Week 45 (Ma.5 nov. – Za.10 nov.) 2012

Zondagavond om 20.00 vertrekt de Mandor Express vanuit Jodhpur. De trein zit aardig vol en om de ergste drukte te ontzien lig ik al redelijk snel op het bovenste bed. Hoeft even geen gesprekken aan te gaan en wil zoveel mogelijk rust houden. Ben nog steeds niet de oude en wil daarom zuinig met mijn energie omspringen. Het is 01.30 voordat we het station van Jaipur bereiken. Vandaag kan ik in het appartement van Niru overnachten en via de achteruitgang van het station kan ik het complex wandelend binnen 10 minuten bereiken. Het is de eerste keer dat ik hier weer terecht kan sinds lange tijd. Neem een douche en pak mijn gitaar om nog wat te spelen. Helaas schreeuwt mijn lichaam om rust en dus moet ik daar gehoor aan geven.

Ben weer redelijk vroeg wakker na een onrustige nacht. Sta om 8.00 klaar om te vertrekken naar de Evergreen voor een licht ontbijt en wil daarna door naar de showroom van Sunil waar ik nog iets moet afgeven en de taken van Ashis wil controleren. Hij die zich in Jaipur bezighoud met het fotograferen. Het loopt nog niet zo als ik wil en dus moet alles weer worden doorgenomen. Zit uren met hem achter de computer om alles weer duidelijk uit te leggen en dat kost energie. Zoveel energie dat mijn lichaam halverwege de middag volledig futloos is. Laat me daarom terugbrengen naar het appartement. Koop onderweg nog wat fruit en water om de komende uren door te komen omdat ik niet het gevoel dat ik het appartement nog zal verlaten vandaag. Het enige wat ik doe is op de bank liggen in de hoop enige uurtjes te kunnen slapen. Zelfs mijn gitaar kan me weinig plezier geven. Hoe vreemd ook, ik kan niet de fut vinden om er muziek uit te halen en zegt alles over hoe ik me voel op dit moment. Morgenochtend gaan we verder richting Delhi en daar focus ik me dan maar op. Veel rusten en morgen om 05.00 uur naar het station voor het laatste traject richting Delhi. Het eindstation van deze reis.

Vroegtijdig wakker geworden loop ik om 5.00 uur naar het station door de donkere en verlaten straten van Jaipur. Het is veel kouder geworden de laatste weken als teken dat de winter zijn intrede heeft gedaan. Alleen enkele sportieve wandelaars die van de frisse ochtendlucht genieten kruisen mijn pad. Op het perron is het nog rustig. Pas 15 minuten voor de vertrektijd verschijnt de trein langs het perron. Vind er al snel mijn plaats en omdat ik nog steeds niet de oude ben probeer ik weer te slapen. Wonderbaarlijk lukt het me om regelmatig weg te dommelen en daarom verloopt de treinreis redelijk voorspoedig. Kom uitgerust aan in Delhi waar ik binnen een uur mijn vertrouwde kamer in het Hara Rama guesthouse weer heb ingenomen. Het zal mijn laatste slaapplaats zijn nu ik ben begonnen aan de laatste dagen in India voor dit jaar. Niet wetende hoe het verder zal verlopen. In India valt er verder niet veel werk meer te doen en zal alles afhangen van de verkopen via de internetsite en de zakelijke connecties die ik kan opbouwen met ondernemers die iets in India willen laten produceren of inkopen. Zal hiervoor met Santosh een marketingplan opzetten. Nadat mijn bagage zijn plek weer heeft gevonden eerst wat medicijnen bij de apotheek gehaald. Wil af van dit vervelende futloze gevoel waar ik al een tijdje mee rondloop. Vervolgens maak ik de vertrouwde wandeling richting Connaught place. Heel India is in de ban van het komende Diwali festival welke op 13 november plaatsvindt. Het feest van de lichtjes en het Indiaas Nieuwjaar. Volgens traditie maakt iedereen in de weken voorafgaand aan dit feest zijn huis schoon. Als symbool om met schoon schip het nieuwe jaar in te luiden. Brandende olielampjes in alle kamers moeten ervoor zorgen dat de kwade geesten zullen worden verdreven. Alles gepaard met veel vuurwerk. Ook in Connaught Place zijn overal versieringen aangebracht. Ik heb Diwali een aantal keren meegemaakt en dat was voldoende. Voel werkelijk dat het mijn tijd is om India voorlopig weer te verlaten.

