Articles by Eugen de Boer

Het is oudejaarsavond. Begeef me rond 21.00 uur naar buiten waar de centraal gelegen wijk Thamel langzaam volloopt met mensen. Zie bij restaurants ballonnen aan de gevel hangen als voorbode dat er iets te vieren valt. Loop een rondje door het netwerk aan smalle straatjes en ga daarna richting de Purple Haze club waar ik voor 1000 NR naar binnen mag. We gaan het beleven. Binnengekomen is de zaal al redelijk gevuld. Koop een fles bier aan de bar, zoek een plek op een kruk en laat de rest op me afkomen. Op het podium staat een goede band te spelen en dat is al prima vermaak. Kom al snel in contact met een vrouw die ook in haar eentje op pad is. Het is een Amerikaanse uit de staat Texas die hier voor een NGO werkzaam is. De ruim 60 jarige Gina woont al enige tijd in Nepal en wil hier nooit meer vandaan gezien het huidige leefklimaat in Amerika verre van rooskleurig is. Zo ervaart zij dat tenminste. Ik kan het enigszins wel begrijpen want Nepal is een prachtig land gevuld met vriendelijke mensen. Kathmandu even buiten beschouwing gelaten. De stad is vervuild en de luchtkwaliteit is hier niet veel beter dan die in Delhi. Al valt het in de wijk Thamel waar ik verblijf gelukkig mee door beperkt verkeer. Gina heeft het druk met het verkrijgen van een permanent visum maar dat is lastiger dan gedacht. Desnoods maar een Nepalees trouwen, zegt ze lachend. Genoeg aanbod vanavond al zijn het voornamelijk twintig- en dertigers die hier rondhangen. Naarmate de avond vult wordt het steeds drukker maar hoofdzakelijk met Nepalese bezoekers. Heb denk ik hooguit tien westerlingen gezien. De band speelt dan ook veel Nepalese hits waarbij de menigte luidkeels meezingt. Ik heb vreselijk gelachen met de jonge Kuber die naast me staat. De 23 jarige Nepalees jaar die bezig is met een studie in de bosbouw is vandaag mijn vertaler. Krijg bij ieder lied tekst en uitleg en dat geeft gesprekstof voor tien.

Nadat de laatste seconden van het jaar 2022 op het grote scherm zijn weggetikt knalt een kanon de hele zaal vol met confetti en glitters. Een werkelijk prachtig gezicht. Het nieuwe jaar is een feit en het feest kan losbarsten. Voor een aantal uren houd ik het vol. Ondanks dat ik van de medicijnen af ben en wel weer alcohol zou kunnen nuttigen beperk ik de hoeveelheid drank. Heb zo weinig gedronken dat ik vrijwel broodnuchter de weg terug wandel naar het hotel. De straat is nog redelijk bezaait met feestgangers maar ik vind het goed zo. Lees de nieuwjaarswensen op mijn mobiel, wetende dat het in Nederland nog even zal duren voordat de klok twaalf uur zal slaan en zoek mijn bed op.   

Ben op tijd wakker en wil met een goed ontbijt de dag beginnen. Voel me heerlijk fris en dat bevalt me wel. Zal nog een paar dagen in Kathmandu blijven voordat ik terug naar India zal vliegen. Dagen om me voor te bereiden op het werk dat straks in Jodhpur op me staat te wachten. Heb met Joheb en Hahib al contact gehad. Met hen hoop ik verdere stappen zetten op de weg die ik ingeslagen ben met The Soul of India. Wandel halverwege de ochtend de anderhalve kilometer naar het Durbar Square om daar in het Himalayan Java café te schrijven en te werken. Het is nog heerlijk rustig overal. Winkeliers vegen hun stoep schoon en sprenkelen water over de straat zodat opwaaiend stof geen kans krijgt om hun koopwaar te bevuilen. Het hangt namelijk overal buiten en is een makkelijke prooi voor vervuiling door het langskomende verkeer. Winkeliers die zo zorgzaam met hun handel bezig zijn terwijl er vrijwel geen klanten te vinden zijn. Overal waar ik loop zie ik winkels maar geen klanten. Zeker in Thamel waar het is bezaaid is met outdoor winkels. Afgestemd op het maken van trektochten in de Himalaya. Zie alleen verkopers die zich bezig houden met hun mobiel. Iedere dag weer. Als ik naar het aantal hotels, restaurants en uitgaansmogelijkheden kijk moet het hier in het hoogseizoen ongekend druk zijn. Hoe kun je hier anders de boel draaiende houden! Nepal is namelijk absoluut niet goedkoop ten opzichte van andere Aziatische landen. De maanden maart t/m mei en augustus t/m november zijn de beste maanden om naar Nepal te komen. Dan is het klimaat het beste om de hoger gelegen gebieden in de bergen te bewandelen. Ik hoop het van harte want sinds corona wacht men nog altijd op de stroom toeristen die hier velen aan een inkomen helpen. Tijdens de gesprekken die ik hier met jonge Nepalezen heb gevoerd is me opgevallen dat velen een studie volgen in de ICT. De weg om later eventueel online marketingactiviteiten uit te kunnen voeren voor grote internationale bedrijven zoals ook in India al jaren gebeurd.

Vanaf het Himalayan Java Café, die op de tweede verdieping is gevestigd, heb ik een prachtig uitzicht op het Durbar Square. Het plein is gevuld met marktkooplui die souvenirs verkopen. Omdat er vrijwel geen toeristen zijn ook hier weinig drukte. Het fungeert voornamelijk als ontmoetingsplek voor de jeugd. Al heeft socializen ook hier een heel andere invulling gekregen. Zie ik jongeren meer met hun mobiel bezig om contact te houden via alle mogelijke vormen van social media en hun acties te delen. De wereld is zo anders geworden sinds technologie zijn intrede heeft gedaan en computers mensen zijn gaan beheersen. Het heeft veel positieve ontwikkelingen met zich mee gebracht maar zeker ook veel nadelen. Het aantal prikkels waaraan iedereen tegenwoordig onbewust wordt blootgesteld is ongekend groot. De geest steeds meer beïnvloed wordt en het maken van juiste keuzes steeds lastiger is. We praten over de kloof tussen arm en rijk maar er is ook zeker een ongekende kloof op het gebied van mentale weerbaarheid. Denk daarbij terug aan Sirup, de jonge monnik die zo ontzettend rijk is als mens in zijn puurste vorm. Al staat hij wel ver van de harde werkelijkheid waarin we leven. Het vinden van een juiste balans, op ieder vlak, dat is de grote uitdaging. Iets waar iedereen mee worsteld. Wanneer ik over het plein met zijn uitgesleten plavuizen de weg terug inzet, klim ik nog een laatste keer naar boven bij een van de tempels. Om er vanaf boven de drukte te aanschouwen. Denk terug aan de dagen die achter me liggen en aan de ontwikkelingen waar ook Kathmandu aan onderhevig is. Want sinds ik in 2001 hier voor de eerste keer ben geweest is er veel veranderd. Is het leven in Thamel een nog grotere commerciële kermis geworden. Alleen aan de oude tempels is in mijn geheugen niets veranderd en houden het verleden in stand. En dat is goed zo. De wereld heeft nu eenmaal de drang naar groei. Al zou het iets minder naar materialistische zaken en overmatige consumptie mogen zijn. Mensen worden er in de praktijk meestal niet gelukkiger van terwijl het milieu er hevig onder te lijden heeft. Een probleem waar de overheden al jaren mee worstelen. Ga terug bij het hotel nog een keer naar de 7^de verdieping voor een laatste massage. Debby, de Nepalese vrouw, is echt ontzettend goed in haar werk en daar wil ik nog een keer gebruik van maken. Het is ook het enige wat ik nog onderneem vandaag. Heb van alles genoten en kijk met veel plezier terug op mijn dagen hier in Kathmandu.

Vandaag een laatste praatje met Nischal van de keuken. Zijn levensverhaal is onthutsend. Heeft zijn moeder verloren toen hij drie jaar oud was en zijn vader, die alcoholist en goksverslaafd was, is ook al jaren geleden overleden. Vanaf zijn veertiende leeft hij op volledig op zich zelf. Met zijn broer, zuster en familie heeft hij geen contact meer en moet zich alleen staande weten te houden. Omdat zijn moeder uit Indonesië kwam zonder papieren en zijn vader desgevraagd geen documenten wilde afgeven is het voor Nischal onmogelijk om een identiteitsbewijs of paspoort te laten maken waarmee het voor hem zoveel makkelijker zou zijn om iets voor zichzelf te ondernemen of naar het buitenland te gaan om daar te werken. Het is daardoor al jaren een ongelijke strijd tegen de instanties in Nepal. En dan te weten dat Nischal een ontzettende aardige en positieve jongen is. Voor 15000 NR (110 Euro) per maand werkt hij nu in het hotel als kok. Veel te weinig maar ik weet zeker dat hij zal slagen. Diep respect heb ik voor de nu 23 jarige Nischal. Neem afscheid van hem en de mensen bij de receptie en vervolg mijn weg naar de luchthaven. Begin van de middag vlieg ik terug naar Delhi. Een werkelijk prachtige vlucht. Kijkend vanuit het raam heb ik een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya gebergten die ver boven het wolkendek uitsteken. Het felle zonlicht dat op de sneeuw reflecteert maakt het een prachtig schouwspel. Het duurt zeker een half uur voordat we verder afbuigen naar het noordelijker gelegen Delhi waar een minder gezond schouwspel op me staat te wachten. Bij de immigratie is er vrijwel geen reiziger te vinden dus ben zo aan de beurt en ook mijn koffer komt al snel op de bagageband. Sta eigenlijk versteld te kijken dat het zo snel gaat. Buiten is het koel en er hangt een grijze grauwe sluier over de stad wanneer ik met een taxi naar het centrum rijd. Wederom het Cottage Yes Please hotel in Pahar Ganj voor de komende nacht. Morgenavond verder met de nachttrein naar Jodhpur.

Het is fris in Delhi. Zie iedereen buiten lopen met sjaals en hoor dat het slechts dertien graden is. Niet echt aangenaam dus en gelijk aan de temperatuur in Kathmandu in de ochtend.
Begeef me eerst naar een klein winkeltje op honderd meter afstand van het hotel om er mijn internet en telefonie te regelen. Voor Suresh achter de balie ben ik ondertussen een vertrouwde klant. Binnen een half uur regelt hij alle formaliteiten. Een perfecte start van deze dag. Verder heb ik in Delhi niets te doen. Het enige dat op de planning staat is me op tijd naar het Old Delhi treinstation laten brengen. In de Main Bazar is het nog steeds rustig met buitenlandse toeristen. Maak er een praatje met Professor Kapoor zoals ik altijd doe en wil even bij Monu langs van het Grand Sindhi restaurant. Zittend aan een tafeltje langs de weg, drink ik er meestal een bak chai en praten we bij over de laatste ontwikkelingen. Aangekomen zie ik dat de stalen rolluiken gesloten zijn en het restaurant gesloten is. Bij navraag hoor ik dat het vier verdiepingen hoge gebouw onbewoonbaar is verklaard. Bij het pand dat ooit als bioscoop diende, zijn enkele vloeren ingestort waarbij een veertien jarig meisje is omgekomen. Een tragische gebeurtenis waardoor Monu en zijn vader het restaurant moesten sluiten. Geen idee waar ze nu heen zijn gegaan. Wandel een vertrouwd pad naar het paar kilometer verder gelegen Connaught Place waar ik ontbijt in een Café Coffee day in het B blok. Het is er altijd heerlijk rustig en een comfortabele plek om te vertoeven.

Zie onderweg een paar collega schilders aan het werk bij de kolommen van de monumentale gebouwen. Ze nemen het niet zo nauw, zo wordt me al snel duidelijk. Ze smeren de witte pasta zo over de smerige zuilen heen en gaan met veel plezier even in een pose staan zodat ik een foto kan nemen. Het is zoals het hier gaat. Kan er wel van genieten. Eenmaal terug in de Main Bazar wil ik een kop chai gaan drinken bij het Medan restaurant. Daar waar je voorheen nooit een plekje kon krijgen vanwege de vele backpackers die er rondhingen. Nu zit er alleen een oude man en een westerling op een bankje bij de weg. Wil bestellen maar de oude man wijst naar de trap naar boven en houd vervolgens zijn handen gevouwen tegen zijn oor. Hij ligt te slapen, zo schijnt het. De Canadees die er zat wil al een tijdje betalen maar krijgt ook geen gehoor. Wat is dit nu weer! De oude man steekt eerst drie en daarna zes vingers op. Wederom het gebaar met zijn gevouwen handen tegen zijn oor. Tussen 15.00 en 18.00 uur slaapt hij dus. Ik moet heel hard schreeuwen voordat er iemand naar beneden komt, de slaap uit zijn ogen wrijvend. Ik kan iets bestellen, bij uitzondering. De Canadees betaald en ook ik reken direct af voor het geval dat. En zo gebeurd het. Binnen korte tijd gaat hij de trap weer op. De oude man houd vervolgens een heel gesprek met me terwijl hij een bidi opsteekt. Een goedkope Indiase sigaret. Kan geen Hindi verstaan maar de tandeloze man is zo enthousiast aan het brabbelen dat ik met wat ja knikken zijn hele levensverhaal te horen krijg. Tenminste, zo lijkt het. Maak hem duidelijk dat ik nog wel een keer terug kom wanneer ik aanstalten maak om te vertrekken. Hij lacht en steekt weer zes vingers op met een grote zwaai erna. Ik begrijp het. Begin van de avond laat ik me naar het station van Old Delhi brengen door een riksja. Het is inmiddels behoorlijk fris geworden en heb moeite om me warm te houden. Dit heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt in Delhi waar de graadmeter de acht graden aantikt. Op zich prima maar daar ben ik niet op gekleed. Daarnaast is het binnen en buiten dezelfde temperatuur dus ergens behaaglijk opwarmen is er niet bij. Bij het station komt de Mandor Express net aan bij perron drie. De trein die over een uur hier vandaan zal vertrekken voor een tien uur durende reis naar Jodhpur. Gelukkig niet te lang wachten. Kan redelijk snel naar binnen. Een 3A/C klasse. Ik boek altijd tweede klasse slaapcoupe maar dan heb je veel last van rijwind door openstaande en niet goed sluitende ramen. Iets wat ik normaal geen problemen mee heb maar bij deze temperaturen absoluut niet wenselijk. Het is een goede keuze geweest. Kan redelijk de slaap vatten maar ben opgelucht wanneer de trein uiteindelijk met twee uur vertraging rond 10.00 uur het station van Jodhpur binnenrijdt.

Gelukkig hier iets warmer maar ook niet zo aangenaam als voorheen. Laat me bij het Jhankar Choti hotel afzetten waar ik al snel een kamer tot mijn beschikking krijg en neem contact op met Habib en Joheb. Ze zijn al onderweg, krijg ik te horen. Niet veel later bezoeken we de fabrieken die ver buiten het oude centrum gelegen zijn. Praten onderweg bij en zijn de verdere dag bezig met het doornemen van mijn wensenlijst. Een scala aan nieuwe samples wil ik de komende weken geproduceerd hebben. Wisselen ideeën uit over technische oplossingen en krijg volledige medewerking van beiden. Na een vruchtbare dag laat ik me rond 20.30 afzetten bij het marktplein van het oude centrum en eet nog iets voordat ik deze dag achter me laat. Het is koud en wil zo snel mogelijk mijn bed in.

Het is vandaag vrijdag en aangezien de werknemers van Habib en Joheb Moslim zijn wordt er vandaag niet gewerkt. Het is gebedsdag en de enige dag dat het weekend gevierd wordt. Ik heb er niet zoveel problemen mee. Aan de hand van onze gesprekken gisteren heb ik veel tekenwerk te verrichten dus werk genoeg. Zal later vandaag nog een gesprek hebben met de beide mannen zodat we zaterdag met volle kracht aan de slag kunnen. Ben vrijwel de hele dag in Sam´s Art café te vinden op steenworp afstand van het hotel. Een prefecte plek om te werken. Ik ben niet de enige bezoeker. Een groep Australiërs vult het restaurant waar ik nog net een plek kan bemachtigen. Het is een groep vrienden die een week geleden naar India zijn gekomen voor een bruiloft van een stel waarvan de jongen zijn roots heeft liggen in India. Een grote bruiloft in Mumbai ligt achter ze en gezamenlijk reizen ze nu nog een aantal dagen door India voordat een ieder zijn eigen weg kiest. Het zorgde in ieder geval voor heel wat reuring en van veel werken kwam het de eerste uren niet. Ontmoet in de middag Habib en Joheb op zijn privéadres op vlak achter het marktplein met de klokkentoren en bespreek met hen de laatste ontwikkelingen. Verder ben ik bezig met de dag van morgen. Klaar om te gaan produceren..

Om 10.00 uur staat Habib klaar om me op te pikken vanaf de hoofdweg die achter de grote toegangspoort naar het marktplein ligt. Lopend over de oude uitgesleten plavuizen van het plein ontmoet ik oude bekenden. Beena, het nu twintig jarige meisje dat met haar kralenkettingen geld probeert te verdienen. Inmiddels getrouwd en moeder van een dochtertje van zeven maanden. Maakte altijd een praatje met haar en ze is me zeker niet vergeten. Zoals zoveel bekende gezichten. Winkeliers die een zwaai geven en de eigenaar van de juice corner waar ik iedere dag verse sinaasappelsap drink. Het voelt zo vertrouwd om hier te zijn. Met Habib en Joheb rijden we direct naar een kleine werkplaats waar enkele mannen op ons staan te wachten. Zij zullen de komende dagen volledig beschikbaar zijn om ons te helpen. Aan de hand van mijn tekeningen zijn we de hele dag bezig om nieuwe modellen tot stand te brengen. Een tijdrovend en intensief proces wat heel veel energie kost. Er is veel gebeurd maar er staat nog veel werk op me te wachten. Ben uitgeblust wanneer ik in het begin van de avond het hotel bereik. Eet nog iets in Sam´s café maar ben alweer snel in mijn hotelkamer te vinden. Een heerlijke plek om me terug te trekken en me op te laden voor de dag van morgen. Verblijf nog enkele dagen in Jodhpur alvorens naar Goa te vertrekken. Hoe het zich zal ontwikkelen lezen jullie volgende keer.  

Ondanks dat ik hier eigenlijk niet zoveel actie wil ondernemen heb ik besloten om naar Bhaktapur te gaan. Als afwisseling van het alledaagse. Bhaktapur was in het verleden de hoofdstad van Nepal en het oude centrum is nog steeds behouden gebleven. Ook hier zijn eeuwenoude tempels te vinden evenals het vroegere paleis van de koning. Het moet nog indrukwekkender zijn dan het Durban square in Kathmandu, zo heb ik me laten vertellen. Gelegen zestien kilometer buiten de huidige hoofdstad. Van Nischal, de jongen werkzaam in de keuken van het hotel, krijg ik het advies om de app inDrive te downloaden. Een soort Uber taxi service waarmee je je eenvoudig en goedkoop kunt laten vervoeren. Je kunt er taxi’s boeken maar ook brommers. Gezien de drukte in de stad is laatstgenoemde de beste optie. Binnen tien minuten staat er iemand voor het hotel. Een jongen, genaamd Anil met zijn flitsende brommer. Het is rustig op de weg op deze eerste kerstdag.

Zittend achterop geniet ik van alles wat ons passeert. Buiten de drukte van de stad is het heerlijk om de frisse wind in te ademen waarbij het zonnetje schijnt bij een aangename achttien graden. Na ruim een half uur bereiken we de stad Bhaktapur waar Anil me afzet bij de ingang van het tempelcomplex. Betaal er de 1500 NR voor een ticket bij het loket en loop door de toegangspoort naar binnen. Anil zal op me wachten om me later weer terug te brengen. Word vrijwel direct benaderd door een tal van gidsen die mij willen rondleiden maar kies er voor om in mijn eentje het complex te bekijken. Ook al mis ik dan misschien historische informatie, het blijft bij mij toch niet lang hangen. Loop over het centrale plein en zie dat de aardbeving z’n sporen heeft achtergelaten. Al is er veel hersteld. Nog een enkele tempel zijn ze aan het restaureren. Bhaktapur is een toeristische trekpleister en dat straalt het ook uit. De smalle straatjes bij het complex zijn namelijk vergeven met souvenirwinkeltjes. Alles in Nepal draait hoofdzakelijk om toeristen die hier voornamelijk naar toe komen om adembenemende trektochten te maken naar o.a. de Mount Everest, Annapurna en Manaslu. Ik heb het zelf ook een aantal keren mogen beleven. Alles start met een verblijf in Kathmandu. Als centrum voor alle activiteiten. Ik wandel ruim anderhalf uur over het complex van Bhaktapur maar heb het dan eigenlijk wel gezien. Het meest indrukwekkende vind ik mijn wandeling door een paar achteraf gelegen straatjes. Waar ik een oude man op de veranda van een oud gehavend huis ligt te slapen terwijl zijn vrouw handwerk verricht. Het pand zit vol met scheuren en is eigenlijk onbewoonbaar naar mijn inziens. Het is de werkelijkheid waar veel mensen nog steeds in leven. Hulp van de overheid, zoals dat nu in Groningen gaande is, is hier niet aan de orde. Hoorde op het nieuws dat er net nieuwe verkiezingen zijn geweest en er een nieuwe minister president de leiding gaat overnemen. Hopelijk zorgt het voor positieve veranderingen. In dit land met drie miljoen inwoners heeft corruptie nog steeds ruim de overhand. Gezien de prijzen die tegenwoordig worden gehanteerd is Kathmandu zeker niet goedkoop. Als ik het vergelijk met acht jaar geleden is het bijna verdubbeld. En dat terwijl de gewone arbeider nog steeds te weinig verdient. Ik heb me enige dagen geleden laten masseren voor 2500 NR, gelijk een 18 euro. Voor Europese begrippen goedkoop maar dit komt voornamelijk doordat er weinig werk is in dit jaargetijde. Normaal vragen ze bijna het dubbele. De dame die mij masseerde krijgt daar 400 NR per uur voor betaald, zo vertelde ze me. Veel arbeiders krijgen onderbetaald en is de kloof tussen arm en rijk duidelijk zichtbaar. Of de veilig genestelde politieke leiders hier verandering in zullen brengen? Ik heb er een hard hoofd in. Al zijn er in Kathmandu wel steeds meer jongeren die zich uitspreken, mede door betere scholing. Iets wat buiten de stad nog steeds ver onder de maat is. Ik ben ondertussen terug bij de ingang van het tempelcomplex in Bhaktapur waar ik Anil probeer te bellen. Hij zou op me wachten maar krijg geen gehoor. Wordt al vrij snel door taxi chauffeurs benaderd die me vertellen dat hij gevlogen is. Toch heb ik vertrouwen dat hij me komt halen. Na enige tijd krijg ik een sms van Anil. Hij zit weer in Kathmandu maar is onderweg.

Over een uur is hij weer in Bhaktapur. Snap het niet helemaal maar vertrouw op zijn woorden. Besluit een cappuccino te gaan drinken ergens op het complex. Schuif aan bij een man die in z’n eentje aan een tafel zit. Hij stelt zich voor als Patrice uit België. Een gepensioneerd technisch tekenaar die tegenwoordig woonachtig is in Thailand. Zijn vrouw was vreemd gegaan met z’n beste vriend en door alle gebeurtenissen heeft hij ook geen contact meer met zijn dochters en verdere familie. Heeft alles achtergelaten om een nieuw leven op te bouwen. Een man waarmee ik vreselijk heb gelachen. Al is hij wel een tikkeltje naïef in zijn handelen, zo kan ik opmaken uit zijn vermakelijke verhalen. Neem afscheid wanneer ik gebeld word door Anil en aangeeft dat hij bij de toegangspoort staat te wachten. Komt het dus toch allemaal weer goed. Terug in de stad eet ik iets in een verwarmd restaurant en besteed nog een paar uurtjes in de Purple Haze club als afsluiting van deze dag.

Word vroeg wakker met maagproblemen. Heb kramp en voel me verre van goed. Moet zelfs rennen naar het toilet waar ik vreselijk moet overgeven. Hoopte dat ik me hierdoor iets beter zou voelen maar helaas. Heb totaal geen honger maar loop toch maar even naar de eetzaal op de eerste verdieping. Misschien doen een paar bananen wonderen. Eenmaal terug op mijn kamer loop ik echter weer volledig leeg. Moet hier medicijnen voor hebben, dat is duidelijk. Bij de receptie adviseren ze me om even bij de drogist langs te gaan die even verderop in de straat te vinden is. De portier van het hotel zal me vergezellen. De drogist constateert al snel dat ik een voedselvergiftiging heb opgelopen. Terwijl hij medicijnen bij elkaar zoekt kan ik het wederom niet binnenhouden en moet rennen naar een steegje om weer over te geven. Nee, dit is niet iets waar ik vrolijk van word. Lig de hele verdere dag futloos op mijn bed. Probeer met bisques en fruit wat voedsel binnen te krijgen maar het gaat niet van harte. Kan nog steeds weinig binnen houden. Slik de medicijnen die me zijn meegegeven en hoop dat de dag van morgen beter zal zijn.

Het valt me mee dat ik toch nog redelijk heb kunnen slapen. Voel me alleen nog steeds niet veel beter. Durf ook niet echt naar buiten te gaan want een herhaling van gisteren zie ik liever niet meer gebeuren. Ook vandaag probeer ik iets binnen te krijgen als ontbijt maar ook nu geen succes. Zou eigenlijk wel een paar appels willen kopen maar naar buiten gaan is voor mij geen optie op dit moment. Liggend op mijn bed wordt er op de deur geklopt. Nischal heeft een bord met geschilde stukjes appel voor me geregeld. Hoe dankbaar kun je zijn voor iets kleins. Ik krijg het nog naar binnen ook. Laat het begin van verbetering zijn. Bevind me wederom de hele dag in mijn kamer maar hoeft niet meer om de haverklap naar het toilet. Godzijdank heb ik het ergste achter me liggen. Nu langzaam opsterken, al heb ik nog een lange weg te gaan. De laatste keer dat ik ziek in mijn bed heb gelegen was in India, zo’n 15 jaar geleden. Hopelijk blijft het hier voorlopig bij. Gunstige bijkomstigheid is dat er geen druk reisschema op de planning staat en ik me volledig kan overleveren aan het moment. Iets wat ongetwijfeld een positieve uitwerking heeft. Loop in het begin van de avond nog een klein rondje door de stad om even afleiding te zoeken maar laat het daarbij. Merk dat alles toch nog te veel langs me heen gaat. Alsof ik me in een roes in de menigte begeef. Een goede nacht kan wonderen verrichten. Laat het zo zijn.

Ik kan de slaap redelijk vatten maar word na een paar uur wakker. Wederom maagkrampen en ook nu komt alles er uit. Dit soort momenten hoop ik weinig meer mee te maken. Als de medicijnen dan ook al niet werken, wat is dan een volgende stap? Ik wil er eigenlijk niet aan denken, al ben ik er letterlijk en figuurlijk ziek van. Het duurt nog uren voordat ik uiteindelijk door vermoeidheid in slaap val. Ik weet niet wat er tussentijds gebeurd is maar zodra ik wakker word is alle pijn verdwenen. Stap naar omstandigheden redelijk fris mijn bed uit. Opnieuw een poging om iets te eten en kijken hoe mijn lichaam hier op reageert. Het gaat gelukkig steeds beter. Heb ook weer de behoefte om naar buiten te gaan. Had een adres opgegeven gekregen van Sjaak Hoffer, een goede kennis uit Hoogkarspel, om daar eens langs te gaan. Kijkend op google maps blijkt het betreffende Souvenir guesthouse op slechts 400 meter afstand te liggen. Een mooie uitdaging voor nu. Sjaak heeft jaren geleden vrijwilligerswerk gedaan door een school te helpen schilderen en heeft hier toen onderdak gevonden. Aangekomen laat ik via mijn mobiel een foto van Sjaak zien aan Madan Karki en zijn vrouw Samjhana. Het vrolijke stel die het guesthouse runt en me direct uitnodigen om samen Nepalese thee te drinken want ze hebben alle tijd. Van de achttien kamers is er op dit moment slechts een bezet. Het is een gezellig uurtje waarbij we ook nog even kort met video gebeld hebben met Sjaak in Nederland. Wat bijzonder toch dat de huidige technologie dit mogelijk maakt. Momenten om te koesteren. Wandel de verdere dag door de stad en bezoek het Durban square om er domweg te gaan zitten. Mensen te aanschouwen die zich vanuit alle hoeken over het plein verplaatsen. Bezoek er na verloop van tijd het Himalayan Java café aan het eind van het plein om er verder aan mijn blog te schrijven. Voor mij een heerlijke manier om te ontspannen. Als de zon eenmaal verdwenen is daalt de temperatuur aanzienlijk. Het is rond de zes graden, zo lees ik af van mijn mobiel. Nu de dag zijn einde nadert zijn ook de smalle straatjes in het centrum druk met verkeer. Brommers, taxi’s. fietsriksja’s en voetgangers. Het is niet de meest gezonde plek om te zijn maar ik kan hier wel van genieten. Sta op de weg terug naar het hotel een tijdje bij een viersprong te kijken waar het muurvast staat. Vanuit alle richtingen komt een overmacht aan transportmiddelen op de kruising af maar stapvoets vindt uiteindelijk iedereen toch zijn weg. Zonder ook maar een onvertogen woord. Hoe bijzonder is dat. Heb gelukkig ook weer wat gezonde honger gekregen. Laat het een voorbode zijn voor volledig herstel.

