Vanwege corona al een lange tijd niet naar India kunnen reizen. Ga eigenlijk weinig in de zomermaanden op pad maar het wordt hoognodig tijd om weer iets avontuurlijks te ondernemen. Heb veel buiten Europa gereisd maar heb van dit deel van de wereld nog eigenlijk veel te weinig gezien. Tijd voor een inhaalslag. Met de auto wil ik een rit maken door Duitsland, Oostenrijk, Italië en Zwitserland. Een reis van vele kilometers waarmee ik mijn oude VW-bus niet wil lastigvallen. Deze heeft zijn kilometers gemaakt en de uitlaatgassen voldoen niet meer aan de gewenste milieueisen waardoor hij de komende weken op stal mag blijven staan. Een comfortabele Audi A3 zal zijn plek innemen. Op zaterdagochtend 31 juli is het dan zover. Ga nog even langs bij mijn broer Peter die jarig is en vervolg mijn weg aan het eind van de ochtend. Het weer is redelijk. Bewolkt maar droog en af en toe komt het zonnetje tevoorschijn. Zodra ik de grens met Duitsland nader begint voor mij het echte vakantiegevoel. Verwacht er wat oponthoud vanwege de uitgebreide coronamaatregelen die er in Duitsland gelden. Moest mij online registreren en opgeven welke dag ik de grens over wilde maar veel zie ik er niet van terug. Het is als een doodnormale reis zoals ik die in de afgelopen jaren wel vaker gemaakt heb naar Berlijn. Mijn eerste bestemming ligt namelijk weer in die richting. Mijn goede vriendin Katrin heeft enkele maanden geleden een huis gekocht in Dobis bei Wettin, een dorp vlak boven Halle en daar zal ik de eerste dagen doorbrengen. Na zo’n lange tijd in een vertrouwde omgeving te hebben doorgebracht is dit werkelijk een verademing. Deze oostelijke route is minder druk dan richting het zuiden van Duitsland en het glooiende landschap geeft een gevoel van ruimte en vrijheid. Tegen het eind van de middag bereik ik de afslag die me naar mijn bestemming zal leiden en niet veel kilometers later zie ik het dorp in de verte al liggen, schilderachtig verscholen tussen de groene bomen die de heuvel begroeien.

Passeer een veld met zonnebloemen dat als een warm welkom voelt en rijd langzaam het dorp binnen waar het uitzonderlijk rustig is. Het is geen doorgaande weg en dus komt er vrijwel alleen bestemmingsverkeer. En dat is duidelijk te merken. Dobis heeft zo’n tweehonderd inwoners waarvan de meesten kunstzinnige mensen zijn. Een ideale plek om inspiratie te krijgen, zo is mijn eerste indruk. Omdat ik het adres niet kan vinden, vraag ik het aan de man die blootvoets aan komt lopen. “Bij wie moet je zijn?”, wordt mij vriendelijk gevraagd en wanneer ik de naam Katrin Busching laat vallen is het meteen duidelijk. Ik moet terug en dan de heuvel op. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen zie ik een prachtig oud huis met een kleine binnenplaats en ietwat vervallen schuren. Allemaal niet perfect maar het past in de uitstraling van het dorp en de nieuwe bewoonster. De deur is los maar verder zie ik niemand. Geef mezelf een rondleiding, open de fles wijn die ik meegenomen heb en vul enkele glazen die ik in de keuken vind. Zit heerlijk in het zonnetje op het terras aan de achterzijde wanneer ik enkele stemmen hoor. Het zijn Katrin en haar goede vriendin Carla uit het zuidelijke Ingolstadt. Ook zij is hier om een paar dagen bij te komen. Het is een goed weerzien met Katrin. Ruim anderhalf jaar geleden heb ik haar voor het laatst gezien maar ze is niets veranderd. Mooi om te zien dat het zo goed met haar gaat. Wanneer we net de eerste slok wijn hebben genomen beginnen de klokken te luiden van het kleine houten kerkje welke net iets hoger op de heuvel achter het huis van Katrin staat.

We moeten direct naar boven, zo zegt Katrin. Iedere zaterdagavond om 18.00 uur wordt de klok geluid door twee mannen uit het dorp en dit is de kans om het kerkje te bezichtigen. Via de stenen trap vlak achter haar huis bereiken we binnen enkele minuten de ingang en niet veel later sta ik aan een touw te trekken om een van de klokken in beweging te houden zo heeft Katrin geregeld. Normaal zou dit niet zomaar kunnen maar hier is alles mogelijk zo krijg ik te horen. Hoe bijzonder kan mijn verblijf hier beginnen! De wijn smaakt later nog lekkerder en over eten hoeven we ons geen zorgen te maken. Buurvrouw Felice en haar nieuwe vriend Tinman die sinds de verjaardag van Katrin enkele weken geleden aan elkaar gekoppeld zijn, zijn ook uitgenodigd. De verliefde zeventigers zullen de maaltijd voorbereiden. Aangenaam gezelschap waarbij mijn Duits aardig op proef wordt gesteld. Ik heb wel eens een cursus Duits gevolgd via internet maar dat gaat me vandaag niet redden. Daarnaast merk ik dat de 640 kilometer die ik vandaag heb afgelegd het lastig maken om me volledig te focussen. Geniet van het eten en de drank die in overvloed aanwezig is. Wijn, bier en whisky komen langs en weigeren heeft geen zin. Er wordt iets gevierd en goed ook. Frau Busching, zoals ik haar gekscherend noem, heeft de regie ook hier volledig in handen. Tinman had trouwens al snel in de gaten dat er een gastoptreden was vanmiddag. Het ongelijke klokkenspel heeft mijn aanwezigheid duidelijk verraden.

Na een goede nacht kom ik beneden waar Katrin al bezig is om koffie te maken. We nemen de koffie mee naar het hoger gelegen kerkje waarvoor een houten bankje staat. Zittend genieten we van de stilte en het prachtige uitzicht over het heuvelachtige landschap. Met een zacht opkomend zonnetje werkelijk een verademing. Met Katrin praat ik over de vergane jaren en alles wat ons is gegeven. Ontmoette haar ongeveer 10 jaar geleden in India en sindsdien zijn we altijd contact blijven houden. Een pure vriendschap die ontzettend veel moois heeft gebracht en hopelijk ook in de toekomst zal brengen. Inmiddels heeft Carla ons ook gevonden en lopen we even later de trap af, terug naar het huis om te ontbijten. Een prachtig begin van deze dag. Omdat Katrin veel in Berlijn is vanwege haar werkzaamheden in het theater moet er nog veel om huis gebeuren. Het gras moet nodig gemaaid en de druiventakken hebben zoveel nieuwe scheuten dat deze gesnoeid moeten worden. We helpen de ijverige Katrin met haar werkzaamheden maar pak, op haar advies, in het begin van de middag de oude mountainbike uit de schuur. Het moet een ontzettend mooie route zijn naar Wettin, een dorpje op zes kilometer van Dobis. Het fietspad slingert langs de rivier de Saale waaraan ook Dobis gelegen is. Het zijn mooie kilometers waarbij ik vrijwel niemand tegenkom. Alleen enkele Duitse fietstoeristen die deze route afleggen als onderdeel van de Saale route die naar Hamburg leid. We koken en eten samen zodra ik terug ben en genieten van de zwoele avond op het terras aan de zijkant van het huis. De avond vult zich met interessante gesprekken over theater en cultuur en mijn project omtrent creativiteit wat ik jaren geleden ben opgestart. Wanneer ik ’s avonds een rondje loop door het dorp is het donker en muisstil. Alleen de straatlantaarns en enkele verlichte vensters geven me te kennen dat hier mensen wonen. Ik kan er werkelijk van genieten dat dit soort dorpjes nog bestaan. Een gevoel van terug in de tijd. Hoe bijzonder kan het zijn.

Zit alweer vroeg op het bankje bij het kerkje op de heuvel maar lang van de rust kan ik niet genieten. Word geroepen door Carla en Katrin die naar me op zoek zijn. Ze staan klaar in badkleding en willen gaan zwemmen in de rivier. Nu ben ik eigenlijk geen koud water zwemmer maar besluit mee te gaan. Lopen over een smal paadje langs maïsvelden, steken het fietspad over en wandelen de laatste honderd meter door het gras richting de bomen die langs de rivier staan. Op een kaal stukje zie ik drie klapstoelen staan. Krijg te horen dat we hier onze handdoeken en slippers achterlaten en even terug moeten lopen. Ik verwacht een paar meter maar het blijkt ruim een kilometer te zijn. Blootvoets over het fietspad welke ik gisteren nog bereden heb. Kan er wel om lachen, zoals ook de fietsers die ons tegemoet komen. Alles vanwege de stroming, zo merk ik later wanneer we het water in gaan en ons door de rivier laten meevoeren. We zwemmen binnen een kwartier de afstand terug naar de klapstoelen die op ons staan te wachten. Een frisser begin van de dag had ik me niet kunnen wensen. Carla gaat rond de middag terug naar Ingolstadt en Katrin en ik gaan op bezoek bij Lick. Ze woont al jaren hier in Dobis en is de onderbuurvrouw van Katrin in het appartementencomplex in Halle. Vandaag wordt ze 70 jaar. Helaas is ze nog niet in de stemming om een groot feest te vieren. Vier jaar geleden is haar man Uli overleden en daar heeft ze nog steeds heel veel verdriet van. Ik heb ze destijds samen meegemaakt. Een ontzettend leuk en artistiek koppel waar ik diverse wijntjes mee heb gedronken toen ik daar met Katrin op bezoek was. Ze woont op een paar honderd meter afstand. Ondanks dat het niet gevierd wordt zouden we even langs gaan. Een bijzondere ontmoeting met de toch stralende Lick. Ook haar buurvrouw Anke is aanwezig. De koffie en taart staat op tafel maar eerst gaat een fles prosecco open om het toch nog enigszins een feestelijk tintje te geven. Er wordt veel gelachen en merk dat mijn Duits met de dag beter wordt. Natuurlijk klopt er grammaticaal helemaal niets van, maar ze begrijpen me. Tenminste, zo doen ze me geloven. Voor een paar uur houden we elkaar gezelschap en rijden op het eind van de middag richting Halle. Ze moet op 19.00 uur haar regisseur Zigfried ophalen van het treinstation. De komende dagen zullen ze gaan werken aan een eerste opzet voor een theater voorstelling in Kiel die later dit jaar in première zal gaan.

Alvorens we naar het station rijden gaan we naar het appartement van Katrin in een prachtige oud en statig pand vlakbij het centrum. Ze heeft een maquette gemaakt van het decor en die wil ze laten zien. De 75 jarige Zigfried komt net naar buiten gelopen zodra we het stationsplein oprijden. Lange grijze haren en een beetje moeilijk lopend verraden dat hij enige tijd geleden een hartinfarct heeft gehad. Zijn evenwicht laat te wensen over en heeft hem ouder gemaakt dan hij is. Desondanks gaat hij weer beginnen aan een nieuwe theaterproductie. Een interessante man die al veel heeft beleefd zo wordt me duidelijk in de avonduren wanneer de flessen wijn worden aangerukt. Zigfried woont samen met een goede vriendin van Katrin die twintig jaar jonger is dat is begrijpelijk niet altijd eenvoudig. Het is mijn laatste avond in Dobis. Zal morgenvroeg richting het zuiden rijden waar ik een Airbnb heb gevonden in Mauern. Een dorpje in Oostenrijk vlakbij de Brennerpass, de grote doorgangsroute die Oostenrijk en Italië verbind.

Begin aan mijn laatste ontbijt op de knusse binnenplaats die vol staat met bloemen en planten. De zon schijnt heerlijk bij een 26 graden en het gezelschap is bijzonder aangenaam. Na een paar prachtige dagen hier in Dobis neem ik afscheid van Katrin en Zigfried. Zij zullen naast hun werkzaamheden ook  genieten van de jarenlange vriendschap die ze hebben opgebouwd. Na een laatste zwaai naar Katrin verlaat ik Dobis en vervolg mijn weg naar het zuiden. De kilometers gaan ongemerkt voorbij. Naarmate ik steeds zuidelijker rijd in de richting van München wordt het landschap steeds mooier. De brede wegen volgen het glooiende landschap in een vloeiende beweging. Alles klopt gewoon. De audi rijd als een zonnetje en met muziek via spotify uit de goede geluidsinstallatie krijg ik het gevoel van ongekende vrijheid. Wat kan autorijden dan toch mooi zijn. Passeer na vijf uur rijden Ingolstadt, de woonplaats van Carla, niet ver van München vandaan. Pak de drukke ringweg rond de hoofdstad van de provincie Bayern en nader al snel de Oostenrijkse grens. Het klinkt misschien gek, maar het is de eerste keer dat ik per auto dit land bezoek en vind het daarom misschien ook wel extra bijzonder. Het is een gevoel van iets nieuws ervaren terwijl het daadwerkelijk natuurlijk weinig voorstelt. Wanneer ik de grens passeer blijkt dat ook. Ik had het idee dat Oostenrijk nog een aardig groot land was maar de afstand naar Innsbruck is redelijk snel afgelegd en ook de afstand naar Mauern bij de grens is nog slechts vierentwintig kilometer. Had me ingelezen over deze Brennerpass en het moet heel bijzonder zijn via deze route Italië binnen te rijden. Moet echter nog even geduld hebben want bij Steinach verlaat ik de snelweg om bij mijn Airbnb in Mauern te komen. Een authentiek Oostenrijks huis op de rand van een bebost gebergte. zoals ik me had voorgesteld. Maria, waarmee ik vanmorgen al contact heb gehad, staat in de deuropening te wachten. Een vrouw van mijn leeftijd, beetje alternatief gekleed met lange sluike zwarte haren. Ze leid me direct naar de bovenverdieping waar ik kan beschikken over een ruime kamer, volledig ingericht en met een balkon van waar ik in de verte uitzicht heb op de vele pijlers die deze economische slagader, zoals de Brenner Strasse wel genoemd mag worden, op grote hoogte dragen.

Heb de kamer voor twee nachten geboekt zodat ik ook nog iets van deze omgeving kan bekijken. Maria laat me verschillende activiteiten zien aan de hand van kaarten en laat me verder mijn ding doen. Eerst maar eens iets eten. Wandel het steile en slingerende bergweggetje naar beneden en kom terecht in het dorpje Steinach dat er verlaten bij ligt. Winkels zijn gesloten en van enig vertier is geen sprake. Hotel Wilder was een goed adres om te eten, had Maria gezegd. Volgens mij ook het enige dat open is. Stap er naar binnen en begeef me naar het restaurant. Een verouderd en arm interieur met slechts een paar tafels gevuld met gasten. Ga aan een tafeltje zitten en hoor de gastvrouw iets aan het gezin vragen dat even verderop zit. In het Nederlands wel te verstaan. Hoe is het toch mogelijk. Hoeveel kilometers moet je rijden om eens geen Nederlanders tegen te komen. Het eten daartegen is buitengewoon goed. Loop later op de weg terug nog even langs het kleine kerkje dat iets verder naar boven Mauern op een plateau is gebouwd maar laat deze dag verder voor wat het is.

