige wijk in noord India. Geen frisse bloemen, groene bomen en schone straten maar druk, vervuild en luidruchtig. Het is al donker wanneer Santosh me belt om te zeggen dat zijn werkdag erop zit. We nu iets samen kunnen doen. Er zijn wel wat leuke restaurants en winkels te vinden maar het beeld wat ik had van deze stad is volledig misplaatst. Wel kan ik vreselijk genieten van de kwaliteit van het voedsel dat we eten. Een welkome afwisseling met het hetgeen ik in de restaurantjes aan de Main Bazar in Delhi krijg voorgeschoteld. Toch hoop ik morgen iets meer te zien van de stad zelf.

Het is zaterdag en Santosh zou meer tijd voor me hebben maar dat wordt wreed verstoord door zijn chaotische werkgever. Er zijn problemen in het computersysteem die op korte termijn moeten worden opgelost. We ontbijten langs de weg maar daarna moet hij snel door naar kantoor. Wil dit met zijn team zo snel mogelijk verhelpen zodat wij later in de middag samen op stap kunnen. Wederom werk ik in de middag in een coffee shop maar ga daarna zelf op pad met een riksja om een beter beeld van deze stad te krijgen. Het gaat Santosh weer niet lukken om nu tijd vrij te maken en ik wil toch nog wel wat zien. Laat me bij het centraal gelegen meer afzetten, loop een poosje rond en bezoek in het begin van de avond het Lumbini park.

Het zag er van buiten leuk uit dus kocht ik een kaartje voor 10 rupees, een kleine 15 eurocent. Daar kun je geen breuk aan tillen. Binnengekomen zie ik een overvloed aan kinderen die zich tegoed doen aan de activiteiten die er te vinden zijn. Het park blijkt een grote speeltuin te zijn met oa. een waterval, bootje varen, klimrekken en een rail waarover allerlei karretjes wordt voortbewogen. Mensen moet over deze rail stappen om het wandelpad verder te bewandelen. Moet vreselijk lachen als we halt worden gehouden. Bij deze “overgang” zit namelijk een oudere man, gekleed in een groen versleten uniform, groene pet en met een groene vlag in zijn hand. Het is zijn taak om er voor te zorgen dat de karretjes veilig door kunnen en er geen ongelukken gebeuren. Eigenlijk zoals dat bij de echte spoorwegen hier in India ook gebeurd, alleen ontbreken nu de slagbomen. Hij voert zijn taak echter zo goed uit dat het nu ook een eeuwigheid duurt voordat er ook maar enig zicht is op enige activiteit op de rail. Vijftig mensen wachten geduldig op iets wat nog lang niet komen gaat. Je zou het gewoon eens moeten zien. India, wat ben je toch een wonderbaarlijk land met je bijzondere mensen. Santosh belt me rond 20.00 uur op dat ze liever nu het karwei afmaken zodat we morgen de hele dag samen hebben. Er zit niets anders op dan het te accepteren. Wel oppert hij om naar het kantoor te komen zodat we samen kunnen eten en waar vandaan ik eenvoudig kan skypen en werken voor enige tijd. Zo gezegd, zo gedaan. Stap in een riksja en laat me terugbrengen naar de wijk waar het kantoor van Santosh te vinden is. Tenminste, dat hoop ik. Omdat Hyderabad weinig tot geen toeristen trekt spreekt niemand van de riksjarijders Engels. Ook al laat ik het adres zien, dat een acht kilometer hier vandaan is, blijkt dat het geen eenvoudige opgave zal worden. Gebruik mijn mobiel en google maps om enigszins de juiste route te tonen maar het probleem is dat de riksjarijder geen idee heeft wat hij van mij krijgt voorgeschoteld. Lacht met een vriendelijk gezicht en blijft lekker doorrijden. Maakt zich totaal niet druk, waarom zou ik dat dan wel doen. Wanneer hij zijn radio aanzet terwijl we in de file staan brengt de prachtige muziek me in een compleet andere wereld. Zie mijn chauffeur heel ontspannen zijn blote voet op het dashboard zetten en waan me even in een film zoals ik dat had in de trein richting Jodhpur, een week geleden.

Ben me zo ontzettend bewust van het moment waarin ik leef. Hoor even geen auto’s, getoeter of andere ruis die dit intense moment kan verstoren. Dit zijn momenten van dankbaarheid die niet uit te leggen zijn. Het gebeurd in situaties waarin je het niet verwacht maar die tot op het bot doordringen. Langzaam komen we weer in beweging en vervolgen onze weg. Ik weet niet waarheen maar laat het maar gewoon gebeuren. Probeer hem alleen bij te sturen met behulp van mijn google maps app. We rijden vreselijk om maar het was de moeite waard. Bij het kantoor aangekomen ontmoet ik ook voormalige werknemers van Santosh, Sai en Vinod, die veel aan mijn website hebben gewerkt. Ook zij zijn overgestapt naar deze nieuwe werkgever. Met het hele team gaan we eten in een nabij gelegen restaurant om vervolgens nog een paar uur te werken in het kantoor. Het zou niet langer duren dan een uur maar het is 02.00 uur wanneer ze de klus geklaard hebben. Ben er zelf wel even klaar mee en maak dit Santosh heel duidelijk. De vermoeidheid speelt daarbij ook duidelijk parten. Ik vind het niet erg om alleen op pad te gaan maar wanneer iemand mij uitnodigt dan verwacht ik toch wel iets meer gastvrijheid. Werken had ik Delhi ook kunnen doen. Het verwachte antwoord sorry was bekend maar hij beloofd me dat morgen niets in de weg kan staan. Dit zat ook duidelijk niet in zijn planning. We rijden terug en bij het huis aangekomen is mijn bed snel gevonden. Het is even mooi geweest. Morgen nieuwe kansen. Jullie lezen het

Groetjes Eugen