De medicijnen geven inderdaad wat verlichting en voel me weer iets beter tijdens mijn laatste de dagen in Delhi. Heb met Kunal een afspraak vandaag om de zaken door te nemen voordat ik vertrek. Daarnaast zou ik voor Katrin nog enkele meters stof kopen in Nehru Place. Nu het eerder door mij opgestuurde proefmodel door haar is ontvangen en goedgekeurd heeft ze nog wat meer textiel nodig om kleding van te maken. De middag is vrijwel verstreken wanneer we bij het kantoor van Kunal in Ohkla arriveren. Een van de grote industrieterreinen rondom Delhi. We hebben verhelderende gesprekken en of alles zijn uitwerking zal hebben moet de komende maanden moeten blijken. Laat me rond 21.30 uur afzetten aan het begin van de Main Bazar na een lange dag. Ik voel me redelijk goed maar de lange dag heeft zeker weer zijn sporen nagelaten.

Ik besluit om het hele scala aan medicijnen even aan de kant te zetten. Voel dat ik de afgelopen weken voldoende chemische stoffen heb ingeslikt en wil daar nu vanaf. Vandaag wederom richting het Ohkla industrieterrein waar de organisatie Tara is gevestigd. Dit keer met de metro. Hetzelfde pand waar voorheen het kantoor van FTFI te vinden was. Ik had van Mr. OP Yadav de suggestie gekregen om er een keer een kijkje te nemen omdat ze een algemene verkoop houden en het misschien interessant zou zijn om contact met ze te zoeken. Tara is een van de producenten die is aangesloten bij de World Fair Trade Organisatie. Ik ontmoet er de directrice Mrs. Moon Sharma. Een vrouw van rond de 55 jaar die de organisatie draaiende probeert te houden. Probeert omdat het allemaal niet zo rooskleurig is. De producten zijn vanwege de hoge Fair Trade regels zo hoog dat ze de concurrentie met commerciële bedrijven nauwelijks het hoofd kunnen bieden. Ik luister naar haar zorgelijke verhaal of dit voor de toekomst wel vooruitzichten bied. Of de consument de hoge  kosten die Fair Trade met zich meebrengt nog wel bereid is om te betalen. De eisen om aan Fair Trade te voldoen worden steeds hoger en geld om te investeren is er niet. Zijn de meeste organisaties afhankelijk van geld van buitenaf. Een steeds groter wordend probleem omdat overal de geldkranen dichtgedraaid worden. Bijkomend verschijnsel is dat Mrs. Sharma ook de president is van FTFI waarvan ik laatst in gesprek was met Mrs. Padmini. De nieuwe executive director van FTFI en opvolger van Mr. Mallik. Laat deze laatstgenoemde nu in het oude kantoor van FTFI zitten. Hij is door corrupte leden aan de kant geschoven als executive director en is nu voor zichzelf gestart met het opzetten van een Fair Trade productlijn. Ik besluit hem even op te gaan zoeken op de bovenverdieping van hetzelfde pand. Het is een goed weerzien en hoop met Mr. Mallik nog iets van de grond te kunnen krijgen de komende periode. Toch laat ik dat voorlopig voor wat het is. Er wacht werk op me wat voorrang heeft. Inkomsten genereren!

Ik ben een laatste dag in Delhi. Het voelt goed maar ook vreemd. Morgenavond zal ik weer op een zacht bed kruipen, kan ik het water uit de kraan weer drinken en is de koelkast gevuld met alles waarmee ik mijn maag een plezier mee doe. De dingen die zo gewoon lijken maar een ontzettend dubbel gevoel geeft. Het zal allemaal weer snel eigen worden en hoop binnen korte tijd mijn gestel weer op gezond formaat te hebben. Nodig om mijn werk voort te zetten. Ben tijdens mijn laatste rit met de metro weer bestolen van mijn portemonnee. Gelukkig alleen wat geld maar het geeft te kennen dat je hier niet veilig meer kunt reizen. Ik het daarom prima vind om India te verlaten. De toenemende drukte en de verandering in mentaliteit zijn zorgwekkend en zullen India nog veel problemen gaan geven. Voor mij wordt het nu belangrijk om gebruik te gaan maken van mijn kennis en netwerken. Het op de kaart zetten van mijn visie om Fair Trade gericht te werken en The Soul of India bestaansrecht te geven. Het zijn mijn taken voor de komende tijd.

Een laatste week waarbij ik me vreselijk waardeloos heb gevoeld. Futloos onderweg van Jodhpur naar Delhi waarbij ik momenten heb gekend van onzekerheid over de ingeslagen weg. Of ik niet al mijn vele arbeid voor niets heb verricht. Wetende dat ik nog zoveel moet doen en ik alleen maar kan hopen op voldoende medewerking vanuit India. Natuurlijk gaven mijn gezondheidsproblemen even geen positieve impuls. De verkopen zullen zich nu moeten aandienen. Moet de komende maanden blijken of ik met The Soul of India daadwerkelijk iets moois heb opgezet. Is er in India weinig meer te doen. Mijn kracht is gelukkig langzaam aan het terugkomen. Alleen als ik me goed voel kan ik de strijd aan blijven gaan. Als het me gegund is dan zal ik slagen. Het is voorlopig weer mijn laatste verslag vanuit India. Ik zou zeggen…tot horens.