Het voelt bijna als een overwinning maar ik heb heerlijk geslapen. Geen maagproblemen meer en begin vroeg aan de dag. Wil de Boedhanath Stupa bezoeken die zeven kilometer buiten het centrum ligt. Neem eerst een goed ontbijt en heb zoals iedere ochtend een leuk gesprek met Nischal in de eetzaal. Boek vervolgens een vervoersmiddel online via inDrive. Sinds de periode dat Tibet in 1950 werd geannexeerd door China zijn er meer dan honderdduizend boeddhisten gevlucht naar het naastgelegen Nepal. De meesten hiervan hebben zich destijds gevestigd in de vallei net buiten Kathmandu. Het gevolg was dat er een immense Stupa werd gebouwd. Een van de grootste ter wereld, zo staat er beschreven. Als gevolg van de enorme groei die Kathmandu heeft doorgemaakt is de tempel nu volledig opgeslokt door de stad. Alleen een smalle toegangspoort verraad de toegang tot dit religieuze monument. Ik heb deze ooit eerder bezocht maar het blijft toch bijzonder. Rondom de cirkelvormige Boudhanath Stupa is een brede bestrating te vinden van bakstenen. Uitgesleten als het gevolg van de ontelbare bezoekers die een rondje rond de Stupa hebben gemaakt. Aan de buitenrand staan oude panden waar vanuit allerlei commerciële waar wordt aangeboden. Eten, drinken, souvenirs, kleding en noem het maar op. Het lijkt meer op een commerciële kermis dan een religieuze plek. Maak foto’s maar ga ook een tijdje op een stoepje zitten om alles te aanschouwen. Buitenlandse toeristen die elkaar op de foto zetten als mooie nagedachtenis, een schilder die onderhoud pleegt maar ook een kromgebogen oude vrouw die schoorvoetend, leunend op een houten stok zich ongemerkt langs de vele gebedsmolens voortbeweegt. Gekleed in een traditioneel Nepalees gewaad en om haar pols een schare aan kettingen met gebedskralen die ze met haar vingers een voor een beroerd. Als een rozenkrans bij christenen. Dit is waar het hier om draait. Voor haar is deze stupa waarschijnlijk van onschatbare waarde. Haalt zij uit het boeddhisme alle hoop en kracht om haar leven te leiden. Zou zo graag in haar ziel willen kijken om er achter te komen wat het met haar doet. Alles en iedereen die zich aan haar voorbij snelt, niet wetende wat hier daadwerkelijk gaande is. Dit zijn momenten die voor altijd op mijn netvlies staan. Ik wandel mijn rondje en zie in een oud gebedshuis monniken gekleed in hun bordeaux rode gewaden in een rij op de grond zitten. Vanachter een laag tafeltje brengen ze hun zegeningen over aan bezoekers voor een kleine bijdrage.

Ik laat het voor wat het is. Ga liever het gesprek aan met de jonge monnik die net buiten het gebedshuis op een stoel zit. Zijn naam is Sirup. Over hoe hij zijn roeping heeft gevonden en de leer die hij dagelijks volgt om totale verlichting te creëren voor alles wat er op aarde leeft. Vanaf zijn twaalfde jaar bestudeerd hij het boeddhisme. Inmiddels vijftien jaar lang en zal het zijn verdere leven beheersen. Boeddhisme is eigenlijk geen religie maar een levenswijze. Alles draait om het beheersen van de geest. Zoals het menselijk lijden en verlangen niet bepalend mogen zijn voor de gedachte van de geest en het geluk dat een ieder bij zich draagt. Alles in het hier en nu. Het is een heel dankbaar gesprek wat ik met deze 27 jarige monnik voer. Met zijn vergaarde kennis helpt Sirup mensen die problemen hebben. Veelal de minder bedeelden die mentale kracht en hoop nodig hebben om hun levensweg te vervolgen. Dit soort ontmoetingen maken mijn bezoek aan de Boudhanath Stupa dubbel en dwars waard.

Wanneer ik na enkele uren weer bij het hotel word  afgezet ga ik direct een kijkje nemen op de zevende verdieping. Er is hier een sauna en een massagesalon te vinden hebben ze me bij de receptie verteld. Tijd om daar maar eens goed gebruik van te maken. Het zijn de laatste dagen van het jaar. Aangezien ik een paar dagen mindere dagen achter me heb liggen en prima invulling. Ik neem ’s avonds nog wel een kijkje in de Sisha bar maar maak vroegtijdig een einde aan deze dag.
  
De laatste dag van het jaar is aangebroken. Tenminste, voor westerse begrippen. Hier in Nepal leeft men volgens een andere kalender en is het nu het jaar 2079 en viert men het nieuwjaar op 14 april. Het neemt niet weg dat hier alles vandaag in gereedheid wordt gebracht om er een groot feest van te maken. De clubs en kroegjes die er in overvloed aanwezig zijn promoten hun activiteiten en op straat worden op diverse plaatsen podiums gebouwd waar bands zullen spelen om een onstuimige massa te vermaken. Want druk zal het worden. Het is in het weekend sowieso erg druk maar vanavond staat ook heel Kathmandu op zijn kop. Ik schrijf mijn laatste gedachten op in het Himalayan Java café in Thamel en denk terug aan de dagen van 2022 die achter me liggen. Zoals ik ieder jaar eigenlijk doe. Mijn eigen levensboek nog eens terugblader om te beseffen waar ik op dit moment sta. Het ook dit jaar weer een uitdaging is geweest om lijden en verlangen naar de achtergrond te verdringen zoals Sirup zo mooi wist te verwoorden. Zou heel veel dingen anders willen zien maar ben dankbaar voor wat me gegeven is in het afgelopen jaar. Nu in Kathmandu, volledig hersteld van gezondheidsklachten en klaar om 2023 groots in te luiden. Laat het een fantastisch jaar worden. Ik wens iedereen een heel gelukkig Nieuwjaar.           

Een drukke periode met schilderwerk zit erop. Het eind van het jaar is in zicht en tijd om het vizier weer op India te richten. Daar waar ze nog altijd bezig zijn om producten af te maken waar ik in april van dit jaar opdracht voor heb gegeven. Vertraagd door de fluctuaties op het gebied van transport, materiaal prijzen en economische onzekerheid. Door het gebrek aan internationale orders  hebben vele kleine producenten, welke veelal aan grote exporteurs leveren, de deuren al moeten sluiten. Een tragisch gevolg voor veel arbeiders in deze industrie. Ook Habib en Joheb, de mensen waar ik mee werk, hebben hier last van maar kunnen zich gelukkig nog staande houden. Aan mij de taak om te kijken of we de boel weer vlot kunnen trekken. Met het aanpassen van modellen en vernieuwingen hoop ik weer aansluiting te krijgen tot de meubelmarkt en importeurs voor me te winnen. Een uitdaging waar ik vanaf begin januari in Jodhpur een vervolg aan zal geven. Eerst zal ik me richting Nepal begeven om daar de feestdagen door te brengen. Iets wat ik acht jaar geleden ook heb gedaan. Enkele maanden na mijn vertrek destijds was er de grote aardbeving waardoor veel mensen zijn omgekomen onder het puin van de oude huizen. Ben altijd benieuwd geweest hoe het er daar nu aan toe gaat. Over enkele dagen zal ik meer antwoorden vinden. Iets waar ik vreselijk naar uit kijk. De vlucht naar Abu Dhabi met Etihad verloopt voorspoedig. Vergezeld door twee jonge dames uit Oman die onderweg zijn naar huis vanwege de kerstvakantie. Beiden van rond de twintig jaar oud en studerend in de Amerikaanse staat Nevada aan een universiteit. Ze leren voor binnenhuisarchitect. Mooie gesprekken over de cultuurverschillen waar zij straks hun weg in moeten vinden. Oman ligt naast UAE en bestaat grotendeels uit moslims en heeft nog steeds strikte regels voor vrouwen. Zelf zijn ze er van bewust dat ze zich weer zullen moeten aanpassen en in hoeverre dat zal lukken zal de tijd leren. Ze werden overigens wel aangemoedigd door hun ouders. Er zijn dus zeker dingen aan het veranderen. Zoals op dit moment in het extremere Iran veranderingen via protesten worden opgeëist. Laten we er vanuit gaan dat al deze gebeurtenissen uiteindelijk iets positiefs op zullen leveren.

In Abu Dhabi moet ik acht uur wachten op mijn vervolgvlucht. Ongekend lang op deze kleine luchthaven. Besteed mijn tijd voornamelijk in een Starbucks café waar de dag met een verse cappuccino begint met uitzicht op een mooie opkomende zon. Het zijn de eerste momenten waarop ik daadwerkelijk bewust wordt van de reis die voor me ligt. De dankbare herinneringen die ik zal maken, niet wetende wie en wat ik op mijn pad zal tegenkomen. Zoals de jongeman die naast me komt zitten om de zonsopkomst te aanschouwen. Hij stelt zich voor als Joshir. Een jongen uit Pakistan, die onderweg is naar Sidney om daar een universitaire studie te gaan volgen als werktuigbouwkundig ingenieur. Het is de eerste keer dat hij vliegt en is nog vol verwondering over zijn eerste vlucht vanuit Pakistan. Voor uren praat ik met hem over zijn leven en zijn dromen over een toekomst vol welvaart. Gezien zijn passie zal hij al zijn doelen bereiken. Mooi om jonge mensen zo te zien stralen. Met een glimlach neem ik afscheid en maak me gereed voor de vlucht naar Delhi. Aangekomen voel ik me vermoeid en voel dat de lange reistijd duidelijk zijn sporen heeft achtergelaten. Bij de douane duurt het wederom ruim een uur voordat ik verder kan. Ben enigszins geprikkeld door de vreselijke traagheid van de man achter het loket maar kan uiteindelijk verder. Door naar het Cottage Yes Please hotel in de wijk Pahar Ganj in het centrum waar ik altijd verblijf. Krijg er een warm welkom van de mensen die me herkennen maar ben al snel in mijn kamer. Het is hier nu 21.00 uur. Neem een douche en kruip mijn bed in. Slaap, dat is wat ik nu nodig heb.

Word uitgerust wakker na een goede nacht. Mijn eerste stappen buiten zijn weer vertrouwd. Een aangename temperatuur en de hectiek zoals je die in India kunt verwachten. Wil direct alvast een treinkaartje kopen voor 4 januari wanneer ik hier weer zal zijn om mijn weg naar Jodhpur te vervolgen. In het hotel konden ze me ook helpen aan een kaartje maar ik heb de tijd en een beetje avontuur sta ik niet uit de weg, wetende dat er veel oplichters zich rond het station begeven. Er is veel veranderd. Het spoorwegnet is sinds kort geprivatiseerd. Gevolg is dat de prijzen van treinkaartjes aanzienlijk zijn gestegen. Bijna verdubbeld eigenlijk. Daarnaast boekt vrijwel iedereen tegenwoordig online waardoor het eenvoudig is om aan een kaartje komen. Bij het station word ik doorverwezen naar een gebouw even verderop. Bijna verscholen kan ik wel zeggen. Achterin een oud pand vind ik er een aantal loketten waarvan er een speciaal bestemd is voor buitenlanders. De prijs blijkt niet veel voordeliger dan de man in het hotel me had opgegeven maar het was de beleving waard want natuurlijk word ik weer door diverse vriendelijk mannen richtingen opgestuurd waar je niet zijn wilt als reiziger. Alles om geld los te peuteren van de onwetende reiziger. Verder geniet ik van het hier zijn. Voor even dan. Vanmiddag vlieg ik verder naar Kathmandu. Een vlucht waar ik fris en fruitig aan kan beginnen. Heb nog net voldoende tijd om met professor Kapoor een bak Indiase Tsai te drinken. Verlaat rond 13.00 uur het hotel en ben vroegtijdig weer op de luchthaven waar alles redelijk soepel verloopt. Zo ook de vlucht naar de hoofdstad van Nepal. Na wat formaliteiten voor een visum loop ik vol enthousiasme met mijn koffer naar buiten. Ram, de eigenaar van het Tradition & Spa hotel in Thamel waar ik de komende dagen zal verblijven, komt al lachend op me af lopen met een screenfoto van mij op zijn mobiel in zijn hand. Voel nu al de energie die het zo aangenaam maakt om hier te verblijven. Het is ondertussen 20.00 uur en de zes kilometer lange autorit door de verlichte straten van Kathmandu maken mooie herinneringen los. De kamer in hotel is meer dan perfect en maak al snel mijn rondje door de smalle straten van de wijk Thamel.

Wist niet wat ik verwachten kon maar mijn eerste aanblik is zeer positief. Er zijn niet veel dingen veranderd. Eigenlijk precies zoals ik het op mijn netvlies had. De vele kleine winkeltjes, de cafés waar iedere avond life muziek wordt gespeeld. Het is er allemaal nog. Al zijn de straten redelijk uitgestorven, ik vind het prima zo. Heb ook niets op de planning staan dan alleen hier te zijn. Beland uiteindelijk in de Purple Haze club waar een band speelt op een heel groot podium. Ontmoet er de Nepalese Janvhi die luid meezingt met de nummers die te gehore worden gebracht. Een vrolijke dame die voor een Amerikaans bedrijf werkt als marketing specialist. Gebeurd allemaal online. Ze spreekt vloeiend Engels en heeft goede humor. Het zijn een paar mooie uren waarbij we heel wat afgelachen hebben. Het is rond 02.00 uur wanneer Dandruk, de goedlachse Nepalese portier bij het hotel, de deur voor me open maakt en ik met een voldaan gevoel deze mooie dag mag afsluiten.

Heb heerlijk geslapen. Misschien een beetje duf maar wil toch naar de ontbijtzaal voordat de klok 10.00 uur slaat. Het is “off season” in deze periode van het jaar omdat het in de bergen te koud is om trektochten te maken en ook vanwege de feestdagen. Alleen een stel uit Indonesië die na een aantal dagen trekking in de bergen rond Pokhara vandaag richting huis gaan. Een bijzonder koppel kan ik je zeggen. Hebben daarover ook veel gelachen. Vervolgens een eerste wandeling bij daglicht gemaakt door de straten van deze oude stad. Alles is nog vrijwel hetzelfde. Er zijn hier en daar gebouwen gesloopt maar heb niet het idee dat dit een direct gevolg is van de aardbeving van jaren geleden. Het verbaasd me dat ik nog zoveel straatjes weet. Ja, het voelt goed om hier te zijn. Ben erg nieuwsgierig naar de veranderingen op Durban Square. Een plein waarop zich diverse eeuwenoude tempels begeven op loopafstand van Thamel. Zullen deze er nog zijn? Na twintig minuten lopen bereik ik de ingang naar het plein. De oude traditionele gebouwen staan er gelukkig nog. Een grote opluchting want hier ademt het historische verleden van Kathmandu. Altijd druk met mensen die op en rond de verschillende niveaus van de tempels zitten om er te socializen. De grootse tempel midden op het plein heeft het helaas moeten ontgelden maar zijn ze nu druk aan het restaureren. Iets wat voorspoedig verloopt gezien ze al met de dakspanten bezig zijn. Ik kan hier uren rondhangen.

Zittend bovenaan op een van de hoge stenen treden heb ik een prachtig uitzicht op alles wat er beneden gebeurt. Het is als zitten op een terras. Krijg regelmatig contact met nieuwsgierige Nepalezen maar geniet voornamelijk van het aanzicht. Het worden dagen van veel wandelen en ontspanning en daarbij hoort ook een goede massage. Omdat Nepal voornamelijk wordt bezocht om trektochten te maken is hier een overvloed aan massagesalons. Mensen die terugkomen van de bergen willen graag gemasseerd worden om alle spieren weer eens los te maken. Daarnaast zijn ze er hier echt heel goed in en is het betaalbaar. Wil verder vandaag niet veel doen. Eet iets in een van de vele restaurants en ga voor even naar de Sisha bar waar ik een band hoor spelen op de eerste verdieping van een oud pand. Duidelijk te horen vanaf de straat. Bijna overal spelen live bands in de vele kroegjes die overal in de straat te vinden zijn. Wanneer ik later weer naar buiten stap kan het niet laten om nog even bij de Purple Haze naar binnen te gaan. De club waar ik ook gisteren ben geweest op slechts een paar minuten lopen vanaf het hotel. Zittend op een kruk geniet ik van de band op het grote podium. Het is bijna alsof je iedere avond gratis een concert kunt bezoeken.

Het doet me erg denken aan de sfeer die er hangt in Paradiso, Amsterdam. Krijg aanspraak van een jongen die wil weten waarom ik hier in mijn eentje rondhang. Hij vindt alles bijzonder, zo heb ik het idee want hij staat erop dat ik bij zijn tafel aanschuif. Beland uiteindelijk met hem tussen zijn vrienden. Krijg weer van alles toegeschoven, wordt er veel gelachen en ga veel later dan gepland terug. Het is absoluut de moeite waard geweest. Bij het hotel is het pikkedonker. Klop op de glazen deur en zie de portier met een zaklamp op de deur afkomen. De stroom is uitgevallen en ook het noodaggregaat heeft het begeven, zo krijg ik te horen. In het donker begeef ik me naar de derde verdieping via het trappenhuis. Kan gelukkig wel het elektronische slot van mijn kamerdeur openen. Vind er mijn plek en kijk met een glimlach achterom.  

Zit ook vandaag weer niet echt vroeg aan het ontbijttafel. De stroom is nog steeds niet herstelt maar Nischal, de jongen in de keuken, heeft wel een gaspit waarop hij een omelet voor me kan bakken en water kan koken voor een bak thee. Met een gevulde maag loop ik later richting het Himalayan Java restaurant. Een heerlijke stek om te gaan schrijven en wat werk te gaan doen als voorbereiding voor India. De rustige sfeer die er hangt en de muziek maken het zeer aangenaam om hier te zijn. Voor mij de manier om de prikkels van buiten even af te wisselen met ontspanning. Overal zie je dat er kerstbomen worden opgetuigd. Alles om de aanwezige westerlingen een kerstgevoel te bieden. Nu het weekend begonnen is zal het drukker worden in de wijk Thamel. Het centrum van de stad en dus de plek waar veel Nepalese jongeren zich in het uitgaansleven storten. Aangezien kerst in het weekend valt zal er voldoende reuring zijn om er een mooi evenement van te maken. Ik laat het gewoon gebeuren. Raak wandelend door de straten hier en daar in gesprek met mensen die voor hun winkel staan te wachten op klanten en snuif de sfeer op van de stad. Wanneer ik later bij de Reggea Bar even naar binnen loop zie ik ook daar een kleine kerstboom op de bar staan. Een jongen achter de bar die ziet dat ik er wel om kan lachen vraagt of ik Christen ben. Hij begint ook vrijwel direct over de betekenis van kerst, de bijbel en zijn geloof in God. Meteen gaat er een lampje bij me branden. Met deze zelfde jongen heb ik namelijk tijdens mijn laatste bezoek, inmiddels acht jaar geleden, een soortgelijk gesprek gehad. Wat bijzonder dat hij wederom op mijn pad komt, al weet hij er zelf niets meer van. Het feit dat we aan de hand van de aanwezige kerstboom zo snel op dit onderwerp terecht komen. Toch wel bizar. Het is er rustig dus alle tijd voor een interessant gesprek over geloof en alles wat daar omheen hangt. Hij vraagt of ik mee ga naar de mis tijdens kerst in een kerk even buiten het centrum maar laat het voor wat het is. Wens hem het beste en vervolg mijn weg. Word regelmatig door een goedlachse en vrolijke man op straat gevraagd om zijn dans bar te bezoeken wanneer ik door de straat wandel. Meestal negeer ik deze opdringerige types maar kan deze man niet blijven weigeren. Om hem een plezier te doen loop ik even de trap op maar moet al lachen bij binnenkomst.

In een kleine ruimte zie ik een podium verlicht met gekleurd neon verlichting. Op het podium staat een jonge vrouw de dansen. Ze vragen me of ik even wil gaan zitten op een van de banken en zie dit alles aan. Binnen nog geen minuut zitten er twee jonge Nepalese dames naast me en vraag me een moment af wat er hier nu gaande is. Ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig. Dit heb ik hier nog niet eerder meegemaakt hier en dus vraag ik de dames om iets meer informatie, in zoverre dat mogelijk is want hun Engels blijkt beperkt. Bestel een biertje en krijg van de dames te horen dat ze hier dansen als entertainment voor klanten. Op het podium staat een enigszins verlegen jongedame, geschat begin twintig,  die wat onwennig danspasjes doet op Bollywood muziek. Vind het eigenlijk aandoenlijk wat hier gebeurd. Wanneer de dames naast me steeds handtastelijk worden en ze graag iets van mij willen drinken begrijp ik het hoe en waarom. Alles om de klant geld uit zijn zakken te kloppen voor een beetje aandacht. In hoeverre mag je zelf invullen. Ben erg gesteld op vrouwelijk gezelschap maar niet op deze manier. Moet ze helaas teleurstellen, al had ik deze ervaring niet willen missen. Al hoop ik natuurlijk wel dat hier alles op vrijwillige basis gebeurd. Drink mijn biertje leeg en loop nog even de Purple Haze club binnen om er te luisteren naar de band die er speelt. Het is een prachtige afsluiting van deze dag.   

Het is zaterdag en dat is duidelijk te merken. Het is veel drukker in Thamel en zie steeds meer rode kerstmutsen opduiken. Gedragen door winkel en barpersoneel en door Nepalezen die hun weekend maar eens goed gaan vieren. Of ze nu wel of niet enige verbinding met kerst hebben is van ondergeschikt belang. Als er iets te vieren valt staat iedereen hier vooraan. Het creëert daardoor wel een ongekende kerstsfeer waar je automatisch wordt ingezogen. Wanneer ik me in de loop van de dag op het Durban Square begeef om de boel weer een tijdje te observeren zie ik verspreid op het plein jongens en meiden staan met een beschilderd gezicht. Waarschijnlijk gedaan om hun identiteit te verbergen. Voor zich houden ze een vel papier waarop staat “Feeling lonely, give me a hug”. Of dit zo bedoeld was weet ik niet maar vind het een ontzettend leuke actie zo rond de kerst wanneer heel veel mensen zich eenzaam voelen. Natuurlijk stap ik er op af om knuffels uit te delen. Al merk ik dat veel mensen meer bezig zijn met het fotograferen van deze stilstaande kunstobjecten.

Naarmate de avond vordert raken de straten in Thamel overvol door de stroming van mensen. Zie groepjes met stokken bewapende politieagenten langs de weg staan om mogelijke ongeregeldheden de kop in te slaan. Waarschijnlijk nodig wanneer overtollig drankgebruik een negatieve uitwerking heeft. Laten we hopen dat het meevalt. Ikzelf heb nog even contact gehad met Janhvi die met een paar vriendinnen op stap is. Voor een tijdje houd ik ze gezelschap. Drinken in een klein verscholen kroegje een paar shots Nepalese alcohol waarvan ik de naam vergeten ben en struinen de buurt af voor leuk entertainment. Het aanbod is echter zo overweldigend dat ze geen keuze kunnen maken. Wanneer de dames zich weer vroegtijdig naar hun hostel buiten het centrum begeven stap ik nog even bij de Purple Haze naar binnen. Het zijn nog een paar gezellige uurtjes voordat ik ruim na middernacht terug wandel naar het hotel. Fijne kerstdagen allemaal! Ook namens alle kerstelven en kerstmannen in Kathmandu.

Het is een jaar geleden dat ik richting Italië ben gereden. De herinneringen die ik daar aan over heb gehouden smaakten naar meer en morgenvroeg wil ik aan een ruim duizend kilometer lange autorit beginnen. Wederom die richting op. Lig er op tijd in want de wekker staat om 03.00 uur maar sta om 01.15 klaarwakker naast mijn bed. Blijven liggen heeft geen enkele zin. Terwijl er enkele mensen naar huis fietsen na een avondje uit, rijd ik rond 01.45 het dorp uit. De stilte van de nacht duidelijk voelbaar en zoals verwacht, weinig verkeer op de weg. Binnen enkele uren heb ik de grens met Duitsland bereikt en volg de navigatie. Oberhausen, Keulen, Frankfurt, Würzburg, Neurenberg, Ingolstadt, München en dan richting de grens met Oostenrijk. Mijn vroege vertrek heeft duidelijk zijn voordelen. Was bang voor lange files in Duitsland op deze zaterdagmorgen maar niets van dat. Zie overal parkeerplaatsen vol staan met vrachtauto´s maar daarvan zijn bij de meesten de gordijntjes in de cabine nog gesloten. De opkomende zon maakt het eigenlijk een zeer aangename reis. Alleen wanneer ik rond de middag München passeer ondervind ik oponthoud door een ongeluk verderop. Wordt keurig door de navigatie omgeleid. Neem de eerstvolgende afslag en doorkruis enkele kleine dorpjes. Bij een daarvan zie ik een menigte bij een kerkje staan waar net een bruidspaar is aangekomen. Wanneer ze uit de grote witte auto stappen worden ze bedolven onder een luid gejoel. Ook al is de lucht hier gevuld met grijze wolken, het schouwspel is er niet minder om. Dit heb ik toch mooi maar even meegepikt zo onderweg. Voeg later weer in op de snelweg richting de grens met Oostenrijk en kom rond 14.00 uur aan bij het geboekte Airbnb in het plaatsje Uderns, gelegen in het Zillertal.

Een prachtig hotel in oude stijl, voornamelijk opgebouwd uit hout. Wandelend door het dorpje blijkt dat hier heel wat toeristen komen gezien het aantal hotels dat er langs de dorpsstraat te vinden is. Al is er nu weinig drukte te bekennen. Een stuk verderop in de straat zie ik een wegafzetting en een aantal brandweerauto’s die de weg blokkeren. Gelukkig niets aan de hand. Het blijkt de jaarlijkse open dag van de hulpdiensten in deze regio te zijn. Brandweermannen blussen auto’s, er vliegt een traumaheli rond, kinderen mogen in politieauto’s zitten en ambulancepersoneel geeft demonstraties. Het trekt aardig wat publiek naar het toch kleine dorpje. De grote witte tent trekt toch de meeste aandacht. Zie er rijen tafels gevuld met mensen die de drank rijkelijk laten vloeien met op het podium een duo die met een accordeon en gitaar de ene na de andere schlager ten gehore brengt. Gelijk een oktoberfeest dat in zuid Duitsland zo populair is. Voor nu laat ik het even voor wat het is. Merk dat de lange dag toch z’n tol begint te eisen. Wil ik hier later vandaag nog plezier aan beleven dan wordt het tijd voor een powernap. Lig voor een uurtje op het bed in mijn kamer maar wordt wakker van een paar oudere dames die schaterlachend bijna schoorvoetend de smalle bergweg naast het hotel opwandelen, zo zie ik vanuit mijn raam. Komen waarschijnlijk net uit die tent vandaan want ze klinken erg voldaan. Voel me zelf redelijk fris na een douche en leg een ondergrondje in het restaurant van het hotel. Een prachtige ruimte vol met houtsnijwerk uit vergane tijden. Zoals eerder ervaren kun je in Oostenrijk goed eten. Iets wat ik op dit moment goed kan gebruiken. Rond een uur of 20.00 loop ik weer richting de feesttent om te kijken wat er te beleven is. Het is er drukker en rumoeriger dan vanmiddag. Merk dat de meesten er ook een lange dag op hebben zitten als je begrijpt wat ik bedoel.

Kan vreselijk genieten van deze sfeer al ben ik als nuchtere vermoeide Hollander hier nu niet op zijn plek. Bij de bar geprobeerd een brandweerman aan te spreken maar zijn Duits was ook niet meer wat het wezen moest na de zoveelste Mojito die hij kwam bestellen en mijn taalmodus staat nog duidelijk niet in de Duitse taal geprogrammeerd. Alles aanschouwend hoor ik een bekende schaterlach bij de ingang. De drie mollige oudere dames waarvan ik dacht dat ze al lang op een oor lagen zitten netjes naast elkaar op een stoel en lijken nog lang niet uitgefeest te zijn. Nippend aan het volgende drankje zullen er nog veel lachsalvo’s volgen. Ik vind het een prachtige afsluiting van deze dag. Loop met een glimlach de tent uit en heb zin in een lange nachtrust. Zo gezegd, zo gedaan.

Na een goed ontbijt bij het Standlhof hotel vandaag om 9.00 uur vertrokken. Eerst de weg terug richting de snelweg naar Innsbruck en dan via de Brennerpas naar de grens met Italië. Heb voor de komende nacht een Airbnb geboekt in het stadje Tirano gelegen in Noord Italië, dicht tegen de Zwitserse grens. Een 350 km rijden vanaf Uderns, zo wordt weergegeven op mijn navigatie. Hier ben ik een aantal keren eerder geweest om een vriendin op te zoeken en ben nieuwsgierig hoe het haar is vergaan de afgelopen jaren. Wetende dat corona ook hier de boel behoorlijk op zijn kop heeft gezet. Het is duidelijk een stuk drukker op de weg dan gisteren. Zie ook veel Nederlanders die onderweg zijn naar het zuiden. Duidelijk herkenbaar aan de opvallende gele nummerplaten. Het is wederom een prachtige dag. Een heerlijk schijnend zonnetje bij een temperatuur van rond de 23 graden. Al zal het straks na de bergen een stuk warmer worden. Zover komt het vandaag bij mij niet. Pak de afslag bij Trento en neem de binnenweg door de bergen naar Tirano. Nog 139 km te gaan zo zie ik op de navigatie. Het is nog vroeg en haast heb ik niet dus laten we er maar van genieten. Onderweg heel veel fruitbomen die in lange rijen tegen de hellingen zijn geplant. Slanke maar hoge bomen waardoor ik benieuwd ben hoe deze geplukt gaan worden. Italianen van drie meter hoog ben ik namelijk nog niet tegen gekomen. Het is wel een rijk gezicht. Slingerend rijd ik op en af steeds hoger de bergen in. Passeer plaatsen als Mezzana en Pellizzano waar veel toeristen zijn om te wandelen en de bergen in te trekken, zo is duidelijk te zien aan de uitrusting die de bezoekers hier dragen. Wanneer ik Ponte di Legno doorkruis merk ik dat dit het hoogste punt moet zijn. Overal skiliften en gezien de weidse blik op de immense gebergte moet dit een populair skigebied zijn. Het is ook hier druk met toeristen. Langzaam rijd ik de weg verder naar beneden. Merk wel dat ze hier alle tijd hebben want voor me rijden er een paar zo traag dat het nog wel even zal duren voordat ik beneden ben. Begin zo langzamerhand ook wel genoeg te krijgen van al die bochten. Het lijkt alsof er geen einde aan komt. Ben opgelucht wanneer ik rond 14.00 uur Tirano bereik. Al met al zit ik toch al weer vijf uur achter het stuur. Het voelt vertrouwd wanneer ik deze kleine stad binnenrijd. Zou vanaf 15.00 uur in het appartement kunnen, zo heeft de verhuurster Elena me eerder via mail doorgegeven dus nog iets te vroeg om daar heen te gaan. Rijd daarom direct door naar het plaatsje Mazzo di Valtellina. Een dorpje op vijf kilometer van Tirano waar ik Meggie wil opzoeken, want zo heet ze. Een goede vriendin met een behoorlijke rugzak waar ik een warm hart voor draag.