Wil vandaag een lange wandeling maken maar het weer ziet er niet goed uit. Het regent en het ziet er niet naar uit dat het voorlopig zal stoppen. Er ziet niets anders op dan mijn dag hier vol te maken. Ga rond 8.30 naar beneden voor ontbijt waar Maria me opgewekt goedemorgen zegt zodra ik de deur naar de keuken open. Schuif aan de tafel die gedekt is met een overvloed aan etenswaar. Zo slecht is het begin van deze dag dus niet. Raak in gesprek met Maria, werkzaam in een internaat in de buurt van Innsbruck waar ze ´s nachts de boel in de gaten houd. Nu deze vanwege vakantie gesloten is kan ze de vele gasten beter ondersteunen, al zijn het wat mindere tijden vanwege corona. Ze heeft veel minder boekingen van Aziaten en Amerikanen die wegblijven uit Europa. Ik zou nog een nacht blijven maar Maria geeft aan dat hier blijven verspilde tijd is. Het weerbericht spreekt boekdelen en wandelen in de regen is geen aanrader. Ik zou gewoon mijn reis moeten vervolgen en die boeking laten vervallen, zo geeft ze zelf aan. Voel me een beetje schuldig maar eigenlijk doe ik dat inderdaad het liefst.  Pak binnen korte tijd mijn bagage en neem afscheid van Maria die ik dankbaar ben voor haar meelevendheid. Nu de laatste 12 km naar de grens en dan richting Florence, mijn volgende bestemming.

De kortste route is door het dal en vlak voor de grens de snelweg weer oprijden. Precies zoals maria had gezegd. Het is de laatste oprit voor de grensovergang. Na enkele honderden meters zie ik het bord Italia verschijnen en ben ik de Brennerpass gepasseerd. Het zal nog enkele uren duren voordat ik de bergen van Zuid Tirol, zoals dit deel van Italië wordt genoemd, achter me laat en het vlakke land rond Milaan bereik. Een stuk saaier maar wel gunstiger om snel veel kilometers af te leggen. Het weer is inmiddels omgeslagen. De zon begon al snel te schijnen zodra ik het bergachtige gebied achter me liet. Heb alleen nog geen idee waar ik vanavond zal slapen en zoek daarom een geschikte parkeerplaats om dit te gaan organiseren. Ik ben er al een aantal voorbij gereden want ze veel te klein en daarom al snel overvol met vakantiegangers die naar het zuiden rijden. Via de Airbnb app vind ik een kamer in de wijk Brozzi, even buiten het centrum van Florence. Roberto geeft via mail te kennen dat ik een uur van te voren een bericht moet sturen zodat hij voldoende tijd heeft om me de sleutel te komen overhandigen. Het is druk rondom Florence. Daarnaast zorgen de werkwerkzaamheden voor files waardoor de laatste kilometers nog het zwaarst zijn. In een buitenwijk van Florence vind ik het appartement waar een kamer vrij zou moeten zijn. De foto´s zagen er veelbelovend uit maar de buitenkant ziet er vervallen uit. Voordeel is wel dat ik hier mijn auto vlakbij kan parkeren zonder enige kosten. Iets wat in en rondom Florence vaak problemen oplevert zo las ik op internet. Na enige tijd komt een zwarte auto aanrijden en herken de man die op de foto stond. Het is de beheerder Roberto en zijn vrouw. Een kleine pittige dame, opgedirkt, op hoge hakken en met een grote zonnebril. Ze heeft duidelijk de broek aan. Buiten dat spreekt Roberto geen Engels en dus ben ik volledig aan haar overgeleverd. Ze geeft me de sleutels en legt me het een en ander uit maar omdat ook haar Engels te wensen overlaat moet ik het veel met gebaren doen. Toch hebben we vreselijk gelachen. Het appartement is al een jaar geleden opgeknapt en ingericht maar nog vrijwel ongebruikt vanwege corona. Alles is er maar aan de inrichting is weinig aandacht besteed. Ik red het ermee. Neem afscheid van het opgelaten stel en loop richting het centrum. Het is 18.00 uur en de zes kilometer moet in een uur af te leggen zijn. De warmte en de route die ik moet lopen langs een drukke weg maken de wandeling minder aangenaam dan gehoopt. Er rijden regelmatig bussen hadden ze gezegd en bij enig navraag hoor ik dat ik nummer 35 moet hebben. Wacht bij een van de haltes en laat me door een bus naar het centrum rijden. Mondkapjes verplicht en de eerste meters voor in de bus zijn afgebakend met een rood-wit lint. Enig contact met de chauffeur moet worden vermeden, dat is duidelijk.

Normaal kun je een kaartje kopen in de bus maar dat is nu dus niet mogelijk. Er wordt ook niet naar gevraagd en stap ik zonder gemaakte kosten uit zodra deze zijn eindpunt heeft bereikt. Je kunt op de stations een bus ticket kopen waarmee je 90 minuten lang kan reizen. Zo werd me door een jongen in de bus uitgelegd. Deze moet je in de bus afstempelen in de automaat die er hangt zodra je instapt. Onderweg naar het centrum zie ik een ticket automaat staan. Koop er meteen drie met behulp van een Afrikaanse jongen die me al een tijdje heeft zien worstelen met het apparaat en wandel in vijftien minuten naar het centrum. Ik ben werkelijk onder de indruk van de schoonheid van de Kathedraal en de smalle straten met de hoge panden in oude Italiaanse stijl. Nu de zon langzaam ondergaat geeft het zachte avondlicht een prachtige reflectie op het witte marmer wat veel is gebruikt in deze immense bouwwerken. Ik wil niet al te laat terug want ik heb geen idee hoe de bussen terug rijden. Loop het stationsgebouw binnen en krijg er wat informatie van de twee mannen achter het loket die elkaar verbeteren in hun allerbeste Engels. Moet terug naar waar ik ben uitgestapt, opstapplaats Puccini genaamd en wederom bus 35 in de gaten houden. De man op het station heeft opgeschreven bij welke halte ik er dan weer uit moet. Zodra de bus arriveert en instap loop ik meteen naar voren tot aan het rood witte lint die me op afstand houd. Roep luid de halte waar ik eruit wil en gebaar of hij me even een seintje wil geven. Hij roept wel iets terug in het Italiaans maar echt ver kom ik er niet mee. Een dame halverwege de bus heeft mijn roep om hulp gehoord en kan me in het Engels helpen. Ga bij haar zitten en krijg alles keurig uitgelegd. De oudere blonde dame die voor ons zit moet er bij die halte ook uit, zo laat ze blijken. Als ik haar dus in de gaten houd moet het goedkomen. Ik moet zeggen dat Italianen ontzettend behulpzaam zijn. Tot dusver alleen maar positieve ervaringen. Dan ontstaat er een woordenwisseling tussen twee mede passagiers. Een man en een vrouw die elkaar bijna in de haren vliegen, tenminste zo klinkt het. Zij heeft geen mondkapje voor en eigenlijk zou de chauffeur haar uit de bus moeten zetten, zo is me inmiddels wel bekend. De oudere blonde dame begint zich er inmiddels ook mee te bemoeien. Terwijl ze tekeer gaat kijkt ze mij aan alsof het allemaal mijn schuld is. Een ding is zeker, Italiaanse dames zijn niet voor de poes. Waarschijnlijk klinkt het allemaal heftiger dat het in werkelijkheid is, maar toch. Zelfs wanneer we de bus verlaten bij halte Pistoiese 114 is ze nog aan het morren, wijst me een richting aan en vervolgd haar weg. Ik word nog even begeleid door een vrolijke Italiaan die zijn ommetje heeft gemaakt en loop de laatste 50 meter naar het appartement. Wat een prachtige dag weer.

Had Roberto gevraagd wat ik echt zou moeten bezichtigen in de stad en dat bleek het Uffizi museum, gelegen aan de rivier de Arno die de stad doorkruist. Neem wederom de bus en ben tijdig in het centrum waar het nog rustig is. De zon schijnt aangenaam als een prachtig begin van deze dag. Mensen beginnen aan hun ontbijt op een van de vele terrassen terwijl ik langs de kathedraal richting het museum loop. Er staat al een rij van zeker twintig meter voor de kassa. Twijfel even maar besluit toch maar aan te sluiten. Haat wachten maar deze kans wil ik me niet laten ontnemen. Sta in de rij achter een jong Duits stel waarmee ik het goed kan vinden. Afkomstig uit de omgeving van München en nu voor een week in Florence. Hadden een slechte ervaring gehad in Milaan waar de achterruit van hun auto was ingeslagen maar gelukkig niets kostbaars kwijtgeraakt. Pratende vort verstrijkt de tijd en na een uur kan ik dan eindelijk naar binnen. Gezien de vele veiligheidscontroles die er zijn moet het wel erg bijzonder zijn. Het monumentale pand in Romaanse stijl met zijn binnenplein en vele zuilen ziet er indrukwekkend uit. Binnen staan een overweldigend aanbod aan beelden uit romeinse tijd in wit marmer en schilderijen die veel met religie te maken hebben. Het meest opvallende en mooiste wat ik gezien heb is een schilderij van de Nederlandse schilder Antoon van Dyck, zo kwam ik later achter toen ik het bijschrift las en het welbekende zelfportret van Rembrandt. Toch wel bijzonder dat die Nederlandse schilders de meeste indruk op mij hebben gemaakt. Na een paar uur museum vind ik het mooi geweest. Eet iets bij een van de vele restaurants en loop verder richting het plein waar de grote Kathedraal van Florence in al zijn aanwezigheid overheerst. Je kunt deze gratis van binnen bezichtigen, alleen moet je daarvoor wel in de rij staan. Ik ben namelijk niet de enige. Vermaak me gedurende de uur wachttijd met het Nederlands stel uit Amersfoort dat voor me staat maar eenmaal binnengekomen krijg ik een vreselijke afknapper. Zo mooi als hij van buiten is, zo lelijk is hij van binnen. Ik kan er niet veel meer van maken. Het stel uit Amersfoort had exact hetzelfde gevoel. Bezoek later nog een museum over de uitvinder en schilder van de Mona Lisa, Leonardo da Vinci maar geniet vooral van het leven in deze bijzondere Italiaanse stad met zijn hoge goudgeel gekeurde vervallen gevels. Het Italië zoals ik me dat voor ogen had met al zijn romantiek. Zittend op een bankje ontmoet ik de enthousiaste Sri Lankaan die me eerder vandaag heeft bediend bij het restaurant waar ik gegeten heb. Praten over zijn leven hier in Italië zoals ik ook nieuwsgierig ben naar de vele mensen uit Azië die hier op de markt staan als goedkope arbeidskrachten. Het geeft me inzicht over het leven aan de onderkant van de samenleving hier in Italië. Serieuze gesprekken waarnaast gelukkig ook veel gelachen wordt. In de bus terug probeer ik wederom een afstempel automaat te vinden voor mijn gekochte tickets maar het is verspilde moeite. De chauffeur lijkt zich er niet druk om te maken en ik nog minder, net als de overige passagiers trouwens. Heb het idee dat dit de minst rendabele buslijn van Florence moet zijn.

Eenmaal terug gekomen bij het appartement ontmoet ik Enrico. Een man van rond de veertig jaar die de andere kamer in het appartement heeft geboekt. Een vrolijke man uit de buurt van Genua en werkzaam bij een groot Italiaans bedrijf dat treinen zoals de TGV ontwikkelt. Hij blijft hier overnachten en zal morgen een treinmachinist ondersteunen die een nieuw model trein vanaf Florence naar de grens met Oostenrijk zal besturen. Machinisten zijn opgeleid in simulators maar de eerste daadwerkelijke ritten zal hij ze bijstaan in geval er calamiteiten voordoen. Een bijzondere man met mooie verhalen.

Vandaag wil ik om uiterlijk 9.00 uur vertrekken. Eerst naar de stad Siena en dan door naar de kust. Dat staat op het programma. Kan de sleutel achterlaten in het appartement want Roberto is te ver van de stad om me gedag te komen zeggen. Siena is binnen een uur bereikt. Het is halverwege de ochtend wanneer ik het steile weggetje vanaf de parkeerplaats omhoog loop. Het oude Siena ligt bovenop een hoge rots en om het de toerist makkelijker te maken kun je met behulp van roltrappen de grote hoogte overbruggen. Het is werkelijk prachtig gelegen maar is niets vergeleken met Florence. Wel straalt het oudheid uit. De grote kerk gemaakt van wit marmer en het grote ronde plein waar vroeger paardenraces werden gehouden. Enkele foto´s daarvan spreken boekdelen. Het moet een groot spektakel geweest zijn. Omdat ik geen uren in de rij wil staan om ergens binnen te komen laat ik dat aan me voorbij gaan.

Wat ik wel bezoek is het museum van Dali waar ik onverwachts mee wordt geconfronteerd wandelend door een smalle straat op weg naar het plein. Een kunstenaar die sculpturen van metaal maakte met een enorme diepgang daarachter. Zijn manier van denken was ingenieus. Er zijn niet veel museums waar ik echt van onder de indruk ben maar dit was er een. Verder laat ik Siena achter me. Rijd via binnenwegen naar de kust om iets meer van het binnenland te zien maar het waren tot vijftig kilometer voor de kust hoofdzakelijk kronkelende wegen door bebost gebied. Alleen het laatste stuk krijg ik het gevoel in een wijnstreek te zijn beland. Daar waar Toscane bekend om staat met zijn glooiende landschap en bijzondere spitsige bomen. Heb geen idee waar ik zal overnachten maar neem de afslag bij San Vincenzo om in die omgeving verder te zoeken. Een kleine plaats aan de kust wat me weinig kan bieden, zo merk ik al gauw. Besluit iets noordelijker te rijden richting Donoratico en vind er een aantal campings. De eerste heeft geen plek maar bij camping Belmare kan ik terecht. Een grote camping waar ik zelf een plekje mag uitzoeken onder de dennenbomen vlakbij het strand. De zee op nog geen vijftig meter afstand. Hoe mooier kun je het hebben. Opvallend is dat er vrijwel geen Nederlanders te vinden zijn. Slechts een enkel geel kenteken vind ik er. De camping staat grotendeels vol met mensen die hier voor langere tijd verblijven gezien de voortenten en alle benodigdheden die men thuis ook heeft. Vloerbedekking, uitgebreide keukens, tv´s. Ik krijg hier altijd een beetje de kriebels van. Zullen mensen dit dat als werkelijk als vrij ervaren? Gezien de omvang van de camping is het verder basic. Geen overdreven luxe. Bij het restaurant werkt iedere oudere die ze maar konden vinden in het dorp en straalt alles eenvoud uit waar kan ik erg van kan genieten. Probeer gesprekken aan te gaan maar het is opvallend dat zo weinig Italianen de Engelse taal machtig zijn. Bijna net zo slecht als mijn Italiaans.
In de avond open ik de fles wijn die ik in Florence heb gekocht. Pak de gitaar die achter in mijn auto ligt en begin iets te spelen, zitten op een klapstoel naast mijn tent. Het lijkt wel of er magische klanken ten gehore komen want de mensen die langs komen blijven staan luisteren. Mijn tent staat vlakbij een smal pad naar het strand en daar komen veel mensen langsgelopen. Het begint zowaar nog druk te worden. Mensen gaan voor me in het zand zitten en de groep mensen wordt steeds groter dat de doorgangsroute bijna wordt geblokkeerd. Er wordt zelfs uitgebreid geklapt wanneer ik een nummer van Pink Floyd heb gespeelt. Nou, dat had prachtig geweest natuurlijk. In werkelijkheid heb ik de gitaar na een tijdje weer opgeborgen omdat ik toch het idee heb dat Italië nog niet klaar is voor mijn muzikale kwaliteiten. Pak de fles wijn en geniet op het strand van de zwoele temperatuur, de zee en een stralende sterrenhemel. Wat een genot.

