Week 49 (Ma.5 – Zo.11 dec.) 2011

Het zal een wat minder drukke periode worden wat betreft het reizen. Heb de afgelopen maanden veel mensen gesproken en producenten bezocht. Nu dus tijd om de volgende fase in te gaan. Het onderhouden van contacten met alle mensen die deelnemen aan het project. De meeste tijd breng ik daarom door in het appartement, daar waar ik afgesloten ben van alle drukte. Het appartement met zijn woonkamer, 3 slaapkamers, 2 badkamers met toilet en een keuken. Al moet je er niet teveel luxe bij voorstellen. Slechts een van de slaapkamers is redelijk ingericht, de anderen fungeren als opslagruimte.De douches werken niet zoals het hoort maar er is een geiser in een van de badkamers waardoor ik heet water kan krijgen. Door me met het warme water vanuit een emmer te overgieten voel ik me uiteindelijk toch weer helemaal top. Hoe bedoel je, water besparend bezig zijn! De keuken heeft links en rechts aanrechtbladen met op een van deze een 2-pits kookplaat en dan natuurlijk een koelkast. Onmisbaar hier. In de woonkamer staat houten meubilair en is er zelfs een tv aanwezig. Echter geen goede kabel aansluiting waardoor ik alleen geconfronteerd wordt met beelden in winterse taferelen. Sneeuw dus.

De fruitkraam in Jaipur

Niet dat ik dat erg vind maar soms is een beetje afleiding wel prettig. Ik sta op met The Soul of India en ik ga er mee naar bed. Mis dan duidelijk de drukte van de stad en de mensen om me heen. Ben er inmiddels zo aan gewend geraakt dat ik daarom altijd aan de wandel ga om het leven buiten te proeven. Buiten dat is het klimaat heerlijk. Overdag ongeveer 25 en ’s nachts rond de 15 graden waardoor je goed kunt slapen. Steeds meer straatjes worden eigen gemaakt en vind ik overal mijn benodigdheden. De kleine supermarkt met zelfs Koeleman augurken uit Nederland op de planken. Heb er laatst ook een klein Gouds kaasje gekocht, al was die iets te zweterig van smaak. Een groenteboer met vers fruit in de schappen, de koffieshops en restaurants. Het worden zo langzamerhand routines.

Gisteren heb ik met een designer gesproken die haar eigen winkel heeft tegenover de grote trouwerij gelegenheden aan Jacob Road. Toen ik langs liep werd me een flyer in de hand gedrukt door een van haar medewerkers. Zodoende dat ik onverwachts in haar winkel zat. Ze heet Ambika, is getrouwd met een Portugees en heeft 12 jaar in Europa gewoond. Nu sinds enkele jaren terug in India waar ze producten ontwerpt en verkoopt in hun winkels in Jaipur en Goa. Met haar heb ik het over haar ontwerpen, maar ook over de ontwikkelingen in India. De wijk Civil Lines zoals deze hier heet, wordt bewoond door de beter gesitueerden en dat is duidelijk te merken aan de verandering aan houding. Men ook hier vastgeklampt raakt aan merken en luxe, puur om het hebben. Mensen hebben 3 of 4 auto’s op het pad staan. Dure BMW’s terwijl je hier overal nauwelijks harder kunt rijden dan 60 km per uur. Daar waar geld is, rijzen de bergen tot ongekende hoogten. Iets wat wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.

Huis in aanbouw. Let op de steiger!

Tijdens mijn wandelingen kom ik steeds vaker in wijken met dure restaurants en hotels. Daarnaast zijn er nog velen in aanbouw. Mensen worden steeds onpersoonlijker en killer naarmate de materiële en financiële welvaart stijgt. De keerzijde heeft ook Ambika ondervonden. Haar auto is gisternacht opengebroken en haar laptop en enkele andere kostbaarheden zijn gestolen. Aangifte doen? In Nederland al een probleem, laat staan in India. Ik besef steeds meer dat de ontwikkelingen harder gaan dan de maatschappij hier kan bijbenen. Natuurlijk zijn het de grote steden, waaronder Jaipur, waar de ontwikkelingen het eerst zullen worden opgemerkt. Dat de criminaliteit zijn intrede doet zegt eigenlijk al genoeg. Ben benieuwd hoe lang ik hier ’s avonds nog veilig over straat kan lopen.

Heb afspraken met enkele fotografen. Ondanks dat ik de middelen heb om het zelf te doen wil ik kijken wat de kosten zijn wanneer ik het door een ander laat doen. Enkelen zijn zeer professioneel en maken reportages voor merken als Cucci en Loreal, anderen zijn meer bezig op lokaal niveau. Bezoek hun studio wat vaak niet veel meer voorstelt dan een kleine garagebox met een paar lampen en een gordijn als achtergrond. Alles wordt tegenwoordig in de computer bewerkt, zo krijg ik te horen. De afweging zal ik de komende weken maken. Met Santosh ben ik deze week vrijwel alle dagen in contact. Hij zit op dit moment in Zuid Afrika maar Skype is een ideale uitvinding. Online worden iedere dag de laatste berichtgevingen doorgegeven. Voor zover geen problemen.