Heb haar een aantal keren ontmoet maar door corona is haar leven weer behoorlijk in de war gegooid en kan ik haar al enige tijd niet bereiken. Een verrassingsbezoek dus. Het huis is snel gevonden. Een groot familiehuis aan de Via Roma. Ze woonde hier met haar dochter op de bovenste etage en haar ouders de etage eronder. Het is zoals heel veel families onder een dak wonen in deze streek. Het huis ziet er verlaten uit. Niemand doet de deur open wanneer ik aanbel en kan niet veel meer doen dan het dorpje onverrichter zake te verlaten. Laat een pakje achter bij de voordeur en maak enkele foto´s die ik vervolgens doorstuur naar haar whatsapp. Verder laat ik het even voor wat het is. Rijd terug naar Tirano en zie bij het appartement dat Elena ook net is aangekomen. Ze had mij nog niet verwacht omdat ik had aangegeven ruim op tijd te melden wanneer ik zou arriveren maar door het bliksembezoek aan Mazzo di Valtellina is dit aanzienlijk verkort. Het maakt mij niet zoveel uit. Elena is ontzettend vriendelijk en praat veel maar kan er helaas weinig van verstaan. Vriendelijk terug lachen dan maar. Dan vind ik de oplossing voor dit probleem. Hij zit namelijk in mijn zak. Mijn mobiel! Met de app Translate kun je tekst inspreken in je eigen taal die vervolgens direct in woord en spraak wordt omgezet in iedere gewenste taal. Het begint wat stuntelig maar al snel hebben we het onder de knie. Zittend in het appartement wordt een fles wijn opengemaakt en leg ik mijn mobiel op tafel. Het enige wat we moeten doen is het microfoontje aanraken, inspreken luisteren naar de vertaling. Van Nederlands naar Italiaans en omgekeerd. We kunnen er vreselijk om lachen maar het werkt echt. Elena woont in een dorpje buiten Tirano en werkt vlak over de grens in Zwitserland. Ze plukt er klein fruit bij een agrarisch bedrijf en verhuurt sinds twee maanden dit appartement. Samen met haar dochter die beneden staat met de reservesleutels. Ze was kwaad op haar omdat het appartement nog niet schoongemaakt was om 15.00 uur, zo legt ze uit wanneer ze weer boven komt. Zelf is Elena zeer verheugd. Normaal komt ze hier namelijk alleen de boel schoonmaken en heeft geen enkel contact met de gasten. Het was leuk om haar op deze manier een beetje te leren kennen. Neem de bos sleutels mee, zet m´n auto in de garagebox die ik tot mijn beschikking heb en laat mijn bagage in de kamer achter. Wanneer ik terug kom zal alles er weer op en top uit zien, zegt Elena met een lach. Het is tien minuten lopen naar het centrum en wanneer ik een bekende massagesalon passeer aarzel ik geen seconde. Voor een uur laat ik me onder handen nemen. Tijd genoeg en veel is er in Tirano niet te doen. Bezoek later het treinstation, de diverse koffieshops waar ik goeie herinneringen aan beleef en eet er iets. Zie dat de lucht langzaam begint te betrekken. Donkere wolken vullen de hemel en onweer en regen laten niet lang op zich wachten. Ondanks dat het midzomer is zie ik weinig drukte van toeristen waarmee het hier overdag druk zou moeten zijn vanwege de speciale trein die hiervandaan naar St Moritz rijd in Zwitserland. Een grote toeristische attractie hier in Tirano. Ook in de restaurants zijn niet veel bezoekers te vinden. De groepen buitenlandse toeristen blijven vooralsnog weg als nasleep van corona. In treinen en bussen worden in Italië nog steeds mondkapjes gedragen. Ik weet rond een uur of 20.00 tussen de buien door het appartement te bereiken en heb vanaf het balkon een prachtig uitzicht op de bergen waartussen de grijze wolken blijven hangen en waaruit nog lange tijd regen zal vallen. Meggie heeft vanavond nog geappt dat ze er niet was en mij later zou bellen. We wachten het af.
  
Uitchecktijd is 11.00 uur maar stop de sleutels al rond 9.30 in de brievenbus zoals afgesproken. De zon schijnt en langer hier blijven heeft geen zin. Ontbijt in het centrum en loop nog een laatste rondje om de mooie herinneringen hier voor altijd vast te leggen in de hoop dat het goed gaat met Meggie. Volgende halte is Limone. Een plaatsje aan het Gardameer op een kleine 200 km rijden vanaf Tirano. De eerste uren via smalle bergwegen en vervolgens de snelweg richting de stad Brescia welke gelijk ligt aan het zuidelijkste deel van het Gardameer. Aangezien Limone noordelijk ligt rijd ik vrijwel de gehele westelijke kustroute naar boven. Passeer diverse dorpjes en merk alles hier is afgestemd om de toerist te plezieren. Goed onderhouden wegen, veel hotels en al het groen keurig onderhouden. Het is alleen wel druk op de weg en zorgen de zebrapaden met overstekende vakantiegangers ook voor de nodige filevorming op deze kustroute. Ik heb camping Garda Park als toevluchtsoord gezocht maar wanneer ik navraag bij de receptie blijkt alles vol. Nu stikt het van de hotels maar ook daar vind ik weinig positieve response. Dan zegt een hoteleigenaar mij om naar het toeristeninformatiekantoor te gaan even verderop.

Ben al enige tijd aan de wandel en door de warmte druipt het zweet van mijn voorhoofd. Het is ondertussen 16.00 uur en ik heb nog geen idee waar ik vannacht zal slapen. Toch kan ik hier altijd wel om lachen. Weet dat ik straks zomaar ergens terecht kan, alleen weet ik het nog niet. Dit soort momenten maken deze manier van reizen ook bijzonder. Al hoef ik eerlijk gezegd niet iedere dag een zoektocht te houden. Bij het toeristenkantoor vraagt de loketbeambte me om een mail te sturen naar het kantoor met mijn wensen omtrent een verblijf. Deze stuurt hij dan door naar alle hotels in Limone en krijg ik van alle kanten info opgestuurd, zo is de bedoeling. Toch belt hij eerst een hotel die aan mijn eisen zou voldoen. En warempel, ze hebben een kamer vrij. Het Europa hotel op nog geen honderd meter lopen. De ruim 70-jarige beheerder heet Dominique en is zeer behulpzaam. Een Fransman met lang grijs haar en een grijze baard is hier ooit blijven plakken aan een Italiaanse schone waarmee hij nu al jarenlang dit hotel runt. Een kamer is binnen mum van tijd geregeld en mijn auto staat veilig in een overdekte parkeergarage. Hoe mooi kan het zijn. Limone is een klein bergdorpje met een boulevard aan het water, vele smalle straatjes die vanaf de hoger gelegen bergweg naar beneden lopen en waar een overvloed aan winkels te vinden is. Een klein kiezelstrand en tal van mogelijkheden om met een boottocht het water op te gaan.  Limone wordt voornamelijk bezocht door iets oudere toeristen en een deel gezinnen. Voor een paar dagen prima uit te houden. Blijf hier twee nachten en wil daarna door naar Venetië. Ben daarvoor wel al aan het zoeken geweest maar de Airbnb´s zijn in prijs bijna gelijk aan hotels en heb daarom gekozen voor het Roberto hotel. Morgen dus geen zoektochten op het heetst van de dag maar een luxe onderkomen. Vooralsnog eerst een mooie afsluiting van een leuke tijd in Limone. Zittend op een terras aan de kade aanschouw ik de terrasbezoekers. Iets wat eigenlijk iedereen leuk vindt om te doen. Zoals het lieve bejaarde Duitse stel dat aan het tafeltje voor me zit. Ze hebben beiden net een glas bier leeggedronken en wanneer de serveerder vraagt of ze nog iets willen drinken maakt de man zonder woorden duidelijk dat hij de glazen nog wel een keer mag vullen. Zijn vrouw kijkt hem aan en vraagt hem enigszins verbaasd: “Moeten we niet iets eten? De man schud langzaam zijn hoofd naar links en rechts terwijl hij voor zich uit kijkt. De serveerder loopt daarom weg. Dan vraagt ze hetzelfde nog een keer, alleen nu iets dwingender. Hij kijkt haar nu aan, begint te grijnzen en wrijft met zijn hand over haar goed gevulde buik terwijl hij nee blijft schudden. Ik heb de grootste moeite om mijn lachen in te houden. Dit soort momenten zijn goud waard. Maak mijn avond vol met het schrijven van mijn blog op de grote overdekte veranda van het Europa hotel. Nippend aan een Bacardi cola en met uitzicht op het grote meer wat beneden voor me ligt. Nog altijd 27 graden. Je kunt het beroerder treffen.

Nog een laatste ontbijt en dan vervolg ik mijn weg naar Venetië. Volgens de navigatie een kleine 180 km vanaf Limone. Wil de tolwegen vermijden en door de bergen richting Venetië rijden maar mijn navigatie weigert. In de auto stagneert deze en de google maps op mijn mobiel wil alleen de kortere route nemen via de tolwegen. Het scheelt 100 km omrijden. Ben even in conclaaf met het apparaat maar stem uiteindelijk in met zijn voorstel. Het zal ongetwijfeld een reden hebben dat beide systemen niet uitvoeren wat ik ze opdraag. Kan nu wel lekker doorrijden en op tijd in Venezia Mestre aankomen. De oude stad Venetië vormt een soort eiland waar naartoe een aantal toevoerwegen leiden. Eigenlijk zoals wij Marken kennen. Mestre ligt aan het vasteland en daar kan ik eenvoudig mijn auto kwijt. Via een trein of busverbinding is Venetië dan binnen tien minuten te bereiken. Door de korte autoroute sta ik al rond 13.00 voor hotel Roberta waar ik een kamer voor twee nachten geboekt heb. Meld me bij de receptie en het gaat allemaal wat gehaast. De eigenaar is wat kortaf en wanneer ik vraag over een parkeermogelijkheid krijg ik niet de gewenste informatie. De eigenaar komt mij een beetje arrogant over. Moest eerst ook meteen betalen en zijn manier van omgang bevalt me totaal niet. Laat het even voor wat het is en zet mijn bagage in mijn kamer maar kom er beneden gekomen toch op terug. Ik moest maar wat geld in de parkeerautomaten stoppen en hij wijst naar een paar automaten. Op zich geen probleem als hij mij daarbij even behulpzaam kan zijn. Alles staat in het Italiaans vermeld en ik sta hier bijna voor twee dagen. Dan zet ik deze Roberto buiten gekomen even op zijn plaats. Stel me wederom voor, terwijl ik hem een echt stevige handdruk geef. Zeg hem op gezette toon dat ik hier als gast ben en het zijn taak is om mijn verblijf in dit hotel zo aangenaam mogelijk te maken. En dat gevoel heb ik totaal niet. Ik denk dat de boodschap binnenkomt want binnen enkele minuten draait zijn gedrag om als een blad aan een boom. Zegt me even te wachten terwijl hij naar binnen loopt. Weer buiten gekomen vraagt hij me om met de auto achter hem aan te rijden. Nog geen dertig meter verderop kan ik mijn auto in een zijstraat zetten. Is privéterrein en het kost me niets, zo zegt hij. Hij moet nu zelf ook lachen en schud me de hand voordat hij in zijn grote zwarte SUV wagen vertrekt. Italianen, je hebt er vreemde lui tussen zitten. Bij het Roberta hotel werken voornamelijk Aziaten. Receptionisten, schoonmakers, managers, allen zeer vriendelijk en zachtaardig. Goedkopere arbeidskrachten die de boel hier draaiende houden, dat is duidelijk. Hier vandaan is het 200 meter lopen naar het treinstation en koop er tickets bij het loket voor vandaag en morgen zodat ik daar geen problemen meer mee heb. Treinen vertrekken bijna iedere tien minuten naar Venezia S Lucia, zoals het station van Venetië heet. Geen klein station trouwens want er zijn 22 perrons. Om duidelijk te maken dat deze toeristische trekpleister via het spoor heel goed te bereiken is vanuit alle windstreken.

Mijn eerste blik op Venetië krijg ik wanneer ik de stationshal verlaat. Veel toeristen, oude gebouwen, een grote stenen brug over de brede gracht voor de statiosnhal en diverse haltes voor de boottaxi´s die op en af varen. Ga zelf gewoon aan de wandel en zie wel waar ik uitkom. Het is het echter groter dan ik dacht en het doolhof aan straatjes, grachtjes en bruggetjes tekenen ervoor dat het een vermoeide middag gaat worden. Er zijn gondels en watertaxi´s maar ik wil liever veel te voet doen. Vrijwel iedereen loopt met een mobiele telefoon in de hand om zich met behulp van google maps door de straatjes te laten loodsen maar de nauwkeurigheid laat vaak te wensen over. Ik doe het zonder maar na een avontuurlijk eerste uur begin ik er wel een beetje genoeg van te krijgen. En dan eindelijk heb ik dat bekende plein gevonden waarnaar ik op zoek was. Het San Marco plein hoorde ik achteraf. De grote trekpleister van Venetië met het Pallazo Ducale oftewel het Dogepaleis als grote blikvanger aan het einde van het plein. Het paleis waar de vroegere heerser van de stad woonde. Het plein is bezaait met toeristen die vanuit alle hoeken zijn komen opdraven. Want ook vanaf het open water is deze plek goed te bereiken. Morgen ga ik het allemaal nog eens op mijn gemak overdoen. Heb het ook wel even gehad voor vandaag. Vind mijn weg terug naar het station en ben niet veel later terug in Mestre omdat vrijwel alle treinen stoppen op dit station alvorens ze naar andere windrichtingen uitwaaien. Neem eerst een douche in het Roberta hotel en eet nog iets bij een restaurant dicht bij het treinstation. Verder einde oefening.

Na een goed ontbijt in de eetzaal op de eerste verdieping van het hotel wandel ik rond 10.00 uur richting het station. Kan vrijwel meteen de instappen in een trein richting Venezia S Luca. Het is nog redelijk vroeg maar in Venetië is de stroom met mensen al op gang gekomen. Besluit eerst een kaart van het centrum te kopen om deze vervolgens op een terras te gaan bestuderen. Wil niet weer als een kip zonder kop door de stad sjouwen en wil de echte interessante bezienswaardigheden op een rijtje zetten. Vreemd genoeg is het Dogepaleis het enige wat ik op mijn verlanglijstje zou zetten. Om daar te komen volg ik gewoon de massa mensen die zich door de smalle straatje wurmt. Op de hoek van bijna elke muur staat een pijlrichting met de naam San Marco of andere trekpleisters.  Wijk je van deze route af dan kom je al gauw in heel rustige buurten. Opvallend zijn de vele mensen van de vuilophaaldienst. Gekleed in groen-blauwe hesjes rijden ze de grote ijzeren containers gevuld met afval naar de boten waar de containers aan boord worden gehesen. Overal in de kanalen kom je ze  tegen zo in de ochtenduren. Het is ook werkelijk een zeer schone stad. Nergens zie je ook maar een vuiltje op de grond liggen en zijn de plavuizen die alle voetpaden bedekken, keurig aangeveegd. Bijna onwerkelijk. Het voelt alsof deze stad niet echt leeft. Overal zijn de luiken van de huizen dicht en heb ik het idee dat hier helemaal geen mensen wonen. Alleen de winkeltjes en restaurants die de toeristen als prooi hebben geven er nog wat levendigheid aan. Waar al die oorspronkelijke bewoners vertoeven, geen idee. Bij het Dogepaleis op het San Marco plein staat al een rij van ruim honderd meter te wachten om naar binnen te mogen. Staand in de brandende zon geen pretje. Verderop een iets kortere maar nog steeds lange rij voor het kantoor waar je de tickets moet kopen. Al met al een twee of drie uur in de rij staan. Ik zou het leuk vinden om het te bekijken maar ga daarvoor geen halve dag in de rij staan. Heb op internet gisteren al de nodige foto´s gezien en ondanks dat het indrukwekkend is, was de keuze om niet in de rij te gaan staan snel gemaakt. Ben blij dat ik gisteren deze stad ook bezocht heb en toen al veel heb kunnen zien. Meer tijd vandaag om in een laag tempo het oude centrum te doorkruisen en de vele vrij toegankelijke bezienswaardigheden binnen te treden. Opvallend is het aantal kerken in Venetië. Het geloof moet hier heel sterk zijn geweest. Al geven de vele winkels waar historische maskers worden verkocht te kennen dat tijdens de populaire gemaskerde ballen van voorheen vast wel een aantal mensen van hun geloof zijn gevallen. Het is zoals het leven nu eenmaal is. Al worden er nu veel kerken gebruikt om exposities te houden of voor het geven van klassieke concerten. Wanneer ik rond 17.00 uur weer richting het station loop heb ik er zo´n 18 km opzitten volgens mijn stappenteller. Hoog tijd om afscheid te nemen van de mensenmassa en deze toch wel bijzondere stad. Ben al snel weer in Mestre te vinden. Het stuk vanaf het station naar het hotel loop ik langs een grasveld waar enkele food trucks staan. Overal biertafels en een DJ die house muziek draait vanaf een podium. Het is een festival wat enkele weken duurt, zo hoorde ik van de Aziatische manager van het Roberta hotel.

Wil hier vanavond iets gaan eten en drinken als afsluiting van mijn tijd hier. Gisteren liepen er diverse ongure types rond in het park en zie dat er nu enkele politiemensen aanwezig zijn. Een foodtruck eigenaar vertelde me dat hier veel gedeald wordt in drugs. Ook toeristen die net als ik hier in Mestre onderkomen vinden, worden door deze mensen lastiggevallen. Zoals het overal rondom stations in grote steden niet altijd zuiver is, zeker niet hier in Italië waar ook de politie corrupt is, zo zei hij. Ben er een paar uur te vinden maar merk dat het festival op z´n laatste benen loopt. Geen latertje dus en ik vind het goed zo. Morgen de zuivere lucht in Oostenrijk maar eens opzoeken. Ik ga het beleven.

Vandaag staat Lienz op het programma. Een stad in zuid Tirol waar ik hoop een camping te vinden voor enkele dagen. Vertrek rond 9.00 uur aan de 189 km lange autorit. Wil weer binnendoor maar wederom werkweigering. Heeft vorige keer goed uitgepakt, laten we het dus maar accepteren. Rijd eerst een stuk parallel aan de kust en zie de bergen in de verte links al liggen. Het lijkt zo dichtbij maar ben toch nog een paar uur verwijderd van de Oostenrijkse grens. Wanneer ik Lientz binnenrijd zie ik grote industrieterreinen en druk verkeer in het centrum. Wil mijn auto parkeren om het centrum even in te lopen maar de grote parkeerplaatsen staan propvol. Is dit een plek waar ik wil zijn? Nee, niet echt. Het is nog vroeg en ik besluit verder te rijden. Bij Huben zie ik een afslag naar een wandelgebied rond de hoogste berg van Oostenrijk, de Grossglockner met een hoogte van 3798 meter. Het is een mooie slingerende route en er is werkelijk vrijwel geen verkeer op de weg. Je moet wel tol betalen wil je het natuurpark inrijden maar dat is de moeite waard. Bij het eindstation, een grote parkeerplaats is ook een groot restaurant aanwezig.

Het Alpengasthof Lucknerhaus op 1920 meter hoogte. Kan echt genieten van deze prachtige houten gebouwen, de Oostenrijkse gastvrijheid en het goede en betaalbare eten. Na een uur rijd ik de berg weer af om bij Huben de weg verder te volgen. Matrei, ook een leuke plaats langs deze route, had de serveerster me verteld. Het is inmiddels gaan regenen, en niet zo´n klein beetje ook. Neem de afslag bij Matrei maar zie dat tentje niet echt zitten op dit moment en Airbnb’s zijn er niet. Rijd verder richting Zell am See op ruim 60 km afstand. Het begint nu toch wel wat later te worden en de prijzen van Airbnb´s schieten de lucht in zodra ik verder naar het drukkere noorden rijd. Geen kamers onder de 150 euro per nacht. Dan toch maar een camping. De regen zal immers toch wel een keer stoppen. De panorama camping bij Zell am See zit vol en ga op aanraden van de receptioniste naar Kaprun, een 20 km verderop. Ze hebben daar wel plek maar zie al die verregende koppies op zoek naar een droog plekje. Nee, dit gaat hem echt niet worden. Nog maar eens op booking.com kijken dan. Er is een pension in het plaatsje Bucheben. Niet echt goedkoop maar ik ben het zoeken naar onderdak zat. Het in inmiddels 19.00 uur en het blijft onophoudend regenen dus maak de boeking compleet. Betaling lukt maar dan krijgt de site opeens kuren. Krijg geen bevestiging van booking.com. Zie alleen dat er geld van mijn rekening is en dat de laatste kamer geboekt is bij het pension dat Reiterhof Nigglgut heet. Maar of ik dat ben, geen idee. Waag de gok om vanuit Kaprun er naartoe te rijden. Nog 40 km te gaan. Het wordt steeds rustiger op de weg wanneer ik de afslag naar Rauris heb genomen. De weg worden smaller en merk dat dit een afgelegen gebied is. Het wordt wel steeds mooier nu ik tussen de bergketens door rijd, op zoek naar het adres. Vind het smalle bergweggetje maar kan huisnummer 8 niet vinden. Het is ondertussen wel droog en klaart de lucht geleidelijk op. Echter wel een stuk kouder dan in Venetie. Dan zie ik het pension staan. Een groot houten huis met daarvoor oude houten schuren, een overdekte paardenbak en een aantal tractoren op het pad.

Op de hoek van het huis hangt het bord met de naam Reiterhof Nigglgut en weet dat ik goed zit. Stap uit mijn auto en wil iets uitleggen aan de man in overall die op me af komt maar er wordt helemaal niets gevraagd. Ziggie is zijn naam. Mijn vrouw regelt alles hier zegt hij. Maak je niet druk en loop maar mee. Hij trekt zijn hoge rubberen laarzen uit bij de deur en begeleid me naar de tweede verdieping via de krakende oude houten trappen. Kamer nummer 10 is mijn slaapplaats voor de komende twee nachten. Er staan wel een aantal auto´s op het pad maar geen enkele andere gast te bekennen. Neem nog een kijkje buiten in de buurt maar er is helemaal niets te beleven. Wat hier te doen de komende dagen? Ik ga het morgen wel zien. Het enige dat ik weet is dat er om 8.00 uur ontbijt klaarstaat beneden in de eetzaal. Eerst maar eens bijkomen van deze lange vermoeiende dag. Weer een bed, heerlijk!

Na een goede nacht om 8.00 uur beneden. Er zitten nog twee gezinnen aan een tafel maar het is er heel stil. De vrouw van Ziggie heeft de tafels gedekt en is supervriendelijk. Alles aanwezig voor een goed begin van de dag. Wanneer ik haar later vraag of er nog wandelroutes zijn haalt ze een kaart tevoorschijn. Als ik jou was, zou ik naar Kolm Saigurn rijden. Dat is de laatste halte in het nationaal park Hohe Tauern wat beneden in het dal begint. Van daaruit kun je prachtige routes lopen in diverse moeilijkheidsgraden. Ik besluit haar advies op te volgen. Nu de zon schijnt zie ik pas hoe mooi het hier werkelijk is. Denk aan de dag van gisteren toen ik niet wist wat ik hier zou moeten doen maar de stilte en de schoonheid is werkelijk oogverblindend. Na 12 km kom ik bij de ingang van het park, betaal de negen euro entree en rijd door de slagbomen waar de weg slingerend naar een hoger gelegen parkeerplaats wordt geleid. Nu te voet verder naar het Erlehenalm hotel waar wandelaars kunnen overnachten. Zoals er velen hier trektochten houden van hut naar hut. Hier dus het beginpunt. Ik ben hier maar een dag en heb op de kaart een paar aardige routes gezien.

Wil eerst naar het Schutzhaus Neubau op 2170 meter. Een steile wandeling van anderhalf uur die erg op mijn trektochten in Nepal lijkt. Dat het een nationaal park is word al snel duidelijk. Er steekt een hert over, vlak voor mijn neus. Hoe leuk is dat! Ben echter zo intensief aan de klim begonnen dat mijn t-shirt binnen een mum van tijd zeiknat is van het zweet. Bereik de hut binnen het uur terwijl het zweet van mijn hoofd gutst. Ik ben hier helemaal niet op voorbereid heb ik in de gaten. Zie mensen volledig uitgerust met bergschoenen, stokken en vochtregulerende kleding. Nee, dit is niet handig. Moet het gewoon even rustiger aan doen, zeg ik tegen mezelf terwijl ik in de hut eerst maar een bak koffie en een stuk appeltaart naar binnen werk. Enigszins opgedroogd begin ik aan fase 2. De Tauerngold Rundweg. Een wandeling langs de gletsjerwanden die vervolgens weer uitkomt bij deze hut. Het weer is nog steeds aangenaam, al komen er wel wat grijze wolken overdrijven. Ontmoet onderweg een Nederlander die met zijn gezin een trektocht houd van 5 dagen. Ze verblijven al een aantal dagen hier boven. Zijn vrouw en kinderen gingen terug naar de hut en hij mocht nog even los. Lopen samen een stuk op. Deze wandeling duurt ook ongeveer anderhalf uur dus goed te doen. Met mij gaat het ook een stuk beter nu. Wandel langzamer en de frisse lucht naarmate je hoger komt maakt het een stuk aangenamer wat betreft de warmte. Vanaf het hoogste punt bij de gletsjerwand zie ik hoog op een andere berghelling een hut staan. Dat is de Rojacherhutte zegt mijn wandelmaat. Zou ik een poging wagen, denk ik. Het is net 13.00 uur en verder heb ik niet veel te doen. Besluit op de weg terug de afslag te nemen die verder naar boven leid. Het is echter wel een zware route zo staat er vermeld op de kaart. Maar goed, wat is zwaar. Het eerste stuk gaat nog geleidelijk maar daarna wordt het steeds meer klauteren.

Dit bedoelen ze dus met zwaar. Kijk naar de tijd en naar de hemel waar de lucht steeds grijzer wordt. Ben nu al aardig op weg maar sta voor een dilemma. Door of ga ik terug. Als het begint te regenen worden de rotsen glad en de wandelpaadjes naar beneden steeds moeilijker begaanbaar. Ik draag wandelschoenen  en geen bergschoenen die bestemd zijn om te klimmen door de harde neus. Daarnaast zijn mijn oude wandelschoenen niet waterdicht meer en is de zijkant van mijn linkerschoen aardig opengescheurd. Dan gaat de knop om. Ben nu zo dichtbij dat ik dit laatste stuk wil afmaken. Het is rond 14.30. Heb nog tijd en het is nog steeds droog. Begin ook aan het laatste stuk in de veronderstelling dat ik daar ook goed kan eten want de route is zwaarder dan ik dacht en vergt daardoor ook meer energie. Mede omdat ik geen stokken bij me heb zoals vrijwel iedereen en ik geen echte klimgeit ben. Als ik het laatste stuk overbrugd heb, voelt het als een overwinning. Heb de 2719 meter gehaald. De hut die er staat is echter veel kleiner dan gedacht. Het is voornamelijk gevuld met bedden voor de wandelaars die hier overnachten. Binnen is het klein. Net plaats voor een klein aanrechtje en een tafel waaraan een beperkt aantal mensen aan kan zitten. Op het hout gestookte fornuis staat een grote pan gevuld met water om soep en thee aan te bieden maar verder is er niets. De jongen die het beheerd verblijft er een aantal weken om gasten te ontvangen die hier overnachten. Er kunnen hier maximaal tien mensen overnachten. De twee stellen die achter mij aan kwamen blijven hier ook. Hoeven zich verder niet meer druk te maken.  Zelf moet ik echter nog helemaal terug naar het dal. Echt op mijn gemak zit ik dus niet. De hut is omhult in een grijze mist en wil zo snel mogelijk terug. Vanaf hier moet je nog 3,5 uur wandelen, zegt de jonge beheerder. Niet echt aantrekkelijk gezien ik mijn bovenbenen al aardig begin te voelen. Nu gaat naar beneden wel sneller maar je benen moeten meer klappen opvangen. Kleine stapje dus. Daarnaast moet ik voorzichtig zijn voor losse stenen en maar hopen dat het droog blijft. Het weer in de bergen kan zo omslaan, dat heb ik gisteren mogen ervaren. Maar droog is het vooralsnog. Op de weg terug zie ik een aantal moeflons op de rotsen boven me. Een soort berggeit met groot gekrulde hoorns.

Ze kijken me aan en houden me in de gaten. Zo dichtbij, werkelijk heel bijzonder. Geniet van het moment maar ga al snel weer ongestoord verder. Weet binnen een kleine twee uur het  Schutzhaus Neubau te bereiken. Het zien van de hut gaf al een vreselijke opluchting. Mijn benen beginnen wel steeds meer pijn te doen maar moet toch verder. Had wel voldoende water bij me maar echt goed gegeten heb ik niet. Vul de waterflessen nog een keer bij de bron en rek mijn beenspieren om vervolgens weer verder te gaan. Als ik te lang rust, kom ik niet meer overeind ben ik bang. Het is nog een steile route naar beneden maar de lucht klaart op en de zon begint er zelfs een beetje doorheen te komen zodat ik weer wat energie begin te voelen. Wanneer ik rond 18.00 uur eindelijk beneden ben en het Erlehenalm hotel zie is het enige wat ik wil voedsel en een heel groot glas cola. En dat hebben ze. Ben eigenlijk hartstikke gek dat ik dit vandaag heb gedaan maar het was een onvergetelijke dag. Sluit af met een groot glas bier op het terras waar ik nog een keer naar boven kijk. Die machtige reuzen waar ik zo dichtbij ben geweest. Hoe anders kan een dag verlopen. Soms moet je vertrouwen op het goede. Iets wat ik gisteren even kwijt was maar wat toch weer tot uiting is gekomen. Met een ontzettend trots en voldaan gevoel wandel ik de laatste kilometer terug naar de parkeerplaats. Rijd terug naar het pension en laat me vallen op het bed. Wat een bijzondere dag was dit. Een warme douche doet wonderen en de spierpijn neem ik op de koop toe. Morgen een nieuwe dag.

