Uncategorized

Het is zondag vandaag. Word heel prettig wakker wetende dat er niets anders op het programma staat dan om op tijd op de luchthaven van Jaipur te zijn voor mijn vlucht naar Goa en dat ben ik ruimschoots. Tekenend voor de behoefte aan een beetje zon, strand en vertier. Het is rechtstreeks een drie uur vliegen maar omdat er tegenwoordig geen rechtstreekse vluchten meer naar Goa zijn ben ik een kleine vijf uur onderweg. Eerst vliegen we voor een tussenstop naar de zuidelijk gelegen stad Hyderabad en anderhalf uur later door naar Goa. Ik heb er geen problemen mee. Ben wel blij om na enkele uren van die kleine professor te zijn verlost die naast me zat tijdens het eerste deel van de vlucht. Hij was al vrij laat met boarden, heeft een kort en redelijk gezet postuur, rond en bol gezicht, haren verward en op zijn neus een klein brilletje. Alsof hij zo uit de meest intense les van z’n leven is gestapt. Zit nog geen twee minuten in z’n stoel wanneer hij al begint te snurken, z’n hoofd licht gebogen en leunend op z’n volle onderkin. Snap er echt helemaal niks van. Ik vind het überhaupt een wonder hoe mensen hier op alle mogelijke plekken en in de gekste posities slaap weten te vatten. Voor hem moet de vlucht naar Hyderabad de beleving van een tijdmachine geven, iets waar hij waarschijnlijk zijn hele leven al onderzoek naar aan het doen is. Ik moet er wel een paar uur voor in het gebulder zitten maar kan er ook wel om lachen. Het is rond 23.00 uur wanneer we landen op de luchthaven van Dabolim in Goa. Heb via whatsapp eerder een taxi geregeld bij Vincent, een goede vriend met een taxibedrijf in Anjuna en deze zou me zelf komen ophalen. Groots zwaaiend zie ik hem tussen de massa taxichauffeurs staan die op klanten wachten zodra ik de aankomsthal verlaat. Op dit moment negenentwintig graden buiten en dat is duidelijk te merken. De luchtvochtigheid ligt hier veel hoger en het voelt klam aan. Het is het verschil tussen het droge woestijnklimaat van Rajasthan en het tropische klimaat in Goa. Na ruim een uur rijden bereken we het noordelijk gelegen Anjuna. De weg is goed begaanbaar, al zijn er nog steeds veel werkwerkzaamheden en is er nog druk verkeer. Pas in de laatste tientallen kilometers, wanneer we de hoofdweg verlaten en de smalle wegen richting de kust volgen, voel ik de rust zoals ik dat ken. Ben absoluut niet moe, integendeel. Wederom geboekt bij het Florinda guesthouse en heb een berichtje ontvangen van Esprito dat de sleutel onder de mat ligt. ‘Je hebt je eigen kamer weer’, zo laat hij weten met een lachende emotion. Het feit dat alles in vertrouwen is maakt de sfeer hier uiterst aangenaam. Vind de sleutel, drop mijn bagage en loop naar het strand op slechts tientallen meters afstand. Wat is het heerlijk om weer terug te zijn. De trance muziek uit de boxen van de Lilliput bar op nog geen honderd meter afstand voeren duidelijk de overtoon. Het is precies waar ik de komende uren wil doorbrengen. Het heeft een grote dansvloer drie meter boven het strand gelegen met enkele iets lager gelegen plateaus waar je kunt zitten. Aan beide zijden betonnen trappen die naar het strand toe leiden. Vanaf de dansvloer een prachtig uitzicht over de hele strandlinie met al zijn verlichting en de zee die nog geen twintig meter ver weg is.