Gisteravond laat zijn er nog nieuwe campinggasten aangekomen die vlak achter mij in het donker hun tent zijn gaan opzetten. Het ging echter zo gestroomlijnd dat dit een routinekwestie moet zijn. En dat blijkt ook zo te zijn. Het is een groep Sri Lankanen die hier hun weekend komen vieren. Met vier gezinnen zijn ze vanuit Florence na hun werk hier naartoe gereden. Alles is binnen een mum van tijd gerealiseerd met in het midden een grote tafel die vol staat met etenswaar. Ze wonen al vele jaren in Italië en gaan slechts een enkele keer terug naar hun thuisland omdat het leven hier gewoon goed is. Ik heb geen stroom bij mijn tent maar zij hebben haspels mee waardoor ze overal stroom hebben. Geven aan dat ik daar ook gebruik van mag maken. Een goeie buur is het halve werk komt hier duidelijk tot zijn recht. Vandaag een echte stranddag. Lig in het begin van de morgen op een van de vele ligbedden die er staan opgesteld en zie het langzaam vollopen met toeristen. Vrijwel alleen maar Italianen. Iets wat duidelijk naar voren komt wanneer ik even in slaap ben gevallen en rond het middaguur mijn ogen open. Werkelijk iedereen is weg. Slechts een enkel ligbed wordt nog gebruikt maar verder is alles leeg. Snap er helemaal niets van. Loop daarom even naar de badmeester die is zijn hokje is blijven zitten om te vragen of ik misschien besmettelijk ben maar dat blijkt gelukkig niet zo. Italianen gaan eten en dat gebeurd uitgebreid en comfortabel. Moet vreselijk lachen. Dacht dat wij Nederlanders altijd zo overdreven stipt waren met het avondeten rond 18.00 uur. We zijn dus niet de enige met vaste tijdschema´s. Wanneer ik later bij mijn tent mijn blog aan het schrijven ben, krijg ik bezoek van mijn Sri Lankaanse achterbuurman. Hij heeft een bord met eten voor me. Wat een prachtig gebaar van die ontzettend vriendelijke mensen die er samen een prachtig weekend van maken.

Omdat Toscane een zeer rijk wijngebied is wil ik een wijnboerderij bezoeken om er wijnen te gaan proeven. Ik heb iets gevonden via google maps en er is een wijnboerderij hier 6,5 kilometer vandaan. Geen haast dus. Ga voor een ontbijt naar een strandtent even verderop en rijd het eind van de ochtend naar Farm Lands of the Marquis waar ik om 13.00 mee kan met een Engelstalige rondleiding met aansluitend een proeverij. Een mooi vermaak op deze laatste dag hier. Drie nachten in een tent is lang genoeg geweest en heb voor nu voldoende strand gezien. Engelstalige rondleiding betekent buitenlanders en dat klopt inderdaad. De groep van vijftien mensen bestaat voor ruim de helft uit Nederlanders. Jonge stellen die op campings hier en daar langs de kust staan. Heb vreselijk gelachen in de paar uur dat het geduurd heeft. De wijnen smaakte prima, maar moet eerlijk bekennen dat ik goedkopere wijnen uit de supermarkt net zo lekker vind. Het was een mooi tijdverdrijf met goed gezelschap. Mijn goeie achterburen zijn alles weer aan het inpakken en rijden weer richting Florence. Morgen moet er weer gewerkt worden. Volgende week staan we er misschien weer met z’n allen, zo hoor ik ze lachend zeggen. Voor mij ook tijd om verder te gaan. Zit een laatste avond op het strand waar ik vanuit een strandstoel in het donker de man gadesla die met drie hengels de zee probeert leeg te vissen. Samen met z’n oude vader die in een scootmobiel zit en z’n twee jonge kinderen houd hij de fel groen oplichtende toppen van de hengels in de gaten. In de tijd dat ik er zit hebben ze niets gevangen maar is het wel mooi om te zien hoe de oude man en zijn zoon samen zo intens bezig zijn met deze bezigheid terwijl de kinderen spelen in het zand. Wanneer ze het strand even voor middernacht verlaten wring ik de laatste wijn uit de fles en geniet nog even van de stilte. Wat een rijkdom hier te mogen zijn.

Ik ben op tijd wakker en ga rond 7.00 uur naar de wasruimtes om te douchen. Geen sterveling te bekennen, zoals de hele camping nog volledig in ruste is. Geruisloos breek ik de kleine tent af en sta nog voor 8.00 uur bij de uitgang. De tijd dat de slagbomen open zullen gaan en ik mijn rekening bij de receptie kan voldoen. Alles verloopt vlotjes en niet veel later ben ik onderweg.  Als eerste naar de oude Toscaanse stad  Lucca. Enkele pleinen, een grote kerk en enkele markante gebouwen is wat er te zien valt. Begin met een ontbijt op een klein terras nu het nog rustig is. Wat me het meest opvalt in vrijwel alle steden zijn de slecht onderhouden monumentale gebouwen. Normaal zou je dat armzalig vinden maar juist dat maakt Italiaanse panden zo aantrekkelijk. Bewust of niet, het creëert een ongekende schoonheid door imperfectie. Een bepaalde rust die de cultuur symboliseert. Buiten dat vergelijk ik dit soort plaatsen met Volendam. Er is eigenlijk weinig te zien en commercie voert de boventoon. Een overvloed aan winkels en terrassen die er waarschijnlijk een goede boterham aan verdienen. Buiten coronatijd dan. Ga daarom snel verder naar het noordelijk gelegen Nervi, gelegen net onder de kustplaats Genua op een 150 km rijden. Hier wil ik proberen een hotel te vinden. Aangekomen is het bijna onmogelijk om een parkeerplaats te vinden. Rijd drie keer hetzelfde rondje tot ik uiteindelijk een parkeergarage heb gevonden die vrijwel leeg is en waar geen betalingsmogelijkheden zijn. Hoe vreemd is dat. Loop via enkele stenen trappen naar het lager gelegen centrum en ga op onderzoek uit. Wandel via een weg die uitkomt bij het kleine treinstation van Nervi  en waar het stinkt naar urine. Echt aantrekkelijk is het niet. Zie even verderop wel een leuk hotel maar krijg te horen dat alles is volgeboekt. De eigenaar wil me graag helpen en belt enkele andere hotels maar alles zit vol. Het beste is om verder te rijden, op de route langs de A12 snelweg. Hij schrijft enkele plaatsnamen op en wenst me sterkte. Het is warm en door de zoektocht heb ik aardige dorst gekregen. Loop een klein restaurant binnen om iets te bestellen maar de dames achter de balie verstaan geen Engels. Een oudere man die achterin zit hoort het en helpt me met de taal. Leg hem uit waarom ik hier ben en waarnaar ik op zoek ben. Met daarbij verkregen opties. De beste optie is inderdaad Sestri Levante, een badplaats aan de kust op zo’n 40 km te zuiden van Nervi. Ik moet dus weer terugrijden. Twijfel heel even maar neem dit als beste mogelijkheid om een slaapplaats te vinden. Neem niet de tolweg maar maak gebruik van de kustroute. Een prachtige weg binnendoor waar vanaf ik een prachtige uitzicht heb op de zee en de rotsachtige kust. Beland op het eind van de middag in Sestri Levante waar het een drukte van belang is. Een boulevard aan een baai met zandstranden die bezaait ligt met mensen. Ik weet niet wat me overkomt. Parkeer mijn auto net buiten de drukte en wandel terug naar het centrum om er een hotel te zoeken. Krijg al snel te horen dat ze vol zitten. Wordt steeds doorverwezen en de prijzen gaan steeds maar hoger. Na een zoveelste poging loop ik bij hotel Genova naar binnen. Gelegen aan de doorgangsweg op steenworp afstand van de boulevard.

Achter de balie zit een ouder stel waar ik een positief antwoord krijg. Ze hebben een hotelkamer vrij en ik kan mijn auto kwijt in hun garagebox in de parkeergarage bij het station. Hoe mooier kan een dag zijn beloop vinden. Neem een douche en zit niet veel later op de boulevard aan een Mojito en geniet er van een prachtige zonsondergang. Nu het donker is geworden begint de stad steeds meer tot leven te komen. Een drukte van belang op straat en het uitzicht over de baai is ongekend mooi. De vele zeilboten die ver van het strand voor anker liggen en de lichten van huizen die de heuvels doen oplichten. Deze laatste avond in Italië is er een om nooit meer te vergeten.

Maak gebruik van het uitgebreide ontbijt en haal mijn auto op die in de garagebox veilig staat opgeborgen. Zoiets heb ik echt nog nooit eerder meegemaakt. Bedank het oudere stel en neem afscheid. Nu door naar Bern, de hoofdstad van Zwitserland. Kan vanuit Sestri Levante redelijk snel de A12 op die me verder naar het noorden zal begeleiden. Deze westelijke route richting Turijn is veel minder druk wat betreft verkeer. Het is wederom prachtig weer en het groene heuvellandschap straalt een ongekende rust uit. Steeds dichter kom ik bij de grens met Zwitserland. Duidelijk te zien aan de immense bergen die aan de horizon verschijnen. Ik weet niet of het de Matterhorn is die in het grensgebied ligt maar indruk maakt het zeker. Na een laatste douanepost aan Italiaanse zijde rijd ik door de St Bernard tunnel naar Zwitserland. De zes kilometer lange tunnel waar halverwege de grens wordt aangegeven door een grote Italiaanse en Zwitserse vlag die op het wegdek staan afgedrukt. Wat een bijzonder bouwwerk. Eenmaal uit de tunnel merk je dat je in Zwitserland bent. Het is ontzettend schoon en de wegen zijn perfect onderhouden. Het is opvallend rustig. Geen vrachtverkeer en slechts en handvol auto’s die voor me rijden. Rijd door een prachtig landschap tussen de bergketens door. Ook is het zonnig en helder waardoor het zicht optimaal is. Via Montreux rijd ik de laatste tachtig kilometer naar Bern. Heb onderweg al een Airbnb gevonden in de wijk Koniz op een paar kilometer van het centrum. Heb vandaag werkelijk ontspannen kunnen genieten van de autorit dat ik totaal niet vermoeid ben wanneer ik aankom bij de Funkstrasse 80 in Koniz.

Krijg er een hartelijk welkom van Pamela die me mijn kamer wijst. Nummer A1 op het einde van de gang in een flatgebouw waar vele kamers worden verhuurd aan zakenmensen die op doorreis zijn. Enkele kamers worden altijd vrij gehouden voor reizigers zoals ik. Fris me op en krijg bij de receptie door Pamela uitgelegd hoe naar het centrum te lopen. Een prachtige wandeling langs de rivier die in een kronkel om het centrum zijn weg vindt. Slechts een paar kilometer wandelen brengt me in het eeuwenoude centrum van de stad. Zoals alles hier op wandelafstand is. Perfect om een dag te vertoeven. Opvallend zijn wel de prijzen. Alles is hier bijna drie keer zo duur als in Nederland. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet gewend ben omdat het in India precies andersom is. Het is wel te weerleggen omdat de salarissen hier ook veel hoger liggen maar om hier lang te verblijven is voor mij geen optie, dat is me wel duidelijk. Geniet in de avond van de romantiek die de stad uitstraalt nu het donker is en de lichtjes het oude centrum van Bern een betoverende uitstraling geven.

Ik heb vandaag geen haast omdat Bern niet veel te doen heeft, zo had Pamela me al gezegd. Ga eerst langs de bakker op de hoek om er brood te kopen en wandel vervolgens de route langs de rivier de Aare naar het centrum. Onderweg veel mensen in badkleding die zich gewillig laten meevoeren door de sterke stroming. Lopen eerst een paar honderd meter stroomopwaarts over het voetpad en laten zich dan te water gaan bij een van de vele betonnen trappen die langs de rivier zijn aangelegd om veilig het water in te kunnen. Het is het openbare zwembad van Bern kun je wel zeggen. Een bijzonder tafereel, ook omdat het sinds enkele dagen pas wat beter weer is. Het heeft hier de afgelopen weken veel geregend en ook het voorjaar was veel te koud zoals overal in Europa, zo heeft Pamela me verteld. Ik bezoek de Kathedraal van Bern en wandel door het centrum van de oude stad. Wil eigenlijk ook niet veel doen vandaag. Zoek een plek op, dicht bij het station waar ik mijn belevenissen van de afgelopen dagen op ga schrijven. Omdat ik het wel goed kon vinden met Pamela heb ik haar uitgenodigd om me te vergezellen zodra ze klaar is met haar werk. Zittend in een park bij de kathedraal komt ze aangelopen. Een vlotte vrouw die perfect Engels spreekt en ook wel weer eens toe is aan een avondje uit met nieuwe gezichten. Corona heeft namelijk ook haar wereld behoorlijk verkleind.

We zoeken een terras op en krijgen even later gezelschap van een goede vriend van haar die muzikant is. Het is een geweldig mooie avond met prachtige verhalen waarbij heel veel gelachen is. Ruim na middernacht loop ik samen met Pamela terug door de verlaten straten van Bern. Nemen onderweg afscheid en loop het laatste stuk terug naar de Funkstrasse. Eigenlijk veel te laat stap ik mijn bed in maar dit soort avonden moet je gewoon beleven. Bern heeft iets moois achtergelaten.