De wegen worden ook hier onderhouden en op zijn tijd voorzien van een nieuwe asfaltlaag. Geen uitgebreide wegafzettingen maar een paar pionnen op de plek waar ze bezig zijn met de asfalt machine. De walsen worden toch wel met rust gelaten. De wegwerkers lopen op slippers en met een grote schoffel schuiven ze het asfalt naar de juiste plek. Handen en voeten zwart van de teer. Of dat nou zo gezond is weet ik niet. Nou, ik weet het eigenlijk wel. Niet dus! De auto’s en riksja’s racen aan alle kanten voorbij. Rijden over de pas geasfalteerde weg waardoor de banden gratis van een nieuwe zwarte asfaltlaag worden voorzien. Over honderden meters wordt het zwarte goed uitgesmeerd. Zebrapaden worden onzichtbaar. Al hadden die toch al weinig nut. Ik heb nog nooit iemand veilig zien oversteken bij deze wit gestreepte wegvakken omdat het door weggebruikers meer gezien wordt als een leuke wegversiering.

Vrouwen doen veel sjouwwerk in de bouw. Goedkope arbeidskrachten!

Oversteken is daarom een gevaarlijke klus. Je moet je tussen het rijdende verkeer naar de overkant weten te manoeuvreren. Natuurlijk zijn ze berekend op overstekende mensen, maar men rijd steeds harder en dat veroorzaakt steeds vaker onveilige situaties. Toch maakt niemand zich druk. Pas als men zich bewust gaat worden van gevaar, dan pas gaat het fout. Ik volg deze stelling en……tot nu toe met succes. Over werkers gesproken. Toen ik vanmorgen de gordijnen opendeed waren ze al weer druk aan het werk. De vrouwen die op het complex werkzaam zijn. De meesten de 60 jaar ruim gepasseerd. Elke dag hetzelfde ritueel. Kromgebogen vegen ze het vuil bij elkaar met fijne takkenbossen en geven de planten water. Maken de plavuizen schoon die de duiven hebben ondergescheten en die de boel in de gaten houden vanaf veilige hoogte om morgen weer voor veel werkverschaffing te zorgen. Zeven dagen in de week zijn ze hier in touw. Hun sterk verouderde gezichten verscholen achter een kleurrijke saree. Waar halen dit soort mensen hun stukje levensvreugde uit? Altijd krijg ik een vriendelijke “Namaskar” gewenst terwijl de handen worden gevouwen. Ik ben er nog niet achter. Mijn Hindi heeft tot nu toe het onderspit moeten delven in alle drukte.  Eens zal ik het weten. Met die gedachten zie ik ze gezamenlijk om 17.00 uur de poort uitlopen. Morgen een nieuwe dag.

Ben in gesprek geweest met Mr. Yadav van FTFI. Hij zou een afspraak voor me proberen te regelen met iemand die nauw verbonden is met EPCH. Toen ik belde was hij het natuurlijk vergeten, zoals ze zo vaak doen hier in India maar heeft het uiteindelijk toch voor elkaar gekregen. Aankomende vrijdag om 11.00 uur kan ik terecht. Perfect! Voor de zoveelste keer wandel ik naar het station en krijg gelukkig een ticket voor de trein van vrijdagochtend. Gelukkig, omdat de treinen vrijwel allemaal overvol zitten. Er grote wachtlijsten zijn en je bijna een week van te voren moet boeken om zeker te zijn van een zitplaats. De rest van de tijd zit ik in het appartement om alle informatie van de afgelopen periode goed te archiveren.

Sloppenwijken langs het spoor nabij Delhi

Maak mailings welke ik naar de deelnemers van het e-commerce project stuur. Nu moet blijken wie daadwerkelijk zijn taken zal uitvoeren zoals is doorgesproken. Of al mijn werk van de afgelopen maanden zijn vruchten gaat afwerpen. We gaan het de komende weken zien. Hopelijk een mooie kerst.

Het is vrijdagmorgen als het alarm om 4.30 af gaat. Vandaag een speciale dag. Tenminste, zo voelt het voor mij. Om 12.00 uur heb ik een afspraak met Mr. Srivastava van het National Cooperation for Design and Product Development (NCDPD) in Delhi.  Iemand die mede verantwoordelijk is voor vernieuwing in de handicraft industrie in India. Het schema loopt strak maar de trein komt zonder vertraging aan op station Rohilla in Delhi en tijdig weet ik het kantoor van FTFI te bereiken welke aan de andere kant van de stad gevestigd is. Daar waar Mr. Yadav al op me zit te wachten. Hij zal me vergezellen op de afspraak. Samen lopen we naar het pand van het NCDPD, enkele honderden meters verderop. Mr. Srivastava’s kantoor is op het eind van de gang, daar waar hij achter zijn bureau te vinden is, zo wordt ons vertelt. Zijn positie is duidelijk te merken aan het respect wat Mr. Yadav heeft zodra de handen geschud worden. Na een korte introductie mag ik dan mijn plannen op tafel gooien.