Zittend in een comfortabele stoel neem ik een slok van de bacardi cola die net is gebracht en kijk naar de golven die zachtjes over het strand rollen. Wat kan het leven toch mooi zijn. Momenten waar ik echt intens van kan genieten. Een paar stoelen verder zit ook een jongen alleen waarmee ik contact maak. Hij komt bij me zitten en proberen een gesprek te voeren. Het valt niet mee vanwege de muziek die redelijk hard uit de boxen dreunt. Daarnaast is Engels niet zijn sterkste punt. Hij heet Neeraj, is afkomstig uit Mumbai en komt ongeveer zes keer per jaar in z’n eentje naar Goa om te feesten en wiet te roken. De 33-jarige Neeraj is getrouwd maar zijn vrouw houd niet van Goa en laat dit met enige tegenzin toe. Het is ook eigenlijk niet helemaal gezond zo vertel ik hem, al is het onderscheid tussen normaal en abnormaal soms behoorlijk vervaagd. Nu komt hij uit een grote stad als Mumbai, maar toch! Zoals het aanhouden van zijn vriendin waarmee hij niet mocht trouwen van zijn ouders omdat deze een andere dame voor hem uitgekozen hadden. Met deze vrouw is hij nu getrouwd en heeft hij samen ook een kind gekregen. Na ons gesprek bedankt hij me hartelijk, alsof er iets is losgemaakt. ‘Zodra ik thuis ben maak ik het uit met met vriendin’, zegt hij vol overtuiging. Hij heeft bijna een obsessie voor jointjes zo blijkt. Omdat jointjes niet voorradig waren is hij meer sigaretten gaan roken en heeft net de laatste sigaret uit zijn derde pakje van vandaag gehaald. Hoe bedoel je, een steekje los? Vervolgens zet hij zijn wollen muts op en loopt richting de dansvloer om zich te laten beroeren door de dreunende beat. Ik volg zijn, dit keer goede voorbeeld. Ben tot vijf uur in de Lilliput te vinden om vrijwel onafgebroken te dansen. Neem dan afscheid van Neeraj die nog even doorgaat. Voor mij is de dag lang genoeg geweest.

Ondanks dat ik er laat in lag ben ik rond 8.30 wakker. Vol energie alsof ik vannacht heel lang geslapen heb. Besluit uit bed te stappen en de jongens van het guesthouse een goedemorgen te zeggen. Het zijn Esprito, de eigenaar en Jason die zich bezighoud met de dagelijkse gang van zaken. Kom hier al enige jaren dus is het een vertrouwd weerzien. Alleen de gasten die er verblijven zijn nieuw voor me en daar zal ik later nog wel mee in contact komen. Vincent, de taxichauffeur, heeft ook een scooter voor me geregeld voor de komende weken en zoals afgesproken wordt deze netjes afgeleverd bij het Florinda guesthouse. Een scooter van nog geen twee weken oud voor slechts drie euro per dag. Het maakt mijn verblijf hier in Goa zoveel aangename en voor het geld hoeft je het niet te laten. Ben al snel onderweg voor een goed ontbijt bij de Geman Bakery, verscholen in een klein dorpje op enkele kilometers van de kust. Een echte chill out plek waar in de vroege ochtenduren yogalessen worden gegeven en waar je de dag niet beter kunt beginnen. Neem er ook de tijd voor om in alle rust enige tijd aan mijn blog te schrijven. Rijd daarna terug om mijn laptop in mijn kamer achter te laten en maak er kort nog even contact met June, een vrouw van in de zestig die voor een aantal maanden in het guesthouse verblijft. Afkomstig uit Engeland heeft ze na een paar zware jaren een jaar voor zichzelf uitgetrokken. Haar verhalen zal ik later vast nog wel te horen