Word om 7.30 redelijk fris wakker en neem een douche. Er staat een lange autorit op de planning. Een 700 km rijden naar de stad Munster in Duitsland. Heb daar mijn goede vriendin Sabine gecontacteerd die ik jaren geleden in India heb ontmoet en beloofd had haar op te komen zoeken zodra ik in de buurt was. Een mooie gelegenheid als laatste tussenstop voordat is richting huis zal rijden. Wanneer ik rond 8.30 kamer verlaat is de balie nog afgesloten. Als ik vraag naar Pamela krijg ik van de schoonmaakster te horen dat ze even later komt. Ik moet vreselijk lachen want weet wel wat de reden is. De wijn ging er namelijk goed in gisteravond. Jammer dat ik geen afscheid kan nemen maar zal haar nog wel berichten. Ben wel blij dat ik weinig last heb van de vele biertjes en hopelijk blijft dat zo want een korte nacht is niet ideaal voor een lange autorit. Toch gaat alles voortvarend. Wederom een prachtige dag en bereik al snel de grens bij Basel. Opnieuw weinig oponthoud en zijn alle voorzorgsmaatregelen omtrent corona een beetje overdreven geweest. Het is een lange dag, ook vanwege enkele files. Kom even na 18.00 uur aan in Munster waar Sabine al op me staat te wachten. Een mooi weerzien na zoveel jaar. Ze woont in flatgebouw dat deel uit heeft gemaakte van een militaire kazerne van het Britse leger. Nu als appartementen verhuurd aan mensen uit diverse bevolkingsgroepen. Een multiculturele samenleven aan de rand van de stad waarvan velen ook werkeloos zijn geworden door corona. Sabine werkte als verslaving therapeut en is nu werkzaam als sociaal werker in het ziekenhuis. Daarnaast is ze vrijwilliger in een hospice en beginnend kleuren therapeut. Mensen probeert te helpen door ze te laten schilderen. Als een soort spiegel van de ziel waardoor problemen aan het licht komen. Alleen heeft corona alles even in de wacht gezet. We praten bij en drinken de wijn die ik voor haar meegenomen heb. De flat staat aan de rand van het Rieselfeld. Een natuurgebied vol vogels en is uniek in Europa. Het is een prachtige avond en gaan voor een lange wandeling langs de rivier de Dortmund Ems en doorkruisen het natuurgebied wanneer de zon al ruimschoots verdwenen is en in het donker de laatste kilometers afleggen. Na voldoende actie en nog een laatste afzakkertje heb ik geen enkel probleem om in slaap te komen op het matras dat in de woonkamer op mij ligt te wachten.

Heb heel goed kunnen slapen. Word 8.00 uur wakker en neem een douche nu het nog rustig is. Wil in alle rust nog iets opschrijven in mijn blog en genieten van het zonnetje op het balkon. Krijg er al gauw een kop thee aangereikt van Sabine die ook wakker is. Een heerlijk begin op weer een andere locatie.
Tijdens het ontbijt ontmoet ik ook haar zoon Niels die gisteravond laat thuis gekomen was. Mag vandaag zijn fiets gebruiken. Ben niet zo benieuwd naar de stad als wel naar het prachtige natuurgebied. Met de fiets eenvoudig te bereiken. Vanaf de diverse uitkijktorens hebben we een prachtig uitzicht over een heel groot natuurreservaat. Fietsen door kleine dorpjes en drinken koffie langs de route. Wanneer we rond 15.00 weer terug zijn bij haar appartement is het ook tijd om afscheid te nemen van Sabine om de laatste 350 km naar huis te volbrengen. De afgelopen weken zijn verlopen zoals ik had gehoopt. Heb weer prachtige mensen ontmoet en bijzondere plaatsen mogen bezoeken. Iets wat ik zo lang heb moeten missen is allemaal op mijn pad gekomen. Met een brede glimlach passeer ik de grens met Nederland, als teken dat ik bijna thuis ben en het boek met mooie herinneringen weer dikker is geworden. Ik heb deze reis trouwens niet alleen gemaakt. In de omkasting van mijn linkerbuitenspiegel leeft een spin die iedere morgen zijn web opnieuw gesponnen heeft. In ieder land waar ik ben geweest heeft hij kunnen genieten van de lokale delicatessen. Welke spin kan dat nu aan zijn nageslacht vertellen? Ik hoop dat hij net zoveel genoten heeft als ik. Laat het snel een mooi vervolg krijgen.

Net wanneer ik de laatste regels van mijn blog wil schrijven krijg ik een foutmelding in mijn beeldscherm te zien. Moet de computer opnieuw opstarten om weer verder te kunnen, zo krijg ik in een pop up te lezen. Ik geef mijn vertrouwen aan de kennis van het apparaat en dus start ik de computer opnieuw op en ga weer verder in het document waarin ik gebleven ben, hopende dat het probleem hiermee verholpen is. Het mag helaas niet zo zijn. Om de vijf minuten krijg ik meldingen en na een aantal keren opnieuw opstarten wordt het alleen maar erger. Kan vrijwel geen enkele bestand openen en ben bang dat het Windows besturingssysteem het begeven heeft. Nu is het vervelend dat ik mijn blog niet kan versturen maar nog vervelender, ik kan de computer niet meer voor werk gebruiken nu ik hier ben. Weet ook niet of het anti virus systeem zijn werk heeft verzaakt of dat ik de computer nog gebruiken kan. Op dit soort momenten wordt je bewust van het feit dat je steeds meer afhankelijk bent van dit soort electronische middelen. Iets waar je tegenwoordig ook wel toe wordt gedwongen omdat vrijwel alles via de electronische snelweg plaatsvind. Wanneer ik Jason vertel over dit probleem zegt hij wel iemand te kennen die het misschien zou kunnen oplossen.

Omdat ik het graag opgelost wil zien rijd ik rond 11.00 uur naar de boekenwinkel welke te vinden is boven een woonruimte in het Manali guesthouse. Daar zal ik namelijk de desbetreffende persoon vinden die me zou kunnen helpen, zo heeft Jason me verteld. Aan het interieur kun je zien dat de ruimte voorheen als internetcafe heeft gefungeerd. Afgeschermde hokjes met uitschuifladen voor de toestenborden. Alles is nog zoals het was. Dit soort internetcafe’s waren er voorheen overal te vinden en kwamen reizigers hier hun mail checken of contact maken met het thuisfront. Hoe anders is het vandaag de dag. Iedereen heeft tegenwoordig een moderne smartphone telefoon op zak en wifi is er overal. Veranderingen die ook hier niet ongemerkt voorbij zijn gegaan en waarom de ruimte nu is omgetoverd tot een boekenwinkel. De eigenaar repareert nog wel computers als bijverdienste. Bij hem hoop ik dus een oplossing te vinden. Vertel hem het probleem waar ik mee worstel en krijg te horen dat er een oplossing voorhanden is. ‘Kom vanmiddag maar terug’, zegt hij. Verlaat de boekenwinkel met een positieve gevoel en vermaak me deze laatste dag in Goa met het rondrijden op de scooter. Bezoek de juiceshop bij de grote mango boom op het kruispunt in Vagator waar het altijd een komen en gaan is van mensen die er een glas juice van verse vruchten willen kopen. Een plek ook waar mensen samenkomen als een soort meeting point. Heb vandaag even geen behoefte aan het strand. Het is steeds warmer aan het worden als teken dat de moesson in aantocht is, ook al duurt dat nog een aantal maanden. De lucht voelt steeds klammer aan door een hogere luchtvochtigheid. Morgen vlieg ik terug naar Jaipur en zal ik er verder geen last van hebben. Rijd op het eind van de middag terug naar de boekenwinkel en krijg te horen dat het probleem toch iets complexer is dan verwacht. Het besturingsprogramma Windows 10 heeft het begeven. Wil ik weer gebruik maken van de laptop zal ik Windows opnieuw moeten laten installeren, inclusief alle software die ik wil gebruiken. Eigenlijk weinig keuze.

Heb thuis gelukkig back ups op twee externe harddiscs en ook hij zal alle belangrijke bestanden eerst kopieren naar een externe drive om ze later weer terug te zetten. Het duurt hierdoor alleen iets langer. Het jammerlijke is dat ik wel de veroorzaker van dit alles moet verwijderen. Mijn blog die ik vrijwel had afgerond. De verhalen die ik heb beleefd in de afgelopen week en dus wordt dit een korte samenvatting omdat mijn geheugen ook zijn beperkingen heeft. Kort samengevat een prachtige week waarbij ik mooie gesprekken heb gevoerd met Julie die hier nog een aantal maanden zal verblijven om zo de wintermaanden te overbruggen en even weg te zijn uit Engeland waar ze behalve haar kat, niemand heeft waarvoor ze terug hoeft te gaan. Haar dochter woont en werkt in Dubai en voor het weer hoeft ze het ook niet te doen. Ben een aantal keren naar het strand van Bagga geweest en heb er weer leuke mensen ontmoet. Een aantal Russen waarmee ik en aantal dagen heb opgetrokken en ’s avonds de Cape Town bar in deze plaats heb bezocht. Mijn ontmoeting met een Engelseman  die helemaal los ging nadat hij een zware periode heeft afgesloten. Net een vechtscheiding achter de rug heeft en nu bezig is aan zijn eerste week van een maand in India. Helemaal onder de indruk van de vriendelijkheid van de mensen en het vertier hier in Bagga. Ik heb vreselijk met hem gelachen maar was blij dat ik later de rust van het strand van Anjuna kon opzoeken om de laatste uren van de dag vol te maken. Een prachtige laatse week waarbij het Florinda guesthouse een perfecte thuisbasis was. Het iedere dag weer als thuiskomen voelde, mede door de mensen die er werken en de gasten die er verbleven. Vandaag vlieg ik terug naar Jaipur om daar nog het een en ander af te ronden. Neem rond de middag afscheid van iedereen bij het Florinda guesthouse en laat een periode met prachtige herinneringen achter me. De taxirit naar de luchthaven verloopt voorspoedig en ook al was het er een ongecontroleerde chaos, ik weet tijdig alle formaliteiten te doorlopen. Ook nu dezelfde vluchtroute als heen. Eerst een vlucht naar Hyderabad en vervolgens door naar Jaipur waar ik rond 19.30 land op de luchthaven. Zonder enige problemen vind ik mijn weg naar het Sunder Palace hotel en maak het niet laat vandaag. De afgelopen weken waren het onregelmatige nachten door warmte en het uitgaansleven en merk dat de rust in kamer 107 me bewust maakt dat ik toe ben aan een lange nacht. Eet nog iets op het dakterras en laat deze dag verder achter me.

Vanmorgen niet te vroeg opgestaan. Heb goed geslapen en klaar om weer aan het werk te gaan. Er is een afspraak gemaakt met Navneet waar ik kussens in bestelling heb en samen met Sunil zal ik hem rond de middag opzoeken. Zijn werkplaats ligt twintig kilometer buiten het centrum van Jaipur. Sunil pikt me op bij Cafe Oth waar ik de dag ben begonnen. Gelegen in de wijk C Scheme en op een drie kilometer van het Sunder Palace. Vandaag wil ik enkele financiele verplichtingen gaan afronden en kijken of de bestelde kussens klaar zijn zoals was toegezegd. Het blijkt echter niet zo te zijn. Aangekomen is Navneet nog niet aanwezig en van de kussens zie ik alleen het textiel klaarliggen. Niet om erg vrolijk van te worden maar wanneer Navneet een kwartier later toch binnenstapt heeft hij zijn redenen. ‘Binnen enkele dagen is alles gereed’, zo beloofd hij. Al weet ik niet niet of dat enige garantie geeft, zoals het hier altijd anders gaat dan gepland. Toch heb ik vertrouwen in de man die achter het bureau tegenover me zit. We hebben altijd goede gesprekken en hij heeft me heel goed geholpen met voorbereidingen van de beurs in Keulen in 2019. Hij heeft het ontzettend druk maar doet me een gunst door mijn order tussen de bedrijven door af te ronden. Goede contacten is echt alles waard. We praten ook over het corona virus dat de hele wereld in zijn greep houd. De grote gevolgen die het al heeft voor de economie in China maar ook in India. Er wordt heel veel vanuit China geimporteerd maar daar is een stop op gezet. Ook al kunnen Indiase ondernemers hiervan profiteren, het brengt meer nadelen dan voordelen. Visums voor risicolanden zoals Korea, China en Italie worden niet meer afgegeven. Iets wat een enorme invloed heeft op de zakelijke en toeristen industrie. Ondanks dat er op dit moment nog slechts vijfentwintig gevallen van corona in India zijn vastgesteld, lijkt de media de boel zo op te blazen dat in India heel veel vakantieboekingen zijn geannuleerd. Mensen vanuit angst alles even in de ijskast zetten, iets wat in Europa ook aan de gang is. Het bewijst maar weer hoe kwetsbaar we zijn als nietige mensen nu zelfs het grootste wapenarsenaal niet is opgewassen tegen een onzichtbaar kleine bacterie zoals corona. Misschien zet het een ieder tot nadenken. Worden mensen zich bewuster van de situatie waarin men leeft en de betrekkelijkheid van alles.

Ik ben hier voorlopig veilig al merk ik dat mijn keel steeds meer problemen geeft en mijn stem steeds heser wordt. Navneet verteld me dat het eerste corona geval hier in Jaipur is gesignaleerd. Het is een Italiaanse toerist die deelneemt aan een groepsreis en enkele dagen geleden op de luchthaven van Jaipur is geland. Hij is met ziekteverschijnselen opgenomen in een ziekenhuis terwijl de groep verder reisde. De groep van twintig mensen is nu geisoleerd in Agra, hiervan zijn er inmiddels ook vijf besmet. Het geeft toch een vreemd gevoel nu ik zo plotseling keelproblemen heb. Koop voor de zekerheid een hoestdrank en tabletten tegen keelontsteking en houd het erop dat het de overgang is van het warme vochtige klimaat in Goa en het droge koudere klimaat in noord India.

Vandaag een lange dag voor de boeg. Voel me fit maar merk dat mijn stem het heeft begeven. Niet het meest geschikte moment omdat ik voor een dag op en neer wil naar Jodhpur om te kijken hoe ver de productie is en enkele zakelijke veranderingen door te voeren op financieel gebied. Wil het hele betalingsverkeer in India stopzetten en de export van de in bestelling zijnde goederen via het bedrijf van Joheb laten plaatsvinden. Het betekent vroeg opstaan en de trein van 06.00 uur nemen. Sunil zal me vergezellen maar wanneer de trein langzaam in beweging komt zit er geen Sunil naast me. Hij zal toch niet weer de trein missen zoals vorige keer? Voel een ongelofelijke onmacht en woede over me. Ik kan amper een woord uitspreken en hij zou het zakelijke probleem omtrent de export van deze container voor zijn rekening nemen. Na tien minuten laat ik het los. Het heeft zo moeten zijn en probeer rust te vinden door naar muziek te luisteren. Dan staat er iemand naast me die vraagt of de plek naast mij nog vrij is. Het is Sunil die me met en grote grijns aankijkt. Het is zijn vorm van humor en kan er gelukkig zelf ook om lachen. Hij zat al even op een lege stoel even verderop, al zegt hij er wel eerlijk bij dat hij net op tijd de trein wist te halen. Omdat ik mijn stem rust wil geven probeer ik niet zoveel te praten. Zal in Jodhpur mijn stemgeluid nog hard genoeg nodig hebben.