Vannacht een paar keer wakker geworden maar gelukkig geen kramp. Ga er wel uit om alle beenspieren nog eens op te rekken maar zodra in beweging gaat het goed. Merk het pas echt wanneer ik de twee trappen naar beneden loop. In beweging blijven is het beste om te doen, al zit dat er voorlopig niet in. Na het ontbijt vertrek ik namelijk richting Salzburg. Een stad die 100 km noordelijker ligt. Heb via Airbnb wel enkele verblijven proberen te boeken in de buurt van deze stad maar de een zit al vol en de ander reageert niet. Besluit om er maar gewoon naartoe te rijden. Maak wel een kleine omweg via Zell am See dat aan een groot meer gelegen is en gevuld is met watersporters. Het is prachtig weer en hoeft me niet te haasten. Toch ben al ruim voor het middaguur in het centrum van Salzburg. Parkeer mijn auto in een parkeergarage en wandel naar de Altstadt, zoals het oude centrum heet.

Besluit eerst een stukje te wandelen en kom al snel bij de cabinelift die het Hohensalzburg schloss met de stad verbind. Een immense burcht die als blikvanger ver boven de stad is gebouwd. Hier vandaan heb ik een mooi overzicht over de stad. Het is allemaal wel een stuk kleiner dan ik had verwacht. Je hebt het geboortehuis van Mozart, de dom, oude statige panden en paarden met koetsen die toeristen rondrijden om de nostalgie enig leven in te blazen maar verder voornamelijk straatjes met winkeltjes en restaurantjes. Prima om een dag vol te maken maar ik ben na een aantal uren rondwandelen wel uitgekeken. Ben eigenlijk blij dat ik hier geen Airbnb heb kunnen boeken. Nu ik hier wat aan de wandel ben geweest beginnen mijn benen ook weer een beetje op adem te komen. Was bang voor krampachtige taferelen maar niets van dat gelukkig. Zittend op een terras neem ik de beslissing om weer te gaan rijden. Aangezien ik niet weer terug Oostenrijk in wil en Salzburg bijna tegen de Duitse grens aan ligt is dit een goede optie. Zoek op internet naar leuke steden in zuid Duitsland en kom terecht bij Heidelberg. Een stad boven Stuttgart op een kleine 500 km rijden vanaf hier. Het is 14.00 uur en ik ga ervoor. Dat geslenter heb ik op gegeven moment wel gehad. Rijd in een file richting München maar verder is het een prachtige route richting Stuttgart. De wegen kronkelen zich door het heuvelachtige landschap en mag eindelijk weer eens heerlijk gas geven. Het is rond 20.00 uur dat ik de Airbnb heb gevonden die ik onderweg vanaf een parkeerplaats heb kunnen boeken. Een klein hotel in een buitenwijk van Heidelberg. Dacht eerst dat ik in de verkeerde stad Heidelberg terecht was gekomen want er was weinig leven te vinden maar het blijkt de goede Heidelberg te zijn. Alleen ligt het oude centrum 5 km verderop, zo hoor ik de eigenaar zeggen. Check in en vertrek al snel naar het centrum. Heb nog niets gegeten en een mooie gelegenheid om deze toeristische trekpleister te ontdekken. Parkeer op aanraden van de hoteleigenaar in parkeergarage Karlsplatz P13 die vrijwel midden in het oude centrum ligt en ben honderd meter verwijderd van een groot plein dat gevuld is met terrassen. De zon gaat langzaam onder en de lichtjes gaat aan. Het is een lange dag geweest. Vanmorgen stond ik nog in Bucheben. Nooit gedacht dat ik nu op een terras in Heidelberg zou zitten. Hoe verrassend kan het zijn. Kan er wel om lachen.

Neem bewust geen ontbijt bij het hotel. Wil op tijd naar het oude centrum om daar te genieten van de ochtend in een van de vele restaurants waar je ongetwijfeld goed kunt eten. Neem afscheid bij het hotel en rijd vervolgens weer naar het centrum waar ik een bakkerij aan de hoofdstraat vind waar verse broodjes te krijgen zijn. Een heerlijk begin van deze dag. Wil deze dag gebruiken om mijn blog af te schrijven om vervolgens aan het eind van de middag naar het noordelijker gelegen Munster te rijden. Vanavond verblijf ik daar bij een goede vriendin in zoals ik dat ook vorig jaar heb gedaan. Morgen dan door naar het Groningse Jipsinghuizen waar mijn goede vrienden Willem en Yvonne wonen. Tijd om weer eens bij te praten over alle gebeurtenissen in de afgelopen periode. Het betekent tevens dat deze korte reis weer tot  aan zijn einde is gekomen. Een reis die weer vol verrassingen zat. Leven is beleven en dit was weer een duit in het zakje. Laten er nog vele volgen. Tot later.        
 

Na een paar jaar oponthoud toch nog redelijk onverwachts een vlucht naar India geboekt. Internationale vluchten naar India waren voor lange tijd onmogelijk vanwege corona en heb gedurende deze periode alleen online contact kunnen houden met Sunil en Habib om op de hoogte te blijven over de situatie in India. Over de fabriek die maandenlang in een lockdown situatie heeft gezeten en de vele slachtoffers die corona heeft veroorzaakt. Mede door de beperkte gezondheidszorg en een ongezond leefklimaat die het overgrote deel van de Indiase bevolking geniet. Het is nu eenmaal niet een land waar de hygiëne hoog in het vaandel staat, voornamelijk door armoede en onwetendheid. En ook al waren hier voldoende veiligheidsregels, navolging ervan is een ander verhaal. Mensen hebben ook niet veel keuze want niet aan het werk gaan betekent geen inkomsten. En geen geld betekent geen eten. Het is hier voor velen in India de keiharde waarheid. En dan met name voor de arbeidersklasse. De berichtgevingen en beelden via het nieuws spraken boekdelen. Sunil heeft in Jaipur ook diverse familieleden en kennissen verloren en probeert, nu alles weer redelijk normaal is, uit de financiële problemen te komen omdat ondernemers in India niet financieel worden ondersteunt zoals in Nederland. Het eens zo welvarende familiebedrijf heeft het meeste personeel ontslagen en de verkoop van kunstnijverheid is tot een dieptepunt gedaald. Geen toeristen die souvenirs kopen en internationale inkopers die wegblijven. Bovendien zijn de prijzen van containertransport vanuit Azië sinds corona bijna verzesvoudigt waardoor klanten wereldwijd afzien van aankopen. Ook Habib voelt hiervan de gevolgen. Sinds zijn fabriek weer in werking is heeft hij veel geproduceerd voor exporteurs in Jodhpur maar krijgt niet betaald voor zijn geleverde producten. Waarschijnlijk het gevolg van slechte betalingen van importeurs wereldwijd. Mensen die orders cancelen of vragen de producten vast te houden in India totdat de containerprijzen weer zullen dalen. Iets wat nog steeds niet gebeurd ondanks dat er weer voldoende containers beschikbaar zijn. Als overmaat van ramp worden ook materialen zoals staal en hout met de week duurder. Iets wat weer indirect te maken heeft met de oorlog van Rusland in de Oekraïne. Het geeft een beeld van een onzekere toekomst zowel bij de producenten in India als de afnemers in Europa. Niemand weet op dit moment hoe de wereld er over enige tijd uit zal ziet. Voor mij ook een belangrijke reden om richting India te reizen. Om te zien en te horen wat er in de afgelopen coronajaren is veranderd en te bespreken hoe we het zakelijke verkeer weer vlot kunnen trekken. In de komende twaalf dagen hoop ik antwoorden te vinden op de vragen die al tijden in mijn hoofd zitten. Maar eerst een vlucht die me via Abu Dhabi naar Delhi zal brengen. Hopelijk een beter vervolg dan het hele voortraject dat ik moest afleggen met betrekking tot gezondheidsverklaringen en visumeisen. De corona app is alleen binnen Europa geldig waardoor ik een veelvoud aan documenten moet meenemen en downloaden om sowieso bij de vlucht richting India aan boord te mogen. Daarnaast las ik op een site dat alle Indiase visums tijdens corona zijn ingetrokken en mijn nog geldige zakenvisum opnieuw moest worden geactiveerd. Iets wat bij navraag bij het Indiase consulaat in Den Haag niet nodig was, zo dachten ze, want zelfs daar waren ze niet zeker. Echt gerust ben ik pas wanneer ik na alle formaliteiten aan boord stap bij de EY 18 van Etihad airways. Een van mijn favoriete luchtvaartmaatschappijen. Tijdens de vlucht van Abu Dhabi naar Delhi zit er een Indiase vrouw naast me die met haar negentien jarige zoon onderweg is om haar familie te weerzien na drie jaar. Ze woont al zeventien jaar in het Belgische Merksem, een dorp dicht bij Antwerpen en kan dus gewoon Nederlands met haar praten. Voor de liefde naar België verhuist met haar destijds tweejarige zoon maar die relatie heeft helaas geen stand gehouden. Sinds twee jaar is ze samen met een andere man die nu voor het eerst naar India reist om haar familie te ontmoeten. Hij komt een uur eerder aan in Delhi met een directe vlucht vanuit Amsterdam. Als ik vraag om wat voor reden hij niet met hun samen reist haalt ze haar schouders op. Geen idee, zegt ze.

Hij wilde perse rechtstreeks vanuit Amsterdam en zelfs zij vindt het een beetje vreemd. We kunnen er allebei om lachen maar wat zijn er toch een bijzondere mensen op deze wereld. Ik verwacht op de luchthaven allerlei controles vanwege corona of inzage in documenten waar ik zoveel moeite voor heb moeten doen maar niets van dat alles. Welkom terug in India. Pak lachend mijn koffer van de bagageband en loop om 04.00 naar buiten waar een muur van warmte me tegemoet komt. Het is warmer dan ik verwacht had. Zo´n zevenentwintig graden en een hoge luchtvochtigheid waardoor het klam aanvoelt. Koop een pre-paid taxi ticket bij het loket buiten en laat me door een oud taxibusje bij het Cottage Yes Please hotel afzetten in het centrum van de stad dat nog in alle rust van de nacht geniet. Iets wat ik ook ga doen. Zal met een voldaan gevoel nog een paar uur proberen te slapen.   

Een eerste dag in Delhi. Ik heb een paar uur kunnen slapen en beneden bij de receptie aangekomen vraag ik eerst naar de heersende maatregelen vanwege corona. Nog verplicht een masker dragen overal, krijg ik te horen. Met masker op ga ik de straat op maar zie dat er niet veel mensen zich houden aan die regels. Eerlijk gezegd, eigenlijk niemand. Wanneer ik als eerste mijn internet en telefonische bereikbaarheid wil regelen in het kleine winkeltje even verderop wordt mij vertelt dat ze in deze wijken toch niet zoveel controleren op naleving. Toch is er opvallend veel veranderd. Diverse winkels en restaurants zijn gesloten of hebben een andere bestemming gekregen. Het Hara Rama hotel en Ajay guesthouse waar ik vele jaren verbleef worden nu voornamelijk bezocht door Indiase toeristen en is de sfeer die de vele internationale backpackers hier creëerden volledig verdwenen. Het enige vertrouwde is de Grand Shindi chai shop waar ik al snel word herkent door Monu en professor Kapoor die even verderop voor de boekenwinkel van zijn broer op een houten kruk zit. En dan natuurlijk de drukte in de main bazaar met riksja’s en de constante beweging van een rumoerige menigte waarin je kunt verdwalen. Het voelt vertrouwd maar toch ook wel anders. Alsof ik in een bekende film ben beland waarin enkele hoofdrolspelers ontbreken. Al gaat het leven hier natuurlijk ook gewoon door zonder al die buitenlanders. India is klaar voor een nieuw hoofdstuk, dat is duidelijk. Alles staat vandaag in teken van de voorbereidingen van de beurs die ik morgen ga bezoeken. Gelegen in Noida, zo´n anderhalf uur rijden vanuit het centrum. Wil ook de treinticket kopen voor de nachttrein naar Jodhpur over twee dagen zodat ik zeker ben van een zit-ligplaats. Het kantoor op de eerste verdieping van het stationsgebouw om toeristen beter van dienst te kunnen zijn is sinds corona gesloten, zo krijg ik ter plaatse te horen van een uiterst vriendelijke man die zegt dat het kantoor verplaatst is naar een andere locatie. De welbekende truc is dus nog steeds in actief, zo wordt mij duidelijk. Ze dirigeren op deze manier toeristen naar kleine kantoortjes waar deze aan alle kanten worden opgelicht. Ze dan veelal te horen krijgen dat de treinen vol zitten of uitgevallen zijn vanwege werkzaamheden aan het spoor en je beter een taxi kunt nemen. Vaak in combinatie met veel te dure hotels onderweg. Nog steeds aantrekkelijk volgens westerse begrippen maar onnodig voor iemand die voor langere tijd naar India komt en low budget wil reizen. Vele backpackers hebben op deze manier honderden euro´s uitgegeven omdat ze net aangekomen waren en vertrouwden op de vriendelijkheid van de mensen. Een heel netwerk van oplichters houd zich hier mee bezig in Delhi. Nog steeds dus. In sommige gevallen grijpt de politie in maar veelal moeten toeristen het verlies accepteren. Ik laat mijn ticket bij het hotel regelen en zoek op tijd mijn bed op. Een lange nacht en dan fris naar de beurs morgen.

Het is 7.00 uur wanneer mijn alarm gaat. Douchen, aankleden en nog iets eten bij een restaurant aan de Main bazar alvorens een riksja te nemen naar hotel Lalit in Connaught Place. Een van de hotels vanwaar shuttle bussen buitenlandse inkopers naar de beurs brengen. Er rijden er veel minder zo zie ik aan het tijdschema op de website van de beursorganisatie EPCH. De bus is redelijk gevuld maar voornamelijk met Indiase beursdeelnemers. Zijn dit de voortekenen voor vandaag? Schrijf me in aan de balie van het grote beursgebouw en loop als eerste naar Hal 12 waar ik Mahendra wil opzoeken. Een ontzettend aardige en vriendelijke man die gespecialiseerd is in het maken van dieren van rijstgras en leer. Geen product waar ik tegenwoordig nog iets mee doe maar heb altijd een goede vriendschap met hem onderhouden. Aangekomen bij zijn stand krijg ik te horen dat hij acht maanden geleden is overleden na een ziekbed van anderhalve maand. De dag had met een beter bericht kunnen beginnen. Zijn zoon en een oude vriend zullen het bedrijf nu voortzetten. Het is de eerste directe bekende hier die aan corona is bezweken. Hopelijk blijft het hierbij. De beurs zelf brengt weinig vernieuwends. Spreek hier en daar producenten en exporteurs om een goed beeld te krijgen van de gang van zaken. De reden dat ik hier naartoe ben gekomen. Er lopen weinig buitenlanders rond en de problematiek omtrent hoge transport en materiaalprijzen is duidelijk te merken. Bovendien vinden velen het waarschijnlijk nog te risicovol om naar India af te reizen vanwege de coronaomstandigheden, ondanks dat je hier zonder beperkingen kunt bewegen. Hoe anders is het bij mijn goede vriend Rukshad uit Nagpur die ik bezoek in zijn permanente showroom in het hoofdgebouw. Hij die altijd bezig is met R&D wat terug te vinden is in de showroom die gevuld is met nieuwe collecties woonaccessoires. Zo kan het dus ook. Dit geeft inkopers en positief signaal, wat blijkt aan de verkopen op het einde van de eerste dag, zo vertelt hij me later. Heb Rukshad en zijn vrouw Monica meerdere keren bezocht in Nagpur, waar prachtige herinneringen zijn geboren en onze vriendschap belangrijker is dan alle zakelijke beslommeringen. Door de vele kilometers die ik heb afgelegd in het beurscomplex is het wel een vermoeiende dag. Ben blij wanneer de bus na veel oponthoud om 20.00 uur vertrekt en heb het helemaal gehad wanneer ik rond 22.00 uur de deur van mijn hotelkamer achter me sluit. Zinvol, dat was het zeker.

De trein naar Jodhpur vertrekt pas om 21.20 vanavond vanaf het Old Delhi treinstation dus alle tijd voor mezelf. Ik zou weer allerlei dingen kunnen gaan bezichtigen maar ga het liefst aan de wandel richting Connaught place om daar in een koffieshop met airco aan mijn blog te schrijven. M´n belevenissen vast te leggen zoals ik altijd heb gedaan sinds ik ruim twintig jaar geleden aan mijn eerste reis naar India ben begonnen. Soms als ik dingen terug lees van de afgelopen jaren besef ik me pas echt wat voor een bijzondere momenten ik hier heb mogen beleven. Zoveel mooie mensen heb mogen ontmoeten met de bijpassende unieke verhalen. Onderweg naar Connaught place lijkt het alsof niets is veranderd. Alles is nog net zo hectisch en druk op straat als altijd en niets doet herinneren aan de zware coronajaren die achter ons liggen. Tenminste, aan de zichtbare buitenkant. Natuurlijk zijn er hier ook velen die het financieel zwaar hebben. Door opgemaakte reserves, gebrek aan inkomsten en het leven dat ook hier steeds duurder wordt. Zoals er overal ter wereld veranderingen plaatsvinden. Het geeft aan hoe relatief alles is en de kwetsbaarheid van de mens weer eens wordt uitvergroot. Eerst door een minuscule bacterie en vervolgens door een oorlog die nu eens niet een ver van mijn bed show is. Het heeft ook voor mij impact gehad met betrekking tot mijn zakenpartner Sunil hier in India. In de jaren voor corona heeft hij iets te makkelijk met financiële middelen omgesprongen waardoor hij nu een aanzienlijke schuld heeft opgebouwd. Ook bedrijfsmatig met The Soul of India. Kan hem al maanden niet bereiken en reden voor mij om een andere koers te varen. Ik weet dat hij niet onder zijn schulden uit kan komen, zeker niet in de huidige situatie en daar moet ik mee leven. Heb daarom besloten om alleen verder te gaan. Een andere koers te varen waarbij ik niet direct afhankelijk ben van mensen hier in India. Het zijn dure levenslessen maar zullen uiteindelijk ergens goed voor zijn. Tenminste, daar vertrouw ik op. Voorbereidingen heb ik al getroffen en de komende week in Jodhpur hoop ik meer inzicht te hebben. Aan het eind van de middag keer ik terug naar de Main Bazar om er nog iets te eten en laat me vroegtijdig naar het Old Delhi station brengen door een autoriksja. Wilde eerst de metro nemen maar vanwege het spitsuur en de overvolle metrostations heb ik daar van afgezien. Voor 150 rupees, een kleine twee euro, kan ik de zes kilometer overbruggen. Het is helaas niet minder hectisch dan in de metro. Erger nog, de wegen zijn overvol en bijna stapvoets gaan we vooruit. Bij een stoplicht aangekomen lijkt het vrijwel gelijk een autocross. De vijf rijen dik gasgevende voertuigen die wachten op de groene vlag en eenmaal op groen wordt ieder achtergebleven omgevingsgeluid verstilt door een toeterende massa voertuigen. Vol gas sprint iedereen naar voren om vervolgens na tien meter weer achter aan te sluiten. Ben blij dat ik mijn mondkapje bij me heb. Niet omwille van corona maar om me veilig te stellen vanwege de vele uitlaatgassen want echt gezond is het hier niet. Op het station van Old Delhi is het gelukkig rustiger. De trein naar Jodhpur staat al ruim voor vertrek bij perron 3 te wachten. Zoek mijn plaats in de nog lege wagon S4 en maak het ligbed gereed waarop ik de komende elf uur mijn tijd zal doorbrengen. Het is 21.20 wanneer we vertrekken. Alhoewel de zon al lang achter de horizon is verdwenen en  de ventilatoren op volle toeren draaien blijft er een klamme warmte in de trein hangen waardoor het niet de meest comfortabele reis is. Het enige voordeel is dat op dit tijdstip de lichten al snel doven en er een serene rust hangt in de trein. Alleen het geluid van de denderende trein over de rails is hoorbaar door de openstaande ramen. Iets wat me nog enigszins in slaap kan wiegen. Ik had ook AC kunnen reizen maar kies bewust altijd voor tweede klas omdat hier de ramen open kunnen en ik meer verbonden ben met de geluiden, de geur, de warmte van het land en een prachtig zicht heb wanneer ik overdag zou reizen. Al is dat uitzicht nu ver te zoeken. Reizen moet ook een beleving zijn en dat past beter bij me. Ondanks dat ik niet veel heb kunnen slapen kom ik redelijk fris om 07.50 aan in Jodhpur waar de temperatuur al behoorlijk is opgelopen.

Ben nieuwsgierig hoe het iedereen hier is vergaan de afgelopen jaren. Kan bijna niet geloven dat er alweer twee jaar zijn verstreken. Wandel het laatste stuk over het grote marktplein met de centraal gelegen klokkentoren. Het is er nog uitgestorven. Aangekomen bij het hotel krijg ik een positieve verrassing. Dezelfde mensen werken er nog. Veelal is het personeel ontslagen vanwege de maandenlange lockdown hier in India en zie ik overal nieuwe gezichten. Alsof heel India is gereset. Ben werkelijk blij te horen dat Vicky en Deepak altijd een deel van hun salaris hebben behouden als teken dat de eigenaar Manish goed voor zijn personeel heeft gezorgd. Het is er trouwens erg stil. Januari en februari waren redelijk goed maar op dit moment zijn er slechts enkele kamers bezet, zo vertelt Vicky me. Door de warmte die er heerst blijven ook Indiase toeristen weg. Buitenlanders zijn vrijwel niet te vinden en dit zal er de komende maanden niet beter op worden. Ik wilde vandaag direct aan de slag maar krijg een tekstbericht op mijn telefoon van Habib. Het is vandaag vrijdag en dat betekent gebedsdag voor de moslims. Er gaat vandaag dus niet gewerkt worden en dat had ik kunnen weten. Nu ben ik hier een aantal dagen dus tijd genoeg. Eigenlijk is het misschien wel beter zo. Door de warmte en de onrustige nacht voel ik de vermoeidheid in mijn ogen en kan ik het beter even rustig aan doen. Loop nog wel een rondje door de stad maar bij ruim veertig graden is dat geen pretje. Beter vertoeven is het in Sam´s cafe op steenworp afstand van het hotel. De ideale plek om mijn laatste voorbereidingen te treffen voor de komende dagen. Er moet veel besproken en geregeld worden nu de zakelijke verhoudingen een andere invulling zullen krijgen. Of dit me gaat lukken zullen we over enkele dagen weten.

Om 10.30 heb ik afgesproken bij de auto van Habib welke geparkeerd staat langs de hoofdweg die naar het marktplein leid. Ook Joheb is van de partij. Vandaag zal ik voor het eerst zijn afgebouwde fabriek te zien krijgen. Hij is een goede vriend van Habib en samen willen ze als partners de export een impuls geven. Zaken waar ze mij graag bij willen betrekken. Als derde partner waarbij ik me zal bezighouden met productontwikkeling, kwaliteitsverbetering en het vinden van afzetmarkten. Zonder me te hoeven bezighouden met financiële afwikkelingen, ambtenarij en corruptie hier in India. Iets wat me in het verleden veel tijd, energie en geld heeft gekost. De fabriek ziet er goed uit. Een grote ruimte waarin arbeiders tafels aan het verpakken zijn, een spuiterij en op de eerste verdieping een grote ruimte die als showroom zou moeten fungeren maar waar nog geen meubelen staan opgesteld. Voornaamste doel is om mijn functieomschrijving en arbeidsvoorwaarden te bespreken met beide mannen. Hoe ik mijn modellen kan beschermen en mijn financiële aandeel kan veiligstellen. Heel veel praten dus vandaag om duidelijkheid te creëren. Het is de start van een heel nieuwe manier van werken en weet dat er nog veel verbeterpunten zijn naar aanleiding van eerdere leveringen. Toch heb ik vertrouwen in de mannen die tegenover me zitten in het kantoor. Heb een zere keel van het vele praten en ben doodvermoeid na een hele dag in het Engels te converseren. Dit gaat me prima af maar ben redelijk kapot wanneer ik  rond 20.00 uur het Jhankar hotel bereik. Douchen, iets eten en heerlijk vroeg mijn bed in terwijl de airco de warmte uit de kamer verjaagd.

Klaar voor een nieuwe dag. Eet mijn ontbijt in Sam’s cafe, bestaande uit een kom met muesli, gemengd fruit en yoghurt. Een fris en gezond begin zullen we maar zeggen. Genoeg om het eerste deel van de dag mee door te komen, al heb je bij deze temperaturen meer behoefte aan vocht. Veel water drinken dus. Na de eerste gesprekken te hebben afgerond vandaag tijd om de collectie te bespreken. Heb een schetsboek vol nieuwe ontwerpen meegenomen en hoop dat Habib en Joheb deze modellen willen gaan maken. Zonder enige concessies krijg ik de volledige medewerking. Stuk voor stuk bespreken we alle details zodat ze hier de komende tijd mee aan de slag kunnen. Bij mogelijke problemen ben ik altijd te bereiken vanuit Nederland. Met de huidige technologie kunnen we prima ook op afstand communiceren. Met deze bredere collectie hoop ik importeurs in Nederland over de streep te trekken. Ben eigenlijk zeer tevreden over hoe het hier tot nu toe gaat. De onbeperkte medewerking van Habib en Joheb waarbij laatstgenoemde de eindverantwoordelijkheid heeft voor alles wat deze fabriek verlaat. Ook vandaag zijn we laat terug in het centrum en veel tijd en zin om hier nog rond te lopen heb ik niet. Ben moe van weer een dag besprekingen. Noodzakelijk maar het vreet energie. Zeker met deze hitte. Temperaturen van ruim veertig graden horen normaal gesproken pas in mei of juni te worden bereikt. Buiten dat is er ook weinig te doen in de avond omdat de straten vrijwel uitgestorven zijn. Breng alleen nog een bezoek aan Sam’s cafe waar ik ondertussen goede banden heb met Sandeep en Raoel. De twee jongens die er werken. Om er iets te eten en een laatste cappuccino te drinken. Lange dagen zijn het voor ze. De beste plek om de dag af te sluiten is mijn kamer in het Jhankar Haveli. Zo ook vandaag.

Na een lange nacht vroeg uit de veren. Wil op tijd richting het treinstation wandelen om alvast een ticket terug naar Delhi te kopen. Het is nog rustig en alleen de vrouwen die de straten aanvegen zijn actief. Een heerlijke wandeling wetende dat het hier straks weer een drukte van belang zal zijn zodra de winkels open gaan. Een beeld alsof corona nooit heeft bestaan. Zonder enige problemen krijg ik de ticket in handen. Terug bij het hotel ontmoet ik voor het eerste keer sinds mijn verblijf de eigenaar Manish die net op zijn motor aan komt rijden. Ik ken hem al jaren en eist dat ik eerst een bak chai met hem drink. Vol trots vertelt hij over zijn nieuwe functie als politicus. De coronaperiode heeft hem deze kant op gedirigeerd. Inmiddels bijna full time en pasgeleden geïnstalleerd als een van de vele wethouders van Jodhpur. Op zijn telefoon een veelvoud van foto´s van zijn officiële aanstelling. Groots maar in mijn ogen ietwat overdreven. Vertel hem ook de situatie waarin ik zit en vraagstukken waar ik nog mee worstel. Hij adviseert me te gaan praten met een goede vriend die advocaat is en me kan helpen om een goed contract op te stellen om zo zaken veilig te stellen. Zaken betreffende modelbescherming, financiële zekerheden en afzetbescherming waardoor ik problemen in de toekomst kan voorkomen. Wanneer ik later de desbetreffende meneer Dhariwal bel krijg ik te horen dat hij al contact heeft gehad met Manish en ik vanavond om 18.30 op zijn kantoor wordt verwacht om het een en ander te bespreken.

Het grotendeel van de dag ben ik weer actief op de fabriek met Joheb en Habib om zoveel mogelijk informatie uit te wisselen. Ook omtrent de noodzaak van een dergelijk contract dat ik met Joheb en Habib wil afsluiten. Ze begrijpen het omdat ze weten wat er fout kan gegaan, gezien de problemen die achter me liggen. Al met al zijn het tot op heden hele nuttige dagen hier in de fabriek waar we ongestoord over alles kunnen praten. Zoals afgesproken zit ik om 18.30 in het kantoor van mr. Dhariwal. Op de eerste verdieping van zijn woning in een buitenwijk van Jodhpur. Een zeer eenvoudig kantoor waarin enkele oude bureautafels staan gevuld met stapels dossiers, als teken dat er nog wel wat werk te doen is. Zelf neem ik plaats in het kleine kantoor achterin. Met grauwe vervuilde gordijnen en waar de ramen vrijwel geheel zijn volgescheten door de duiven. Alsof ook hier een invasie heeft plaatsgevonden. Krijg koffie aangeboden door een van de werknemers en zie even later mr. Dhariwal binnenstappen. Een man van rond de zeventig met grote grijze lokken. Hij geeft me een hand en introduceert meteen zijn zoon en schoondochter die er ook bij komen zitten. Krijg bijna een kruisverhoor over alles waar ik me mee bezighoud. Allemaal nodig om een goed beeld te scheppen van de situatie waarin ik zit en hoe deze te beschermen, zo krijg ik te horen. Twee uur lang ben ik mijn verhaal aan het houden, al denk ik dat er heel veel nieuwsgierigheid bij komt kijken. Alles voor het goede zullen we maar zeggen. Al moet ik wel even slikken wanneer ik hoor wat de kosten zijn voor een dergelijk contract. Het moet gebeuren en dus laat alles in werking zetten. Neem afscheid van het drietal en laat me door een riksja terugrijden naar het marktplein. Inmiddels 21.00 uur en veel fut heb ik niet meer. Morgen een nieuwe dag.

Had gisteren een afspraak gemaakt met een producent die gespecialiseerd is houten tafelbladen. Dharmendra is zijn naam. Ontmoet op de beurs in Delhi waar ik toen aangegeven heb dat ik zijn fabriek graag wilde bekijken. Om precies 10.00 uur staat hij met een dure Kia SUV voor mijn neus op de afgesproken plek. Een rustige, bijna verlegen jongen die sinds vier jaar werkzaam is in het bedrijf van zijn vader en zijn oom. Wanneer we het terrein oprijden zie ik overal grote stapels hout liggen onder een afdak van metalen golfplaten. Netjes geordend op dikte. Voel direct dat dit een goed adres is als het gaat om kwaliteit. Bespreek met zijn vader het een en ander in het kantoor en krijg vervolgens een uitgebreide rondleiding met uitleg over het gehele proces dat het hout doormaakt alvorens het in een product wordt verwerkt.