krijgen. Spring op mijn scooter en rijd naar de rustige stranden van Morjim en Bora Bora. Een twintig kilometer noordelijk van Anjuna. Hier zou ik Neeraj ook ontmoeten maar krijg halverwege de middag een berichtje dat hij net wakker is. ‘Ik heb vreselijk hoofdpijn en ga nu ontbijten’, zo lees ik. Ik kan er alleen maar om lachen. Spreek hem waarschijnlijk vanavond weer. Om er te komen moet ik over de betonnen brug om de brede rivier over te steken en sla daarna linksaf om vervolgens de rustige weg langs de kust te volgen. Afslag Morjim laat ik links liggen omdat hier de grote massa naar toe gaat. Neem een paar afslagen verder de smalle weg naar het strand. Hier en daar verscholen tussen de palmbomen zijn resorts en hotels gebouwd. Het strand zelf is heel breed en staan er alleen enkele uit hout en rieten wanden opgetrokken strandtenten tegen de bomenlijn. Ze noemen het hier Bora Bora. Liggend op een ligbed kom ik in contact met het jonge stel dat de ligbedden naast me bezet. Beiden als docent Engels werkzaam in Shanghai maar sinds Chinees nieuwjaar op reis. Vlak voordat het Corona virus uitbrak. Hij oorspronkelijk afkomstig uit Canada en zij uit Zuid Afrika en nu als stel op vakantie in Goa. Over enkele dagen gaan ze terug en dat baart ze wel enige zorgen, al is de school waar ze lesgeven gewoon open. Nauwlettend houden ze de ontwikkelingen in China in de gaten en houden contact met de school waarop ze lesgeven maar vooralsnog groen licht. Het strand bij Bora Bora is voornamelijk gevuld met Russische toeristen die het grotendeel van de hotels in deze streek vullen. Pas laat in de middag rijd ik de weg terug. Wanneer de zon een prachtige oranje gloed achterlaat op de natuur en de kleurrijke huizen van Portugese oorsprong vanwege het koloniale verleden hier in Goa. Heerlijk om op dit tijdstip de slingerende weg terug te volgen. Na een half uur rijden bereik ik Anjuna waar iedereen zich aan het klaarmaken is voor de zonsondergang. Worden er voor sommige restaurants op het strand dan rituelen uitgevoerd om de zon vaarwel te zeggen gepaard met brandende fakkels en belgerinkel.  Een moment waardoor je wel bewuster wordt van de dag die je geleefd hebt.
s’Avonds eet ik iets in het Oases restaurant aan de hoofdweg van Anjuna. Het is er altijd druk en dat betekent dat ze er goed voedsel opdienen. Krijg meerdere berichtjes van Neeraj binnen dat hij al in de Lilliput zit. De goedlachse Neeraj is volledig in zijn element om hier als vrije vogel rond te dwarrelen en ziet er vreselijk tegenop om over enkele dagen weer naar huis te gaan en zijn werk als bankbediende weer op te pakken. Onze party boy wil nog een keer helemaal los gaan. Zoek hem nog wel even op maar heb het op een gegeven moment wel bekeken. Loop over het strand terug en laat de klanken van de dag langzaam achter me.