Habib pikt ons op bij het treinstation en rijden direct door naar zijn werkplaats waar ook zijn vriend en zakenpartner Joheb aanwezig is. Als eerste wil ik een rondje door de werkplaats lopen om te kijken hoe de vorderingen zijn. Het is ietwat teleurstellend. Al het metaal ligt nog bij de poedercoating centrale en daar hebben ze het nog niet kunnen afronden vanwege de extra drukte vanwege Holy. Het festival van kleur, welke op negen maart plaatsvindt en welke voor veel exporteurs een deadline is. Er zit dus niets anders op dan het te accepteren. Controleer al de houten bladen en panelen en bespreek de verdere zaken op het kantoor die voorin de werkplaats te vinden is. Binnen een uur zijn alle problemen besproken en is de oplossing gevonden. Verder is er niet veel meer te doen hier. We gaan lunchen en bezoeken de in aanbouw zijnde fabriek van Joheb op twintig kilometer buiten de stad. Een groot pand op een industrieterrein waar Habib zijn productie naartoe zal verplaatsen en waar enorme mogelijkheden liggen voor de toekomst. Ik wil hier mijn aandeel in vinden door te gaan samenwerken zonder dat ik verdere financiele verplichtingen heb in India. Iets wat veel problemen heeft gegeven door onkundigheid in boekhouding, mede doordat ik tekort controle had op de gang van zaken door te lange afwezigheid. Daarnaast moet er hier zoveel geld onder de tafel worden betaald aan overheidsinstanties om als bedrijf te kunnen functioneren dat ik hier verder niet in mee wil gaan. Corruptie is nog steeds een groot onderdeel van de Indiase economie en ook al zijn er al diverse grote bedrijven gesloten vanwege frauderen, het zijn de druppels op een gloeiende plaat. Met Joheb, Habib en Sunil vermaak ik me overigens prima, al is het af en toe vermoeiend om ze onderling Hindi te horen spreken. Het zijn mensen waar ik nog steeds vertrouwen in heb en hoop dat dit de komende jaren zal worden uitbetaald. Sunil ik ik worden om 15.30 weer bij het treinstation afgezet en zullen de komende vijf uur weer in de trein zitten.

Niet echt mijn ding maar voor nu even noodzakelijk. Mijn stem komt gelukkig langzaam weer terug maar houd me voorlopig gedeisd. Laat me ophalen door de riksjachauffeur van het Sunder Palace hotel zodra we Jaipur bereiken en neem afscheid van Sunil die zijn eigen weg naar huis vervolgd. Morgen nog een laatste dag in Jaipur.

Check out bij het hotel in de morgen na een goede nachtrust te hebben gehad. Zal vanmiddag vertrekken vanaf Jaipur voor een vlucht naar Delhi waar ik zeven uur moet wachten op de vervolgvlucht richting Nederland. Het zal een lange onregelmatige nacht worden, dat is duidelijk. Houd me vandaag daarom vooral rustig. Ga weer op tijd naar cafe Oth om er mijn blog te schrijven en te genieten van de rust die er heerst onder het genot van een kop cappuccino. Wil nog langs bij de accountant om het afsluiten van mijn zakelijke financiele activiteiten voor The Soul of India te bespreken maar krijg van Sunil te horen dat ze het te druk heeft met het afsluiten van zaken voordat het Holy festival begint en veel bedrijven voor enige tijd zullen sluiten. Kan niet veel meer doen dan het te laten voor wat het is. Heb nog een lang gesprek met Sunil via de telefoon om nog even de laatste dingen door te nemen en sluit mijn zakelijke beslommeringen hiermee af. Ben dik tevreden over deze reis eigenlijk. Het besluit om mijn financiele zaken hier te stoppen geeft een goed gevoel. Er moeten nog zaken worden afgerond maar het feit dat ik weer de volledige controle in handen heb geeft me rust. Kan nu de volledig focus leggen op waar ik plezier in heb, namelijk het ontwikkelen van nieuwe producten voor de Europese markt. Natuurlijk was mijn verblijf in Goa een prachtige bonus waar ik met heel veel plezier op terug kijk. Nieuwe herinneringen zijn gemaakt door een prachtige tijd met bijzonder mensen. Het smaakt absoluut naar meer en dat zal ongetwijfeld gebeuren. Wanneer, waar en hoe? Laat de tijd de antwoorden geven. Jullie lezen het…….

Vandaag een spannende dag. Ik heb al enige tijd, door persoonlijke omstandigheden, geen contact kunnen krijgen met Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur. Hij kampt al een tijdje met problemen in de privé sfeer en dat heeft ook direct invloed gehad op zijn inzet voor The Soul of India. Ik heb mijn bezoek niet aangekondigd om er zeker van te zijn dat hij me niet zal ontwijken vanwege het schaamtegevoel dat hij heeft vanwege zijn gedane en niet gedane acties. Het is een risico maar dat neem ik op de koop toe. Regel in de vroege morgen mijn internet en mobiliteit voor de komende periode en laat me daarna afzetten bij de showroom waar Sunil meestal te vinden is. Ben vreemd genoeg heel relaxed om de confrontatie aan te gaan. Niet wetende wat me te wachten staat. Zodra ik de showroom binnenstap zie ik hem staan. Keurig gekleed achter de vitrinekast gevuld met kunstnijverheid. Natuurlijk is hij verbaasd dat ik zomaar voor zijn neus sta. We begroeten elkaar en ietwat onwennig biedt hij me een stoel aan. Stel zelf echter direct voor om naar de eerste verdieping te gaan. Daar is het rustig en kunnen we ongestoord praten. Over zijn problemen thuis en de situatie waarin hij op dit moment zit. Tegenover me zit een duidelijk verslagen man. Ook al wil ik zijn problemen proberen te begrijpen, op zakelijk gebied moet ik wel op hem kunnen vertrouwen en daarbij is contact een onomstreden wet. Daarnaast is hij op financieel gebied onnodig in gebreke gebleven en ook dat wil ik opgehelderd hebben. De ontstane situatie is voor mij namelijk wel bepalend hoe verder te handelen. Na enkele uren hebben we alles besproken en verlaat ik het pand. Voor Sunil is er duidelijk werk aan de winkel en wens hem sterkte met het oplossen van de problemen die op dit moment zijn leven bepalen. Ikzelf ben weer op de hoogte en kan in dat opzicht met een gerust gevoel verder. Tenminste, voor zover dat mogelijk is. De ontstane situatie heeft duidelijk gemaakt dat ik stappen moet nemen om dit soort ongemakken in de toekomst te voorkomen. Voelde me op sommige momenten machteloos en dat wil ik niet nog eens meemaken. Het hoort allemaal bij de ervaringen die ik liever niet beleef maar die wel horen bij de weg die ik gekozen heb. Een verarming kan dus ook een verrijking zijn, laten we het daar op houden. Er is geen reden voor mij om langer in Jaipur te blijven. Mensen zijn in Jodhpur druk bezig met het produceren van meubelen en daar ligt nu mijn focus op.

Bel Visesh van het Sunder Palace hotel om een ticket te boeken voor de vroege ochtend trein naar Jodhpur en zit de rest van de middag in het Cafe Oth restaurant in de wijk C-Scheme. Eet er iets en verwerk er mijn mailwerk. De meest spannende dag van deze reis is redelijk goed verlopen, al zeg ik het zelf. Besluit in het begin van de avond de drie kilometer terug naar het hotel te gaan lopen. Het is inmiddels donker geworden en hoor het rinkelen van bellen bij de kleine tempels die hier en daar langs de weg zijn gebouwd. Terwijl het drukke verkeer passeert staan enkele mensen eerbiedig met de handen gevouwen hun goden te aanbidden. Wat zal het met deze mensen doen? Zullen ze dit gewoon doen uit routine zoals zovele katholieken vroeger de kerken bezochten of er daadwerkelijk iets positiefs uit halen? Kracht vinden om het leven zo goed mogelijk te kunnen leiden? Hier in India met alle corruptie en een steeds meer materialistisch opkomende maatschappij zet ik wel eens mijn vraagtekens. Iets wat ik redelijk kan gronden gezien mijn ervaringen in de afgelopen twintig jaar. Vreemd genoeg heeft het me nooit weerhouden om mijn doel te blijven volgen. Sta soms versteld van mezelf want het heeft me veel geld gekost. Zolang het nog energie geeft ga ik door. Succes is namelijk niet alleen bepalend door financiële voordelen, al zullen velen daar anders over denken. De geestelijke rijkdom die ik hier heb opgedaan is namelijk onbetaalbaar. Vlak voor me stopt een man met zijn oude fiets en zodra hij afstapt komen er vanuit donkere hoeken zwerfhonden op hem af. Ik stop even en kijk het schouwspel met enige verbazing aan. Uit een van zijn zijtassen haalt hij een grote zak voer en verspreid dit onder de bomen op het schrale stuk grond waarop deze staan. Stapt daarna weer op zijn fiets en verdwijnt in een van de donkere zijstraatjes. Het tovert een lach op mijn gezicht. Toch mooi dat dit soort mensen bestaan. Zijn mijn oordelen dan misschien toch iets te hard geweest? Het komt waarschijnlijk doordat mensen in de zakenwereld over het algemeen veel harder zijn. Zich steeds meer mengen in de graaicultuur die zich, zeker hier in India, ontwikkeld en waarvoor mensen soms gewetenloos handelen. Het is ook precies waarom ik dit doe. Is de man die net een goede daad verrichte misschien een arbeider die zich nog tevreden stelt met het leven dat hem gegeven is, zijn menselijke normen en waarden nog niet verloren heeft en op een eerlijke manier zijn brood wil verdienen. Ik doe het ermee. Wandel de laatste meters terug naar het Sunder Palace  waar mijn treinticket voor morgen op de balie bij de receptie ligt. Morgen om 05.00 uur gaat de wekker. Daarmee sluit ik deze dag af.

Ik ben op tijd beneden en de kleine man bij de receptie helpt me met mijn bagage en het vinden van een riksja op dit vroege tijdstip. De weg voor het hotel ligt bezaaid met stukken textiel. Waarschijnlijk een gevulde deken die volledig aan flarden is gescheurd. De daders liggen aan de overkant onder een boom. Ze hebben behoorlijk huis gehouden. Het zijn zwerfhonden die hier de nachtelijke uren heersen en menig hotelgast uit zijn slaap houd. Na een poosje stopt een autoriksja en niet veel later zit ik in de trein met nummer 22478 die op perron vijf staat te wachten. Mijn stoel vind ik bij het raam in coach D4. Het is exact 06.00 uur wanneer de trein in beweging komt. Naast me zit een man van rond de dertig die rustig in zijn krant zit te lezen. Vanwege de kille ochtenduren en de rijwind probeer ik het raam helemaal dicht te schuiven maar zal het met een openstaande kier moeten doen. Ik heb me wel enigszins voorbereid, zoals eigenlijk iedereen dik ingepakt zit, maar dit ga ik niet winnen. Vraag aan de man naast me of ik zijn krant mag gebruiken zodra hij deze gelezen heeft. ‘Ik lees hem later wel, gebruik hem maar’, hoor ik hem zeggen. Samen krijgen we het tochtgat redelijk gedicht met het krantenpapier en raken verder in gesprek. Sinds een maand is hij werkeloos, iets wat hem zorgen baart. Werkzaam in de beleggingswereld is hij met nog zestig collega’s van de ene op andere dag op straat gezet. Zijn werkgever was plotseling verdwenen en heeft al  het beleggingsgeld van de klanten meegenomen. Het kantoor is zo achtergelaten en niemand weet waar hij naartoe is gegaan. Dit soort dingen gebeuren hier om de haverklap. Hij lacht er zelf om maar heeft nu wel problemen op te lossen en mede hiervoor reist hij nu naar een oom die in de omgeving van Jodhpur als elektricien werkzaam is. Maandelijks moet hij tienduizend Rupees huur betalen en spaargeld heeft hij niet. De honderdvijftig euro lijkt niet veel maar is hier een behoorlijk bedrag. Op dit moment kan hij steun krijgen van zijn kennissen en vrienden maar moet snel werk vinden en dat valt niet mee. Neem afscheid zodra we het station van Jodhpur na vijf uur bereiken en wens hem sterkte. Bij de uitgang staat mijn goede vriend Habib al te wachten. Ik had hem onderweg geappt en zoals afgesproken staat hij op de afgesproken plek. De rotonde net buiten het station waar een groot metalen beeld van een trotse strijder te paard een centrale plek inneemt. We gaan direct door naar zijn werkplaats zodat ik de vorderingen kan zien van de order die in bestelling is. Begroet de werknemers in de werkplaats zoals ik altijd doe en laat Habib me rondleiden. Bekijken samen de vorderingen in de productie en ben zeer tevreden over het werk dat tot zover is verricht. Zie Habib opgelucht adem halen. Hij voelt zich altijd een beetje gestrest wanneer ik kom omdat ik hoge eisen stel aan de kwaliteit. Iets wat ik na jaren heb bereikt en nu de taak om dit zo te houden. Het ijzeren framewerk is gelast en de houten bladen liggen klaar om verder behandeld te worden. Beter nu fouten onderkennen dan achteraf.

We bezoeken in de namiddag enkele andere werkplaatsen waar onderdelen liggen en verder kan ik eigenlijk niet meer doen op dit moment. In het kantoor praten Habib, zijn broer Fasloo en ik over mogelijkheden om op een andere manier de producten naar Nederland te exporteren. De problematiek van onduidelijkheden in de boekhouden en hoge onvoorziene kosten die gekoppeld zijn aan het hebben van een onderneming in India zijn redenen om het anders te gaan aanpakken. Ik ben voor financiële zaken gewoon te onregelmatig in India en merk dat het me onbewust teveel kopzorgen geeft, iets waar ik iets aan moet doen om mijn motivatie hoog te houden. Er is immers nog genoeg te winnen, ook als het op een andere manier gaat. En dat gaat goedkomen, zoals alles zijn weg zal vinden. Aan het eind van de middag zet Habib me af bij de hoofdpoort van het marktplein en loop met mijn koffer in de hand over het plein wat er verlaten bij ligt. Alle marktkramen zijn sinds enkele maanden verbannen en het geeft en troosteloze aanblik. Het enige positieve is dat Beena op me af komt hollen. Roepend en zwaaiend vraagt ze mijn aandacht. Haar beide armen behangen met honderden zelfgemaakte kraalkettingen die ze aan toeristen probeert te slijten. Ken haar al vele jaren, van toen ze nog aan de hand van haar moeder naar het marktplein kwam. Opvallend door haar zelf aangeleerde gesproken Engels. Het is een leuk weerzien met de inmiddels 18-jarige Beena die groot nieuws te melden heeft. ‘Of ik half maart in Jodhpur ben?’, vraagt ze glunderend. Ze gaat namelijk trouwen. Beena is geboren in de zigeuner kaste en is alleen door haar moeder opgevoed. Nu haar moeder ziek is en moeilijk voor haar kan zorgen heeft deze een man voor haar gezocht. Een jongen in dezelfde kaste uit Delhi die zijn ouders verloren heeft en die nu samenleeft met zijn oma. Over een maand zal hij naar Jodhpur komen. Het zal een grote verandering in haar leven teweegbrengen, al moet ze er zelf nog niet aan denken. Tijdens mijn volgende bezoek aan Jodhpur zal ik weten hoe het heeft uitgepakt. Het is haar zo gegund, die lieve kleine Beena, al is trouwen op je achttiende jaar geen luxe.

