Week 9 (24 febr. – 2 mrt.) 2014

Bij het guesthouse waar ik verblijf is weinig veranderd. Anil, degene die het managed, is nog steeds niet erg actief en laat het meeste werk over aan de jongens die het restaurant beheren. Het zijn Salim en z’n broer die afkomstig zijn uit het meer westenlijk gelegen Jaisalmer. Samen huren ze sinds enkele jaren het restaurant op het dakterras van het guesthouse. De goedlachse broers hebben er iets moois van gemaakt. Investeren geld in de aankleding en weten veel toeristen over te halen om boven te komen eten, al is de menukaart beperkt. Het prachtige uitzicht op het fort maakt alles goed. Mede door hun inzet worden ook de zes kamers die het guesthouse rijk is, met regelmaat geboekt. Anil gedraagt zich als de grote man achter dit succes maar heeft geen enkele aandeel in de toestroom van klanten. Zijn zwarte haren netjes gekamt en correct gekleed zit hij op zijn stoel achter z’n verouderde computer.

Speelt er zijn kaartspelletjes op en verder…..verder doet hij weinig. Ik slaap er, zeg gedag maar houd me niet meer bezig met zijn zaken zoals voorheen. Ben meestal elders te vinden. Zoals bij het Om café waar Somboe werkzaam is. Een man van in de veertig, afkomstig uit een klein dorp 80 km buiten de stad. Hij vertelt me over zijn leven. Zijn gezin met drie kinderen en de koe die hij voor 15000 rupees (200 euro) heeft gekocht. Vertelt trots dat deze iedere dag 8 kg melk oplevert. Voldoende om boter mee te maken en de veel gedronken chai te bereiden. Ook in de dorpen is alles aan het veranderen en begint geld een steeds belangrijker aandeel te vormen omdat alles duurder wordt. Het sociale, onbezorgde leven op het platteland is langzaam naar het verleden verdrongen. Landbouwers en boeren moeten noodgedwongen stoppen omdat het te weinig opleverd. Het water zit te diep en er is niet genoeg om de gewassen mee te beregenen. Kon men voorheen enkele jaren van een goede oogst leven, tegenwoordig moet ieder jaar geld verdient worden om te kunnen overleven. Natuurlijk zorgt welvaart voor nieuwe werkgelegenheid maar het feit dat Somboe nu slechts eens in de maand voor een paar dagen naar huis gaat om zijn familie op te zoeken, is een minder leuk gevolg. Zijn werktijden in het restaurant lopen tot laat in de avond en rond die tijd kun je onmogelijk een bus naar huis vinden. Daarnaast ligt zijn dorp 15 km vanaf de openbare weg en rijden er alleen overdag jeeps van en naar het dorp. Hij leeft zoals velen hier. Toch is het opmerkelijk hoe blij en goedlachs Somboe is. Met in zijn hand zijn beste kameraad. Zijn mobiele telefoon. Het maakt zijn verblijf hier iets aangenamer. De verschillen met de westerse cultuur zijn in dat opzicht te vervagen.

Overdag ben ik veelal te vinden op een van de industrieterreinen. Bezoek er diverse producenten waaronder ook Chetan. Een jonge vent die net als zijn vader, zelf ontwerpen maakt. Ik heb hem in Delhi leren kennen en ben benieuwd of we iets voor elkaar kunnen betekenen naar aanleiding van de producten die hij op de beurs heeft laten zien. De gesprekken verlopen vlotjes en hij staat erop dat we vanavond samen uit eten gaan. Ontzettend vriendelijk bedoeld maar eigenlijk heb ik het daar niet zo op. Niet vanwege het voedsel maar omdat ik na een dag lang gesprekken voeren en mensen te overtuigen het liefst rustig mijn eigen ding doe. Waarom weet ik niet maar vandaag stap ik even van mijn principes. Stem in en wordt aan het begin van de avond opgehaald vanuit het centrum. Chetan heeft niet zijn vrouw maar een goede vriend meegenomen. Zijn naam is Prakash. Geen vrouwen omdat die grote afkeur hebben van drankgebruik en de mannen dan niet los kunnen gaan, zo krijg ik te horen. Aangekomen bij een van de grote hotels lopen we richting de tuin. Een groot grasveld waar smakeloos enkele plastic tafels en stoelen zijn neergezet. Er zitten slechts enkele mensen. Volledig in het donker en vraag me af of ze wel weten wat er op hun bord ligt. Alleen uit het houten hok, waar een lange rij flessen sterke drank staan opgesteld, komt wat verlichting. Het heeft duidelijk zijn uitwerking want mijn gastheren grijpen eerst de drankkaart. Terwijl de glazen rum en wisky rijkelijk worden bijgevuld voeren wij interessante gesprekken. Over zaken, maar ook over prive aangelegenheden.