Naast een goedmorgen tegen de goedlachse Jason maak ik even een praatje met June die op de veranda voor haar kamer zit. Even de dag van gister doornemen en met de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden. Kom ook iets meer over haar te weten. Ze is gescheiden, heeft een dochter die haar leven in Dubai heeft en heeft samen met haar ex-man heel goed geld verdient in het stylen van interieurs en het onroerend goed. Het enige waarvoor ze terug moet is de kat die nu door haar ex verzorgt wordt. Een onbezonnen leven waarbij ze minimaal zes maanden buiten Engeland wil doorbrengen. En zo te horen lukt haar dat aardig. Vandaag de Anjuna Flea Market. Iedere woensdag is er op een groot stuk grond aan het strand een grote markt. Voorheen waren de kramen grotendeel bezet door hippies met eigen gemaakte waar zoals sieraden en kleding. De manier om een creatieve geest om te zetten in geld waardoor ze voor lange tijd in dit soort plaatsen konden blijven. Nu zijn het voornamelijk Indiase mensen die hun waar verkopen. De sfeer is gelukkig niet veel veranderd, mede omdat deze markt bezocht wordt door mensen vanuit heel Goa. De strandtent, half op palen, die boven het strand uitsteekt is het altijd een drukte van belang met bezoekers die er iets willen eten en naar muziek willen luisteren. Ik heb hier prachtige herinneringen gemaakt met de Engelse Danny en de Japanse Yugi. June is er ook met een paar oudere vriendinnen en kom er en oude bekende tegen. Het is Annemari uit Finland. Een vrouw die hier ieder jaar voor drie maanden verblijft in het zuidelijkere en meer toeristische Candolim. Ze is vergezeld door een Zweeds stel die ook enigszins in de hippie cultuur zijn blijven hangen. Carl en Karina heten ze. Ontzettend leuke mensen van ruim boven de zestig. Iets wat hier op dit moment de gemiddelde leeftijd is in deze strandtent. Mede door oudere Engelse toeristen die een korte vakantie geboekt hebben en nu een dagje op stap zijn. Meestal verblijven ze in de plaatsen Bagga, Calangute en Candolim. Kustplaatsen een vijf tot tien kilometer ten zuiden van Anjuna. Ik kan hier erg van genieten, zeker als ik de verhalen hoor van Carl die gehuld in een lang wit T-shirt zich in het zweet danst met onnavolgbare bewegingen. Zijn haren half geklit tot dreadlocks en behangen met zelfgemaakte sierraden en ringen. Carl is net hersteld van een zware griep. Op een gegeven moment kwam hij in een volledig andere wereld als een bijna dood ervaring, zo zegt hij met serieus gezicht. Zag Carl engelen en colibries voor zijn ogen. Zes stuks in totaal zo zegt hij er duidelijk bij en….fladderend, terwijl hij vliegende bewegingen maakt. We moeten vreselijk lachen en vraag me af of dit alles door de griep kwam of door de vele joints waarvan de rook nog uit zijn oren komt. Wat zijn er toch een bijzondere mensen op de wereld. Stap voldaan na een aantal uren de trappen af die naar het strand leiden. Rechtstreeks in de armen van een vrouw die me naar de tijd vraagt. Het begint al donker te worden en ze is haar vriendin kwijt waarmee ze naar de markt was gekomen. Ze heet Eva verblijft in het noordelijke kustplaats Arambol en wil nu terug maar is radeloos wat te doen. De batterij van haar mobiel is leeg en haar vriendin bellen kan dus niet. Aangezien ik een powerbank bij me heb om batterij weer op te laden stel ik voor om dit te doen tijdens een biertje bij de nabijgelegen strandtent. Voor een half uur ben ik in gesprek met de vrouw afkomstig uit het Duitse Wurzburg. We hebben vreselijk gelachen maar de batterij van haar oude telefoon heeft het begeven of mijn powerbank functioneert niet. Er zit niets anders op dan een taxi te regelen en Eva een veilige reis terug te wensen. Het is een prachtige dag geweest waarbij ik weer mooie mensen heb mogen ontmoeten.