Vindt mijn onderdak wederom bij het Jhankar hotel in een van de straatjes achter het grote marktpleinen en word hartelijk onhaalt door de werknemers die er werken zoals Dalpak en Vicky. Het voelt goed om hier weer te zijn. Eet iets op het dakterras met adembenemend uitzicht op het fort en lig op tijd in een van de luxe kamers die het hotel rijk is. Morgen een nieuwe dag.

Vandaag word ik rond 10.45 opgehaald door Habib en praten in het kantoortje voorin de werkplaats verder over zaken die niet helemaal duidelijk zijn. Het zijn producten die al eerder in productie zijn geweest en dus zijn de meeste kinderziektes al verholpen maar vragen zijn er altijd. Het stemt me gerust dat ook Habib zich steeds meer met details gaat bezighouden, iets waar ik al jaren de nadruk op heb gelegd. Omdat onnodig rondhangen in een kantoor niet mijn ding is, laat ik me vroegtijdig terugbrengen. Vlakbij het hotel is een nieuwe koffieshop geopend met de naam The Arch en daar kan ik ongestoord werken en schrijven aan mijn blog. Na verloop van tijd komt er een beeldschone jonge Indiase vrouw binnenlopen. Ze besteld iets aan de balie en raak ik met haar in gesprek. Ik vraag haar om bij me aan tafel te komen zitten en daar stemt ze me in. Haar naam is Sonu, is getrouwd en werkt als lerares Engels in een van de scholen die Jodhpur rijk is. Geboren in een gezin met ouders die heel vooruitstrevend zijn, heeft ze alle vrijheid om haar eigen keuzes te maken. Ze praat daar ook wel naar maar merk dat de dertigjarige schone nog teveel vastgeklampt zit aan tradities om zich echt vrij te kunnen voelen. Voornamelijk doordat haar vriendinnen niet zo open zijn door de vertrouwde structuur binnen het gezin, zoals dat nog in de meeste gevallen plaats vindt. Ouders nog teveel de touwtjes in handen houden, al is dat wel langzaam aan het veranderen. Moet India op het persoonlijke en emotionele vlak nog de juiste balans vinden binnen de ontwikkelingen die de economische groei met zich mee brengt. Op dit moment slechts 5%. De laagste groei sinds jaren, hoorde ik me vertellen. Voor mij nog steeds een ongezond hoog percentage waar het grotendeel van de bevolking weinig van terug ziet. Maar goed, dit even ter zijde. Terwijl we van het ene naar het andere interessante onderwerp switchen heb ik soms moeite mijn aandacht bij het gesprek te houden. Verdwaal een beetje in de mooie heldere ogen waarmee de aantrekkelijke Sonu mij aankijkt. Gekleed in een strakke zwarte legging, een hip spijkerjasje en met een trendy gele sjaal om haar nek gedrapeerd word ze door vrijwel iedere gast geobserveerd. Weet eigenlijk niet goed wat me overkomt en valt mijn mond bijna open wanneer ze haar lange golvende zwarte haren losgooit. Kijkend op een manier die iedere man doet smelten. Ze voelt zich duidelijk op haar gemak. We filosoferen en hebben diepgaande gesprekken over haar tijd alleen in Rishikesh. Een plaats in de bergen van Noord India, gelegen aan de heilige rivier de Ganges die bekend staat als belangrijk spiritueel centrum. Mensen vanuit de hele wereld komen hier naartoe voor meditatie en yoga. De tijd vliegt en dat is niet verwonderlijk. Wanneer er na een lange tijd even een stilte valt glimlacht ze en wenkt mij met haar ogen. Ik brons mijn wenkbrauwen want heb geen idee wat ze bedoeld. Dan gaat ze staan en tijdens het opstaan trekt ze heel kort even aan de mouw van mijn shirt waarbij ze weer heel onopvallend wenkt. Ik heb haar signaal begrepen. Betaal de rekening en volg haar enigszins opgelaten naar de uitgang. Gevolgd door starende blikken van het personeel en enkele gasten. De riksja die ons vervoerd heeft haar woning is al snel bereikt. Een groot huis op enkele kilometers afstand van het oude centrum. Via de voordeur beland ik in een immense hal met aan de beide zijden brede natuurstenen trappen. Aan luxe absoluut geen gebrek. Ze pakt mijn hand en volg haar naar boven. ‘Blijf hier maar even wachten’, fluistert ze zachtjes in mijn oor. Nog steeds overdonderd neem ik plaats in een van de fauteuils die op de fide staan. Zelf opent ze een deur die leid naar een badkamer met groot ligbad, zo kan ik nog net zien voordat ze de deur achter haar sluit. Wanneer ze even later terug komt, is ze alleen nog gehuld in een wit zijden kimono. Haar natuurlijke schoonheid komt nu nog meer tot uiting. Zonder ook maar een woord te zeggen trekt ze me de badkamer in. Met een glimlach die meer zegt dan een duizend woorden. Overal branden kaarsjes en uit de speakers klinkt ontspannende muziek. Ze loopt voor me uit, laat haar kimono sensueel op de grond vallen en stapt in het inmiddels gevulde ligbad. Ik volg haar enkele seconden later. Het voelt alsof ik in het paradijs ben aangekomen. Heeft dit te maken met karma zoals ze dat hier in India noemen. Wat het ook is, ik geniet van iedere seconde die ons hier samen is gegeven. Wanneer we later de grote slaapkamer ernaast betreden zie ik een groot hout besneden bed met daarop prachtig zacht rood gekleurd zijden beddengoed. Ze laat haar mooi gevormde en bruin getinte lichaam op het bed vallen en net wanneer ik dicht tegen haar aan wil kruipen wordt er op de deur gebonsd. Ik schrik me wezenloos. Het is de eigenaar van het guesthouse waar ik op dit moment verblijf. Word wakker in een oud bed met doezelig beddengoed en in een kamer waar de wanden en deuren zijn geschilderd door iemand die les 1 van de cursus nog niet heeft afgerond. Het is de keiharde werkelijkheid waar ik het mee moet doen. Waar het fout is gegaan? Nou, ze was inderdaad beeldschoon en onze gesprekken waren inderdaad boeiend. Alleen werd ze opgehaald door haar man die voor haar de enige is en altijd zal blijven zoals gebruikelijk in India. Eeuwige trouw is hier nog steeds een onbeschreven wet, al is de corruptie ook op dit vlak al aardig doorgedrongen. Het ontmoeten van de aantrekkelijke Sonu was een aangename onderbreking van de zakelijke beslommeringen. Wenste haar veel spirituele vrijheid en verliet met een glimlach de koffieshop aan het begin van de avond. Omdat het Jhankar hotel voor vannacht al volgeboekt was, heb ik onderdak gevonden in een iets eenvoudiger guesthouse even verderop in overleg met de Manish, de eigenaar van het luxe Jhankar hotel waarmee ik inmiddels een goede band heb opgebouwd. Zolang er maar een bed staat en ik me kan douchen, had ik hem gezegd. Nou, dat is hem meer dan gelukt.

Een laatste dag want vanmiddag vertrekt mijn trein terug naar Jaipur. Zal hier over enkele weken weer voor een dag naar Jodhpur reizen om de laatste ontwikkelingen te zien. Wanneer de producten zijn voorzien van poedercoating en volledig zijn afgemonteerd. Klaar om te worden verpakt. Vanaf maandag gaan ze er volop mee aan de slag. Ik ga voor een laatste ontbijt naar het Jhankar hotel en loop rond 10.30 met mijn koffer naar de plek waar Habib me zal oppikken. Op het marktplein neem ik ook afscheid van Beena die haar kralenkettingen weer zal proberen te slijten aan toeristen. Binnenkort zal ze haar eigen nieuwe avontuur gaan beleven. Zoals ik ook weer verder ga. Alles hier in Jodhpur gaat naar behoren en zijn alle zakelijke gesprekken gevoerd. Joheb, de vriend van Habib is ook naar de werkplaats gekomen en samen besteden we de laatste uren in enkele leuke tentjes in de stad. Quality time, zoals ze dat noemen. Even geen werk maar puur ontspanning. Onze onderlinge banden zijn inmiddels uitgegroeid tot ware vriendschappen, iets wat misschien nog wel veel belangrijker is. Wanneer ik rond 15.30 bij het oude station van Jodhpur word afgezet en afscheid neem van beide mannen, kan mijn reis naar een volgend hoofdstuk beginnen. Eerst de vijf uur terug naar Jaipur en morgen met het vliegtuig naar het zuidelijker gelegen Goa waar ik enkele weken zal doorbrengen op de stranden rond Anjuna. Wat voor avonturen ik daar zal beleven? Jullie lezen het weer……later.

Toch besloten om richting India te reizen na een langere periode in Nederland. Een beurs in Delhi en het onderhouden van contacten zijn de aanleiding van dit plotselinge besluit. Kon ook eigenlijk niet thuisblijven na zo’n lange tijd. Nadat ik begin dit jaar heb deelgenomen aan de IMM Keulen, een internationale meubelbeurs in Duitsland, is er nog steeds te weinig beweging in de markt en blijven verkopen achter. Niet alleen bij mij maar over de gehele linie is het aankoopgedrag aan het veranderen. Moet hier duidelijk mee aan de slag. Grote importeurs zijn voorzichtiger geworden, mede omdat het consumentengedrag aan het veranderen is en deze steeds onvoorspelbaarder zijn. Daarnaast wordt er meer online gekocht waarbij prijzen onder druk komen te staan en kan men tegenwoordig ook bij de grotere bouwmarkten meubelen kopen. Iedereen wil dus een graantje meepikken en dit zijn signalen waarmee ik iets moet doen, al wil ik me niet richten op het goedkopere aanbod in meubelen en sta ik nog volledig achter de producten zoals gepresenteerd op de beurs in Keulen.

De vlucht met Turkish Airlines richting Istanbul, mijn tussenstop tijdens deze reis, zou 14.40 vertrekken maar gaat pas na veertig minuten vertraging de lucht in. Reden onbekend omdat er niets wordt omgeroepen. Er zit niks anders op dan er het beste van te maken. Raak al snel in gesprek met de man die naast mij zit. Een iets gezette donkere man. Zijn naam is Yousef en is afkomstig uit Nairobi. Nu op de weg terug naar huis na een paar weken Montreal en enkele weken Maastricht waar hij een goede kennis heeft wonen. Werkzaam bij het ministerie van onderwijs werden hij en enkele collega’s uitgenodigd om in Canada een paar seminars bij te wonen. Informatie te vergaren over diverse studie projecten. Voor hem ook de enige mogelijkheid om buiten het Afrikaanse continent te reizen. De vluchten en zijn verblijf werden namelijk betaald door de overheid en de weken in Maastricht hebben hem ook weinig gekost vanwege goede contacten. Iedere vier jaar maakt hij een soortgelijke trip. De vrouw van Yousef heeft echter minder geluk. Ze reizen wel eens samen maar dan alleen in Afrika, gewoon omdat ze het zich niet kunnen veroorloven. En dat is te begrijpen. Buiten zijn werk bij het ministerie heeft hij daarom ook een paar akkers vol met mais en suikerriet. Een spannende periode omdat de oogst net is binnengehaald en hij er door zijn afwezigheid geen enkel aandeel in heeft gehad. Yousef heeft wel contact met het thuisfront gehad maar omdat de arbeiders niet beschikken over moderne communicatiemiddelen, kreeg hij weinig informatie over de gang van zaken. Ook heeft het te weinig geregend de afgelopen periode. De laatste berichten waren dat het redelijk gegaan was maar echt vertrouwen heeft hij daar niet in. Het blijkt dat het in Afrika niet anders gaat dan in India. Een ander punt is dat het vliegtuig ruim een half uur later land op de luchthaven van Istanbul. De grote vraag is: “Gaan we onze vervolgvlucht nog halen? Het is een ontzettend grote luchthaven en nadat we geland zijn duurt het nog zeker twintig minuten voordat het vliegtuig bij de gate is geparkeerd. Ik dacht tijd genoeg te hebben maar door het tijdsverschil van een uur waardoor ik dus minder tijd heb, zit ik ook niet echt lekker op m’n stoel. We lachen wel maar echt vrolijk zijn we niet. Op het informatie scherm in de rugleuning voor mij staat vermeld dat ik naar gate B1 moet. Hier vandaan zal de vlucht naar Delhi wordt vervolgt. Het is rennen geblazen. Samen met nog een aantal passagiers die in hetzelfde schuitje zitten. Ik verwacht nog op tijd te zijn wanneer ik vijftien minuten voordat de vlucht zou vertrekken bij de desbetreffende gate aankom maar zie dat de gate al gesloten is. Met een bezweet hoofd krijg ik van de nog aanwezige grondstewardessen te horen dat de gate twintig minuten voor vertrek sluit en boarden dus niet meer mogelijk is. Dit krijgen de anderen ook te horen die achter me aan zijn gelopen. Er is niets frustrerender dan het vliegtuig buiten te zien staan waar je in zou moeten zitten en waarvan je weet dat deze pas over vijftien minuten vertrekt. “Ga maar naar de info balie verderop”, is het enige wat we te horen krijgen. Bij de desbetreffende balie waarachter zes medewerkers van Turkish Airlines zitten, is het druk. Het blijkt dus wel vaker fout te gaan. De dame die ik aanspreek luistert half en staart grotendeels naar het computer scherm voor haar. Krijg niet echt de indruk dat ze zich echt met mij bezig houd of van plan is enige actie te ondernemen. Echt rustiger word ik er ieder geval niet van. Na enig aandringen krijg ik te horen dat ze een hotel aanbieden om te overnachten. Heeft zelfs, zonder verder overleg, al tickets uitgeprint voor dezelfde vlucht morgen. “Morgen!”, zeg ik ietwat geïrriteerd. Wil het liefst zo snel mogelijk weg maar andere opties zijn er niet of willen ze niet geven. Yousef zijn vlucht vertrok tien minuten later en heeft het naar alle waarschijnlijkheid net wel gered want ik zie hem hier niet terug. De Indiër die de hele tijd naast mij staat zit in hetzelfde schuitje als ik. Nu er geen andere mogelijkheid is nemen we de tickets aan en vervolgen onze weg naar de uitgang. Buiten zouden er bussen staan die ons naar een hotel in het centrum van Istanbul zullen brengen. Het lijkt bijna vooropgezet. Bij de balie waar dit transport wordt geregeld is het namelijk druk met medewerkers van Turkish Airlines en buiten staat een lange rij met vervoersbussen om mensen naar hotels in de stad te vervoeren. Alsof men bewust reizigers om economische redenen iets langer in Istanbul willen vasthouden. Het is me wel duidelijk dat het werkend personeel op de luchthaven het woord “klantvriendelijk” niet kent. Met een bepaalde arrogantie worden we van hier naar daar gestuurd en van enige structuur is geen sprake. Iets wat ik nog zelden heb meegemaakt. Met een bus vol teleurgestelde reizigers bereiken we na veertig minuten het Hilton hotel in Istanbul. Bij de receptie krijgen we de sleutel van een hotelkamer en veel meer dan te gaan slapen zit er niet in. De bar is dicht en er is geen eten beschikbaar behalve wat verpakte broodjes uit een automaat. Gelukkig is de kamer voorzien van alle luxe en het grote bed een perfecte plek om deze dag achter me te laten.