We zijn ondertussen drie uur verder en buiten het stukje “paper” wat als snack op tafel is gezet, heb ik nog niets gegeten. De sfeer daartegen wordt steeds ontspannender. Het probleem is alleen dat de menu’s inmiddels in de kluis zijn opgeborgen en we ergens anders moeten proberen een kok nog zover te krijgen het fornuis aan te zetten. Rijden half Jodhpur af om nog iets te eten te vinden wat uiteindelijk nog lukt ook. Het is ruim na middernacht wanneer ik voor het guesthouse sta. Waar het al uren stil is en ik Salim wakker moet maken om de stalen roldeur open te doen. Slapen zal geen probleem zijn vannacht.

Hubert, de Belg die in het guesthouse verblijft komt deze morgen enigszins opgewonden het dakterras oplopen waar ik net zit te ontbijten. Hij is gisteren naar de politie gestapt om zijn ex-vriendin zover te krijgen om zijn geleende kapitaal terug te betalen en deze blijken hem alle medewerking te verlenen. Ze denken zelfs dat hij het grotendeels terug kan krijgen. Zijn gelaat spreekt boekdelen. Zo blij als een kind dat hij nu eindelijk zijn recht kan halen en deze zaak na jaren kan afsluiten, ook al had hij het liever anders gezien. Op het dakterras ook een Engelse stel dat ik gisteren bij een producent ben tegengekomen. Ze hebben de kamer naast de mijne geboekt en zijn samen voor het eerst in India op zoek naar producten voor hun nieuwe winkel in Engeland. De onwetendheid is van hun gezichten af te lezen. Voor mij een mooie gelegenheid om het concept van The Soul of India te promoten. Wie weet wat er uit voort kan vloeien.

Vrijwel iedere dag heb ik wel een of enkele afspraken lopen. Vandaag staat productfotografie in de planning. Vol trots zegt Soham dat hij de fotolampen en verdere benodigdheden gisteren al met zijn auto bij de desbetreffende producent heeft gebracht. Hij heeft zijn groene vierwieler tot op heden dus nog goed op de weg weten te houden. In de showroom is in korte tijd een kleine studio gecrëeerd en gaan we van start. Terwijl ik de foto’s maak, schrijven Precilla en Soham de gegevens op. Het gaat buitengewoon snel op deze manier. Product na product wordt vastgelegd. Het is alleen jammer dat ik deze dag niet al te lang kan maken omdat er vanavond een treinreis richting Jaipur op het programma staat. Het is alweer mijn laatste dag in Jodhpur. De dagen hier zijn werkelijk omgevlogen. Ik wil voor vertrek nog even iets eten en afscheid nemen van de mensen waar ik goed contact mee heb gehad zoals Hubert en de jongens bij het guesthouse. Ik krijg er meteen de laatste krantenkoppen te lezen. In een groot gebied op nog geen 30 km afstand heeft het vreselijk gehageld. Het leken wel tennisballen, zo groot. Auto’s en bussen moesten langs de kant en waren flink beschadigd. Een foto toont een winters landschap. Een heel ongebruikelijk tafareel voor het woestijnklimaat dat hier heerst. De oogst is volledig vernielt. Meteen denk ik aan het verhaal van Somboe en de mensen uit het dorp waar hij leeft. God zegene de mensen die er onder lijden.    

De vijf uur durende reis verloopt buitengewoon voorspoedig. Ik lig, zoals de meeste keren, op de bovenste slaapbank zodat ik meteen kan slapen. En dat lukt. Waarschijnlijk hebben de afgelopen dagen dusdanig veel energie gekost dat ik mijn slaap goed kan gebruiken. Moet me zelfs haasten wanneer ik wakker schrik van het geluid van de lichtschakelaar terwijl de trein zijn vaart mindert wanneer we het station van Jaipur naderen. Lopende over het perron kan ik er wel om lachen. Het was een perfecte reis. Het vervolg geeft ook geen probleem. Zit al snel in een riksja en even later in het Pink Sun guesthouse aan de MI Road. Het is 01.00 uur wanneer ik de deur van mijn kamer dicht trek en ik gedonder hoor in de verte terwijl het harder begint te waaien. Ik ga verder met waar ik gebleven was voordat ik de trein verliet. Morgen zien we wel verder.