Het is wederom een zonovergoten dag. Gemiddeld een 33 graden overdag en de nachttemperatuur daalt niet onder de 25 graden. Eindelijk iets beter kunnen slapen vannacht. Krijg al redelijk op tijd een berichtje van Eva. Haar vriendin was inderdaad ook zelfstandig huiswaarts gekeerd na een onbegonnen zoektocht. Een Hollandse yoga lerares, dat even terzijde. Ik wil vandaag even niet teveel in de zon zitten maar helemaal niets doen is ook niet mijn ding. Wil een beetje gaan rondtoeren met de scooter. Land inwaarts is een groot netwerk aan smalle kronkelende wegen en dat is prima tijdverdrijf. Onderweg krijg ik een berichtje van Eva of ik nog plannen heb. Ben er eigenlijk al mee bezig maar kan doorrijden naar Arambol, nog een klein half uur rijden. Wil eerst nog even tanken bij het tankstation maar die blijkt nog steeds gesloten. Op een groot bord staat geschreven ‘No Patrol, No diesel’, zonder verdere informatie. De enige manier is om benzine te kopen bij een van de vele stalletjes langs de weg. Mensen met een groenten winkel die waterflessen gevuld hebben met benzine en deze voor twintig rupees per liter duurder verkopen dan normaal bij de pomp. Ze halen dit zelf bij een tankstation vijftien kilometer verderop. Ook dit is handel en dat gaat goed zo te zien want veel voertuigen in deze regio worden zo bevoorraad. Aangezien Eva goed gezelschap was spreken we af bij het Coco Loco restaurant aan het strand die aan het begin van Arambol is te vinden. Deze kustplaats was jaren geleden het toevluchtsoord van Israelis. Daarna kwamen de Russen en inmiddels ligt het strand hier nu ook vol met Indiase toeristen waardoor de rust ver te zoeken is. Het lijkt wel of de Indiase bevolking zo langzamerhand overal de overhand gaat krijgen. De westerse packpackers en oude hippies zijn verdrongen naar andere nog onbevangen gebieden. Het zijn logische ontwikkelingen die hier in India plaatsvinden. Een gevolg is wel dat de prijzen hier op alle gebied aan het stijgen zijn. Ik heb met het Florinda nog een goede deal kunnen sluiten van 800 Rupees maar zijn er verder vrijwel geen kamers te boeken onder de 2000 Rupees. Het hebben van contacten werkt in dit geval duidelijk in mijn voordeel. Het zegt maar weer hoe waardevol vriendschappen kunnen zijn. Bij het Coco Loco restaurant ontmoet ik Eva en vullen we de uren met waardevolle gesprekken. Ze werkt deels in psychiatrische instelling en werkt daarnaast sinds enkele jaren als zelfstandig therapeut. Een positief ingesteld mens die als enigst kind nu de zorg heeft over haar 80-jarige moeder die Alzheimer heeft. Omdat haar ouders al lange tijd gescheiden zijn voelt zij zich verantwoordelijk voor haar moeder. Tegenover me zit een krachtige vrouw die gesterkt is door het leven waarvoor ik diep respect heb. Als de zon langzaam naar beneden zakt besluit ik om terug te gaan. Wil niet de hele weg in het donker rijden vanwege de vele gaten in de weg en wil heelhuids thuiskomen. Bij het guesthouse zit June altijd onder haar veranda. Kaarsje aan, bloemetje op tafel en kop thee in de hand. Tijdens onze korte dagelijkse praatjes lachen we heel wat af. Mooie momenten die mijn verblijf in het Florinda guesthouse zo aangenaam maken. Ieder die zijn eigen weg gaat maar toch op een of andere manier verbonden blijft. Eet s‘avonds weer bij de Oases en rijd daarna door na de Guru bar die langs de kustweg te vinden is op de weg terug. Iedere donderdag avond speelt er een band en is een goede afwisseling met de techno en trancemuziek bij de Lilliput. Er komen ook enkele mannen met kniebeschermers en leren jassen binnenlopen. Onder het stof met in hun hand een helm. Ze gaan naast me aan de bar zitten en krijg te horen dat ze net zijn aankomen. Hebben er een lange motorrit van zevenhonderd kilometer op zitten. Zijn vanmorgen vroeg vertrokken vanuit Bangelore, een grote stad in het zuiden van India en blijven hier tot zondag. Een prachtige avond tot de band zijn laatste nummers speelt tegen middernacht. Tijd ook voor mij om het paadje in te korten.