Niet alleen interessant maar ook nuttig om te begrijpen wat er voor nodig is om een goede kwaliteit te waarborgen. Er wordt namelijk behoorlijk gesjoemeld met processen waardoor veel producenten mindere kwaliteit hout geleverd krijgen van groothandels. Veelal goedkoper en dat is later in de verwerking terug te zien. Ben zoveel wijzer geworden in de uren dat ik hier ben omdat ik nu dergelijke problemen kan onderbouwen en prijzen kan verantwoorden. Ik wil namelijk niet de goedkoopste maar wel de beste zijn. Iets waar ik ook in de fabriek met Habib en Joheb op hamer. Daarnaast zijn Dharmendra en zijn vader ontzettend aardige mensen. Na een uitgebreide lunch in een nabijgelegen restaurant word ik rond 16.00 uur weer afgezet in het centrum van Jodhpur. Het was absoluut een waardevolle invulling van deze dag. Ben de rest van de dag in Sam’s cafe te vinden. Om er te schrijven en me even niet bezig te houden met werk. In de smalle straten achter het grote marktplein bevinden zich ook diverse winkels. Hoofdzakelijk gevuld met traditionele kleden, bedspreien en tassen die veelal aan toeristen worden verkocht. Omdat deze er nu niet zijn is er weinig brood te verdienen. De vrolijke Harish en zijn broer, Prakash en Bharat zijn mannen waarmee ik vrijwel dagelijks even een kort praatje mee maak. Ze hebben het allemaal zwaar, zo hoor ik. Eerst corona en nu de al hoge temperaturen houden toeristen en klanten weg. Er zit niets anders op dan te wachten op het einde van de zomer. Hopende dat corona niet opnieuw roet in het eten zal gooien en de rust in de wereld terug zal keren. Iets waar iedereen naar verlangt.

Een laatste dag in Jodhpur. Wil vandaag verslag doen van mijn bezoek aan Darmendra gister en mogelijke laatste onduidelijkheden weg te nemen omtrent de werkzaamheden die hier nu moeten plaatsvinden. De komende weken zullen ze het druk hebben met het maken van nieuwe samples en waarna ik me actief ga bezighouden met de verkoop van de collectie. Heb er een goed gevoel over dat dit moet gaan lukken gezien alle gesprekken die de afgelopen dagen zijn gevoerd. Ook die met meneer Dhariwal waarvan ik vandaag een opzet doorgestuurd zal krijgen van het contract dat beide partijen veilig moet stellen. Hij vraagt me halverwege de middag om naar zijn kantoor te komen maar wil hier geen onnodige haast mee maken.

Wil het contract in alle rust kunnen doorlezen zodat we niets over het hoofd zien. Liever besteed ik nog even tijd met Habib en Joheb om onze banden te versterken, ook buiten de werksfeer. Had nooit verwacht dat alles wat ik in mijn hoofd had, ook is gelukt. Ook het opzetten van een contract was nog geen prioriteit maar gezien het zevenbladerig document dat ik net via mail heb ontvangen krijg ik een sterk vertrouwen dat mijn urenlange gesprek in het kantoor van meneer Dhariwal geen verspilde tijd is geweest. Laat het een voorbode zijn voor een positief vervolg. Na enkele laatste afwikkelingen verlaten we om 15.30 de fabriek en rijden de twaalf kilometer terug naar het centrum van de stad. Nog een laatste keer drinken we onderweg lassie. De geelachtige koude yoghurt die hier men hier overdag nuttigt om de maag rustig en gevuld te houden en neem afscheid van mijn steunpilaren Habib en Joheb wanneer ik word afgezet. Ben ze dankbaar voor alle tijd en inzet en het geloof dat ze in mij hebben om er samen iets moois van te maken. Laat er iets positiefs uit voortkomen.

Ik eet nog een laatste keer in Sam´s cafe waar ik Raoel en Sandeep de volgende keer weer hoop te zien en praat nog even met Vicky bij het Jhankar Haveli waar mijn koffer klaar staat voor vertrek. Vanavond een laatste reis naar Delhi. De Mandor Express zal om 20.10 vanaf perron 1 vertrekken, zo lees ik bij aankomst op het grote bord in de centrale hal van het station. De trein komt niet veel later het station binnenrijden. Alle ramen en deuren nog gesloten omdat dit het startpunt is van deze treinreis. Ook al duurt het nog even voordat hij vertrekt, meestal klim ik direct op het bovenste bed om de ergste drukte in de trein te ontvluchten en te relaxen. Vandaag gaat me dat niet lukken. De buitentemperatuur van boven de veertig graden heeft er voor gezorgd dat de stalen beplating van de wagons als kookplaat hebben gefungeerd. De hitte in de trein is bijna ondragelijk. Ook al zet ik zoveel mogelijk ramen open, binnen enkele minuten loopt het zweet van alle kanten uit mijn lijf. Het zal niet de meest comfortabele reis worden ben ik bang voor. Zittend bij het raam voel ik nog enige verkoelende warmte wanneer de trein op snelheid komt maar eigenlijk maakt het me niet uit. Kijk met een glimlach naar buiten wanneer we de buitenwijken van Jodhpur langzaam achter ons laten.

Denkend aan het moment dat ik besloot om een ticket naar India te kopen, niet wetende waar dit toe zou leiden. Nu ruim drie weken later weet ik dat dit een van de beste beslissingen is die ik ooit heb kunnen maken. Mijn gevoel te blijven volgen, ook al brengt het niet altijd het resultaat waar ik op hoop. Iets wat ik nu ook niet weet maar voel dat dit deel uitmaakt van de weg die ik moet gaan. Hoe moeizaam en zwaar dat soms ook kan zijn. De komende tijd zal uitwijzen waar dit alles goed voor is geweest. Kruip na enkele uren toch maar naar boven om iets proberen te slapen en de tijd te doden. Ik dommel soms wel even weg maar de oncomfortabele warmte houd me in zijn greep. Ben opgelucht wanneer we om 06.30 het station van Old Delhi bereiken. Het oude centrum van de stad met smalle straten waar de eerste marktlui bezig zijn hun koopwaar te ontdoen van het zeil dat nog enige bescherming bied tegen de dikke stoflaag vanwege de enorme luchtverontreiniging. Hoe ongezond moet het zijn om hier te leven. Nee, ik verlang ook wel weer naar een wandeling buiten in de frisse lucht. Het mag in Nederland dan koud en nat zijn geweest, dit is een ander uiterste. Bij het Cottage Yes Please krijg ik hartelijk onthaal van de manager. Mijn koffer wordt direct naar een kamer op de derde verdieping gebracht en niet veel later lig ik na een verfrissende douche op het grote bed. Vandaag nog een laatste dag in Delhi. Geen plannen behalve dat ik mijn blog wil afronden in een van de comfortabele coffee shops. Morgen zal ik via Abu Dhabi weer terug naar Nederland vliegen om van daaruit het werk voort te zetten. Hoe dat zal verlopen. Jullie zullen het ongetwijfeld weer te lezen krijgen.

Vanwege corona al een lange tijd niet naar India kunnen reizen. Ga eigenlijk weinig in de zomermaanden op pad maar het wordt hoognodig tijd om weer iets avontuurlijks te ondernemen. Heb veel buiten Europa gereisd maar heb van dit deel van de wereld nog eigenlijk veel te weinig gezien. Tijd voor een inhaalslag. Met de auto wil ik een rit maken door Duitsland, Oostenrijk, Italië en Zwitserland. Een reis van vele kilometers waarmee ik mijn oude VW-bus niet wil lastigvallen. Deze heeft zijn kilometers gemaakt en de uitlaatgassen voldoen niet meer aan de gewenste milieueisen waardoor hij de komende weken op stal mag blijven staan. Een comfortabele Audi A3 zal zijn plek innemen. Op zaterdagochtend 31 juli is het dan zover. Ga nog even langs bij mijn broer Peter die jarig is en vervolg mijn weg aan het eind van de ochtend. Het weer is redelijk. Bewolkt maar droog en af en toe komt het zonnetje tevoorschijn. Zodra ik de grens met Duitsland nader begint voor mij het echte vakantiegevoel. Verwacht er wat oponthoud vanwege de uitgebreide coronamaatregelen die er in Duitsland gelden. Moest mij online registreren en opgeven welke dag ik de grens over wilde maar veel zie ik er niet van terug. Het is als een doodnormale reis zoals ik die in de afgelopen jaren wel vaker gemaakt heb naar Berlijn. Mijn eerste bestemming ligt namelijk weer in die richting. Mijn goede vriendin Katrin heeft enkele maanden geleden een huis gekocht in Dobis bei Wettin, een dorp vlak boven Halle en daar zal ik de eerste dagen doorbrengen. Na zo’n lange tijd in een vertrouwde omgeving te hebben doorgebracht is dit werkelijk een verademing. Deze oostelijke route is minder druk dan richting het zuiden van Duitsland en het glooiende landschap geeft een gevoel van ruimte en vrijheid. Tegen het eind van de middag bereik ik de afslag die me naar mijn bestemming zal leiden en niet veel kilometers later zie ik het dorp in de verte al liggen, schilderachtig verscholen tussen de groene bomen die de heuvel begroeien.

Passeer een veld met zonnebloemen dat als een warm welkom voelt en rijd langzaam het dorp binnen waar het uitzonderlijk rustig is. Het is geen doorgaande weg en dus komt er vrijwel alleen bestemmingsverkeer. En dat is duidelijk te merken. Dobis heeft zo’n tweehonderd inwoners waarvan de meesten kunstzinnige mensen zijn. Een ideale plek om inspiratie te krijgen, zo is mijn eerste indruk. Omdat ik het adres niet kan vinden, vraag ik het aan de man die blootvoets aan komt lopen. “Bij wie moet je zijn?”, wordt mij vriendelijk gevraagd en wanneer ik de naam Katrin Busching laat vallen is het meteen duidelijk. Ik moet terug en dan de heuvel op. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen zie ik een prachtig oud huis met een kleine binnenplaats en ietwat vervallen schuren. Allemaal niet perfect maar het past in de uitstraling van het dorp en de nieuwe bewoonster. De deur is los maar verder zie ik niemand. Geef mezelf een rondleiding, open de fles wijn die ik meegenomen heb en vul enkele glazen die ik in de keuken vind. Zit heerlijk in het zonnetje op het terras aan de achterzijde wanneer ik enkele stemmen hoor. Het zijn Katrin en haar goede vriendin Carla uit het zuidelijke Ingolstadt. Ook zij is hier om een paar dagen bij te komen. Het is een goed weerzien met Katrin. Ruim anderhalf jaar geleden heb ik haar voor het laatst gezien maar ze is niets veranderd. Mooi om te zien dat het zo goed met haar gaat. Wanneer we net de eerste slok wijn hebben genomen beginnen de klokken te luiden van het kleine houten kerkje welke net iets hoger op de heuvel achter het huis van Katrin staat.

We moeten direct naar boven, zo zegt Katrin. Iedere zaterdagavond om 18.00 uur wordt de klok geluid door twee mannen uit het dorp en dit is de kans om het kerkje te bezichtigen. Via de stenen trap vlak achter haar huis bereiken we binnen enkele minuten de ingang en niet veel later sta ik aan een touw te trekken om een van de klokken in beweging te houden zo heeft Katrin geregeld. Normaal zou dit niet zomaar kunnen maar hier is alles mogelijk zo krijg ik te horen. Hoe bijzonder kan mijn verblijf hier beginnen! De wijn smaakt later nog lekkerder en over eten hoeven we ons geen zorgen te maken. Buurvrouw Felice en haar nieuwe vriend Tinman die sinds de verjaardag van Katrin enkele weken geleden aan elkaar gekoppeld zijn, zijn ook uitgenodigd. De verliefde zeventigers zullen de maaltijd voorbereiden. Aangenaam gezelschap waarbij mijn Duits aardig op proef wordt gesteld. Ik heb wel eens een cursus Duits gevolgd via internet maar dat gaat me vandaag niet redden. Daarnaast merk ik dat de 640 kilometer die ik vandaag heb afgelegd het lastig maken om me volledig te focussen. Geniet van het eten en de drank die in overvloed aanwezig is. Wijn, bier en whisky komen langs en weigeren heeft geen zin. Er wordt iets gevierd en goed ook. Frau Busching, zoals ik haar gekscherend noem, heeft de regie ook hier volledig in handen. Tinman had trouwens al snel in de gaten dat er een gastoptreden was vanmiddag. Het ongelijke klokkenspel heeft mijn aanwezigheid duidelijk verraden.

Na een goede nacht kom ik beneden waar Katrin al bezig is om koffie te maken. We nemen de koffie mee naar het hoger gelegen kerkje waarvoor een houten bankje staat. Zittend genieten we van de stilte en het prachtige uitzicht over het heuvelachtige landschap. Met een zacht opkomend zonnetje werkelijk een verademing. Met Katrin praat ik over de vergane jaren en alles wat ons is gegeven. Ontmoette haar ongeveer 10 jaar geleden in India en sindsdien zijn we altijd contact blijven houden. Een pure vriendschap die ontzettend veel moois heeft gebracht en hopelijk ook in de toekomst zal brengen. Inmiddels heeft Carla ons ook gevonden en lopen we even later de trap af, terug naar het huis om te ontbijten. Een prachtig begin van deze dag. Omdat Katrin veel in Berlijn is vanwege haar werkzaamheden in het theater moet er nog veel om huis gebeuren. Het gras moet nodig gemaaid en de druiventakken hebben zoveel nieuwe scheuten dat deze gesnoeid moeten worden. We helpen de ijverige Katrin met haar werkzaamheden maar pak, op haar advies, in het begin van de middag de oude mountainbike uit de schuur. Het moet een ontzettend mooie route zijn naar Wettin, een dorpje op zes kilometer van Dobis. Het fietspad slingert langs de rivier de Saale waaraan ook Dobis gelegen is. Het zijn mooie kilometers waarbij ik vrijwel niemand tegenkom. Alleen enkele Duitse fietstoeristen die deze route afleggen als onderdeel van de Saale route die naar Hamburg leid. We koken en eten samen zodra ik terug ben en genieten van de zwoele avond op het terras aan de zijkant van het huis. De avond vult zich met interessante gesprekken over theater en cultuur en mijn project omtrent creativiteit wat ik jaren geleden ben opgestart. Wanneer ik ’s avonds een rondje loop door het dorp is het donker en muisstil. Alleen de straatlantaarns en enkele verlichte vensters geven me te kennen dat hier mensen wonen. Ik kan er werkelijk van genieten dat dit soort dorpjes nog bestaan. Een gevoel van terug in de tijd. Hoe bijzonder kan het zijn.

Zit alweer vroeg op het bankje bij het kerkje op de heuvel maar lang van de rust kan ik niet genieten. Word geroepen door Carla en Katrin die naar me op zoek zijn. Ze staan klaar in badkleding en willen gaan zwemmen in de rivier. Nu ben ik eigenlijk geen koud water zwemmer maar besluit mee te gaan. Lopen over een smal paadje langs maïsvelden, steken het fietspad over en wandelen de laatste honderd meter door het gras richting de bomen die langs de rivier staan. Op een kaal stukje zie ik drie klapstoelen staan. Krijg te horen dat we hier onze handdoeken en slippers achterlaten en even terug moeten lopen. Ik verwacht een paar meter maar het blijkt ruim een kilometer te zijn. Blootvoets over het fietspad welke ik gisteren nog bereden heb. Kan er wel om lachen, zoals ook de fietsers die ons tegemoet komen. Alles vanwege de stroming, zo merk ik later wanneer we het water in gaan en ons door de rivier laten meevoeren. We zwemmen binnen een kwartier de afstand terug naar de klapstoelen die op ons staan te wachten. Een frisser begin van de dag had ik me niet kunnen wensen. Carla gaat rond de middag terug naar Ingolstadt en Katrin en ik gaan op bezoek bij Lick. Ze woont al jaren hier in Dobis en is de onderbuurvrouw van Katrin in het appartementencomplex in Halle. Vandaag wordt ze 70 jaar. Helaas is ze nog niet in de stemming om een groot feest te vieren. Vier jaar geleden is haar man Uli overleden en daar heeft ze nog steeds heel veel verdriet van. Ik heb ze destijds samen meegemaakt. Een ontzettend leuk en artistiek koppel waar ik diverse wijntjes mee heb gedronken toen ik daar met Katrin op bezoek was. Ze woont op een paar honderd meter afstand. Ondanks dat het niet gevierd wordt zouden we even langs gaan. Een bijzondere ontmoeting met de toch stralende Lick. Ook haar buurvrouw Anke is aanwezig. De koffie en taart staat op tafel maar eerst gaat een fles prosecco open om het toch nog enigszins een feestelijk tintje te geven. Er wordt veel gelachen en merk dat mijn Duits met de dag beter wordt. Natuurlijk klopt er grammaticaal helemaal niets van, maar ze begrijpen me. Tenminste, zo doen ze me geloven. Voor een paar uur houden we elkaar gezelschap en rijden op het eind van de middag richting Halle. Ze moet op 19.00 uur haar regisseur Zigfried ophalen van het treinstation. De komende dagen zullen ze gaan werken aan een eerste opzet voor een theater voorstelling in Kiel die later dit jaar in première zal gaan.

Alvorens we naar het station rijden gaan we naar het appartement van Katrin in een prachtige oud en statig pand vlakbij het centrum. Ze heeft een maquette gemaakt van het decor en die wil ze laten zien. De 75 jarige Zigfried komt net naar buiten gelopen zodra we het stationsplein oprijden. Lange grijze haren en een beetje moeilijk lopend verraden dat hij enige tijd geleden een hartinfarct heeft gehad. Zijn evenwicht laat te wensen over en heeft hem ouder gemaakt dan hij is. Desondanks gaat hij weer beginnen aan een nieuwe theaterproductie. Een interessante man die al veel heeft beleefd zo wordt me duidelijk in de avonduren wanneer de flessen wijn worden aangerukt. Zigfried woont samen met een goede vriendin van Katrin die twintig jaar jonger is dat is begrijpelijk niet altijd eenvoudig. Het is mijn laatste avond in Dobis. Zal morgenvroeg richting het zuiden rijden waar ik een Airbnb heb gevonden in Mauern. Een dorpje in Oostenrijk vlakbij de Brennerpass, de grote doorgangsroute die Oostenrijk en Italië verbind.

Begin aan mijn laatste ontbijt op de knusse binnenplaats die vol staat met bloemen en planten. De zon schijnt heerlijk bij een 26 graden en het gezelschap is bijzonder aangenaam. Na een paar prachtige dagen hier in Dobis neem ik afscheid van Katrin en Zigfried. Zij zullen naast hun werkzaamheden ook  genieten van de jarenlange vriendschap die ze hebben opgebouwd. Na een laatste zwaai naar Katrin verlaat ik Dobis en vervolg mijn weg naar het zuiden. De kilometers gaan ongemerkt voorbij. Naarmate ik steeds zuidelijker rijd in de richting van München wordt het landschap steeds mooier. De brede wegen volgen het glooiende landschap in een vloeiende beweging. Alles klopt gewoon. De audi rijd als een zonnetje en met muziek via spotify uit de goede geluidsinstallatie krijg ik het gevoel van ongekende vrijheid. Wat kan autorijden dan toch mooi zijn. Passeer na vijf uur rijden Ingolstadt, de woonplaats van Carla, niet ver van München vandaan. Pak de drukke ringweg rond de hoofdstad van de provincie Bayern en nader al snel de Oostenrijkse grens. Het klinkt misschien gek, maar het is de eerste keer dat ik per auto dit land bezoek en vind het daarom misschien ook wel extra bijzonder. Het is een gevoel van iets nieuws ervaren terwijl het daadwerkelijk natuurlijk weinig voorstelt. Wanneer ik de grens passeer blijkt dat ook. Ik had het idee dat Oostenrijk nog een aardig groot land was maar de afstand naar Innsbruck is redelijk snel afgelegd en ook de afstand naar Mauern bij de grens is nog slechts vierentwintig kilometer. Had me ingelezen over deze Brennerpass en het moet heel bijzonder zijn via deze route Italië binnen te rijden. Moet echter nog even geduld hebben want bij Steinach verlaat ik de snelweg om bij mijn Airbnb in Mauern te komen. Een authentiek Oostenrijks huis op de rand van een bebost gebergte. zoals ik me had voorgesteld. Maria, waarmee ik vanmorgen al contact heb gehad, staat in de deuropening te wachten. Een vrouw van mijn leeftijd, beetje alternatief gekleed met lange sluike zwarte haren. Ze leid me direct naar de bovenverdieping waar ik kan beschikken over een ruime kamer, volledig ingericht en met een balkon van waar ik in de verte uitzicht heb op de vele pijlers die deze economische slagader, zoals de Brenner Strasse wel genoemd mag worden, op grote hoogte dragen.

Heb de kamer voor twee nachten geboekt zodat ik ook nog iets van deze omgeving kan bekijken. Maria laat me verschillende activiteiten zien aan de hand van kaarten en laat me verder mijn ding doen. Eerst maar eens iets eten. Wandel het steile en slingerende bergweggetje naar beneden en kom terecht in het dorpje Steinach dat er verlaten bij ligt. Winkels zijn gesloten en van enig vertier is geen sprake. Hotel Wilder was een goed adres om te eten, had Maria gezegd. Volgens mij ook het enige dat open is. Stap er naar binnen en begeef me naar het restaurant. Een verouderd en arm interieur met slechts een paar tafels gevuld met gasten. Ga aan een tafeltje zitten en hoor de gastvrouw iets aan het gezin vragen dat even verderop zit. In het Nederlands wel te verstaan. Hoe is het toch mogelijk. Hoeveel kilometers moet je rijden om eens geen Nederlanders tegen te komen. Het eten daartegen is buitengewoon goed. Loop later op de weg terug nog even langs het kleine kerkje dat iets verder naar boven Mauern op een plateau is gebouwd maar laat deze dag verder voor wat het is.

Wil vandaag een lange wandeling maken maar het weer ziet er niet goed uit. Het regent en het ziet er niet naar uit dat het voorlopig zal stoppen. Er ziet niets anders op dan mijn dag hier vol te maken. Ga rond 8.30 naar beneden voor ontbijt waar Maria me opgewekt goedemorgen zegt zodra ik de deur naar de keuken open. Schuif aan de tafel die gedekt is met een overvloed aan etenswaar. Zo slecht is het begin van deze dag dus niet. Raak in gesprek met Maria, werkzaam in een internaat in de buurt van Innsbruck waar ze ´s nachts de boel in de gaten houd. Nu deze vanwege vakantie gesloten is kan ze de vele gasten beter ondersteunen, al zijn het wat mindere tijden vanwege corona. Ze heeft veel minder boekingen van Aziaten en Amerikanen die wegblijven uit Europa. Ik zou nog een nacht blijven maar Maria geeft aan dat hier blijven verspilde tijd is. Het weerbericht spreekt boekdelen en wandelen in de regen is geen aanrader. Ik zou gewoon mijn reis moeten vervolgen en die boeking laten vervallen, zo geeft ze zelf aan. Voel me een beetje schuldig maar eigenlijk doe ik dat inderdaad het liefst.  Pak binnen korte tijd mijn bagage en neem afscheid van Maria die ik dankbaar ben voor haar meelevendheid. Nu de laatste 12 km naar de grens en dan richting Florence, mijn volgende bestemming.

De kortste route is door het dal en vlak voor de grens de snelweg weer oprijden. Precies zoals maria had gezegd. Het is de laatste oprit voor de grensovergang. Na enkele honderden meters zie ik het bord Italia verschijnen en ben ik de Brennerpass gepasseerd. Het zal nog enkele uren duren voordat ik de bergen van Zuid Tirol, zoals dit deel van Italië wordt genoemd, achter me laat en het vlakke land rond Milaan bereik. Een stuk saaier maar wel gunstiger om snel veel kilometers af te leggen. Het weer is inmiddels omgeslagen. De zon begon al snel te schijnen zodra ik het bergachtige gebied achter me liet. Heb alleen nog geen idee waar ik vanavond zal slapen en zoek daarom een geschikte parkeerplaats om dit te gaan organiseren. Ik ben er al een aantal voorbij gereden want ze veel te klein en daarom al snel overvol met vakantiegangers die naar het zuiden rijden. Via de Airbnb app vind ik een kamer in de wijk Brozzi, even buiten het centrum van Florence. Roberto geeft via mail te kennen dat ik een uur van te voren een bericht moet sturen zodat hij voldoende tijd heeft om me de sleutel te komen overhandigen. Het is druk rondom Florence. Daarnaast zorgen de werkwerkzaamheden voor files waardoor de laatste kilometers nog het zwaarst zijn. In een buitenwijk van Florence vind ik het appartement waar een kamer vrij zou moeten zijn. De foto´s zagen er veelbelovend uit maar de buitenkant ziet er vervallen uit. Voordeel is wel dat ik hier mijn auto vlakbij kan parkeren zonder enige kosten. Iets wat in en rondom Florence vaak problemen oplevert zo las ik op internet. Na enige tijd komt een zwarte auto aanrijden en herken de man die op de foto stond. Het is de beheerder Roberto en zijn vrouw. Een kleine pittige dame, opgedirkt, op hoge hakken en met een grote zonnebril. Ze heeft duidelijk de broek aan. Buiten dat spreekt Roberto geen Engels en dus ben ik volledig aan haar overgeleverd. Ze geeft me de sleutels en legt me het een en ander uit maar omdat ook haar Engels te wensen overlaat moet ik het veel met gebaren doen. Toch hebben we vreselijk gelachen. Het appartement is al een jaar geleden opgeknapt en ingericht maar nog vrijwel ongebruikt vanwege corona. Alles is er maar aan de inrichting is weinig aandacht besteed. Ik red het ermee. Neem afscheid van het opgelaten stel en loop richting het centrum. Het is 18.00 uur en de zes kilometer moet in een uur af te leggen zijn. De warmte en de route die ik moet lopen langs een drukke weg maken de wandeling minder aangenaam dan gehoopt. Er rijden regelmatig bussen hadden ze gezegd en bij enig navraag hoor ik dat ik nummer 35 moet hebben. Wacht bij een van de haltes en laat me door een bus naar het centrum rijden. Mondkapjes verplicht en de eerste meters voor in de bus zijn afgebakend met een rood-wit lint. Enig contact met de chauffeur moet worden vermeden, dat is duidelijk.

Normaal kun je een kaartje kopen in de bus maar dat is nu dus niet mogelijk. Er wordt ook niet naar gevraagd en stap ik zonder gemaakte kosten uit zodra deze zijn eindpunt heeft bereikt. Je kunt op de stations een bus ticket kopen waarmee je 90 minuten lang kan reizen. Zo werd me door een jongen in de bus uitgelegd. Deze moet je in de bus afstempelen in de automaat die er hangt zodra je instapt. Onderweg naar het centrum zie ik een ticket automaat staan. Koop er meteen drie met behulp van een Afrikaanse jongen die me al een tijdje heeft zien worstelen met het apparaat en wandel in vijftien minuten naar het centrum. Ik ben werkelijk onder de indruk van de schoonheid van de Kathedraal en de smalle straten met de hoge panden in oude Italiaanse stijl. Nu de zon langzaam ondergaat geeft het zachte avondlicht een prachtige reflectie op het witte marmer wat veel is gebruikt in deze immense bouwwerken. Ik wil niet al te laat terug want ik heb geen idee hoe de bussen terug rijden. Loop het stationsgebouw binnen en krijg er wat informatie van de twee mannen achter het loket die elkaar verbeteren in hun allerbeste Engels. Moet terug naar waar ik ben uitgestapt, opstapplaats Puccini genaamd en wederom bus 35 in de gaten houden. De man op het station heeft opgeschreven bij welke halte ik er dan weer uit moet. Zodra de bus arriveert en instap loop ik meteen naar voren tot aan het rood witte lint die me op afstand houd. Roep luid de halte waar ik eruit wil en gebaar of hij me even een seintje wil geven. Hij roept wel iets terug in het Italiaans maar echt ver kom ik er niet mee. Een dame halverwege de bus heeft mijn roep om hulp gehoord en kan me in het Engels helpen. Ga bij haar zitten en krijg alles keurig uitgelegd. De oudere blonde dame die voor ons zit moet er bij die halte ook uit, zo laat ze blijken. Als ik haar dus in de gaten houd moet het goedkomen. Ik moet zeggen dat Italianen ontzettend behulpzaam zijn. Tot dusver alleen maar positieve ervaringen. Dan ontstaat er een woordenwisseling tussen twee mede passagiers. Een man en een vrouw die elkaar bijna in de haren vliegen, tenminste zo klinkt het. Zij heeft geen mondkapje voor en eigenlijk zou de chauffeur haar uit de bus moeten zetten, zo is me inmiddels wel bekend. De oudere blonde dame begint zich er inmiddels ook mee te bemoeien. Terwijl ze tekeer gaat kijkt ze mij aan alsof het allemaal mijn schuld is. Een ding is zeker, Italiaanse dames zijn niet voor de poes. Waarschijnlijk klinkt het allemaal heftiger dat het in werkelijkheid is, maar toch. Zelfs wanneer we de bus verlaten bij halte Pistoiese 114 is ze nog aan het morren, wijst me een richting aan en vervolgd haar weg. Ik word nog even begeleid door een vrolijke Italiaan die zijn ommetje heeft gemaakt en loop de laatste 50 meter naar het appartement. Wat een prachtige dag weer.