Na een goede nacht en een warme douche ga ik rond 09.00 uur naar beneden om te ontbijten. Kom in de eetzaal het Duitse stel tegen dat gisteren ook in de bus zat. Ook zij hebben hun aansluiting gemist op weg naar Kenia. Ik schuif bij ze aan en ondanks dat mijn Duits niet geweldig is komt er toch een leuk gesprek op gang. Het zijn Dieter en Irmgard uit Solingen. Twee vroeg gepensioneerden van halverwege de zestig die veel van het leven genieten. Dieter heeft vijfenveertig jaar bij een messenfabriek gewerkt waar ze handmatig hoogwaardige messen slijpen en produceren. Zij als administratief medewerkster bij dezelfde fabriek. Nu samen onderweg naar de zoveelste bestemming. Het worden twee weken Kenia met strand en safari’s. Al is het nu wel een dag korter. Ze hebben zich er al lang bij neergelegd en gaan zo een uitstapje maken naar het centrum van Istanbul om deze dag nog enigszins nuttig in te vullen. Wens ze veel plezier en ga zelf verder met mijn ontbijt. Wanneer ik een half uur later het hotel wil verlaten om een rondje te gaan lopen, kom ik Dieter en Irmgard weer tegen in de lobby. Ze vragen me of ik geen zin heb om mee te gaan. Ze hebben een taxi geboekt om enkele bezienswaardigheden in Istanbul te gaan bekijken en besluit zonder aarzelen op het aanbod in te gaan. Het is bewolkt en rond de twintig graden. Niet veel beter dan in Nederland de afgelopen weken. Rijdend richting het oude centrum zie ik niet veel meer dan grauwe wijken en krijg niet het gevoel van de bijzondere stad zoals ik me die had voorgesteld. Toch is het beter dan bij het hotel rond te hangen en heb ik aan Dieter en Irmgard leuk gezelschap. Bekijken de blauwe tempel en wandelen over de Grand Bazaar. Plekken waar een overvloed aan toeristen te vinden zijn. Hiervoor komen mensen dus naar Istanbul. Na een paar uur ronddwalen laten we ons terugbrengen naar het hotel om nog gratis te kunnen lunchen voordat een bus mij weer richting de luchthaven zal brengen. Een boarding pass heb ik al in handen en aangekomen worden de resterende formaliteiten snel afgehandeld. Ben bijna drie uur voor het vertrek van mijn vlucht naar Delhi al klaar om dit land te verlaten. En dat kan me niet snel genoeg. Wachten is het enige wat rest. Een mooie gelegenheid om aan mijn blog te beginnen. Zorg er wel voor, ruim voor boarding time bij de juiste gate te zijn want deze vlucht missen, dat gaat me niet gebeuren. Moet vreselijk lachen wanneer ik in de cabine op zoek ga naar mijn stoel. De dame die deze ticket verzorgd had zei dat dit een stoel bij het gangpad was zoals ik had verzocht. Niet dus. Het past wel in het plaatje. Gelukkig is de vlucht zelf heel comfortabel. Nu proberen iets te slapen om voldoende uitgerust in Delhi aan te komen. Er wacht morgen namelijk een drukke dag.

Nadat we rond 5.00 uur landen op de luchthaven van Delhi kan ik mijn tocht redelijk snel vervolgen. De douaneformaliteiten gaan voorspoedig, mijn koffer kan ik direct van de band halen en een taxi is binnen een paar minuten geregeld. Terug in India na lange tijd van afwezigheid. Het voelt weer vertrouwd wanneer ik het Cottage Yes Please hotel in de buurt van de Main Bazar in alle vroegte binnenloop. Ze hadden me gisteren al verwacht en dus kan ik direct beschikken over een kamer. Vanwege een strak schema zou ik vandaag de beurs in Noida gaan bezoeken en omdat ik me redelijk fit voel besluit ik om te gaan douchen en daarna direct door te gaan. Zit om 07.30 al in de shuttle bus die me naar het beursgebouw zal brengen. Een anderhalf uur rijden vanaf het centrum. Een rit die ik grotendeels met mijn ogen dicht beleef, dat zul je begrijpen. Omdat het nog vroeg is en de beurs officieel pas om 10.00 uur open gaat drink ik koffie in de hal en wacht rustig af wanneer de diverse hallen bezoekers toelaten. Zal alleen die beurshallen bezoeken waar meubelen worden gepresenteerd omdat dit me een beter beeld zal geven over de veranderingen in trends, modellen en kleuren. Wil hier verder ook niet te lang blijven. Begin de vermoeidheid te voelen na enkele uren rondhangen en de diverse gesprekken met oude contacten. Al met al kon ik weinig nieuws ontdekken, dat is de conclusie. Nu het liefst zo snel mogelijk terug naar het hotel. Vraag hulp in van een beursmedewerker en kan door haar medewerking voor een redelijke prijs terug met een Uber taxi. Praat wel met de taxi chauffeur maar merk dat mijn hoofd steeds meer moeite heeft om recht op z’n romp te blijven staan. Rond de middag stap ik uit de taxi voor het Cottage Yes Please hotel. Zou wel willen slapen maar wil eerst uitzoeken hoe ik morgenvroeg met een bus naar Jaipur kan reizen en het regelen van mijn telefoon en internet verbindingen. Heb daar inmiddels vaste adressen voor en gelukkig verloopt alles naar wens. Eindelijk tijd om mijn bed op te zoeken en enige uren te slapen want mijn ogen vallen bijna dicht. Wandel later in de avond een rondje door de Main Bazar en maak, zoals zo vaak hier, een praatje met professor Kapoor die op een stoel voor de boekenwinkel van zijn broer zit. Het is een leuk weerzien maar ik houd het kort. Lig al snel op het bed van kamer 105. Morgen gaat op tijd de wekker. De bus naar Jaipur is mijn volgende doel.   


Heb heerlijk geslapen en sta om 05.15 naast mijn bed. Wanneer ik bij de receptie mijn verblijf wil afrekenen hoeft ik de eerste nacht maar half geld te betalen vanwege mijn vertraging van een dag terwijl die nacht wel was geboekt. Een leuke meevaller. Nu een taxi regelen die me naar het busstation wil brengen en dan hopelijk snel richting Jaipur. Het verloopt zoals gehoopt. Aangekomen bij het busstation krijg ik alle hulp en ben binnen tien minuten onderweg. Een redelijk luxe bus met airconditioning. Geen verkeerd begin van de dag moet ik zeggen. Luister via mijn mobiel naar muziek via spotify en val met regelmaat in slaap waardoor de reis van vijf uur vrij voorspoedig verloopt. Ik heb aan de chauffeur gevraagd of hij me op een plek aan de rand van Jaipur kan afzetten en dat is geen enkel probleem. Sunil zal me vanaf dit punt ophalen om snel aan de slag te kunnen zonder onnodig tijdverlies. Het is vrijdag vandaag en de enige mogelijkheid om bankzaken af te handelen vanwege het weekend dat voor de deur staat en banken dan twee dagen gesloten zijn. We rijden naar de twee banken waar we zaken mee doen en vervolgens naar de accountant die onze boekhouding verwerkt. Zijn hier vrijwel de hele middag mee bezig. Een vermoeiende maar nodige bezigheid. Ben wel blij wanneer Sunil me terug rijd en ik in het begin van de avond bij het Sunder Palace hotel uitstap. Mijn vaste verblijfplaats hier. Natuurlijk is het een leuk weerzien met de mensen die er werken maar kies ervoor om in alle rust iets te eten op het dakterras en vroeg kamer 107 op te zoeken. Een heerlijk vooruitzicht. Morgen geen plannen en het prettigste, ik hoeft geen wekker te zetten.


Vandaag is een dag van relaxen en zo gebeurd het ook. Jaipur is een grote stad en ik heb hier een vast adres om wat kleding in te kopen. De Life Style afdeling in het Metropolitan winkelcentrum. Neem in alle rust mijn ontbijt en laat me er rond het middaguur door een Ola taxi afzetten. Word er al snel herkend en hartelijk ontvangen door Lucky zodra ik de heren afdeling nader. Hij is degene die me hier de meeste keren wegwijs heeft gemaakt op de enorme winkelvloer waar diverse handelsmerken hun kleding aanbieden. Ook internationale merken zoals Levis zijn hier te vinden. Met een tas vol kleding loop ik een uur uur later het pand uit. Er iets niets dat moet vandaag en besluit daarom naar café Oth te gaan. Een trendy restaurant net om de hoek op nog geen paar honderd meter afstand. De ideale plek om te werken en in dit geval, te schrijven aan mijn blog. Een heerlijk ontspannen bezigheid waar ik uren mee zoet kan zijn. En tijd is wat ik heb vandaag. Sunil komt me voor korte tijd vergezellen maar heeft druk met andere zaken voor het familiebedrijf in handicraft. Morgen hebben we alle tijd om verder te praten op weg naar Jodhpur. De stad waar we het werk voort gaan zetten. Ik had verwacht dat we met de auto zouden gaan maar vanwege de hoge kosten is de trein toch een betere optie, krijg ik van Sunil te horen. Wanneer hij richting de uitgang van het restaurant loopt hoor ik nog net dat het geregeld wordt. Ik vertrouw er op. Neem op het eind van de middag een taxi terug naar het Sunder Palace hotel en laat het verder op me af komen. Wanneer ik om 20.00 uur nog geen informatie heb en ik Sunil wil bellen, blijkt zijn telefoon uit te staan. Iets waar ik niet geruster op word omdat ik nu geen idee heb wat de bedoeling is voor morgen. Er gaat een trein om 06.00 uur richting Jodhpur maar of er tickets zijn, ik tast volledig in het duister. Jaipur is wel een leuke stad, maar wil geen onnodig tijd verliezen met wachten. Om 23.00 uur nog steeds geen enkel bericht. Besluit maar te gaan slapen en af te wachten voor de dag van morgen. Het is 00.30 wanneer ik een bericht via de app binnen krijg. Dat alles geregeld is met daarbij een copie van de e-ticket  Hij zal me om 05.00 wakker bellen, zo schrijft hij. Met een gerust gevoel probeer ik nog enkele uren te slapen. Het had wat aangenamer gekund maar het belangrijkste is dat ik gelukkig weg kan.

Voor de zekerheid heb ik mijn alarm gezet en dat is maar goed ook want ik krijg geen telefoontje. Pak mijn bagage en loop door de stille en schaars verlichte gang naar de receptie beneden om te gaan uitchecken, zoals afgesproken. Moet daarvoor eerst wel Raju wakker maken die op een matras in de hal ligt te slapen. Met een duf hoofd loopt hij naar de balie en print, zonder een enkel woord gezegd te hebben, mijn rekening uit. Hij is duidelijk nog niet klaar met deze nacht want zijn matras is al weer snel gevonden. Ik zelf weet ondanks het vroege tijdstip een riksja aan te houden die me naar het station wil brengen. Dan rinkelt om 05.40 mijn telefoon. Het is Sunil met de mededeling dat hij onderweg is. Wanneer de trein exact om 06.00 uur vanaf perron 4 vertrekt, zit er geen Sunil naast me. Krijg wel een filmpje binnen via whatsapp waarin de rode achterlichten van de trein nog net zichtbaar zijn. Hij heeft de trein gemist. Iets wat me niet echt verwonderd omdat hij heel moeilijk zijn bed uit kan komen. Een belletje krijgen van Sunil om 05.00 uur zou dan ook een wonder zijn geweest.  Ik kan er nu om lachen wetende dat ik in ieder geval onderweg ben. Spreken af dat hij morgen een nieuwe poging doet. Het vroege tijdstip zorgt voor rust in de trein en willen de meesten nog even hun ogen sluiten om de vijf durende reis wat aangenamer te laten verlopen. Ik ben er daar een van. Heb Habib in Jodhpur al laten weten dat ik onderweg ben en afgesproken dat hij me zal ophalen van het station. De trein staat, precies volgens schema, om 10.55 stil bij het eindstation van de reis. Habib is onze afspraak nagekomen en niet veel later zijn we onderweg naar zijn fabriek op enige kilometers buiten het centrum van de stad. Het is een mooi weerzien na lange tijd. De komende dagen zullen we gebruiken om bij te praten over de afgelopen periode. Een van de redenen dat ik hier ben. De markt is behoorlijk ingezakt en de verkopen zijn ver achtergebleven bij vorig jaar, ondanks dat ik heb deelgenomen aan de internationale meubelbeurs in Keulen begin dit jaar. Gezien de vergaarde informatie in Nederland en hier in India is er een duidelijke daling te zien in handelsverkeer. Ook Habib heeft hier duidelijk last van. Heeft de huur van een iets verderop gelegen fabriekspand opgezegd om kosten te besparen en doet al het werk nu onder een dak met een geringe groep arbeiders. En hij is niet de enige waar het minder gaat. Veel fabrieken in Jodhpur zijn geraakt. Iets wat al te merken was op de beurs in Delhi, waar het aantal buitenlandse inkopers ver onder de maat bleef en er weinig vernieuwends waar te nemen was. Belangrijk dus om het onderlinge vertrouwen weer op te schroeven. Het niet aan de collectie ligt of aan de prijzen die gehanteerd worden. We moeten samen door deze fase heen en daar hoop ik de komende drie dagen hard aan te werken. Vertrouwen houden en zoeken naar nieuwe wegen om afzet te vinden. Samen weten we ongetwijfeld meer. Heb zelf al een paar strategieën uitgedacht waar ik verder mee aan de slag wil en laat ik de dagen bepalen welke kant het op gaat.

Naar India komen is een hele goede beslissing geweest. Niet alleen om mijn banden met Sunil en Habib weer aan te halen, maar ook omdat ik in de afgelopen paar weken meer kennis heb  vergaard over de stand zaken op het gebied van marktwerking. De modellen waarmee ik zo graag verder wil en die nog steeds voldoen aan de vraag vanuit de markt. De terughoudendheid van importeurs die wel positieve signalen afgeven maar niet overgaan tot grote investeringen en de aanbieders van meubelen zoals hier in Jodhpur die duidelijk hebben ingeleverd. Exporteurs hier hebben te maken met omzetdalingen van meer dan veertig procent. Daarnaast is het consumentengedrag aan het veranderen. Internet langzaam de overhand begint te krijgen als het gaat om verkoopaandeel en de kleinere fysieke winkels op den duur geen bestaansrecht meer hebben. Geen positieve geluiden maar wel de realiteit op dit moment. Het zijn gegevens waar ik de komende tijd mee aan de slag moet. Beginnende hier in Jodhpur.