Wanneer ik wakker wordt hoor ik het gekletter van de regen buiten. Het voorspelt niet veel goeds. Denk aan de krantenkoppen van gisteren en het vreselijke weer. Verlang naar Jodhpur met z’n 28 graden en zwoele nachten van 17 graden. Het is vrijdag en ik moet vanochtend naar de bank om enkele problemen met betalingen op te lossen voordat het weekend begint. Het water spoelt werkelijk over de straten. Binnen zeer korte tijd staan de smalle straatjes rond het guesthouse blank omdat de afvoeren hier niet toereikend zijn. Door de onophoudende stortregen weet ik toch de MI road te bereiken. De hoofdstraat waar ze de afgelopen jaren de riolering hebben vernieuwd en er dus minder problemen zijn. Ik schuil er bij een van de winkeltjes waar ik altijd mijn inkopen doe zodra ik in Jaipur ben. De eigenaar herkent me direct.

Een ontzettende vrolijke man waar ik vreselijk om kan lachen. Als enige winkelier is hij tot laat in de avond open en bezoek hem vrijwel altijd voordat ik de dag tegen middernacht afsluit. Ook omdat hij met niets een glimlach op je gezicht kan toveren. Nu met de stortregen buiten snapt hij mijn probleem. Wijst naar de paraplu die achterin de winkel ligt te drogen en zegt dat ik die wel mee mag nemen. “Jouw vertrouw ik wel”, zegt hij met een lachend gezicht. Een gebaar dat ik met twee handen aangrijp. Loop met een glimlach de driehonderd meter die de bank van zijn winkel verwijderd is en zie velen zeiknat op de fiets of brommer voorbij gaan. Iedereen blij. Zij met de zeldzame regen, ik omdat ik het enigszins kan ontwijken. Na het bankbezoek laat ik me naar de showroom van Sunil brengen op 5 km van het centrum en ben het grootste deel van de dag hier te vinden om zaken verder te bespreken. Pas aan het begin van de avond ga ik richting het centrum. Het is inmiddels droog en zoek er mijn vertrouwde adressen op zoals de Café coffee day waar ik ongestoord kan werken, mijn blog schrijven en kan genieten van mijn dagelijkse shot cappuccino. Op het eind van de avond breng ik de paraplu weer terug naar mijn grote vriend aan MI Road. De cirkel is rond. Morgen gaan we verder.

Sunil, degene die mijn zakelijke activiteiten hier in Jaipur behartigt, is de komende dagen druk bezig met familiezaken. Jaren geleden leefden ze samen met de gezinnen van hun ooms onder één dak. Alles in goede vrede. Een “joined” familie zoals dat nog steeds gebruikelijk is in India. Een grote ruzie over de zakelijke gang van zaken heeft de familie vijf jaar geleden verscheurd. Leven de drie broers nu ieder in een deel van het onroerend goed en is ieder zijn eigen weg gegaan. De hele affaire heeft op de vader van Sunil, een zeer gelovig man, een behoorlijke impact omdat dit niet iets is wat binnen de familie zou mogen gebeuren. Ziet er al jaren teneergeslagen uit en is niet meer de opgewekte man van voorheen. Na jaren zullen de drie broers vandaag om tafel zitten om te proberen de geschillen bij te leggen. Niet alleen om samen op gezonde voet verder te kunnen maar ook om het onroerend goed te verdelen en op naam te zetten. De panden staan namelijk op naam van de familie waardoor niemand geld durft te investeren in vernieuwingen, wetende dat dit voor algemeen belang zou zijn. Dit is ook in Sunil’s belang, als opvolger in de zaak. Hij wil graag hard werken en investeren maar niet wanneer alles hem eenvoudig kan worden ontnomen. Ik laat hem zijn dingen doen en ben zelf actief in de fotostudio die we het afgelopen jaar in een pand naast de showroom hebben opgezet. De dagen vliegen om. Ik ben hier kind aan huis en ondanks de afwezigheid van Sunil krijg ik alle medewerking van de mensen die er werken. Het is prettig werken. Toch zoek ik vandaag ook wat ontspanning. Het is zondag en wil graag even naar het appartement van Niru, mijn goede vriendin, die inmiddels in de Verenigde Emiraten aan haar toekomst is begonnen. Het appartement waar ik de afgelopen jaren veel heb doorgebracht wanneer ik naar Jaipur kwam en waar nog steeds een gitaar van mij zou moeten staan. Ik heb Niru geinformeerd en het is nog niet verhuurd. Eenmaal aangekomen zie ik prachtig opgeknapte kamers met lampen en meubilair. Vind ook mijn gitaar terug in een van de kasten. Mooie herrinneringen komen boven. Van de eerste keer dat ik hier kwam. Nu zo’n 12 jaar geleden. Het appartement welke toen alleen voorzien was van een plastic tuinset en een matras op de grond in de kamer. Wat zijn de tijden toch voorbij gevlogen. Na enkele uren sluit ik de deur weer achter me. Een nieuwe herrinnering achterlatend. Wat de toekomst brengt? Jullie lezen het…..  

Groetjes Eugen