Had Roberto gevraagd wat ik echt zou moeten bezichtigen in de stad en dat bleek het Uffizi museum, gelegen aan de rivier de Arno die de stad doorkruist. Neem wederom de bus en ben tijdig in het centrum waar het nog rustig is. De zon schijnt aangenaam als een prachtig begin van deze dag. Mensen beginnen aan hun ontbijt op een van de vele terrassen terwijl ik langs de kathedraal richting het museum loop. Er staat al een rij van zeker twintig meter voor de kassa. Twijfel even maar besluit toch maar aan te sluiten. Haat wachten maar deze kans wil ik me niet laten ontnemen. Sta in de rij achter een jong Duits stel waarmee ik het goed kan vinden. Afkomstig uit de omgeving van München en nu voor een week in Florence. Hadden een slechte ervaring gehad in Milaan waar de achterruit van hun auto was ingeslagen maar gelukkig niets kostbaars kwijtgeraakt. Pratende vort verstrijkt de tijd en na een uur kan ik dan eindelijk naar binnen. Gezien de vele veiligheidscontroles die er zijn moet het wel erg bijzonder zijn. Het monumentale pand in Romaanse stijl met zijn binnenplein en vele zuilen ziet er indrukwekkend uit. Binnen staan een overweldigend aanbod aan beelden uit romeinse tijd in wit marmer en schilderijen die veel met religie te maken hebben. Het meest opvallende en mooiste wat ik gezien heb is een schilderij van de Nederlandse schilder Antoon van Dyck, zo kwam ik later achter toen ik het bijschrift las en het welbekende zelfportret van Rembrandt. Toch wel bijzonder dat die Nederlandse schilders de meeste indruk op mij hebben gemaakt. Na een paar uur museum vind ik het mooi geweest. Eet iets bij een van de vele restaurants en loop verder richting het plein waar de grote Kathedraal van Florence in al zijn aanwezigheid overheerst. Je kunt deze gratis van binnen bezichtigen, alleen moet je daarvoor wel in de rij staan. Ik ben namelijk niet de enige. Vermaak me gedurende de uur wachttijd met het Nederlands stel uit Amersfoort dat voor me staat maar eenmaal binnengekomen krijg ik een vreselijke afknapper. Zo mooi als hij van buiten is, zo lelijk is hij van binnen. Ik kan er niet veel meer van maken. Het stel uit Amersfoort had exact hetzelfde gevoel. Bezoek later nog een museum over de uitvinder en schilder van de Mona Lisa, Leonardo da Vinci maar geniet vooral van het leven in deze bijzondere Italiaanse stad met zijn hoge goudgeel gekeurde vervallen gevels. Het Italië zoals ik me dat voor ogen had met al zijn romantiek. Zittend op een bankje ontmoet ik de enthousiaste Sri Lankaan die me eerder vandaag heeft bediend bij het restaurant waar ik gegeten heb. Praten over zijn leven hier in Italië zoals ik ook nieuwsgierig ben naar de vele mensen uit Azië die hier op de markt staan als goedkope arbeidskrachten. Het geeft me inzicht over het leven aan de onderkant van de samenleving hier in Italië. Serieuze gesprekken waarnaast gelukkig ook veel gelachen wordt. In de bus terug probeer ik wederom een afstempel automaat te vinden voor mijn gekochte tickets maar het is verspilde moeite. De chauffeur lijkt zich er niet druk om te maken en ik nog minder, net als de overige passagiers trouwens. Heb het idee dat dit de minst rendabele buslijn van Florence moet zijn.

Eenmaal terug gekomen bij het appartement ontmoet ik Enrico. Een man van rond de veertig jaar die de andere kamer in het appartement heeft geboekt. Een vrolijke man uit de buurt van Genua en werkzaam bij een groot Italiaans bedrijf dat treinen zoals de TGV ontwikkelt. Hij blijft hier overnachten en zal morgen een treinmachinist ondersteunen die een nieuw model trein vanaf Florence naar de grens met Oostenrijk zal besturen. Machinisten zijn opgeleid in simulators maar de eerste daadwerkelijke ritten zal hij ze bijstaan in geval er calamiteiten voordoen. Een bijzondere man met mooie verhalen.

Vandaag wil ik om uiterlijk 9.00 uur vertrekken. Eerst naar de stad Siena en dan door naar de kust. Dat staat op het programma. Kan de sleutel achterlaten in het appartement want Roberto is te ver van de stad om me gedag te komen zeggen. Siena is binnen een uur bereikt. Het is halverwege de ochtend wanneer ik het steile weggetje vanaf de parkeerplaats omhoog loop. Het oude Siena ligt bovenop een hoge rots en om het de toerist makkelijker te maken kun je met behulp van roltrappen de grote hoogte overbruggen. Het is werkelijk prachtig gelegen maar is niets vergeleken met Florence. Wel straalt het oudheid uit. De grote kerk gemaakt van wit marmer en het grote ronde plein waar vroeger paardenraces werden gehouden. Enkele foto´s daarvan spreken boekdelen. Het moet een groot spektakel geweest zijn. Omdat ik geen uren in de rij wil staan om ergens binnen te komen laat ik dat aan me voorbij gaan.

Wat ik wel bezoek is het museum van Dali waar ik onverwachts mee wordt geconfronteerd wandelend door een smalle straat op weg naar het plein. Een kunstenaar die sculpturen van metaal maakte met een enorme diepgang daarachter. Zijn manier van denken was ingenieus. Er zijn niet veel museums waar ik echt van onder de indruk ben maar dit was er een. Verder laat ik Siena achter me. Rijd via binnenwegen naar de kust om iets meer van het binnenland te zien maar het waren tot vijftig kilometer voor de kust hoofdzakelijk kronkelende wegen door bebost gebied. Alleen het laatste stuk krijg ik het gevoel in een wijnstreek te zijn beland. Daar waar Toscane bekend om staat met zijn glooiende landschap en bijzondere spitsige bomen. Heb geen idee waar ik zal overnachten maar neem de afslag bij San Vincenzo om in die omgeving verder te zoeken. Een kleine plaats aan de kust wat me weinig kan bieden, zo merk ik al gauw. Besluit iets noordelijker te rijden richting Donoratico en vind er een aantal campings. De eerste heeft geen plek maar bij camping Belmare kan ik terecht. Een grote camping waar ik zelf een plekje mag uitzoeken onder de dennenbomen vlakbij het strand. De zee op nog geen vijftig meter afstand. Hoe mooier kun je het hebben. Opvallend is dat er vrijwel geen Nederlanders te vinden zijn. Slechts een enkel geel kenteken vind ik er. De camping staat grotendeels vol met mensen die hier voor langere tijd verblijven gezien de voortenten en alle benodigdheden die men thuis ook heeft. Vloerbedekking, uitgebreide keukens, tv´s. Ik krijg hier altijd een beetje de kriebels van. Zullen mensen dit dat als werkelijk als vrij ervaren? Gezien de omvang van de camping is het verder basic. Geen overdreven luxe. Bij het restaurant werkt iedere oudere die ze maar konden vinden in het dorp en straalt alles eenvoud uit waar kan ik erg van kan genieten. Probeer gesprekken aan te gaan maar het is opvallend dat zo weinig Italianen de Engelse taal machtig zijn. Bijna net zo slecht als mijn Italiaans.
In de avond open ik de fles wijn die ik in Florence heb gekocht. Pak de gitaar die achter in mijn auto ligt en begin iets te spelen, zitten op een klapstoel naast mijn tent. Het lijkt wel of er magische klanken ten gehore komen want de mensen die langs komen blijven staan luisteren. Mijn tent staat vlakbij een smal pad naar het strand en daar komen veel mensen langsgelopen. Het begint zowaar nog druk te worden. Mensen gaan voor me in het zand zitten en de groep mensen wordt steeds groter dat de doorgangsroute bijna wordt geblokkeerd. Er wordt zelfs uitgebreid geklapt wanneer ik een nummer van Pink Floyd heb gespeelt. Nou, dat had prachtig geweest natuurlijk. In werkelijkheid heb ik de gitaar na een tijdje weer opgeborgen omdat ik toch het idee heb dat Italië nog niet klaar is voor mijn muzikale kwaliteiten. Pak de fles wijn en geniet op het strand van de zwoele temperatuur, de zee en een stralende sterrenhemel. Wat een genot.

Gisteravond laat zijn er nog nieuwe campinggasten aangekomen die vlak achter mij in het donker hun tent zijn gaan opzetten. Het ging echter zo gestroomlijnd dat dit een routinekwestie moet zijn. En dat blijkt ook zo te zijn. Het is een groep Sri Lankanen die hier hun weekend komen vieren. Met vier gezinnen zijn ze vanuit Florence na hun werk hier naartoe gereden. Alles is binnen een mum van tijd gerealiseerd met in het midden een grote tafel die vol staat met etenswaar. Ze wonen al vele jaren in Italië en gaan slechts een enkele keer terug naar hun thuisland omdat het leven hier gewoon goed is. Ik heb geen stroom bij mijn tent maar zij hebben haspels mee waardoor ze overal stroom hebben. Geven aan dat ik daar ook gebruik van mag maken. Een goeie buur is het halve werk komt hier duidelijk tot zijn recht. Vandaag een echte stranddag. Lig in het begin van de morgen op een van de vele ligbedden die er staan opgesteld en zie het langzaam vollopen met toeristen. Vrijwel alleen maar Italianen. Iets wat duidelijk naar voren komt wanneer ik even in slaap ben gevallen en rond het middaguur mijn ogen open. Werkelijk iedereen is weg. Slechts een enkel ligbed wordt nog gebruikt maar verder is alles leeg. Snap er helemaal niets van. Loop daarom even naar de badmeester die is zijn hokje is blijven zitten om te vragen of ik misschien besmettelijk ben maar dat blijkt gelukkig niet zo. Italianen gaan eten en dat gebeurd uitgebreid en comfortabel. Moet vreselijk lachen. Dacht dat wij Nederlanders altijd zo overdreven stipt waren met het avondeten rond 18.00 uur. We zijn dus niet de enige met vaste tijdschema´s. Wanneer ik later bij mijn tent mijn blog aan het schrijven ben, krijg ik bezoek van mijn Sri Lankaanse achterbuurman. Hij heeft een bord met eten voor me. Wat een prachtig gebaar van die ontzettend vriendelijke mensen die er samen een prachtig weekend van maken.

Omdat Toscane een zeer rijk wijngebied is wil ik een wijnboerderij bezoeken om er wijnen te gaan proeven. Ik heb iets gevonden via google maps en er is een wijnboerderij hier 6,5 kilometer vandaan. Geen haast dus. Ga voor een ontbijt naar een strandtent even verderop en rijd het eind van de ochtend naar Farm Lands of the Marquis waar ik om 13.00 mee kan met een Engelstalige rondleiding met aansluitend een proeverij. Een mooi vermaak op deze laatste dag hier. Drie nachten in een tent is lang genoeg geweest en heb voor nu voldoende strand gezien. Engelstalige rondleiding betekent buitenlanders en dat klopt inderdaad. De groep van vijftien mensen bestaat voor ruim de helft uit Nederlanders. Jonge stellen die op campings hier en daar langs de kust staan. Heb vreselijk gelachen in de paar uur dat het geduurd heeft. De wijnen smaakte prima, maar moet eerlijk bekennen dat ik goedkopere wijnen uit de supermarkt net zo lekker vind. Het was een mooi tijdverdrijf met goed gezelschap. Mijn goeie achterburen zijn alles weer aan het inpakken en rijden weer richting Florence. Morgen moet er weer gewerkt worden. Volgende week staan we er misschien weer met z’n allen, zo hoor ik ze lachend zeggen. Voor mij ook tijd om verder te gaan. Zit een laatste avond op het strand waar ik vanuit een strandstoel in het donker de man gadesla die met drie hengels de zee probeert leeg te vissen. Samen met z’n oude vader die in een scootmobiel zit en z’n twee jonge kinderen houd hij de fel groen oplichtende toppen van de hengels in de gaten. In de tijd dat ik er zit hebben ze niets gevangen maar is het wel mooi om te zien hoe de oude man en zijn zoon samen zo intens bezig zijn met deze bezigheid terwijl de kinderen spelen in het zand. Wanneer ze het strand even voor middernacht verlaten wring ik de laatste wijn uit de fles en geniet nog even van de stilte. Wat een rijkdom hier te mogen zijn.

Ik ben op tijd wakker en ga rond 7.00 uur naar de wasruimtes om te douchen. Geen sterveling te bekennen, zoals de hele camping nog volledig in ruste is. Geruisloos breek ik de kleine tent af en sta nog voor 8.00 uur bij de uitgang. De tijd dat de slagbomen open zullen gaan en ik mijn rekening bij de receptie kan voldoen. Alles verloopt vlotjes en niet veel later ben ik onderweg.  Als eerste naar de oude Toscaanse stad  Lucca. Enkele pleinen, een grote kerk en enkele markante gebouwen is wat er te zien valt. Begin met een ontbijt op een klein terras nu het nog rustig is. Wat me het meest opvalt in vrijwel alle steden zijn de slecht onderhouden monumentale gebouwen. Normaal zou je dat armzalig vinden maar juist dat maakt Italiaanse panden zo aantrekkelijk. Bewust of niet, het creëert een ongekende schoonheid door imperfectie. Een bepaalde rust die de cultuur symboliseert. Buiten dat vergelijk ik dit soort plaatsen met Volendam. Er is eigenlijk weinig te zien en commercie voert de boventoon. Een overvloed aan winkels en terrassen die er waarschijnlijk een goede boterham aan verdienen. Buiten coronatijd dan. Ga daarom snel verder naar het noordelijk gelegen Nervi, gelegen net onder de kustplaats Genua op een 150 km rijden. Hier wil ik proberen een hotel te vinden. Aangekomen is het bijna onmogelijk om een parkeerplaats te vinden. Rijd drie keer hetzelfde rondje tot ik uiteindelijk een parkeergarage heb gevonden die vrijwel leeg is en waar geen betalingsmogelijkheden zijn. Hoe vreemd is dat. Loop via enkele stenen trappen naar het lager gelegen centrum en ga op onderzoek uit. Wandel via een weg die uitkomt bij het kleine treinstation van Nervi  en waar het stinkt naar urine. Echt aantrekkelijk is het niet. Zie even verderop wel een leuk hotel maar krijg te horen dat alles is volgeboekt. De eigenaar wil me graag helpen en belt enkele andere hotels maar alles zit vol. Het beste is om verder te rijden, op de route langs de A12 snelweg. Hij schrijft enkele plaatsnamen op en wenst me sterkte. Het is warm en door de zoektocht heb ik aardige dorst gekregen. Loop een klein restaurant binnen om iets te bestellen maar de dames achter de balie verstaan geen Engels. Een oudere man die achterin zit hoort het en helpt me met de taal. Leg hem uit waarom ik hier ben en waarnaar ik op zoek ben. Met daarbij verkregen opties. De beste optie is inderdaad Sestri Levante, een badplaats aan de kust op zo’n 40 km te zuiden van Nervi. Ik moet dus weer terugrijden. Twijfel heel even maar neem dit als beste mogelijkheid om een slaapplaats te vinden. Neem niet de tolweg maar maak gebruik van de kustroute. Een prachtige weg binnendoor waar vanaf ik een prachtige uitzicht heb op de zee en de rotsachtige kust. Beland op het eind van de middag in Sestri Levante waar het een drukte van belang is. Een boulevard aan een baai met zandstranden die bezaait ligt met mensen. Ik weet niet wat me overkomt. Parkeer mijn auto net buiten de drukte en wandel terug naar het centrum om er een hotel te zoeken. Krijg al snel te horen dat ze vol zitten. Wordt steeds doorverwezen en de prijzen gaan steeds maar hoger. Na een zoveelste poging loop ik bij hotel Genova naar binnen. Gelegen aan de doorgangsweg op steenworp afstand van de boulevard.

Achter de balie zit een ouder stel waar ik een positief antwoord krijg. Ze hebben een hotelkamer vrij en ik kan mijn auto kwijt in hun garagebox in de parkeergarage bij het station. Hoe mooier kan een dag zijn beloop vinden. Neem een douche en zit niet veel later op de boulevard aan een Mojito en geniet er van een prachtige zonsondergang. Nu het donker is geworden begint de stad steeds meer tot leven te komen. Een drukte van belang op straat en het uitzicht over de baai is ongekend mooi. De vele zeilboten die ver van het strand voor anker liggen en de lichten van huizen die de heuvels doen oplichten. Deze laatste avond in Italië is er een om nooit meer te vergeten.

Maak gebruik van het uitgebreide ontbijt en haal mijn auto op die in de garagebox veilig staat opgeborgen. Zoiets heb ik echt nog nooit eerder meegemaakt. Bedank het oudere stel en neem afscheid. Nu door naar Bern, de hoofdstad van Zwitserland. Kan vanuit Sestri Levante redelijk snel de A12 op die me verder naar het noorden zal begeleiden. Deze westelijke route richting Turijn is veel minder druk wat betreft verkeer. Het is wederom prachtig weer en het groene heuvellandschap straalt een ongekende rust uit. Steeds dichter kom ik bij de grens met Zwitserland. Duidelijk te zien aan de immense bergen die aan de horizon verschijnen. Ik weet niet of het de Matterhorn is die in het grensgebied ligt maar indruk maakt het zeker. Na een laatste douanepost aan Italiaanse zijde rijd ik door de St Bernard tunnel naar Zwitserland. De zes kilometer lange tunnel waar halverwege de grens wordt aangegeven door een grote Italiaanse en Zwitserse vlag die op het wegdek staan afgedrukt. Wat een bijzonder bouwwerk. Eenmaal uit de tunnel merk je dat je in Zwitserland bent. Het is ontzettend schoon en de wegen zijn perfect onderhouden. Het is opvallend rustig. Geen vrachtverkeer en slechts en handvol auto’s die voor me rijden. Rijd door een prachtig landschap tussen de bergketens door. Ook is het zonnig en helder waardoor het zicht optimaal is. Via Montreux rijd ik de laatste tachtig kilometer naar Bern. Heb onderweg al een Airbnb gevonden in de wijk Koniz op een paar kilometer van het centrum. Heb vandaag werkelijk ontspannen kunnen genieten van de autorit dat ik totaal niet vermoeid ben wanneer ik aankom bij de Funkstrasse 80 in Koniz.

Krijg er een hartelijk welkom van Pamela die me mijn kamer wijst. Nummer A1 op het einde van de gang in een flatgebouw waar vele kamers worden verhuurd aan zakenmensen die op doorreis zijn. Enkele kamers worden altijd vrij gehouden voor reizigers zoals ik. Fris me op en krijg bij de receptie door Pamela uitgelegd hoe naar het centrum te lopen. Een prachtige wandeling langs de rivier die in een kronkel om het centrum zijn weg vindt. Slechts een paar kilometer wandelen brengt me in het eeuwenoude centrum van de stad. Zoals alles hier op wandelafstand is. Perfect om een dag te vertoeven. Opvallend zijn wel de prijzen. Alles is hier bijna drie keer zo duur als in Nederland. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet gewend ben omdat het in India precies andersom is. Het is wel te weerleggen omdat de salarissen hier ook veel hoger liggen maar om hier lang te verblijven is voor mij geen optie, dat is me wel duidelijk. Geniet in de avond van de romantiek die de stad uitstraalt nu het donker is en de lichtjes het oude centrum van Bern een betoverende uitstraling geven.

Ik heb vandaag geen haast omdat Bern niet veel te doen heeft, zo had Pamela me al gezegd. Ga eerst langs de bakker op de hoek om er brood te kopen en wandel vervolgens de route langs de rivier de Aare naar het centrum. Onderweg veel mensen in badkleding die zich gewillig laten meevoeren door de sterke stroming. Lopen eerst een paar honderd meter stroomopwaarts over het voetpad en laten zich dan te water gaan bij een van de vele betonnen trappen die langs de rivier zijn aangelegd om veilig het water in te kunnen. Het is het openbare zwembad van Bern kun je wel zeggen. Een bijzonder tafereel, ook omdat het sinds enkele dagen pas wat beter weer is. Het heeft hier de afgelopen weken veel geregend en ook het voorjaar was veel te koud zoals overal in Europa, zo heeft Pamela me verteld. Ik bezoek de Kathedraal van Bern en wandel door het centrum van de oude stad. Wil eigenlijk ook niet veel doen vandaag. Zoek een plek op, dicht bij het station waar ik mijn belevenissen van de afgelopen dagen op ga schrijven. Omdat ik het wel goed kon vinden met Pamela heb ik haar uitgenodigd om me te vergezellen zodra ze klaar is met haar werk. Zittend in een park bij de kathedraal komt ze aangelopen. Een vlotte vrouw die perfect Engels spreekt en ook wel weer eens toe is aan een avondje uit met nieuwe gezichten. Corona heeft namelijk ook haar wereld behoorlijk verkleind.

We zoeken een terras op en krijgen even later gezelschap van een goede vriend van haar die muzikant is. Het is een geweldig mooie avond met prachtige verhalen waarbij heel veel gelachen is. Ruim na middernacht loop ik samen met Pamela terug door de verlaten straten van Bern. Nemen onderweg afscheid en loop het laatste stuk terug naar de Funkstrasse. Eigenlijk veel te laat stap ik mijn bed in maar dit soort avonden moet je gewoon beleven. Bern heeft iets moois achtergelaten.

Word om 7.30 redelijk fris wakker en neem een douche. Er staat een lange autorit op de planning. Een 700 km rijden naar de stad Munster in Duitsland. Heb daar mijn goede vriendin Sabine gecontacteerd die ik jaren geleden in India heb ontmoet en beloofd had haar op te komen zoeken zodra ik in de buurt was. Een mooie gelegenheid als laatste tussenstop voordat is richting huis zal rijden. Wanneer ik rond 8.30 kamer verlaat is de balie nog afgesloten. Als ik vraag naar Pamela krijg ik van de schoonmaakster te horen dat ze even later komt. Ik moet vreselijk lachen want weet wel wat de reden is. De wijn ging er namelijk goed in gisteravond. Jammer dat ik geen afscheid kan nemen maar zal haar nog wel berichten. Ben wel blij dat ik weinig last heb van de vele biertjes en hopelijk blijft dat zo want een korte nacht is niet ideaal voor een lange autorit. Toch gaat alles voortvarend. Wederom een prachtige dag en bereik al snel de grens bij Basel. Opnieuw weinig oponthoud en zijn alle voorzorgsmaatregelen omtrent corona een beetje overdreven geweest. Het is een lange dag, ook vanwege enkele files. Kom even na 18.00 uur aan in Munster waar Sabine al op me staat te wachten. Een mooi weerzien na zoveel jaar. Ze woont in flatgebouw dat deel uit heeft gemaakte van een militaire kazerne van het Britse leger. Nu als appartementen verhuurd aan mensen uit diverse bevolkingsgroepen. Een multiculturele samenleven aan de rand van de stad waarvan velen ook werkeloos zijn geworden door corona. Sabine werkte als verslaving therapeut en is nu werkzaam als sociaal werker in het ziekenhuis. Daarnaast is ze vrijwilliger in een hospice en beginnend kleuren therapeut. Mensen probeert te helpen door ze te laten schilderen. Als een soort spiegel van de ziel waardoor problemen aan het licht komen. Alleen heeft corona alles even in de wacht gezet. We praten bij en drinken de wijn die ik voor haar meegenomen heb. De flat staat aan de rand van het Rieselfeld. Een natuurgebied vol vogels en is uniek in Europa. Het is een prachtige avond en gaan voor een lange wandeling langs de rivier de Dortmund Ems en doorkruisen het natuurgebied wanneer de zon al ruimschoots verdwenen is en in het donker de laatste kilometers afleggen. Na voldoende actie en nog een laatste afzakkertje heb ik geen enkel probleem om in slaap te komen op het matras dat in de woonkamer op mij ligt te wachten.

Heb heel goed kunnen slapen. Word 8.00 uur wakker en neem een douche nu het nog rustig is. Wil in alle rust nog iets opschrijven in mijn blog en genieten van het zonnetje op het balkon. Krijg er al gauw een kop thee aangereikt van Sabine die ook wakker is. Een heerlijk begin op weer een andere locatie.
Tijdens het ontbijt ontmoet ik ook haar zoon Niels die gisteravond laat thuis gekomen was. Mag vandaag zijn fiets gebruiken. Ben niet zo benieuwd naar de stad als wel naar het prachtige natuurgebied. Met de fiets eenvoudig te bereiken. Vanaf de diverse uitkijktorens hebben we een prachtig uitzicht over een heel groot natuurreservaat. Fietsen door kleine dorpjes en drinken koffie langs de route. Wanneer we rond 15.00 weer terug zijn bij haar appartement is het ook tijd om afscheid te nemen van Sabine om de laatste 350 km naar huis te volbrengen. De afgelopen weken zijn verlopen zoals ik had gehoopt. Heb weer prachtige mensen ontmoet en bijzondere plaatsen mogen bezoeken. Iets wat ik zo lang heb moeten missen is allemaal op mijn pad gekomen. Met een brede glimlach passeer ik de grens met Nederland, als teken dat ik bijna thuis ben en het boek met mooie herinneringen weer dikker is geworden. Ik heb deze reis trouwens niet alleen gemaakt. In de omkasting van mijn linkerbuitenspiegel leeft een spin die iedere morgen zijn web opnieuw gesponnen heeft. In ieder land waar ik ben geweest heeft hij kunnen genieten van de lokale delicatessen. Welke spin kan dat nu aan zijn nageslacht vertellen? Ik hoop dat hij net zoveel genoten heeft als ik. Laat het snel een mooi vervolg krijgen.

Net wanneer ik de laatste regels van mijn blog wil schrijven krijg ik een foutmelding in mijn beeldscherm te zien. Moet de computer opnieuw opstarten om weer verder te kunnen, zo krijg ik in een pop up te lezen. Ik geef mijn vertrouwen aan de kennis van het apparaat en dus start ik de computer opnieuw op en ga weer verder in het document waarin ik gebleven ben, hopende dat het probleem hiermee verholpen is. Het mag helaas niet zo zijn. Om de vijf minuten krijg ik meldingen en na een aantal keren opnieuw opstarten wordt het alleen maar erger. Kan vrijwel geen enkele bestand openen en ben bang dat het Windows besturingssysteem het begeven heeft. Nu is het vervelend dat ik mijn blog niet kan versturen maar nog vervelender, ik kan de computer niet meer voor werk gebruiken nu ik hier ben. Weet ook niet of het anti virus systeem zijn werk heeft verzaakt of dat ik de computer nog gebruiken kan. Op dit soort momenten wordt je bewust van het feit dat je steeds meer afhankelijk bent van dit soort electronische middelen. Iets waar je tegenwoordig ook wel toe wordt gedwongen omdat vrijwel alles via de electronische snelweg plaatsvind. Wanneer ik Jason vertel over dit probleem zegt hij wel iemand te kennen die het misschien zou kunnen oplossen.

Omdat ik het graag opgelost wil zien rijd ik rond 11.00 uur naar de boekenwinkel welke te vinden is boven een woonruimte in het Manali guesthouse. Daar zal ik namelijk de desbetreffende persoon vinden die me zou kunnen helpen, zo heeft Jason me verteld. Aan het interieur kun je zien dat de ruimte voorheen als internetcafe heeft gefungeerd. Afgeschermde hokjes met uitschuifladen voor de toestenborden. Alles is nog zoals het was. Dit soort internetcafe’s waren er voorheen overal te vinden en kwamen reizigers hier hun mail checken of contact maken met het thuisfront. Hoe anders is het vandaag de dag. Iedereen heeft tegenwoordig een moderne smartphone telefoon op zak en wifi is er overal. Veranderingen die ook hier niet ongemerkt voorbij zijn gegaan en waarom de ruimte nu is omgetoverd tot een boekenwinkel. De eigenaar repareert nog wel computers als bijverdienste. Bij hem hoop ik dus een oplossing te vinden. Vertel hem het probleem waar ik mee worstel en krijg te horen dat er een oplossing voorhanden is. ‘Kom vanmiddag maar terug’, zegt hij. Verlaat de boekenwinkel met een positieve gevoel en vermaak me deze laatste dag in Goa met het rondrijden op de scooter. Bezoek de juiceshop bij de grote mango boom op het kruispunt in Vagator waar het altijd een komen en gaan is van mensen die er een glas juice van verse vruchten willen kopen. Een plek ook waar mensen samenkomen als een soort meeting point. Heb vandaag even geen behoefte aan het strand. Het is steeds warmer aan het worden als teken dat de moesson in aantocht is, ook al duurt dat nog een aantal maanden. De lucht voelt steeds klammer aan door een hogere luchtvochtigheid. Morgen vlieg ik terug naar Jaipur en zal ik er verder geen last van hebben. Rijd op het eind van de middag terug naar de boekenwinkel en krijg te horen dat het probleem toch iets complexer is dan verwacht. Het besturingsprogramma Windows 10 heeft het begeven. Wil ik weer gebruik maken van de laptop zal ik Windows opnieuw moeten laten installeren, inclusief alle software die ik wil gebruiken. Eigenlijk weinig keuze.

Heb thuis gelukkig back ups op twee externe harddiscs en ook hij zal alle belangrijke bestanden eerst kopieren naar een externe drive om ze later weer terug te zetten. Het duurt hierdoor alleen iets langer. Het jammerlijke is dat ik wel de veroorzaker van dit alles moet verwijderen. Mijn blog die ik vrijwel had afgerond. De verhalen die ik heb beleefd in de afgelopen week en dus wordt dit een korte samenvatting omdat mijn geheugen ook zijn beperkingen heeft. Kort samengevat een prachtige week waarbij ik mooie gesprekken heb gevoerd met Julie die hier nog een aantal maanden zal verblijven om zo de wintermaanden te overbruggen en even weg te zijn uit Engeland waar ze behalve haar kat, niemand heeft waarvoor ze terug hoeft te gaan. Haar dochter woont en werkt in Dubai en voor het weer hoeft ze het ook niet te doen. Ben een aantal keren naar het strand van Bagga geweest en heb er weer leuke mensen ontmoet. Een aantal Russen waarmee ik en aantal dagen heb opgetrokken en ’s avonds de Cape Town bar in deze plaats heb bezocht. Mijn ontmoeting met een Engelseman  die helemaal los ging nadat hij een zware periode heeft afgesloten. Net een vechtscheiding achter de rug heeft en nu bezig is aan zijn eerste week van een maand in India. Helemaal onder de indruk van de vriendelijkheid van de mensen en het vertier hier in Bagga. Ik heb vreselijk met hem gelachen maar was blij dat ik later de rust van het strand van Anjuna kon opzoeken om de laatste uren van de dag vol te maken. Een prachtige laatse week waarbij het Florinda guesthouse een perfecte thuisbasis was. Het iedere dag weer als thuiskomen voelde, mede door de mensen die er werken en de gasten die er verbleven. Vandaag vlieg ik terug naar Jaipur om daar nog het een en ander af te ronden. Neem rond de middag afscheid van iedereen bij het Florinda guesthouse en laat een periode met prachtige herinneringen achter me. De taxirit naar de luchthaven verloopt voorspoedig en ook al was het er een ongecontroleerde chaos, ik weet tijdig alle formaliteiten te doorlopen. Ook nu dezelfde vluchtroute als heen. Eerst een vlucht naar Hyderabad en vervolgens door naar Jaipur waar ik rond 19.30 land op de luchthaven. Zonder enige problemen vind ik mijn weg naar het Sunder Palace hotel en maak het niet laat vandaag. De afgelopen weken waren het onregelmatige nachten door warmte en het uitgaansleven en merk dat de rust in kamer 107 me bewust maakt dat ik toe ben aan een lange nacht. Eet nog iets op het dakterras en laat deze dag verder achter me.