Na de middag in de fabriek te hebben doorgebracht laat ik me naar het centrum brengen. Heb er een hotelkamer geboekt in het Jhankar Yothi Haveli waar ik tijdens mijn laatste bezoek ook onderdak vond. Een luxe hotel vlak achter het marktplein in het oude centrum. Manish, de eigenaar, is iemand die ik al jaren ken en vanwege onze vriendschap mag ik voor weinig geld gebruik maken van een werkelijk prachtige grote kamer. Zal hier de komende drie nachten blijven. Het voelt en beetje als thuiskomen. Heb in al die jaren goede relaties opgebouwd met het personeel. Vicky, de jongen die hier de boel managet en Dalpak en Rajinder die als bedienden werkzaam zijn en waarmee ik iedere dag een praatje maak. Het maakt mijn verblijf hier in Jodhpur extra aangenaam. Al is het sowieso al een ontspannen bezoek. Geen werkdruk door product controles of het ontwikkelen van nieuwe producten. Voor mij is het voornaamste dat Habib zijn fabriek draaiende weet te houden en vertrouwen houd in een toekomst met The Soul of India. Geen modellen die door mij zijn ontwikkeld aanbied aan andere exporteurs en deze veilig opgeborgen houd waardoor exclusiviteit behouden blijft. Bij het hotel is het trouwens ook rustig. Ik ben er een van de paar gasten die er overnachten. De komende weken zijn er voldoende boekingen, mede vanwege het Diwali festival volgende week waardoor veel mensen vakantie hebben. Laat het een begin van betere tijden zijn. Zelf vind ik het wel prima zo. Geniet van de rust en het uitzicht vanaf het dakterras in de avond. Het Mehrangarh fort op de hoge rots waar tegen de oude stad Jodhpur is gebouwd. Al zo vaak gezien maar nog altijd even indrukwekkend. Mooie momenten om deze dag mee af te sluiten.

Het is heerlijk wakker worden in het grote bed met wit bedlinnen. Neem een warme douche en kan genieten van een goed ontbijt in het restaurant beneden. Daar waar ik steevast door Dalpak wordt begroet. Vandaag zal ik weer met Habib naar de fabriek rijden om plannen verder uit te werken maar gaan eerst langs het treinstation om Sunil op te halen. Vandaag is het hem dus wel gelukt om de trein te halen. Het is goed om weer met z’n drieën samen te zijn en tijd met elkaar door te brengen. Persoonlijke ontmoeten zijn zoveel waardevoller dan telefoongesprekken. Het is de beste manier om onduidelijkheden weg te nemen en situaties beter te kunnen begrijpen. Ook al praten ze veel in Hindi en ik er dus weinig tot niets van meekrijg. Laat ze maar even, het is goed zo. Uiteindelijk moeten zij het hier samen in India runnen. Krijgen in de middag gezelschap van Johib, een goede vriend van Habib waar hij de laatste tijd mee samenwerkt en dat maakt het kippenhok compleet. Ik kan er alleen maar om lachen. Vind het mooi om te zien dat het zo goed klikt tussen de mannen waarmee ik uiteindelijk ook mijn voordeel kan halen. We eten samen in een klein restaurant langs de weg en zetten, onderweg naar mijn hotel, Sunil weer af bij het treinstation. Hij gaat vanmiddag nog terug naar huis. Alles is besproken en zijn aanwezigheid was het belangrijkste. Er is geen verdere noodzaak om hier langer te blijven. Zoals ook voor mij geldt. Morgenavond pak ik de nachttrein terug naar Delhi. Het betekent dat deze reis er bijna weer op zit. Nog een laatste nacht in Jodhpur. Ik ga er dankbaar gebruik van maken.

Ik ga op tijd weer naar de afgesproken plek waar Habib zijn auto heeft geparkeerd en rijden door de beginnende drukte richting zijn fabriek. Nu het Diwali festival in aantocht is komen er steeds meer mensen naar de stad om nog iets nieuws in te kopen voor dit Indiase nieuwjaar. Op het marktplein rond de klokkentoren was er de laatste dagen een enorme mensenmassa op de been. Een overvloed aan marktkraampjes en verkopers die vanaf een kleedje hun waar aanbieden. Het is een heksenketel die de komende dagen alleen nog maar zal toenemen. Maandag de 27^ste is het zover. De dag dat het festival plaats zal vinden. Heb het al meerdere keren mogen beleven en dus geen gemiste kans. Op de fabriek bespreken we de laatste zaken maar veel tijd kost het niet. Wil tijdig terug naar het hotel en me rustig voorbereiden op de lange treinreis naar Delhi. Neem halverwege de middag afscheid en laat me door Habib terugbrengen naar het centrum. Was de afgelopen jaren veel te vinden in de Café Coffee day waar ik heerlijk rustig kon werken maar moet uitwijken. Het grote landelijke koffie label is enkele maanden geleden failliet verklaard en dus is mijn prettige werkplek verloren gegaan. Gelukkig is er op vijftig meter van het hotel een nieuwe koffieshop geopend waar ik gisteren al een kijkje genomen heb en waar het me prima bevallen is. Het is de plek waar ik de rest van de middag vertoef.
Werk er aan de informatie die Habib nodig heeft om straks met de productie te kunnen beginnen en schrijf er mijn blog. Heb er ook leuke gesprekken tussendoor met de eigenaar die vol ambities zit om er een top locatie van te maken. Ik help het hem hopen want dichterbij kan ik het niet redden. Nu het einde van de middag nadert, is het tijd om terug te gaan en mijn bagage op te halen. Eet nog iets bij het Jhankar Yothi Haveli restaurant, betaal er mijn rekening en ben daarna al snel onderweg naar het station. Het was een gelukje dat ik nog een ticket kon bemachtigen, gezien de drukte die het Diwali festival met zich mee brengt. Alleen nog een onderste bed was beschikbaar. Niet mijn favoriet maar ondergeschikt aan de drang om terug te kunnen. In de trein blijkt dat een stel met hun kind en oudere moeder ook in mijn coupe slapen. Vanwege haar ouderdom slaapt ze liever beneden. Het probleem is dus al snel opgelost. Hebben voor even een gesprek maar kies er toch voor om na niet al te lange tijd het bovenste bed te beklimmen. Liggend in een onverlichte trein is de beste manier om de reis te volbrengen. Val met regelmaat voor periodes in slaap en de uren vliegen daardoor werkelijk voorbij. Het is veel minder vermoeiend dan de vijf uur die nodig is tussen bijvoorbeeld Delhi en Jaipur. Het is 06.50 wanneer de lange expres trein langzaam het station van Old Delhi binnen rijd. Een hele dag waarbij ik niets moet en alle tijd om hier en daar een praatje te maken en chai te drinken. Ik laat me bij het Cottage Yes Please hotel afzetten en laat me er op het bed vallen. Ook al heb ik redelijk kunnen slapen, ik geef me er aan over en kan toch nog enkele uren slaap vatten. Wil eerst mijn vlucht voor morgen regelen. Via de website van Turkish Airlines kan ik online inchecken en mijn stoelen bevestigen. Voor een langere vlucht als deze wel net zo prettig. Tenminste, als het werkt. Krijg bij meerdere pogingen te zien dat de geboekte vluchten problemen hebben en ik een pop up in mijn scherm te zien krijg met twee opties. Annuleren of wijzigen vluchten. Ik baal enorm maar wil toch wel graag weg. Dan maar voor wijzigen vluchten. Het gaat om een vlucht die morgen om 5.30 uur vertrekt richting Istanbul en de andere vlucht om 17.30 uur land in Amsterdam. Ik ga akkoord maar moet hiervoor wel 77,29 euro bijbetalen. Het zal me toch niet gebeuren. Terwijl ik de betaling afrond krijg ik een pop up in beeld dat de betaling helaas niet is gelukt. Wat nu! Geen enkel idee of deze vlucht nu geboekt is of niet. Bel mijn reisagent in Nederland die het na checkt maar volgens haar is mijn vlucht nog steeds geldig en ik voor meer info op de luchthaven moet zijn. Meer kan zij ook niet doen.

Echt veel geruster ben ik er niet door geworden. Het is 15.00 uur en besluit een taxi naar de luchthaven te nemen om te kijken of ik daar duidelijkheid kan krijgen. Ruim een uur ben ik onderweg vanwege files maar ben in ieder geval op de plek van bestemming. Probeer de vertrekhal binnen te komen maar aan de hand van mijn vluchtgegevens word ik door de militaire beveiliger bij de ingang doorverwezen naar het allerlaatste toegangspoort. Hoop hier een kantoor van Turkish Airlines te vinden maar achter de diverse loketten zitten geen mensen, op enkele uitzonderingen na. Loop bij een naar binnen en vertel mijn verhaal. Het enige wat ze kunnen doen is een service nummer geven van Turkish Airlines. Na zoveel pogingen om ze te bereiken via nummers die op internet staan aangegeven als service nummers, nu daadwerkelijk een menselijke stem aan de andere kant van de lijn. Het blijkt dat mijn vlucht nog steeds gaat en ik daar geboekt sta. Het probleem ligt voornamelijk dat de vlucht richting Istanbul wordt uitgevoerd door Indigo, een Indiase luchtvaartmaatschappij, waarbij het niet mogelijk is om online in te checken. Het online incheck systeem op de website van Turkish Airlines daardoor een foutmelding laat zien die totaal niet nodig is. Onnodige onrust creëert waarbij velen waarschijnlijk ook het bedrag van 77,29 euro hebben overgemaakt. Ongelofelijk dat dit soort foute meldingen nog aangegeven worden in een tijd waarin IT kennis aanwezig is om dit te voorkomen. Verwacht zoiets zeker niet bij een internationale luchtvaartmaatschappij. Heb sterk het vermoeden dat hier een bewuste gedachte achter zit. Je kunt het geld namelijk wel weer terugvorderen maar dan moet je wel een online formulier invullen, diverse bijlagen met foto’s als bewijsmateriaal meesturen en dan maar hopen dat je je geld ooit nog terug ziet. Veel mensen zullen het er waarschijnlijk bij laten zitten. Pure afzetterij. Nee, Turkish Airlines zal aan mij geld meer verdienen. Ben aan het eind van de middag weer terug bij het hotel. Geen dag om te genieten van de laatste momenten in India maar vol onrust en georganiseer om morgen weer naar huis te kunnen vliegen. Het is inderdaad mooi geweest. De reis is met vertraging begonnen en heeft een vreemde afsluiting maar de dagen ertussen hebben er toch weer iets waardevols van gemaakt. De komende tijd gaan we verder in Nederland en hoop ik na niet al te lange tijd weer op Indiase bodem te landen, als teken dat er progressie zit in de acties die we gaan ondernemen. Laat het zo zijn. Jullie lezen het…..later       

Na een paar weken Nederland opnieuw richting India. De ontwikkelingen die gaande zijn omtrent deelname aan een internationale meubelbeurs in Keulen maakt het noodzakelijk om terug te gaan. Het geeft veel werk maar ook veel energie. Zit helemaal in mijn element nu ik al de werkzaamheden die gepaard gaan met deze beursdeelname in goede banen moet leiden. Mag nu eindelijk al de kwaliteiten die ik in me heb laten zien aan de wereld. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het echt. Een eerste gedachte die zich ontpopt in een schets, de schets tot een tekening, de tekening tot een product, het product tot een behoefte en uiteindelijk het positieve gevoel wat iedere schakel in dit proces er aan overhoud. Al de mensen die er aan deelnemen en met name de vele arbeiders in India die er bij betrokken zijn. Mijn droom, om mensen met onder gewaardeerde mogelijkheden een kans te geven op een beter bestaan, steeds meer werkelijkheid wordt. Continue Reading

Een nieuw avontuur staat voor de deur. Na een periode op Nederlandse bodem te hebben doorgebracht stap ik met veel plezier weer in het vliegtuig richting India. Even geen online communicatie maar rechtstreekse betrokkenheid in het proces waar ik al jaren mee bezig ben. Ook al is het inmiddels een routine geworden, de afwisseling tussen beide landen geeft me nog steeds een boost aan energie. Na een tussenstop in Milaan vlieg ik door naar Delhi. Air India dit keer. Een Indiase luchtvaartmaatschappij die goedkopere vluchten aanbied tussen de twee continenten. En dat heeft natuurlijk zijn keerzijde. Het toestel is verouderd en niet alles functioneert meer zoals het zou behoren. Het beeldscherm in de stoel voor me die nog voor enig vermaak zou kunnen zorgen blijft op zwart staan en lijkt niet te werken. Continue Reading

Na een tussenstop in Milaan vlieg ik richting Delhi. Een vlucht die vermoeiender was dan ik had verwacht. Kan eigenlijk mijn ogen amper openhouden wanneer ik de vier uur op de luchthaven van Delhi zit te wachten op de vlucht richting Jaipur, mijn eindbestemming. Hoor gelukkig nog wel mijn naam op een wel heel bijzondere manier door de speaker galmen. Klaarwakker spring ik overeind. Er blijkt een powerbank in mijn ingecheckte bagage te zitten en daarvoor moet ik onder begeleiding naar de security afdeling die een paar etages lager is te vinden. Moet daarvoor een behoorlijk eind lopen. Goed om de slaap uit mijn ogen te houden. Voor even dan, want zodra alles is opgelost en ik mijn vliegtuigstoel heb gevonden, gaat het licht al snel uit. Continue Reading

Een laatste dag in Jodhpur. Sta om 10.00 uur beneden bij de receptie. Betaal er de 1200 INR per nacht zoals is afgesproken met de beheerder en wandel naar het 50 meter verderop gelegen Jhankar restaurant. Wil er iets eten en meteen afscheid nemen van Dalpak waar ik dagelijks een praatje mee maak. Weet nu ook de naam van zijn dochter. Sinds afgelopen weekend weet hij dat het meisje Manita heet. Een naam die “geld” betekent en wat hem wel goed uitkomt, zo zegt hij schaterlachend. Dalpak kan namelijk wel wat geld gebruiken. Werkt al zoveel jaren in dit restaurant en dat begint hem langzaam op te breken. Alleen omdat hij geen andere mogelijkheid weet om inkomsten te genereren. Nou, wie weet gaat zijn dochtertje hem in dat opzicht veel geluk brengen. Ik zal het misschien nooit weten. Geef een laatste zwaai wanneer ik me nog een keer omdraai bij de openstaande deuren en vervolg mijn weg. Continue Reading

Op deze zondag en laatste volle dag in Goa zal ik Danny en David gezelschap houden tijdens de wedstrijd Manchester City tegen Liverpool die in de Cape Town bar in Bagga op tv-schermen te zien zal zijn. Beiden zeer begaan met voetbal en vandaag sluit ik me daar graag bij aan. Als voorbereiding eerst voor een echt Engelse maaltijd die wordt geserveerd in een restaurant in Arpora, een klein dorpje tussen Anjuna en Bagga, waar een Engels stel de boel draaiende houd. Gebraden rosbief met gebakken aardappelen, groenten en een Yorkshire Pudding. Een soort luchtige cake van bladerdeeg. Dit alles overgoten met een heerlijke bruine jus. In het restaurant zitten voornamelijk oudere Engelse toeristen die in het luxe hotel even verderop verblijven. Op vrijwel iedere tafel staat hetzelfde gerecht en was ook de reden dat Danny ruimschoots van te voren moest reserveren. Continue Reading