Ik ben op tijd wakker. Ondanks de warme en woelige nacht voel ik me uitgerust. Het niet te laat in bed liggen heeft zo ook zijn voordelen. Wil ook niet zo heel veel plannen en dat bevalt me wel. Ga voor een ontbijt en rijd mijn rondjes door het wegennet rondom de kustplaats Anjuna. Beland er in het nabijgelegen Vagatore. Een klein plaatsje met enkele resorts en hotels langs de kust. Ook zijn er enkele massage salons te vinden. Ben hier enkele jaren geleden ook meerdere keren geweest en kan de verleiding wederom niet weerstaan. Laat me voor een uur heerlijk masseren met warme olie. Een heerlijk ontspanning, al is het onmogelijk om hier in de stress te geraken. Besluit de namiddag door te brengen op het strand van Anjuna waar ik een ligbed vind bij het Happy Hour restaurant. Wanneer ik me bezig houd met de jonge pups die onder het bed liggen krijg ik aanspraak met de vrouw enkele bedden verderop. Het is al snel duidelijk dat het hier gaat om een Nederlandse. Het is Karin uit Amsterdam. Vol van energie praat ze over haar eerste vakantie die ze in haar eentje viert. Een grote stap maar het blijkt haar goed te bevallen. We praten voor een tijdje maar zoek de rust op mijn ligbed, luisterend naar mediterende muziek. Relaxter kun je de dag bijna niet beleven. Wanneer de zon langzaam ondergaat loop ik terug over het strand dat zich inmiddels gevuld heeft met hoofdzakelijk Indiase toeristen die zich van alle kanten laten fotograferen nu het zonlicht zijn mooie kleuren afgeeft. Waar ze ineens allemaal vandaan komen weet ik niet maar bijzonder is het wel. Vanavond wil ik naar de Hill Top gaan, gelegen op een heuvelachtig terrein op enkele kilometers van Anjuna waar om de zoveel tijd grote feesten worden gehouden en waar tegenwoordig iedere vrijdag een markt wordt gehouden. Weet niet wat te verwachten maar word overrompeld bij de enorme hoeveelheid auto’s, motoren en scooters die er op het naastgelegen veld staan geparkeerd. Betaal de honderd rupees entree en kom in een prachtige scene terecht. Honderden marktkramen die staan tussen de beschilderde palmbomen, prachtig gekleurd licht en kunstzinnige creaties die de ruimte vullen, waaronder een waanzinnig mooie stage gemaakt van hout en beschilderde doeken. Het voelt alsof ik weer terug ga in de tijd. De westerse hippies die niet meer op de flea market vertoeven maar nu hun eigen plek hebben gecreëerd. Je voelt aan alles dat hier een heel bijzondere energie heerst en ik geniet er van. De mensen, de entourage en de muziek. En wie kom ik daar tegen? Onze energieke Karin die ik vanmiddag op het strand heb ontmoet. Ze reed met vrienden mee maar dat stel was zo verliefd dat ze deze niet langer wil storen. We hangen op het festival terrein rond tot middernacht en genieten van de mooie setting maar besluiten dan terug te gaan. Geef Karin een lift tot bij de German Bakery waar zij onderdak heeft en rijd zelf terug naar de kust. Kijk nog even op het strand van Anjuna maar kan de fut niet vinden om de nacht door te halen. Het is weer mooi geweest.

Ontbijt bij de Artjuna garden even verder dan de German Bakery en schrijf er mijn laatste regels voor mijn blog. Tegenover me een Duitser die voor een paar weken in Goa is ter afwisseling van zijn werkzaamheden in Jaipur. Hij handelt in edelstenen en daar staat Jaipur om bekend. Hij kiest dus dezelfde weg als ik alleen blijft hij nog een maand langer. Mooi om onze ervaringen van de laatste twintig jaar te delen. En wat valt er dan veel te lachen. Om de bijzondere dingen die hier gebeuren zoals ik net te horen krijg dat het tankstation dicht is vanwege ontbrekende vergunningen. Nu de overheid alles meer gaat registreren zijn ze door de mand gevallen. Of het daadwerkelijk iets uit gaat maken weet ik niet want met geld is alles zo weer terug te draaien. Ik laat het voor wat het is. Zoek straks het strand van Morjim op en vanavond richting Bagga om me tussen de menigte Engelsen te storten in de Sport Bar. Jullie lezen het weer…later