Vanmorgen niet te vroeg opgestaan. Heb goed geslapen en klaar om weer aan het werk te gaan. Er is een afspraak gemaakt met Navneet waar ik kussens in bestelling heb en samen met Sunil zal ik hem rond de middag opzoeken. Zijn werkplaats ligt twintig kilometer buiten het centrum van Jaipur. Sunil pikt me op bij Cafe Oth waar ik de dag ben begonnen. Gelegen in de wijk C Scheme en op een drie kilometer van het Sunder Palace. Vandaag wil ik enkele financiele verplichtingen gaan afronden en kijken of de bestelde kussens klaar zijn zoals was toegezegd. Het blijkt echter niet zo te zijn. Aangekomen is Navneet nog niet aanwezig en van de kussens zie ik alleen het textiel klaarliggen. Niet om erg vrolijk van te worden maar wanneer Navneet een kwartier later toch binnenstapt heeft hij zijn redenen. ‘Binnen enkele dagen is alles gereed’, zo beloofd hij. Al weet ik niet niet of dat enige garantie geeft, zoals het hier altijd anders gaat dan gepland. Toch heb ik vertrouwen in de man die achter het bureau tegenover me zit. We hebben altijd goede gesprekken en hij heeft me heel goed geholpen met voorbereidingen van de beurs in Keulen in 2019. Hij heeft het ontzettend druk maar doet me een gunst door mijn order tussen de bedrijven door af te ronden. Goede contacten is echt alles waard. We praten ook over het corona virus dat de hele wereld in zijn greep houd. De grote gevolgen die het al heeft voor de economie in China maar ook in India. Er wordt heel veel vanuit China geimporteerd maar daar is een stop op gezet. Ook al kunnen Indiase ondernemers hiervan profiteren, het brengt meer nadelen dan voordelen. Visums voor risicolanden zoals Korea, China en Italie worden niet meer afgegeven. Iets wat een enorme invloed heeft op de zakelijke en toeristen industrie. Ondanks dat er op dit moment nog slechts vijfentwintig gevallen van corona in India zijn vastgesteld, lijkt de media de boel zo op te blazen dat in India heel veel vakantieboekingen zijn geannuleerd. Mensen vanuit angst alles even in de ijskast zetten, iets wat in Europa ook aan de gang is. Het bewijst maar weer hoe kwetsbaar we zijn als nietige mensen nu zelfs het grootste wapenarsenaal niet is opgewassen tegen een onzichtbaar kleine bacterie zoals corona. Misschien zet het een ieder tot nadenken. Worden mensen zich bewuster van de situatie waarin men leeft en de betrekkelijkheid van alles.

Ik ben hier voorlopig veilig al merk ik dat mijn keel steeds meer problemen geeft en mijn stem steeds heser wordt. Navneet verteld me dat het eerste corona geval hier in Jaipur is gesignaleerd. Het is een Italiaanse toerist die deelneemt aan een groepsreis en enkele dagen geleden op de luchthaven van Jaipur is geland. Hij is met ziekteverschijnselen opgenomen in een ziekenhuis terwijl de groep verder reisde. De groep van twintig mensen is nu geisoleerd in Agra, hiervan zijn er inmiddels ook vijf besmet. Het geeft toch een vreemd gevoel nu ik zo plotseling keelproblemen heb. Koop voor de zekerheid een hoestdrank en tabletten tegen keelontsteking en houd het erop dat het de overgang is van het warme vochtige klimaat in Goa en het droge koudere klimaat in noord India.

Vandaag een lange dag voor de boeg. Voel me fit maar merk dat mijn stem het heeft begeven. Niet het meest geschikte moment omdat ik voor een dag op en neer wil naar Jodhpur om te kijken hoe ver de productie is en enkele zakelijke veranderingen door te voeren op financieel gebied. Wil het hele betalingsverkeer in India stopzetten en de export van de in bestelling zijnde goederen via het bedrijf van Joheb laten plaatsvinden. Het betekent vroeg opstaan en de trein van 06.00 uur nemen. Sunil zal me vergezellen maar wanneer de trein langzaam in beweging komt zit er geen Sunil naast me. Hij zal toch niet weer de trein missen zoals vorige keer? Voel een ongelofelijke onmacht en woede over me. Ik kan amper een woord uitspreken en hij zou het zakelijke probleem omtrent de export van deze container voor zijn rekening nemen. Na tien minuten laat ik het los. Het heeft zo moeten zijn en probeer rust te vinden door naar muziek te luisteren. Dan staat er iemand naast me die vraagt of de plek naast mij nog vrij is. Het is Sunil die me met en grote grijns aankijkt. Het is zijn vorm van humor en kan er gelukkig zelf ook om lachen. Hij zat al even op een lege stoel even verderop, al zegt hij er wel eerlijk bij dat hij net op tijd de trein wist te halen. Omdat ik mijn stem rust wil geven probeer ik niet zoveel te praten. Zal in Jodhpur mijn stemgeluid nog hard genoeg nodig hebben.

Habib pikt ons op bij het treinstation en rijden direct door naar zijn werkplaats waar ook zijn vriend en zakenpartner Joheb aanwezig is. Als eerste wil ik een rondje door de werkplaats lopen om te kijken hoe de vorderingen zijn. Het is ietwat teleurstellend. Al het metaal ligt nog bij de poedercoating centrale en daar hebben ze het nog niet kunnen afronden vanwege de extra drukte vanwege Holy. Het festival van kleur, welke op negen maart plaatsvindt en welke voor veel exporteurs een deadline is. Er zit dus niets anders op dan het te accepteren. Controleer al de houten bladen en panelen en bespreek de verdere zaken op het kantoor die voorin de werkplaats te vinden is. Binnen een uur zijn alle problemen besproken en is de oplossing gevonden. Verder is er niet veel meer te doen hier. We gaan lunchen en bezoeken de in aanbouw zijnde fabriek van Joheb op twintig kilometer buiten de stad. Een groot pand op een industrieterrein waar Habib zijn productie naartoe zal verplaatsen en waar enorme mogelijkheden liggen voor de toekomst. Ik wil hier mijn aandeel in vinden door te gaan samenwerken zonder dat ik verdere financiele verplichtingen heb in India. Iets wat veel problemen heeft gegeven door onkundigheid in boekhouding, mede doordat ik tekort controle had op de gang van zaken door te lange afwezigheid. Daarnaast moet er hier zoveel geld onder de tafel worden betaald aan overheidsinstanties om als bedrijf te kunnen functioneren dat ik hier verder niet in mee wil gaan. Corruptie is nog steeds een groot onderdeel van de Indiase economie en ook al zijn er al diverse grote bedrijven gesloten vanwege frauderen, het zijn de druppels op een gloeiende plaat. Met Joheb, Habib en Sunil vermaak ik me overigens prima, al is het af en toe vermoeiend om ze onderling Hindi te horen spreken. Het zijn mensen waar ik nog steeds vertrouwen in heb en hoop dat dit de komende jaren zal worden uitbetaald. Sunil ik ik worden om 15.30 weer bij het treinstation afgezet en zullen de komende vijf uur weer in de trein zitten.

Niet echt mijn ding maar voor nu even noodzakelijk. Mijn stem komt gelukkig langzaam weer terug maar houd me voorlopig gedeisd. Laat me ophalen door de riksjachauffeur van het Sunder Palace hotel zodra we Jaipur bereiken en neem afscheid van Sunil die zijn eigen weg naar huis vervolgd. Morgen nog een laatste dag in Jaipur.

Check out bij het hotel in de morgen na een goede nachtrust te hebben gehad. Zal vanmiddag vertrekken vanaf Jaipur voor een vlucht naar Delhi waar ik zeven uur moet wachten op de vervolgvlucht richting Nederland. Het zal een lange onregelmatige nacht worden, dat is duidelijk. Houd me vandaag daarom vooral rustig. Ga weer op tijd naar cafe Oth om er mijn blog te schrijven en te genieten van de rust die er heerst onder het genot van een kop cappuccino. Wil nog langs bij de accountant om het afsluiten van mijn zakelijke financiele activiteiten voor The Soul of India te bespreken maar krijg van Sunil te horen dat ze het te druk heeft met het afsluiten van zaken voordat het Holy festival begint en veel bedrijven voor enige tijd zullen sluiten. Kan niet veel meer doen dan het te laten voor wat het is. Heb nog een lang gesprek met Sunil via de telefoon om nog even de laatste dingen door te nemen en sluit mijn zakelijke beslommeringen hiermee af. Ben dik tevreden over deze reis eigenlijk. Het besluit om mijn financiele zaken hier te stoppen geeft een goed gevoel. Er moeten nog zaken worden afgerond maar het feit dat ik weer de volledige controle in handen heb geeft me rust. Kan nu de volledig focus leggen op waar ik plezier in heb, namelijk het ontwikkelen van nieuwe producten voor de Europese markt. Natuurlijk was mijn verblijf in Goa een prachtige bonus waar ik met heel veel plezier op terug kijk. Nieuwe herinneringen zijn gemaakt door een prachtige tijd met bijzonder mensen. Het smaakt absoluut naar meer en dat zal ongetwijfeld gebeuren. Wanneer, waar en hoe? Laat de tijd de antwoorden geven. Jullie lezen het…….

Vandaag een spannende dag. Ik heb al enige tijd, door persoonlijke omstandigheden, geen contact kunnen krijgen met Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur. Hij kampt al een tijdje met problemen in de privé sfeer en dat heeft ook direct invloed gehad op zijn inzet voor The Soul of India. Ik heb mijn bezoek niet aangekondigd om er zeker van te zijn dat hij me niet zal ontwijken vanwege het schaamtegevoel dat hij heeft vanwege zijn gedane en niet gedane acties. Het is een risico maar dat neem ik op de koop toe. Regel in de vroege morgen mijn internet en mobiliteit voor de komende periode en laat me daarna afzetten bij de showroom waar Sunil meestal te vinden is. Ben vreemd genoeg heel relaxed om de confrontatie aan te gaan. Niet wetende wat me te wachten staat. Zodra ik de showroom binnenstap zie ik hem staan. Keurig gekleed achter de vitrinekast gevuld met kunstnijverheid. Natuurlijk is hij verbaasd dat ik zomaar voor zijn neus sta. We begroeten elkaar en ietwat onwennig biedt hij me een stoel aan. Stel zelf echter direct voor om naar de eerste verdieping te gaan. Daar is het rustig en kunnen we ongestoord praten. Over zijn problemen thuis en de situatie waarin hij op dit moment zit. Tegenover me zit een duidelijk verslagen man. Ook al wil ik zijn problemen proberen te begrijpen, op zakelijk gebied moet ik wel op hem kunnen vertrouwen en daarbij is contact een onomstreden wet. Daarnaast is hij op financieel gebied onnodig in gebreke gebleven en ook dat wil ik opgehelderd hebben. De ontstane situatie is voor mij namelijk wel bepalend hoe verder te handelen. Na enkele uren hebben we alles besproken en verlaat ik het pand. Voor Sunil is er duidelijk werk aan de winkel en wens hem sterkte met het oplossen van de problemen die op dit moment zijn leven bepalen. Ikzelf ben weer op de hoogte en kan in dat opzicht met een gerust gevoel verder. Tenminste, voor zover dat mogelijk is. De ontstane situatie heeft duidelijk gemaakt dat ik stappen moet nemen om dit soort ongemakken in de toekomst te voorkomen. Voelde me op sommige momenten machteloos en dat wil ik niet nog eens meemaken. Het hoort allemaal bij de ervaringen die ik liever niet beleef maar die wel horen bij de weg die ik gekozen heb. Een verarming kan dus ook een verrijking zijn, laten we het daar op houden. Er is geen reden voor mij om langer in Jaipur te blijven. Mensen zijn in Jodhpur druk bezig met het produceren van meubelen en daar ligt nu mijn focus op.

Bel Visesh van het Sunder Palace hotel om een ticket te boeken voor de vroege ochtend trein naar Jodhpur en zit de rest van de middag in het Cafe Oth restaurant in de wijk C-Scheme. Eet er iets en verwerk er mijn mailwerk. De meest spannende dag van deze reis is redelijk goed verlopen, al zeg ik het zelf. Besluit in het begin van de avond de drie kilometer terug naar het hotel te gaan lopen. Het is inmiddels donker geworden en hoor het rinkelen van bellen bij de kleine tempels die hier en daar langs de weg zijn gebouwd. Terwijl het drukke verkeer passeert staan enkele mensen eerbiedig met de handen gevouwen hun goden te aanbidden. Wat zal het met deze mensen doen? Zullen ze dit gewoon doen uit routine zoals zovele katholieken vroeger de kerken bezochten of er daadwerkelijk iets positiefs uit halen? Kracht vinden om het leven zo goed mogelijk te kunnen leiden? Hier in India met alle corruptie en een steeds meer materialistisch opkomende maatschappij zet ik wel eens mijn vraagtekens. Iets wat ik redelijk kan gronden gezien mijn ervaringen in de afgelopen twintig jaar. Vreemd genoeg heeft het me nooit weerhouden om mijn doel te blijven volgen. Sta soms versteld van mezelf want het heeft me veel geld gekost. Zolang het nog energie geeft ga ik door. Succes is namelijk niet alleen bepalend door financiële voordelen, al zullen velen daar anders over denken. De geestelijke rijkdom die ik hier heb opgedaan is namelijk onbetaalbaar. Vlak voor me stopt een man met zijn oude fiets en zodra hij afstapt komen er vanuit donkere hoeken zwerfhonden op hem af. Ik stop even en kijk het schouwspel met enige verbazing aan. Uit een van zijn zijtassen haalt hij een grote zak voer en verspreid dit onder de bomen op het schrale stuk grond waarop deze staan. Stapt daarna weer op zijn fiets en verdwijnt in een van de donkere zijstraatjes. Het tovert een lach op mijn gezicht. Toch mooi dat dit soort mensen bestaan. Zijn mijn oordelen dan misschien toch iets te hard geweest? Het komt waarschijnlijk doordat mensen in de zakenwereld over het algemeen veel harder zijn. Zich steeds meer mengen in de graaicultuur die zich, zeker hier in India, ontwikkeld en waarvoor mensen soms gewetenloos handelen. Het is ook precies waarom ik dit doe. Is de man die net een goede daad verrichte misschien een arbeider die zich nog tevreden stelt met het leven dat hem gegeven is, zijn menselijke normen en waarden nog niet verloren heeft en op een eerlijke manier zijn brood wil verdienen. Ik doe het ermee. Wandel de laatste meters terug naar het Sunder Palace  waar mijn treinticket voor morgen op de balie bij de receptie ligt. Morgen om 05.00 uur gaat de wekker. Daarmee sluit ik deze dag af.

Ik ben op tijd beneden en de kleine man bij de receptie helpt me met mijn bagage en het vinden van een riksja op dit vroege tijdstip. De weg voor het hotel ligt bezaaid met stukken textiel. Waarschijnlijk een gevulde deken die volledig aan flarden is gescheurd. De daders liggen aan de overkant onder een boom. Ze hebben behoorlijk huis gehouden. Het zijn zwerfhonden die hier de nachtelijke uren heersen en menig hotelgast uit zijn slaap houd. Na een poosje stopt een autoriksja en niet veel later zit ik in de trein met nummer 22478 die op perron vijf staat te wachten. Mijn stoel vind ik bij het raam in coach D4. Het is exact 06.00 uur wanneer de trein in beweging komt. Naast me zit een man van rond de dertig die rustig in zijn krant zit te lezen. Vanwege de kille ochtenduren en de rijwind probeer ik het raam helemaal dicht te schuiven maar zal het met een openstaande kier moeten doen. Ik heb me wel enigszins voorbereid, zoals eigenlijk iedereen dik ingepakt zit, maar dit ga ik niet winnen. Vraag aan de man naast me of ik zijn krant mag gebruiken zodra hij deze gelezen heeft. ‘Ik lees hem later wel, gebruik hem maar’, hoor ik hem zeggen. Samen krijgen we het tochtgat redelijk gedicht met het krantenpapier en raken verder in gesprek. Sinds een maand is hij werkeloos, iets wat hem zorgen baart. Werkzaam in de beleggingswereld is hij met nog zestig collega’s van de ene op andere dag op straat gezet. Zijn werkgever was plotseling verdwenen en heeft al  het beleggingsgeld van de klanten meegenomen. Het kantoor is zo achtergelaten en niemand weet waar hij naartoe is gegaan. Dit soort dingen gebeuren hier om de haverklap. Hij lacht er zelf om maar heeft nu wel problemen op te lossen en mede hiervoor reist hij nu naar een oom die in de omgeving van Jodhpur als elektricien werkzaam is. Maandelijks moet hij tienduizend Rupees huur betalen en spaargeld heeft hij niet. De honderdvijftig euro lijkt niet veel maar is hier een behoorlijk bedrag. Op dit moment kan hij steun krijgen van zijn kennissen en vrienden maar moet snel werk vinden en dat valt niet mee. Neem afscheid zodra we het station van Jodhpur na vijf uur bereiken en wens hem sterkte. Bij de uitgang staat mijn goede vriend Habib al te wachten. Ik had hem onderweg geappt en zoals afgesproken staat hij op de afgesproken plek. De rotonde net buiten het station waar een groot metalen beeld van een trotse strijder te paard een centrale plek inneemt. We gaan direct door naar zijn werkplaats zodat ik de vorderingen kan zien van de order die in bestelling is. Begroet de werknemers in de werkplaats zoals ik altijd doe en laat Habib me rondleiden. Bekijken samen de vorderingen in de productie en ben zeer tevreden over het werk dat tot zover is verricht. Zie Habib opgelucht adem halen. Hij voelt zich altijd een beetje gestrest wanneer ik kom omdat ik hoge eisen stel aan de kwaliteit. Iets wat ik na jaren heb bereikt en nu de taak om dit zo te houden. Het ijzeren framewerk is gelast en de houten bladen liggen klaar om verder behandeld te worden. Beter nu fouten onderkennen dan achteraf.

We bezoeken in de namiddag enkele andere werkplaatsen waar onderdelen liggen en verder kan ik eigenlijk niet meer doen op dit moment. In het kantoor praten Habib, zijn broer Fasloo en ik over mogelijkheden om op een andere manier de producten naar Nederland te exporteren. De problematiek van onduidelijkheden in de boekhouden en hoge onvoorziene kosten die gekoppeld zijn aan het hebben van een onderneming in India zijn redenen om het anders te gaan aanpakken. Ik ben voor financiële zaken gewoon te onregelmatig in India en merk dat het me onbewust teveel kopzorgen geeft, iets waar ik iets aan moet doen om mijn motivatie hoog te houden. Er is immers nog genoeg te winnen, ook als het op een andere manier gaat. En dat gaat goedkomen, zoals alles zijn weg zal vinden. Aan het eind van de middag zet Habib me af bij de hoofdpoort van het marktplein en loop met mijn koffer in de hand over het plein wat er verlaten bij ligt. Alle marktkramen zijn sinds enkele maanden verbannen en het geeft en troosteloze aanblik. Het enige positieve is dat Beena op me af komt hollen. Roepend en zwaaiend vraagt ze mijn aandacht. Haar beide armen behangen met honderden zelfgemaakte kraalkettingen die ze aan toeristen probeert te slijten. Ken haar al vele jaren, van toen ze nog aan de hand van haar moeder naar het marktplein kwam. Opvallend door haar zelf aangeleerde gesproken Engels. Het is een leuk weerzien met de inmiddels 18-jarige Beena die groot nieuws te melden heeft. ‘Of ik half maart in Jodhpur ben?’, vraagt ze glunderend. Ze gaat namelijk trouwen. Beena is geboren in de zigeuner kaste en is alleen door haar moeder opgevoed. Nu haar moeder ziek is en moeilijk voor haar kan zorgen heeft deze een man voor haar gezocht. Een jongen in dezelfde kaste uit Delhi die zijn ouders verloren heeft en die nu samenleeft met zijn oma. Over een maand zal hij naar Jodhpur komen. Het zal een grote verandering in haar leven teweegbrengen, al moet ze er zelf nog niet aan denken. Tijdens mijn volgende bezoek aan Jodhpur zal ik weten hoe het heeft uitgepakt. Het is haar zo gegund, die lieve kleine Beena, al is trouwen op je achttiende jaar geen luxe.

Vindt mijn onderdak wederom bij het Jhankar hotel in een van de straatjes achter het grote marktpleinen en word hartelijk onhaalt door de werknemers die er werken zoals Dalpak en Vicky. Het voelt goed om hier weer te zijn. Eet iets op het dakterras met adembenemend uitzicht op het fort en lig op tijd in een van de luxe kamers die het hotel rijk is. Morgen een nieuwe dag.

Vandaag word ik rond 10.45 opgehaald door Habib en praten in het kantoortje voorin de werkplaats verder over zaken die niet helemaal duidelijk zijn. Het zijn producten die al eerder in productie zijn geweest en dus zijn de meeste kinderziektes al verholpen maar vragen zijn er altijd. Het stemt me gerust dat ook Habib zich steeds meer met details gaat bezighouden, iets waar ik al jaren de nadruk op heb gelegd. Omdat onnodig rondhangen in een kantoor niet mijn ding is, laat ik me vroegtijdig terugbrengen. Vlakbij het hotel is een nieuwe koffieshop geopend met de naam The Arch en daar kan ik ongestoord werken en schrijven aan mijn blog. Na verloop van tijd komt er een beeldschone jonge Indiase vrouw binnenlopen. Ze besteld iets aan de balie en raak ik met haar in gesprek. Ik vraag haar om bij me aan tafel te komen zitten en daar stemt ze me in. Haar naam is Sonu, is getrouwd en werkt als lerares Engels in een van de scholen die Jodhpur rijk is. Geboren in een gezin met ouders die heel vooruitstrevend zijn, heeft ze alle vrijheid om haar eigen keuzes te maken. Ze praat daar ook wel naar maar merk dat de dertigjarige schone nog teveel vastgeklampt zit aan tradities om zich echt vrij te kunnen voelen. Voornamelijk doordat haar vriendinnen niet zo open zijn door de vertrouwde structuur binnen het gezin, zoals dat nog in de meeste gevallen plaats vindt. Ouders nog teveel de touwtjes in handen houden, al is dat wel langzaam aan het veranderen. Moet India op het persoonlijke en emotionele vlak nog de juiste balans vinden binnen de ontwikkelingen die de economische groei met zich mee brengt. Op dit moment slechts 5%. De laagste groei sinds jaren, hoorde ik me vertellen. Voor mij nog steeds een ongezond hoog percentage waar het grotendeel van de bevolking weinig van terug ziet. Maar goed, dit even ter zijde. Terwijl we van het ene naar het andere interessante onderwerp switchen heb ik soms moeite mijn aandacht bij het gesprek te houden. Verdwaal een beetje in de mooie heldere ogen waarmee de aantrekkelijke Sonu mij aankijkt. Gekleed in een strakke zwarte legging, een hip spijkerjasje en met een trendy gele sjaal om haar nek gedrapeerd word ze door vrijwel iedere gast geobserveerd. Weet eigenlijk niet goed wat me overkomt en valt mijn mond bijna open wanneer ze haar lange golvende zwarte haren losgooit. Kijkend op een manier die iedere man doet smelten. Ze voelt zich duidelijk op haar gemak. We filosoferen en hebben diepgaande gesprekken over haar tijd alleen in Rishikesh. Een plaats in de bergen van Noord India, gelegen aan de heilige rivier de Ganges die bekend staat als belangrijk spiritueel centrum. Mensen vanuit de hele wereld komen hier naartoe voor meditatie en yoga. De tijd vliegt en dat is niet verwonderlijk. Wanneer er na een lange tijd even een stilte valt glimlacht ze en wenkt mij met haar ogen. Ik brons mijn wenkbrauwen want heb geen idee wat ze bedoeld. Dan gaat ze staan en tijdens het opstaan trekt ze heel kort even aan de mouw van mijn shirt waarbij ze weer heel onopvallend wenkt. Ik heb haar signaal begrepen. Betaal de rekening en volg haar enigszins opgelaten naar de uitgang. Gevolgd door starende blikken van het personeel en enkele gasten. De riksja die ons vervoerd heeft haar woning is al snel bereikt. Een groot huis op enkele kilometers afstand van het oude centrum. Via de voordeur beland ik in een immense hal met aan de beide zijden brede natuurstenen trappen. Aan luxe absoluut geen gebrek. Ze pakt mijn hand en volg haar naar boven. ‘Blijf hier maar even wachten’, fluistert ze zachtjes in mijn oor. Nog steeds overdonderd neem ik plaats in een van de fauteuils die op de fide staan. Zelf opent ze een deur die leid naar een badkamer met groot ligbad, zo kan ik nog net zien voordat ze de deur achter haar sluit. Wanneer ze even later terug komt, is ze alleen nog gehuld in een wit zijden kimono. Haar natuurlijke schoonheid komt nu nog meer tot uiting. Zonder ook maar een woord te zeggen trekt ze me de badkamer in. Met een glimlach die meer zegt dan een duizend woorden. Overal branden kaarsjes en uit de speakers klinkt ontspannende muziek. Ze loopt voor me uit, laat haar kimono sensueel op de grond vallen en stapt in het inmiddels gevulde ligbad. Ik volg haar enkele seconden later. Het voelt alsof ik in het paradijs ben aangekomen. Heeft dit te maken met karma zoals ze dat hier in India noemen. Wat het ook is, ik geniet van iedere seconde die ons hier samen is gegeven. Wanneer we later de grote slaapkamer ernaast betreden zie ik een groot hout besneden bed met daarop prachtig zacht rood gekleurd zijden beddengoed. Ze laat haar mooi gevormde en bruin getinte lichaam op het bed vallen en net wanneer ik dicht tegen haar aan wil kruipen wordt er op de deur gebonsd. Ik schrik me wezenloos. Het is de eigenaar van het guesthouse waar ik op dit moment verblijf. Word wakker in een oud bed met doezelig beddengoed en in een kamer waar de wanden en deuren zijn geschilderd door iemand die les 1 van de cursus nog niet heeft afgerond. Het is de keiharde werkelijkheid waar ik het mee moet doen. Waar het fout is gegaan? Nou, ze was inderdaad beeldschoon en onze gesprekken waren inderdaad boeiend. Alleen werd ze opgehaald door haar man die voor haar de enige is en altijd zal blijven zoals gebruikelijk in India. Eeuwige trouw is hier nog steeds een onbeschreven wet, al is de corruptie ook op dit vlak al aardig doorgedrongen. Het ontmoeten van de aantrekkelijke Sonu was een aangename onderbreking van de zakelijke beslommeringen. Wenste haar veel spirituele vrijheid en verliet met een glimlach de koffieshop aan het begin van de avond. Omdat het Jhankar hotel voor vannacht al volgeboekt was, heb ik onderdak gevonden in een iets eenvoudiger guesthouse even verderop in overleg met de Manish, de eigenaar van het luxe Jhankar hotel waarmee ik inmiddels een goede band heb opgebouwd. Zolang er maar een bed staat en ik me kan douchen, had ik hem gezegd. Nou, dat is hem meer dan gelukt.

Een laatste dag want vanmiddag vertrekt mijn trein terug naar Jaipur. Zal hier over enkele weken weer voor een dag naar Jodhpur reizen om de laatste ontwikkelingen te zien. Wanneer de producten zijn voorzien van poedercoating en volledig zijn afgemonteerd. Klaar om te worden verpakt. Vanaf maandag gaan ze er volop mee aan de slag. Ik ga voor een laatste ontbijt naar het Jhankar hotel en loop rond 10.30 met mijn koffer naar de plek waar Habib me zal oppikken. Op het marktplein neem ik ook afscheid van Beena die haar kralenkettingen weer zal proberen te slijten aan toeristen. Binnenkort zal ze haar eigen nieuwe avontuur gaan beleven. Zoals ik ook weer verder ga. Alles hier in Jodhpur gaat naar behoren en zijn alle zakelijke gesprekken gevoerd. Joheb, de vriend van Habib is ook naar de werkplaats gekomen en samen besteden we de laatste uren in enkele leuke tentjes in de stad. Quality time, zoals ze dat noemen. Even geen werk maar puur ontspanning. Onze onderlinge banden zijn inmiddels uitgegroeid tot ware vriendschappen, iets wat misschien nog wel veel belangrijker is. Wanneer ik rond 15.30 bij het oude station van Jodhpur word afgezet en afscheid neem van beide mannen, kan mijn reis naar een volgend hoofdstuk beginnen. Eerst de vijf uur terug naar Jaipur en morgen met het vliegtuig naar het zuidelijker gelegen Goa waar ik enkele weken zal doorbrengen op de stranden rond Anjuna. Wat voor avonturen ik daar zal beleven? Jullie lezen het weer……later.

Toch besloten om richting India te reizen na een langere periode in Nederland. Een beurs in Delhi en het onderhouden van contacten zijn de aanleiding van dit plotselinge besluit. Kon ook eigenlijk niet thuisblijven na zo’n lange tijd. Nadat ik begin dit jaar heb deelgenomen aan de IMM Keulen, een internationale meubelbeurs in Duitsland, is er nog steeds te weinig beweging in de markt en blijven verkopen achter. Niet alleen bij mij maar over de gehele linie is het aankoopgedrag aan het veranderen. Moet hier duidelijk mee aan de slag. Grote importeurs zijn voorzichtiger geworden, mede omdat het consumentengedrag aan het veranderen is en deze steeds onvoorspelbaarder zijn. Daarnaast wordt er meer online gekocht waarbij prijzen onder druk komen te staan en kan men tegenwoordig ook bij de grotere bouwmarkten meubelen kopen. Iedereen wil dus een graantje meepikken en dit zijn signalen waarmee ik iets moet doen, al wil ik me niet richten op het goedkopere aanbod in meubelen en sta ik nog volledig achter de producten zoals gepresenteerd op de beurs in Keulen.