Het vuil wordt verzameld in Main Bazar

Bespreek al mijn ideeën terwijl de twee heren aandachtig luisteren. Dan valt er een stilte. Goed, niet goed….van alles gaat er door me heen. Krijgt mijn project daadkracht of niet? Mr. Srivastava ziet wel mogelijkheden, al zal het wel enige tijd nodig hebben. We zullen het heel voorzichtig moeten introduceren om geen tegenwerking vanuit de markt te krijgen, zo zegt hij. Handel is geld en dat gaat voor alles, ook al moet het goede daar onder lijden. Het resultaat is dat hij de plannen verder gaat bespreken met andere functionarissen en moet ik een beknopt plan opsturen waarmee hij deze kan verduidelijken. We zitten dus nog steeds in de race. Met een redelijk goed gevoel verlaten we het kantoor. Het was de lange reis naar Delhi waard, al zullen er nog wel wat reisjes achteraan komen.

Na een nacht in Delhi reis ik in da namiddag weer richting Jaipur met de Ashram Express, de trein welke ik afgelopen week ook heb genomen. In de coupe zitten nog enkele westerlingen. Het zijn twee Nederlanders, een Duitser en een Spaanse. De Nederlandse Machielia en landgenoot Michel hebben elkaar in Kathmandu ontmoet en reizen nu voor een tijdje samen. Beiden hebben hun baan opgezegd en reizen onafhankelijk voor een jaar door Azie. Een jaar bezinning zeg maar. De Duitser is architect maar wil er mee stoppen. Heeft genoeg van zijn kantoorbaan en is nu voor een maand op pad om een vriend in India te bezoeken. Hij en de Spaanse zullen de reis voortzetten tot Ahmadabad. Het zijn een paar leuke uren omdat het een gezellig clubje is. De uit de kluiten gewassen Duitser met zijn gladgeschoren kale kop werd op een gegeven moment aangesproken door een Indiase medepassagier.

Vraag ik of hij wil lachen, doet hij z'n mond wijd open. Nou ja, het is weer eens iets anders!

Over het feit dat hij er toch wel en beetje vreemd uitzag. Iets wat hij eigenlijk al een hele tijd wilde vertellen. En dat alles met een staalhard gezicht. We lagen blauw van het lachen. Dit maakt het reizen bijzonder aangenaam. Ook nu weer. Allen met een speciale reden hier te zijn, openstaand om naar anderen te luisteren en bemerken dat er zoveel raakvlakken zijn. Ja…hiervoor doe ik het. Op het station van Jaipur neem ik afscheid van Machielia en Michel en wandel terug naar het appartement. Heb nog even skype contact met Nederland, maar maak het niet laat. Het waren een paar inspannende dagen. Met een knipoog kijk ik terug. Volgende week weer nieuwe avonturen.

 

Ik ben nog steeds op de goede weg. Het voelt goed, ondanks dat er nu wat meer lokale arbeid verricht moet worden. Veel bellen en mailen waardoor we alles anders gaan beleven. Een zeer belangrijk deel overigens. Zodra ik deze fase achter de rug heb  en de vernieuwde website online gaat zal ik zien wat het heeft opgeleverd. Eerst moet al mijn aandacht worden gericht op de website en hoe om te gaan met het technische gedeelte om deze te beheren. Uitdagingen….maar dan op een ander vlak.

 

 

 

 

1 Comment

  • Jan

    December 23, 2011 at 7:34 pm Reply

    Eugen,
    Bij deze veel plezier in Goa en prettige kerstdagen gewenst.
    Ik hoop dat je je niet te eenzaam zult voelen en lekker kunt uitrusten van je laatste inspannende weken.
    Hier is het nog nooit zo druk geweest, dus we hebben een goede decembermaand gehad.
    Van de weg is weinig nieuws te melden.
    Eerste kerstdag komt de fam. de Boer hier gezellig eten en tweede kerstdag komt Bets bij ons.
    Daarna kunnen wij ook misschien een beetje bijkomen, want het was naast een goede, ook een hele hectische maand.
    Morgenavond zullen we weer onze kerstavondvertelling houden.
    Harold zal de plaats van Klaas Boot innemen. Misschien dat Frieda ook nog een gedeelte op zich neemt, maar dat zullen we wel zien.
    Sjon gaat weer broodjes bakken. Robert komt niet met z’n lego, maar we gaan nu een lichtjesdorp maken.
    Ook komt Tiny Jonker met een tiental leden van haar koor kerstliedjes zingen.
    Kortom, nog een leuk avondje en de kerst kan beginnen.
    Zelf ben ik woensdag nog naar het ziekenhuis geweest om wat aan een plekje op m’n hand te laten doen. Volgende week moet dat herhaald worden
    Ik heb je auto toch nog vaker gebruikt dan de bedoeling was, maar hij staat nu weer lekker droog in de schuur.
    Na de kerst gaan we de schuur verder opruimen, en kan je aanhangwagen ook naar binnen

    Natuurlijk van iedereen de groeten, hou je goed en tot de volgende mail

    Jan

Post a Reply to Jan Cancel Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.