De vlucht met Turkish Airlines richting Istanbul, mijn tussenstop tijdens deze reis, zou 14.40 vertrekken maar gaat pas na veertig minuten vertraging de lucht in. Reden onbekend omdat er niets wordt omgeroepen. Er zit niks anders op dan er het beste van te maken. Raak al snel in gesprek met de man die naast mij zit. Een iets gezette donkere man. Zijn naam is Yousef en is afkomstig uit Nairobi. Nu op de weg terug naar huis na een paar weken Montreal en enkele weken Maastricht waar hij een goede kennis heeft wonen. Werkzaam bij het ministerie van onderwijs werden hij en enkele collega’s uitgenodigd om in Canada een paar seminars bij te wonen. Informatie te vergaren over diverse studie projecten. Voor hem ook de enige mogelijkheid om buiten het Afrikaanse continent te reizen. De vluchten en zijn verblijf werden namelijk betaald door de overheid en de weken in Maastricht hebben hem ook weinig gekost vanwege goede contacten. Iedere vier jaar maakt hij een soortgelijke trip. De vrouw van Yousef heeft echter minder geluk. Ze reizen wel eens samen maar dan alleen in Afrika, gewoon omdat ze het zich niet kunnen veroorloven. En dat is te begrijpen. Buiten zijn werk bij het ministerie heeft hij daarom ook een paar akkers vol met mais en suikerriet. Een spannende periode omdat de oogst net is binnengehaald en hij er door zijn afwezigheid geen enkel aandeel in heeft gehad. Yousef heeft wel contact met het thuisfront gehad maar omdat de arbeiders niet beschikken over moderne communicatiemiddelen, kreeg hij weinig informatie over de gang van zaken. Ook heeft het te weinig geregend de afgelopen periode. De laatste berichten waren dat het redelijk gegaan was maar echt vertrouwen heeft hij daar niet in. Het blijkt dat het in Afrika niet anders gaat dan in India. Een ander punt is dat het vliegtuig ruim een half uur later land op de luchthaven van Istanbul. De grote vraag is: “Gaan we onze vervolgvlucht nog halen? Het is een ontzettend grote luchthaven en nadat we geland zijn duurt het nog zeker twintig minuten voordat het vliegtuig bij de gate is geparkeerd. Ik dacht tijd genoeg te hebben maar door het tijdsverschil van een uur waardoor ik dus minder tijd heb, zit ik ook niet echt lekker op m’n stoel. We lachen wel maar echt vrolijk zijn we niet. Op het informatie scherm in de rugleuning voor mij staat vermeld dat ik naar gate B1 moet. Hier vandaan zal de vlucht naar Delhi wordt vervolgt. Het is rennen geblazen. Samen met nog een aantal passagiers die in hetzelfde schuitje zitten. Ik verwacht nog op tijd te zijn wanneer ik vijftien minuten voordat de vlucht zou vertrekken bij de desbetreffende gate aankom maar zie dat de gate al gesloten is. Met een bezweet hoofd krijg ik van de nog aanwezige grondstewardessen te horen dat de gate twintig minuten voor vertrek sluit en boarden dus niet meer mogelijk is. Dit krijgen de anderen ook te horen die achter me aan zijn gelopen. Er is niets frustrerender dan het vliegtuig buiten te zien staan waar je in zou moeten zitten en waarvan je weet dat deze pas over vijftien minuten vertrekt. “Ga maar naar de info balie verderop”, is het enige wat we te horen krijgen. Bij de desbetreffende balie waarachter zes medewerkers van Turkish Airlines zitten, is het druk. Het blijkt dus wel vaker fout te gaan. De dame die ik aanspreek luistert half en staart grotendeels naar het computer scherm voor haar. Krijg niet echt de indruk dat ze zich echt met mij bezig houd of van plan is enige actie te ondernemen. Echt rustiger word ik er ieder geval niet van. Na enig aandringen krijg ik te horen dat ze een hotel aanbieden om te overnachten. Heeft zelfs, zonder verder overleg, al tickets uitgeprint voor dezelfde vlucht morgen. “Morgen!”, zeg ik ietwat geïrriteerd. Wil het liefst zo snel mogelijk weg maar andere opties zijn er niet of willen ze niet geven. Yousef zijn vlucht vertrok tien minuten later en heeft het naar alle waarschijnlijkheid net wel gered want ik zie hem hier niet terug. De Indiër die de hele tijd naast mij staat zit in hetzelfde schuitje als ik. Nu er geen andere mogelijkheid is nemen we de tickets aan en vervolgen onze weg naar de uitgang. Buiten zouden er bussen staan die ons naar een hotel in het centrum van Istanbul zullen brengen. Het lijkt bijna vooropgezet. Bij de balie waar dit transport wordt geregeld is het namelijk druk met medewerkers van Turkish Airlines en buiten staat een lange rij met vervoersbussen om mensen naar hotels in de stad te vervoeren. Alsof men bewust reizigers om economische redenen iets langer in Istanbul willen vasthouden. Het is me wel duidelijk dat het werkend personeel op de luchthaven het woord “klantvriendelijk” niet kent. Met een bepaalde arrogantie worden we van hier naar daar gestuurd en van enige structuur is geen sprake. Iets wat ik nog zelden heb meegemaakt. Met een bus vol teleurgestelde reizigers bereiken we na veertig minuten het Hilton hotel in Istanbul. Bij de receptie krijgen we de sleutel van een hotelkamer en veel meer dan te gaan slapen zit er niet in. De bar is dicht en er is geen eten beschikbaar behalve wat verpakte broodjes uit een automaat. Gelukkig is de kamer voorzien van alle luxe en het grote bed een perfecte plek om deze dag achter me te laten.

Na een goede nacht en een warme douche ga ik rond 09.00 uur naar beneden om te ontbijten. Kom in de eetzaal het Duitse stel tegen dat gisteren ook in de bus zat. Ook zij hebben hun aansluiting gemist op weg naar Kenia. Ik schuif bij ze aan en ondanks dat mijn Duits niet geweldig is komt er toch een leuk gesprek op gang. Het zijn Dieter en Irmgard uit Solingen. Twee vroeg gepensioneerden van halverwege de zestig die veel van het leven genieten. Dieter heeft vijfenveertig jaar bij een messenfabriek gewerkt waar ze handmatig hoogwaardige messen slijpen en produceren. Zij als administratief medewerkster bij dezelfde fabriek. Nu samen onderweg naar de zoveelste bestemming. Het worden twee weken Kenia met strand en safari’s. Al is het nu wel een dag korter. Ze hebben zich er al lang bij neergelegd en gaan zo een uitstapje maken naar het centrum van Istanbul om deze dag nog enigszins nuttig in te vullen. Wens ze veel plezier en ga zelf verder met mijn ontbijt. Wanneer ik een half uur later het hotel wil verlaten om een rondje te gaan lopen, kom ik Dieter en Irmgard weer tegen in de lobby. Ze vragen me of ik geen zin heb om mee te gaan. Ze hebben een taxi geboekt om enkele bezienswaardigheden in Istanbul te gaan bekijken en besluit zonder aarzelen op het aanbod in te gaan. Het is bewolkt en rond de twintig graden. Niet veel beter dan in Nederland de afgelopen weken. Rijdend richting het oude centrum zie ik niet veel meer dan grauwe wijken en krijg niet het gevoel van de bijzondere stad zoals ik me die had voorgesteld. Toch is het beter dan bij het hotel rond te hangen en heb ik aan Dieter en Irmgard leuk gezelschap. Bekijken de blauwe tempel en wandelen over de Grand Bazaar. Plekken waar een overvloed aan toeristen te vinden zijn. Hiervoor komen mensen dus naar Istanbul. Na een paar uur ronddwalen laten we ons terugbrengen naar het hotel om nog gratis te kunnen lunchen voordat een bus mij weer richting de luchthaven zal brengen. Een boarding pass heb ik al in handen en aangekomen worden de resterende formaliteiten snel afgehandeld. Ben bijna drie uur voor het vertrek van mijn vlucht naar Delhi al klaar om dit land te verlaten. En dat kan me niet snel genoeg. Wachten is het enige wat rest. Een mooie gelegenheid om aan mijn blog te beginnen. Zorg er wel voor, ruim voor boarding time bij de juiste gate te zijn want deze vlucht missen, dat gaat me niet gebeuren. Moet vreselijk lachen wanneer ik in de cabine op zoek ga naar mijn stoel. De dame die deze ticket verzorgd had zei dat dit een stoel bij het gangpad was zoals ik had verzocht. Niet dus. Het past wel in het plaatje. Gelukkig is de vlucht zelf heel comfortabel. Nu proberen iets te slapen om voldoende uitgerust in Delhi aan te komen. Er wacht morgen namelijk een drukke dag.

Nadat we rond 5.00 uur landen op de luchthaven van Delhi kan ik mijn tocht redelijk snel vervolgen. De douaneformaliteiten gaan voorspoedig, mijn koffer kan ik direct van de band halen en een taxi is binnen een paar minuten geregeld. Terug in India na lange tijd van afwezigheid. Het voelt weer vertrouwd wanneer ik het Cottage Yes Please hotel in de buurt van de Main Bazar in alle vroegte binnenloop. Ze hadden me gisteren al verwacht en dus kan ik direct beschikken over een kamer. Vanwege een strak schema zou ik vandaag de beurs in Noida gaan bezoeken en omdat ik me redelijk fit voel besluit ik om te gaan douchen en daarna direct door te gaan. Zit om 07.30 al in de shuttle bus die me naar het beursgebouw zal brengen. Een anderhalf uur rijden vanaf het centrum. Een rit die ik grotendeels met mijn ogen dicht beleef, dat zul je begrijpen. Omdat het nog vroeg is en de beurs officieel pas om 10.00 uur open gaat drink ik koffie in de hal en wacht rustig af wanneer de diverse hallen bezoekers toelaten. Zal alleen die beurshallen bezoeken waar meubelen worden gepresenteerd omdat dit me een beter beeld zal geven over de veranderingen in trends, modellen en kleuren. Wil hier verder ook niet te lang blijven. Begin de vermoeidheid te voelen na enkele uren rondhangen en de diverse gesprekken met oude contacten. Al met al kon ik weinig nieuws ontdekken, dat is de conclusie. Nu het liefst zo snel mogelijk terug naar het hotel. Vraag hulp in van een beursmedewerker en kan door haar medewerking voor een redelijke prijs terug met een Uber taxi. Praat wel met de taxi chauffeur maar merk dat mijn hoofd steeds meer moeite heeft om recht op z’n romp te blijven staan. Rond de middag stap ik uit de taxi voor het Cottage Yes Please hotel. Zou wel willen slapen maar wil eerst uitzoeken hoe ik morgenvroeg met een bus naar Jaipur kan reizen en het regelen van mijn telefoon en internet verbindingen. Heb daar inmiddels vaste adressen voor en gelukkig verloopt alles naar wens. Eindelijk tijd om mijn bed op te zoeken en enige uren te slapen want mijn ogen vallen bijna dicht. Wandel later in de avond een rondje door de Main Bazar en maak, zoals zo vaak hier, een praatje met professor Kapoor die op een stoel voor de boekenwinkel van zijn broer zit. Het is een leuk weerzien maar ik houd het kort. Lig al snel op het bed van kamer 105. Morgen gaat op tijd de wekker. De bus naar Jaipur is mijn volgende doel.   


Heb heerlijk geslapen en sta om 05.15 naast mijn bed. Wanneer ik bij de receptie mijn verblijf wil afrekenen hoeft ik de eerste nacht maar half geld te betalen vanwege mijn vertraging van een dag terwijl die nacht wel was geboekt. Een leuke meevaller. Nu een taxi regelen die me naar het busstation wil brengen en dan hopelijk snel richting Jaipur. Het verloopt zoals gehoopt. Aangekomen bij het busstation krijg ik alle hulp en ben binnen tien minuten onderweg. Een redelijk luxe bus met airconditioning. Geen verkeerd begin van de dag moet ik zeggen. Luister via mijn mobiel naar muziek via spotify en val met regelmaat in slaap waardoor de reis van vijf uur vrij voorspoedig verloopt. Ik heb aan de chauffeur gevraagd of hij me op een plek aan de rand van Jaipur kan afzetten en dat is geen enkel probleem. Sunil zal me vanaf dit punt ophalen om snel aan de slag te kunnen zonder onnodig tijdverlies. Het is vrijdag vandaag en de enige mogelijkheid om bankzaken af te handelen vanwege het weekend dat voor de deur staat en banken dan twee dagen gesloten zijn. We rijden naar de twee banken waar we zaken mee doen en vervolgens naar de accountant die onze boekhouding verwerkt. Zijn hier vrijwel de hele middag mee bezig. Een vermoeiende maar nodige bezigheid. Ben wel blij wanneer Sunil me terug rijd en ik in het begin van de avond bij het Sunder Palace hotel uitstap. Mijn vaste verblijfplaats hier. Natuurlijk is het een leuk weerzien met de mensen die er werken maar kies ervoor om in alle rust iets te eten op het dakterras en vroeg kamer 107 op te zoeken. Een heerlijk vooruitzicht. Morgen geen plannen en het prettigste, ik hoeft geen wekker te zetten.


Vandaag is een dag van relaxen en zo gebeurd het ook. Jaipur is een grote stad en ik heb hier een vast adres om wat kleding in te kopen. De Life Style afdeling in het Metropolitan winkelcentrum. Neem in alle rust mijn ontbijt en laat me er rond het middaguur door een Ola taxi afzetten. Word er al snel herkend en hartelijk ontvangen door Lucky zodra ik de heren afdeling nader. Hij is degene die me hier de meeste keren wegwijs heeft gemaakt op de enorme winkelvloer waar diverse handelsmerken hun kleding aanbieden. Ook internationale merken zoals Levis zijn hier te vinden. Met een tas vol kleding loop ik een uur uur later het pand uit. Er iets niets dat moet vandaag en besluit daarom naar café Oth te gaan. Een trendy restaurant net om de hoek op nog geen paar honderd meter afstand. De ideale plek om te werken en in dit geval, te schrijven aan mijn blog. Een heerlijk ontspannen bezigheid waar ik uren mee zoet kan zijn. En tijd is wat ik heb vandaag. Sunil komt me voor korte tijd vergezellen maar heeft druk met andere zaken voor het familiebedrijf in handicraft. Morgen hebben we alle tijd om verder te praten op weg naar Jodhpur. De stad waar we het werk voort gaan zetten. Ik had verwacht dat we met de auto zouden gaan maar vanwege de hoge kosten is de trein toch een betere optie, krijg ik van Sunil te horen. Wanneer hij richting de uitgang van het restaurant loopt hoor ik nog net dat het geregeld wordt. Ik vertrouw er op. Neem op het eind van de middag een taxi terug naar het Sunder Palace hotel en laat het verder op me af komen. Wanneer ik om 20.00 uur nog geen informatie heb en ik Sunil wil bellen, blijkt zijn telefoon uit te staan. Iets waar ik niet geruster op word omdat ik nu geen idee heb wat de bedoeling is voor morgen. Er gaat een trein om 06.00 uur richting Jodhpur maar of er tickets zijn, ik tast volledig in het duister. Jaipur is wel een leuke stad, maar wil geen onnodig tijd verliezen met wachten. Om 23.00 uur nog steeds geen enkel bericht. Besluit maar te gaan slapen en af te wachten voor de dag van morgen. Het is 00.30 wanneer ik een bericht via de app binnen krijg. Dat alles geregeld is met daarbij een copie van de e-ticket  Hij zal me om 05.00 wakker bellen, zo schrijft hij. Met een gerust gevoel probeer ik nog enkele uren te slapen. Het had wat aangenamer gekund maar het belangrijkste is dat ik gelukkig weg kan.

Voor de zekerheid heb ik mijn alarm gezet en dat is maar goed ook want ik krijg geen telefoontje. Pak mijn bagage en loop door de stille en schaars verlichte gang naar de receptie beneden om te gaan uitchecken, zoals afgesproken. Moet daarvoor eerst wel Raju wakker maken die op een matras in de hal ligt te slapen. Met een duf hoofd loopt hij naar de balie en print, zonder een enkel woord gezegd te hebben, mijn rekening uit. Hij is duidelijk nog niet klaar met deze nacht want zijn matras is al weer snel gevonden. Ik zelf weet ondanks het vroege tijdstip een riksja aan te houden die me naar het station wil brengen. Dan rinkelt om 05.40 mijn telefoon. Het is Sunil met de mededeling dat hij onderweg is. Wanneer de trein exact om 06.00 uur vanaf perron 4 vertrekt, zit er geen Sunil naast me. Krijg wel een filmpje binnen via whatsapp waarin de rode achterlichten van de trein nog net zichtbaar zijn. Hij heeft de trein gemist. Iets wat me niet echt verwonderd omdat hij heel moeilijk zijn bed uit kan komen. Een belletje krijgen van Sunil om 05.00 uur zou dan ook een wonder zijn geweest.  Ik kan er nu om lachen wetende dat ik in ieder geval onderweg ben. Spreken af dat hij morgen een nieuwe poging doet. Het vroege tijdstip zorgt voor rust in de trein en willen de meesten nog even hun ogen sluiten om de vijf durende reis wat aangenamer te laten verlopen. Ik ben er daar een van. Heb Habib in Jodhpur al laten weten dat ik onderweg ben en afgesproken dat hij me zal ophalen van het station. De trein staat, precies volgens schema, om 10.55 stil bij het eindstation van de reis. Habib is onze afspraak nagekomen en niet veel later zijn we onderweg naar zijn fabriek op enige kilometers buiten het centrum van de stad. Het is een mooi weerzien na lange tijd. De komende dagen zullen we gebruiken om bij te praten over de afgelopen periode. Een van de redenen dat ik hier ben. De markt is behoorlijk ingezakt en de verkopen zijn ver achtergebleven bij vorig jaar, ondanks dat ik heb deelgenomen aan de internationale meubelbeurs in Keulen begin dit jaar. Gezien de vergaarde informatie in Nederland en hier in India is er een duidelijke daling te zien in handelsverkeer. Ook Habib heeft hier duidelijk last van. Heeft de huur van een iets verderop gelegen fabriekspand opgezegd om kosten te besparen en doet al het werk nu onder een dak met een geringe groep arbeiders. En hij is niet de enige waar het minder gaat. Veel fabrieken in Jodhpur zijn geraakt. Iets wat al te merken was op de beurs in Delhi, waar het aantal buitenlandse inkopers ver onder de maat bleef en er weinig vernieuwends waar te nemen was. Belangrijk dus om het onderlinge vertrouwen weer op te schroeven. Het niet aan de collectie ligt of aan de prijzen die gehanteerd worden. We moeten samen door deze fase heen en daar hoop ik de komende drie dagen hard aan te werken. Vertrouwen houden en zoeken naar nieuwe wegen om afzet te vinden. Samen weten we ongetwijfeld meer. Heb zelf al een paar strategieën uitgedacht waar ik verder mee aan de slag wil en laat ik de dagen bepalen welke kant het op gaat.

Naar India komen is een hele goede beslissing geweest. Niet alleen om mijn banden met Sunil en Habib weer aan te halen, maar ook omdat ik in de afgelopen paar weken meer kennis heb  vergaard over de stand zaken op het gebied van marktwerking. De modellen waarmee ik zo graag verder wil en die nog steeds voldoen aan de vraag vanuit de markt. De terughoudendheid van importeurs die wel positieve signalen afgeven maar niet overgaan tot grote investeringen en de aanbieders van meubelen zoals hier in Jodhpur die duidelijk hebben ingeleverd. Exporteurs hier hebben te maken met omzetdalingen van meer dan veertig procent. Daarnaast is het consumentengedrag aan het veranderen. Internet langzaam de overhand begint te krijgen als het gaat om verkoopaandeel en de kleinere fysieke winkels op den duur geen bestaansrecht meer hebben. Geen positieve geluiden maar wel de realiteit op dit moment. Het zijn gegevens waar ik de komende tijd mee aan de slag moet. Beginnende hier in Jodhpur.

Na de middag in de fabriek te hebben doorgebracht laat ik me naar het centrum brengen. Heb er een hotelkamer geboekt in het Jhankar Yothi Haveli waar ik tijdens mijn laatste bezoek ook onderdak vond. Een luxe hotel vlak achter het marktplein in het oude centrum. Manish, de eigenaar, is iemand die ik al jaren ken en vanwege onze vriendschap mag ik voor weinig geld gebruik maken van een werkelijk prachtige grote kamer. Zal hier de komende drie nachten blijven. Het voelt en beetje als thuiskomen. Heb in al die jaren goede relaties opgebouwd met het personeel. Vicky, de jongen die hier de boel managet en Dalpak en Rajinder die als bedienden werkzaam zijn en waarmee ik iedere dag een praatje maak. Het maakt mijn verblijf hier in Jodhpur extra aangenaam. Al is het sowieso al een ontspannen bezoek. Geen werkdruk door product controles of het ontwikkelen van nieuwe producten. Voor mij is het voornaamste dat Habib zijn fabriek draaiende weet te houden en vertrouwen houd in een toekomst met The Soul of India. Geen modellen die door mij zijn ontwikkeld aanbied aan andere exporteurs en deze veilig opgeborgen houd waardoor exclusiviteit behouden blijft. Bij het hotel is het trouwens ook rustig. Ik ben er een van de paar gasten die er overnachten. De komende weken zijn er voldoende boekingen, mede vanwege het Diwali festival volgende week waardoor veel mensen vakantie hebben. Laat het een begin van betere tijden zijn. Zelf vind ik het wel prima zo. Geniet van de rust en het uitzicht vanaf het dakterras in de avond. Het Mehrangarh fort op de hoge rots waar tegen de oude stad Jodhpur is gebouwd. Al zo vaak gezien maar nog altijd even indrukwekkend. Mooie momenten om deze dag mee af te sluiten.

Het is heerlijk wakker worden in het grote bed met wit bedlinnen. Neem een warme douche en kan genieten van een goed ontbijt in het restaurant beneden. Daar waar ik steevast door Dalpak wordt begroet. Vandaag zal ik weer met Habib naar de fabriek rijden om plannen verder uit te werken maar gaan eerst langs het treinstation om Sunil op te halen. Vandaag is het hem dus wel gelukt om de trein te halen. Het is goed om weer met z’n drieën samen te zijn en tijd met elkaar door te brengen. Persoonlijke ontmoeten zijn zoveel waardevoller dan telefoongesprekken. Het is de beste manier om onduidelijkheden weg te nemen en situaties beter te kunnen begrijpen. Ook al praten ze veel in Hindi en ik er dus weinig tot niets van meekrijg. Laat ze maar even, het is goed zo. Uiteindelijk moeten zij het hier samen in India runnen. Krijgen in de middag gezelschap van Johib, een goede vriend van Habib waar hij de laatste tijd mee samenwerkt en dat maakt het kippenhok compleet. Ik kan er alleen maar om lachen. Vind het mooi om te zien dat het zo goed klikt tussen de mannen waarmee ik uiteindelijk ook mijn voordeel kan halen. We eten samen in een klein restaurant langs de weg en zetten, onderweg naar mijn hotel, Sunil weer af bij het treinstation. Hij gaat vanmiddag nog terug naar huis. Alles is besproken en zijn aanwezigheid was het belangrijkste. Er is geen verdere noodzaak om hier langer te blijven. Zoals ook voor mij geldt. Morgenavond pak ik de nachttrein terug naar Delhi. Het betekent dat deze reis er bijna weer op zit. Nog een laatste nacht in Jodhpur. Ik ga er dankbaar gebruik van maken.

Ik ga op tijd weer naar de afgesproken plek waar Habib zijn auto heeft geparkeerd en rijden door de beginnende drukte richting zijn fabriek. Nu het Diwali festival in aantocht is komen er steeds meer mensen naar de stad om nog iets nieuws in te kopen voor dit Indiase nieuwjaar. Op het marktplein rond de klokkentoren was er de laatste dagen een enorme mensenmassa op de been. Een overvloed aan marktkraampjes en verkopers die vanaf een kleedje hun waar aanbieden. Het is een heksenketel die de komende dagen alleen nog maar zal toenemen. Maandag de 27^ste is het zover. De dag dat het festival plaats zal vinden. Heb het al meerdere keren mogen beleven en dus geen gemiste kans. Op de fabriek bespreken we de laatste zaken maar veel tijd kost het niet. Wil tijdig terug naar het hotel en me rustig voorbereiden op de lange treinreis naar Delhi. Neem halverwege de middag afscheid en laat me door Habib terugbrengen naar het centrum. Was de afgelopen jaren veel te vinden in de Café Coffee day waar ik heerlijk rustig kon werken maar moet uitwijken. Het grote landelijke koffie label is enkele maanden geleden failliet verklaard en dus is mijn prettige werkplek verloren gegaan. Gelukkig is er op vijftig meter van het hotel een nieuwe koffieshop geopend waar ik gisteren al een kijkje genomen heb en waar het me prima bevallen is. Het is de plek waar ik de rest van de middag vertoef.
Werk er aan de informatie die Habib nodig heeft om straks met de productie te kunnen beginnen en schrijf er mijn blog. Heb er ook leuke gesprekken tussendoor met de eigenaar die vol ambities zit om er een top locatie van te maken. Ik help het hem hopen want dichterbij kan ik het niet redden. Nu het einde van de middag nadert, is het tijd om terug te gaan en mijn bagage op te halen. Eet nog iets bij het Jhankar Yothi Haveli restaurant, betaal er mijn rekening en ben daarna al snel onderweg naar het station. Het was een gelukje dat ik nog een ticket kon bemachtigen, gezien de drukte die het Diwali festival met zich mee brengt. Alleen nog een onderste bed was beschikbaar. Niet mijn favoriet maar ondergeschikt aan de drang om terug te kunnen. In de trein blijkt dat een stel met hun kind en oudere moeder ook in mijn coupe slapen. Vanwege haar ouderdom slaapt ze liever beneden. Het probleem is dus al snel opgelost. Hebben voor even een gesprek maar kies er toch voor om na niet al te lange tijd het bovenste bed te beklimmen. Liggend in een onverlichte trein is de beste manier om de reis te volbrengen. Val met regelmaat voor periodes in slaap en de uren vliegen daardoor werkelijk voorbij. Het is veel minder vermoeiend dan de vijf uur die nodig is tussen bijvoorbeeld Delhi en Jaipur. Het is 06.50 wanneer de lange expres trein langzaam het station van Old Delhi binnen rijd. Een hele dag waarbij ik niets moet en alle tijd om hier en daar een praatje te maken en chai te drinken. Ik laat me bij het Cottage Yes Please hotel afzetten en laat me er op het bed vallen. Ook al heb ik redelijk kunnen slapen, ik geef me er aan over en kan toch nog enkele uren slaap vatten. Wil eerst mijn vlucht voor morgen regelen. Via de website van Turkish Airlines kan ik online inchecken en mijn stoelen bevestigen. Voor een langere vlucht als deze wel net zo prettig. Tenminste, als het werkt. Krijg bij meerdere pogingen te zien dat de geboekte vluchten problemen hebben en ik een pop up in mijn scherm te zien krijg met twee opties. Annuleren of wijzigen vluchten. Ik baal enorm maar wil toch wel graag weg. Dan maar voor wijzigen vluchten. Het gaat om een vlucht die morgen om 5.30 uur vertrekt richting Istanbul en de andere vlucht om 17.30 uur land in Amsterdam. Ik ga akkoord maar moet hiervoor wel 77,29 euro bijbetalen. Het zal me toch niet gebeuren. Terwijl ik de betaling afrond krijg ik een pop up in beeld dat de betaling helaas niet is gelukt. Wat nu! Geen enkel idee of deze vlucht nu geboekt is of niet. Bel mijn reisagent in Nederland die het na checkt maar volgens haar is mijn vlucht nog steeds geldig en ik voor meer info op de luchthaven moet zijn. Meer kan zij ook niet doen.

Echt veel geruster ben ik er niet door geworden. Het is 15.00 uur en besluit een taxi naar de luchthaven te nemen om te kijken of ik daar duidelijkheid kan krijgen. Ruim een uur ben ik onderweg vanwege files maar ben in ieder geval op de plek van bestemming. Probeer de vertrekhal binnen te komen maar aan de hand van mijn vluchtgegevens word ik door de militaire beveiliger bij de ingang doorverwezen naar het allerlaatste toegangspoort. Hoop hier een kantoor van Turkish Airlines te vinden maar achter de diverse loketten zitten geen mensen, op enkele uitzonderingen na. Loop bij een naar binnen en vertel mijn verhaal. Het enige wat ze kunnen doen is een service nummer geven van Turkish Airlines. Na zoveel pogingen om ze te bereiken via nummers die op internet staan aangegeven als service nummers, nu daadwerkelijk een menselijke stem aan de andere kant van de lijn. Het blijkt dat mijn vlucht nog steeds gaat en ik daar geboekt sta. Het probleem ligt voornamelijk dat de vlucht richting Istanbul wordt uitgevoerd door Indigo, een Indiase luchtvaartmaatschappij, waarbij het niet mogelijk is om online in te checken. Het online incheck systeem op de website van Turkish Airlines daardoor een foutmelding laat zien die totaal niet nodig is. Onnodige onrust creëert waarbij velen waarschijnlijk ook het bedrag van 77,29 euro hebben overgemaakt. Ongelofelijk dat dit soort foute meldingen nog aangegeven worden in een tijd waarin IT kennis aanwezig is om dit te voorkomen. Verwacht zoiets zeker niet bij een internationale luchtvaartmaatschappij. Heb sterk het vermoeden dat hier een bewuste gedachte achter zit. Je kunt het geld namelijk wel weer terugvorderen maar dan moet je wel een online formulier invullen, diverse bijlagen met foto’s als bewijsmateriaal meesturen en dan maar hopen dat je je geld ooit nog terug ziet. Veel mensen zullen het er waarschijnlijk bij laten zitten. Pure afzetterij. Nee, Turkish Airlines zal aan mij geld meer verdienen. Ben aan het eind van de middag weer terug bij het hotel. Geen dag om te genieten van de laatste momenten in India maar vol onrust en georganiseer om morgen weer naar huis te kunnen vliegen. Het is inderdaad mooi geweest. De reis is met vertraging begonnen en heeft een vreemde afsluiting maar de dagen ertussen hebben er toch weer iets waardevols van gemaakt. De komende tijd gaan we verder in Nederland en hoop ik na niet al te lange tijd weer op Indiase bodem te landen, als teken dat er progressie zit in de acties die we gaan ondernemen. Laat het zo zijn. Jullie lezen het…..later